Lögberg - 15.04.1915, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. APRIL 1915
Á vœngjum morgumroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
Bútar og dót úr skipinu lágu i íjÖrunni og a
skerjum. T>a5 virtist auövelt aö komast út aö pálma-
trénu, en sjómaöurinn hikaði þó við.
Hann stóö viö litla stund og starði út á\ sjóinn.
“Músagidlra”, tautaði hann í hálfum hljóöum. Svo
herti hann upp hugann, hljóp stein af steim og sker
af skeri. Viö hvert spor sannfæröist hann betur og.
betur um þaö, að ef hann kæmist nógu langt, þá
mundi hann finna hluti sem honum væru gagnlegir
og bráönauðsynlegir. Vonin um þaö gladdi hann og
hvatti. Eftir örfáar mínútur var hann rétt kominn
aö trénu.
Nú sá hann hvernig á því stóð, að tréð gat vaxið
•þarna. Á milli klettanna var dálítill sandhóll, sem
tréð óx í. Náttúran sá því fyrir nægu tæru vatni og
rætur þess lágu i þröngum sprungum neöanjarðar,
óhultar fyrir hafrótinu.
Á milli sjómannsins, og trésins var grunnur áll,
en snardýpkaöi er hann sameinaðist lóninu. Lónið
var viðast tuttugu faðma djúpt, en vatnið var svo
tært, að vel sást til botns. Hann sá talsvert af fiski
í lóninu, en engan hákarl. • Enn fremur sá hann
stórt stykki af framhluta Sirdars. Hann hafði ekki
' skilið hvemig á því stóð, að enga skipsbáta haföi
rekið á land. Nú sá hann að þrír þeirra voru fastir
við þennan hluta skipsins og höfðu sokkið með því.
Sennilegt var því, að hinir hefðu farið sömu leiðina.
Til hafsins var vatnið ekki eins tært í álnum.
Froða og sægresi vögguðu sér þar á bárunum.
Til þess að komast út á Pálmaklett varð hann að
vaða yfir álinn, sem var hér um bil þrjátíu feta
breiður og vatnið náði honum í mitti.
Hann komst slysalaust yfir.
Hjá trénu lá langur og mjór kassi; var hann
þungur og jámbentur með merki brezku stjómar
innar.
“Rifflar!” hrópaði hann í ofsa-kæti. Vopnin
voru öll frá Enfield Small Amis verksmiðjunni
1 Sirdar hafði verið talsvert af skotvopnum sem
átti að fara frá Hong Kong til Singapore. Svo að
segja óþrjótandi forði af skotstiklum hafði komist á
land upp og hér var nóg af Lee-Metfords byssum
handa 'heilli herdeild. Ilann vildi ekki hætta
sinni í það að opna kassann; hann varð að ná í áhald
úr landi til að opna hann með.
Mörgu fleira Iiafði skolað upp á klettana. Þar
var kassi fullur af te, óskemdur; þrjár tunnur af
hveiti, hálfbrotnar og hveitið því ónýtt; brotinn stóll
og stundaklukka, þiljubútar og bollabrot.
Meðal annars rekalds fann hann hjóltaug meö
hjóli. honum datt óðara í hug að nota þessi tæki_til
aö kotna kassanum þurrum yfir álinn sem 'hann hafði
vaðið.
Hann þræddi taugarhjólið með kaölinum og
klifraði upp í tréð. Hann var búinm að festa triss-
urnar hátt upp í tré, þegar honum datt í 'hug, að
miklu mundi hægara að opna kassann þar sem hann
var og flytja innihaldið á land smámsaman.
Hann hló að hugsunarleysi sínu. “Eg held eg sé
ekki meö öllum mjalla,” sagði hann. “En nú er eg
búinn að festa þetta hjól; mér er eins gottj að nota
það til ein'hvers.”
gullu við fimm skammbyssuskot. Iris stóð á næsta
kletti.
