Lögberg - 30.09.1915, Síða 6

fl
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30, SEPTEMBER 1915.
LUKKUHJOLIÐ.
Eftir
LOUIS TRACY.
En þvi miöur var Stump næsta heyrnarnæmur,
þegart svo stótS á. Hann óð inn í hópinn eins og
naut eöa illhveli og hnefabokkarnir lögSust flatir
eins og sneiptir hundar. Þá tók hann Royson tali og
sagöi honum langar sögur um lifiö á Rauöahafinu
þegar verulega væri heitt. Núna væri aö eins hlýtt,
sagSi hann. Einu sinni þegar hann var á Ocean
Queen höföu kol þrotiö sex stundum áöur en þeir
kom til Perim. Vora þá öll op á þilfarinu opnuö
svo sólin gæti skiniö niöur í vélarúmiö og á þann
hátt var gufu haldiö uppi svo skipiö' kom á réttum
tíma á höfn.
Feröafólkinu í káetunni leiö betur. Það 'haföi
rafmagns blævængi og gott skýli yfir höföinu þegar
þaö kom upp á þilfarið. Þau lágu þá ál sófum og
hægindastólum þangaö til Stump afreö aö beygja af
leiö og halda vestur á bóginn áleiöis að Afrikuströnd-
um.
“Massowah!’’ var á hvers manns vörum og deyfð-
in og drunginn eftir sjóferðina hvarf á sömu stund.
Innan skamms mótaði fyrir dökkri línu í vestri. Hún
skíröist og breyttist og varö að auöum og gróöur-
lausum fjallgaröi meö djúpum dölum á milli hárraj
hamra giröinga. Þá sást móta fyrir mjórri undir-
lendisræmu. Hún breyttist eftir því sem skipið skreiö
næn og virtist vel byggileg. Viti stóö við hafnar-
mynnið. Þegar þangað kom blasti viö tollhús, nokkr-
ar byggingar og bær með allstórum og snotrum hus-
Ert alt umhverfis virtist landið þakiö smáum
um.
Araba bústööúm, sem bygöir voru úr strái og torfi.
Mannshöndin haföi sigrast á auöninni og starfandi
bær haföi risiö upp á milli hins þögla hafs og þuru
eyðimerkur er liggur lengra upp í landinu.
Dick stóö á stjórnpalli hjá skipstjóra á meöan
Aplirodite leiö hægt og rólega inn á skipalægið. Hann
heyröi aö Mr. Fenshawe og barónninn stóöu á tali
niöúr á þilfarinu, en heyrði þó óglögt oröaskil. Bar-
ónninn hélt fast fram skoðun sinni, en gamli maöur-
inn var á ööru máli. Þeim var all heitt niöri fyrir,
en miljónamæringurinn hélt fast og stillilega viö
sína skoöun.
“Eg er sannfærður um aö embættismenn ítölskui
stjórnarinnar hefta á engan hátt för okkar,” sagöi
hann síðast. “Frá þeirra sjónarmiöi er ferð okkar
sem hver önnur fornleifarannsókn. Hvemig geturöu
látið þér til hugar koma, aö stjórnin neiti okkur
samþykkis ?”
Hann talaði meö miklum hita og ákafa. Dick
gat ekki heyrt hverju Austurríkismaðurinn svaraöi,
en hverju sem hann kann aö hafa svarað, þá var auð-
heyrt aö Mr. Ferishawe vissi hvað hann vildi og lét
í engu undan síga.
“Þaö þýðir ekkert aö reyna aö sannfæra mig um
þaö,” hrópaöi hann. “Eg vildi heldur snúa við þaö
an sem við nú erum staddir, en fara að þínum ráöum.
Þú veröur aö lofa mér að fara aö minum eigm ráö-
um; eg hefi samið feröaáætlunina og tekiö alt meö
í reikninginn. Við verðum að fá leyfi lögum' sam-
kvæmt frá landstjóranum. Ef hann skýtur máli
Royson.”
