Lögberg - 14.01.1915, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. JANÚAR 1915
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
Margrét kom at5 í þessum svifum og heyriJi hvaC
hann sagíi. “Svo þú vilt þat5 ekki?’’ sagtSi hún lágt
“Eg sé um guösþjónustuna,” sagöi hann og beit
tönnunum fast saman. Þau héldu af statS til sam-
komuhússins, sem var notaö fyrir kirkju.
Húsiö var troöfult, því aö þaö haföi kvisast frá
Tommy Tate aö Dr. Bailey ætlaöi aö prédika. T>aö
fylgdi einnig sögunni, að læknirinn væri orðinn “trú-
aður”, þótt “Mexico” og vinir hans héldu því fast
fram, að það væri með ölht óhugsanlegt.
“Hann er ekki þess konar maður. Hann er
kjarkmeiri en svo,” sagði “Mexioo” og krossbölvaði.
Þó að flestir væru búnir að heyra því fleygt, að
Bailey ætlaði að prédika i þetta sinn, þá féll þó flest-
um allur ketill í eld, þegar þau Margrét tróðust í
gegnum hópinn og stönzuðu hvort í sinum stað; hún
við orgelið, en Bamey við borðið sem biblían og
sálmabókin lágu á. Hann var eins og hann áttá að
sér. Engin litbrigði eða drættir á andlitinu. Þetta
hafði oft gabbað “Mekico” og félaga hans við spila-
borðið. Nú töfraði það “Mexico”. Hann hafði sett
sér það, þegar hann kom til vits og ára, a& forðast
allar samkomur, sem höfðu á sér nokkum guðræknis-
blæ. En þegar eitt spilafíflið ætlaði að stíga í stól-
inn, gat hann ekki staðizt mátið. Fólk varð lika
meira en lítið hissa, þegar það sá “Mexico”, ásamt
tveimur eða þremur félögum hans, ryðjast inn eftir
gólfinu og setjast í næst instu röð. Annarsstaðar
var hvergi rúm.
Þegar ekki var um aö villast, aö þessi gamli
óvinur þeirra ætlaöi aö taka að sér prests störfin,
hallaði “Maxico” sér aö "Peachy” Bud, og sagöi í
hálfum hljóðum, en þó svo hátt, aö þeir sem næstir
sátu heyrðu þaövel: “Það er gamli leikurinn. Hann
hefir engin spil að gagni.”
En “Peachy” hafði lært svo mikið af langri
reynslu, að hann mat ekki mikils þessa umsögn vinar
sins. Hann vildi bíða og sjá hverju fram yndi og
kveða svo upp dóminn á eftir.
Fyrsti sálmurinn var sunginn með þeirri 'hjart-
ans einlægna sem einkennir aJlar guösþjonustur t
vesturhluta landsins. En á röddinni var þessi ein-
kennilegi hljómblær, sem bæöi ber vott um ákafar
geðshræringar og eykur þær.
“Nú fáum viö aö sjá hvort hann hefir nokkur
spil að gagni,” sagði “Peachy” þegar að því kom að
hann flyttí bænina. “Peachy” haföi oft sótt guð-
ræknis samkomur og tekið eftir því, að þegar menn
fluttu bænir. þá opnuðu þeir sálir sínar meir en
nokkru sinni endra nær; annars voru orðin sem þeir
sögðu markleysis 'hjal.
“Mexico” nökiraði eitthvað til samþykkis. En
“Peachy” varð fyrir vonbrigðum í þetta sinn. t
stað þess að biðja með eigin orðum, las prédikarinn
hátt og skýrt þessi orð, sem endur fyrir löngu vyru
kend fáeinum mönnum i fjarlægu landi, mönnunumi
sem báðu meistarann mikla að kenna sér að biðja
manninn og virtist ekki skilja neitt i nemu.
“Hin ástæðan er sú”, hélt læknirinn áfram, “að
mér býr ookkuð í brjósti sem eg álít rétt og jsálfsagt
að segja yður. Eins og margir yöar geng eg undir
fölsku nafni.” Tilheyrendumir litu alvarfega hver
til annars. “Eg hlaut þetta nafn af vangá eða mis
skilningi. Um það leyti lét eg mig engu giMa um nöfn
eáns og flest annað, og lét því þar viö sitja. Þeir
tímar koma fyrir í lífi sumra manna, að þeim er ekki
ógeðfelt aö gleyma nafni sínu. Eg heiti Boyle.”
