Lögberg - 08.06.1916, Blaðsíða 3

Lögberg - 08.06.1916, Blaðsíða 3
LÖGBERGr, FIMTUDAGINN 8. JÚNI 1916. RICHARD HATTERAS Eftir Guy Boothby I ganginum fann eg tötrabúinn miSaldra mattn. Hann hneigSi sig þegar hann heyrði aS eg var Hatter- as, og spurSi hvort hann gæti fengiS aS tala viö mig í fimm mínútur. Kg fór þá meö hann inn í næsta herbergi og benti á stól. “Hvað viljið þér mér?” spurði eg. “Það er nokkuö einkennilegt”, sagSi maöurinn. “En til aö byrja meS, veit eg aS þér eruö órólegur yfir persónu sem er horfin”. “ÞaS getur satt veriS”, svaraöi eg. “Ef það væri í nokkurs manns valdi aS vísa yöur á staöina, svo þér gætuö fundið hana, þá vært yður gagn aö því”, bætti hann við. “Mikið gagn”, svaraöi eg. “GetiS þér gert það?” “Eg get veitt nokkra hjálp, en þó því aö eins aö hún verSi borguð”. “ViS hvaö eigiS þér meS þessu?” “AS eg fái fimm hundruð pund fyrir upplýsingar mínar”. “En eg álít 500 pund of mi'kla upphæð”. “Þá verSur ekkert af viSskiftunum, og þykir mér þaS slæmt”. “Mér líka. En eg vil ekki kaupa köttinn í pok- anum”. “Segjúm þá fjögur hundruS”. “Nei, hvorki fjögur, þrjú, tvö eða eitt. Fimtíu skal eg gefa, ef upplýsingarnar eru nokkurs virði”. Svo stóö eg upp til að enda samtaliS. “Jæja, eg verð aö ganga að þessu”, sagSi maður- inn, “fáiS mér peningana og eg skal segja ySur frá því sem eg veit”. “Nei, eg verS fyrst aS heyra hvort þaS er nokkurs virSi, og sé þaS tilfelliS, þá skuluS þér fá peningana. TreystiS mér”. “Eg stóS á horninu á Pitt stræti fyrir fáeinum kveldum síSan, þá gengu tveir menn þar fram hjá, sem töluðu saman af ákafa miklum. Annar var hár og kraftalegur, hinn lítill. Eg hefi aldrei séö þrælslegri menn en þessa tvo. Þegar þeir komu á móts viS mig sagSi annar: “Þú þarft ekki aS vera hræddur, eg skal koma meS stúlkuna á stöSina kl. 8”. Hinn sagSi eitt- hvaS er eg heyrði ekki, og svo misti eg sjónar á þeim. Eg gekk til stöSvarinnar fyrir kl. 8. Rétt á eftir kom minni maðurinn, sem eg nefndi, og leit í kringum sig. Hann virtist óánægSur yfir því aS sjá ekki hinn mann- inn. Lestin var um þaS leyti aS fara þegar eg sá hinn manninn og meS honum unga stúlku meS þykka blæju fyrir andliti. “Eg hélt þiS munduS koma of seint”, sagði sá litli. “Á því var engin hætta”, sagSi hinn, hoppaði inn í fyrstu raSar vagn og sagSi stúlkunni aS koma lika, hún gerSi þaS líka, en eg sá aS hún grét. Svo segir litli maðurinn: “Skrifaöu mér frá Bourke og segðu mér hvemig henni líSur”. “ÞaS megiS þér vera viss um, en gleymiS ekki aS gæta Hatteras”. “Ó, veriS þér ekki hræddur um þaS”, svaraði sá litli. Svo fór lestin, en eg hraðaði mér hingaS. FáiS mér nú þessi 50 pund, þér hafið fengiS alt aS vita”. “Saga yðar virðist góS, en fyrst verS eg aS spyrja yður nokkurra spuminga. HafSi stærri maðurinn ör yfir vinstra augana ?” “Já, eg man nú aö hann hafði þaS. Eg gleymdi aS minnast á þaS”. “EruS þér viss um aS stúlkan var ungfrú Wether- ell? GátuS þér séS hvort hár hennar var dökt eða > jarpt?” “ÞaS var dökt”. “Þér eruS viss um að þaS var dökt?” “Já, eg gæti svariS þaö”. “Þétta sýnir mér að saga yöar er lýgi, frá byrjun til enda. Flýtið ySur út úr þessu húsi, eSa eg fleygi yður