Dick rétti 'henni hendina og hjálpaði henni ofan
stigann. Þeim hafði ekki farið mörg orð á milli
síöan um nóttina sem þau voru í Suez skuröinum
og Royson sá samstundis á augnaráði stúlkunnar, að
hún hafö4 eitthvað aö segja honum, sem hún kæröi
sig ekki um að færi margra á milli.
“Þú hefir engu gleymt?” sagði hún lágt.
“Nei,” sagöi hann.
“Þú verður að koma meö okkur, þegar við för-
um á land.”
“Hvernig get eg trygt mér þaö.”
“Biddu skipstjórann að lofa þér aö vera formann
bátsins. Veiztu að það vár reynt aö losna viö þig
í Suez ?”
“Það mishepnaðist.”
“Já, eg veit það líka.”
“Hver sagöi þer þaö?”
“Eg var heymarvottur að samtali. Eg gat ekki
að því gert.”
“Mér gefst kannske færi á að segja þér hvernig
í öllu liggur þegar viö komum á land. Segðu Stump
skipstjóra, að eg vilji fá þig meö okkur á land, ef
hann maldar í móinn.”
Samtalið féll niöur. Klukka hringdi niöri í véla-
rúminu; skipið hægöi á sér og stansaöi. Tveir há-
setar stóöu hjá akkerinu, tiibúnir aö láta þaö falla,
þegar kallið' kæmi. Irene hallaðist fram á boröstokk-
inn. Hún var í hvítum músselin fötuín meö gula
sólhlíf svo hún virtist ekki jafn föl í andliti og bú-
ast heföi mátt við, eftir jafn langa sjóferö. Dick
hélt að hann heföi aldrei séö konu sem líktist henni
í vexti og andlitsfalli og þaö var ekki laust við, að
hann væri annars hugar þegar 'hrópað var ofan af
stjórnarpalli:
“Látiö falla!”
Til allrar hamingju þurfti Dick ekki mikið' aö
gera. Hásetamir vissu hvaö gera þurfti, og geröu
þaö. Akkerið skeltist í sjóinn og keðjan rann meö
skurki og skarkala í gegnum festaropið og Aphrodite
lá hreyfingarlaus á blágtænni höfninni.
Á landi virtist alt á iði og stjái er skipið kom.
Nokkrir bátar létu frá landi og keptist hver viö ann-
an um aö verðá fyrstir að skipinu til að ná í feröa-
fólkið og flytja þaö á land. Stump þrammaði í
hægöum sínum niður af stjórnarpalli með vigamanns
brag, eins og hann heföi afkastað sjaldgæfu þrekvirki.
Royson færði skipsbátana í tal viö hann. Skipstjór-
inn vatt sér aftur á og tók Mr. Fenshawe tali.
“Ætlar þú strax á land?” spuröi hann.
“Já, þvi fyr því betra. Annars veröur búið að
loka stjómar skrifstofunum áöur en eg kemst
þangað.”
“Mr. Royson,” kallaöi Stump, “setjið út bátinn á
stjórnborða.”
“Arabisku bátarnir eru miklu fljótan 1 förum og
rúmbetri,” greip Mrs. Haxton fram í; henni virtist
von Kerber ekki taka eftir boöi skipstjórans.-
“Þú getur gjaman farið í einhverjum af þessum
bátaræflum. ef þig langar til þess,” sagöi Irene, “en
eg er viss um að Mr. Fenshawe vill heldur fara á
land meö mér i skipsbátnum. Það er líka miklu
veglegra, og eg held við ættum að sýna þessum inn-
lendu görmum að hér eru engir 'hundar á ferð.
Heldur þú þaö ekki líka, barón von Kerber?”
