Lögberg - 08.06.1916, Blaðsíða 4

Lögberg - 08.06.1916, Blaðsíða 4
4 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. JÚNI 1916. JJögberg Gefið út hvern Fimtudag af The Col- umbia Press, Ltd.,Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Man. TALSIMI: CARRY 2156 SIG. JUL. JÓHANNESSON, Editor J. J. VOPNI, BÚsiness Manaaer Utanáskrift til blaðsins: THE 00LUN|BIA PRESS, Ltd., Box 3172, Winnipeg, Mar|. Utanáskrift ritstjórans: EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, M»n- VERÐ BLAÐSINS: >2.00 um áriS. Hrœkir í andlit móður sinnar. Frá því er sagt í gamalli sögu að piltur einn hafi verið móður sinni svo ósonarlegur að hann hafi hrækt í andlit henni. Getur sagan þess að drengurinn hafi orðið mesti ógæfumaður síðar, enda sé það eðlilegt, að hegning hafi komið fyr- ir slíkt athæfi. Þess er oft minst hér, sérstaklega í sam- kvæmum, að fullorðna fólkið beri hlýjan hug til ættjarðar sinnar—Islands og vilji um fram alt sjá hag hennar og heiður í hvívetna. Það mun líka vera óhætt að fullyrða að fá- ir séu þeir sem fæðst hafa heima og alist þar upp, sem ekki taki það sárt ef í einhverju sé á Island hallað. Það hefir ávalt og alstaðar ver- ið talið mesta ódrenglyndi að kasta hnútum að ættjörðu sinni, og aldrei hefir það komið betur fram annarsstaðar en hjá forfeðrum vorum. Þegar þeir gistu höfðingja eða konunga er- lendis þá var þeim það ávalt hugarhaldið að halda uppi heiðri þjóðar sinnar, og hversu sterkum sifjaböndum sem þeir tengdust annars- staðar, var ísland þó æfinlega það landið sem sonartilfinningarnar átti í hjörtum þeirra. Það er einn þáttur hins forna drenglyndis og var sá talinn afhrak annara manna, er ekki . tók svari íslands og hóf heiður þess, hvar sem var og hvernig sem á stóð. Þetta drenglyndis einkenni hafa flestir þeirra Islendinga erft er hingað fluttu og er það sérstaklega rótgróið og lífseigt hjá eldri kynslóðinni. Flestir eldri menn og eldri konur eiga hughlýjar endurminningar um Island og heitar óskir því til handa. Engin regla er þó án undantekningar, og það sannast hér. 1 síðustu Heimsk., sem út kom 1. júní þ. á., birtist ritstjórnargrein með fyrir- sögninni: “Að fljúga á lánuðum vængjum”. Er þar ódrengilega ráðist á ættjörð vora og heimaþjóð og hrækt í andlit móður vorrar. Yestur-lslendingar hafa það þegjandi á meðvitundinni að því blaði sem hér er um að ræða sé þannig stjórnað og hafi verið um nokk- urn tíma, að engu skifti hvað það flytji. Er af fjölmörgum t, d. bent á hið svokallaða “Svar til Hjálmars” Gíslasonar því til sönnunar að rit- stjórinn geti ekki verið með öllum mjalla, og sé það hans eina afsökun. En svo langt geta jafnvel brjálaðir menn farið að ekki sé rétt að ganga fram hjá athuga- semdalaust, og svo er hér, að sá væri ekki sann- ur Islendingur sem þegði. Grein sú sem hér er sérstaklega um að ræða er af því sprottin, að í “Free Press” er sagt að staðið hafi 22. maí að 27 Islendingar séu komnir í herinn. Segir ritstjórinn, sem er, að þetta sé ranghermi, af hverju sem það stafi. En svo heldur hann áfram að leita að ástæð- unni fyrir því, og kemst að þeirri niðurstöðu