Lögberg - 08.06.1916, Blaðsíða 5

Lögberg - 08.06.1916, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. JÚNI 1916. 5 AUGLÝSING Manitoba-stjorninogalþýðumáladeildin Greinakafli eftir starfsmann alþýðumáladeildarinnar. Illgresislögin í Manitoba. Ein af þeim lögum sem voru endurskoðuö og breytt á síöasta þingi, voru lögin um illgresi. Þessi lög fjalla um mál sem er mjög mikilsvert fyrir bœndurna. Og til- gangurinn með því að semja þau var sá aö fá lög sem sanngjamlega væri hægt að framfylgja og vernd- aö gætu varfæra bændur fyrir áhrif- um hinna, sem hiröulausir eru, og haldið framleiöslumagni jaröarinn- ar eins fullkomnu og mögulegt væri í Manitoba. Það er margt í lögunum sem sveitaráösmenn ættu sérstaklega aö athuga, sömuleiöis járnbrautarfélög þreskjarar og fleiri auk bændanna; en þar er líka margt sem fjallar um þær skyldur sem á bændunum hvíla. Þégar talað er um illgresi, er átt við sílifandi þistil, Canada þistil, rússneskan þistil og veltandi mustarð. Telst þetta alt til fyrsta flokks. Þar aö auki venjulegan villi- mustarð, haröeyrðan mustarð, vdli- hafra, franskt illgresi, eöa óþefs illgresi, falskan hör, stórt druslu illgresi, smátt druslu illgresi, blá- hafra, blákál, hrufukál, og legugras. iÞétta heyrir alt til 2. flokks. Ástæöan fyrir því aö þessu er skift í tvo flokka, er sú, aö hinar fjórar tegundir sem heyra til fyrsta flokki breiöast fljótt út með vind- inum, bæ frá bæ, ef þær vaxa á ein- hverjum staö í héraði; eru því öll lönd i hættu fyrir þeim sem eru í nánd viö þaö svæði sem þau vaxa á. Illgresið í öörum flokki er auð- veldara viðureignar, þótt þaö sé erfitt. Þessi lög gefa mismunandi regl- ur viö þaö sem til fyrsta flokks telst og hitt sem tilheyrir öörum flokki. Það er talin skylda hvers land- eiganda eöa ábúanda aö slá niður og eyöileggja alt illgresi sem til- heyrir i. flokki á landi hans og alt illgresi sem tilheyrir hvorum flokknum sem er á vegunum sem meöfram liggja löndum hans, að hálfu leyti, það er aö segja hans megin á veginum, og gera þaö milli i. maí og 15. nóvember, eins oft og þurfa þykir, til þéss aö koma í veg fyrir útbreiðslu illgresis sæðisins. jTil þess aö framfylgja lögunum í hverri sveit, þarf að hafa illgresis umsjónarmenn í sveitinni, sem út- nefndir séu af 6veitarstjóminni. Er það skylda þessara umsjónar- manna, þegar þeir finna illgresi, sem líklegt er að sæöi berist frá, aö krefjast þess aö þaö sé eyðilagt. Ef einstaklingur sá eða það fé- lag sem hlut á aö máli svíkst um að eyöileggja illgresiö, þá varöar það hegningu. Sömuleiöis hefir slíkur umsjónarmaöur vald til þess aö fara inn á landið og sjá um að illgresi þaö sem talað er um og heyrir til 1. flokki sé eyðilagt, og skal kostn- aður við þaö innheimtur meö skatti af landinu. Stundum getur það viljaö til aö ekki sé hægt aö eyðileggja illgresi nema meö því aö eyðileggja upp- skeruna af landinu. Þegar svo vill til þá skal umsjónarmaður tilkynna sveitaroddvita eöa einhverjum sveitarstjómarmanni og