Talið féll niður við svo búiö. Skipsbáturinn flaut
viÖ hlið skipsins, Dick sat við stýrið og innan ör-
fárra augnablika var hann kominn á leið til lands,
góðri stund' áöur en Araba bátarnir komu út a,ð skip-
okkar til utanríkisráðaneytisins, ítalska, þá bíðúm viö
eftir símskeyti frá því; en eg býst ekki við aö til þess inu. Þeir fengu samt að flytja tvær manneskjur til
komi. Sendiherra Breta í Róm hjálpar okkur. Hann Iands. Það voru þau Mrs. Haxton og skipstjórinn.
er fornvinur minn og mig iðrar þess mest, að eg
skyldi ekki skrifa honum frá Lundúnum. Er því þó
ekki um aö kenna, að mér dytti það ekki í hug.”
Von Kerber hélt því fast fram, aö mjög væri 'hætt
við, að Somali Arabar gefðust gramir, þegar þeir
fréttu um ferð þeirra. Mr. Fenshawe hló.
“Eg þarf aö koma símskeyti til konunnar minnar,”
sagði hann, “og Aphrodite liggur sjálfsagt góða stund
í Massowah. Konan mín verður hrædd um' mig ef
hún fréttir ekki af mér að minsta kosti einu sinni í
mánuöi.”
Mrs. Haxton brosti ánægjulega. Hún starði fast
Arabar!” sagði hann háðslega. “Hve lengi hef- á skipsbátinn og eitthvað virtist færa henni fögnuð.
ir sú fluga sungið í höföinu á þér. Þær þjóöir, sem
lögum hefir enn ekki veriö komiö yfir, eru allar langt
app í landi. Og þeir hugsa sig jafnvel tvisvar um,
áöur en þeir ráðast á friösama og vel vopnaða feröa-
menn. Auk þess verðum viö að kaupa héjr talsvert
af áhöldum til fararinnar. Pukur og ráöabrugg á
laun eru okkur hættulegri en hreinskilnin. Þú ert
veikur af hitaveiki; veikin villir þér sýn. ÐÞú hafðir
alt aöra skoðun þegar við töluöiun saman í London.”
Royson gætti þess vandlega að líta ekki á þá sem
töluðust við. Mrs. Haxton sat hjá þeim og Dick
vissi að hún tók vaijdlega eftir hverju oröi sem þeim
fór á milli. Von Kerber fór að skýra fyrir Mr.
Fenshawe hvemig stæöi á þessum breytingum, sem
oröið höföu á skoðunum hans; en rödd Stumps rak
Dickj til að gæta skyldustarfa sinna.
“Stattu hjá akkerinu,” sagöi hann, “og sjáöu um
a« alt sé tilbúiö þegar eg segi þér aö láta akkerið
falla.” '■ ' 'I3II*11
Irene heyrði skipunina
“Stýrimaður þinn hefir ekki komið áður til
Massowah?” spurði hún.
“Nei.”
“Viö skyldum þá ekki ætla aö veröa fyrri til
lands. Hann stefnir aö stjómarbryggjunni og þar
fær hann ekki aö komast á land.”
“Þér er þá kunnugt um krókaleiöir blessaðta
þöngulhausanna hér?” sagði Stump.. “Það eru þó
ekki margar enskar konur, sem hér hafa stigiö fæli
á land.”
Mrs. Haxton sá strax aö hún hefði gjarnan mátt
gæta betur tungu sinnar, en hún sagöi, aö þegar
maðurinn sinn hefði 'verið á lífi, þá hefði rún siglt
meðl honum um Rauðahafiö.
“Hann vann að lagning sæsíma,” sagði hún, “og
við komum til Massoah, þegar bærinn gekk í greip-
ar ítala.”
“Fyrirgefðu, er langt síöan þú mistir manninn?”
“Því uær fimm ár.”
“Þú hefir svei mér ekki verið gömul þegar þú.
“Mig langar til að sjá þegar akkeriö fellur,” | fti „ ^ skipstjórinn me« undrunarsvip.
sagði hún og reis á fætur. “Eg kem meö þer, Mr.'6 - f. TT ,
Hun hlo anægjulega. Mrs. Haxton gat venö lip-
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
ur og laðandi þegar hún vildi það við hafa og nú
var 'henni ant um að Stump færi skilyröislaust að
hennar fyrirmælum þegar á land kom. Bátarnir voru
nú hér um bil samsíða, en í fimtíu faöma fjarlægö
eða meira. Skipstjórinn ætlaði aö rísa á fætur og
kalla i Dick; en Mrs. Haxton aftraöi honum frá aöí
gera þaö.
