Lögberg - 08.06.1916, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. JÚNI 1916.
ekki líta á utanáskriftina?” spurði
KAUPMANNAHAFNAR
Vér ábyrgj'
umst það ac
vera algjörlegf
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott
if því það er
oúiðtil úr safa-
Tiikluenmildu
tóbakslaufi.
M U N N T Ó B A K
Verðlaun handa konum í Manitoba.
Um það var
getiö í Lög-
bergi nýlega
aö búnaöarráð
herrann ætl-
aði sér að
veita verölaun
fyrir beztan
uppdrátt sem
s ý n i f y r i r-
k o m u 1 a g á
bændabýli.
Verðlaunin
veröa aöeins
veitt konum í
Manitoba og
eiga uppdrættimir að sendast til skrifara í því heimilisfélagi fHome
Economy Society), sem n'æst er hverri konu fyrir sig; eig'a þeir aö vera
komnir til hans fyrir 15. júlí. Ekkert þarf að borga til aö geta tekið
þátt i þessari verÖlauna kepni.
Allir uppdrættimir veröa að vera á sérstökum, krossstrykuðum
pappír og fæst hann fyrir ekkert hjá búnaðarskólanum. Leyft er þeim
þaö sem um verðlaunin keppa að láta einhvern annan gera uppdráttinn
fyrir sig eftir fyrirsögn. Uppdrátturinn á að sýna öll nútíöar þægindi.
svo sem baðherbergi, þvotta- og hægindaklefa, vatnsgeymsluker í kjall-
ara o. s. frv.
1 eldhúsinu á að sýna hvar þvottastaður á að vera, sömuleiðis eldavél,
leirgeymsluskápur og fleira sem þeim kann aö detta í hug sem uppdrátt-
inn býr tíl.
í kjallaranum veröur aö sýna geymsluklefa fyrir eldiviö, staö fyrir
hitavél, geymslustaö fyrir jarðarávexti o. s. frv.
Stærð allra herbergja, skápa ogganga o.s.frv. verður að sýna, sömu-
leiðis hvernig hurðir ljúkast upp.
T v e n n verðlaun
verða veitt, og verða
hvor um sig $25 virði.
Önnur eru te-áhöld
('“Queen Ann”) úr
sérlega vönduðu efni,
hin eru eldhúsáhöld
(17 stykki) úr bezta
“Sheffield” stáii meö
fílabeins sköftum.
Til frekari upplýsinga má skrifa “próf. J. L. Smith, Enginering De-
irtment Manitoba Agricultural College, Winnipeg.
Saga New York.
('Framh.)
25. júní 1776 var dagurinn sem
Washington veitti því fyrst eftir-
tekt að skip Englendinga voru að
koma upp eftir Hudosn fljótinu.
2. júlí voru 130 skip af ýmsum
stærðum skamt frá “Sandy Hook”.
Fyrstu herdeildimar gengu á land,
og bráðlega blöstu við augana raðir
af hvítum tjöldum á “Stoton” eyj-
unni. Þarna voru 31,000 valdir,
rosknir og reyndir hermenn f“vet-
erans”) undir yfirstjórn sjóliðsfor-
ingja Howe. Herforingjar voru
þeir, bróðir yfirforingjans Clinton
Cornwallis, og Percy. Voru þeir
tSldir með þeim allra beztu hers-
höfðingjum, sem þá var völ á i
Evrópu.
• Nú skulum við lítillega athuga
liðsafla þann s«n Washington
hafði yfir að ráða. Sambandsher-
inn er talinn að vera um 28,000, en
þó ekki nema 20,000 vopnfærir
menn ('others being on the sick list).
Washíngton hershöfðingi haföi að-
eins litla æfingu í smábardögum við
Indiána, og mikill hluti af sjálf-
boðaliðs herdeildunum höfðu aldrei
á orustuvöll komið, og höfðu mjög
litla æfingu í hemaði. Putmann
Put gamli, eins og hann var venju-
lega nefndur, haföi álíka reynslu
og Washington, Knox ('bóksali) 26
ára, Green á svipuðum aldri; Charl-
es Lee hafði einna mesta þekkingu
og reynslu. En sagan segir að
hann hafi verið Washington meira
til hindrunar en hjálpar. Þá voru
þeir Sullivan og Alexander Hamil-
ton. Hamilton aðeins tvítugur, en
talinn einn hinn atkvæða mesti af
foringjum Washingtons, gáfaður
og glæsilegur ofurhugi, sem fljótt
vakti sérstaka eftirtekt. Útlitið var
alls ekki sigurvænlegt fyrir Wash-
ington, sem aldrei hafði stjórnað
fjölmennum her.
