Lögberg - 21.01.1915, Page 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. JANÚAR 1915.
LÆKNIRINN.
er glö«; og vongóí.
Og viC verCum aö styrkja von j bekkinn og lagCi
I “Iola — Iola —
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CON'NOR
Allan tók við simskeytinu og allur hópurinn elti
hann inn í lestrarstofuna. “Á eg aS opna þaö ?
sptir&i hann og leit á Iolu.
“Já”, sagði hún veiklulega, og tók báfium) hönd-
um um brjóstiö.
“Frú Ruthven gekk til hennar. “Elsku Iola”,
sagfii hún og tók í hendumar á henni, “þafi er sælu-
rikt aö finna þafi og vita, afi vér erum ávalt vafin
örmum gufis.”
“Já, kæra frú Ruthven”, sagöi stúlkan og varfi
rólegri; eg fitin þafi; eg er ekki hrædd.”
Allan opnafii skeytið, las þafi og rétti henni þaö
brosandi. Hún las þafi sem á blafiinu stófi, rétti þafi
því næst afi Jack, lokaöi augunum og hallafii sér
brosandi aftur á bak í legubekkinn. “Guö er gófiur”,
hvíslaöi hún aö frú Ruthven, þegar hún hallafií sér
ofan afi henni. “Þú haföir rétt fyrir þér. Kendu
mér aö treysta honum.”
“Varfi þér nokkuö um þetta, Iola?” spurfii Jack
og taldi æfiaslög hennar.
“Nei, ekki minstu vitund’, sagfii hún.
“Þá skulum vifi lesa skeytifi upphátt, svo allir
heyri”, sagfii Jack, “takifii nú eftir: ‘Kem. Silurian
sjöunda. Rarney”.
Sá sjöundi var í gær. Sex dagar. Hún ætti afi
koma þann þrettánda. Hún ætti aö minsta kosti aö
vera komin á mánudaginn.” x
"Laugardaginn, Jack”, sagfii Iola og opnafii aug-
un.
“Þaö er satt, sá þrettándi er á laugardaginn. En
viö skulum gera ráfi fvrir afi hann komi á mánudag-
inn. Þaö er betra en verfia fyrir vonbrigöum. Þú
mátt ekki vera gefistirfi þessa daga þangafi til hann
kemur.” Hann leit á hana meö alvörusvip.
“Gefistirfi ?” sagfii hún og varfi himinglcö. “Nei,
aldrei framar. Eg ætla afi gera alt sem eg get til
þess afi styrkjast og hressast þessa fáu daga sem
eftir eru þangafi til hann kemur. Eg ætla afi líta vel
út þegar Bamey kemur.”
Allir íi húsinu dáfiust afi því, hve vel hún efndi
orfi sin. Hún virtist hressast mefi hverri mínútu sem
leiö. Hún boröaöi með gófiri lyst og svaf eins og
bam. Hún var rólegri og hraustari útlits.
"Ætlar þú ekki til Glasgow á morgun, Qiarring-
ton?” sagfii Alan. Þafi var á fimtudaginn næstan
eftir afi frézt haffii til Silurian.
“Eg hefi verifi aS hugsa um þaS”, svarafii Jack
meS alvöru og áhugasvip. “F,g held þaS væri betra
aö þú færir, Ruthven. Þú ert afi nokkm leiti hús-
bóndinn á heimilinu, og auk þess er hægra fyrir mann
sem hann j>ekkir ekki aS segja honum fréttimar.”
“Komdu, Charrington", sagSi vinur hans, “þú
ert sjaldan svona latur og huglaus. En eg skal segja
þér, þú veröur aö fara. Og hvers vegna skildiröu
þurfa aö segja honum nokkufi?”
“Segja honum? Hann sér j>aö á andlitinu á tnér.
Hann mundi lesa í augunum á mér hvert einasta orfi
hennar og næra gleöina.”