“Láttu þau fara sina leiö,” sagði hún, “þau vildu
eklci fara aö mínum ráðúm. Láttul þau súpa seyðið
af þvermóöskunniT En þau skulu sjá aö viö verðum
fimm minútum á undan þeim.”
Stump vissi aö skipsbáturinn gekk ekki eins vel
og bátar Arabanna. En hann vissi líka, aö Miss
Fenshawe og Royson vildu verða samferða til lands.
Hann settist þvi niður og glotti.
Þau Royson fengu ekki að stíga á land, eins og
Mrs. Haxton hafði getið sér til og Dick komst að
raun um að Austurríkismaðurinn skildi ekki ítölsku.
Irene varð að túlka mál hermannsins sem á bryggj-
unni stóð og varnaði þeim landgöngu. Þau uröu að
snúa við og lenda við smærri bryggju. Mrs. Haxton
og Stump skipstjóri voru þá komin á land og hópur-
inn stóð umhverfiS1 þau.
“Þarna er nú símastöðin, skipstjóri góöur,” sagöi
Mrs. Haxton með blíðubrosi og benti á hvítt hús, sem
stóð þar skamt frá. Við þurfum ekki að biða hér
bæðí, þangað til hinn báturinn kemur. Þiú getur
fariö og samið og sent símskeytið í ró og næði. Viö
veröum komin um það leyti sem þú hefir lokið við
það. Nei, þú þarft ekki að biða mín vegna. Mig
langar bara til aö vera hérna til að stríða Miss
Fenshawe.”
“Verði þinn vilji,” sagði Stump og lyfti húfunni
klaufalega. Hann réði til uppgöngu í hópinn eins og
vígbúinn dreki. “Getið þið ekki dregið ykkur til
hliðar, svörtu hundingjar?’ ’grenjaði hann. “Biöjið
eldliðáð aö skola af ykkur skítinn. Getið þið ekki
drattast úr sporunum? Haldið þið að frúin kæri sig
um að eitrast af ykkur?”
Hann ýtti hópnum frá til beggja hliða og flýtti
sér upp í borgina. Þess vegna tók hann, ekki eftir
horuöum Araba sem stóð i hópnum og beið þess ró-
legur að Mrs. Haxton liti til hans. Þá heilsaöi hann
aö austurlenzkum sið, með samblandaðri undirgefni
og stórmensku. Mrs. Haxton benti honum að koma
nær.
“Þú ert S'heik Abdullah?” spurði hún á frönsku.
“Já, frú,” svaraði hann á sama máli.
“Þú ert kunnugur í borginni?”.
“Eg liefi beðiö hér í tvo mánuði.”
“Þú finnur þá ekki mikið til þess, þó þú bíðir
tveim stundum lengur. Herra von Kerber eöa eg,
eða við bæöi hittum þig fyrir utan Fílsmusteriðl
klukkan fimm. En ef fleiri skyldu verða meö okkur,-
þá ávarpaöu okkur ekki að fyrra bragöi.”
“Hvaða rauði uxi er þetta?” spurðí Arabinn og
staröi á eftir skipstjóranum.
“Það er skipstjórinn okkar; af hans hendi er ekk-
ert að óttast. Foringi fararinnar er á bátnum sem
kemur þarna. Með honum er Mr. Fenshawe, gamli
maðurinn, gráhærði. Það er líka ungur j maður i
bátnum, undirstýrimaðtur. Hann heitir Róyson —
mundu það — Royson. Hann er hættulegur. Taktu
vel eftir honum. Hann getur orðið okkur erfiður
eða gagnlegur — eg veit ekki hvort fremur. Mr.