Þetta voru erfiðir og áhyggju-
samir dagar fyrir New York búa.
Þó hafði Washington hershöfðingi
mest af því að segja, því nú þurfti
að hugsa um margt, og eftir mörgu
að líta í senn.
New York búar margir hverjir
tala um viðburði frá þessúm tímum
með lotningu og alvöru. Þó geta
þeir naumast að því gert að brosa,
þegar þeir minnast á alla þá stmd-
urgerð í klæðaburði, sem átti sér
stað í herbúðum Washingtons.
“Aldrei síðan á dögum Falstaffs
hafa herdelldir komið fram á víg-
völlinn, þar sem meiri sundurgerð
hefir átt sér stað í vopnum og öðr-
um útbúnaði. Búningamir voru
með öllum litum regnbogans—vit-
anlega varð að tjalda því sem til
var.” Hinir ungu herforingjar
keptust hver í kapp við annan að
tefa herdeildir sínar. “Hefðir þú
verið í New York þá, og séð fylk-
ingar á hergöngu eftir strætum
borgarinnar, eða þegar hermenn-
irnir úr hinum ýmsu herdeildum
komu saman eða voru á gangi, þá
hefði það mint þig á býflugur.”
Connecticut herdeildimar voru í
gulleitum og Ijósrauðum treyjum og
yfirhöfnum, Deloware í dökkblá-
um, Maryland í grænum veiðiskyrt-
um, New Jersey herdeildirnar voru
klæddar í stuttar rauðar treyjur og
lagröndóttar buxur, Pennsylvania
herdeildirnar voru í brúnum ein-
kennisbúningum með hvítum brydd-
ingum og ein herdeildin þaðan í
bláum yfirhöfnum með rauðum
bryddingum. Hina grænu einkenn-
isbúninga New York herdeildanna
hefir verið minst á áður. Byssur
voru af öllum mögulegum tegund-
um, frá hinum minstu fuglabyss-
um og löngu gæsabyssum (the long
goos guns) til fallbyssanna sem þá
voru notaðar, og víða eru til sýnis
í New York.
'Þá má ekki alveg gleyma skipa-
flota sambandshersins, sem saman-
stóð af hvalveiðabátum, galeiðum,
sem bæði mátti sigla og róa, ein-
möstruðum skútum, og smærri bát-
um af margskonar gerð og lögun.
Benjamín Tupper hershöfðingi
stjórnaði skipaflota þessum, sem
vann sitt hlutverk vel, flutti að
vistir og aðrar nauðsynjar, elti uppi
njósnara Englendinga og liðhlaup-
ara úr sambandshernum.
Howe hershöfðingi var ekkert að
flýta sér; er sagt að hann persónu-
lega hafi verið vinveittur frelsis-
riddurunum. Honum hafði verið
veitt vald til að sættast við þá af
uppreistarmönnum, sem fríviljug-
lega gefust upp og gengju honum
á vald, og áður en hann gerði áhlaup
á Washington og herdeildir hans—
sem hann skoðaði sem landa sína—
þá vildi hann hafa tal af Washing-
ton og yfirforingjum hans. 14.
júli sendi hann menn á bát með
bréf til Washingtons. Tupper sjó-
liðsforingi varð var við ferðir
þeirra og stöðvaði bátinn, sendi til
aðalherstöðva Washingtons, og fóru
tveir af foringjum hans, Joseph
Reed og Knox, að mæta sendi-
mönnum Englendinga. “Við höf-
um bréf frá Howe aðalsmanni til
“Mr. Washingtons” sögðu sendi-
menn. “Það er enginn í herdeild-
um okkar með þeirri utanáskrift”
svaraði Reed herforingi. “Viltu þá
sendimaður Englendinga. “Nei,
við getum ekki tekið á móti þessu
bréfi”, svaraði Reed. Og með það
sneru Englendingar til baka til
skipanna.