Bamey hlustafii steinjægjandi; andlit hans varfi
gnitt. Hann. staröi angurblífium aumkunar og von-
ar augum likt og dauövona dýr. Hann hreyföi var-
irnar og bleytti þær og reyndi afi tala; en þegar hann
»
fann aö hann gat engu orfii upp komifi, leit hann enn
aumkunarlegri bænaraugum á frá Ruthven. Charr-
ington leit undan.
höfuöiö á koddann 'hjá h.nni.
elsku Iola!” sagfii hann aftur og
aftur,
“Bamey”, sagfii hún og brosti ánægjulega, “því
ertu svona óstyrkur? Lofafiu mér afi líta framan í þig
Sérfiu ekki hvaö eg er hraust og róleg? Líttu á mig,
Bamey; eg erí svo sólgin i afi horfa á þig. Þafi er
svo langt sífian eg hefi séfi þig — nema í draumi.”
Hún reis upp á annan olnbogann og lyfti höföi hans
frá koddanum. “Eg verfi aldrei södd af afi horfa á
Aldrei! Ottalega gat eg veriö vond
Okkur er þaö mikill léttir og huggun, aö hún er
jafn hugrökk og hún er”, sagfii frú Ruthvenl í sama Þi?- Aldrei!
mjúka og blíöa málrómnum, “og vifi emm þakklát °S heimsk!”
fyrir þá hugró sem nú ríkir yfir henni.” “Nei, ekki þú; en eg var vondur”, sagöi Bamey,
Loks gat Barney svaraö. “Hefir 'hún nokkum ‘vondur og harfiur viö þig og afira.’
grun um, hve hætt hún er stödd?” spuröi hann. “Segfiu ekki þetta!” Hún lagfii hendina á munn-
“Eg held aö hún hljóti að hafa þaö; þó hefirhún inn á honum. Sestu héma hjá mér. Blandaðu þessa
aldrei) á það minst. En i alt sumar liefir hún veriö',5tund ekki eitri. Nefndu ekki þaö sem liöiö er. Þú
aö tala um þafi, hvafi hana langaði mikifi til afi kom-
ast aftur heim — til þín — til þeirra sem hún
elskafii.”
Bamey huldi andlitifi x höndum sér cg endvarp-
afii þimgt og lengi. Jack horffii út um glugagnn og
þóttist ekki taka eftir því sem fram fór. En augu
hans vom full af támm; hann vildi ekki hreyfa sig|
til þess afil strjúka þau i burtu. Þaö varö löng,
kveljandi j>ögn og Bamey tæmdi hinn beiska bikar
í gmnn.
“Vifi revnum afi lita á bjartari 'hlifiina,” sagöi frú ( 1 Ortrud þafi kveld.
Ruthven blíölega. ! “Þú söngst vel kveldiö þaö, Iola.
varst ‘harfiur, elsku Bamey, en þú haffiir rétt afi mæla
ojj eg vissi þafi. Eg 'haffii rangt fyrir mér. En’ eg
hélt afii sú gatan sem eg valdi væri fegurri blómum
skrýdd og lífifi sælla. En jafnvel þegar bezt lét var
þafi einskis virfii. Eg þráfii þig. Kvöldiö sem eg var
oftast kölluö fram —”
“Eg var þar;” greip Bamey fram í fyrir henni.
“Eg veit þaö. Eg sá þig. Var þafi ekki dýrlegt
kveld? Söng eg ekki vel? Þá var eg afi syngja
fyrir þig, Bamey. Sál min og hjarta mitt, eg var Öll
Bamey lyfti andlitinu upp og leit jægjanli
framan í hana.