að ekki séu fleiri lslendingar taldir sökum þess að hinir hafi ekki kallað sig Islendinga, heldur Dani eða Skandinava eða Canadamenn. Líklegast þykir honum að þeir hafi kallað sig Canadamenn, þar sem þeir séu bornir og barnfæddir í Canada og ekkert annað land sé þeirra fósturjörð eða móðurland. Island geti þar ekki komið til greina. Svo fræðir ritstjór- inn oss á því að skógarnir í Canada séu ekki á Islandi, akrarnir í Ganada ekki á íslandi, og vötnin í Canada ekki á Islandi. Auðvitað mun nú þetta hafa verið flestum kunnugt áður. Eftir allan þennan fróðleik segir hann: “En skyldi það nú vera svo að öll þessi mörgu hundruð manna af íslenzku kyni hefðu skrifað sig Canadamenn að undanteknum 27, hver get- ur láð þeim það? og hvað eru menn að lá þeim það?”-------“Og ef það er satt að fjöldinn hinna ungu manna af íslenzku kyni hafi gengið í herinn sem Canadamenn, þá sýnir það að hin unga kynslóð er að renna inn í þjóð þessa með stórum heiðri — — enginn getur með réttu synjað þeim virðingar og ástar fyrir alla þeirra framkomu. Þeir eru hinni nýju Canada- þjóð til ævarandi sóma.-------Vér elskum þá sem Canadamenn, en ekki Islendinga.” 1 þau rúm fjörutíu ár sem Islendingar hafa verið hér í landi, hefir það verið stefna þeirra að koma fram sem íslendingar og skammast sín ekki fyrir þjóðerni sitt. Jafnvel á meðan erfiðleikarnir voru sem mestir, þótti það sjálf- sagt að reynast sannur íslendingur. Blóðið ólgaði í æðum öldunganna þegar þeir heyrðu ættjörðu sinni hallmælt eða hana lítilsvirta, og sérstök þjóðræktar samkoma var haldin á ári hverju til þess að brýna það fyrir sjálfum sér og öðrum að sem mest og flest væri það látið verða þjóð vorri og ættjörð til heiðurs er osa auðnaðist að gera vel hér. Þá krupu menn við minninga altari íslenzkra helgidóma með dreypi- fórn heitra sonatára og endurnýjuðu þar heit sín um trygð og órjúfandi ást við móður sína. En nú gengur fram öldungur vor á meðal, sem allir töldu íslenzkan og þjóðhollan, og hrós- ar því að menn kasti þjóðerni sínu og kannist ekki við móður sína; Jiann getur nú ekki elskað ■ bræður sína sem Islendinga; þeir verða að tengja sig við eitthvert annað þjóðerni, kenna sig við eitthvert annað land, til þess að hann geti virt þá; með öðrum orðum þeir verða að hrækja framan í móður sína ef hann á að vera þektur fyrir það að kallast bróðir þeirra. Hann telur það vel að Islendingar hætti sem fyrst að vera Islendingar, ekki einungis í þeim skilningi að leggja niður málið, heldur einnig að bera á móti því og láta það gleymast að þeir séu af íslenzku bergi brotnir. Hve ólíkt þetta er skáldinu sem segir: “Þótt þú langförull legðir” o.s.frv. Eða hversu mjög það stingur í stúf við kvæðið hans Steingríms: “Svo traust við Island mig tengja bönd að trúrri ei binda son við móður, og þótt eg færi yfir fegurst lönd að fagnað yrði mér sem bróður, mér yrði gleðin aðeins veitt til hálfs, á ættjörð minni nýt eg fyrst mín sjálfs, þar elska eg flest, þar uni eg bezt við land og fólk og feðra tungu.” Það var eins ástatt fyrir Steingrími Thor- steinson þegar hann orti, þetta kvæði og oss