út”. “Komdu ekki meS neitt slíkt til mín. FáiS mér fimtíu pundin”. Um leiS og hann sagði þetta, tók hann skambyssu • úr vasa sínum og miSaði henni á mig, en áður en hann gat komið með nýjar hótanir, hélt eg um úlnlið hans og tók vopniS af honum, svo sló eg hann um koll, svo hann lá spriklandi á gólfinu. “Þorpari”, sagði eg. “Stattu á fætur og flýttu þér út, áður en eg sparka þér út úr húsinu”. Hann stóS upp og fór aS bursta fötin sín. “Eg vil fá fimtíu pundin mín”, sagði hann. “Þér skuluö fá meira en þér viljiö, ef þér komiS hingaö aftur. Út meS yöur”. Um leiS og eg sagði þetta greip eg í hálsmáliS á fötum hans, dró hann út úr herberginu, gegn um gang- inn aS útidyrunum, og sparkaði honum ofan af tröpp- unum. * “MaSur minn”, hrópaði hann þar sem hann lá, “bíSiS þér þangað til eg næ í yöur hér úti. Eg skal borga yöur þetta, veriS viss um þaS”. Eg gekk aftur til borSstofunnar án þess aS skeyta um hótanir hans. Wetherell og Beckenham höfðu báðir séS þaS sem fram fór, og spurðu mig um þaö. Eg sagSi þeim sögu mannsins meS fám orðum, og sannfærSi þá um hve ósanngjörn lýgi hans hefði veriö. Wetherell stóS nú upp. “Eigum viS aS fara og tala viS hr. McMurtough ?” “Þér komiS meS okkur lávarður Beckenham, vona eg?” sagöi Wetherell. “Með mestu ánægju”, svaraði lávarðurinn, og svo fórum viS að búa okkur. AS liönum 45 mínútum sátum viS í dagstofu hr. McMurtoughs, og biöum þess aS fá að tala viS hann. Hér um bil 10 mínútum seinna kom þjónninn og sagSi, að McMurtough gæti nú tekiö á móti okkur, og fylgdi okkur til herbergis hans. Hann var lítill, gráhærður njaður, mjög viSmótsgóSur, fjörugur og skemtilegur. Hann tók á móti Wetherell sem gömlum vin og var svo kyntur okkur. “LeyfiS mér aS kynna yður vinum minum”, sagöi Wetherell — “Markgreifi Belkenham og hr. Hatteras”. Hann hneigöi sig og rétti okkur hendi sína, og svo settumst viS, og Wetherell kom strax meS erindið. Þessi nýi vinur okkar kvaS sér ánægju í því aS lána okkur skonnortuna í þessum kringumstæSum. “Eg vildi aS eg gæti orSiö ykkur samferöa”, sagöi hann, “en til allrar ógæfu er þaS ómögulegt. Eg skal undir eins senda boð niður aS höfninni, og láta búa hana út, svo þiS getiS fariö í dag. Á eg að sjá um mat- arbyrgöir, eöa viljiö þér gera þaS?” “ViS skulum sjá um það”,' svaraöi Wetherell. “Öl'. útgjöld annast eg”. “Sem þú vilt, gamli vinur minn”, sagði Mc- Murtough”. “Hvar liggur skipið?” spurSi Wethercll. Eigandinn sagði okkur þaS, og þegar við höföum þakkað honum innilega, fórum viö aS finna skonnort- una. Hún var fallegt skip, hér um bil 100 tonn, og virtist í alla staði góð. Við fengum okkur bát og rerum þangað. Skipstjóri var í káetunni, en þeg- ar viS kölluSum til hans, kom hann upp. Wetherell sagöi honum erindi okkar og fékk honum bréf eigand- ans. Hann las þaS og sagði svo: “Eg er tilbúinn, hr. mínir. Að því er McMur- tough Skrifar, má engin stund missast, og meS ykkar leyfi byrja eg undirbúninginn strax”. “BiðjiS um öll þau kol, sem þér þurfiS, og segiS matráðanda aS kaupa alt sem þarf fyrir hans stöSu. Allir reikningar verða aS sendast mér”. “ÞaS skal gert, hr. Wetherell. Og nær viljiö þér vera tilbúinn aS fara?” “Undir