Því næst sagði hann stuttlega frá æskudögum
sínum, Gömlu millunni, uppvaxtarárum urengjanna,
hve heitt þeir unnust, baráttu þeirra og slgri. Þá
kom þögn. Ræðumaður var bersýnilega kominn aö
atriöi í sögu sinni, sem honum virtist erfitt aö segja
frá. Mennimir biðu í alvöruþrunginni eftirvænting.
“Þá varð eg fyrir mikilli ógæfu; það gildir einu
hvers konar ógæfa það var; en mér varö fótaskortur,
sál mín misti jafnvægi sitt. Eg misti allan þrótt og
alt þrek og þá —” hann þagnaði aftur til að safna
kröftum til þess aö geta haMið áfram — “einmitt þá,
gerði bróðir minn á hluta minn. Vegna veikleika míns
gat eg ekki kveðið upp sanngjaman doni, svo aö brot
eða ranglæti bróður míns varð margfalt stærra en
það var í raun og vem. Eg reyndi aö hrinda bróður
mínum úr huga mér. Eg gat ekki og vddi ekki fyr-
irgefa honum, en eg gat ekki hætt aö elska hann.
Líf mitt varð sífeM kvöl og eymd. Eg hraktist og
flæmdist frá öllu sem mér var kært og dýrmætt í
heiminum og í þrjú ár féll cg stöðugt dýpra og dýpra,
frá einu illu til annars verra. Fyrir hálfu öðm ári
kom eg til Crow’s Nest. Flestir yðar vita hvað á
daga mína hefir drifið síöan.”
“Já, við vitum það! Og guö blessi þig!” sagöi
Tommy Tate svo hátt að allir heyrðu. Hann haföi
varla getáö á sér setið meðan læknirinn sagði sögu
sina; honum fundust sjálfsásakanir hans svo mik 1
fjarstæða. Þegar Tommy sagði þessi orð fór kvik
um ailan salinn, því að flestir sem við voru staddir
elskuðu og virtu lækninn. Brotin sem hann ásakaði
og fyrirvarð sig svo fyrir, vom frá þeirra sjónarmiði
hreinustu sxnámtmir.
Læknirinn virtist tapa ræðuþræöinum dálitla
stund; Tommy tók svo óvænt framm í. En þegar hann
var búinn aö átta sig, hélt hann áfram. “Það væri
rangt af mér að segja, aö alt sem eg hefi gert hér
hafi veriö ilt. Eg veit aö eg hefi orðiö sumum yöar
að liði. En þessi verk mín hafa orðið sjálfum mér
að milclu meira liði en yöur. Eg mtmdi vera fyrir
löngu horfinn og gleymdur, ef eg heföi ekki haft
þessari köllun að gegna. Eg kannast viö það, að eg
hefi oft átt erfitt með aö gegna skyMustörfum mín-
um. En þegar eg frétti, að bróðir menn væri orönnn
prestur yöar, þá veittist mér starfið margfalt þung-
bærara en nokkru sinni áður. Mig langaði til aö
gleyma liðna timanum. Eg hafði boriö hatur og
hefnd í huga í því nær fjögur ár. Tíminn var búinn
að breiða geymsku blæju yfir sum atvik liöna timans.
En þegar eg frétti til bróður míns, rifjaöist a!t upp
aftur. Fyrir fáum dögum hitti eg bróður minn. Eg
fann hann nær dauða en Kfi upp í Big Horn dalnum.
Þann morgun bar eg hefnd í huga. En nú finst mér
eg hafa himin 'höndum tekið.” Þegar hann mælti
þessi orð fór bjarmi um andlit hans og hann þagnaöi
til þess að ná aftur vaMi á röddinni.
“Hann hefir svei mér fengið spilin núna!” sagði
“Mexico” við “Peachy” Budd og var loðmæltur.
“Alla röðina”, sagði “Peachy”.
“Mexico” var einfaldur eins og bam og kunni
ekki að dylja tilfinningar sínar. Andlitiö afmyndað-
ist eins og á manni i gapastokk. Hin svörtu augu
‘Nei, eg sveik þig aldrei í spilum, “Mexico”,
en
Hann las “Faðir vor”.