krefjast þess aö þeir skoöi akurinn. Ef sveitarstjómar manninum sýnist svo aö eyðileggja veröi uppskeruna, skal umsjónarmaðurinn tafarlaust sjá um aö það veröi gert; ef ööru- vísi er litið á, þá skal skjóta málinu til einhvers af fylkis umboösmönn- um fþeir eru þrír) og er úrskurður hans algildur. Umsjónarmaöur illgresis á aö gefa skýrslu til skrifara sveitarinn- ar og einnig til fylldsstjómarmanns yfir illgresi, og skýra þeim frá öll- um löndum eöa árbakkalóðum, sem illgresi er á. Ákvæöi eru fyrir því aö þar sem þess þyki þörf og land er illa farið af illgresi, þá sé eig- andanum bannaö aö leigja það nokkrum öörum. Sé slíkt land leigt og sá verður fyrir skaöa er á leigu tekur, skal eigandinn greiöa honum fullar skaöabætur. Margar greinar laga þessara fjalla um þá vernd, sem bóndinn fær fyrir því að útæðlskaupmenn, fóöursalar, komhlööu- og mylnu- eigendur og aörir brjóti lögin. Mjög mikils viröi er einn nýr kafli laganna (35), sem hljóöar þannig: “(1) Hver sem er í fyikisum- boðsnefnd fyrir illgresi, getur lagt skatt á land sem hann veit aö ligg- ur undir skemdum af illgresi sem tilheyrir 1. flokki; sá skattur skal ekki fara fram úr 50 centum á ekru hverja af því landi sem illgresiö er i; skal hann tilkynna skriflega eig- anda eöa ábúanda landsins þennan skatt, og um leið í sömu tilkynningu skýra frá hvaöa reglum skuli fylgja til þess að eyöileggja illgresiö; og skal það vera skylda sveitarstjórn- arinnar, þar sem slíkt land er, þeg- ar hún fær þess konar tilkynningu frá umboðsmanni fyllds'stjómarinn- ar aö fá tilkynninguna í hendur skrifara sveitarinnar og láta hann koma skattinum á lista innheimtu- manns sveitarinnar, svo hann viti af hvaöa landi eöa löndum slíks skatts skuli krefjast, og skal þetta innheimt á sama hátt og aðrir skattar, sem sveitin leggur á, án þess aö þörf sé á nokkrum auka lögum til þess. "(2) Þegar eftirlitsmaður sveit- ar vill leggja svo til, skal sveitar- stjómin afturkalla eða endörborga slíkan skatt eöa part af honum, sem réttlátt þykir, ef eigandi eöa félag hefir gert þær ráðstafanir illgresinu til upprætingar, sem til eru teknar í skrifuöu skjali til hans, þar sem bent er á aðferð til upprætingar því illgresi sem um er að ræöa, um leið og tilkynning skattsins var send, og skal þá innheimtan breytast sam- kvæmt því ákvæöi. Þessar eru sumar af aöalreglum laganna. Þeir sem lögunum eiga að framfylgja láta sér mjög ant um að ikomast hjá öllum illdeilum eöa valdboðum í sambandi viö lögin, og ler aöalstarf þeirra aö hjálpa þeim sem illgresi hafa á ökrum sínum til þess aö losna viö þaö. Sveita um- sjónarmönnum er kent að gefa bændum alla mögulega aðstoð til þess aö eyöileggja illgresið á hag- kvæman hátt. En þar sem hætta er á aö rétti einhvers sé traðkað með því að einhver annar láti ill- gresi vaxa í nánd viö hann, þar verður lögunum beitt. Heine man vel hver hann er, og með réttu, enda ríður engum eins á því og útlaganum. Hann hefir ort “Þýzkaland”, þar sem Kristján kveöur “Frón”, en svarar: Eg er skáld, á Fróni fæddur, Á Fróni kunnur hverjum manni— Þégar mestu manna er getið Mín er líka getið, svanni! Hve maíini finst þetta dýrlegt og djarft, eins satt og þaö líka er. En svona má enginn tala nema skáld, og Guðmundur Finnbogason telur sig ekki skáld, og þá er nóg sem nægir. Einhver má því segja þaö sem satt er, en Guðmundi er varnaö aö segja um sjálfan sig: Þegar merkustu Islendinga, sem nú eru uppi, er getiö, er hans getið. Haldir þú eg segi þetta einungis til að gera Guðmund gildan, máttu þaö mín vegna. En, eg ætlaði aö syndga stærra en þaö, og svona er þaö: Viö höfum dubbað Vestur- heim “tækifæranna land”, aö auk- nefni, og eg er ekki aö deila á þaö, með því viljum viö í ljósi láta, aö hér þurfi góöir hæfileikar manns, hvorki fjár né fulltingis, til þess aö njóta sín, eins og hjá eldri þjóöun- um. Sé maður af íslenzku bergi brotinn, mæti maöur Guðmundi Finnbogasyni og muni æskuhaginn hans, vex manni dirfö og segir: Island er líka oröið “tækifæranna land”. Guðmundur er góöur talsmaöur síns máls. Á ræðupallinum sópar af honum. Hann er skýrmæltur, og áhuga-ylur og alvöruafl í rödd hans. Þar bregður aldrei fyrir tómahljóðinu, sem maöur merkir stundum í ræöum skrúömælskustu manna. Samt er hann faguryrtur og svo ljósorður, að þó hann fari meö öröugt efni, sem okkur hinum kom aldrei í hug né hjarta fyr, leikur hann þetta svo léttilega inn í oklcur, að við höldum, aö vér höf- um alténd vitaö þetta, og þökkum honum lítiö fyrir, að vera aö bera í bakkafullan lækinn. Þessa kennir þó oftar i ritum hans ýmsum, en í ræöunni hans nú, hún er meira algengs efnis. Eins torveldur eins og eg kvaö vera, skal eg hér kann- ,ast viö þaö, aö mig grunar, aö það sé stundum engu minna erfiði, aö flytja mönnum örðugt efni meö fleiri orðum en manni sjálfum væri þörf á, og án þess þó að fimb- ulfamba neitt, heldur en hitt kann aö reynast, aö “segja fá orö i fullri meiningu”. Þaö hlýtur aö hýrga hvem þann sem nokkuð er kvæöakær, hvílik ógrynni af íslenzkum ljóöum Dr. Guðmundur Finnbogason man, bæöi aö fornu og nýju, úr krókum og kymum kveðskaparins okkar, ■ jafnvel þar sem maður heföi sízt búizt viö, aö hann heföi hnýst um, og hversu vel honum er viö þaö alt, sé nokkurt lag á því, þó sitt sé úr hverjum handraöanum gripiö. Þessu bregður fyrir í ritum hans og ræö- um. Eins og íslenzkur ræðari raul- aöi fallega siglingavísu- viö árina, til aö greiöa róöurinn, eins lætur Guömundur íslenzku ljóðin sin létta undir með sér, eða hann hvílir huga sinn á þeim. Mig hefir annars oft undrað, hversu hægt heimatak íslenzkt ljóð á, i muna heima öldu mannanna, þeirra sem ekki þykjast yrkja sjálfir. Þó nokkrum sinnum, hefi eg séð það hér í kaupstað, inni i veitingahúsi, aö aldraöur Islend- ingur, sem einhvers er aö bíða, sezt utanvið gestahópinn, og fer að raula vísu viö sjálfan sig. Slæpingamir í kringum hann, sem ekkert skilja hvaö hann sé aö fara meö, þagna og horfa til hans meö heimsku- brosi, þeir ímynda sér aö