Það var líkt og kolkrabbinn vaknaði af vondum
draumi er þriðja skotið reið af. Hann spýtti frá sér
svörtum vökva og sjórinn var dökkur og ógagnsær og
barði vatnið með fálmöngunum sem ofan sjávar voru,
en herti á tökunum með þeim armi er vafinn var um
mitti Jenks. Sjómaðurinn reiddi öxina enn til höggs;
hann losnaði úr fangbrögðum dýrsins.
En þá voru1 fætur hans fastir. Hann leit á Iris;
því augnaráði gleymdi hún aldrei.
“Kaðallinn!” hrópaði hún, kastaði byssimni og
þreif báða kaöalendana er lágu viö fætur hennar.
Hún lét fallast í kaðalinn af öllum mætti og hélt
honum þannig strengdum. Sjómaöurinn kastaöi öx-
inni upp á klettinn, greip taugamar tveim höndum og
kipti fótunum upp. Hann var laus. Næsta augna-
blik stóö hann viö hlið stúlkunnar.
Hann rak fótinn í steinvölu, hné niður og var
meðvitundarlaus. Eftir nokkra stund fann hann að
hönd Iris hvíldi mjúklega á öxl hans. Hann lyfti
höfðinu litið eitt og leit í augu hennar.
“Þakka yður fyrir,y’ sagði hann. “Skuldin
greidd.”
er
VI. KAPÍTULI.
Nokkrar skýringar.
Ákafar geðshræringar eru skamvinnar,
eg hugsa eingöngu um sjálfa mig.”
“Rétt, alveg rétt; eingöngu um sjálfa yður.”
Hann brosti. “Fólk sem eingöngu hugsar um sjálft
sig er sjaldan yður líkt, Miss Deane.”
Umbúöirnar voru tilbúnar. Hann vætti annan
endann í brennivíni. Hún ætlaði að fara inn í hell-
inn, en hann kallaði:
“Bíðið við. Eg verð að ná í tvo járnkarla.”
“Hvað ætlið þér að gera við þá?”
“Eg verð að ganga aftur á reka.”
TIræðslusvip brá fyrir á andliti hennar og 'hún
varp öndinni.
“Eg vara mig betur í þetta sinn,” sagöi hann.
“Eg fann riffla út á rifinu. Við verðum að ná í
þá; þeir geta orðið okkur til lífs.”
Þegar Iris einsetti sér eitthvað, komu spékoppar i
kinnarnar á henni. Nú urðu þær hrukkóttar.
“Eg kem með yður.”
“Það er ekkert á móti því. Eg skal bíöa eftir
yður. Þaö er meira en klukkutími þangaö til aftur
fer að falla að til muna.”
Hann vissi að hann hafði gert rétt. Hún haiði
ekki' enn þá þrek til að vera einsömul. Þegar 'hún
var búin að binda um sárið, héldu þau aftur til
strandar. Þegar Iris fór nú um hina torsóttu leið,
furðaði hún sig á aö hún skyldi 'hafa þorað aö fara
þetta einsömul áöur.
“Haldið áfram! Haldið áfram!”
Hann óð yfir um álinn, snéri sér aftur við og
hlustaði á hana.
“Þér vissuð að betra var að vaða en fara á
strengnum. Samt gerðuð þér það, bara til að þókn-
ast mér. Hvers vegna gerðuð þér það?”
“Þér 'hafið sjálf svarað spurning yðar.”
“Nú jæja, eg er reið við yður, öskureið.”
“Á eg að segja yður nokkuð,” sagði hann, “ef þér
viljið fyrirgefa mér, þá skal eg reyna að hlaupa yfir
álinn. Eg hljóp einu sinni jöfnum fótum nítján fet
og þrjá þumlunga í—í—á akri föður míns, en vatnið
dregur úr manni kjarkinn.”
“Það vildi eg að þér vilduð ekki eyða tímanum í
þetta markleysis mas. * Rifið verður komið i kaf inn-
an klukkutíma.”