eins og mögulegt er. Haldið þér að þið getiS oröiö tilbúnir kl. 3 eftir hádegi?” “Ó, það verður nokkuS eúfitt, en þó held eg aS þaS verSi mögulegt. Eg skal gera það sem eg get, þaö megið þér vera viss um”. “Eg veit þér geriS þaS. ÞaS er líka mjög áríðandi aS viS getum siglt af staS eins fljótt og mögulegt er. Nú ætlum viö á land og búa ýmislegt undir fyrir okk- ur. Menn mínir munu seinna flytja farangur okkar á skipið”. vEg skal á meSan búa káeturnar undir komu ykkar”,- (Svo fórum við ofan í bátinn og rerum aS landi. Þegar viS stigum á land, spurSi Wetherell hvaS viö bettum nú helzt aS gera. “Er ekki bezt aS ganga upp í bæinn, og kaupa fá- einar kúlubyssur og skotfæri? ViS getum fengiS þaS sent strax út á skipiö, og sparaö tima á þann hátt”. “Jú, viS skulum gera þaS strax”. Svo gengum viS til George strætis—til sölubúðar, sem eg mundi að eg hafSi séð þar. Þar keyptum viS sex Winchesterbyssur, og mikið af skotfærum, og báS- um aS senda þaS út á skipið fyrir hádegiS. Þegar þetta var búiS, stóðum viö á gangstéttinni og ræddum um hvað næst ætti aS gera, og komumst aS þeirri nið- urstöðu, aö Wetherell og Beckenham skyldu ganga heim og koma fyrir farangri sínum, en eg skyldi kaupa ýmislegt smávegis og koma svo heim líka. Eg kvaddi þá, gekk yfir götuna og lauk viS erindi mín, og ætlaði aS fara aS biSja um vagn til aS elta vini mína, þegar mér datt í hug að heimsækja Dawson & Gladman, og fá að vita hvers vegna þeir auglýstu eftir mér? Eg tók því stefnuna til Castlereagh strætis, fann skrif- stofuna og gekk inn. 1 litlu herbergi annars vegar viS ganginn sátu þrír skrifarar. Eg sneri mér til þeirra og spuröi, hvort eg gæti fengiS að tala viö húsbændurna. “Hr. Dawson er sá eini sem er heima”, sagSi ungi maSurinn er eg ávarpaði. “Ef þér viljið segja mér nafn yðar, skal eg segja honum þaö”. “Nafn mitt er Hatteras”, sagði eg. “Richard Hatteras”. “Er þaS mögulegt?” sagSi ungi maöurinn. “Ef þér viljiS bíða ofurlítiS, þá er eg viss um aS hr. Daw- son kemur strax”. ViS að heyra nafn mitt, fóru hinir skrifararnir að hvíslast á, og litu til mín meB leynd. iÞáð voru varla liðnar tvær mínútur þegar ungi maSurinn kom aftur og bað mig aS koma meS sér. Við endann á löngum gangi gengum við inn um dyr meS blæjum fyrir, og eg stóS nú fyrir framan hr. Dawson. Hann var lítill maður vexti en gildur, meS hvítt skegg og sköllóttur. “Mér er ánægja aB kynnast ySur, hr. Hatteras”, sagði hann. “Þér hafiS eflaust séS auglýsinguna okkar ?” “Eg sá hana í morgun”, sagði eg. “Og þaö er af þeirri ástæðu aS eg er hér”. “Eitt augnabik áður en viS förum lengra. Þér mun- uS afsaka þaS, sem eg ætla nú að segja, en þér skilj- iS að þaS er nauðsynlegt. HafiS þér sannanir fyrir því aS þér eruS sá, sem þér segist vera ?” “Já, auðveldlega”, svaraSi eg, stakk hendinni ofan í brjóstvasann og tók upp nokkur skjöl. “Fyrst og fremst er hérna bankabókin mín. Og hér eru nokkur bréf, sem mér hafa veriS send frá félögum i London og Sydney. Hr. Wetherell, skrifari nýlendanna, mun líka meS ánægju gefa yöur allar upplýsingar um mig, það er eg viss um. Eru þetta nægar sannanir?” “Meira en nægar”, svaraöi hann brosandi. “Nú skal eg