Fenshawe talar frönsku og Arabisku, en Royson að
eins frönsku. Meira þarftu ekki að vita fyrst um
sinn. Farðu nú frá mér.”
■ Hópurinn færöi sig fram á bryggjuna, allir vildu
verða fyrstir til að bjóða gestunum þjónustu sína,
þegar bátinn bæri að landi, en Abdullah færði sig
fjær og dró hettuna niður á ennið. Royson hljóp
fyrstur á land til að hjálpa Irene upp úr bátnum.
En hún hljóp samtímis, létt eins og hind, upp á
bryggjuna og hló að undrunarsvipnum sem á Royson
kom, þegar hann sá aðfarir hennar. Þau réttu bæði
Mr. Fenshawe hendina; en hann þóttist ekki upp á
þau komin, sagðist vera fjörugur eins og unglamb
síöan hann heföi farið að anda aðl sér landloftinu.
“Það er ekkert á við þurra loftið,” sagði 'hann.
“Lítið á Mrs. Haxton. Hún var lilja i London —
nú er hún nýútsprungin rós.”
Það var satt, að geðshræringar höfðu komið
blóðíinu fram i kinnamar á henni.
“Eg hefði átt að veðja við þig, Mr. Royson,”
kallaði hún og nefndi nafn hans mjög skýrt. “Enskir
róðrarbátar þurfa ekki að reyna sig við innlendu
bátana.”
Royson vissi ekki um þrætuna sem upp hafði
komið1 á skipinu, svo hann vissi ekki hvaðán á sig
stóð veðrið. Áður en hann fengi svarað, hrópaöi
von Kerber hárri og skrækri röddu:
“Hvers vegna kom Mr. Stump á land meö þér?”
spuröi hann.
“Til að senda Mrs.^ Stump símskeyti, held eg,”
svaraðí Mrs. Haxton.
“Hann hefði átt að biðja mig leyfis.”
Mr. Fenshawe fanst þetta óþarfa smámunasemi.
“Kæri barón,” sagði hann, “hvers vegna skyldi
veslings maðurinn ekki mega láta konu sína vita, að
við erum komin hingað heilu og höldnu? Þú ert
ekki meö sjálfum þér í dag. Hvaö er að þér ? Hef-
iröu slæma meltingu? Eða ertu áhyggjufullur?”
“Eg hefi enga ástæðu til að vera áhyggjufullur,”
hrópaöi von Kerber í bræöi. Royson hugsaöi sér aö
mýkja skap hans meö því að spyrja hvaö ætti aö
gera við bátinn. En von Kerber var svo mikið niöri
fyrir, að hann gafi ekkert sagt svo Irene varö fyrir
svörunum.
“Við borðum miðdagsverð á landi í Hotel Grande
del Universo,” sagði hún. “Mr. Fenshawe langar til
að’ þið Mr. Stump borðið með okkur svo báturinn
má fara og þarf ekki að koma aftur fyr en klukkan
átta. Segöu Mr. Stump þetta, þegar þú hittir hann.”
“Ágætt!” sagði afi hennar, þó hann hefði aldrei
int i þá átt og stúlkan beinlínis skrökvaöi upp á hann.
“Þú ert svo snarráð, Irene, að eg veit varla hvað eg
á af mér að gera. En fyrst útgert er um þetta, þá
getum við farið að finna landstjórann. Við getum
fengið einhvern af þessum blökkumönnum til aö vísa
okkur leiö.”
Á meðan Mr. Fenshawe valdi sér fylgdarmann úr
fimtxu eöa fleiri, sem til staöar voru, lagði Dick há-
setunum lífsreglumar. Mrs. Haxton sá að Irene var
svo hrifin af nýju borginni, að hún tók ekki eftir
neinu. Hún tók því Von Kerber tali og gaf honum
þarfa áminningu.
