Lögberg - 01.10.1914, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. OKTÓBER 1914.
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
“Svona, Margrét, góöa, gerSu ekki þetta! Við
skulum hjálpa hvort öSru meö einhverju móti. GuS
— já guS mun hjálpa okkur, ef hann lætur sig nokkru
skifta um hagi okkar á annaS borS. Hann getur ekki
látiS okkur halda áfram svona!”
Hún fékk stöSvun viS þessi orS.
“Eg veit, Dick”, mælti hún og varS skyndilega
róleg, “eg hef ekkert annaS athvarf haft alla þessa
mánuSi, og hann hefir hjálpaS mér. Hann hjálpar
þér líka. Komdu”, hélt húp áfram, “viS skulum
fara”.
“Nei, seztu niSur og talaSu viS mig”, svaraSi
Dick. Hann leit á úriS sitt. “Kortér eftir tíu”,
sagSi hann undrandi. “Getur öll veröldin tekiS
stakkaskiftum á einu smáu kortéri?” sagSi hann og
leit á hana, “hún var tíu, þegar eg nam staSar
hólnum.”
“Komdu, Dick,” sagSi hún aftur, “viS skulum
tala samani seinna. Eg treysti mér ekki til þess
núna. Eg var á leiSinni til móður þinnar.”
En Dick stóS ekki upp, heldur stóS á hnjánum í
grasinu, sem áSur. Honum fanst einsog hann hefSi
veriS staddur í framandi landi, langt frá daglegu
lifi, og hann kveiS fyrir deginum og daglátunum.
“Eg get þaS ekki, Margrét,” sagSi hann. “Far
þú. Láttu mig stríSa viS þaS einan.”
Hún vissi' of vel, hvernig honum var innan-
brjósts. “Nei, Dick, eg ætla ekki aS skilja þig hér
eftir. Komdu. GerSu þaS fyrir mig.” Hún gekk
hratt til hans, lagSi hendumar um hálsinn á honum.
og kysti hann. “jHálpaðu mér, Dick”, hvíslaði hún
Þetta var þaS sem hann þurfti meS. Hann tól
utan um hana, kysti hana einum kossi, þarnæst vat belt Iola áfram.
eins og frek ástríða gripi hann, hann kysti hana aft- “Þá býst eS varla við aC maöur fai aö hitta
ur og aftur, h^r hennar, andlit, hendur og varir, 0g;Læknirinn var rétt daPur 5 bra&Si-
sagSi jafnframt í hásum og æstum róm: “Eg elska, "Eg er altaf feginn a* bitta vini mína ”
þig! Eg elska þig!” í nokkur augnablik leið hún! í’ai'’ fer e'nsog áður sagði læknirinn. sami
honum þetta, ýtti honum svo hægt frá sér og færði hópnnnn kringum þig og sami vandinn aS fá að tala
sig frá honum.' ViS þaS vaknaði hann til sjálfs sín. vi® P1!.*
“FyrirgefSu mér, Margrét”, mælti hann dagur-
lega, “eg er hrottalegur og hugsa eingöngu um sjálf-
an mig. Nú er eg til aS fara. Og þegar eg læt bug-
ast á ný, þá máttu ekki halda aS eg sé í alla staði
illa siðað ómenni.”
Hann stökk á fætur. rétti úr sér og fór í herS-
“ÞaS er vel boSiS af þér”, svaraSi Iola, meS
mátulega miklum kulda til þess aS láta læknirinn
finna, í hverjum tón hann talaSi, “en eg ætla aS verSa
samferSa kunningjum mínum.”
“Kunningjum?” spurði læknirinn. "Hverjum, má
eg spyrja?” Hann talaSi svo kunnuglega, aS því
fylgdi næstum ókurteysi, en Iola brosti viS honum
öllu hýrara fyrir þaS.
“O, mjög góðir kunningjar og vinir Mr. Boyle.
Ef eg á aS segja eins og er, þá er þaS bróSir hans,
guSfræðis nemi og stúlka sem heitir Miss Robertson.
Eg hugsa aS þiS þekkist. Hún stundar sjúka viS
Almenna spítalann.”
“Hjúkrunar stúlka? Robertson?” mælti Bulling.
“Ó, jú, eg veit hver hún er. Heilög einsog nunna,
er ekki svo?”
