Lögberg - 05.08.1915, Blaðsíða 6

«
LOGBEEG, FIMTUDAGINN 5. AGÚST 1915.
Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
“Hvað hefir komið fyrir, Miss Deane?” spurði
hann. “Er frökenin nú fyrst að komast i skilning
um hve ágætan föður hún á?”
Skipseigandinn hló kuklahlátur. "Þú átt sann-
arlega kollgátuna," sagði hann,
Lord Ventnor var ekki ánaegður með þetta svar.
“Eg býst við að þú ætlir Iris að dvelja í Smith's
Hótel?” spurði hann kuldalega.
“Já. Pabbi var að bjóða Robert að koma þangað
líka. Hvert farið þér?”
Honum sámaði svo að1 heyra hana nefna An-
stmther þessu nafni, að liann gat varla stilt sig.
“Sir Arthur Deane virðist hafa ráðið fram úr
mörgum málum siðustu stundina, sagði hann gremju-
kga.
“Já,” svaraöi skipseigandinn þurlega. “Eg hefi
ásett mér að v'inna að heill og hamingju dóttur minn
ar það sem eftir er æfinnar. Alt annað verður að
vikja fyrir þei^ ásetningi.”
Lord Ventnor fölnaði af þræði. Það var sem
eldur brynni úr augum hans og röddin titraði.
“Þ.á verð eg að óska yður til hamingju, Miss
Deane. Yður virðist ætlað að lifa æfintýra lifi. Þér
liðuð skipbrot við Regnbogaeyju. Þegar þér stigið
hér á land^igið þér annað skipbrot í vændum.”
Þegar liann hafði þetta mælt vék hann frá þeim.
Robert hafði staðið hjá og horft þegjandi á. Hann
var innilega glaður og hann hafði enga ástæðu til að
láta hrakyrði Ventnors ganga sér til hjarta. En
hann vissi að meðb'iðill sinn mundi ekkert til spara)
að láta spádóm sinn rætast.
Robert lagði höndina kurteislega á öxl barónsins.
“Við hvað átti Lord Ventnor?” spurði hann.
S!ir Arthur Deane brosti. “Það er óþarft að fara
út í þá sálma hér,” mœlti hann. “Við skulum skjóta
því á frest, þangað til við komum í náttstað.”
Fregnin flaug eins og eldur í synu um alla borg-
ina, að Orient væri komin. Skipið lagðist í lagi sitt
og báti var skotð út til að flytja farþega á land
Þótt skipverjar hefðu umgengisti Anstruther eins og
jafningja sinn á leiðinni, gátu þeir ekki, stöðu sinnar
vegna, boðið honum til fundar við s'ig síðar meir.
Eftir að hann var einu sinni kominn á 'land máttui
þeir ekkert framar hafa saman við hann að sælda.
Lord Ventnor var þetta ljóst og hugði að nota
sér það.
“Mr. Fitzroy,” sagði hann og snéri sér við þegar
hann kom út á borðstokkinn og ætlaði að fara niður
i bátinn. “Eg vonast til að þú gerir mér þá ánægju
að borða með’ mér miðdagsverð í kvled og hefir eins
marga með þér og komið geta.”
Fitzroy; svaraði með uppgerðar kurteisi og blíðu:
“Þakka þér fyrír, en eg get engu lofað fyr en eg veit
hvaða fyrirskipanir bíða mín hér.”
Það er engin von. En þið kopiið, ef þið getið?”
“Já; viðl skulum' hafa það svo.”
“Þetta var kurteisleg, en engu að siður ákteðirt
höfnun á boð'inu og Lord Ventnor skildi það. Og
ekki batnaði hann i skapinu við það, er hann rak
fótinn í annan olíubrúsann, sem Robert hafði fylt af
smásteinum.