“Svei mér ef hann felur elcki spilin enn þá. Eg tindn,Su eins °S eldibrandar undir loðnum augabrún-
býst viö að við verðum að bíöa þangað til hann spilar unum-
út,” sagði “Peachy’
ræðumannsins.
honum sárnaði þetta bragö
“Eg æt!a ekki að segja yður hvemig þaö at-
vikaðist,” hélt hann áfram lágum rómi. “En svo
mikiö veit eg, að það var guð almáttugur, sem af náð
sinni og miskunnsemi útrýmdi hatrinu úr hjarta mínu.
Eg fyrirgaf bróður mínum sama daginn og eg sá
hann — og — guö fyrirgaf mér. Þetta er þýðingar-
mesti atburðurinn í lífi mínu. Við erum orðnir eins
góðir vinir og viö vorum fyrrum daga, þegar viö
vonmi' litlir drengir og lékum okkur í kringum Gömlu
milluna.” Það kom gráthljóð í röddina svo að hann
varð að þagna. Varirnar titruðu og hann gre'p í
borðið til þess að reyna að láta bera minna á og bæla
niður tilfinningarnar sem ólguðu i sál hans.
Tommy Tate snögtaði hástöfum án þess aö
reyna að dylja það og þurkaði tárin úr augunum.
“Peachy” Budd muMraði eitthvað í hálfum hljóðum,
en hið dökka andlit “Mexicos” sýndi þá bezt, hve
Hann þekti þá alla, það voru menn'mikið honUm Var nÍSrÍ fyrir' Hann hafSi
1 báðum höndum í bakiö á bekknum fyrir framan
hann, hallaöi sér áfram og hlustaði vms og hann
væri dáleiddur.
Þegar læknirinn var búinn að jafna sig, hélt
heilsu og hann hafði létt hugarstríð margra. Enn! hann áfram, Eg hefi lítið meira að segja. Eg
voru aðrir, og þeir ekki svo fáir, sem hann haföi i vddi aS eins taka það aftur fram, aö þaö er ekki mér
klórað ónotalega um bakið í peningaspilum, haft af aS þatdca að hugarfar mitt hefir breyzt, hel lur;
þeim hið síðasta cent þeirra. En þeim öllum virtist Honum, sem vér !ásum áðan um. Eg var svo mikill
hann hreinn og hvitur sem snær. En honum fanst i aS eS aetlaði að fara án þess að kannast við
það ekki sjálfum. Það var auðmjúkur og iðrandi frammi fyrir yður. Eg veit ekki hvemig Hann
maður sem stóö frammi fyrir þeim' og horföi á þá. ?erSi ÞaS- Hn Hann gerði það og það er mér fyrir
Hann byrjaöi á aö gera syndajátnignu. mestu. Eg er sannfærður um, að það scm Hann
“Eg er ekki þess verður að standa 'hér frammi SerSi tyrir niig, það getur Hann einnig gert fyrir
fyrir yður,” sagði hann lágt en þó skýrt og greini- ySur- Ug nú ætla eg að greiða skuldir minar.
lega. “Guð veit það, ..þér vitið það og eg veit það. j Mexico Þegar Mexico” heyröi nafn sitt,
Tvær ástæður eru til þess að eg er hér. önnur er ilr°kk hann við e:ns og nál hefði verið stungið i ylj-
sú að eg lofaði bróður mínum séra Richard Boyle að arnar a honum, slepti ósjálfrátt takinu á stólbrikinni
prédika hér í dag.” Þegar hann sagði þetta fir stai<ic höndunum í vasana eg hefi haft m.kið
undrunar alda um allan salinn. “Þér vitið aö hann fe af iangar til að borga þér það. Röddin
er góöur maður, miklu betri en eg get nokkru sinnií var auSlT,juií* innileg og blíð.
til að verða ” ! “Mexico” vissi ekki hvaðan á sig stóð
Hann las dæmisöguna um hinn rangíáta ráðs-
mann og söguna um bersyndugu konuna og faríseann
og tollheimtumanninn.
Röcfd hans hafði verið titrandi og óstyrk, en við
aö lesa þessa kafla varð hún stöðug og hreimfcgur.
Mennimir hlustuðu með þeim þögula ákafa sem þeim
er laginn, þegar orðin, sem þeir heyra, snerta strengi
hjartna þeárra. Hin látlausa framkoma lesarans,
hinn göfugi svipur Jians, þróttur málrómsins og und-
iralda tilfinninganna sem olli því, að röddin titraði
eins og hörpustrengur, alt þetta greip þá eins og raf-
magns straumur og hélt þeim eins og j>eir væru
þrumulostnir.
