Lögberg - 01.07.1915, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. JÚLl 1915
Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
Jenks stóö í sömu sporunum og togaSi nú í taug- sér.
ina. Riffilskot rei& af skamt í burtu. Harin sá
glampann af skotinu á milli trjánna. Rétt í sama
bili gaus upp skær blossi hjá bergsnösinni andspænis
og lýsti upp slakkann sení leiftur hafSi birst frá
himni. Þegar bjarmann sló á bergib var Iris a5
hverfa inn fyrir pallbrúnina og Jenks og ræningjarn
ir sáust greinilega. Um leið og ljósið skein varö svo
stórkostleg sprenging, að loft og jörg titruðu; grjó-t
skriða hrundi úr klettabeltinu og steinflísar og blý
steyptust yfir sléttuna eins og skæðadrífa og drap,
særði og lemstraði alt sem lífsanda dró í grendinni,
brosandi. “Hefirðu náð andanum svo aö þú getir
sagt mér hvers vegna þú komst ofan?”
“Eg varð frá mér numin af hræðslu þegar eg sá
að þú varst farin. Eg hélt að þú hefðir særst og
fallið niður af pallinum. Hvað gat eg annað gert en
að fylgja þér, annaðhvort til að hjálpa, þér, eða, ef
það var mér um megn, þá—”
Hann tók hönd hennar og þrýsti henni að vörum
“Fyrirgefðu mér,” sagði hann. “Þessi skýring
nægir. Eg fór heimskulega að ráði mínu. Eg hefði
auðvitað átt að gera þér aðvart. En, élsku Iris, mesta
hættan var afstaðin fyrir viku.” ■
“Hvemig má það vera?”
“Eg sagði þér að steirtninn hefði egið á hvellhett-
unni. Þú veist hve vandfarið er með þær, ef þær
eiga ekki að springa. Eg var lánsmaður að bíða ekki
bana þegar eg var að koma steininum fyrir. Eg
þóttist vel hafa gert, að komast þaðan heill á húfi.
Ef steinninn hefði lent of hart á einhvern nvellhett-
Fuglarnir. sem fyrir löngu voru gengnir til náða,
flugu upp með gargi og góli og ræningjamir ráku
upp skerandi hljóð af örvænting og ótta.
Þegar sjómaðurinn kom upp á brúnina fann hann
Iris liggjandi þar, dauða eða meðvitundarlausa. Hon-
tun varð svo mikið um þetta, að hann fann að hann
fölnaði í andliti. Hann dró upp stigann og lagðist
svol á hné við hlið stúlkunnar.
Hann tók hana í fang sér. Það var svarta myrk-
ur. Hann gat hvorki séð augu hennar né varir. Það
leit helzt út fyrir að hún hefði fallð i yfirlið, því
andardrátturinn var óreglulegur. En hann hafði ekki
svo mikið sem vatn og því síður gat hann beitt öðr-
um ráðum er oft koma að góðu liði þegar líkt stend-
ur á. Hann varð að láta það nægja, að halla 'henni
að brjósti sér og bíða. Og meðan hann beið flaug
hugurinn um óraveg ókomna tímans og hann spurði
sjálfan sig hve mikið hann mundi eiga fyrir höndum
að þola og missa áður en hin langþráða lausnarstund
rynni upp.
Að lítilli stundu liðinni leið djúpt andvarp upp frá
vörum hennar. Lífsmagn færðist um limi hennar og
hún titraði.
“Guði sé lof-” sagði hann og hneigði 'höfuðið.
Þótt sólin hefði verið í hádegisstað, hefði hann ekki
séð hana, því augu hans voru móðu hulin.
“Robert!” hvíslaði hún.
“Já, góða.”
“Ertu heill á 'húfi?”
“Já, elsku Iris. En hugsaðu ekki um mig. Hugs-
aðu um sjálfa þig. Hvað vildi þér til?”
“Það leið yfir mig—held eg. Eg saknaði þín,
Það var eins og þvi væri hvíslað að mér, að þú værir
farinn. Eg fór til að hjálpa þér og deyja með þér,
ef til þess kæmi. Svo kom hávaðinn! Og leiftrin!