segja ySur hvers vegna viS vildum finna yöur.” Hann opnaði skúffu og tók upp úr henni bréf. “Fyrst ætla eg aS segja yöur, að viS urum umboös- menn hér í Sydney fyrir Atwin, Dobbs & Forsyth í Furniwalls Inn, London. Frá þeim fengum viS þetta bréf meS síSasta pósti. í því er oss sagt að þér séuð sonur James Dymoke Hatteras, sem druknaði í haf- inu. Er það rétt?” “Já”. “Faðir yðar var þriðji sonur Sir Edward Hatteras í Murdlestone í Hampshire héraSinu?” “Já, han nvar það”. “Og hann var bróðir Sir William, er átti dóttur sem hét Gwendoline Mary”. “Já, þaö er rétt”. “Nú, hr. Hatteras, það er sorgleg skylda mín aö til- kynna yður, aS þessi frænka ySar druknaði í tjörn í nánd við heimili sitt, og aB faðir hennar dó af slagi þegar hann frétti um forlög hennar. Þess vegna erfiS þér, eftir því sem viöskiftavinir okkar í London segja, nafnbótina og allar eignirnar, sem eftir því sem okkur er skrifaS, eru mjög verðmiklar, þar eS þær eru inni- faldar í hinu stóra húsi og lystigaröinum, tiu bænda- býlum og miklar eignir í bænum—árlegir vextir af 15 þúsund pundum og saman sparaSri upphæS, sem er næstum hundraS þúsund pund”. “En, er þetta satt?” “Já, þér getið lesið bréfiS”. Eg tók viS því og las þaS, en eg gat naumast trú- að mínum eigin augum. “Þér eruð sannarlega sá maöur, sem ástæSa er til að öfunda, hr. Hatteras”, sagði lögmaðurinn. Nafn- bótin er mjög gömul, ög landeignin álitin aS vera meö þeim beztu í þeim hluta Englands”. “ÞaS er hún, en eg get naumats trúaS því aS hún sé mín”. “Á þvi er enginn efi, þér eruö nú eins áreiöanlega barón og eg er Jögmaður. Eg álít að þér viljiS aS við gerum alt sem nauösynlegt er, til aS tryggja yöur þetta”. “Já, auðvitaS. Eg verð að yfirgefa Sydney í dag til að heimsækja eina af eyjunum, og verS í burtu eina eða tvær vikur. Þegar eg kem aftur, skal eg undir- skrifa öll nauðsynleg skjöl”. “Eg skal muna þetta. Ogheimili yðar í Sydney er?” “Hr. Wetherell, Potts Point”. “Þökk fyrir. En félagiS í London biöur mig líka að leggja 5000 pund í bankann undir yðar nafn. ÞaS skal eg gera í dag”. “Eg er ySur þakklátur. Nú held eg að eg verði aS fara. Satt aB segja veit eg ekki hvort eg stend á höfð- inu eða fótunum”. “Þér jafniö yður bráSum”. “Góðan morgun”. “Góðan morgun, Sir Hatteras”. * Svo gekk eg út úr skrifstofunni, hálf-ruglaður yfir láni minu, hugsandi um frænku mína, sem fékk svo sorglegan enda, og um gamla manninn, sem stóð í glugganum og krepti hnefann að mér, þegar eg sá hann siðast. Og aS hugsa sér, að hiS skrautlega fjöl- skylduheimili var nú mín eign, og aS eg var barón og foringi fjölskyldunnar, sem var eins gömul og nokkur önnur í héraðinu. ÞaS var næstum of undarlegt til aS vera satt. Innilegar voru þær hamingjuóskir sem eg fékk i Potts Point, þegar eg sagði frá þessu. En svo urðum við strax aS fara að hugsa um undirbúning okkar undir feröina. Þegar klukkan var tvö, yfirgáfum viö heimiliS, og klukkan hálf þrjú vorum viS komnir út á skipiS. Fimtán minútum eftir þrjú léttum viS akkeri ser' og sigldum út höfnina. Leit okkar eftir Phyllis1 var nú byrjuS á ný. V. KAPITULL Byjarnar og það sem znð fundum þar. mér, og beygöi höfuðiö í áttina þangaS