Ámeríkumenn skoðuðu sig sem
sjálfstæða þjóð, öllum óháða, —
sem á heimtingu á fullum réttind-
um. “Ef það var rétt skoðað, þá
átti Washington eins mikinn rétt til
að vera ávarpaður sem “General”
(hershöfðingi — Commander-in-
Chief), eins og Howe.” Ef Howe
hefði skrifað utan á til Washing-
tons þannig, þá hefði hann viður-
kent sjálfstæðisyfirlýsingu (Declar-
ation of Indipendence) Ameríku-
manna. “Fyrir Washington eða
herforingja hans að samþykkja að
hann væri ávarpaður sem óbreytt-
ur liðsmaður, var að sleppa þeim
sjálfstæðis kröfum, sem þeir voru
reiðubúnir að lifa og deyja fyrir.
Eftir að Howe hershöfðingi
hafði haldið -ráðstefnu með yfir-
foringjum sínum, þá var það ákveð-
ið að Patterson hershöfðingi væri
sendur á fund Washingtons.
Patterson “bað fyrirgefningar í
nafni Howe hershöfðingja, á því
hvernig skrifað hefði verið utan á
bréf það sem áður var sent. Það
hefði ekki verið meiningin að sýna
yfirmanni þeirra lítilsvirðingu.” Nú
framvísaði hann öðru bréfi, og var
skrifað utan á það: “George
Washington Esq., etc., etc., etc.”,
sem meinti alt (evervthing), og
hann vonaöist til að því yrði veitt
móttaka. “Það er rétt” svaraði
Washington, “en það meinar líka
hvað sem er (anything),” og hann
bætti því við að hann gæti ekki tek-
ið á móti bréfum, sem .skrifað væri
utan á eins og tH óbreittra liðs-
manna, þegar það væri í sambandi
við hans opinberu stöðu. Patter-
son reyndi þá að útskýra efni bréfs-
ins fyrir Washington.
“Konungur óskaði eftir að vinna
hylli og virðingu nýlendubúa, og
hefði hann gefið þeim Howe hers-
höfðingja og bróður hans Hows
sjóliðsforingja vald til þess að fyr-
irgefa framin brot.” Ameríkumenn
þarfnast engrar fyrirgefningar, því
þeir hafa engin afbrot unnið eða
glæpi drýgt. Þeir hafa aðeins bar-
ist fyrir réttindum sinum sem
brezkir borgarar” svaraði Washing-
ton. Þar með var þessari ráð-
stefnu slitið.
1-8. ágást var öllum augljóst að
bardagi var í nánd. Washington
hélt mjög snjalla og áhrifamikla
ræðu fyrir hermönnunum, þar sem
hann áminti þá um að nú væri það
undir þeim komið—á þeirra valdi
að gera út um framtíð Ameríku.
“Forlög—framtið og frelsi óbor-
inna miljóna eru nú undir ykkur
komin, næst guði--------tíminn er
kominn,_— hugrekki ykkar og öll
framkoma ræður úrslitum.-----------
Hinir grimmu, miskunnarlausu
(cruel unrelenting) óvinir vorir
munu ekki hlífa okkur. Það er
ekki nema um tvent að velja, djarfa
framkomu eða hina auðvirðilegustu
undirgefni og niðurlægingu.--------
Við verðum þessvegna að sigra eða
deyja.”
22. ágúst í dögun settu Englend-
ingar 15,000 hermenn í tíu herdeild-
um á land í Grovesend vikinni, og
var þá auðséð að þeir ætluðu sér að
byrja atlöguna á Löngu eyjunni
(Long Island). Washington gerði
enga tilraun til að vama þeim
landgöngu. Hann setti Putman
yfir herinn á Löngu eyjunni, en var
sjálfur í New York (Manhattan).
Þaðan gat hann betur séð allar
.hreyfingar óvinanna. Putman er
Ij'st þannig: “Hann var mjög á-
hrifamikill og eftirtektaverður og
sópaði af honum. Hann hafði
strangan heraga og er talinn einn
áhrifamesti og einkennilegasti af
foringjum sambandshersins. En
líktist Miles Standish að því leyti
að hann var mikið færari með
sverðið en pennann.”
Sjö ára frelsistsríðið hefst í
Neiv York.
IX.