hér. Hann var búsettur erlendis um langan tíma. En hvnlíkt djúp það er sem staðfest er milli hugsana þeirra sem hann á í kvæðinu og hinna sem liggja á bak við Heimsk. greinina! Er það furða þótt óvirðing falli á þjóðerni vort hér, þegar eldri leiðtogar vorir taka sér það göfuga starf fyrir hendur að vekja viðbjóð á því sem íslenzkt er og hvetja oss til þess að láta ekkert á oss bera; telja það lífsspursmál að hverfa sem allra fyrst og reyna að láta það gleymast að vér séum Islendingar? Hér er ekki verið að tala um það að erfitt sé að halda við íslenzkri tungu og tala um ráð henni til viðreisnar; ekki heldur að barma sér yfir því að hún muni líða undir lok og íslenkzt þjóðerni með henni. Nei, það er beinlínis bar- ist fvrir þeirri stefnu að Islendingar hætti að láta vita af því að þeir séu til, eða hafi verið til. Þeir sem lengst hafa farið áður í vantrú á viðhaldi málsins, hafa þó alt af lagt áhrezlu á það að framtíðin og komandi kjmslóðir vissu af því að vér hefðum verið hér; þeir lögðu áherzlu á það að vér ynnum þjóð vorri heima og ættlandi sem glæsilegast nafn og rituðum nöfn vor í sögu þessa lands með stóru íslenzku letri, sem aldrei yrði mislesið. Sem betur fer munu þeir verða fáir, sem skipa sér í þann ódrengja flokk, sem hér er verið að safna liði til, og því trúum vér vart að það sé satt sem Heimsk. gefur í skyn að allur fjöldi íslenzkra liermanna vilji láta það gleymast af hvaða bergi þeir séu brotnir. Einhverjir þeirra geta ef til vill svarað því sjálfir, hvort sú að- dróttun til þeirra sé rétt. Það er ekkert hreysti- né hermannsmerki að hrækja í andlit móður sinnar. Meðferð á föngum. n. Það er tiltölulega stutt síðan farið var að íhuga þetta mál. Aður fyr þótti það sjálfsagt að allir þeir sem eitthvað brutu gegn settum þjóðfélagsreglum, hversu heimskulegar sem þær voru ættu að brennimerkjast sem afhrak veraldar og rekast svo að segja út úr mannlegu félagi. Þégar hugsað er um meðferð þessara manna og hún borin saman við kenningar kristninnar, þá er tæpast hægt að skilja hvernig það á að samrýmast. Takmarkalausar kærleiks- og fyr- irgefningar kenningar í orðum, en hóflaus blóð- þorsti og hefnigirni í verkum. Það þótti lengi ekki meira í það varið að taka mann sem eitthvað hafði orðið á og svifta hann lífi, en að taka einhvern dauðan hlut og kasta honum í eldinn. Og þetta er ekki siður sem úr gildi sé num- inn. Enn þann dag í dag er farið með villuráf- andi bræður vora og systur eins og óarga dýr eða tilfinningalausa hluti. Enn þann dag í dag eru menn pintaðir og píndir á alla vegu. Enn þann dag í dag eru þeir menn og þær konur sviftar öllu sannarlegu lífslofti og ylgeislum, sem helzt þurfa þess við. Þar sem mörg börn eru í heimili, er venju- lega glöggast auga haft á því barni sem veikl- aðast er; reynt að hlynna að því með öllu móti; því er hlíft við öllu er heilsu þess megi granda og alt gert til þess að styrkja það. Og ef sjúk- dóm ber að hendi, þá er veika barninu hjúkrað og því leitað allra mögulegra lækninga; alt gert til þess að styrkja það og koma því til heillar heilsu aftur. Því er við brugðið hversu