Lögberg - 03.02.1916, Blaðsíða 3

I-Oíior.ftO, FIMTUDAGINN 3. FEBRÚAR 1916
LUKKUHJOLIÐ.
Eftir
LOUIS TRACY.
“Eitt orö áöur en cg fer. Abdur Kad'r sagði aö
Ita'.ir hefðu yfirgefið Suleimans lináina. Heldurðu
að þeir hafi fundið fjársjóðina?'’
“Nei, nei; þvert á móti. Eg held að eg hafi
fundið þá sjllfur, og ef mér skjátlast ekki, þá eru
þau Mrs. Haxton og Kerber barón, eftir þ í sem
Stump sagði mér, komin langt á leið þangað sem
þau áttu að fara, ef þau eru ekki þegar komin
þangað.”
“Hvað sagði eg, Miss Ilrene,” tók S'.ump fram
Og svo var ákafinn mikill að engnn tók eftir í með ákafa. Hann er svei mér ekki allur þar sem
því eða hugsaði um það verulega, hvílíkar ógnir hann er séður, þessi barón; eg re knaði hann rétt út
Royson hafði gengið í gegn um. Honum hafði t. d. í gser. Og Mrs. Haxton líka! Þau eru ljótu skötu-
tæplega komið dúr á auga í tvær nætur og þ já daga; hjúin.”
því þótt hann hvíldist lítið eitt á meðan Abdur Kad’r j “Hvaða yfirsjónir sem Mrs. Haxton kann að
var að bíða eftir fréttum um afdrif Hussains, þi hafa drýgt á liðinni tíð, þá trúi eg því ekki að ein-
naut hann ekki neins svefns þann tíma. En hann tóm eigingirni hafi ráð.ð þvi að hún fór frá okk.-.r
hvíldist talsvert. Hann hafði ferðast áttatíu m'.lur1 eins og hún gerði,” sagði Irene búðle^a. Og afi
eftir eyðimörkinni og barist af hinum mesta ákafa hennar þakkaði henni fyrir þessi orð með augunum,
við tólf óvini, en samt var tæplega nokkra þreytu að )un leið og hann fór út úr tjaldinu.
sjá á honum og kerran alveg óbrotin. Hann leit Stump hristi höfuðið.
alveg út e:ns og hann kæmi heim eftir dálitla skemti- “Hún er eins slæg og hústóa sagði hann; en
ferð, og þyrfti á engu öðru að halda en þvottavatni enginn hlustaði a hana. Dick og Irene höfðu nóg að
og fataskiftum. Auðvitað var þessu ekki þannig g.era að horfa hvort á annað.
varið. Þótt hann hefði verið gerður úr stáli, þá
hefði hann hlotið að vera eftir sig eftir þessar sex-
tíu klukkustundæ; og lá við að hann hnígi niður
örmagna þegar hann steig af baki og Fenshawe fór
með honum inn í tjaldið.
Fenshawe bauð honum sæti og bað hann að segja
fréttimar á meðann hann væri að borða máltíðina, scm
búin var til handa honum og Stump, jafnskjótt og
til þeirra sást. En Dick var eins og í le ðslu; hann
liélt enn fast um byssuskeftið. Fötin hans vora
blóðug og öll rifin af skotum, sem
höfðu annaðhvort sært hann, eða verið
því og verið gat. Fenshawe hafði glögt auga og si j eignir mínar og búskap í A'exandriu cg slóst i f ór
hann strax hvað um hafði ver ð að vera, og gleymdi
Eftir stutta stund kom Fenshawe inn aftur. Hana
lagði tiu ljósmyndir á borðið fyrir framan Royscn.
Með þeim var vélritað skjal, skift í tíu fl.kka.
“Þetta er enska þýðing'n” sagði harn. “Hver
flokkur sem er merktur svarar til tölu á l’ósmynd-
unum. Það gerir útreikninginn umfangs minni.”
Dick skoðaði þýðinguna nákvremlega. Fyrsta
skjalið var á þessa leið:
brunnurinn kynni að vera tómur. Hvaða sönnun höf-
um við fyrir því, herra minn, að þar sé ekki fult af
sandi ?”
Fenshawe þckti betur til alls í eyðimörkinni en svo,
að honum dytti i hug að hafa á móti þessu. En hann
hélt fa stvið þá skoðun að Kerber hlyti að hafa ein-
hverjar leyndar njósnir um það að vegurinn væri fær.