1 öllum lifandi bænum, reyndu að missa ekki
vitið,” sagði hún í hálfum hljóðum. “Þú vekur
grun með þessari smámunalegu varfæmi. En taktu
nú eftir. Við skulum öll koma saman í hótelinu fyr-
ir klukkan fimm til að drekka te. Sláöu ein'hverju
fyrir svo þú getir losnað úr hópnum og farðu beint
aö Fílsmusteri. Það stendur við aðal strætið, hér um
bil hundrað og fimtiu faöma til vinstri handar frá
hótelinu. Eg hitti þig þar ef eg mögulega get; en
hvort sem mér tekst það eða ekki, þá hittiröu Ab-
dullah þar. Og hvað sem þú kant til bragös að taka,
þá hættu við þá heimsku að hugsa til að koma fram
fyrirætlunum okkar á laun. Já, Irene, eg veit aö afi
þinn er einn síns liðs. En hann kann tökin á þessxim
blessuðum bjálfum. Þú hefir ekki enn séð hann í
essinu sínu.”
Hxin brosti og snéri sér að Irene með mjúku
tungutaki. Þá var Mr. Fenshawe búinn aö velja sér
fylgdarmann og þau gengu upp bryggjuna á eftir
drembilegum svertingja. Þegar Royson fór fram hjá
Abdullah, horfði Arabinn á hann skörpum rannsókn-
araugum.
“Þetta er karl í krapinu,” sagði hann. “Eg hefi
fáa séð honum líka jafnvel í sjálfri Kartagoborg, þó
þar séu trúleysingjar í þúsundatali. En hann er
ungur og mjúkliolda. Eyðimörkin þynnir í honum
blóöiö. Og mergurinn ætti aö þorna í beinum litla
uxans, sem fór á undan þeim. Ef allur hópurinn er
líkur þessum tveimur, þá snýtir einhver rauöu viö
Fímm-hæðir áður en líkur og eg Abdullah Fleinreki
skal ekki verða fjarstaddur.”
VII. KAPITULI.
Mrs. Haxton bregður í brún.
Mr. Fenshawe, von Kerber og Mrs. Haxton tóku
ekki eftir neinu sem fram fór umhverfis þau, þvi
gamii maðurinn^var annars hugar við að rifja upp
fyrir sér arabisku og von Kerber gekk afsíðis meö
Mrs. Haxton til aö komast eftir hvernig og hve nær
hún hefði fengið skeyti um Abdullah. Irene og Dick
urðu því ein síns lið's og sfiúlkan var eld<i sein á sér
að nota tækifærið.
“Þú veist hvers vegna við erum hér komin?”
spurði hún lágum rómi og nam staðar til að renna
augum enn einu sinni yfir höfnina.
“Barón von Kerber sagði okkur frá því þegar við
vorum í Marseilles,” sagði.Dick og gat síst skilið í
því hvað' hrakið hafði brosið af andliti stúlkunnar
“Okkur?” sagði hún einarðlega.
“Eg á við Stump skipstjóra, Mr. Tagg og sjálf-
an mig.”
“Hvað sagði hann ykkur?”
“Hann sagði okkur frá herferð Rómverja til
Saba, ofviðri, skipbroti, fólgnum fjársjóði og að
lokum sag-ði hann okkur frá grísku skjali sem fund-
ist hefðli i gröfum framliðinna. í skjalinu var skýrt
frá, hvar fjársjóðurinn væri fólginn.”
Þaö er einmitt það, sem mér sámar,” sagði hún
gremjulega. Framkoma hans öll er óaðfinnanleg, en
samt er eg sannfærð um að hér eru svik ogf brögð í
tafli. Eg hefi sagt afa mínum það líka, en samt hefi
eg ekki snefil af sönnunum til að sanna með mál
mitt. Sagan sem barónninn segir um skjalið', er hár-
rétt. En sagöi hann ykkur hvers. vegna viö Mrs.
Haxton yrðum í förinni?”
“Þégar Stump mæiti á móti því að kvenfólk yrði
með í förinni — auðvitað hafði hann þá ekki séð
ykkur — þá sagði barónninn, að án ’ykkar gæti ekk-
ert orðið úr förinni.”