Hann tók steinþegjandi til starfa. Nóg var af
köðlum og honum gekk betur að koma kössunum til
lands en hann hafði gert sér vonir um. Hann batt
hvem kassa í krossband, brá lykkju á reipísenda um
strenginn er var strengdur á milli pálmatrésins og
jámkarlsins, hnýtti mjóum kaðli í lykkjuna og kast-
aði lausa endanum til Iris. á þennan hátt var létt
verk fyrir hana að draga hina þyngstu kassa eftir
strengnum yfir álinn.
Þau keptust við og töluðu ekki orð, þar til alt
var komið yfir er nokkurs var vert. Jenks leit til
^/[ARKET JJOTEL
ViB sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns geta fengiC atgans
aC lœra rakaraiCn undir eins. Til
þess aC verCa fullnuma þarf að ein»
8 vlkur. Ahöld ökeypis og kaup
borgab meðan veriC er aC læra. Nem-
endur fá staCi aC enduCu námi fyrir
$16 til $20 á víku. V6r höfum hundr-
uC af stöCum þar sem þér getiC byr}-
aC á eigin reikning. Eftirspurn eftlr
rökurum cr æfinlega mikil. SkrifiC
eftir ókeypis lista eCa komiC ef þér
eigiC hægt meC. Tll þess aC verC»
góCir rakarar verCið þér aö skrifast
út frá Alþjóða rakarafélagt__
international Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
viC Main St., Wlnnipeg.
en þær
eyða. kröftum líkamans. Sjómaðurinn hafði komist í
svo mikla hugraun í viðureign sinni við dýrið um
morguninn, að honum fanst hann þurfa að hvíla sig
heilan dag. En ‘hann var svo hraustur og vanur
volki, að hann jafnaði sig von bráðar. Hann var að
mestu ómeiddur. Hann sveið í andlitið og fótlegg-
imir voru aumir. Hann hafði höggið gat á annað
stígvélið, en ekki særst; í stuttu máli: hann var lítt
særður. 1
Atburðurinn virtist hafa haft meiri áhrif á Iris
en Jenks. Hún var föl og þreytuleg og virtist stara
áhyggjufull út i hyldýpi ómælisgeymsins.
“Komið þér,” sagði Jenks blíðlega. “Við skulum
komast upp á eyna.”
Hann varfi aftur hvort tveggja i senn, foringi og
þjónn. Hann hjálpaði henni að komast yfir kletta
og klungur og því nær lyfti henni þar sem verstur
var vegurinn.
Hann spurði hana ekki hvemig á því hafði staðið,
áð hún var nærstödd þegar honum reið mest á. Hon-
um var það nóg, að hún hafði hjálpað honum og lagt
lif sitt í hættu hans vegna. Hún var smeik og titrandi.
0X1 Henni stóð barátta Jenks við dýrið enn fyrir hug-
skots sjónum.
Þegar þau koniu upp á sléttan sandinn gat hún
gengið hjálparlaust. Hún var ofurlítið hölt. Jenks
tók brátt eftir því, þreif i hönd hennar og spurði með
ákafa:
“Hafið þér meitt yður?”
Spumingin hreif hana úr dagdraumum hennar.
Hinar ömurlegu hugsanir dreifðust og 'hún reyndi
að brosa.
“Það er ekkert,” sagði hún lágt. “Eg datt og
hruflaði mig ofur lítið fvrir ofan öklann.”
“Á eg ekki að bera yður?”
“Emð þér genginn af vitinu? Bera mig! Eg
skal keppast við yður að hellinum og sjá hvort fyrra
verður.”
Henni var alvara. Hana langaði til að hlaupa, til
að komast sem fyrst frá svörtu blettunum á sjónum.
“Eruð þér vissar um að sárið sé lítið?”
“Já, það er eg. Mig svíður dálítið undan sokkn-
í fyrra skiftið hafði hún hlaupið klett af kletti; beggja handa og hljóp j orf/LUm skrefum yfir álinn.
óttalaust og önigg sem fjallagemsa. Þá hafði henni frjs starg; óttaslegnum augum á aðfarir hans og fanst
Hann hringaði upp endana á kaðlinum og kastaði Uin, því 'hann nuddast við það; það er alt og sumt.