“Látum svo vera“ sagði hann stuttur í spuna. “Við
getum búið a!t sem bezt til ferðarinnar. Við höfum
enga ástæðu til þess að forðast þessa Araba hunda.
Eg skal sjá um tjöldin og ábyrgjast alt að því er þá
snertir. Láttu það ekki bregðast, Abdur Kad’r að við
séum komn r af stað fyrir sólaruppkomu.”
Samta'ið fór fram á Arabisku og gat Stump því
ekki skilið það. Þegar hann frétti fyrirætlun hús-
bónda síns skellihló hann af kæti.
“Það veit sí scm alt veit” sagði hann að það gleður
mig að þú ætlar að halda 11 sjávar aftur. Þegar þú
varst að tala við Abdur rétt áðan, hélt eg að þú værir
að skipa honum að fara og ná í Kerber og koma með
hann svo þú gætir flegið hann lifandi.”
Fenshawe hló kuldahlátur.
“Þrællinn verðskuldar það svo sem og kannske
langt um verra, en eg má ekki taka lögin í eigin hend-
ur” sagð hann.
“Eg var nú svo scm ekki að hugsa um það” svaraði
hann. “Eg var bara að hugsa um hvar þú gætir fund-
ið viðeigandi tré ef þú hugsaðir þér að hengja þræl-
ínn
Fenshawe hal'.aði sér aftur ofan að borðinu og bað
Royson að lesa yfir með sér skjölin og bera grískuna
orö fyrir orð saman við þýð nguna. Sjálfur gat hann
ráðið alt myndaletrið, en hann skorti al a nákvæmni á
ýmsu öðru með þýðinguna. Svo var ekki vist að hægt
Hann
A sjöunda rík'sári hins fræga stjórnara C. Julius-
ar Caesars Octaviusar var það að eg Demetaiades,' væri aS reiöa siá á mælingar og skýringar.
auðsjáanlega sonur Pelopidosar kaupmanns frá Sýrakúsu, sem j trCysti samt sem áöuf á heildina og þegar hann hafði
ið eins nærri þá seldi skinn og fílabein í Alexan''riu, lét af hendi ^ngið þær upplýsingar hjá AbJur Kad r að sjö eld-
hann því í svipinn að Irene var viðstödd.
“Hvaða ,ósköp eru að sjá þetta, maður’ sagði
hann. “Þú hefir heldur en ekki komist i hann
krappann. Réðust þrælmennin virkuega á þig?
Ertu særður?”
“Nei” svaraði Dick, og hné út af i stólnum. Hann
reyndi að ta!a eins eðlilega og hann átti að sér. “Eg
er ekkert særður, bara svolítið þreyttur. Það er alt
og sumt.”
Irene flýtti sér til hans. Hann losaði tökin á
byssunni og tók hún hana; svo fór hún að hneppa
frá honum yfirhöfninni.
“Sérðu ekki að það er rétt að segja lið.ð yfir
hann,” sagði hún með ákafa. 4 Komdu með
brennivín og kalt vatn! fljótt nú! Ó, elsku Dick,
talaðu við mig! Ertu viss um að þú sért ekkert særður ?
Ef það er bara af hungri og þreytu og svefn'eysi, þi
verðurðu bráðum búinn að nú þér aiiur; en segðu
mér alveg eins' og er, hvort þú ert særðurf’
Dick brosti, þótt hann vissi aö andlrtið á sér væri
náfölt undir óhreinindunum og sólbrunanum; en
hann hefði ekki getað reist upp handlegginn, þótt
hann heíði átt að fá fyrir það himinn og jörð.
“Mér líður vel!” hvíslaði hann. Eg er líklega
hjartveikur, Irene. Eg hefi ekki fundið þig í hálf-
an þriðja sólarhring, eins og þú veizt.”
Það að hann talaði svcvia við hana frammi fyrir
afa hennar var vottur þess að hann var ek'ci al eg
gígarnir við Móses brunninn væru í óreglulegum hring
með mönnum sem sendir voru tTl' þess að bæTa niBur fægt fD<iblettinum þá var það skynsamclg áætlun að
Romverjar hefðu valið lægð i sandinum eða mölinni
fólk'ð í Shaba.”