hrein og sterk móðurástin komi í ljós einmitt þá, þegar eitt barnið er að einhverju leyti veiklaðra en hin. En hvernig er það með stjómirnar okkar? þessi kjörnu tímabils foreldri þjóðanna? Er það ekki heilög skylda þeirra að vernda svo einstaklingana í þjóðar heildinni sem frekast er unt? Er það ekki skylda þeirra að líta sérstak- lega eftir heill þeirra og velferð, sem að ein- hverju leyti fara villir vegar eða eru vanheilir, hvort sem það er á sál eða líkama? Vissulega er svo. Einstakir menn hafa að undanförnu hafist handa og rannsakað ástæðurnar fyrir því að glæpir eru unnir. Það hefir nú orðið svo að segja sérstök vísindagrein, og nær hún meiri og meiri fullkomnun með ári hverju. Það er .eins með þetta og hvað annað, að ekki nægir að skoða yfirborðið og fella dóma án rannsóknar; en sú hefir verið aðferðin og er enn, nema aðeins hjá þeim er sérstaklega gefa þessu máli gaum. Menn hafa komist að því með rannsóknum og daglegri eftirtekt að svokallaðir glæpir eru alt annars eðlis en haldið hefir verið og fyrir þeim alt aðrar ástæður en alment er álitið. Mannfélags fyrirkomulagið hefir frá alda öðli verið svo bágborið í ýmsum skilningi, að það hefir skapað glæpamenn. Kringumstæð- urnar hafa verið þannig að börnin hafa fæðst inn í það líf sem leiddi þau út á glapstigu, hvern- ig sem eðli þeirra var annars vegar, og í öðru lagi hefir erfðasynd í gegn um margar kynslóð- ir fylgt einstaklingum eins óaðskiljanlega og lyndiseinkunnirnar. En hvort sem um það er að ræða að menn séu fæddir með glæphneygðu eðli, sem þeir hafa tekið í erfðir, eða þeir hafa orðið glæphneygðir vegna kringumstæðanna, þá er það víst að lækn- ingin er ekki ill meðferð, og allra sfzt morð, eins og nú'tíðkast. Aðalhugsunin þegar einhver veikist er eða á að vera sú, hvernig hann eða hún verði lækn- uð; hvernig hægt sé að bæta heilsuna, bæði til þess að einstaklingnum líði betur og til þess að heimurinn fái hans sem fyrst not. Þegar einhver er siðferðislamaður og á þann hátt veikur, þá ætti sama regla að gilda. Aðal- atriðið ætti ekki að vera það að hefna sín á þeim er braut, heldur hitt að bæta hann og laga; leið- beina honum og vísa á réttan veg, bæði til þess að líf hans geti orðið honum ánægjulegt, og eins til hins að hann mætti aftur verða þjóðfélaginu að sem fyrstum og fylstum notum. Það á að vera hlutverk hinnar svokölluðu réttvísi þegar hún tekur viltan mann, að láta hann átta sig og kenna honum að taka nýja og rétta stefnu; réttvísin á að leiðbeina honum og skila honum sem færari og óhultari ferðamanni á lífsbrautinni. En þetta hefir hún sannarlega vanrækt. Þegar eitthvað af börnum þjóðarinnar verður sekt um villu, þá er lækningin venjulega fólgin í annari villu enn þá stærri og alvarlegri. Vér segjum villu, því það er ekkert efamál að flest sem rangt er gert, stafar af einhvers konar mis- skilningi upphaflega. Það er margt sem oss gengur illa að skilja, en erfiðast af öllu er það og hefir ávalt verið að skilja sjálfa mennina. Að rekja það og skil- greina sem ræður gerðum manna og framferði, það er aðal hlutverk allra þeirra, sem dæma í einhverjum