er halda skyldi, />egar viS komum aS götuhornum. Loks komum viö í götuna þar sem Pete bjó. Á horninu nam hún staðar, stakk tveim fingrmn i munn- inn og framleiddi hátt blísturhljóB, eins og götudrengir gera. Augnabliki síðar kom tíu ára gamall drengur út úr mjórri götu til okkar. Konan sagði eitthvað við hann, sem eg heyrSi ekki, og um leið sneri hún til vÍBStri og benti mér aS koma líka. Eg gerði þaS, en ekki án þess aS furða mig á því hver niðurstaðan mundi verða. Frá hinni stóru götu gengiun viB i gegn um þröng- an og óhreinan gang inn í stóran garS, þar sem alger þögn var. Engan mann sáum við þar, og þó hús væru á allar hliöar, sáust aöeins tveir ljóssbjarmar. Til annars þeirra gekk nú konan og barSi að dyrum, gluggi var opnaður á fyrsta lofti, og litli drengurinn, sem viS fundum á götunni leit út. “Hve margir?” spurSi konan lágt. “Enginn núna”, svaraöi drengurinn, “en hér í kring hafa veriS margir Kínverjar í alt kveld. Og fyrir hálfri stundu síðan var hér maSur í stórri kápu”. Konan gekk nú inn og eg á eftir henni. Þegar viS lokuðum dýrunum kom drengurinn með ljós i hendinni að efri enda stigans. ViS gengum upp til hans, og svo eftir óvanalega óhreinum gangi aS dyrum við enda hans. Konan baö mig að bíBa meSan hún gengi inn í herbergiö, og á meSan var eg aleinn hjá drengnum, sem fór aS sýna mér ýmsar fimleika listir, en alt í einu stóð hann kyr og hlustaöi, tók svo af sér annan skóinn, og baröi Kínverja, sem var aS koma upp stigann, á munninn meS skóhælnum. MaS- urinn hraðaði sér ofan og út, og skelti hurðinni á eftir Þeim, sem ekki þektu til suðræna Kyrrahafsins, hefir hlotið aS finnast blettirnir, sem viö mættum sífelt á ferð okkar, vera eins konar fyrirboSi himnaríkis. Frá Sydney og þangað til viS vorum komnir fram hjá Loyalty-hópnum, höfðrm viS ávalt gott veður. Aðal- starf okkar var að ganga fram og aftur um þilfariö, og aö hugsa um hvern endir fcrö okkar fengi. Þegar við sáum Isle Pines, stefndum við næstum í norður til Nýju Hebridanna. Innan tveggja sólar- hringa hlutum viS að ná leiðarenda okkar, og innan tuttugu og fjögra tíma eftir það, hlutum viö aS vera búnir aS ná Phyllis. Hver ánægja það yröi fyrir mig, fel eg lesandanum aS dæma um. Einn morgun, einmitt þegar Ancityums ströndin sást óglögt, vildi svo til aö viS Wetherell sátum saman. Sjórinn var spegil sléttur, og eina hljóöiS sem heyrSist var, þegar skipið klauf sjóinn. Þegar samtaliö hafSi snúist um ýmislegt, fórum viS aö tala um Nikóla og eðlisfar hans. Eg hafði oft tekiS eftir hræöslunni, sem Wetherell sýndst hafa fyrir þessum manni, og gat því ekki stilt mig um aö spyrja af hverju hún stafaöi. “Yður langar til aS vita af hverju eg er svo hrædd- ur viö Nikóla. Til þess aö þér skiljið þaö, verð eg að segja yöur sögu, sem eg efast um aS þér trúiö. Hún likist líka miklu meira skáldsögu eftir Wilkie Collins, heldur en sönnum viöburSi, en ef yöur langar til aö heyra sögu mína, þá skal eg nú segja yöur frá henni”. “Já, þaö þætti mér gaman aö, fremur flestu ööru”, svaraöi eg og settist notalega, tók vindil úr vasa mínum og kveikti í honum. “Eg hefi um langan tíma viljað spyrja yður að þessu, en hefi ekki