Hann sá það að stafirnir í orðinu sjöunda voru
svipaðir að stærð hinum í öllu ritinu, þótt þeir væru
skrifaðir á forngrísku. Hann las áfram og gætilega
þankað til hann kom að því skiaiinu, sem fyrst mint-
einhversstaðar í miðjum gigak'.asanum, sem hæfilegan
svona og svona. Jæja, eg vona bara að þú komist ham-
ingjusamlcga og slysa aust í gegnum nýja brumið.
Þegar þú ert búinn að átta þig þá skulum við fá okkur
ærlega herssingu. Trúðu þvi að mér fanst það eitt-
hvað skrítið þegar þú sagðir mér frá þvi á járnbrautar-
lestinni að þú værir annar stýrimaður minn og varst
þó eins búinn og þú varst. Og svo ekki síður þegar þú
sagðir mér frá því, að þú hefðir aldrei verið sjómaður
fyr. Þá var eg alveg v ss um að einhver skol inn væri
í leiknum, þó eg þegði. Það hlýtur að hafa verið það
sem kallað er hugboð.
“Ó, steinþegiðu nú!” sagði Royson, stökk upp úr
hengirúminu og fór að leita að skónum sinum.
“Það er ljótt fyrir titlasnáp að tala svona við skip-
stjcra og yfirmann sinn” sagð iStump. “En svo verð
eg að fyrirgefa það. Eg býst við að það láti ekki vel
i eyrum að eg ka'.li þig Sir Richard í staðinn fyrir að
kalla þig bara Dick undirstýrimann.”
Royson reyndi að komast burt. Hann flýtti sér
svo mikið að hann tók ekki eft'r stóru og fyrirferðar-
miklu bréfi, sem lá á leðurkistunni hans. Stump kall-
aði á eftir honum:
“Þú gleymdir bréfinu þínu, Sir Richard!” sagði
hann. Og Dick snéri við í hólfgerðu hugsunarleysi.
Hann tók bréfið og opnaði það. 1 bréfinu var frá
því sagt að til allrar ógæfu hefði Kerber haldið inn-
lögðum bréfum og skeytum. Bréf'n sem innlögð voru
frá Mr. Forbes sönnuðu það skýlaust að Mrs. Haxton
hafði farið með rétt mál. Á því var eng nn efi að hann
var nú orðinn 27. barón ættarinnar, einkaeigandi
Orme kasta’a og þess sem honum fylgdi og til þess
rcttkjörinn samkvæmt ætterni, stöðu og auði að taka
þátt í hinu hærra félagslífi..
Fyrst í stað kom þetta eitthvað svo flatt upp á hann
að hann gleymdi þvi hvar hann var staddur og hver
til hans heyrði. Hann sá í huga sér gamla skrautlega
húsið og fögru skemtigarðana umhverfis það, e ns og
hann hafði séð það þegar hann kvaddi það síðast. Þá
komu pneingarnir og tekjurnar úr öllum áttum eins og
straumur inn í fjárhirzlu ættingja hans, sem hann hat-
aði og var hataður af. Og nú var þessi i lgjarni gamli
Þ GAK ÞÉR EINUSINNI
BYRJIÐ AÐ DREKKA
v La^er
Þá munuð þér ekki slíta vinsk p við
eins hollan og hrtfcttr.ci ojykk
Selt í potts, pela og hálf-pela flöskum
og kjöjfgum.