hann sé augafullur, vel á vegi aö verða vit- laus, en efa sig við, hvemig eigi aö taka þetta, eru flestir meinleysingj- ar, og búast líka bráölega viö ein- hverju stærra og greinilegra tákni um ölæöi þessa útlendings, sem gaman megi gera aö. En mér er dillað, eg er sá eini sem veit, að karl- inn er éins og hann á aö sér, enda sér enginn ókunnugur neitt vín á honum ef á hann er yrt, eða þegar hann stendur upp og fer. Þegar Dr. Guðmundur haföi lok- ið löngu erindi og snjöllu, um viö- hald íslenzkunnar vestan hafs', stóö Stefán Guðmundsson upp, sneri sér til forseta, og baöst leyfis, aö stinga uppá, aö þakkaratkvæð'i væri veitt Guðmundi, kirkjufélaginu og þeim mönnum heima, sem gáfu doktorn- um orlof til farar sinnar hingaö. Stefán kvaöst enga ræöu ætla sérj en gizka aðeins í hug áheyrenda, aö þeim myndi gremjast ef enginn bæri upp svona uppástungu, og hugsa um sig, sem tannhvassastur þætti, þaö sem Skarp'- — heima hrósaöi sér af foröum, ab: Þágað gat eg þó meö sann, Þégar hún Skálholts kirkja brann. Ekki þó þannig skilið, aö Guö- mundur Finnbogason myndi vilja brenna néina kirkju, aöra en trölla- kirkju hleypidómanna. Við vissum öll aö hann væri heimspekingur aö lærdómi, en fyrir okkur veföist stundum hverskonar speki þaö væri, en sagt gæti maður sína ímyndun. Viö mennirnir stæöum nú hér á of- urlitlum skika, sem viö þektum ögn til, en meö Kyrrahaf fortiðarinnar að baki, og Atlanshaf ókomna tímans fram undan. Reyndar stæöi þessi landafræöi ögn á höföi, en væri meö vilja gert. Þrátt fyr- ir alla bölvun væri sin trú sú, aö mannkynið væri enn aö ferðast móti morgninum en ekki kveldsetrinu. En viöfang heimspekinnar væri: frá öllu sem viö þektum á okkar reit, aö ráöa það af landslagi og lækja- drögum, hvaöan uppspretturnar kæmu og hvert þær rynnu, jafnvel aö miða sér frá því, flóð og fjörur, útviö strendur eilífðarinnar. Ekki dytti manni i hug aö Guö- mundur Finnbogason, né nokkur annar, myndi nokkurntíma leita í öllum vösum tilverunnar, og sýna okkur alt sem þar lægi, enda hefði maður grun um, aö hún værí svo töfrótt aö hún bæri ekki alltið sama hlutinn í sama vasanum, og af því kynni aö geta leitt, aö heimspeking- um ber ekki alténd saman, en mik- iö og þakkarvert heföu þeir þó komist yfir. Ekki sagöist Stefán myndi fara neinum orðum um viðhald íslenzk- unnar hér, sveitarmenn hér vissu vilja sinn um þaö. Fyrir mörgum árum kvaðst hann hafa dottið ofan á grein í blaöi. Hún var lýsing á fólki í lítilli sveit, einhversstaöar á ströndinni nálægt Nýju Jórvik í Bandaríkjunum. Greinarhöfund- inn furðaði, aö þar hét annarhvor bóndi Jones en hinn Stnith, að kalla mátti, og því fremur, er hann komst að, aö upphaflega voru þeir hollenzkir aö kyni, en svo stóö á nöfnunum, aö endur fvrir löngu, er frumbýlingarnir settust þar aö, fluttust þeir yfir hafið með enskum skipum og enskum skipstjórum, en þegar vestur kom, vildu þeir Hol- lendingar sem fyrst verða amerísk- ir. Til að flýta fyrir því, lögðu þeir niður 'hollenzku