“Heilög?”' sagSi Iola og kom nú fjör í róminn,
í fyrsta sinn. “Ja, ef nokkur manneskja er það, þá
er hún þaS. En hún er sú bezta og indælasía og væn-
asta og skemtilegasta stúlka, sem eg þekki.”
“Eg skil varla að hún sé skemtileg”, sagSi lækn-
irinn, einsog það mál væri útrætt.
“Ó, þaS er hún samt!” sagSi Iola fjörlega, en
augu hennar ljómuðu af áhuga. “f>ú hefSir átt aS
sjá hana heima hjá sér. Þegar hún var sextán ára,
þá tók hún aS sér alla bústjórn hjá prestinum, föSur
sínum, hugsaSi um börnin líka, og fórst það aSdáan-
lega. Hún leit eftir mér, líka.”
“Aumingja stúlkan!” mælt/ læknirinn. “Hún
hefir haft nóg að gera, þaS þori eg að segja.”
“Já, þér er óhætt aS segja þaS. Svo fór faSir
hennar í ferS til gamla landsins, og allir urSu hissa
þegar hann kom giftur heim aftur.”
“Og þaS fór alveg með stúlkuna,” sagSi lækn-
irinn.
“Tæplega þaS. En heimiliS þurfti akki á henni
aS halda eftir þaS, og yfirleitt líkaði henni betur aS
vera á sínum eigin vegum; svo aS hingað kom hún
fyrir rúmum tveim árum og hefir veriS hér siSan.
Hún býr meS mér þegar hún er heima, ssm ekki er
oft, og hugsar um mig enn.”
í augu hennar, þá fékk hann hjartslátt og kökk i
hálsinn. |
Hinu megin viS Margréti sat Iola, og ljómaði
andlit hennar af gleði, og þegar Bamey kom til sætis
síns, þá snéri hún sér viS til hálfs og leit til hans
brosandi, svo allir sáu, er sýndi svo ljóslega aS henni
þótti mikils um hann vert og elskaSi hann, að honum
fundust þrautir þriggja síSustu áranna að fullu
goldnar.
Eftir að skóla uppsögninni var lokiS, kom Dr.
Bulling þangað sem Barney stóS hjá vinafólki sínu.
“Til lukku, Boyli”, mælti hann, meS þeim þótta,
er nokkurra ára gamlir kandidatar sýna stundtim
þeim, sem hafa prófsvottorSiS í vasanum og bera sinn
ágætis vitnisburS utan á sér álika og nýjan klæSnað,
“það voru reglulega góSar viStökur, sem þú hlaust
í dag.”
Barney tók undir stuttlega, og yar auSséð aS
honum fanst ekki um tóninn hjá hinum, svo og aS
honum féll maðurinn ekki vel í geS. Barney reiddist
því, hve kunnuglega og jafnvel kumpánlega Dr. Bull-
ing talaSi.viS Iolu, og enn meira þrútnaSi honum reiði
viS þaS, að Iola þykti það ekki, heldur virtist láta
sér þaS vel líka. En þessa stundina gaf hún sig
óskifta að Barney. ÞaS var augljóst, aS hún þóttist
af honum, var glöS og ánægð meS hann og fanst
mikiS til hans koma, þetta sáu allir, og svo augljóst
var þaS, aS eftir lítiS sem ekkert viStal fór Dr.
Bulling leiðar sinnar.
“Óþokki!” varS Barney aS orði, þegar læknirinn
fór.
“Því þá, hann virðist einstaklega alminlegur og
kurteis”, sagSi Iola og hleypti brúnum af undrun.
“Alminlegur!” mælti Barney fyrirlitlega. “Ef
þú vissir hvernig karlmennirnir tala um hann úti í bæ.
þá mundirðu segja annað. Hann er ríkur og allstaS-
ar meS, en hann er skepna, alt um þaS.”
“Ó, Barney. þetta máttu ekki segja”. kvað Iola,
“þvi að þú veizt, aS hann hefir verið góSur vinur
minn. Hann hefir veriS mér góSur. Eg held heil-
mikiS upp á hann.” EitthvaS var þaS í tóninum,
“Gott á sú unga stúlka.” mælti læknirinn fyrir | þegar hún talaði, og enn meir i brosinu þegar hún leit
munni ser.