“Stendur heima. Mrs. Haxton hefir frá fyrstu
byrjun mikið verið við ferðina riðin; mér finst jafn-
vel stundum hún vera potturinn og pannan í öllu
saman. Eg er hér að eins vegna þess, að eg áleit
ekki rétt að láta Mr. Fenshawe fara einsamlan —'
einsamlan í þeim skilningi, að allir förunautar hans
voru honum ókunnugir, þótt hann eyddi tugum þús-
unda í þarfir þeirra. Mér hefði þótt gaman að fara
þessa för, ef mér fyndist ekki einhver skuggi hvíla
yfir því, sem fram á að fara. Afi lofaði mér fyrir
tveimru árum, að eg skyldi fá að vera með honum í
Suður Egyptalandi í vetur. Því miður kom Mrs.
Haxton honum í kynni við von Kerber, þar sem við
vorum að veiðum í Hálöndunum. Þegar hann heyrði
söguna um skjölin, vaknaöi ferða og æfintýra þráin
aftur í brjósti hans og síðan hefir hann farið aö ráð-
ujm þeirra í blindni.”
Eg vonast til að þú takir þér ekki nærri, þó eg
verði að mótmæla því, Miss Fenshawe, ”sagði Roy-
s°n. Afi þinn hikaði ekki við að hafa á móti, því,
sem' barónninn sagöi áöan.”
“Þaö var ekkert. Auðvitað ver^ur hann ósjálf-
rátt forgöngunxaður þegar líkt st&ndur á; en það er
bara af gömlum vana, síðan hann var suður í Egypta-
landi. En það sem mig langar til aö koma, þér í
skilninginn um er það, að Mrs. Haxton fann skjölin,
en ekki von Kerber, eða hún komst fyrst yfir þau.
Hún er potturinn og pannan í þessu ferðalagi. Hún
trauð sér inn í kunningjahóp okkar í Glengarloch I
með þaö eitt fyrir augum, að kynnast afa, því allur
hinn siöaöi heimur veit aö hann er ótrauður frömuð-
um fomfræða. Hún rakst ekki á von Kerber af
neinni tilviljun; hún benti honum að bætast viö hóp-
inn þegar stundin var komin. Hún hitti hann ekki
af tilviljun í Kairo, eins og hún segir; þau hafa þekst
árum^ saman. En þau eru hrædd um að eitthvað,
sem á að fara leynt, komist upp, aö þeim veröi veitt
mótspyrna, eða þau komist í hættu, sem okkur er
ekki kunn og að þeim þess vegna hepnist ekki aö
öðlast auðæfin, sem þau vonast til að þau muni geta
komist yfir... Þau eru bláfátæk, Mr. Royson. Þau
hafa veðsett og marg veðsett allar eigur sínar, til
þess að geta verið sæmilega til fara og þau óttast aö
eitthvað hefti för okkar. Þau byggja auðæfavon
sína á lítt læsum, mörg hundruö ára gömlum skjöl-
um. Þótt þau séu eins gömul og gefið er í skyn, þá
er eins líklegt, að þau séh ekki virði blaðánna, sem
sagan er skrifuð á. Ekkert er líklegra en það sé alt
saman hugarburður og draumur.”
TTOTEL
Við sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Viðfeldinn bjór
Bjórinn sem þér líkar
Kassar með heilflöskum eða hálf-
flöskum frá ölgerðarhúsinu eða kaup-
manni þínum.
E. L. DREWRY, Ltd.
Winnipe^
Isabel CleaningS Pressing
Establishment
J. W. QUiNN, eieandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1091 85 isabel St.
horni McDermot

Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garöar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
| S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjömsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Friöriksson, Glenboro.
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
01. Johnson, Winnijxegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guöbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
SigurtJur Jónsson, Bantry, N.D,
Aðeins $2.00 «
ári fyrir Lögberi
og premíu þar að auki
stærsta íslenzkj
fréttablað í heim
gjörist kaupandi þxess.