Báturinn lagði frá skipinu. A landi stóð lítill
hópur og læið bátsins. Tveir úr hój>num höfðu
hraðað sér til strandar alt er þeir máttu,,þegar þeir
höfðu hevrt, að Orient væri komin. Það var auð-
séð á ö'lrum þeirra. að hann var háttsettur embættis-
maðttr i hernum, en hinn var bersýnilega ferðalang-
ur, sem ekki hafði dvalið lengi í Singapore. Þeir
sem kunnugir voru í borginni mtundu hafa efast um
að hann gæti fengið þar svo dýr og fín föt. Og það
Rólegur, Anstruther! Þú manst hverju þú lof-
aðir. Eg verð að fá aö eiga við Lord Ventnor. Eg
verð að fá að hefna mín fyrst. Hvað er þetta? Jú,
svo sannarlega — eg held — já. Það er Anstruther!
Bróðursonur þinn situr við hliðina á stúlkunni!”
Kíkirinn féll niður og brotnaði. Rauðleita andlit-
ið á stóra manninum fölnaði. Hann þreif i hand-
legginn á vini sínum til að verjast falli.
“Þér hefir þó ekki missýnst?” sagði hann hásum
rómi. “1 guðsbænum, gættu betur að, heyrirðu ekki
maður! Vertu viss í þinni sök áður en þú segir mér
meira! Talaðu! Talaöú!”
“Reyndu að vera rólegur, Anstruther. Eg get
fullvissað þig um, að svo sannarlega sem eg er lif-
andi, þá er það Robert og enginn annar. Heldurðu
að eg þekki hann ekki veslings manninn, sem eg eins
og alhr aðrir hrinti frá mér, þegar honumt reið mest
á' En eg hafði ástæðu. Nei, vertu rólegur. Eg
meina það ekki. Það Íeit út fyrir, að eg hefði ástæðu.
Robert verður síðastur allra til að kasta steini á okk-
Gat nokkur lifandi maður trúaðí því, að nokk-
ur.
urri manneskju dytti í hug, að1 gera s\o svjvirðilegt
samsæri gegn saklausum manni? Og síst af öllu gat
eg trúað því um konuna mína.”
Báturinn skreið léttilega upp að. tröppuniun við
bryggjuna og Playdon hljóp á land til að hjálpa Iris
upp úr bátnum. Það er hægast að skýra frá því sem
fram fór eftir það með Playdons eigin orðum. Þeg-
ar hann kom aftur út á skipið sagði hann skipsverjum
þessa sögu:
"Þegaft við komum að landi, ruddust tveir menn
í gegnum’ hópinn sem á bryggjunni stóð með hávaða
og gauragangi. Annar þeirra ruddist aðl Lord
Ventnor, þreif i hálsmálið á skyrtu hans og hótaði að
mola í honum hvert bein, ef hann vildi ekki hlusta á
sig; þetta var ,Costobell ofursti. Eg var í þann veg
inn að skerast í leikinn, en hætti vijð. það þegar eg
heyrði fyrstu orðin sem Costobell sagði. Eftir það
skyldi eg með ánægju hafa hjálpað til að hengja
milnustein um hálsinn á Ventnor og kasta honum
langt út á höfn. Okkur félll aldrei við hann. Eða
or það ekki satt?”
“Engar spurningar, Pompey; haltu áfram með
sögu þína,” sagði einn í hópnum.
“Mrs. Costobell er dáin,” mælti Playdon.- “Hún
veiktist viku eftir að Orient lagði á stað og dó fjór-
um dögum seinna. En áður en hún dó gerði hún
játning sína.”
Hann þagnaði og horfði óblíðlega fram undan
sér. Enginn hreyfði legg eða lið.