Þrjár leiðir voru opnar til virkj-
anna í Brooklyn, og var Washing-
ton mjög umhugað um að verja
Englendingum að komast þar
áfram, því hann skoðaði þessar
leiðir sem lykilinn að víggirðingun-
um. Sullivan herforingi var settur
til varnar hér um bil þrjár mílur
frá virkjunum, með 2500 hermenn.
,TiI þess að gefa greinilegri hug-
mynd um fyrstu atlögu Englend-
inga,“verður heppilegast að aðgreina
þessar brautir með tölum, sem lágu
í gegnum skóga og yfir hæðir í
Brooklyn. Svo við köllum þær nr.
1, 2 og 3. 26. ágúst gerðu Englend-
ingar tilraun til þess að komast
eftir nr. 1 og 2. Nr. 3 var lengst
til hægri, þar gerðu þeir enga til-
raun til að komast til virkjanna í
byrjun—ekki fyr en nóttina eftir.
“Kapp er bezt með forsjá. “Ein-
mitt þessa sömu nótt voru fimm
ungir undirforingjar valdir til þess
að vera á verði við nr. 3 (The
Jamice Pass);. Eru þeir nafn-
greindir: Van Wagner, hafði hann
verið í bardaganunji við Quebec með
Montgomery; Troup, Dunscomb,
Gillibnd og Hoogland. Þeir voru
allir þektir fyrir einlæga ættjarðar-
ást og djarfa framgöngu. Þeir
höfðu stranga skipun um að halda
vörð á vissum stað á þessari leið.
“Hefðu þeir hlýtt þeirri skipun, þá
hefðu þeir afstýrt alvarlegum ósigri
þarna í byrjun.” Þeir héldu á
móti óvinunum eftir Jamica vegin-
um (nr. 3); til þess þeim mun»fyrri
að láta meginherinn vita hvað Eng-
lendingum liði. Þeim kom ekki til
hugar að óvinir þeirra kæmust á
bak við þá—en þar reiknuðu þeir
skakt.” Englendingar höfðu njósn-
ara, því nú ætluðu þeir að senda
herdeildir þarna áfram til þess að
umkringja Sullivan hershöfðingja
og þann hluta hersins sem honum
fylgdi. Þessvegna komust Eng-
lendingar á vak við hina fram-
gjörnu verði, svo óvænt að þeir
vissu ekki fyrri til en að þeir
voru allir teknir til fanga, enginn
þeirra slapp.” Þetta var meiri sig-
ur en Howe hershöfðingi gerði sér
grein fyrir í fyrstu. Fangarnir
voru teknir til Clintons herforingja,
sem spurði þá um alt mögulegt,
jafnvel þótt þeir neituðu að gefa
nokkrar upplýsingar viðvíkjandi
Washington eða sambandshernum.
“Ef öðruvísi stæði á, þá dirfðist þú
ekki að smána okkur með þessum
spurningum”, sagði Dunscomb.”
Vorið okkar.
Aths.: Ræða sú er þér fer á eftir
er flutt af kornungum manni vestur
í Saskatohewan. Kveður þar við
annan tón en hjá flestum, hinna
yngri manna og kennir meiri alvöru
en alment gerist. Greinin er
merkileg að því leyti að hún sýnir
ákveðna lífsskoðun hjá æskumanni
og hana sérlega heilbrigða. —Ritstj.
Herra forseti. Heiðruðu tilheyr-
endur!
Af því að vorið hefir nú heilsað
upp á oss, og má heita komið með
öllum sínum einkennum, þá virðist
liggja næst að segja eitthvað um
það, minnast þess, og ef hægt væri,
að fagna því með einhverju móti.
En nú er það siður, að minsta kosti
hjá okkur Löndunum, að hafa sam-
komu í því skyni á hverju vori, og
eru þá náttúrlega æfinlega haldnar
ræður, og alt mögulegt, og þá kann-
ske ómögulegt, sagt, í tilefni
vorinu eða vorkomunni. Sýmst
þá ekki ómögulegt að einhverntíma
sé búið að segja alt sem hægt er
um það efni; það hljóti að taka
enda eins og hvað annað, efnið að
þrjóta og tilbreytingin að verða lit-
il sem engjn.
En andagiftin er þá sáralítil, ef
vorið getur ekki vakið hjá okkur
nýtt efni og nýja krafta til andlegr-
ar og efnalegrar starfsemi.