nöfnin, en tóku hver fyrir sig upp ættamafn þess skipherra sem hann kom með. Amerikumaðurinn, sem um þetta ritaði, hældi þessu fólki, sjálfsagt með réttu, en sérstakiega þó fyrir þessa ákefö, aö veröa sem fyrst amerískt Eitt kvað hann þó und- ur, um jafn merka menn, þeir heföu ekki í manna minnum eignast nokkurn mann sem á hefði boriö utanhéraös, en búiö þarna þó und- ir heila öld. Stefán, sagði, að fyrir sitt leyti væri sér auðséð, hvers- vegna þaö fólk ekki hefði eignast neinn merkan mann, sem geröi sér það svona létt fyrir, að umskapast. Forseti bar nú upp tillöguna, var hún samþykt, eins og siður er til og eindregiö. Þá gat formaöur þess, aö ekki væri inngangseyrir settur á svona samkomur, en samskot gætu menn gert. Til þess buöu sína umgöngu þeir Johann Björnsson og Ófeigur Sigurösson. Næst bauð forseti öllum þing- heimi umræöur, kvaddi til þess nokkra menn með nafni, sem svör- uðu því ýmislega. Jóhann Björns- son fyrrum póstafgreiðari á Tinda- stól, vékst vel undir máliö, og talaði lengst af ‘héraösmönnum. Kvaöst, til dæmis, ungur hafa lofast Alberta, en í því heitoröi heföi hvergi staö- iö, aö hann mætti ekki láta sér ant um móöurjörð sína ísland, enda væri þaö ekki afbrýðis-efni, því Alberta ein myndi að mestu leyti erfa æfistarfiö sitt. Hér væri ís- lenzkan býsna föst í sessi, svo aö yngra fólkið ritaöi hana enn jafn vel hinum eldri, en meö fegurri hendi. Vitni um þaö bæru bréf frá dóttur sinni, sem nú byggi í fjar- lægð og viö enska tungu. Lestrar- félag hér héldi líka viö, meö 500 til 600 bindum af íslenzkum bókum. Einhverntíma myndi líka íslenzkan vestan hafs líða undir lok, yröi þaö okkur tjón en íslandi tekja, því þá yröu allar sögurnar okkar þýddar á enska tungu, svo mikið myndi þykja til þeirra koma, aö þó málið, sem á þeim er, hyrfi hér, myndi kynslóðin ekki vilja án þeirra vera. Líka flutti Jóhann doktor Guö- mund, vísur eftir sig, en eg man þær ekki svo eg megi með þær fara, né fylgdi ræöu hans sem skyldi, eg var þá að telja “collectuna” meö S 6 L S K I N. forsetanum, og að sýsla meö pen- inga er eitt af mínum vandræöa verkum. Eg bið Jóhann að fyrir- gefa, hafi eg hraflaö hjá honum eitthvað öfugt, hann er fréttaritari “Lögbergs” hér, og á létt með aö leiðrétta mig. Undir fundarlok geröi séra Pét- ur Hjálmsson þá tillögu, aö forset- anum, W. H. Paulson, væri þökkuð frammistaðan með atkvæðis- greiöslu. Til þessa risu allir á fæt- ur. En forseti þakkaði fólkinu fjrrir góöa aösókn og samskotaféð. Svo var þessu þingi slitiö, meö aö syngja “Eldgamla ísafold”, og “God Save the King”, en ungfrú Lára lék lagið. Um kveldið, kom hér einnig Hannes M. Hannesson, lögmaöur frá Winnipeg. Hann er nú her- maður, undirforingi, að mig minn- ir, í norrænu herdeildinni, sem ver- ið er að fylkja upp í Winnipeg, og kom hér i hennar erindum. Hannes er ljúfmenni og vel þokkaður, hvar sem fer, og fer eflaust vel meö slíkt vandræöamál sem hann hefir nú á höndum. Hann hefir aldrei komiö hér áöur, en á hér