Þegar hann var búinn að lesa upp textann, stóð
læknirinn steinþegjandi dáitla stund og horfði á til-
heyrendurna.
sem unnu við jámbrautirnar, menn úr námunum,
menn úr drykkjuhúsunum og spilahúsunum. Margir
þeirra höfðu verið sjúklingar hans, sumum hafði hann
hjúkrað dag eftir dag þangað til Jæir komu aftur til
“Farðu þá norður og niöur!” Rödd “Mexicos”
var alls ekki óvingjamleg, en hann átti ekki mikinn
orðaforða og þessi atburöur fékk mikið á hann.
“Viö skuldum hvorugur öörum og — og fari þaö grá-
kollótt ef eg held ekki aö þú sért skildingalaus!
Láttu borgunina þama!” “Mexaco” hentist í einu
spori aö ræöupallinum, rétti fram hendinu og læknir-
inn tók fast í hönd hans.
“Eg verö aö losna við þessa peninga,” sagði
læknirinn þegar “Mexko” var aftur kominn í sæti
sitt. “Eg hefi aö minsta kosti fimm þúsund í vörsl-
um mínum sem eg á ekki.”
“Ekki eigum við þá,” gall viö rödd í hópnum.
“Eg er að breyta um stefnu,” hélt læknirinn
áfram. “Mig langar til að bæta fyrir liðna tímann
eftir beztu föngum. Eg get ekki haldið þessiun pen-
ingum. Mér fyndist eg vera þjófur.”
Mennimir skildu ekki þetta siðalögmál. Þeir
mæltu allir á móti einum rómi og sögðu að þeir æ'.tu
ekki þessa peninga og þeír vildu ekki snerta þá sínum
minsta fingri. Læjoúrinn hlustaði á þá dálitla stund
og tók því næst til máls: “Ef þér viljið ekki hjálpa
mér, þá verð eg sjálfur að finna einhver ráð til aö
jafna þetta. Eg er enginn siðapostuli og er engu
betri en þér. En eg vildi vera miklu betri maður en
eg er og með guðs hjálp ætla eg að reyna að verða
það.”
Þegar hann hafði þetta mælt, settist hann niður.
Allir störðu á hamn. Þeim fanst þetta undarlega
snubbótt guösþjónusta. Endirinn var jafn sjaldgef-
ur og ræðan sjálf. Margrét snéri sér að hljóðfærinu
og lék lagið við sálminn sem alstaöar virðist eiga við:
“Hærra, minn guð, til þín”. Allir risu á fætur og
tóku undir og hljómurinn af þessum hreimþunga
sálmi bergmálaði i huga þeirra löngu eftir að þeir
voru komnir út.
Á meðal þeirra sem hinkruðu við til að tala við
lækninn, var “Mexico”, “Peachy” og auðvitað hinn
trúi þjónn hans, Tommy Tate. “Mexico” brá lækn-
inum afsíðis.
“Heyrðu, fvrirgefðu,” sagði hann. “Oft hefurðu
komiö viö kaun min, en aldrei eins og áðan. Þegar
þú varst aö tala um tvo litlu bræöuma —” það fóru
drættir um andlitiö á “Mexico” og hann varð skjáif-
raddaöur — “þá var eins og hnífi væri stungið í
hjartað á mér. Eg átti líka bróöur,” sagði hann hás-
um rómi. “Eg vildi aö guð almáttugur hefði sent
einhvem til að opna á mér augun, því aö eg gerði
honum rangt til, en eg hafði hvorki hug né dug til
að kannast viö þaö. Og þaö leiddi mig út á þá lasta
braut, sem eg hefi síöan gengiö.”
Læknirinn tók hann viö hönd sér og leiddi hann
út. “Faröu heim meö Miss Robertson,” sagði hann
viö Tommy um leið og hann fór út.
Klukkutíma seinna kom haim og var fölur og
þreytulegur. “Margrét”, sagði hann, “þetta er dá-
samlegt! Enginn getur heimfært þennan atburð und-
ir neitt Iögmál sem eg þekki.” Eftir litla þögn bætti
hann við í bljúgum rámi: “Eg held viö fáum góðar
fréttir af “Mexico” áður en lýkur.”
Og sú von lét sér ekki til skammar verða; en
þaö er önnur saga.
XXII. KAPtTULI.
vonast til að verða.”
“Fari það kolaö ef hann
“Peachy” fyrir munni sér.