“Mrs. Costobell”, hélt hann áfram, “bað bónda
sinn fyrirgefningar og kvaðst með aðstoð Lord
Ventnors hafa sett saman lygasöguna um Robert,
seml hann var dæmdur eftir. Það hlýtur að hafa
verið níðingslegt samsæri, því Mr. Costobell var
sveittur af bræði, þótt or*n sem hann sagði væru
nógu köld. Þið hefðuð bara átfi að sjá svipinn á
Ventnor, þegar Costobell las yfir honum svarinn vitn-
isburð konu sinnar um falskan framburð og játningu
nokkurra kínverskra þjóna sem Ventor hafði mútað
til að bidra ljúgvitni. Hann hafði lofað aðl giftast
Mrs. Costobell ef maður 'hennar dæi, eða, ef henni
þætti hann lifa of lengi, þá að láta hann skilja við
hana. En þá komst Mrs. Costobell að þvi, að hann
var að elta Miss Iris og þaö mun hafa flýtt fyrir
dauða hennar. Mr. Costobell sagði, að sig hefði
langað til að liakla þessu leyndul vegna konu sinnar.
En hann varð að breinsa nafn Anstruthers og ekki
síst vegna þess að hann hitti gamla Johnnie, sem —
“Pompey, þú ert svo æstur að þú veist ekki hvað
þú segir. Hver er þessi ‘gamlli Johnnie’?” spurði
einn i hópnum.
“Sagði eg ykkur það ekki? Nú, það er auðvitað
föðurbróðir Anstruthers, stór og gerfilegur karl og
talar Yorkshire mállýsku. Eg komst að því, að hann
gerði bróðurson sinn arflausan, þegar hann frétti, áð
hann hefði verið dæmdur fyrir herrétti. En hann sá
sig um ‘hönd og sendi hvert símskeytið af öðru. En
var auðheyrt, að hann var ekki hrifinn af Austur-( j)eg-ar hann fékk ekkert svar, gerir hann sér lítið
löndum. Hann bölvaði loftslaginu, borginni og fólk-
inu. Nú var hann mjög æstur í skapi. Hann var
hár vexti, gildur að sama skapi og mjög rauður í
andliti.
Hann tók upp stóra sjónpipu og reyndi að leggja
hana í jafnvægi á öxlina á innlendum þjóni.
“Geturðu ekki staðið kyr, herjans asninn þinn!”
grenjaði hann; hann var að reyna að koma auga á
bátinn. “Eða á eg að strjúka þér um eyrun?”
Félagi hans, emibættismaðurinn í hernum, horfði á
bátinn í smáum sjónauka.
“Sem‘ eg er lifandi!” hrópaði hann. “Eg sé Sir
Arthur Deane og stúlkuna sem er mljög lík dóttur
hans. Og þarna er árans þorparinn hann Ventnor
Hka.”
Stóri maðurinn hrinti þjóninum til hliðar og
lyfti upp kikinum eins og hand væri gönguprik.
“Þetta .herjans svín! Hann rak veslings dreng-
inn minn út í eymd og’dauða. En honum hefir þó
ekki tekist að stúta honum. Eg sé hann er heill á
húfi. Biðið þið bara við þangað til eg ‘hitti hann.
Eg skal —”
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl
fyrir og kemur austur að leita að honum. Hann hitti
Mr. Costobell daginn eftir að konai hans dó og þeir
strengdu þess heit að hefna sin á Ventnor og hreinsa
Anstruther af lygaáburðinum hvort sem hann væri
lifs eða liðinn. Eg vorkendi veslings gamla mann-
um. Hann grét eins og barn þegar hanni bað bróð-
urson sinn fyrirgefningar. Það var áhrifamikil
sjón. Eg skal segja ykkur —”
Playdon þagnaði og fór að leita að vasaklút sín-
um. 1
“Haltu áfram sögunni eða þú skalt fá að kenna á
því,’" kallaði einn í hópnum.
“Lofið þið mér að anda og gefið þið mér að
drekka- Ykkur nægir ekkert minna en fónógraf.
Bíðum nú við. Já, Costobell ofursti endaði með þvi,
að skýra Lord Ventnor frá því, að dómur Anstruth-
ers væri þegar aftur kállaður og innan skamms fengi
hann aftur stöðu sína í hernum. Það væri irndir
Anstruther komið hvort hann vildi hefja sakamál á
hendur Ventnors eða ekki fyrir samsæri. Vitið þið
hvaða samsæri —?”