Náttúran klæðist nýjum skrúða
á hverju vori, allur gróður, jurtir
og blóm, annaðhvort rakna við úr
vetrardvalanum eða þá skapast að
nýju. Og einmitt það, sú endur-
fæðing náttúrunnar finst mér að
ætti að minna okkur á að vér kann-
ske líka hefðum gott af þv‘ að
rakna við og hrista af oss vetrar-
og skammdegis doðann.
Eg hefi, eins og við fleiri, orðið
að fara á mis við mentun og skóla-
göngu, en leggja í þess stað hönd-
ina á plóginn, og fæst eg ekki um
það, það fylgir að sjálfsögðu frum-
býlings árum hvers fyrir sig. En
eg fer bara fram á að þið takið ekki
til þess, þó eg fylgi ekki í ölln list-
arinnar reglum.
Það sem eg vildi segja eða flytja
fram, verða að mestu mínar hugs-
anir, heimaaldar, og eiga að því
leyti sammerkt heimaalningnum að
eigandann tekur sárt til þeirra.
Maður hlýtur að taka það nærri ser
að opna þó ekki sé nema að nokkru
leyti sálarlíf sitt fyrir fjöldanum,
en þess álít eg þó þurfa með. Það
þarf að taka á öllum kröftum að
öllu leyti, ef maður ætlar nokkru
að orka.
Eg vildi sérstáklega tala dálítið
í minn hóp, við fólkið á mínu reki,
unga fólkið. Mér finst að því koma
vorið nærri mest við. Það er vor-
gróður mannlífsins, og því framtið-
arheill mannfélagsins undir þvi
komin að sá gróður blómgist sem
bezt, að ekki komi kyrkingur í
þann gróður í vorhretunum, sem
þó svo oft vill slæðast með blíð-
viðrinu. —
Eg vil biðja ykkur að muna eftir
því að mig langar ekkert til að vera
neitt að skikka aðra til eða tylla
mér sjálfum á tá. Eg þykist hafa
skilið að fyrsta s'kilyrðið til að kom-
ast nokkuð áfram sé að sjá síría eig-
in galla, að sjá hvað vesöldinni veld-
ur, og það vildi eg að við reyndum
öll, og vildi að oss tækist að eign-
ast vorhugsanir, að hugsa betur, og
þá með tímanum að gera betur en
áður.
Við megum ekki ímynda okkur
að það sé alveg sama á hverju velt-
ur. Þú ættir ekki að setja upp
þennan háðssvip og glotta við tönn,
og ekki heldur þennan spekings-
svip, eins og þú vissir alt.
Eg var að hugsa um hvar við
værum stödd sem kölluð erum á
Vesturheims máli yngri kyns'lóðin,
og á eg þá sérstaklega við það sem
eg þekki bezt til, hópinn héma í
þessu bygðarlagi. Þó eg hins veg-
ar þykist vita að líkt sé komið víð-
ar.
Mér datt í hug hvemig að vér
værum að fara með vorið okkar, að
búa okkur undir lífsstarfið, sumar-
ið haustið og veturinn, hvort að við
mundum vprða fær um að halda
áfram starfinu þegar hinir gæfust
upp, hvort að við hefðum þekkingu
til þess að hagnýta okkur sem bezt
afurðir og auðæfi landsins okkar,
og hvort að við mundum verða fær
um að bæta nokkuð þá galla, sem
menn sjá nú víða i þjóðfélagslífi,
á verzlun og stjórn þessa lands.
Eða ætluðum við bara að láta það
slarkast svona, líða með straumnum
og þá kannske heldur hrekjast til
baka. Kannske við vildum bara
helzt hafa frið, sýnist alt þetta ó-
þarfi, værum ekkert að bisa við að
gera betur en hinir eða læra af
þeirra reynslu. Kærðum okkur þá
ekkert þótt við steyttum okkur á
sömu steinunum og hjökkuðum í
sama farið. Gæti líka verið að
við sæjum nú reyndar ýmislegt sem
þyrfti að lagfæra, en við þyrftum
ekki endilega að spreyta okkur á
því, það gætu einhverjir aðrir gert
það!
• Þeir sem mest fást um lögleysur
og illa stjóm, hugsa oft ekki út í
það að það er einmitt okkur að
kenna, þér og mér, sem setjum hjá
aðgerðarlausir.. Það er okkur að
kenna þegar vér erum beittir órétti,
Ef við reyndum að sjá hvers' við
þyrftum með, og yrðum svo sam-
taka um að koma því í framkvæmd,
þá yrði líka valdið okkar megin.