Hvað gerðirðu?”
Hann svaraði spurningunni með eldheitum kossi.
Svo bar hann hana þangað sem vistaforði þeirra var
og þreifaði fyrir sér þangað til hann fann brennivíns
flösku. Hún bragðaði á drykknum og hrestist svo
við hann, að hún gat hlustað á sögu Jenks, eftir að
hann hafði dregið upp stigann.
Hann hafði fest hlaðna byssu í hátt tré og miðað
henni á lausan stein í hamrabeltinu fyrir ofan kletta-
snösina sem ræningjarnir höfðu valið sér að vígi og
gerðu áhlaupin frá. Undir steininn hafði hann látið
hrúgu af hvellhettum er hann hafði dregið úr skot-
.stiklum. Þá hafði hann Ixirað tuttugu og fjögra
þumlunga djúpa holu inn í bergið, fylt hana með
púðri og stráð púðri á leiðina milli holuopsins og
steinsins. Þegar byssukúlan lenti á steininum, gat
ekki hjá því farið að nokkrar af hvellhettunum
spryngju og kveiktu í púðrinu í holunni. En af
byssunni hleypti hann með þvi móti að kippa í streng-
inn, er var festur við gikkinn, en að öðru leyti falinn
við rætur trésins. Þegar kviknaði í púðrinu og berg-
ið sprakk, rigndi smásteinum vfir snösina eins og
skæðaflrifa félli og hrakti ræningjana i burtu og varð
mörgum þeirra að bana. Og sennilegt var, að þeir
sem af komust, vcguðu ekki í bráð að koma á þennan
óttalega stað.
Iris hlustaði þegjandi á sögu hans, en var þó að
hugsa um alt annað. Hún var að hugsa um það, að
Robert hafði skilið hana eftir og gert þetta án þess
að láta hana vita fyrirætluri sína.. Hún fyrirgaf
honum það vegna þess að hún vissi að honum gelck
gott eitt til, en hann mátti aldréi, aldrei framar gera
annað eins og þetta. Hún gat ekki þolað það. Iris
var þungt í skapi og virtist hrygg í huga.
Hann hafði þvi góða ástæðu til að gæla við hana.
Hann þrýsti henni svo fast að brjósti sér, að hún i
hætti að snökta, reyndi að losa um sig og sagði bros-
andi:
“RoJært, mér er ekki svo létt um andardráttinn
— eftir alt þetta — sem á hefir gengið. Góði —
lofaðu mér að — draga andann!”
XIV. KAPITULL
“fregar neyðin er strerst er hjálpin næst”.
“Þú ert ósanngjöm stúlka, Iris.,” sagði Jenks
unni — ja, þú veist hvernig farið hefði.”
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDIAÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
“Má eg spyrja þig hve mörg önnur heimskupör
þú gerðir, án þess eg vissi um það?”
“Eitt annað og það var miklu stærra. Eg fékk
ást á þér.”
“Bull!” sagði hún stuttlega. “Þú þurftir ekki að
segja rriér það; eg vissi það fyrir löngu. Jig vissi
það áður en þú vildir kannast við það fyrir sjáifum
þér.”
“Vildirðu gera svo vel að nefna stund og stað?”
“Til þess að byrja á upphafinu, þá get eg bent þér
á það, að þér leist sæmilega vel á mig þegar við vor-
um bæðii á Sirdar. Er það ekki rétt?”
Þannig töluðu þau um hluti, sem engan varðaði
nema þau ein. En þau umræðuefni sem fáa skiftir,
em oft ekki óskemtilegri en hin er almenning varðar.
Tíminn leið óðfluga þangað til máninn reis úr sæ
og skugga af hæðinni bar á hvítan fjörusandinn.
Skugginn styttist og færðist stöðugt nær berginu.'
Jenks var vanur að taka eftir afstöðu stjarnanna;
hann sagði Iris, að nú væri komið fast að miðnSetti.