“Þaö er björt hliö á þessu sem öllu ööm”, hé’t
hún' áfram, “sú hliö sem vonin sér. Viö gleðjumst
vifi hugsunina um landiö hinumegin. Þar er hiö
sanna heimili vort. Þar fær hvorki mölur né rifi
grandafi fjársjóöimi vomm.” Hún var aö lofa hon-
um aö átta sig og jafna eftir fyrsta sárifi. En Bamey
svaraöi engu. Hann afi eins hneigfii höfuöiö alvar-
lega. “Þafi er sannarlega betra land”, bætti hún vifi
og virtist segja þafi vifi sjálfa sig, “eini stafiurinn sem
vér, hin ódaufilegu, getum kallafi heimili vort.” Hún
reis á fætur. “Komdu, Jack”. sagfii hún, “eg býst
vifi, aö Dr. Boyle mundi þykja vænt um afi fá aö
vera einsamall.” Hún rétti honum hendina mefi al-
varlegu amnkunarbrosi.
Bamey beygöi sig yfir höndl hennar. “Eg cjr
svo þakklátur þér, aö eg fæ því ekki meö orfium lýst.”
Andlit hans var afmyndað af kvölunum sem fyltu
sál hans. Hún klökknaöi svo hún kaus aö jægja og
jiau yfirgáfu hann án þess aö segja nokkurt orfi.
Þau settust nifiur í öömm hluta vagnsins, en hann
varfi einn eftir meö hrygö sína og trega.
Þegar þau komu aftur inn til hans, var ih nn
afil visu alvarlegur en þó rólegur. Hann haffii háfi
harfian bardaga, en haffii ekki látið yfirbug st.
Þessum rólega og einbeitta svip héft hann alla leiö
heim afi herrasetrinu.
“Jack, fylgdu Dr. Boyle inn í herbergi hans”,
sagöi frú Ruthven; “eg ætla aö tala vifi Iolu fyrst;
“Já”, sagfii Iola og brosti meö sigursvip. “Eg
held aö gamli Spectator hafi ekkert ýkt, þegar hann
sagfii aö söngurinn heföi verifi hreinasta snild. En
eg var alt af afi bífia eftir þér; eg beiö og beáö. En
jægar þú komst ekki, þá fann eg aö alt hitt var mér
einskis virfii, ef eg fengi ekki afi njóta þín, Bamey,
þá — og1 ávalt sífian.”
“Ef eg bara heföi vitað þetta!” sagöi Bamey
hásum rómá.
“En vifi skulum ekki rifja upp fyrir okkur
gamlar, sárar minningar. Vifi skulum heldur njóta
unaöar þessarar yfirstandandi stundar. uotaöu mér
því, Bamey, aö þú skulir ekki skella skuldinni á þig
— hvorki nú né nokkum tíma seinna — lofaöu mér
því, lofafiu því!” sagöi hún mefi ákafa og inn leik.
“En nú geri eg það samt, Iöla. Sökin er á mána
hliö.”
“Bamey! lofafiu mér því, afi líta fram í tímann
en ekki á þaö sem liðiö er. Viltu gera þaö, Barney?”
Hún baö svo innilega, aö hann gleymldi öllu nema
henni, öllu nema því, aö láta afi orfium hennar.
“Eg lofa þér því, Iola, og eg efni heit mini.”
“Já, þafii gerirðu. Þakka þér fyrir ]>etta loforfi,
elsku Bamey.” Hún vaföi báöum handleggjunum
um hálsinn á honum og hvíldi höfuöiö vifi brjóst
hans. Hún dró andann djúpt og sagöi lágt og hægt:
en hann matast. Þú ættir aö geta verið án hans svo
litla stund.”
“Nei, eg get þaö ekki, en eg skal samt gera þafi,
ef þú lofar mér aö boröa nifiri meö ykkur.”
“Helduröu aö þafi sé ráölega?” sagfii frú Ruth-
ven alvarlega. “Þú veist þú þarft aö fara variega
og reyna ekki mikiö á þig.”