Eg veit reyndar vel að okkur er
ekki sama, við þráum það víst öll
að komast úr kreppunni og komast
eitthvað áfram. En við megum "þá
ekki eyða neinum tíma til ónýtis,
og þá allra síst æskuárunum, vorinu
okkar, þeim timanum sem við ætt-
um að verja til að búa okkur sem
bezt undir lífsstarfið, að búa okk-
ur undir það að verða sannir og
nýtir menn. En líka einmitt þeim
tímanum, sem við látum þó mörg,
oft, svo gálaust og gagnslaust hjá
líða, við ættum þó einmitt þá að
safna til ferðarinnar, að byrgja
okkur upp af því sem við vitum
bezt í nesti á lífsleiðinni, svo síður
yrði hætt við að við gerðum glappa-
skot eða lendum á gönuskeið.
Eg kenni í brjósti um unga mann-
inn, sem aðeins hugsar um það sem
kallað er að “hafa góðan tíma”.
Hann eyðir beztu árum æfinnar í
glensi og glaumi, í staðinn fyrir að
búa sig þá undir seinni tímann.
Hann gáir ekki að því að hann er
ekki hér til éinskis, að hann hefir
verk að vinna og að hann ætti að
keppa að því að leysa það sem
bezt af hendi. Hann hefir ekki sett
sér neitt ákveðið mark, en berst
bara með straumnum stefnulaust.
Hann skopast að allri alvöru, og
honum þykir nærri skömm að láta
á því bera að hann hafi áhuga fyr-
ir nokkru alvarlegu málefni eða
fyrirtæki. Okkur skortir tilfinnan-
lega vilja og áhuga, áhugaleysið er
að mínu áliti okkar mesti meinvætt-
ur. Okkur finst hitt og annað ekki
þess vert að sinna því eða eyða til
þess kröftunum, en hugsum okkur
þá heldur kannske að beita þeim
fyrir alvöru seinna, þegar meira á
liggur; en þar förum við vilt, við
megum ekki hlaupa yfir neitt, við
verðum að gá að smámununum, að
byrja neðst, og feta okkur svo á-
fram stall af stalli, og umfram alt
að byrja strax. Það er auðvitað
betra seint en aldrei, en þó verður
mörgum svo margfalt minna úr
verki, af því þeir notuðu ekki vorið
sitt eins og mátt hefði. Það hlýt-
ur að vera sárt fyrir aldraða mann-
inn, sem ekki hefir gáð að sér, að
horfa til baka og sjá starfið sitt alt-
saman hrunið eins og spilaborg.
Hann heyrir nærri köllin frá liðna
tímanum, eymdarópin: illa notað-
ar og eyðilagðar æskustundir. Það
er sárt, en það er þó enn þá átakan-
legra fyrir hann að sjá börnin sin,
piltana og stúlkurnár, fara sömu
leiðina, og við ættum þó sannarlega
að reyna að forðast að vera orsök
í nokkru þvíílku.
Við hugsum nú kannske að við
höfum þó liklegast leyfi til að biða
eftir tækifærinu, að bíða þangað til
hamingjan sýnir okkur þó svolítið
framan í sig. En þá segja þeir
okkur sem lengst hafa farið, að
hamingjan búi í okkur sjáfum, að
við verðum sjálf að skapa tækifær-
in og að hamingja yfir höfuð, eða
það sem eins oft er köllað “góð
lukka”, hafi mjög lítið að segja í
baráttu lífsins. Það að setja ,sér
eitthvert mark og keppa að því
hvað sem á gangi, það sé þúsund
sinnum meira virði, en að hafa
hlotið að vöggugjöf auðæfi og
upphefð.
Ekki er nú hægt að segja að vér
sitjum algerlega auðum höndum,
flest erum við eitthvað að hafast
að, en hvað það er uppbyggilegt
getur verið álitamál. Við lærum að
vinna þessi vanalegu, daglegu störf,
frá því fyrsta verðum við flest að
vinna og það oft nokkuð strangt.