Fœst í smásölubúðum eða hjá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPEG
^[ARK KT [-] OTEL
if> sölutorgiC og C-ity Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
felustað fyrir gripi sína. Það mætti svo að segja þrjótur lagstur til hvildar, eftir að hann loksins hafði
banga út frá því sem sjálfsögðu að Æolus Gallus hefði viðurkent þí miklu óhæfu, sem hann hafði haft í
ist á Fcmmhæðir. Þá tók hatin strax eftir því að
hugsað sér að sig'a niður Rauðahafið aftur, innan árs
í mesta lagi að taka þá herfangið. Það var því ekki
. s«- að hann hefði grafið mjög djúpt, cg annars-
orðið pente , sem þyðir fnrnn, var skrifað þanm? staðar en þama æt*a6i hann ekki ag leita
að stafirr.ir voru afar þéttir. Orðið he. ta , s.m henshawe var svo ókafur að hann hleypti einnig rm opin, ef hann hefði fyrst getað kallið móður sína til
frammi gagnvart bróðurkonu sinni og syni hennar. En
hvað sem um það var, óskaði hann að friður mætti
hvíla yfir moldum hins illgjarna manns. Hann hefði
jáfnvel getað óskað þess að hliö himinsins stæðu hon-
á grísku þýðir sjo, heíir aðems fjora stifi vegna þess mó i j Royson_ Þeir voru aS spreyta sig á hverri j lífsins aftur. Og þó hann hefðigleymt henni kveld nu
að háið er táknað með kommu yf r “e’ mu. Þessi setninbunni eftir aðra þegar Irene kcm inn og ávarp-' áður, þá var það mjög líklegt að andi hennar hefði ver-
þetta skrift a orðmu Pente sast 1 hvert skifti sem aSi þa eftir aS hún hafði verið stundarkom úti með ið í verki yfir honum og umhverfis hann þegar hann
það kom fyrir. Það var skrítið ef þetta var af til- Stump. j var ; llinni miklu hættu og Arabamir ógnuðu honum í
viljun. Eina skýringin var sú að “hepta” hefði “Dick” sagði hún, og blóðroðnaði út undir eyru af myrkrinu.
verið skafið út og “pente”, sett í staðinn i hvert skifti því að hafa ávarpað hann svona kunnmglega. “Þú j A't í einu hrökk hann upp af vökudraumum sínum
sem það kom fyrir, en mismuninum hefði ekki verið verður að fara undir eins og hvila þig. Eg er viss uki v ð það að Stump kallaði og sagði:
veitt eftirtekt vegna þess að grískan var alstaðar það afi minn að þú vi t ekki að Mr. Royson verði veik- j “Er það alt i !agi, Sir Richard? Kerber hefir lík-
annarsstaðar nakvæmlega rétt. Royso i skil i þettr ur aftur. Svo ætla eg að láta ykkur háða vita það að lega haldið bréfunum? Það er rétt efitr honum.”
auðvitað ekki, en Royson vissi þáð, og það var auð- Kerbcr tók ekki mað sér neinar höggaxir. Við Stump
vitað hann sem breytinguna eða fclsunina hafði geit. vorum að enda við að telja munina sem vdð höfum.
'Hann var svo nibursokkinn í hugsanir sínar um f)etta sýnist fremur bæta málstað lians, eftir þvi sem
það að skoðanir lians höfðu reynst réttar, og honum e» si<ii
var svo ant um að skýra þanti undarlega atburð er Ff eg hefi gcrt Kerber óretL þ 1 skal eg verða fús
til þess leiddi að Abdur Kad’r útlistaði nafnið á á al.biöJa hann fyrirgefningar” sagði Fenshawe. “Eft-
Móses brunnmum, að hann tók ekki eftir þvi hver i; lr Því sem nú stan a sakir> hefi íul!a úst3e*5u til að
þykt
reiðin lagðist yfrr svip Fenshawes, eins og
ský. Loksins heyrði hann gremjublæinn i
gam'a mannsins, 'þegar hann skipaði þjóni að kalla á
Abdur Kad’r. Svo leit hann framan í hann og sá
gruna hann og eg þarf meira en neitandi sönnun til
rödl ^CSS ah slePPa honum við þi vansæmd. Heyrðu ann-
ars, Irene, hefurðu sagt Roysan hvað fyrir honum
liggur?”
með sjálfum sér. Fenshawe mundi eftir því hvað hann þag hvaða skyssa sér hefði orð ð á. Hin særða
hún var eirjurðarlaus daginn áður, og datt honum því ^ hégómagimi Egyptalands fræðingsins hafði bálað
ýmislegt í hug nú; en hann stemþagði.
að Irene lét sér alveg standa á sama hvað hann
hugsaði og hvað hann sagði í þetta skifti. Royson
virtist ekki taka eft'r neinu öðru en því að ástmær
hans hclt svalandi vatnsglasi upp að vörum hans
og bað hann að gera það fyrir sig að drekka.