Þau lögðust niður á pallinn og hlustuðu og störðu
niður á sléttuna til að gæta að, hvort þau sæju nokk-
ur merki mannlegra hreyfinga eða athafna. En
Regnbogaeyja var þögul sem gröfin. Þeir sem særst
höfðu, höfðu verið fluttir í burtu, en hinir dauðu lágu
þar sem þeir höfðu fallið. Hafið raulaði vöggulag
við sandrifin og golan suðaði við laufblöð skógarins.
“Þeir hafa kannske farið!” sagði Iris 'lágt.
Sjómaðurinn vafði handleggnum um háls hennar
og lagði fingurna á varimar á henni. Hann 'hafði
nóg til að afsaka með það athæfi sitt, en honum var
ant um að nú væriþögult. Ef Múhameðstrúarmað-
urinn stóð við loforð sitt, mátti búast við honum á
hverri stundu.
En óvæntur gestur rauf þögnina. Gamli kunn-
ingi þeirra, bjallan, fór suðandi yfir sléttuna. Iris
dauðlangaði til að minna Jenks á stundina, þegar þau
fyrst) rákust á þetta háværa dýr; en þau rrtáttu ekki
láta á sér bæra, svo mikið sem við lá; vatn urðu þau
að fá.
Þá heyrðu þau hljóð eins og höggormur hvæsti.
Sá sem éinu sinni hefir heyrt þáð, gleymir því al-
drei. Það er engu öðru hljóði líkt.
Iris skeytti þvi engu. Jenks vissi að höggormar
vom ekki á eynni. Hann skreið fram á pallbrúnina,
hvæsti og tókst furðu vel að likja eftir hljóðinu.
Indverjinn stóð fyrir neðan. Minna hafði borið á
hreyfingum hans vegna hávaða skordýrsins.
“Sahib!”
Iris kiptist við er hún heyrði 'hið óvænta kall.
“Já”, sagði Jenks hljóðlega.
“Band, sahib.”
Sjómaðurinn lét band síga niður. Eitthvað var
fest við endann er hann kom niður. Það var ber-
sýnilegt að Indverjinn var ekki hræddur um að til
sín sæist.
“Taktu í, sahib”.
“Venjulega er það ‘sahibinn', sem gefur þessar
skipanir, en alt fer eftir ástæðum,” sagði Jenks.
Bagginn var þungur í drætti — geitarskinn fult af
köldu vatni. Hann helti víninu niður úr tinbollan-
um og fylti hann með vatni. Þegar hann var að rétta
Iris bollann, datt honum í hug að hér kynnu að vera
brögð í tafli.
“Lofaðu mér að smakka fyrst á því,” sagði hann.
Hann hélt að skeð gæti, að Indverjinn væri að
svíkja þau á vald ræningjanna. Margt ólíklegra hafði
skeð. Var ekki hugsanlegt að vatnið væri eitri
blandað eða svefnlyfjum?
Hann drap tungu í vatnið. Það var bragðslæmt
og ólystugt því það hafði verið þvj nær tvo daga 1
belgnum. En ekkert fann hann gmnsamt við það.
Það glaðnaði yfir honum og hann rétti Iris bollann;
en ekki gat hann að sér gert að brosa, er hún( þreif
bollann og tæmdi hann í 'einum teig. Þá bar ekki
mikið á tepruskapnum sem kvenfólk er að jafnaði
sakað um.
“Drektu nú sjálfur og gefðu mér svo meira,”
sagði hún.
“Þú færð ekki meira í bili.”
“Hvers vegna ekki strax?”
I “Vertu róleg, góða. Þú skalt fá eins mikið af
I vatni og þú vilt eftir dálitla stund. En þú verður
| veik, ef þú drekkur meira i senn.”
mannsins. Hún minti hann að eins á það, að sleppa
ekki stiganum; sjálf ætlaði hún að liggja upp á pall-
inum og hlusta. Sjómaðurinn hafði marghleypu með
sér og járnkarl í hendinni. Því næst læddist hann
hljóðlega niður. Þegar Jenks kom niður í stigann,
lagði Indverjinn hendina á ennið i kveðju skyni, að
Austurlanda sið; hann var vopnlaus. Veslings mann-
inum virtist mjög ant um að verða þeim Iris að ein-
hverju liði.