skilningi. Þegar maður eða kona eru kærð fyrir eitt- livert brot á móti landslögunum, þá er sá í meiri vanda sem dómarasætið skipar en margur hygg- ur, og oftast í meiri vanda en hann sjálfan grunar. Ef það þykir sannað með gögnum eða jafn- vel líkum að yfirsjónin sem um var kært hafi verið framin, þá hafa lög landsins ákveðna hegningu eða réttara sagt hefnd á reiðum hönd- um, eftir því hvert brotið er; það er nokkurs konar taxti eða verðlagskrá; það kostar ákveðna tölu fangelsis ára að vinna eina sérstaka tegnnd yfirsjóna. Það kostar vissa fjárupphæð að villast af einhverri vissri götu og aðra f járupp- hæð að villast af annari, og eins kostar það dauðahegningu að villast af einni eða annari aðal götu o.s.frv. En þegar verið er að reikna út þessar skýrsl- ur með köldu blóði, er þá réttvísin að gæta skyldu sinnar? er hún að vinna þjóðfélaginu hag. er hún að breyta rétt? er hún að fylgja siðareglum kristindómsins? hugsar hún málið og rannsakar eins og vera ber ? skilur hún köll- un sína? Nei, og aftur nei. Enginn dómari gætir skyldu sinnar; enginn dómari getur dæmt réttan dóm nema því að eins að hann í hverju einstöku tilfelli setji sjálfan sig í spor hins ákærða. Hann verður að spyrja sjálfan sig þessara samvizkuspurninga: “Hvers konar fólk voru foreldrar og forfor- eldrar þessa manns? hvernig var uppeldi hans? hvaða tækifæri hefir hann haft? hvaða mentun hefir hann hlotið? í hvaða félagsskap hafa kringumstæðurnar skipað honum? út á hvaða brautir hefir tilviljunin leitt hann? hvað var það sem knúði maninnn til að vinna það verk, sem hann er kærður um? hvað mundi eg hafa gert hefði eg fengið sama uppeldi, sömu ment- un, og verið leiddur út á sömu vegi? hvað mundi eg hafa gert í þeim sporum sem þessi maður var í þegar hann vann verkið? Og hvernig mundu hugsanir mínar vera nú ef eg stæði fyrir rétti kærður um þetta brot? hvernig mundi eg vilja láta fara með mig í sambandi við það? eg er maður sem fylgi þeirri reglu að það sem vér viljum að mennirnir geri oss, það eigum vér einnig þeim að gera; eg er maður sem játa þá kenningu að rétt sé og sjálfsagt að fyrirgefa sjötíu sinnum sjö sinnum. Eg er maður sem dáist að dæmisögunni þar sem talað er um að sá skuli fyrstur kasta steininum sem viti sjálf- an sig alsaklausan. Hefir það verið reynt að siðbæta þennan mann? hefir hann ekki reynt að leita gæfunnar eins og eg? hefir hann ekki valið þá vegi sem honum fundust réttir? hefir hann ekki bara vilst? og ef svo skyldi vera, er það þá ekki skylda mín og okkar allra að leiðbeina honum? getur það ekki skeð að þessi maður verði þjóðfélaginu til einhvers gagns, ef hann fær að lifa undir heilbrigðum áhrifum? hefi eg eða aðrir dómarar nokkurn siðferðislegan rétt til að l'áta reka þennan bróður minn úr úr mann- legu félagi? er það ekki ómannlegt, er það ekki níðingslegt þar sem margir eru á ferð, að berja þann sem þreyttur verður og hrynda þeim sem valtur er á fótunum? er það ekki ljótt að synja þeim um lækning sem veikur er, ef það er mögu- legt að hann geti orðið heill heilsu? Gildir ekki sama siðalögmál í breytni ríkis- ins við börn þjóðarinnar eins og það sem menn eiga að fylgja í prívat breytni sinni hver við THE DOMINION BANK ■IMHWD B. OMtB, M. P. Fns W. D. C. A. BCXJKRT. General Maiiutger. Varasjóður og ósklftur gróði.. . . >7,800,000 Stofnsjóður.................