þoraS þaS”. “Eg skal þá segja yður”, sagöi Wetherell, “aö áður en eg varð ráðgjafi, og áöur en eg varð þingmaöur, var eg lögmaður og haföi góSar tekjur. Þetta var áður en kona mín dó, og Phyllis' var þá barn Upp að þessum tíma hafði eg sjaldan haft mikilvæg málefni að fara með. En tækifæri mitt til aB verða nafnkunn- ur maöur var fyrir hendi, enda þótt eg þá ekki vissi að það var svo nærri. Einn daginn átti eg að verja mann, sem var sakaöur um aö hafa drepiB Kínverja á skipi frá Sydney. í byrjuninni virtist enginn efi á sök hans, en fyrir undarlega tilviljun, sem eg ætla aB hlaupa yfir, fann eg aðferS, sem ekki eingöngu sýknaöi hann, en sem lika varS fyrsta sporiS til þess aö eg varö heppinn. Eg man glögt eftir manninum, hann var all- undarlegur og tæplega meö fullu viti, aS eg hélt, og um þaS leyti sem mál hans var fyrir rétti, var hann fár- veikur af tæringu. Þakklátsemi hans til min, var svo miklu innilegri af því, aB hann átti enga peninga. En hann launaöi mér á annan hátt, og það er í rauninni hér, sem saga min byrjar. “Eitt rigningarkveld, hér um bil tveim mánuöum eftir réttarhaldið, sat eg í stofu minni og hlustaöi á konu mina, sem lék á píanó, kom einn af þjónunum inn og sagöi mér, aS komin væri kona, sem vildi fá aö tala við mig. Hún væri klædd tötrum, en virtist vera í mikilli geöshræringu”. “EruB þér Wetherell?” spurSi hún mig, “maöur- inn sem varði Kínverjann Pete fyrir nokkru síðan?” “Já”, svaraði eg. “HvaS get eg gert fyrir yöur? Eg vona að Pete sé ekki kominn í vandræöi aftur?” “ÞaS er ver ástatt fyrir honum núna. Hann er kominn aö þvi aö deyja, og hann baö mig aS fara og sækja yður áBur en hann dæi”. “En hvaö vill hann mér?” spuröi eg dálítið grun- samlega. “Eg veit þaö alls ekki”, svaraði konan. "En hann hefir veriö aö kalla á yður í allan dag: “Sendu boö eftir hr. Wetherell!—sendu boS eftir hr. Wetherell!” Og þegar eg kom heim frá vinnu minni, fór eg að sækja yöur. Ef þér viljiö koma, þá veröiS þér aS flýta ySur, þar eB eg held að hann lifi ekki til morguns”. “Já, eg skal koma meB yöur undir eins”, sagði eg, og tók regnkápu ofan af naglanum. Þegar eg var búinn að segja konu minni aS hún skyldi ekki vaka og bíöa mín, fór eg af staö meö ókunni konunni inn í bæinn. ViS vorum búin að ganga næstum eina stund, og vorum nú komin í lélegustu deild bæjarins. Alla leiS- ina þagði konan; hún gekk aS eins fá skref á undan jy^ARKET JJOTEL VH5 sölutorgiC og City Hall $1.00 til $1.50 á dag Eigarxli: P. O’CONNELL. Furniture Overland “Þetta var Ah Chong”, sagöi drengurinn. Þetta er sjötti Kinverjinn sem eg hefi rekiö út á þennan hátt síðan dimdi”. Hann ætlaði aftur að byrja á fimleika list isnni, én þá spuröi eg hann um orsökina til þessa. Hann leit á mig brosandi og sagöi: “Eg veit það ekki, en alt sem eg er eftir, er aö fá sixpence fyrir hvern Kínverja sem eg rek út. Hann er undarlegur hann Pete, og getur hann ekki hóstaS?” “Eg ætlaði aB koma meS aöra spumingu, en þá kom konan út og baö mig aS ganga inn. Eg gekk inn og hún lét okkur vera einsamla. BæSi herbergiö, rúmiS og alt sem inni var, var afar óhreint. Pete sat hálf uppreistur viS nokkura kodda. Hann benti mér