“Og þessu fólki ætla eg aS verða samferSa,”
"ÞaS fer eftir því hvaS —” mælti Iola og brosti
við honum. /
“HvaS mikiS mig langar til þess?” tók læknir-
inn undir fjörlega. “Þú veizt mikið vel aS eg —”
“HvaS tímanum líSur. Þú skilur aS maSur má
ekki vera ókurteis. MaSur má til aS tala viS kunn-
amar, einsog hann byggist við aS ganga undir byrSi, ingja °S vini sina. En vitanlega er altaf hægt að
rétti henni hendina og reisti hana á fætur, síöan skamta sér tímann sjálfur, ef maður vill. En það er
gengu þau saman eftir Myllu stígnum, en skugginn varla von til, aS Dr. Bulling, sá vinsæli maSur, geti
sint öllum, svo margt sem aS honum kallar.”
“Ó, sussu,” mælti læknirinn. “En heyrSu mér,
getum viS ekki tekið okkur dálítið útúr, tvö ein?
ÞaS eru til rólegir og þægilegir afkimar hér og hvar
í þeirri gömlu byggingu.”
“Ó, læknir, þetta er hneyxlanlegt!” En augun
var ekki alveg eins dimmur er hvort þeirra fann til
nærveru hins.
X. KAPÍTULI.
Fyrir meyjar sœmd.
Ætlar þú að vera á samkomunni iá morgun?”
sptirSi Dr. Bulling Iolu.
Þau sátu þarsem Iola kalalði námstofu sína.
Það var lítið og fátæklegt herbergi, en tivervetna bar
þaö þó vott um listasmekk þess sem þar átti heima,
bæöi í smáu og stóru. Sú prýSi, sem þar var, sess-
ur í hornsætum, prentaðar myndir á veggjum og
bækur á smáu borði, alt bar þaS vott um átakanlega
tilraun til þess aS hafa í kringum sig prýSi listar-
innar, án þeirra stóru útgjalda, sem listin útheimtir.
ViS einn ttegginn stóö piano, alþakiS nótnablöðum. hljóSunum, en stundum köstuSu þeir oröum á þá sem
við Barney, er tók broddinn úr orSum hennar.
ASur en Iangt leið. skildist (litli vinahópurinn aS,
helzt af því, að utan um Iolu safnaSist flokkur af
kunningjum hennar, sem dáöustiað henni, og var
helztur þeirra á meöal Dr. Bulling; honum tókst á
endanum, meS áleitni er stappaði nærri frekju, aS ná
henni frá hinum, og fara meS hana þangaS sem te
var skenkt. Barney sá ekki glaða stund þaS sem
eftir var dagsins og Margrét heldur ekki né Dick,
hans vegna, því að uppfrá því sinti Iola ekki öSrum
en Dr. Bulling og hans stallbræðrum, þangaö til úti
var.
Barney fanst Iola hafa brugöist sér og haföi
þungan hug til Dr. Bulling, og sauð hvorttveggja í
honum, er hann kom til veizlu, er spitalalæknar höfðu
boðið honum til um kveldið. Dr. Trent haföi gengist
fyrir henni, og ætlaSist hann til, ekki einungis aS auka
kynningu meöal lækna spitalans, heldur líka að koma
Barney í nána viðkyningu viS heldri lækna borgarinn-
ar. Hann hafði haft Barney fyrir skrifara sinn og
næstum því aðstoSarmann, og meira aS segja hafði
hann boSiS honum að verða aöstoSarmaSur sinn.
Dick hafði verið boðið, bróSur síns, vegna, og unga
Drake líka, er átti þvi próf sitt aö þakka þann dag.
í einu hominu stóð guitar Iolu, sem hún sjaldan not-
aði, nema þegar hún bauð góSum vinum sínum til
kveldverSar, er henni var kært aS gera. Þá tók hún
upp á því að syngja vöggusöngva frá barnæsku sinni.
Gagnvart hljóöfærinu var lítill arinn. Vegna arins-
ins hafði hún kosiS sér herbergiS.
Þegar Dr. Bulling spurði spurningar sinnar, þá
brá skyndilega ljóma vfir andlit Iolu.
“Já, sjálfsagt,” svaraöi hún.
“~“Og"því þá ‘sjálfsagt’?” spurði Iæknirinn.