“Mexico” svaraöi engu. Hann
er það,” tautaði
Hugró.
Enginn blettur i öllum vesturhluta hálendisins
skoska er yndislegri en dalurinn sem liggur frá Loch
Fyne firðinum til Craigraven. Þegar komiö er upp
úr hrjóstrugum og eyðilegum smádölum og gdjadrög-
um tekur við lítill unaðsfagur dalur. Hann liggur í
skjóli fyrir austan og norðan vindum, en breiðir
faðminn mót hlýjum sævaröldum og sólargeislum.
Loftið er fult af ilmsætri angan frá láði og Iegii, en
dalurinn er nægilega fjarri skarkala og hávaða heirris-
ins, rétt á bak við hnjúkóttu hálsana sem hlífa honum
fyrir vængjaþyt veraldarinnar. Þessi dalur er sann-
arleg paradís fyrir veikar taugar, þreytt höfuð og
særð og marin hjörtu. í dalsminninu var stór herra-
garður. Það var yndi og eftirlæti frú Ruthven að
safna þangað þeim vinum sínum og vinum vina sinna,
sem þurftu heilnæmt loft og langa sólríka daga til
þess að fá bót meina sinna.
Frú Ruthven hafði komið þangaö á unga aldri
úr vængjaskjóli foreldra sinna, sem brúður Sir
Hectors Ruthvens. Þau höföu dvalið þar í fimm
sumur i sumarfriinu. Loks kom Sir Hector þangað
þegar æfistarfi hans var lokið, þótt hann væri þá enn
á unga aldri, til að hvílast undir linditrjánum í litla
grafreitnum. Frúin var þá ein eftir með dóitur sinni
og kom ungum syni og varö sjálf að stjórna öllu á
herragarðinum. Þegar sárasta sorgarélið var hjá
farið, bar hún byrði lífsins meö þreki og þolínmæði.
Sonur hennar var bráðþroska, þrekmikill og einhugi
i hinn mesti. En áöur en hann náði þroskaaldri var
hann einnig lagður undir linditrén í grafreitnum. Eftir
I þá miklu sorg fómaði hún lífi sinu og kröftum fyrir
þá, sem sorgir og þjáningar heimsins höfðu sært
dýpstum sámm.
Jack Charrington átti Alan Ruthven, frænda frú-
arinnar það að þakka, að hann kom nokkurn tíma á
herrasetrið og kyntist fólkinu þar. Alan var ská’d og
málari, hreinlífur og vandaður um alt. Þessir ungu
menn hittust fyrst í Lundúnum og síðar í Edinborg.
Þótt þeir væm báðir önnum kafnir, þá gáfu þeir sér j
tíma til að njóta saman ýmsra skemtana. Alan fé k
aö koma með hinn unga vin sinn frá Vesturálfu
heim á herragarðinn, því aö hann var sannfærður um,
að hann þyrfti þeirrar hvíldar og þeirra þæginda
hann einnig Maisie Ruthven í fyrsta sinn. Upp frá
því snérist þungamiðja lífs hans um herragarðinn.
Því var þaö, aö einu sinni þegar hann kom til hinnar
miklu höfuðborgar heimsins og hitti Iolu uppgefna á
sálu og líkama, að honum datt í hug litli hvíldardal-
urinn, langt vestur í skoska hálendinu. Hann sagöi
því frú Ruthven frá áhyggjuefni sínu og eins mÍKÍð
af æfisögu Iolu, eins og hann hélt að þær mæðgur
þyrftu að vita. Þegar þær héldu aftur norður til átt-
haga sinna, höfðu þær þvi Iolu meö sér. Þær ætluöu
aö lofa henni aö hvíla sig og ala önn fyrir henni og
græða sálar sár hennar, ef unt væri. Frú Ruthven
haföi ekki veriö lengi aö sjá þaö, aö aðalveikindi Iolu
vom þess eðlis, aö engin lyfjabúðameðul gátu úr
þeim bætt.
Allan fyrri hluta sumarsins vom þær að vonast
til að henni mundi skána. En hún varö veikari og
hrörlegri dag frá degi.
“Hún er svo geðstirð. Þess vegna er hún svo
óróleg,” sagði Alan Ruthven við vin sinn, þegar hann
heimsótti þau.