frændlið allmargt, auk þess sem flestir þekkja til hans sem efnismanns. Hversu sem hug- ir manna og hagir hér kunna aö standa til þessarar styrjaldar, mundu sumir hafa óskað, aö viö- dvöl hans heföi orðið nokkru lengri, en hann dvaldi hér ekki nema hánóttina, því morguninn eftir, hinn 23., kvöddu þeir okkur gestirnir þrír, og héldu saman norður til Edmonton. Þegar glaöir gestir hverfa, finst manni í svipinn, að þar sem aö þeir dvöldu viö, komi maður nú aö kof- unum tómum. Stephan G. Stephansson. Markerville, Alta., 31. maí 1916. LEIÐRÉTTING. I kvæði S. J. Björnssonar “Can- ada”, eru þessar villur: I þriöja versi, 4. hendingu, orðið Valor, les Valour; í 5. hendingu, oröiö Noble, les Nobly; í 7. hend., orðiö So, les Is; í 8. hend., oröið Nur, les Our, og síðasta oröiö Save, les Safe. Kona nokkur, Margaret Gilmour að nafni, sem heima átti að 437 Don Ave., hvarf frá heimili sínu fyrir hálfum mánuði frá manni og fjórum börnum; hefir ekkert spurst til hennar síðan. Um $3,000,000 er áætlað að enn þá þurfi til þess aö fullkomna stjómarbyggingarnar. Mikiö af því sem Keliy haföi látiö gera var svo svikið að það varö að rífast og byggjast af nýju. Einn blettnrinn enn. Stór og svartur blettur—einn enn —féll á Canada þjóöina á föstudag- inn. Þá var hengdur maöur hér í Winnipeg. Hann hét Bill Seminuk. Var hann kærður um aö hafa myrt mann 10. júní 1915, sem John Wyszuowski hét; var sagt aö hann lieföi verið í samsæri meö konu hins myrta manns og heföi vingott verið milli þeirra. Éngar sannanir höfðu þó fengist í málinu. Aöal- likurnar voru þær aö för sáust þaö nokkrum skepnum, og altaf sagöi drengurinn henni aö til sín kæmu sömu bömin og væru hjá sér meðan hún væri í burtu, en hyrfu ætíö undir borðiö þegar mamma hans kæmi heim. Þegar Þórunn sagöi mér þessa sögu, sagöi eg viö hana að dreng- urinn hennar mundi veröi láns- maður, aö guð mundi bjóöa engl- um sinum aö varðveita hann á veg- um hans. Þetta hefir ræzt. Hann er gæfumaður þaö sem af er æfinn- ar, vinsæll og vel efnaður, á góöa og gáfaða konu og orðinn hrepp- stjóri i Landsveit. Síðastliðinn vetur talaöi eg viö Guðmund og bar þetta þá á góma. Mundi hann ekkert eftir þessu, sem ekki var von til af svo ungu bami, en móðir hans hafði sagt honum þessa sögu þegar hann var orðinn stálpaður. Sagöist 'hann vera viss um aö sagan væri sönn, því móöir sín heföi verið sannor og vönduð í öllu. Og þann sama vitnisburð gef eg hinni góðu, látnu konu, af þeirri viðkynningu, sem eg haföi af henni. Því kom okkur saman um að láta prenta söguna. Ritað 13. júní 1915. Guðrún Jónsdóttir, (frá Minna-Núpi). Athugasemd. Rúna Guömunds- son frá Árnesi hefir sent Sólskini þessa sögu, skrifaða upp úr “Heim- ilisblaöinu”. — Ritstj. Hlýyrði til „Sólskins" Bjarta sólskins blaöið nýtt ibömum gæöi færir, innihalds þess alúö prýtt ungdóms fræði nærir. Sólskins blaöið sáir þvi, sálar kjarna björtum unaðs geisla glæöir í góöra barna hjörtum. Þess á vegum vinsæld grær vafiö tíum þrifa. íslending