Að því er Stump snerti, sem vissi ekki af þess-
ari skyndilegu upphefð Roysons, þá höfðu orð þessi
svo mik.'l áhrif á hann að það lá við sjilft að hann
félli niður í yfirliði. Hann var í enn þá meiri hættu
vegna þess að hann þörði ekki að tala eitt einasta
orð. En hann fór með í huga sér sjómanna þuluna
sem notuð er þegar eitthvað óvænt ber að höndum
og bætti við nokkrum settrngum frá sjálfum sér, sem
honum þótti vera við eigandi. Hann var samt bú-
inn að ná sér aftur um þaö leyti sem Dick raknaði
við, og andl'.tsliturinn smá breyttist frá því að vera
purpurarauður og í ljósrauðan.
“Honum hefir orðið snögglega ilt” sagði Fens-
hawe við Stump, og var djúp spurning í orðnuum
um leið og hann leit á Irene, sem var að hagræða
Royson á koddanum og biðja hann að drekka meira.
“Já, honum hefir orðið skrambi ilt” svaraði skip-
stjórinn af Aphrodi,te um leið og hann þurkaði
svitann af eldrauðum og þrútnum kinnunum, “Eg
hélt að þetta væri slag eða eitthvað þess háttar; en
svo er ekkert að marka mig síðan eg hætti að gutla
á sjónum.”
Það leið ekki á löngu áður en Royson raknaði
við fyrir fult og alt og var farinn að borða með góðri
lyst.
“Eg átti býsna fjöruga glímu við nokkra Araba,
sem þeir kalla Hadendowe” sagði Royson, þegar
Fenshawe fór að spyrja hann frétta. “Það stóð
ekki lengi, en það var býsna fjörugt á meðan það
entist, og mér er óhætt að segja að það er furöa að
eg skyldi ekki verSá svo mikið sem rispaður eftir alt
saman.
Það hefir enga þýðingu að lýsa þessu nákvæm-
lega núna, því það er annað sem miklu meira er um
vert, sem eg þarf að tala um við þig. Má eg spyrja
hvort þú hefir ljósmyndimar af skjölunum í fórum
þínum ?”
“Já» já, þær eru í tjaldinu mínu. Á eg að komi
með þær ?”
“Vijtu 'gera svo vel? Eg beld eg hafi fréttir að
færa þér, sem þér kannske þykir gaman að.”
“Eg hefi tæplega talað orð við hann síðan hann
kom” svaraði :hún sakleys slcga.
Og
tx ' 1 , , .. “Ja, héena’ Þetta er svei mér góð bending.”
Hann sa upp gremju t huga hans og sveiflað ollu oðru ul hann Jét ^ ein eftir tafarlaust fór út
hl’ðar- Miljónerinn gat’ tekið þvi með ja naðargeð, j Þ- ^ yæri þreyttur> lds aS minsta kosti hdl
þótt gjafir hans væru il’a þakkaðar af Austurrik.s- kjukkustMlJ þangaö tij Irene tik sér tima tij að scgja
manninum, en ákafi forngnpasafnarans þ 11. það honum frá þvi aS hann væri nú orðinn barón, með all-
ekki að annar kæmist sér feti framar i því. Nú hium tfíkjum Honum tókst e nnig eftir langan tíma
Var ekki hægt að sannfæra hann með neinum fortcl- aS skýia þag f,uukomjega fyrir hcnni hvernig á því
um um það að Kerber hefði ekki svikið 1 ann á el eftu j st?úg ag j^^ var atvinnulaus og athvarfslaus þegar
stundu. Aðeins nákvæm skoðun frjó lettanna í þau mættust j Run 'unurn. J>eim hafði kannske dvalist
kring um Móses brunninn hefði ef til vill getað sef- svona lengi við þessar skýringar sökum þess að fram
að æði hans í þessu tilfelli. j í hafi veri.ð .tekið fyrir þcim. Eða ef til vill hefir hon-
Þó landkömmnarferðin væri á ítals’ri ný'.en lu, um fundist djúpu mórauðu augun hennar hafa me ra
og þó hann vissi að hópur fjandsamlegra Araba vrri aðdr..ttarafl, en saga um afbrýð ssaman kar'.fausk og
rétt fyrir utan tjaldstaðinn og þó hann yrði að taka stundum þrautir lítils drcnghnokka. Loksins batt Irene
tiH't til Irenar, þegar hann hafði í hyggju að hefja enda á samtalið og skipaði honum að fara að hvíla sig;
þá árás, sem ef il vill byrjaði þá um kvel lið, þá vóf lian hótaði honum því að hún skyldi ekki tala við hann
það ekkert á móti því að þessi þorpari hafði be't eitt einasta orð al an dag nn, ef hann hrcyfði sig og
svörtu ofan á grátt með því að segji til gersema- svæfl ekkl þa11^8 tlf a hadebi.