“Eg veit það1; en eg er svo hraust. Bara í þetta
sinn,” sagði hún í innilegum bænarróm. “Eg má
ekki vera veik i kveld. Eg ætla afi gleyma al.ri
vesöld. Eg ætla aö boröa duglega og eg ætla meira
aö segja, afi syngja. Jack, segfiu þeim að eg geíi
farifi niöur. Baraey, þú getur hjálpaö mér til aö
komast nifiur. Þú mátt bera mig, ef þú vilt. Eg
ætla afi fara, Jack,” bætti hún vifi meö keim af gamla
sjálfræöis málrómnum.
Bamey starfii fast á hana og hélt um úlflifi henn-
ar mefi fingurgómunum. Hún var að komast i
geöshræringu. “Eg held henni sé óhætt að fara niöur
dálitla stund. ESa hvafi segir þú um þaö, Charring-
ton? Þú ert þeim málum kunnugastur.”
“Ef hún verfiur þæg og eftirlát,” sagöi Jack og
var þó á báSum áttum. “En hún verfiur afi lofa því,
aö hafa hægt um sig.”
“Jack, þú ert elskulegur. Þú ert engill. Eg
skal vera góö — eins gófi og eg get.” Þetta, óvissa
Ioforfi urfiu þau afi láta sér nægja.
Þegar þau settust aö borfiur, var cngmn jafn
eldfjörugur og kátur og Iola. Hún lék á als oddi og
var svo glöfi og findin, afi þegar Barn.y horföi á
hana, þá datt honum í hug afi sér kynni aö hafa mis-
sýnst í fyrstu. Og eftir því sem hann hlustaði leng-
ur og horföi, því meir varö hann undrandi. Hann
dáöist aö því, hve svör hennar voru findin og hnitt-
ih. Þafi var eins og hún tendraði eld í brjósti allra
er við borfiifi sátu. Bamey tók eftir því, aö hún
hafði breyst mikiö. Hún var fjölf ófiari en þegar
hann haföi hitt hana sífiast; hún haföi þroskast. Hún
talafil eins og hámentuö kona sem þekkir heim nn.
En afial breytingin var þó í ööru fólgin. Andi henn-
ar og sál haffii breyst. ByrSi lífsins hafði mótaö
hana. Hún var ekki eins jarönesk og áöur. Þafi var
eins og himneskur andi léki um hana og stæöi af
henni.
Hugarfar Barneys haffii líka breyst; þvi varfi
honum hún enrí þá kærari, er hann varö þeirrar
breytingar var, er á henni var oröin. Það var eins
og hann heffii fundifi hana í nýju og betra landi, þar
sem þau höföu ekki áfiur sést. Og þó kvaldist hann
af einkennilégra saknaöar tilfinningu. Þaö var eins
og alt jarfineskt heföi mist tök á henni, eins og alt
sem jarðneskt var í henni væri orfiiö himneskt.
Henni þótti ákaflega gaman að heyra sagt frá afreks-
verkum Dicks, og þótt Bamey væri t.egur til að tala,
þá tókst henni þó afi koma því svo fyrir, aö áfiur en
j^fARKET pjOTEL
vifi sölutorgifi og City Hall
Sl .00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Scxtm tmtniis g:eta fengið aSganft
a6 læra rakaraiðn undir eins. Tii
••ss ið vei lullniinta (>arf að ,ein»
8 vikur. Ahöld ókeypis og kaup
borgaS rneðari verið er að læra. Nem-
endur fft staði að enduðu n&mi fyrir
$15 til $20 ft viku. Vér höfum hundr
uð af stöðum þar sem þér getið byrj-
að ft etgln reikning. Eftirspurn efttr
rökiiruin er lefinlega mikil. Skrlflð
eftir ókeypis lista eða komið ef þér
eigið hægt með. Til þess að verða
góðii rakarar verðið þér að skrifast
út frft Aiþjóða rakarafélagí__
Internatlonal Barber Collegé
Alexsnder Ave. Fyrstu dyr vestan
við Maln St., Winnipeg.
FURNITURE
OVERL.'.ND
J. c. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Shcr. 3019 368 Sherbrooke St.
Winnipeg Carpet & Mattress Co.