það unun ljær — auðnist því aö lifa. — Sig. G. Gíslason. Leslie, Sask., 25. febr. 1916. Kæri ritstjóri Sólskins. Eg eT þér hjartanlega þakklát fyrir Sólskiniö. Mig langar að senda Sólskini þessa smásögu “Snjótitlingar”. Skriftin mín er stafa stór stílað illa letur, hún er eins og kattar klór eg kann þaö ekki betur. Meö vinsemd og viröing. Kristín Bjóla, 12 ára. Snjótitlingar. Litlu snjótitlingar! komið og tín- iö brauðmolana, sem eru á fjölinni utan viö gluggann. Þið þurfiö ekki aö vera hræddir viö mig, eg skal ekkert ilt gera ykkur. Eg fékk þessa mola frammi í búri hjá mömmu; þaö er nær aö þiö fáiö þá en aö þeim sé fleygt. Pabbi festi þessa f jöl fyrir utan gluggann. Nú þarf ekki annað en opna hann, til þess að gefa ykkur mat. Komið þegar þið eruð svangir og kaldir, eg skal altaf hafa mola á fjölinni handa ykkur. Kristín litla sendi uppdrátt með þessu, en hann gat ekki komið. •— Ritstj. þangað sem lík hins dauða fanst og reyndust skórnir af Seminuk mátu- legir í þau. En hverjum heilvita manni má vera þaö ljóst, aö þótt það séu óneitanlega líkur, þá er þaö alLs ekki sönnun, meö því að hér eru skór keyptir af mörgum meö sama lagi og gerö og stærö. Dómarinn segir aö Seminuk hafi fyrir rétti játaö á sig glæpinn, eöa svo hafi maður sagt sem túlkaði fyrir hann, en sjálfur bar hmn dauðadæmdi maöur á móti því. Var hann rólegur alla tíö og flutti 3 mínútna ræðu um leið og hann var leiddur aö gálganum og lýsti því yfir að hann væri meö öllu saklaus. Maöurinn haföi verið í varðhaldi í heilt ár og var honum borin þar ágætlega sagan; hafði komiö sér fyrirtaks vel. Að dæma mann til dauða eftir sönnunum er óguðlegt og rangt, en aö dæma mann til dauða eftir líkum er þúsund sinn- um verra. Island og Danmörk. “Nokkrir Danir og íslendingar, sem búsettir eru í Danmörku, hafa stofnaö félag er nefnist “Dansk-islansk Samfund” (dansk- ísienzka félagiö). Tilgangur félagsins er aö breiða út þekkingu á Islandi hjá hinni dönsku þjóð, og þekkingu á Dan- mörku hjá hinni íslenzku. Félag- ið mun leita samvinnu við félög með líku markmiði á Islandi og annarsstaðar á Norðurlöndum. Verkefni félagsins er: a) Að auka fræösiu um Island í Danmörku og um Danmörk á Is- landi, svo sem meö blaðagreinum, kenslu í skólum, útgáfu fræðandi smárita og bóka, — með því að stofna til kynnisleiðangra til ís- lands frá Danmörku og ef til vill einnig frá Islandi til Danmerkur, og meö því aö gangast fyrir sending- um danskra fyrirlestramanna til Is- lands og íslenzkra til Danmerkur. Félagiö vill einnig vinna að því að þekking og lestur íslenzkrar tungu aukist í Danmörku. b( Aö stuðla aö því aö Islend- ingar í Danmörku kynnist betur en áður högum Dana, einkum í landbúnaöi, svo sem við • lengra eöa skemri dvalir úti um sveitir þar, ef til vill einnig meö því aö reynt sé að koma á námsskeiði handa ís- lendingum viö lýðháskóla o.fl. því um líku. Einnig með því að leiö- beina Islendingum, sem kynnu að leita mentunar og atvinnu í Dan- mörku, svo og Dönum á