staðarins sjálfum sér aðeins til vegs og dýrðar. | °S M þurfti ekki að gefa Roysan nein svefnmeð-
, , , , , „ 0 , ul þegar liann hafði þvegið sér og lagst upp í hengi-
(Það var langt frá þvi aö Royson dytti þetta 1 , 1 5 1 , “ , , . TT 0
, , „ , , , , „ 1- , X rumið sitt. Hann svaf draumlausum svefn . Hann
h„g; e„ þegar þaS skall a sa hann þaS jlogt a« ^ ,n só,
okki var hægt ai5 komas, hja þ», a» mseta þvi. . hann hef5i tæple,a Mlln s6.
Áður en Abdur Kad r kom fram gat hann sér Stump og hann voru saman í tjaldinu og horfði
þess til hversvegna Fenshawe hefði látið senda e tir jyick fyrst a skipstjórann sem sat við dyrnar og var að
honum. Irene hafði aldrei seð afa sinn 1 öðrum eins reykja. Stump tók út úr sér pipuna:
æsingi; hún leit á Royson og hvíslaði að elskhuga “Gott kve d, Sir Richard” sagði hann hátíðlegur á
sínum: sv p. Honum var lífsómögulcgt að dylja það lengur
“Ef afi mirin ætlast til þess að þú farir með Kerb-! hvað honum fanst það hlægilegt, sem Irene hafði sagt
ir þá segðu honum að þú sért svo veikur að þcr sé það honum, að Dick væri alt í einu orðinn aðalsmaður.
Vald minnisins.
Eftir Hinrik Ibsen.
H<eyr, veizt þú hv'e bangsa sinn temjarinn teymt fær
og kent honum eitt, sem aldrei hann gleymt fær ?
í bTuggunar katli hann bindur snáðann;
smi hyndir hann undir og eld tendrar bráðan.
Fyrir bangsa nú grípur hann gígjuna hraður
og'kyrjar: “Njót lífsins og gæða þess glaður!”
l>éim loðna förlar, af sviða, sansar;
ffær staðar ei numið, og dansar og dansar.
Og síðar, er fyrir hann syngur það gigjan,
fer óðara dansandi djöfull í hann.
Eg kúrt hefi og innan ketils'ns barma
við didandi són og við dágóðan varma.
Þá skeindist eg meira en að skinnið brynni;
og aldrei líður það mér úr minni.
Mér finst heyri’ eg bergmál frá árum þeim óma,
sem i glóandi katli’ eg sé keyrður i dróma.
—Er næmt eins og flis undir naglar-rótum
mig nístir það, dansa’ eg á bragarfótum.
Jón Runólfsson.
lífsómögulegt.”
“Þá verð eg að vera hér aleinn” sagði hann og
brosti að áhyggjum hennar. “Ef eg spii rétt þá verð-
um við ÖII kornin af stað héðan eftir örskamma stund."
Hann hafði rctt að mæla, þegar Abdur Kad’r kom,
fékk hann skipun um að búa sig tafarlaust til ferðar
og skyldu þeir fara niður að strönd.'nni eftir fcrða-
manna veginum. Ea þá sefaðist hið bálheita ofsalega
æði forngripa leitarans.
“Lestin getur ekki farið þann veg fyr en með
birtingunni á morvun, háttvirti herra minn” sagði
Abdur Kad’r með áherzlu. “Við getum farið af stað
suður í dag ef Allah þóknast, því við vitum að við
finnum bæði vatn og vistir ekki alllangt í burtu héðan.
En það að komast til Moses brunnsins er annað.
Eg hefi ekki komið þar í 30 ár. Við verðum lað halda
áfram dag og nótt og hafa með okkur vatn, sem ekki
aðeins nægir á leiðinni, hcldur geri einnig fyr r því ef
“Eg hefi haft býsna margs konar náunga sem und-
irstýrimtnn á sjóferðum mínum, en fari það í logandi
ef eg hefi nokkru sinni haft í m nni þjónustu dcskot-
ans titladrösul fyrri. Heilagur Páll og María! Ja,
Hvort það hækkar ekki brúnin á Becky og Togg! Hann
gengur nú blátt áfrarn af göflunum.”