“Þú ert páfagaukur! Hvað gerðrí Miss Deane?”
“Stóð hjá Anstruther og hélt í handlegginn á hon-
um og grét eins og engill og kysti alla þegar Ventnor
slæptist í burtu. Nú, nú, verið þið rólegir. Eg á við
það, að hún kysti föður sinn, Anstruther og föður-
bróðuír hans. Því miður var eg ekki í tölu þeirra
sem hún kysti. En hvemig sem á því stóð, þá var
eins og allur hópurinn ætlað að rífa af mér hendina
og áhorfendurnir hrópuðu þrefalt 'húrra þegar þau
fóru í burtu. Er nú enginn svo brjóstgóðlur að vilja
gefa mér að drekka?”
Þegar þau Anstruther komu í hótelið, greip Sir
Arthur Deane fyrsta tækifærið til að skýra þeim
frá ástæðum sínum fjárhagslega og benti þeim á, að
enn hefði I/>rd Ventnor hættulegt vopn í höndum.
Mr. William Anstruther hlustaði á með athygli.
Robert langaði til að leggja til málanna, en frændi
lians fékk hann til að þegja.
“F.g skal ráða fram úr þessu,” sagði hann. “Eg
beyrði talsvert talað um fyrirætlan'ir Sir Arthurs, og
ef helmingurinn af því sem sagt var er satt, þá ætti
ekki að vera erfitt að fá alt það fé sem með þarf.
Sestu niður, Sir Arthur, og segðu okku.r frá fyrir-
ætlunum þínum.” *
Hann lét ekki þurfa að segja sér það tvisvar.
Hann sagði þeim í stuttu mál'i frá hinum fyrirhuguöu
verzlunar fyrirtækjum sínum og endaði, með þeim)
spádómi, að innan sex mánaða, mundi London, Paris
og Berlin keppast um að bjóða, þeim alt það fé er
þeir þyrftu og meira til.
Þótt gaml’i maðurinn væri ekki sérlega vel lyntur,
þá var liann skarpskygn í verzlunarsökum. Þegar
Sir Arthur hafði lokið sögu sinni krefti hann hnef-
ann og rak hann svo hart niðfur, að brakaði í borðinu.
“Sendu félaginu simskeyti, Sir Arthur,” hrópaði
hann, “og segðti þeim, að tilvonandi tengdasonur þinn
leggi til þessi tíu þúsund pund sterling, sem þú segir
að þig vanti og þú getur bætt því við,( að önnur tíu
þúslmd verði til þegar hin eru upp gengin, ef á þarf
að halda. F.g fór einu s'inni skammarlega illa með
strákinn. En eg held eg sé nú að bæta ’úr þvi.”
“Þú segir satt,” sagði faðir stúlkunnar. “Þetta
fé fjórfaldast á tveim árúm.”
“Því meiri ástæða til að láta hann fá tuttugu þús-
unlir, en ekki tíú,” sagði gamli maðurinn og néri
saman höndunum af ánægju. “En þið eruð að tala
u,m að láta sakir við' Ventnor falla. Er ekki rétt að
segja honum strax að við þurfum ekki hans miuna
með, áður en hann hefir tíma til þess áð rægja ykkur
í Lundúnum? Hann er í netinu. Láturn hann ekki
sleppa.”
Iris gat ekki varist brosi.
Loksins fékk Robert að taka til máls.
“Þið talið eins og þig séuð stóreignamennirnir í
|æssum litla hóp,” mælti hann. “Mér virðlst sem þið
hafið komið máluan okkar í gott horf og mér kemur
ekki til hugar, að mótmæla einu orði sem þið hafið
sagt. En eg get glatt ykkur meS því að við Iris er-
um stóreignamennirnir í hópnuim. Þlið voruð a,ð
tala um, að þið þyrftuð að fá banka á Englandi til að
standa á bak við ykkur. Þið þurfið þess ekki. Við
gettim staðið sem banki á bak Við ykkur.”