Það skaðar heldur engan, heldur
þvert á móti, er það eitt af því sjálf-
sagði til þroska og framfara, en þó
svo bezt að við sjáum eitthvað í
vinnunni annað en eintómt púl og
strit. Að við skoðum hana sem eitt-
hvað annað en bara meðal til að
hafa utan á okkur spjarirnar, svo
og “góðan tíma”—fara á “spree”
með afganginn. Nei, jafnvel þó
vinnan gefi af sér góðan arð efna-
lega, þá er ekki tilganginum heldur
að fullu náð. Við þurfum að læra
að hafa ánægju af vinnunni sjálfri,
af því að eiga góða gripi og hirða
þá vel, að hafa fallegan og hreinan
akur, og í sem fæstum orðum, að
hafa ánægju af því að framleiða og
þroska sem bezt það sem landið og
búskapurinn, eða sú atvinnugrein
sém við stundum, gefur af sér, ekki
að ens hagnaðarins vegna, heldúr
líka af þH að hafa þá gjört sitt til
að byggja' upp bygðina okkar og
þjóðina alla, og vita til þess að það
handtakið sem maður lagði til
muni þó ekki vera einskis vert og
ekki kannske gleymast fyrst. En
því fer ver að vinnan verður oft
eins og líflaust verk, sem engann
hrífur og engan áhuga vekur. Vér
göngum að henni oft aðeins vegna
þess að vér teljum það óhjákvæmi-
legt til að geta lifað, vér erum hálf-
leið á henni, höfum óbeit á henni
og leysum hana því oft ver af hendi
en vera ætti. Þ'etta er eitt mesta
ólagið, og kernur það að mínu áliti
til af því að henni—vinnunni sam-
fara er ekki það andlega fjör og sú
tilbreyting sem unglingurinn þráir
og verður að hafa ef hann á að ná
réttum þroska. Við getum unnið
alla daga vikunnar, en við erum þó
til með að létta okkur upp stundum
á kveldin og um helgar. En einmitt
leikirnir okkar og skemtanir hafa
svo mikil áhrif á framtíðina og líf-
ið seinna meir; einmitt þá, ef eftir-
litið er ekki gott og ekkert ákveðið
við að vera, þá eyðum við timanum
til ónýtis, og lendum þá lika ef til
vill á þá leiðina, sem við óskum
kannske síðar að hefði verið ófarin.
Við eigum flest svo mikið lifs-
fjör að við verður altaf að vera að
hafast eitthvað að, en þá er um að
gera að stefna i rétta átt. Hæfileika
höfum við líka flest nóga til að
starfa eitthvað sem um munar, að
hverju helzt sem við beitum okkur.
En við megum ekki gleyma því að
timinn er svo stuttur að við meg-
um ekki einu sinni við því að eyða
frístundunum okkar tilgangslaust.
Það er líka óþarfi, þær mundu
engu síður færa okkur gleði og
hressingu þó við verðum þeim til
þess sem að einhverju leyti, fyr eða
síðar, gæfi okkur eitthvað varan-
legt í aðra hönd. Eg á ekki við
peninga, eg álít að þú, bóndi góður,
hafir ekki nema að örlitly leyti' upp-
fylt kylduna við bamið þitt, þó þú
leggir til síðu handa því þúsundir
dollara á hverju ári. Það eru ekki
peningarnir sem veita ánægj-
una, ekki nema karakterinn, sálin
hrein og Óskemd sitji fyrir. Við
höfum heyrt þessu líkt áður, en við
höfum aldrei heyrt neitt gott og
þarflegt nógu oft, fyr en við höfum
fest það algerlega á minnið og lært
það alveg til hlýtar. Eg fer ekki
fram á eintóma endalausa alvöru,
eg vil að við skemtum okkur og sé-
um glöð og kát. En eg vildi að við
lærðum að njóta skemtananna,
þægindanna og gleðinnar, án þess
að verða fyrir það að nokkru minni
menn.
Eg ætlaði líka að tala dálitið við
eldra fólkið, eins og fyrir okkar
hönd, yngra fólksins. Eg hefi ekki
verið beðinn um það, eða neitt af
þessu, tek það alt upp hjá sjálfum
mér.
Eg finn að það er mikill vandi
að tala við mér eldri og reyndari
menn, um það sem ætti að vera al-
vöru- og áhugamál allra manna.