á kassa viB rúmið til aö setjast á. Eg gerði þaö og kvaBst um leið kenna i brjósti um hann. Hann svaraöi engu, en litlu seinna sagöi hann: “GáiS aS hvort nokkur er við dymar”. Eg fór og opnaði dyrnar, en þar var enginn. Eg sagSi honum það, og settist svo á kassann aftur. “Þér gerSuð mér mikinn greiBa, hr. Wetherell, þeg- ar mál mitt var fyrir rétti, og eg gat ekkert gert fyrir yöur”, sagöi veiki maðurinn. “Þér megið ekki hugsa um þaS”, sagöi eg hugg- andi. “Þér heföuS borgaö mér, ef þér heföuð getað þaB”. “Máske eg heföi gert þaS^ og máske ekki; en eg geröi þaö ekki og nú vil eg bæta úr því. Þreifið þér undir koddann minn og takiö þér það sem þér finniö þar”. Eg þreifaöi undir koddann og.fann þar trétein, hér um bil þriggja og hálfs þumlungs langan; þaö var fremur ung trétegund, og þakin kinverskum bókstöf- um. I öðrum endanum var stuttur og digur gxdlvírs spotti, sem var all-óhreinn. Eg rétti honum tréteininn og hann leit á hann meS gleðigeislandi augum. “ÞekkiS þér gildi þessa teins?” spurSi hann. “Nei, eg hefi enga hugmynd um þaö”, svaraöi eg “Getiö þér”, sagSi hann. Til þess aS gera honum til geðs, gat eg fimm pund. Hann hló háðslega. “Fimm pund, nei, nei. SkoSaður sem tréteinn er hann ekki fimm shillings virði, en eftir því sem hann er í rauninni, þá eru ekki nógir peningar í heiminum til aS kaupa hann. Ef eg kæmist á fætur aftur, yröi eg meS hans aöstoð' ríkasti maður í heiminum. Ef þér gætuð ímyndað yöur nokkurn hluta þeirra hætta, sem eg hefi lent í til aö ná honum, þá munduö þér veröa alveg hissa. Og það versta er, að þegar eg hefi hann nú, get eg ekki notað hann. Til þess aö ná í hann, hafa Llamaserais prestar sex sinnum reynt aö myrSa mig. Dulklæddur eins og flækingur, kom eg meö hann úr miBju Kinayeldis. Allir viöburSirnir viSvikjandi morSinu á Kínverjanum á skipinu stóöu í sambandi viS hann. Og nú ligg eg hér deyjandi eins og hund- ur, með lykilinn aS meiru en tíu miljónum í hendi minni. 1 fimm ár hefir Nikóla reynt aö ná í hann, en árangurslaust. Hann veit heldur ekki að hann er í minni eigu. HefSi hann vitað það, væri eg dauður fyrir löngu. “Hver er þessi Nikóla?” spuröi eg. “Dr. Nikóla, þaö er Nikóla, og þaö er alt sem eg get frætt yður um. SpyrjiS Kínversku mæðurnar, sem gefa börnum sínum brjóstamjólkinu í Peking, hver hann sé. Spyrjiö Japanana, Malaiana, Hindúana Birmanana, kolaburöarmennina í Port Said, búddhist isku prestana í Ceylon, konunginn yfir Kóreu, menn ina í Thibet, spönsku prestana í Manila, soldánana Borney, ráðherrana i Síam, eða fransmennina Saigon. Þeir þekkja allir dr. Nikóla og köttinn hans og þér megið hiklaust trúa því, aS þeir eru allir hræddir viS hann”. Eg leit á litla teininn í hendi minni, og gizkaði á að maðurinn væri brjálaöur. “HvaS viljiS þér að eg geri viS teininn?” spurði eg. “Takiö þér hann meö yður”, sagöi hann. “Gætiö þér hans vel, eins og lífs yöar, og notiö hann, þega FUIJ.KOMIV KEXSLA VKTTT BHJF.FASKHIFTUM —og öðnun—— VEllZLUNARFRÆÐIGREINUM $7.50 A heimlll yBar gt‘ Yér kent yBnr og börnum yBar- . -98 pöstl:— AB ekrlfa gót >3uslne*»” bréf. Almenn lög. ,‘-u«lýaingrar. Stafsetnlng »' véttrltun. Otlend orBatlí >kl Um