“Hvað heitirðu?” spurði sjómaðurinn.
“Mirí Jan, sahib, fyrverandi naih” (=undirfor-
ingi).
“Hve nær yfirgafstu herdeild þina?”
“Fyrir tveimur árum, sahib. Eg drap —”
“Hvað hét ofurstinn sem þú stóðst undir?”
“Kurnal Spence, hetja hin mesta, en engmn
riddari.”
Jenks mundi vel eftir Spence ofursta; hann var
lágur vexti og feitlaginn, en valt af hestinum ef hann
leit til hægri eða vinstri. Mir Jan sagði satt.
“Þú segir satt, Mir Jan. En hvað hefst Taung
S’Ali að ?”
“Hann blótar og formælir og þylur buslubænir.
Menn hans eru mjög óttaslegnir. Hann vildi láta þá
reyna aftur að skjóta' eiturörvum; en þeir þver-neit-
uðu því. Hann gat ekki gert það hjálparlaust, því
hann er ekki enn gróinn sára sinna og getur ekki
hreyft hægri hendina; auk þess særðist hann þegar
bergið sprakk. Þú varst líka rétt búinn að gera út
af við mig. En það var, svei mér, laglega af sér
vikið.”
“Ætla þeir þá að fara og láta svo búið standa?”
“Nei, sahib. Hundarnir hafa verið svo illa leikn-
ir, að þeir heimta hefnd. Þeir segja að gagnslaust
sé að skjóta á ykkur, en þeir hafa strengt þess 'heit,
að ganga af ykkur báðum dauðurn, eða hafa stúlk-
una á braut með sér. ef hún kemst lífs af úr áhlaup-
ínuv
| Iris beið á meðan hann drakk.
“Hvers vegna —” tók hún til máls.
En hann gægðist fram yfir brúnina.
“Koi hai!” (= halló, eða heyrðu).
“Sahib!”
“Hafa þeir ekki elt þig?”
Eg held ekki. En talaðu samt ekki of hátt~ þéir
eru refum slægari. Þeir segja, að þú hafir stiga,
sahib. Viltu ekki koma niður? Eg hefi margt að
segjá þér.”
Iris hafði ekki á móti því, að Jenks léti að óskum
“Hvaða áhlaupi?”
“Vemdari hinna veiku. Þeir eru að smíða stiga
— fjóra talsins. Skömmu eftir dögun ætla þeir að
gera áhlaupið. Þeir búast við að þú drepir nokkra,
en halda, að þér takist aldrei að hlaða. sextíu manns.
Taung S’Ali hefir lofað hverjum sem af kemst tauk
(= austurrískur skrautgripur) úr gulli, ef þeir sigra.
Þeir eru búnir að rífa niður sjómerkið sem þú hefir
reistj á Sjónarhóli og eru að smíða stigana úr því.
þeirn þykir gaman að geta beitt þig þínum eigin
vopnum.”
Þetta vorui slæmar fréttir og alvarlegar. Áhlaup-
ið gat orðið þeim hættulegt. En ef það mishepnaðist,
mátti telja víst, að ræningjarnir létu þá staðar num-
ið og hættu við svo búið. Hitt var verra, að sjó-
merkiði var niður rifið! Ef skip fór fram hjá í
björtu, hlutu skipsmenn að taka eftir þvi. Nú var
einnig úti um þá bjargráða von.
“Sahib, eg hefi aðra enn verri sögu að segja,
sagði Mir Jan.
“Haltu áfram!”
“Áður en þeir reisa upp stigana, ætla þeir að
kynda bál og bera að blautan við og láta reykinn
leggja á pallinn. Þá sérðu ekki til að miða. Þéir
hafa komist að því, að þú hittir jafnan markið.”
“Það virðist þá fokið í flest skjól fyrir mér.”