þeim yfir álinn.
Hann tók öxina og hljóp umsvifalaust út í álinn.
Hann vissi ekki að Iris hafði reikað niður á strönd-
veriðl mest í munum að væta ekki fötin sín. Hún
brosti þegar hún eygði steininn sem hún stóð á, þeg-
ar hún drap dýrið. Jenks bar hana yfir breiða rás.
“Er þetta staðurinn þar sem þér félluð?” spurði
haim.
"Já; hvemig gátuð þér getið þess til?”
"Eg las það á augunum í yður.”
"Augun í mér eru engin bók. Gerið það fyrir
mig að lesa þau ekki; gætið heldur að hvert þér eruð
að fara.”
“Ér óhugsandi að eg hafi gert það líka?”
Nú voru þau komin að álnum þar sem Jenks
hafði barizt við kolkrabbann.
*Dökki liturinn var því nær horfinn af vatninu,
þótt mikið hefði runnið úr skepnunni af biksvörtum
vökva.
Iris faxm að það var tvírætt sem hann sagði. En
hún gaf sér ekki tíma til að íhuga það. En blærinn
í rödd hans bar það með sér að ‘hann dáðist að henni.
Sem flestum konum þótti henni vænt um það, en
hafði þó ýmugust á því. Hún varð að bæla niður
þetta tvíræða hjal. ,
“Nú erum við búin að brjótast hingað; 'hvað ætl-
ið þér nú að gera?” sagði hún. “Það væri fásinna
fyrir yður að hugsa til'að vaða aftur yfir álinn.
Fyrst hér er eitt af þessum dýrum, þá býst eg við
að fleiri geti verið á næstu grösum.”
Jenks brosti. Hann grunaði að þetta tal væri
dulbúningur, til þess að hylja með þær hugsanir, er
bjuggu henni rikast í brjósti. Þau töluðu, hvort í
sínu lagi, meira með þögn en orðum.
Hann lét sem hann grunaði ekkí og fór að orð-
um hennar.
“Þess vegna fór eg með jámkarlana,” sagði hann.
“Setjist þér niður á meðan eg bý í hendumar á
okkur.”
Hann stakk öðmm járhkarlinum niður í kletta-
! sprungu og rak hann niður með axarskallanum svo
hann stóð! stöðugt. Þá tók hann báða enda kaðals-
ins, er lágu þar sem Iris hafði slept þeim, batt þá
við járnkarlinn og strengdi kaðalinn sem bezt. Því
næst tók hann rekaspýtu, brá henni á milli strengj-
anna og snéri þá saman; við það strengdist kaðallinn
Eg skal sýna yður það.” ! enn betur.
Hún beygði sig, braut niður sokkinn og teygði i fr;s horfði þegjandi á hann. Henni leist bezt á
fótinn lítið eitt fram. Utanfótar var ljott svoðusar. ,hann þegar hann hafði sem mest að starfa. Hugur
Við getum fljótt grætt þetta,” sagði hann. “Þér Qg hönd voru svo samtaka, áð henni virtist furðu
vætt gegna. Hún hafði aldrei áður séð slíkan mann og
getið rifið lengju af músselín kjólnum yðar,
hana í brennivini og |lhn dáðist að honum.
Brennivíni! ’ “gg hýsf vjg ” sagBj hlln meg uppgerðar spekings
Já; við höfum dálítið af brennivini og það er skip, “að þér séuð að byggja jámbraut svo hátt í
gott við sárum sem eru svipuð þessu. Það má nota. lofti, að yður og farangri yðar sé ekki hætta búin af
þann drykk bæði útvortis og innvortis. ’ árásum veslinganna sem verða að halda sig við
Nú leið þeim báðum betur; þau voru farin að tala i jöröina.?”
í gáska. Hún reif lengju af kjólnum, en hann braut i “Ja-á.”
stút af brennivínsflösku. Þau smökkuðu bæði á “Hvers vegna játið þér því svo dræmt?”
drykknum og hrestust við það. Jenks sýndi Iris
ina og stóð nú andspænis honum og horfði á hann.