“Heyrðu mér, skipstjári góður” sagði Dick, en
hann kcmst ekki lengra; þó Stump væri ekki íljótur að
byrja samræður, þá var það ekki fyrir grefilinn sj’.If-
ann að stöðva hann þegar hann var kominn af stað.
Hann hclt því áfram að tala og veifaði pipunni sinni
al a vega til þcss að sýna þær áherzlur, sem hann vlldi
leggja á orðin.
“Mér er sem eg sjái Tagg, þar sem hann er að
bisa við tunnu eða kassa í Vestur Indlands hafnar
götunni og víðar. Hann miðar a'la viðburði v ð það
þegar hann hafi verið með Sir Richard. Það verða
svci mér nokkrai sögur sem hann þarf að segja, sem
allar byrja á því að Sir Richard hafi ávarpað hann
Stökur
Illa hallar högum manns
heiðin mjallar kalda,
fyllir allar lautir lands,
leiðir falli valda.
Kári byrstur kveður óð,
klæð'n ristir hörðu,
meðan þyrstir þjóð í blóð
þrengist vist á jörðu.
M. Markússon.
Lögbenjs-sögur
FÁST G E F I N S MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐiNU. PANTIÐ STRAXI
Furniture
Overland
t'l'LLKOMI.V KENSLA VEITT
BRJEFASK111FTU51
—<>fl öðrimi—
VERZL,UNAUFK.Ef)lGUEINUM
$7.50
Á heimili ytSar ge n v5r kent y8ur
og biiinum yftar- ’ð p5sti:—
A8 skrifa gó! -liustoess" jréf.
Almenn lög. -iglýslngar.
Sta fseming o éttritun.
Útlend ortSati ’vi.
Um ábyrgfcir og leiog.
Innheimtu me8 pésti.
Analytical Study.
Skrift. Ymsar reglur.
Card Indexing. Copying.
Filing. Invoicing. Prðfarkalestur.
pessar og fleiri námsgreinar kend-
ar. PylliS inn nafn ySar I eySurnar
aS neSan og fáiS meiri upplýsingar
KLIPPIÐ 1 SUNDUR HJER
Metropolitan Business Institute,
604-7 Avenue Bik., Winnipeg.
Herrar, — SendiS mér upplýsingar
um fullkomna kenslu meS pðsti 1
nefndum námsgreinum. J>aS er á-
skilíS aS eg sé ekki skyldur tii aS
gera neina samninga..
Nafn ........
Heimili
StaSa
KENNARA vantar við “Nordrs
okója N,c, 1947, Wynlyard, Sasl
Umsdkjandi tilgreini mentastig c
kaup. Skólatímii, niu mánuðir, sk
byrja um eða eftir 15 Marz. Tilboi
um v'eitt móttaka til 20. Febr. 191
S. B. Johnson,
...... Sec.-Treas.
Þorgils Gjallandi.
Því er þögn
Um Þorgils leiði?
Vóru fuglar flognir,
Söngmenn sömu
Sumardaga,
Og honum heimagangar,
Settist svell
Að silfrinboga
Fossins uppi í fjalli.
Hugðu hann
í Heljar greipum
Glaumar Gjallarbrúar.
Hann úr Helju
Hafa numið
Auðnur Islands bænda:
önn og Iþrótt—
Orf í hendi
Sögu-bók í barmi.
íslenzk Iðunn,
Endurborin,
IJreyr að Þorgils haugi.
Leyfir Landást,
Langminnugri,
Unnusta sinn, Eilífð.
—Átti eg í austri
Erfiljóða
Vísa átt. í vestri
Beið, en biðin
Brást mér—Farðu
Sæll af þingi, Þorgils.
16—1.’16.
Stephan G. Stephansson.
Alt sama tóbakið.
eða
O. T. Johnson—O. T. J.—Heuns
kringlu-vinur—Lómur, o.fl. o.fl.
Undir hverjum stuðla-staf
Stóðu nöfnin spáný,
En allir kendu kynið af ■
Klúðursmörkum á því.
Kvikindi hann engu er
Orðinn skálda-sómi,
Að ’ann heitir í haus á sér
Hneisa þykir lómi.
11—1.16.
Stephan G. Stephansson.