“Það er sjálfsagt ein af ástæðunum” svaraöi
Charrington alvarlega, “en eg er hræddur um, að þær
séu fleiri. Þessi óróleiki ber vott um að við verðum
að koma Brure Fraser héðan. En ef við gætum náð
í Boyle, það mundi verða að miklu liði. Hún skrif-
aði vinkonu sinni, Miss Robertson í gær og ef nokk-
ur veit um hann þá veit hún það.
“Charrington”, sagði Alan dræmt, “mundir þú
ráðleggja að leita hans? Eg vil auðvitað ekki bein-
línis skifta mér af þessu. Þú veist að eg misti síð-
ustu von mina fyrir nokkm.”
“Já, eg veit það, en —”
“Þú heldur að eg sé að spilla fyrir því að Boyle
komi. Eg skal kannast við aö eg vildi geta afstýrt
þvi. Eg má ekki hugsa til þess, að önnur eins stúlka
lendi í klónum á manni, sem ekki er 'hennar verður,
og eftir því sem þú hefir sagt mér, þá er hann það
ekki.”
“Ekki verður hennar,” sagð'i Jack. “Hefi eg
nokkum tíma sagt þaö? En þaö er mikiö undir því
komiö við hvað þú átt. Hann er spiafífl. Hann er
ákaflega örlyndur; en hann er hreinlyndur og
drenglyndur.”
“Þá vildi eg óska, aö henni hepnaðist að finna
hann”, sagði Ruthven, “því aö þessi óróleiki er eins
og eldur í æðum hennar.”
“Vér getum nú sem stendur ekki annað gert, en
beðiö eftir svari.”
Þannig urðu þau að bíöa og gátu ekld annað
gert, en keppst hvert við annað, að reyna að gleðja
þessa þreyttu og órólegu stúlku. Fyrst framan af
bar talsvert á þessum óróleik hennar og kvíða, eink-
ijm þegar hún átti tal við Charrington og stundum
við húsmóöurian. En þegar hún átti tal viöTiana,
varð hún oftast brátt rólegri.
“Kæra frú Ruthven”, sagði hún einu sinni, þeg-
ar eitt af þessum óróaköstum var afstaðið, “eg vildi
aö eg væri eins og þú ert. Þú ert svo góð og svo
þolinmóð. F.g get jafnvel ekki þurausiö þolinmæði
þína. Þú hlýtur að hafa fengið þetta blíölyndi í
vöggugjöf.”
Frú Ruthven þagði dálitla stund; hugurinn
hvarflaði til löngu liðinna tíma. “Nei, elsku Iola”,
sagði hún góölátlega, “eg þarf að þakka fyrir mikiö.
Það var þung lexía og seinlærð, en Hann var þolin-
móöur og sá í gegnum fingur viö mig. Og Hann
verður að gera það enn.”
“Segðu mér hvemig þit lærðir,” sagði Iola
feimnislega; þá sagði frú Ruthven henni æfi ögu
sina án }>ess að fella eitt einasta tár, og án þess að
mæia æðru orð; en Iola hlustaði undrandi á. Þeirri
sögu gleymdi Iola aldrei, og hún hafð: varanl g áhrif
á hana. Aldrei urðu dagamir jafn langir og leiðir
eftir þetta. Henni gekk betur að dylja óyndið og
vinna bug á þvi, en hún vonaðist svo innilega eftir
bréfi hand'an um haf, að allir í húsinu vonuðust líka
eftir að það kæmi sem fyrst.
“Ef við bara gætum fundið hann!” sagði Jack
Charrington við hana einu sinni. Jack var eini lið-
urinn sem tengdi hana við og minti hana á hinar
Ijúfu, liönu stundir og hún hafði sagt honum allan
hug sinn. “Hvers vegna felur hann sig?” bætti hann
við og var ergilegur.
“Það er min sök, Jack”, sagði hún. "Honum er
ekki um að kenna. Enginn er sekur nema eg e'n.
En hann kemur. Eg er viss um að hann kemur. Eg
vonást til að hann komi áður en það er of seint.
Honum mundi falla þaö þungt ef —”
“Hættu. Iola. Segðu það ekki. Eg get ekki {>ol-
að að heyra þig segja það. Þér er að batna. Þú
varst úti í gærkveldi og þér varð ekkert um það.”
“Mér finst eg stundum vera svo hraust,” sagði
hún, þvi að hún vildi ekki hryggja hann að óþörfu.
“Eg vildi að hann hitti á einn af góðu dögunum, þeg-
ar hann kemur og sér mig i fyrsta sinn, eftir þennan
langa tíma. Eg er viss um að nú verður ekki langt
þangað til við fréttum af honum.”