Sérstakt í rúmið:
No. 2 ullar rúmdýnur; verið
mjög vandað. Söluverð. $4.50
Barnarúm, stærð 2-6x6.... $1.00
Ullardýnur í þau...........$1.75
Vér setjum einnig ný ver &
rúmdýnur. Tökum upp, hreinsum
og lfttum aftur niður gólfteppi og
breytum þeim. Reynið osa, Vér
ftbyrgjumst að þér verðið
Pbone: Sher. 44S0
589 Portage Ave.
“Nú get eg hvílt mig — hvílt mig. Eg hefi þurft ogjhann vissi sjálfur af, var 'hann farinn aö scgja sögur
eg hefi þráö afi hvíla mig. F.n eg gat ekki notið af afreksverkum bróður síns í þarfir þeirra, manna,
sem börfiust viö sjúkdóma á sál og líkama. Þegar
Barneiy var afi segja frá þessu, varfi hann svo mæl k-
uij og andlitiö svo töfrandi, aö állir þrir sem viö
borfiið sátu störfiu á hann og varfi oröfall.
“Hvílíkt æfistarf!” hrópafii Iola. ' r*aö er gott
aö vera karlmaöur! En þó er bctra,” bædi hún vifi
og leit brosandi, til Bameys, “þó er betra aö vera
sem Brtice kraser sagði okkur sífiast. Mér finst eg1 „pp stjgann og tók þrjú þrep í hverju spori.
enn sjá þessi hræfiilegu orfi. “Engin minsta von.
Hjartafi er bilafi. Getur ekki lifafi lengi”. Eg veit
þaö; afi eg æíti aö fara, en þú verfiur afi koma mefi
mér og verfia fyrir svörum. Ef eg fer einsamall, þá
segi eg honuum alt óöara en eg sé hann. Þú veist
afi mér þykir svo vænt um 'hann og eg hlakka svo
mikifi til afi sjá hann.”
“Eg skil þig, Charrington. En eg skal segja þér
hvem g viö skulum hafa þaö! Farfiu meö frænku
mína mefi þér.
Jack tók andann á lofti. “Þafi -egirfiu satt! En
afi( okkur skyldi ekki detta þaö' fyr í hug! Þafi er
erfitt fyrir hana afi fara þetta, en hún er ein af þess-
um fáu manneskjum, sem hefir unun af afi létta
byrfii annara.”
Og þafi varfi afi ráfii mefi þeim, aö Jack og frú
Ruthven skyldu bæfii fara til þess afi taka á móti
Barney og hafa hann sem fyrst mefil sér heim á
herrasetriö.
Þegar /‘Silurian” lagfii afi landi. stófi Jack
hafnargarfiinum, rétti út. báöar hendumar,
hvíldar, Bamey.”
Barney varfi óstyrkur og titringur fór um harn.
þegar hún er tilbúin, þá sendi eg eftir honum.” En Nann vissi greinilega hvemig stófi á þessari þreytu
rétt í því bili sem hún sagfii þetta, kom dóttir henrúr 'iennar °S liann vissi hverjar afleiðingar þafi' murdi
ofan stigann. “Mamraa”, sagði 'hún lágt og hljóö-j bafa’ að ‘hnn ^affii ekki getafi notifi hvíldár. En
lega. “harta langar til afi hitta hann strax.” hann þrýsti henni afi eins því fastar afi sér.
“Já, eg veit þafi”, svarafii mófiir hennar, “en þaö Enginrt er þér líkur, Bamey; enginn jafnast á
er lietra afi eg __” ! vig saffði ,lnn °g hjúfrafii sig enn fastar upp aö kona.”
Lágt 'hljófi heyrfiist; því'næst var kallafi hátt 0g brjósti hans' Þlt ert sv° þróttmikill og eg veit aö Frú Ruthven tók eftir því, afi Charrington var
skýrt: “Bamey!” ölluín varfi l tifi í sömvi áttina. I styrkir mig. Mér fínst eg stráx vera orðin áliyggjufullur á svip og því hrafiafii hún borðhaldinu
efsta stigaþrepinu stóö stúlka grönn og veikluleg, en jIiranstari en 'hefl veris 1 marga mánufii.” ! sem mest hún mátti.