“Já, það er óttalegt, sahib. Ef við bara hefðum
fáeina 'hermenn, þá, þá —”
En þe'ir höfðu það ekki, og þeir voru svo sokknir
niður í samtalið, að þeir gleymdu voðanum sem vofði
yíir höfðum þeirra. Iris var í þetta sinn aðgætnari.
Henni heyrðist hún heyra kvik í skógintun til hægri
handar.
Hún teygði sig fram á brúnina og kallaði bældri
rckldu til Jenks.
Hann hljóp upp í miöjan stigann.
“Já, Iris,” sagði hann.
“Eg held að einhver hreyfing sé í skóginum á bak
við húsið.”
“Gott, góða. ,Eg skal hafa augun hjá mér.
Heyrirðu orðaskil, þegar við erum að tala saman
niðri Y’
“Varla. Verðurðu lengi í burtu?”
“Nei, örfá augnablik.”
Hann fór aftur niður og sagði Mir Jan hvað
stúlkan hafði sagt honum. Indverjinn ætlaði að fara
og leita af sér gruninn, en Jenks tafði hann.
“Hérna,” sagði hann og rétti honum marghleyp-
una, “eg býzt við, að þú kunnir að beita þessu vopni.”
Mir Jan tók þegjandi við vopninu og Jenks þótt-
ist nú hafa afplánað þann ótrygðagrun, er hann hafði
haft á honum. Indverjinn læddist á bak við húsið
og leitaði í runnunum og komst alt niður undir
sjávarmál. Eftir litla stund kom hann aftur og kvað
öllu óhætt. Enginn maður hefir þó liklega komist
jafn nærri hliðum Heljar, þeirra er þaðan hafa aftur
snúið. Hann virtist gleyma því, að félagar hans voru
lævísir sem refar og refar geta látið lítið á sér bera,
e,f þeir með því móti sjá sér leik á borði.
Mir Jan skilaði aftur marghleypunni.
“Sahib”, mælti 'hann og hneigði sig djúpt, “eg veit
að sumiri kalla mig ódreng; en ef þú vilt lofa mér
að koma upp með þér, þá skal eg berjast við hlið þér
þangað til eg missi báðar hendurnar. Mér leiðist að
lifa með þessum þjófum. Ógæfan varpaði mér í hóp
þeirra. ISg þrái að losna við þá. Ef þú vilt ekki
lofa mér að koma upp á pallinn, þá geturðu þó að
minsta kosti fengið mér byssu í hönd. Eg fel mig í
skcginuml og þú getur reitt þig á það, að þeir týna
tölunni áður en þeir finna mig. Neitaðu mér ekki
um þetta, sahib. Ef þú gerir mér þann greiða, að
skrifa Kumer Spence og segir honum með hverjum
hætti Mir Jan dó, þá er eg ánægður.”
Honum virtist vera mjög mikið niðri fyrir. Hann
gerði þetta af skyldutilfinningu er hann hafði numið
í hemum. Anstruther herforingi var í hættu stadd-
ur. Mir Jan, undirforingi, varð að gera sitt ýtrasta
til að hjálpa honum.
Jenks fanst mikið til um einlægni Indverjans.
Hann fór að hugsa um á hvern hátt hann gæti bezt
notað sér) aðstoð' sjálfboðans, án þess að kasta hon-
um í opinn dauðann. Indverjinn misskildi þögnina.
“Eg er enginn óþokki,” sagði hann alvarlega.
“Eg drap mann til að forða —”
"Heyrðu, Mir Jan. Þú getur ekki betur boðið.
Ertu viss um að þeir ráðist ekkí á okkur fyr en i
dögun ?”
“Þeir eruí búnir að bera þá særðu niður að bát-
unum og eru að smíða stigana. Þegar eg sveikst frá
þeim, gerðu þeir ráð fyrir að bíða dagsbirtunnar.”
“En sakna þeir þin ekki?”
“Þeir sakna geitarbelgsins, sahib. Það var síð-
asti ósnerti belgurinn.”