“Því þá? Af því aS góður vinur minn á aö taka
á móti próf-vottorði sínu og heiöurspening úr gulli.”
“Og hver er sá. ef eg má spyrja?”
“Mr. Boyle.”
“A, þekkir þú liann ? Vel gefinn piltur, segja
þeir. Eg get ekki sagt. aS eg sé honum kunnugur.
Hef séð hann nokkrum sinnum á spítalanum meS
Trent. Mér fanst hann hálf klunnalegur. Ofan úr
sveitum einhvers staðar. er ekki svo?”
töluöu annaö mál en tungan og læknirinn fór svo aö bversu bart Bamey hafði haldiö honum aö saralækn-
inga náminu, og ekki síöur því, að hann haföi stööv-
un af vináttu viö Barney. Dr. Bulling hafði og ver-
iö boSið, meira af því aS hann var auSugur og í há-
vegum hafður meðal fína fólksins, heldur enl vegna
þess að hann heföi mikiS álit sem læknir, og meS
honum þeim Foxm,ore og Smead og fleirum sem meS
honum fylgdust, hlógu aS klámyrSum hans og þáöu
af honum greiöa. Veizlan var eins og slíkar gerast,
, . .. J ... /. r ,°,.imatur ágætur og vin nægta-nóg og fullmikiö af bví i all“‘' F",“ ““
þeir skolasongva, og var frabært hvilikt magn fylgdi I ö & 6 s F I til Barney, “kannske þú sért búinn aö fá nóg ? Eg
1 drukkið af sumum, enda toku menn aS gerast glaðvær-1 ° ö
hann bjóst fastlega viS skemtilegri samkomu á há-
skólanum.
Skóla uppsögnin fór eins og líkar samkomur
gerast. Stúdentarnir voru háværir, ^kólastjóri og
kennarar, svo og þeir sem voru svo gæfusamir eöa
ógæfusamir aö eiga aS halda ræöurnar, þolinmóSir af
löngum vana viS áganginn, neSribekktngar létu til-
finningar sinar í ljósi með ofsaf jöri, stundum sungu j
eins og hann væri eigandi aS því sem hann var aö tala
um, en Barney varö svo við, aS hann beit saman
tönnunum af reiöi.
“Satt er þaS” sagöi Smead, “og alls ekki bogin,
heldur!”
“O, engin gata er krókalaus”, sagSi Foxmore.
“ÞaS er óhætt aS treysta Bulling til aö komast aS
því.”
“Nú, nú” sagði Bulling og kýmdi, “þessi litla
gata er bein. Vitanlega getur vel veriS, ;aö einhver
bugða sé á henni. í náttúrunni eru allar línur bogn-
ar, einsog þiö vitiö.” Aftur var hlegiS dátt aS
kýmni hans. En áður en hlátrinum hætti, heyrðist
rödd. hvell og bitur:
"Dr. Bulling, þú ert ótugt og lygari!” OrSin
heyröust gerla um allan salinn. Allir þögnuöu þeg-
ar í staS.
"HvaS þá?” sagSi læknirinn og reis viö í.sætinu,
einsog hann hefði ekki heyrt hvaS sagt var.
"Eg segi aö þú sért bleyða og lygari!”
"Hvern fjárann meinarSu?”
"Þú varst aö fara meS dylgjur um unga stúlku.
Eg segi aftur aö þú sért fyrirlitlegur og huglaus
lygari. Eg vil aS þú segir þaS sjálfur.”
Bulling var svo liissa, aS hann gat engu oröi upp
komiö í svip.
“Vel talaö”, sagöi Trent. “Hrottalegur dóni!”
Þá tók Bulling til. "Þú ósvífni hvolpur! Hvaö
meinarðu ?” ,
Bamey svaraSi ekki, heldur tók staup Drakes og
snaraði því, meS víni og öllu saman, framan í Bull-
ing. í sama bili spruttu allir á fætur. Upp yfir alt
tók rödd Foxmores.
"Láttu hann afa þaS, Bulling. Láttu þennan
siöavanda hvelpling kenna á því!”
“ÞaS liggur ekkert á, piltar,” sagöi Bulling með [
hægð. “Eg skal láta hann éta þetta ofan í sig, áður
en hálf stund er liðin.”