Barónninn skellihló. Robert sá að Iris átti ekki
langt aö' sækja glaðlyndið.
"LEtlaröu að selja eyjuna ykkar?” spurði hann og
gat varla komið út orðunum fyrir hlátri. “Eg treysti
varla Iris, hvað þá öðrum, til að getá gynt neinn til
aö kaupa hana.”
“En elsku, bezti pabbi,” greip Iris fram í með
mikilli alvöru, “það er alveg satt sem Robert segir.
Það er gullnáma á eynni. Hún er svo auðug, að þú
trúir því ekki fyr en að því kemur, að þú getur ekki
um það efast. Eg býst við, að þess vegna hafi
Robert ekki viljað láta mig minnast fyr á hana við
“Nei, Iris; sú var ekki ástæðan,” sagði hann svo
alvarlega, að gömlu mennína tók að gruna, að þetta
væri ekki einber gamanleikur. “Ást þin var mér
meira virði en alt gull veraldarinnar. Eg ihafði unn-
ið þig mér til handa. Og eg ætlaði ekkij að sleppa
þér, en eg vildi ekki kaupa þig.”
Hann snéri sér að föður hennar og talaili eins og
sá sem ekki getur lengur dulið tilfinndngar sínar.
“Mér hefir ekki gefist færi á að þakka þér fyrir
það sem þú sagðir, rétt áður en Við fórum á land.
En eg gleymi því ekki á meðan! eg lifi. Eg| var fá-
tækur, fyrirlitinn og útskúfaður; samt gafstu mér
dóttur þína. Eg veit hvers vegna þú gerðir það. Þú
gerðir það vegna þess, að þú matst hamingju hennár
meir en auð og metorð. Alig iðrar j>ess nú, aðl eg
sagði þér ekki fyr hvernig í öllu lá. Með því hefði
eg getað sparað l>ér óþarft hugarstríð. En áhyggj-
umar hafa orðið eins og illur draumur. rokiðl i
burtu eins og ský fyrir sólu. Eg veit því að þú erf-
ir það ekki við mig. Eg er bundinn þér sterkari viðj-
um en úr stáli verða gjörðar. Og eg er líka, þakk-
látur þér, frændi. Þú ferðaðlist þúsundir mílna til
að hjálpa mér, þegar ógæfan virtist hafa sigrast á
mér. Þú vorkendir mér, ef eg kynni að verá eins
illur og sagt var; þú ætlaðir að draga mig upp úr
djúpi örvæntingar og smánar. Og hvers vegna skyldi
eg hata Lord Ventnor? Hver hefði getað gert mér
annan eins greiða og hann hefir gert? Hánn hefir
átt sinn þátt i því að við Iris hittumst, Hann í raun
og veru gaf mér hana. Hann mýkti skap frænda
míns þegar mest reið á. 'Hata hann! Eg vildi setja
myndastyttu af honum úr-, marmara á háan stall,
sem sýnilegt tákn þess, hve mikið gott getur leitt af
illu — til að sýna það og sanna, að vegir guðs eru
órannsakanlegir, að hann getur snúið böli i blessun.”
“Hættu þessu,” grenjaði Anstruther. “Hvað
gengur að þér? Eg hefi aldrei heyrt þig tala þessu
líkt!”
Gannli maðurinu var svo æstur og hlægilegur að
umtalsefnið breyttist ósjálfrátt.
Robert varð rólegri og tók að segja þeirn
æfintýri, sem líktist miklu meira ótrúlegustu sögunni
úr Þúsund og eimii nótt, en sannri sögu. En þegar
sýnishornið af málmblendingnum í brúsunum var
rannsakað, sannfærðust þeir um, að saga Roberts var
ekki ýkt.