“Mir Jan,' ef þú vilt fara að ráðum mínum, þá
færðu aftur að sjá Delhi. Hefurðu nokkurn tíma
farið með Lee-Metford ?”
"Eg 'hefi séð þá, sahib. En eg er vanari Mahtini.”
Eg skal lána þér riffil og nóg af skotfærum.
Farðu inn í hellinn og —”
Mir Jan hrökk við.
“Þangað sem draugurinn er, sahib?”
“Draugur, það er grila til aö hræða með böm.
Það er enginn draugur i hellinum, ekkert nema fáein
bein úr manni sem sætt hefir sömu forlögum og okk-
ur em ætluð. Hefurðu nokkurn mat?”
“Dálítið af hrísgrjónum, sahib, nóg til eins dags,
eða tveggja ef í nauðir rekur.”
“Það er gott! Við getum náð vatni úr brunnin-
um. Þegar áhlaupið hefst í dögun, þá skjóttu á
hvern mann sem þú sérð. Farðu ekki út hvað sem
á genguf, þá fá þeir ekkert mein unnið þér. Bíddu
mín'hérna!”
“Eg hélt þú ætlaðir ekki að láta mig sjá þig aft-
ur,” sagði Iris þegar Jenks kom upp. “Eg hefi verið
svo dauðhrædd. Eg er alveg viss um að þeir leyn-
ast í skóginum. Má eg ekki smakka á vatninu?”
Sjómaðufinn hafði skilið jámkarlinn eftir niðri.
Hann tók eina byssuna og talsvert af skothylkjum og
sagði Iris hvað Mir Jan ætlaðist fyrir. Hún fagnaði
mjög þeim fréttum og hræðslan hvarf í bili. Og
nún drakk skál hans í fullum bolla af vatni.
Hún heyrði unnusta sinn tala við Mir Jan og sá
þá koma fram í tunglskinið. Jenks var að keima hon-
um að fara með byssuna. Iris 'hrestist við drykkinn.
Skilningarvit hennar voru orðin svo skörp, að fáar
stúlkur á hennar aldri, sem alið hafa aldur sinn i
skrautstofvun og danssölum mundu trúa því og hún
taldi það skyldu sína að taka að sér varðmanns stöð-
una á meðan þeir Jenks ræddust við. Þ.vi var það
að hún varð fyrst til að taka eftir ræningja hóp, er
skreið i skugganum undir berginu og færðist stöðugt
nær. Þeir læddust eins og rándýr er situr um bráð
sína.
“Robert!” kallaði hún. Ræningjarnir eru að
korna! Til vinstri!”
Iris var farin að læra að gæta varúðar og beita
kænsku. Hún greip byssu, áður en hún kallaði. Og
þegar hún haföi varað Jenks við, lét hún skotin dynja
jyjA RKET JJOTEL
ViB sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns geta fengiS aSgang
að lœra rakaraiSn undir eins. Tll
þess að verða fullnuma þarf a8 ein»
8 vikur. Áhðld ókeypis og kaup
borgaB meðan verið er að iœra. Nem-
endur fá. staði að enduðu námi fyrlr
$1S til $20 á viku. Vér höfum hundr-
uð af stöðum þar sem þér getið byrj-
að á eigin reikning. Eftirspurn eftlr
rökurnm er æflnlega mikil. Skrifið
eftir ókeypis lista eða komlð ef þér
eigið hægt með. Til þess að verða
góðir rakarar verðið þér að skrlfast
út frá Alþjóða rakarafélasL™.
Internatlonal Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Main St., Winnipeg.
Ý ; i r
■' ! 1 L
i u ri i l l 1 k-
: n
H„/

1 J. c. MacKinnon 1
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Bjór sem vert er að biðja um og
bjór sem vert er að hafa á heimili
á v alt
I merkur- eða pottflöskum, hjá
vín8Ölum eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
Winnipeg
út í myrkrið. Tvær kúlur lentu í berginu svo blý-
agna regn dundi á þeim sem fremstir fóru.