í annan stað talaöi Dick bænaroröum til bróöur
síns. “Lof mér aS eiga viS hann. Hann er fanturj
í hnefunum. Verstur viöureignar í sinni tíS við há-1
skó!ann. Þú kant ekkert til með þaS. Lof mér aS
eiga við hann, Barney. Eg get bariS á honum.”;
Dick hafSi reynst öllum slyngari að beita hnefunum í j
sinni háskóla tíð. En Barney vék honum af sér meö
ró og þó harSlega..
“Láttu þetta hlutlaust, Dick. HvaS sem fyrir
kemur þá skiftu þér ekki af því í kveld. Eg vil ekki
sjá þaö, Díck, mundu það. ÞaS kann aö taka klukku- [
stund eða alt kveldiS, ef í þaS fer, en hann skal játa
að hann fór með lýgi, áöur en eg skil viö hann.”
Á meSan voru sumir, og helzt Trent, að reyna
aS stilla læknirinn og koma sáttum á.
“Ef hann biður fyrirgefningar, þá skal eg sleppa
snáSanum;” þaS voru skilmálar læknisins.
“Ef hann kannast við aö hafa fariS meö lýgi,”
voru sáttaskilmálar Barney’s. •
“VeriS rólegir, herrar mínir”, mæltí Bulling,
“þetta stendur ekki neóia tvær mínútur, pg eftir þaö
getum viö fengiS okkur aS reykja í ró og næði.”
Undir eins og þeir stóðu andspænis hver öörum,
stökk Barney á hann, en sentist jafnharöan aftur á
bak undan höggi hans. Það var augljóst, að hann
kunni ekki aS beita hnefunum eftir reglum þeirrar
listar. Jafn augljóst var hitt, aS læknirinn kunni þaS
óg það vel. Barney stökk á hann hvaS eftir annaS,
en læknirinn átti hægt meS að verjast honum, og
koma á hann þungum höggum hvar sem hann vildi,
þangaS til Barney var orSinn blóöugur, lémagna og
lafmóöur, og varö að styöja si^ viö vini sína til þess
að kasta mæðinni og ná sér. Sá sem hann háði vígiS
viS stóS brosandi andspænis honum, hann var hvorki
móöur né illa útleikinn, því að Barney hafSi hvergi
komiS viö hann.
“Þetta er hægt verk, drengir” mælti hann glott-1
andi. “Þú, þinn ungi funi”, mælti hann ennfremurj
Dr.R. L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Sargaojai’
Eng., útskrifaöur af Royal College <at
Physicians, London. Sérfræðingur f
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portagt,
Ave. (i móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir hjgfræBÍÐgar,
Skrikstofa:— Koom 811 McArthnr
Building, Portage Avenue
Aritun: p. o. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
°g
BJÖRN PÁLSSON ::
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annaat lögfTæðisstörf á Islandi fyrir ! :
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og . .
núa. Spyrjið Lögbcrg um okkur. - ’
Reykjavik, . Iceland ‘:
P. O. Box A 41
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlaad
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambers
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Arltun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
700 McArthur Bullding
AVInnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
L>r. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telepiioni: garry BSO
Offick-Tímar: 2—3 og 7- 8 e. h.
Heimili: 776 V,ctorSt.
Tei.ephone garry 321
Winnipeg, Man.
Or. O. BJORN80N
Office: Cor. Sherbrooke & William
l'KL.KPHOTVKi GARRY
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h
Heimi i: Ste 1 KENWOOD AF t'I.
Maryland Street
fKLKPHONEi GARRY 763
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á «
seija meööl oftir forskriptum iæknii
Hin beztu meðöl, sem hægt er aS
eru notuð eingöngu. pegar þér konéttt
með forskriptlna tll vor, meglð þér;
vera viss um a8 fá rétt þa8 sem lakaol
irinn tekur til.
COLCBECGH & CO.
Notre Danie Ave. og Sherbrooke k,
Phone. Gferry 2690 og 2891.
Giftingaleyflsbréí seiá.
tiröu aS koma opinberlega fram fyrir samkomuna,
hughreystu suma, afsökuðu aðra, aumkuöu eöa fundu
eitthvaS aö, ellegar ef nefndur var á nafn einhver
sem þeir liöföu mætur á, þá fögnuSu þeir því meS
dynjandi lófaklappi og hamslausum hrópum. Aldrei
gekk meira á heldur en þegar Barnev var kallaður
fram, til aS taka á móti verölauna peningi sinum.