Rannsóknin fór fram næsta dag. Var hér um bil
500 punda Virði af gulli í málmblendingnum, semi í
brúsunum var. Var sýnishornið þó ekki tekið þar,
sem líklegt var að náman væri auðúgust.
Nú er ekki, margt eftir ósagt um Regnbogaeyj-
una og þaú tvö sem bíðu þar skipbrot. Daginn sem
það var opinberlega tilkynt, að Robert Anstruther
hefði aftur hlotið tign sína og stöðu í hemum, gift-
ist hann Iris. Athöfnin fór fram í ensku kirkjunni
i Hong Kong. Iris Vildi svo vera láta. Honium þótti
það og vel við eigandi, að ’hann setti upp sigurhjálm-
inn á sama stað og hann hafði verið rændur heiðri
sinum. Playdon var svaramaður og öll skipshöfnin
af Oricnt var viðstödd.
Skömmu seinna slepti Robert stöðu sinni i hern-
am; Hann tók það nærri sér. En nýjar skyldur
kölluðu að; þeim varð liann að gegna. Hann útveg-
aöi námuverkfræðinga, verkamenn, matvæii, vélar og
önnur áhöld og hélt á tveim skipum hlöðnum fólki
og flutningi til Regnbogaeyjar.
Það var að kveldi dags snemma í júlí mánuði, að
bæði skipinj köstuðu akkerum fyrir utan Pálmaklett.
Mir Jan hljóp aftur og fram utn ströndina. Hann
gat bersýnilega ekki haldið kyrru fyrir. Hann réði
sér ekki fyrir fögnuöi.
Robert hafði góð tíðindi að segja honumi. yEðsti
jy[ARKET JJOTEL
Viö sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
embættismaðurinn i Hong Kong 'hafði haldið að
öllumi sanngjörnum kröfum sem Anstruther gerði
fyrir hönd Mir Jans mundi verða sint ef mögulegti
væri. Anstruther haf'ði talað svo vel máH Múhameðs-
trúar mannsins við stjóm Indlands, að á því gat lít-
ill vafi leikið, að með næsta pósti fengi hann til-
kynning frá stjórninni um það, að Mir Jan morð-
ingja væru gefnar upp sakir.
Náman reyndist jafnvel auðlugri en Robert hafði
vogað sér að vona að hún væri. Málmurinn var of-
arlega í jörðu og litlu þurfti að ryðja ofan af. Áður
en sólarhringur var liðinn var búið að veita hinu
eitraða gasi úr holunni og líkamir dýra og manna
þeirra er þar lágu voru fluttit í burtu. Þegar hið
glæsilega skip létti akkerum daginn eftir og klauf
Ijósbláar bylgjurnar úti fyrir Pálnmkletti, heyrði Iris
stunur vélatma sem teknar voru að starfa á landi.
Robert hafði verið önnum kafinn til síðustu
stundar. Viðstöðutíminn var stuttur en margs að
gæta. Margir höfðu tekið sér far með skipinu og
hann vildi ekki tefja þá lengur en nauðsyn krefði,
þótt allin væru fúsir til að fara að vilja hans og
þörfum.
Nú hafði hann lokið við þann hluta undirbúnings-
ins, sem hann þurft'i' að hafa hönd í bagga með.
Kona hans, Sir Arthur og gamli Anstruther stóðu
saman á þilfarinu og ræddust við. Robert bar þar
að; og sagði þeim að síðasta verk sitt á eynni hefði
verið það, að biðija verkstjórann að biggja vita á
Sjónarhóli, eins fljótt og því yrði við kornið.
“Mig langar ekki til,” sagði hann brosandi, “að
eiga í vændum samskonar svaðilfarir og þær sem eg
lenti í þegar eg kom hingað í fyrsta sinn. Þáð getur
viljað til að við komum hingað að næturlagi.”
Iris1 svaraði ekki. Ilún starði bláu djúpu augun-
um á klettana og rifin, sem óðunn hurfu sýn.”