Vatnið var ekki nema hnédjúpt. Skyndilega
skvettist það upp rétt hjá honum og langur fálmangi
vafðist utan um hægri fótlegg hans og annar greip
hann í mittisstað.
“Guð hjálpi mér!” sagði hann um leið og stór
sogmunnur slettist eins og blautur belgur fyrir vitin
á honum. Hann var í klónum á kolkrabba.
Honum lá við að hníga niður af loftleysi og
velgjublandinni ógleði. En lífsþráin var svo sterk,
að hann gat rifið amiinn með sogskálinni frá andlit-
inu. Hann reiddi til höggs og einn af átta örmum
kolkrabbans styttist til muna. í sama bili vafðist
enn annar fálrríangi um vinstri fót mannsins. Skamt
frá, en þó lengra i burtu en svo, að hann, næði til
þess með öxinni, reis dýrið sjálft, sem alt virtist var óttaslegin.
höfuð, upp úr vatninu. | Bæði þama og annarstaðar; mér fanst eg allur
Sjómaðurinn hafði enn góða fótfestu. Hann! vafinn 1 klóm hen"ar eins °* rifur * v°ð. Hún vafði
reyndi af öllum mætti að höggva á fálmangana sem j m'£ ^imm örrnum.
vom vafðir um fætur hans, en mishepnaðist í hvert' f’a?i ^br ^rollur um Tris. Mig furðar að hún
skifti, þvi þeir voru niður viö botn. Hann varö að sky,di ekki bera sigur úr bytum. Þér hljótið að vera
halla sér aftur á bak til þéss að missa ekki jafnvægið. i,iraustur °£ bu&a®ur-
Ef þessi hræðilega skepna kom honum af fótunum, Hann hrosti í kampinn. “Hver einasta raggeit
reynir að forða lífinu í lengstu lög,” sagði hann. “En
‘Vegúa þess, að eg ætlaði mér að vaða yfir álinn.
hvernig hún skyldi binda um fótinn með þvi að vefja ^ æt]a ag fIytja kassatla á ka81inum.”
lengjunni jum fót sér. Þá tók hún fvrst eftir gatinu
sem hann hafði höggið á stígvélið.
Hún reis upp og mælti með valdmannssvip: “Eg
“Greip—ófreskjan—yður—þarna?” spurði hún og
fyrirliýð yður að gera það. Þér ættuð að blygðast
þá vissi hann að hann átti ekki viðreisnar von.
þér1 eruð ekki síður hraustar og hugaðar að þora að j
Hann mátti hvorugan fótinn hreyfa og náði því ekki
til skepnunnar. | koma jafn nærri dýmiu og þér gerðuð og drepa það. j
Kolkrabbinn hafði n.íð tökum á honum meg 1 Eg á yður og byssunni yðar lif mitt að launa.”
þremur fálmöngum. Hann reyndi að vefja hinum ,>er bre>'tib ek,íi eft*r kenningum yðar, sagði
yðar fyrir að láta annað eins út úr yður. Þér leggið
yðutf í stórhættu, en eg get ekki séð að til neins sé
að vinna. Ef þér missið lífið verð eg ein eftir á
þessari óttalegu eyju.”
Hún hélt að þetta hrifi bezt. Hún þekti karl-
manns lund Jenks og vissi að hann vildi vemda 'hana
fyrir öllum þeim hættum er hann mátti.
Jenks virtist vera i vandræðum.
“Miss Deane,” sagði hann. “Þér gerið of mikið
úr hættunni. Kolkrabbinn kom að mér óvöram. í
morgun. Nú tekst honqm það ekki. Byssumar verð
örmunum um háls mannsins og höfuð. Jenks varðist
hún.
j eg að ná í hvað sem það kostar. En eg skal gera það
fyrir yður, að fara eftir kaðlinum, ef yður er hugar-
Kg fann skammbvssu yðar í hellinum eftir: ^>vi’
með öxinni, en tókst ekki að vinna dýrinu mein.
að þér vorað farnir.
r , r-i c 'i.*. u - , r *. , niður að sjónum á eftir yður.”