Það er vandi og kannske mér of-
vaxið, en mér finst þó að þess
þurfa með, mér finst vér þurfa að
skiftast á skoðunum og skilja hvert
annað sem bezt, yngri og eldri, að
við þurfum að reyna til að vinna
saman að því öllu sem betur má
fara. Eg álit aö það ætti að vera
okkar andlega vorvinna, mér sýn-
jst að það mundi vera að fagna
vorinu á réttan hátt, eg hefði vilj-
,að hjálpa til þess, og þess vegna
held eg óhikað áfram.
Dæmin, dagleg framkoma, sjálft
lífið okkar er bezti kennarinn. Við
sníðum okkur óhjákvæmilega að
miklu leyti eftir því, og að sjálf-
sögðu verður þá flíkin með liku
lagi og sniðið. En eruð þið þá
ánægð með það? eða vilduð þið að
við breyttum eitthvað til? að við
gerðum eitthvað svolítið betur?
Við getum ekki neitað því að
okkur sé í mörgu ábótavant og að
við gætum bætt úr mörgu ef við
gerðum okkar bezta, en okkur er
þó ekki um alt að kenna, uppeldið
gerir sitt til að móta okkur og
mynda, og mér finst það vera
sanngjamt að minnast á það, á
skylduna ykkar, um leið og eg hefi
bent á okkar bresti.
Við höfum náttúrlega fyrir
margt að þakka, okkur er flestum
séð ríflega fyrir okkar daglegu
þörfum, fæði og fötum. Við höf-
um líka fult frjálsræði til að létta
okkur upp, fara á dansa og skemt-
anir, æn svo nær það oft ekki lengra.
Það þarf að kaupa kú eða hest eða
þá að bæta við landið, og þess
vegna geturðu ekki farið á skóla,
greyið mitt. Jafnvel þar sem tefnin
eru nóg, máttu ekki missast frá
verkunum. Það er svo mikið að
gera heimá fyrir, en að fara á mis
við mentunina er þó ekki það versta.
Það versta er að mínu áliti að á
heimilinu sjálfu verðurðu máske
fyrir mjög litlum góðum áhrifum,
jafnvel þar er litið, kannske ekkert
gert til þess að lyfta huganum upp
á við. Það er eins og það gleym-
ist nærri stundum að okkur Var
gefin sál og að eiginlega var þó al-
rei ætlast til þess að hún sæti alveg
á hakanum.
Eg veit að þvi miður hefir kuldi
og kæruleysi svo heltekið suma, að
þelzt lítur út fyrir að þá gildi al-
veg einu á hverju veltur, eða a.m.k.
að þeir vilji lítið leggja í sölurnar
til að bæta úr því sem aflaga fer,
sumir virðast reyndar vera þannig
gerðir frá því fyrsta, en aðrir hafa
herst svo og kólnað af volki og von-
brigðum lífsins, þeir voru ekki
nógu miklir menn til að koma ó-
skemdir úr deiglunni. Það er eins
og ekkert andlegt hrífi þá lengur
eða vekji hjá þeim áhuga. En það
er þó steindauður maður sem ékki
lifnar við með vorinu, vorið er ein-
mitt svo vel fallið til að vekja og
framleiða hjá okkur það bezta sem
við eigum og með vorinu finst mér
að við ættum öll að reyna að loft-
hreinsa allan bæinn hátt og lágt.
(Frh.).
“Ókendum þér, þó aumur sé‘’ o.s.f.
Þrjár ungar stúlkur settust inn í
járnbrautarvagn í vetur. Það var
í einhverju ófriðarlandinu. Á
bekknum var fyrir gömul kona, og
inn af henni sat roskinn maður í
horninu.
Gamla konan var heldur en ekki
hjákátleg. Hún var alt af að telja
á fingrum sér, og sagði um leið í
sifellu: ‘ Einn, tveir, þrir. — Einn,
tveir, þrír”. Annað heyrðist ekki
til hennar.
Ungu stúlkurnar fóru ag flissa,
en hláturinn fór af þeim, er roskni
maðurinn hvíslaði því að þeim, að
gamla konan heíði átt þrjá sonu í
stríðinu, og þeir væru allir fallnir,
og nú væri hann að fara með hana
á geðveikrahæli.
(Nýtt Kbl.J.
Ríkisstjórinn í Canada og kona
hans ætla að ferðast um vestur-
fylkin í sumar; er búist við að þau
leggi af stað í endir þessa mánaðar.