Ijómandi fögur. Þaö var Iola. Bamey átti erfitt mefi aö dylja tilfinningar “Frii Ruthven, verfium viö að fara?” sagöi Iola,
“Fyrirgefifi, frú Ruthven,” sagfii Barney, þaut j sinar- Hann vissi hvafi þeir sem þjáfiust af þessari j þegar hún sá afi húsmófiurin var að búa sig til að
, standa upp frá borfiinu. Þetta hefir ve. ifi svo
Þú hefirj skemtileg stund. Þú ætlar mér þó ekki að fara strax
Ilefiröu upp í herbergifi mitt. Þú veist afi þaö er margra
veiki urfiu oft fyrir blekkingum.
“Komifi börn.” Frú Rutliven lét þau fara irn ‘‘Þvi talarfiu ekki viö mig Bamey?
í lesstofuna. Þati stófiu þar og störfiu hvert á ann- eiíkert sagt nema bara lola, Iola, Iola .
afi sem steini' lostin.
“Gufi hjálpi jieim!
“Sleptu handleggnum á mér, Dr. Charrington,” hans meö gamla, ginnandi hrosifi á vörunum. j “Elsku, gófia!” sagfii frú Ruthven.
sagfii Miss Ruthven. “Þú meifiir mig.” “Eg hefi ekkert aö tala um, Iola. Hvafi skyldi að Þn megir reyna meira á þig í senn?
“Fyrirgeffiu; eg bifi þig þúsund sinnum íyrir- eg þurfa aö segja, þegar eg fæ afi si\ja hjá þér? En or®1® fyrir miklum geöshræringum í dag
gefningar. Eg vissi ekki hvað eg var afi, gera. Eg þú mátt ekki tala of mikifi.” segir læknirinn þinn um þaö?”
get varla, haldið þetta út.” “Segfiu mér eitthvaö um sjálfan þig,” sagöi hún;j
“Þafi er bezt afi láta þau afskiftalaus dálitla þafi var talsveröur ákafi í röddinni. “Hvað? Hvem-j
stund, Dr. Charrington,” sagði frú Ruthven meö mik- ig? Hvers vegna? Nei, ekki hvers vegna. Mig
illi ró og stillingu og alvöru, svo þau jöfnufiu sig langar ekki til afi heyra þaö. En segöu mér alt hitt.”
strax aftur. “Þú manst eftir afi vísa Dr. Boyle ál “Það er varia vert aö minnast á þaö”, sagöi
herbergi hans.” I hann, “eg yröi lengi afi segja frá því öllu.”
“Eg skal fara upp mefi þér, frú Ruthven, innan i “Ja> ,eng’> len&’- Allan daginn og alla daga.
skamms”, sagfii Jack. “Já, eg skal kannast vifi þaö”, Alla æfina> nm alla eillfð- Bamey! Þetta er
hélt hann, áfram og snéri sér aö Miss Ruthven, “að' nóS Paradísar sæla. Segöu mér um liana Margréti
eg er huglítill. Eg þori ekki afi bitta hann og tala f>g — já — og Dick. Eru þau heil heilsu og líöur
viö hann. Hann er svo örlyndur. Hann) sótti ákaf- Þeim vel■”
Elsku Iola”, sagöi Barney og fór fingrum um
á henni
1915
mun styrkja þá staðhœíing
vora að
er nú sem fyr
Uppáhald Vesturlandsins
Hjá verzlun yðar rða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPEQ
ekkert annaö til aö segja? Eftir þessa löngu þ:gn siöur aö sitja og ræöa saman aö loknum miödcgis-
sagfii Jack eftir langa stund. i ættirfiu —” Hún lyfti upp höffiinti og starfii í augu verfii og mig sárlangar til afi sjmgja.”