ábyrgBlr og télög. Innhelmtu meB pösU. Analytical Study. Skrift. Ymsar reglur. Card Indexlng. Copying. Filing. Invoielng. Pröfarkalestur. Pessar og fleirl námsgrelnar kend- ar. FylllB lnn nafn yBar 1 eyBumar a8 neBan og fálB meiri upplýslngar KLIPPIÐ t SUNDUR HJER Metropolitan Buslness Instltute. #04-7 Avenue Blk., Winnlpeg. Herrar, — SendlB mðr uppiysingrar um fullkomna kenslu meB pöstl nefndum námsgrelnum. PaB er á- skillB aB 9g sé ekkl skyidur tll aB gera nelna samninga. Nafn ____________________________ Helmill ....................... StaBa __________ Hagleiðingar. við andlátsfregn Símonar Dalaskálds. Skáldið-Dala, dæmt frá þjóS dauðra valinn gistir, bragar-sala gyöjan góö grátin talar þrungin móS. Þ’eim eg fylgdi um frón og ver frömum hilding-stefja, fyrir skildi skarö nú er, skaðinn gildur þykir mér. LýSum kunnur lands um hjam listum unni kvæöa, hans var munnur hróBrar gjarn hagmælskunnar óskabam. / Sig. G. G^slason Kveðja til Tómasar Halldórssonar. Flutt á Pt. Roberts, 18. mars 1916. Heyrðu Thomas Halldórsson hlýjar óskir fylgja þér eins' og þegar voriS von vængja þitt um heiminn ber þíðir klaka úr hverri laut kraítaverkin guöleg, ný gefur blóm á grýtta braut geisli sóla/ veldur þvi. Alt sem gleöur þína og þig, það er hjartans óskin vor ljóssins kraftur sýni sig sái b!ómi í hvert þitt spor samband vina hugar hlýtt hjá oss geymist alla stund þar til annaS æðra, nýtt alfullkomin veitir fund. HafBu vinur hjartans þökk hlýja fyrir viðkynning, setur í hálsinn sorgarkökk sífeld tímans umbreyting. Þó er bót viB þessu ein þegar stundleg hverfa verk viðkynningin hlý og hrein hún mun lifa fögur, merk. Sigurður Jóhannsson. Einkenníleg úrlausn. Vistaskortur talsverSur er sagB- ur á Þýzkalandi. SkipaSi stjórnin nýlega nefnd meS allsherjar fram- kvæmdarstjóra til þess að ráöa bót á því; hefir hann tekið þaS ráS aö stofna þjóðeignar matsöluhús, þar sem öllum er veitt fæöa sem þess þurfa með ströngu eftirliti frá hálfu stjómarinnar. Sá er þessu stjórnar heitir Adolph von Batock. Þessar þjóSeigna stofnanir verSa settar upp í hverju héraSi og er veitt til þeirra fé af rikissjóSi. 30.- 000 manns boröa á sumum þessara stöðva. Ekki feiminn. þér hafiö tækifæri til þess. Minnist þess, aS þér hafið þaS í hendi yðar, sem kemur miljón manna til að hlýða skipun yðar, og sem útvegar yBur meira en tíu mil—’ Nú fékk hann voðalega hóstakviðu. Eg lyfti hon um dálítiö upp i rúminu, en áBur en eg gat slept hon um, streymdi blóðið út um munn hans. Eg hljóp til dyranna og kallaöi á konuna, og það geröi drengurinn lika. Hún kom á sama augnabliki, en þaS var of seint. Kína-Pete var dauBur. ÞjóSverji sem vann á verksmiöju í Yorkshire þangaS til stríSiS byrj- aði, er nú fangi á Frakklandi. Nú á dögunum skrifar hann gamla hús- bónda sínum, biSur hann að senda sér peninga, hann dkuli borga þeg- ar stríSið sé búiö og hann fari aö vinna hjá honum aftur. Útlit er ágætt í Saskatchewan viðvikjandi akuryrkju; afarmiklar rigningar og vætur töfðu talsvert og var því sáning seinni en ella, samt er svo aS segja öllu hveiti sáð og veriö að enda við aö sá höfrum.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.