Því miður var byssan sem Jenks hélt á óhlaðin,
þvi hann hafði verið að kenna Mir Jan að beita henni.
Jenks þreif því til marghleypu sinnar.
“Inn í hellinn!” hrópaði hann. Þótt Mir Jan
langaði ekki til að mæta draugnum, gat hann ekki
staðið kyr er hann sá óvinina nálgast og Jenks skip-
aði honum að fara. Flann hljóp því sem fætur tog-
uðu að hellismunnanum.
Jenks lét skotin dynja og hljóp áleiðis að stigan-
um. En í sama bili sem hann náði í stigann með
vinstri hendi, var byssan tóm. Þrír ræningjar voru þá
komnir svo nærri, að óðs manns æði hefði verið að
halda upp stigann. Hann kastaði því vopninu í nas-
ir þess er fyrstur fór, þvi svo var dimt, að hann gat
ekki vikið sér undan send'ingunni.
Þegar Jenks snéri sér við og ætlaði að hlaupa
inn í hellinn til að ná í byssuna, rak hann fótlegginn
í járnkarlinn, er stóð upp við bergið. Hann þreif
áhaldið, sveiflaði þvi i loft upp og hafði mann fyrir
sér. Ekki vissi Jenks hvar höggið lenti á mann’inum,
en þegar það reið af, brakaði í einhverju elns og
skurn á eggi hefði brotnað.
Hann hafði ekki tíma til að reiða aftur til höggs,
en lagði járnkarlinn fyrir kverkar annars, sem var
i þann veginn að höggva til hans með sverði. Sá
féll! fyrir fætur þess er stóð næst fyrir aftan hann,
svo báðir1 duttu. Jenks greip tækifærið; hann hljóp
eins og köttur upp í stigann. Þegar hann einu sinni
var lagður á stað varð hann að haldá áfram. Síðar
kannaðist 'hann við það, að sér hefði fundistl nálum
ogi títuprjónum' vera stungið í bakið á sér, á meðan
hann var á leiðinni upp. En hann komastj alla leið
heill og ómeiddur.
Það sem nú hefir verið frá sagt, gerðist alt á
svipstundu. Innan fjörutíu augnablika frá því Iris
hafði kallað til hans, var hann hálfur kominn upp
á pallinn og kallaði til hennar:
“Laglega af sér vikið, kerling mín.”
Þetta gamansyrði hafði talsverð áhrif á hana.
Hún, sem var blíðlyndið sjálft, og vildi ekki viljandi
gera minsta dýri mein, var grimm sem tígrisdýr er
ver unga sína, á meðan Jenks var niðri. Robert varð
hún að frelsa. Hún mundi með köldu blóði hafa
drepið hvern ræningja til hins síðasta manns, ef hún
hefði mátt því við koma og lif hans hefði legið við.
Nú stó^ hann við hlið hennar, lieill og glaður í
bragði, eins og hans var vandi þegar 'hann gekk sigri
hrósandi af hólminum. Nú stóð hann við hlið henn-
ar með byssu í hönd og ræningjarnir flúðu hver um
annan þveran fyrir skothríðinni er dundi á þeim.
En örfáum augnablikum eftir að hann kom upp
lagði 'hún frá sér byssuna, hné niður með þungum
ekka, en grét þó ekki. Hún hné fyrir ofurvaldi þeirra
afla, er stríddu i sál hennar. Skömmu seinna var alt
orðið þögult sem fyr niðri á sléttunni og ekkert
heyrðist nema stunur særðra manna er reyndu að
komast í óhultan stað. Þá gat Jenks sint stúlkunni.
Hann reyndi að sefa hana og honum tókst það, því
nú brutust tárin fram úr augum hennar og hún hjúfr-
aði sig að brjósti hans. Hún vissi að það var heimska
að ávíta hann. Enginn gat séð þetta fyrir og hún
hafði sjálf leyft honum a^ fara niður. En líf hans
var dýrkeypt!
Isabel Cleaning& Pressing
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St.
horni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
J. S. Wium, Upþam, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Friðriksson, Glenboro,
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man_
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
OI. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.