Þau voru varla komin að húsdyrunum þegar þau
sáu mann koma. Hann var í einkennisbúningi þeimj
sem sendisveinar símfélaganna bera.
“Jack”, hrópaði hún, “hann hefir góðar fréttir
að færa!”
“Komdu, lola”, sagði Jack, og var álvarlegur,
“komdu inn og sestu niður.” Hann hjálpaði henni
að komast inn i lestrarstofuna og lét hana ha’la sér
út.af í legubekkinn. Hún sat þar oftast nær þegar
hún var á fótum.
jyjARKET |[OTEI.
ViB sölutorgiC og City Hall
Sl.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns geta, fengiti aSgang
aC læra rakaraiCn undlr eins. Tli
þess aC verCa fullnuma þarf aC eins
S vikur. Ahöld ökeypis og kaup
borgaC meCan veriC er aC læra. Nem-
endur f& staCi aC enduCu n&ml fyrdí'
$1B til $20 & viku. Vér höfum hundr
uC af stöCum þar sem þér getiC byrj-
aC á eigln reikning. Eftirspurn eftlr
rökiirum er æfinlegu inikil. SkrlflC
eftir Ckeypis lista eCa komiG ef þér
eigiö hægt með. Til þess að verCa
gððir rakarar verðið þér aC skrifast
út frá Alþjóða rakarafélagí._
International Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Main St„ Winnipeg.
FURNITURE
OVERLAND
J. c. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Shcrbrooke St.
Winnipeg Carpet& MattressCo.
Búnar til ( Wlnnipeg.
No. 2 Rúmdýna, vanaL $5.40.
Vort verð...........$4.50
No. 3 Rúmdýna, vanai. $4.60
Vort verð ..........SS.7S
Dýna ( bamarúm........$1.08
Phone Stter. 4430
580 Portage Ave.
1915
man styrkja þá staðbæfing
▼ora að
P»EWS
<
er nú sem fyr
Uppáhald Vesturlandsins
Hjá verzlun yðar eöa beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPIQ
Isabel Cleaningfi P/jjiLij
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna beztað fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St
horni McDermot

með sem frænka hans ein gat látið honum í té. Þegar
velti tóbaks tuggunni í munninum, stóð upp og sagði Jacií Charrington kom á herragarðir
dræmt: “Hver? Ep? Rnrfm mér? Þ« oð hnrtra 1 til nýs oe betra lífs. Honum skildi
Mexico” vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. . . . .
inn fæddist hann
dræmt: “Hver? Eg? Borga mér? Þú að~ bor^a'bl nýs og betra lifs. Honum skildist það, að hann
mér? Nei, fari það kolað! Þú beittir engum brögð-jeins og allir aðrir var sendur í heiminn til að lækna
glápti á ræðu- um! Eða gerðirðu það?” I og græða þá sem voru sjúkir og sorgmæddir. Þá sá
Lögbergs-sögur
FÁST G E F 1 N S MEÐ ÞV[
AÐ GERAST KAUPANDIAÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
— Helmingurinn af því landi
sem þýzkir lögðu undir sig á
Frakklandi, er nú unninn af þeim
aftur, og sýnir þaö, að þeir smá-
hörfa undan, þó lítið miði á degi
hverjum.
— Eitt kaupskip griöarstórt er
þýzkir sendu frá Baudaríkjum
meö korn til Genúa á lia.íu, og
þaöan átti aö senda komiö til
Þýzkalands, er nú í löghaldi, þyi
að undir kominu fanst afarmikið
af kopar, sem fara átti sömu LiöL
Annaö skip tóku enskir nýkga..
Það hafði norskan fána á stöng og
nefndist “Björgvin”, en við rann-
sókn kom upp, aö þaö var þýzkt
og hafði meðferöis óleyfifcgar
vörur er fara áttu til þýzkalaads.
Það kom frá Bandarikjum.
— Einn daginn rak 20 lík í land
á Jótlandi. í vasa eins fundust
enskir peningar, en öll hin eru
sögð af þýzkum mönnum. Ekki
er þess getið, hvaðan þessi líkareki
stafar.
— Tvö til þrjú hundruð 'hinia
smærri bakara í New York borg
hafa orðið að loka búðum sinurrx
síðustu daga vegna þess aö hveití
er orðið í svo hátl verði.