Jct s v our o a, þ». lann ann a5 liann yar Han„'haf6i iagt byss,lna frj sýr l'ann »er starldiir á reiptmi ef krabbi retisí á hann.
»ar afi nnssa nratt.nn og ntun.l, »erfia afi lattt ttndan ^ ^ w „ rann„ha Mlinn og gieymt a5 taka Hann »arfi afi fikra sig h*gt á reipinu, en ef hann
at hinum þegar hann fór hefðiJ vaðið, gat hann komist yfir álinn i örfáum
“Það var óvarkárni,” sagði hann, “en mig iðrar t skrefum a tveimur sekúndum.
Þetta hafði Iris ekki dottið í hug fyr en hún sá
hún hafa heimt hann úr helju er hann stóð aftur við
hlið hennar.
“Þér hafið hrætt alla kolkrabba út i hafsauga,”
sagði hann glaðlega. Hann hefði viljað gefa mörg
ár æfi ’sinnar fyrir að mega taka hana í fang sér og
jafna óttahrukkumar á andliti hennar með kossumT
En hann gaf sér ekki tíma til að hugsa um þetta.
Það var tekið að falla að og hann vissi, að innan ör-
fárra mínútna mundi meiri hluti rifsins verða kominn
í kaf. Rifflakassinn var þyngri en svo, að hann gæti
borið hann á óhultan stað. Hann greip því til 'þess
ráðs er honum hafði áður komiö, til hugar, en ekki
framkvæmt; hann opnaði I^assann. Vopnin virtust
óskemd og í bezta lagi.
Hann reyndi lásana á sex eða átta byssum og leit
innan í hlaupin. Þegar hann hafði fullvissað sig
um að þær væru í góðu lagi, lagði hann þær til hlið-
ar. Því næst tilti hann saman fleka úr fjölum, batt
á hann tekassann, hveititunnumar, stólbrot og annað
smádót er að liði mátti verða. Þegar alt var til-
búið festi hann lengsta kaðalinn sem hann fann í
flekann og hrinti lionum á flot út á lónið. Þá lagði
hann fjórar byssur á öxl sér en bað Iris að taka
tvær.
“Eg ætla að matreiða miðdagsverð meðan þér
komið nekanum uí íands,” sagði hún.
“Faríð gætilega svo þér dettið ekki aftur,” sagði
Jenks.
“Þér getið reitt yður á að eg gæti min. öklinn
minnir mig á það í hverju spori.”
“Eg var að hugsa um byssurnar. Ef þér dettið
er hætt við að þær brotni. En þegar sjórinn fellur
yfir þær sem eg skildi eftir, ryðga, þær og verðú
sjýílfsagt ónýtar.”
Iris hló; hún vissi að þetta var græskulaust gaman.
“Við erum ekki á hjami stödd, þó ein eða tvær
brotni; en verið þér rólegur, eg slcal ekki brjóta þær.
En svo þér hafið ekkert að óttast, þá skal eg koma
uim hæl ef illa tekst til, svo við getum náð í aðrar í
staðinn áður en sjórinn gengur yfir þær.”
Um leið og hún sagði þetta hljóp hún af stað.
Hún hoppaði léttilega klett af kletti, þótt hana sviði
í sárið á fætinum. Jenks kallaði á eftir henni, en
hún skeytti því engu. Þegar hún kom upp í fjöru-
sandinn snéri hún sér við, veifaði hendinni gletnis-
lega í kveðju skyni og hljóp í áttina til hellisins.
Iris mundi ekki hafa skilið hvemig stóð á þeim
örvæntingarsvip er brá fyrir á andliti Jenks er hann
tók aftur til starfa, þó hún hefði séð hann. En hitt
er víst, að hún mundi hafa hagað sér á annan hátt.
Miðdagsverður var tilbúinn þegar Jenks hafði
komið flutningnum á land. Henni hafði enn farið
fram í matgjörðarlistinni. Eggin vora steikt.