“Heldurðu
Þú heflr
Eöa hvaö
i þinn um baö?”
Bamey?”
“Bamey!” haföi Jack upp eftir henni gremju-
lega. “Þú ert vahþakklát eins og flestar konur eru.
Allan þennan tíma hefi eg —”
“Fyrirgeföu mér, Jack. Eg er viss um afi þú
ert ekki svo harðbrjósta afi banna mér þ.tta."
“Þú mátt sitja klukkutíma á legulxkknum í les-
stofunni; þafian geturöu séfi út á sjóinn, þar er kyrt
og rólegt, en þú mátt) hvorki hlusta á né taka þátt í
mer neinum æsingasamræfium,” sagfii Jack alvarlega.
“En 'hvafi um sönginn?” spuröi hún meö upp-
geröar aufimýktar svíþ.
“Eg skal. svngja fyrir þig”, sagöi Jack.
“Elsku, bezta Io’a”, kallafii Miss Ru hven, “í
I lega mikifi eftir henni fyrir nokkrum árum, og þegar
I- l- »K i Bm*r. V frtpM: “HeKi mi5ski’"ingurinn kom upp 4 milli 1>tirra’ Þ4 |hári5 . M „ ..
það alveg að gera ut af við hann. Eg veit ekki hvern- ar* se^Ía a“* niatt ekki reyna of
ig 'hann stenst þessa raun, en eg kvífii fyrir afi hitta j mil<lð
Isabei Cleaningfif P/íiííij
Establishment
J W. QUINN, eieandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgcrðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St.
horni McDermot
sæll, Baraey, og velkominn! Þetta er frú Ruthven”,
bætti hann við og snéri sér að henni, “kouan sem
lola dvelur hjá.” Hann flýtti sér aö koma Bamey í
gegnum mannþröngina, masaöi um og skoppaöi í
kringum dótifi hans, var eins og hann væri allur á
nálum, svo að Bamey skyldi sem minst geta við hann
talað, þangaö til þau voru öll komin upp í vagn, sem
var hólfaöur í Sundur, og átti aö flytja þau til Craig-
raven. En varla voru þau búin afi koma ser fyrir í
sætum sínum, þegar samtal frúarinnar og Jacks féll
nifiur. Þau sátu ofur litla stund þegjandi.
“Þið hafiö slæmar fréttir afi segja mér”, sagði
Bamey og horffii fast á frú Ruthven. “Hefir nokk-
uö komiö fyrir?”
“Nei, Dr. Boyle”, sagði frú Ruthven og var dá-
“en
.... . öllum guöanna bænum háttaöu sem fyrst; eg er svo
vertu nu roleg og njottu hvildarinn- . . . > • - d,
& & 1 hrædd um þig. Og þo þykir mer gaman aö heyra
Dr. Charrington syngja. Þafi minnir m g svo vel á
á þig ’’ j bifreiöaförina okkar í fvrra.” sagöi hún meö uyp-
hann.” ' ! “Haltu nú áfram, Bamey,” sagöi hún líkt og í ger*ar alvöru.
® I /ÍTT v,
“Eg er hræddur um aö hún reyni of mikifi á sig, i alsæln móki grúf01 sig aftnr niöur aö brjósti hans.
Ruthven,” sagfii Alan. “Þau ættu ekki aö vera! “Gvíld I Hvíld!
— 1 New York borg eru, sam-
kvæmt skýrslu rannsóknar nefnd-
ar, 200,000 manneskjur atvinnu-
lausar umfram þafi sem vanalega á,
sér stafi.
lítiö fljótmæltari en hún átti vanda til, “en ____” henni fa®m Ser’ en varð að neyta allrar orku; til þess að
varö oröfall; hún átti svo erfitt mefi aö bera hcnum ,ata ekk' bugast fyrir þeirri ástri&u> að l,r>'sta henni
þessi nístandi skeyti, “en Iola okkar veldur okkur faSt ** Hann star8i ,1”&fans'inrl ’ an£n henar-
miklum áhyggjum.” fívert. sagöi hann lágt.