Vinahópinum smáa, scm honurn fylgdi þangaS. en
það voru þau bróSir hans, Margrét og Iola, fanst
næstum því sem fagnaöarlætin, er upp komu þegar
Barney var nefndur, hæföu því sém fram fór. Dr.
Trent hélt ræðuna um hann, og lýsti því, hve mikið
hann hefði liaft við að stríða framan af námsárunum,
,:ka elju og óbilandi kjark liinn ungi maöur heföi
sjTit, svo og hve mikla og jafnvel frábæra hæfileika
hann hefði til aS bera í þeirri námsgrein er verðlaun-
in voru veitt fyrir; hann fékk svo gott hljoö aö
dauöaþögn varð í salnum. meðan hann talaði, en það
var engu minni þýSingar, heldur en hin háværu
fagnaðaróp. er upp komu, þegar Dr. Trent lauk rnáli
sínu og héldust þangað til Barney hafSi tekiö sæti
“Jú”, svaraði fola og hikaöi lítiS eitt við, “hann
er ofan úr sveit og þar kyntist eg honum fyrir fimmmeðal kandidatanna.
—já, það eru reyndar orðin fimm ár síöan. Svo þar kallaði einhver: “Hvað er aS gamla
aí geturöu séð, að hann er gamall vinur. Og eg hugsa, “Kýling”?”*J en aörir gullu viö hátt og snjalt og
að þú getir tæplega kallaS hann klunnalegan. Vitanlega svöruSu : “Hann er góöur og gullgóöur!”
“ÞaS veit mín trú!” sagöi Dick viö Margrétu,
ir þegar á veizluna leiS, og mest þeir sem sátu um-
hverfis Bulling. Barney drakk ekki annaö en vatn, og
haföi góðar gætur á staupi Drakes; hann gerSi ýmist,
talaSi viS Dr. Trent eða hlýddi til hvaö Bulling og
hans félagar töluðu, er sátu andspænis viö borðiS.
Eftir því sem sá flokkur gerðist'háværari, því /neira
var tekið eftir tali þeirra. Þegar Bulling fjörgaSist
af víninu, kom þaS frám að hann vissi hvað hann
mátti bjóöa sér, vegna auSs síns og háttsettra kunn-
ingja, og gerðist æ frekari og ósvífnari i tali.; Sögur
og söngur þeirra félaga urðu smámsaman ruddalegri.
Barney haföi aldrei fyr verið í slíku samkvæmi og
fyltist viðbjóði og óhug. Jafpvel Trent, sem var
enganveginn óvanur slíkum veizlum, fanst fátt um
framkomu Bullings. Hann sá hvaS B'arney leiö. og
fann að honum var ekki um sel og var aö því kominn
aS stinga upp á aS slíta veizlunni, er hann sá aS vin-
ur hans tók vel og vandlega eftir því sem talaö var.
“'ÓgeSslegur tuddi!” sagöi Trent lágt.
er hann ekki uppáhald í samkvæmum, skjól og skjöld
ur listafólks né farinn aS ná áliti hjá stéttarbræör
, . , , . „ „ . er næst honum sat. að þetta er fyrirtak! og Barney
utn sinum ennþa — her hneygSi hun sig ofurhtiS' , , t11 , .
. . . a þaS fullkomlega skiliö! En Margret svaraöi engu
fynr gesti sinum — en hann veröur mikill maöur , ‘ , . - .... , ,
, 'Hun sat og horföi 1 gaupnir ser, fol 1 framan, nema
Og þar a ofan er hann einstaklega .......... , , TX,
.tveir rauöir blettir saust, sitt a hvorum vanga. Hun
......... , „ leit snöggvast upp á Dick, er hann talaöi til hennar,
Eg er ekki 1 neinum vafa ttm þaS , sagöi lækn- , , . , „ , . , ,,,
. . , , , , , , , . , 02 varö hann þess þa var, aö hin storu. blau augu
írinn, ’ur þvi aS hann er í kunnmgsskap viö þig.l , ,, , ,
^ v . . . sivoru full af tarum.