>6,000,000 BYRJA MA SPARISJÓÐSREIKNIN G MEÐ >1.00 Pað er ekkl nauðsynlegt fyrir þig aC b(Ca þangraC til þú útt álitlega upphæS til þess a* byrja sparisjðCsreikning viC þennan banka. ViCskifti m& byrja meC $1.00 eCa meiru, og eru rentur borgaCar tvisvar & áxi. Notre Dame Branch—W. M. HAMU/TON, Manager. Selklrk Branch—M. S. HURGER, Manager. anna ? er þessi maður einn sek- ur um það sem hann er kærður um? ef ekki, hversu stór part- ur sektarinnar ber honum þá með réttu? hversu stór partur ber einhverjum öðrum? og hversu stór partur ber þjóðfé- lags fyrirkomulaginu — hinni svo kölluðu réttvísi, sem á sjálf að dæma?” Hvernig mundi úrskurður dómaranna verða ef þeir gerðu sér það að reglu að spyrja sjálfa sig allra þessara spurn- inga og nokkurra fleiri áður en dómur félli? Mundi þá ekki margt koma til greina sem venjulega er hvorki hugsað um né minst á? A gömlu góðu máli heita fangelsi betrunarhús. A hvað bendir það? ber það nafn ekki með sér hugmynd þess að þau eigi að bæta mennina? Þau séu eða eigi að vera nokkurs konar andlegar og líkamlegar sjúkrastofnanir? uppeldis heim ili? eða skólar? eða alt þetta til samans? Sú er nú hugsjón allra mann- vina og að því stefnir meir og meir. Aðkomumenn. íMánudaginn 22. næstlitSmn, hélt Dr. Guðmundur Finnbogason fyr- irlestur sinn, hér að Markerville, eins og á var ætlað. Fylgdarmaður hans hingað, var W. H. Paulson, þingmaður frá Saskatchewan, gam- all góSkunningi margra bygSar- manna hér, og fagnaSar gestur aS fornu fari og nýju. Islenzka fá- menniS hérna, fjölmenti all-ræki- lega aS erindi Dr. GuSmundar, það leyndi sér ekki að almenningur þekti svo til rithöfundarins, aS þar átti hann góSs ræðumanns vísa von, og engan hefi eg síSan heyrt barma sér um vonbrigði með það. AS sjálfsögðu kvaddi íslenzki þingmaðurinn íslenzka doktornum hljóSs, fyrst þó með því, að æskja þess að almenningur syngi með séí “HvaS er svo glatt”. Undir það var vel tekið. Ein af uppalningum sveitarinnar, ungfrú Lára Bene- dictson, lék lagiS fyrir á slaghörpu. Allir sem heyrt hafa, vita að Vil- helm Paulson er vel máli farinn. Hann hóf mál á þvi, að minnast fornra kynna við heimamenn, alt á betra veg, og mun þó ekki hafa leit- ast við að láta neitt ofsagt. Hann kvað það gleSja sig, að koma nú svo færandi hendi, að hafa Dr. Guðmund Finnbogason aS föru- naut. Gat um hvert erindi hann ætti, og af hvers völdum hann væri hingaS kominn, og hvern orðstír hann hefir sem ræðumaður og rit- höfundur. Skrumlaust sýndist þaS alt mælt vera, og þó drap ræðu- maSur á, aS GuSmundur hefSi sett ofaní viS sig, í inngangsræðu ein- hverri, sem hann hafði flutt hon- um fyr. Dr. GuSmundur tók svo upp erindi sitt, að boSi formæland- ans. Ekki situr þaS nú á mér, að fara hér meS fyrirlestur Dr. GuSmund- ar. Fjöldi fær aS iheyra hann, fleiri fá aS lesa hann, því væntan- lega verður hann prentaður. En ýmsir