“Heyrðu góða,” sagði maður hennar, “livers
vegna ertu svona hljóð?”
- Hún snéri sér við og leit á hann. Ljós hinnar
hnígandi kveldsólar varpaði gullnum roða á andlit
hennar.
“Af þvi eg er svo glöð,” sagði hún. “Elskuj
Robert, — svo glöð og svo þakklát.”
* * *
Bftirrit.
Síðústu fregnir af Mr. og Mrs. Anstruther má
lesal i bréfi, frá gamalli meykerlingu í Yorkriiire til
vinkonu hennar í Lundúnum. Það er dagsett fjór-
um árum eftir að þeir atburðir skeðu, sem nú hefir
verið frá skýrt.
Þótt frásögn bréfsins sé i molum og að ýmsu Ieyti
miður rétt, þá munti ]>eir sem hafa fylgst með þeim
Robert á æfintýrabraut þeirra, geta metið frásögn
bréfsins að verðleikum. Þegar bréfritarititr skýrir
frá staðreyndum þarf vitanlega ekki að efast um
sannleiksgildi orða hennar, en dómar hennar eru mið-
ur ábvggilegir.
Bréfið er á þessa leið:
“Elsku Helena!
Eg hefi ekkert frétt af þér svo lengi, að eg hefi
engan frið1 í mínum beinum fyr en eg er búin að
segja þér! frá ]>ví sem er að gerast í kringum mig.
Þú manst vist eftir því, að Anstruther nokkur keypti
Fai'rlawn fasteignina, sem er skamt frá þorpinu okk-
ar, fyrir hér um bil þremur árum. Þau hjón eru,
eins og þú vest, ákaflega rík. Læknirinn hefir sagt
mér, að þegar þau séu ekki að p’ressa peninga út v’tr
veslings Kínverjum, þá grafi þaut gullið í vagnhlöss-
wn' upp úr einhverri galdra eyju langt út í Atlants-
hafi eða Kyrrahafi — eg man ekki hvort heldur er.
En hvað Sem því liðúr, þá gætu þau haft fleiri
heimboð en þau gera. Mrs. Anstruther er ákaflega
fríð og aðlaðandi kona og gæti staðið frernst í flokki
í samjkvæmislífinu, ef hún vildi; en hún viröist ekki
skeyta um neitt fólk nema bóndal sinn og böm sín.
Hún á dreng og stúlku, yndisleg börn, það má eg
játa og þau eru alt af hjá henni. Þau hafa ' tvær
franskar þjónustustúlkur og óttalega ljóta mann-
eskju — Múhameðstrúar mann, að eg held. Hann
er altaf og alstaðar á höttunum og lætur eins og hann
sé tilbúinn að hálshöggva hverja manneskju, seml
vogar aðj líta á bömin. Þú hefir aldrei séð anrtað
eins samsafn! Það er heimskulegt af Mrs. Anstruth-
er að elska rnann sinn eins og hún gerir. Hanni er
stór og myndarlegur maður og það sópar af honum.
En í þau fámskfti sem eg hefi talað við hann, fanst
mér íhann fremur fálátur. En eftir því áð dæma
hvemig hún litur á hann, þó ekki sé meira, þá mætti
ætía, að hann ætti engan jafningja í allri veröldinni!
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
ER SVALANDI
VIÐ ÞORSTA—
I merkur- eða pottflöskum, hjá
vínsölum eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
Winnipeg
Isabel Cleaningfif Pressing
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St.
horni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
J. S. Wium, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Friðriksson, Glenboro,
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
OI. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wasb.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
Sigurður Jónsson, Bantry, N.D.
Aðeins $2.00 á
ári fyrir Lögberg
og premíu þar að auki
Greiðið atkvœði með Iþing-
mannsefnum Liberalflokksins
stærsta íslenzka
fréttablað í heimi
gjörist kaupandi þess.