En hvermg ætarðu aS fara? a kunmngia, sem
“Alt fer vel, góða”, hvíslaSi hann og klappaöi
einhverntima.
vænn maður.”
veröa þar, og þeir munu fegnir koma hér og taka
þig meö.” Læknirinn átti bágt meö aS láta ekki
heyrast í rómnum, aö hún væri skjólstæðingur hans,
eða aö hann stæði henni ofar.
mjúklega á hendina á henni. Hann þoröi ekki aö
segja meira, því’ aö þegar hann sá framan í hana og
*) petta er svo aö skilja, aÖ ‘'Carbuncle”, sem
kýli, muni hafa verlö uppnefni B.’s meöal stúdenta.—

En Barney sinti ekki þvi sem hann sagSi. Hann
hlustaSi yandlega eftir því sem Bulling var ^S segja.
Hann hélt hendinni utan um glasiö sitt.
“Nú drekk eg stúlkunnar skál! geöugasta stúlku-
barnsins í víöri veröld!”
“Hún er guSdómleg!” ansaði Foxmore. “En
sú rödd sem henni er gefin! Hún gerir Canada sóma
áður en lýkur. Hvar náðir þú að komast í kunnings-
skap viö hana, Bulling?”
“í kirkju,” svaraöi Bulling hátiðlega, og var þá
félögum hans dillað dátt. “Þetta er satt” hélt hann
áfram, “heyrði hana syngja, tók ti! minna ráöa og
síöan fékk hún æösta sæti i söngflokk dómkirkjunnar. I
Kom henni i kunningsskap viö fáeina og nu er hún,
einsog þiö sjáiö sjálfir, afbragö í þessari borg, og í
Þessari heimsálfu, sanniö þiö til! Indælt og hugljúft
lítið Lane*) er þaö!” hélt hann áfram. hliðttm róm,
get sagt þér, aS þaS er kominn tími til að þú hættir
að leika þér, ella skal eg, þaS veit sá sem alt veit,
stinga þér svefnþorn.” Um leiö og hann talaSi,
beit hann á jaxlinn, næsta hörkulega.
“ÆtlarSu að kalla sjálfan þig lygara?’’ spuröi
Barney og gekk aftur á hólminn, hvernig sem Dick
varaöi hann viS og baö hann.
“O, hættu þessu!” sagði læknirinn með fyrirlitn-
ing. “Komdu og haltu áfram, fíflið þitt, ef þú vilt
það endilega!”
Enn hljóp Barney á hann. 1 sama bili sló
Bulling hann þungt högg meö vinstri hendi framan í,
svo að Bamey svimaöi, sló hann »jafnharðan með
hinni hægri/ og þriðja höggiö lagöi hann á manninn,
skjögrandi af svima, undir kjálkabaröið og fylgdi
eftir af afli. Barney datt á gólfiö, einsog skotinn og
lá hreyfingarlaus. Dick hljóöaði upp og óö aö Bull-
ing, en margir höfðti hendur á honum og létu hann
ekki ná til hans.
“Lofið honum að koma”, mælti Bulling og hló
viS, “eg hef nóg fvrirliggjandi af sama tagi. Veitist
familium meö vægúm kjörum.”
Meöan sumir voru aS sefa Dick, reyndu þeir
Dr. Trent og Drake að lifga Barney viö, og lauguðu
andlit og hendur hans i vatni.
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J 5argent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
I 10-12 f. m
Office tímar 1 3-6 e. m!
( 2-9 e. m.
Hkimili 467 Toronto Slreet _
WINNIPEG
tklkphone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
tannlœkn/r.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
Raymond Brown, I
SérfræOingur í augna-eyra-nef- og ?
háls-sjúkdómum. }
326 Somerset Bldg, L
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve. R-
^ Heima kl. io— 12 og 3—5 £
•) Orðaleikur. I.ane er seinna nafn Iolu, en þa8
þýSir stígur e8a gata. pess btr aS gæta í næstu máls-
greinum.-—pýð.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFJNS MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDIAÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
Jm út^arir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann aliskonar
minnisvaröa og legsteina
ra'«. Ho mili Qarry 21 61
n Office „ 300 og 375
H. J. Pálmason
Chartered
/ Accountant
807-9 Somerset Bldg. Tals. M- 2139