“Segfiu mér hiklaust frá öllu; eg er við því “Þama era dymar, Bamey.”
versta búinn”, sagöi Bamey. Þau fóru inn í lítiö 'herbergi, sem var áfast v;ö
frú
Iengi saman i þetta sinn; — eöa holdurfiu þaö?” Bamey sagði henni þá alt sem hann, vissi um
“Þau hafa gott af því afi fá afi vera einsömul! Margréti og Dick og hvemig þau höfðu eytt saman
dálitla stund.” sagfii frú Ruthven; 'hún vissi af eigin sífiustu döguniun. Hann gerfii lítifi úr veikindum
reynslu hvafi bezt átti vifi þegar hjartaö var mætt og Dicks, en sem mest úr þeirri sælu og saklausu gleöi,
þreytt.
Þegar Barney kom uvp úr stiganum, kom Iola
á móti honum mefi opinn faöminn. “Bamey! Barney!
Loksins ertu þá kominn!”
Á einu augnabliki las hann hinn hræðilega sann-
leika á andliti hennar. Hann tók hana mjúklega í
sem þau höföu öll orðið aönjótandi. “Og þetta er
alt bréfinu þínu afi þakka”, áagfii hann.
“Nei”, sagfii hún blíðlega, “það er gjöf fö&urs-
ins á himnum. Eg lít á flest frá öfiru sjónarmiöi en
eg gerfii áöur. Frú Ruthven hefir kent mér þafi.
Hún er engill af himnum sendur. Ef þú vissir hve
mikifi eg á henni afi þakka!”
“Eg má líka vera þakklátur, Iola. Mér hefir
mikifi gefist.”
Þaö var bariö aö dyrum, og inn kom frú Ruth-1
ven ; Jack stófi afi baki liennar.
“Mifidagsmaturinn verfiur tilbúinn eftir örfáar
“Hvafi segiröu?” sagöi Jack og taldi sér hrósiö ~' Sýningarnefnd i San Fran-
til inntekta. “Eg man ekki —” j clsco fekk umsóknir frá io.coo
“Manstu ekki eftir hominu ?” kvenpersónum um atvinnu viö sýn-
“Svei! Nú blátt áfram neita eg aö syngja.” inguna, en -ekki vora nema iooo
“Geriröu þaö? Viö sem vomm búin aö búa okk-' sto®ur til. Margar fóra þangaöi,
ur svo vel undir — undir afi hlusta.” ;iSur en þær fengu svar og er sýn-
; ingamefndini i vandræðum meö
i þann atvinnulausa fjölda.
Eg befi ekkert annafi aö segja þér. Vifi erum svefnherbergi Tolu. Hún lagfiist upp í legubekkinn. mínútur, Iola, og eg er viss urrt aö Dr. Boyle mundi
a^ygrgjnfn11 Lungun 0g hjartafi er bilafi. En hun j Bamey lét fallast á kné a gólfiö fyrir framan legu- (iykja vænt um afi fá afi líta inn i herbergi sitt áöur
Lögberijs-sögur
FÁST GH FINS MFÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLA£)INU. PANTIÐ STPAXI
— 1 Alpafjöllum em snjó-
|)yngsli meiri en vant er, og hafa
|>ar orfiið mannskafiar af snjó-
flófium; á einum stafi lentu 22
stúdentar í snjóflófii og urðu allir
grafnir upp og lífgaðir nema fjór-
ir.
— í fjáriögnm Spánarstjómir,
nýlega fram'lögöum er yfir 30 mil-
jón dala tekjuhalli, sem stafar af
því aö stóram minna af vöram
er flutt til landsins síöan stríöifi
byrjaöi, og tollatekjur því minkaö.
Tekjuhallann varö afi vinna upp
mefi lántöku.