Islandi. Vér undirritaðir skorum hérméð á menn, að þeir gangi í “Dansk- islansk Samfund”, til þess að styðja starfsemi þessa í þá átt að efla viðkynningu hinna dönsku og íslenzku þjóöa. Félagsgjaldið er 2 krónur. Þeir sem vilja ganga í félagið snúi sér til undirritaðra. I stjórninni eru: —Vísir. Aage Meyer Benedlctsen, rithöfundur. Frú Astrid Stampe-Feddersen. Finnur Jónsson, Arne Möiler, prófessor. sðknarprestur. Alfred Ponlsen, Jón Sveinbjörnsson, lýöháskðlastjri. kmjkr. cand. jur. Túllníus, íslenzkur kaupmaSur. Nviav* irXfnkÍV/r^» timbur, fjalviður af öllum i^yjar vorubirgðir tegundum, geirettur og ala- konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarina. Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir að sýna þó ekkert sé keypt. The Empire Sash & Door Co. ----------- Limitad ----------——— HENRY AVE. EAST - WINNIPEG SEGID EKKI “EG GET KKKI BORGAB TANNIiÆKia JíO.’* Vtr vitum, &8 nfl gengur ekki &lt &B öakum og erfltt er &B elcn&et ikHdln|& Bf til vlll, er oea þ&C fyrir beitu. p&B kennir oee, eem rerBnm &6 Tinna fyrlr hverju centl. &8 meta glldi penluga. MINNIST þeee. &B dalur sparaBur er d&lur .nninn. MINNIST þess elnnlg, &8 'i'icNN ilK era oft melra vtrtt en peninanr. HKII.BRIGÐI er fyrsta epor U1 h&mlngju. Jv! verBlB þér *8 vemda TENNUR.NAR — Nú er timlnn—hér er staB.rinn UI &8 lita gere vM tennur yfiar. Mikill sparnaöur á vönduðu tannverki KIN8TAKAR TKNNUR $5.00 HVKR BKSTA 23 KAR. GUIJj »5.00, 22 KARAT GUIiLTENNUR Verfl vort ávalt óbreytt. Mörg hnndruð m&nne nota eór hlti lága vesfl. HVKRS VEGNA EKKI pC 7 Fara yðar tilbúnu tennur vel? eB* ranga þnr lBulega ör ekorBum? Bi Þ»r *er* þ&B, flnnlB þá t&n&- lakn&, sem reta gert vel vlB ten.ur jrB&r fyrlr veegt verfl. EG dnnl yflnr sjálf.r—NotlB flmtán árs reynHu vora vtfl tasslirflmluss »8.00 HVAI.BEIN OPIB A KTðhDUU DE. PAESONS MoGRBBVT BLOCK, PORTAGB AVB. TeMónn M. 8BB. Uppt yftr Gr&nd Tmnk f&rbrófa sArtfstofm. BARNABLAÐ LÖGBERGS I. AR. WINNIPEG, 8. JÚNÍ 1916 NR. 36. Anna týndi bróður sínum. En honum var gefið aö boröa og drekka, því hann var bæöi svangur og þyrstur; svo var komiö meö lít- inn kött handa honum til aö leika Niðurlag. Árni svaf vært og lengi, en and- ardrátturinn var dálítið óregluleg- ur eftir ekkann, þvi hann haföi grátið svo mikið. Loksins vaknaöi hann og kallaði á mömmu sína. Hann mundi náttúrlega ekkert eftir því aö hann haföi sofnað ann- arsstaðar en heima hjá sér og hon- um leið ósköp illa fyrst í staö, þeg- ar hann sá ekkert nema ókunnugt fólk í kringum sig. sér við, og alls konar barnagull. Ámi byrjaði að leika sér að öllu sem honum var fengið, en það var eins og hann eirði ekki við neitt; hann kastaði því frá sér eftir stutta stund, leit alt í kring um sig, beygði af og fór að gráta. Helzt var þaö samt litla kisa sem hann gat unaö viö öönt hvoru, því þaö hittist ein- mitt þannig á aö hún var svo lík litla ketlingnum hans. Fólkiö sem Ámi var nú hjá vom i

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.