eru aS biSja sér bygðafrétta í blöðunum. Koma þeirra GuS- mundar og Vilhelms var viSburður, og “HeyriS þér hvemig Hellna- menn Halda boSorðin tiu” .... nei, nei: Hvernig afdælingar í Alberta sitja samkomur, því það ætla eg að segja mönnum, og hitt líka, hversu mér gazt að gestunum. Maður getur stundum hugsaS og heyrt, þó annar sé aS tala. Þegar GuSmundur var tekinn til að tala, datt mér í hug íslenzk þýðing á þýzku kvæSi, sem Kristján Jónsson kvaS upp, af tungu Heinrick Heine’s. í kvæði því er skáldiS út- lagi og erlendis og yrkir til stúlku, sem fer ekki fjarri því sem ef Heine er sagt. Fyrsta vísan er svona. minnir mig: Þegar morgun-sólin sæla Signir alt með ljósi gljáu, Geng eg fram hjá glugga þínum, GleSja mig þin augun bláu. AuSskiliS er, aS hvorki voru þau kunnug kvæSishöfundurinn og stúlkan, né töluSust við, öðruvísi en þegjandi, en í bláu augunum, sem glöddu skáldið, las hann þessa spurningu: Hvaðan ertu, útlendingur, Og hvaS liggur þér á hjarta? Helgimynd hildarleiksins* Duna við herlúðrar, hamslaus og ærð hildarþjóð veður fram stríðsblóði nærð. Andskotar fylkja þar andskotum mót — ættgreinar sömu: frá pólverskri rót. Bræður mót bræðrum á bræðranna grund berjast nú fjendur á örlagastund. — Tveir sækjast hermenn á heiptlega, fast, horfast í augu með dauðaglott hvast. Pólverjar báðir, en sinn hverri úr sveit: Zarsins og keisarans lögstolna reit. Þjóðástin glötuð í þrælkunar vist, Þjóðböndin slitin og ætternið mist. Byssustingur brjóstið annars smaug, blóði hálfkæfð stundi hann orðin þaug, ‘ ‘ Jesú María! ’ ’ jörðu er fallinn lá: “Jesú María, smábörn fimm eg á!” Sigrandinn heyrði in síðustu orð, samvizkan rumskaðist—kærði hann um morð. Lögmæti drápsins ei líknaði sál, lamaðist aflið og förlaðist mál. Hjarta hans nístist af harmsárri kvöl, hugurinn sturlaðist—þoldi ei það böl. Síðan á geðveikra hælinu, hann hljóður nú starir og þekkir ei mann. Angistin mænir úr andliti grá, augað er tárlaust en sokkið und brá. Friðræntur (ljúgeiðum lífsæran seld), líkt og hann þrammi um helvítis eld. Nótt og dag er grafin gröfin hans — gæfuleysið eini sigurkrans. — Jafnt og þétt hann játning muldrar þá: “Jesú María, smábörn fimm eg á!” Þ. Þ. Þ. *) Atviki þessu skýrCl tónsnillingurinn frægi, Paderewski, frá, á einni af samkomum þeim, sem hann héit til hjálpar samlöndum sinum, Pólverjum. NORTHERN CROWN BANK Höfuðstóll löggiltur $6,000,000 HöfuSstólI gr.iddur $1,431.200 Varasjóðu......$ 715,600 Formaður.............- - - Sir D. H. McMHdOAN, K.C.M.G. Vara-formaður - - ------- Oapt. WM. ROBINSON Slr D. C. OAMERON, K.C.M.G., J. H. ASHDOWN, H. T. CHAMPION E. F. HUTCHINGS, A. McTAVISH CAMPBEhL, JOHN STOVEB Allskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum reikninga við einstaklinga eða félög og sanngjarnir skilmálar veittir. Avísanir seldar til hvaða staðar scm er á Islandi. bertakur gaumur gefinn sparisjóðsinnlögum, sem byrja má með einum dollar. Rentur lagðar viðá hverjum sex mánuðum. T. E. THORSTEIN3SON, Ráðsmaður Cor. William Ave. og SherbrookelSt., 8 8 - Winnipeg, Man.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.