Mig langar ákaflega til að reyna að sjóða svina-
kjöt,” sagði hún með áhyggjusvip. “Vitið þér hve
lengi þarf að sjóða það?”
“Fimtán minútur hvert pund.”
“Ágætt En við getum hvorki mælt tímann né
vigtað kjötið.”
“Eg held við getum hvorttveggja. Eg skal biia til
éog. Eg festi upp vogarstöng, hengi kjöt á annan
endann, en byssu og nokkra skotstikla á hinn endann,
með því móti get eg vigtað kjöt svo nákvæmlega, að
ekki muni tíu kvintum. Svo bý eg til sólskýfu til að
mæla með tímann; það ætlaði eg að gera hvort sem
var. Eg býst við að mér takist það.”
“Þér erað hagsýnn og skarpskygn, Mr. Janks,”
sagði Iris með barnslegri einlægni. “Hafið þér lært
að búa um vður i eybiey?”
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Winnipeg Carpet & Mattress Co.
Phone: Sher. 4430
589 Portage Ave.
Stóra stríðiðum«6l!S
á. Látið 083 berjast í því fyrir yöur.
það sparar peninga og tíma, Gömul
reppi gerð sem ný. Vér sækjum þau.
Hinn alkunni
heimilis Bjór
í kössum með pela eða pott
flöskum hjá öllum vín-
sölum eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd., Winnipeg
Isabel Cleaning& Pressing
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garpy 1095 83 isabel St.
horni McDermot
Það ýtti undir mig að hlaupa1 Þaö var al,Sseð aö hann Serði l>etta með tregðu,
bví hann vissi, að ef nokkuð var að óttast, þá var'
síga. Ef kolkrabbinn hefði verið einn
stærstu, hefði maðurinn ekki getað varist svona
lengi. Hann vissi að dýrið gat beðið þangað til hann
var að þrotum kominn; þá varð hann því að bráð.
Angist dauðanfc gagntók hann. Hann afréð að
reyna að færa sig nær dýrinu og koma axarhöggi á !auna.
höfuð þess ineðan honum enn entust kraftar. En “Þér skuldið mér ekkert,” sagði hún snögglega.
áður en hann gæti framkvæmt þetta glæfraverk,' “Hvað Vrði úr mér ef yðar misti við? Þér sjáið að
þess ekki.”
“Hvers vegna ekki?”
Því eg á þeirri óvarkárni og yður líf mitt að

með hverjum hætti hann varð að fara eftir kaðlinmn.
“Stansið þér,” hrópaði hún.
Hann slepti tökunum, sté niður í vatnið og snéri
sér að henni.
“Hvað er nú að?” spurði hann.
Lögbenjs-sögur
FÁST GE FINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
HVAÐ ER TlMINN ?
Tíminn mætti einu sinni göml-
um spekingi og sagði við hann:
“Viltu segja mér hvað eg er? Eg
hefi spurt marga að þessu og eg
hefi fengið svo mörg og ólík svör,.
að eg veit ekki hvað eg er.”
“Hvað hefir j)ér verið sagt að
þú værir?” spurði spekingurinn.
“Kaupsýslumenn segja að tim-
inn sé peningar; stúdentar segja
að hann sé lærdómur; daglauna-
menn segja að hann sé þrældómur.
Þeir sem veikir eru segja að tim-
inn sé ákaflega langur, en þeir sem
glaðir eru og hraustir, segja að
liann sé alt of stuttur; en heim-
sjiekiiigar segja að tíminn sé ekk-
ert. Hver hefir nú rétt fyrir sér?”
“AHir hafa rétt fyrir sér,” svár-
aði spekingurinn. “Tíminn er jjað,
sem hver og einn gerir úr honum
og notar hann til.”
— Fólki fækkaði í Kristjaníu
árið sem leið. Ekki er því um
kent, að erfiðara hafi verið að
‘.komast Jiar af” en að undan-
fömu, heldur hefir húsnæðisleysi
rekið fólk úr borginni. Er léiga
svo Iág að húseignir gefa litið í
aðra hönd.
J