Lögberg - 20.07.1916, Blaðsíða 4

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. JÚLl 1916
lögberg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Prets, Ltd.,fCor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TALSIMI: CARRY 2156
SIG. JUL. JÓHANNESSON, Editor
f. J. VOPNI, Business Manager
(Jtanáskrift til blaðtinc
TlfE 00LUMBIH PfjESJ, Itd., Box 3172, Wintiipeg, M»n-
Utanáekrift ritatjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, M|an.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.
Vinátta.
i.
“llvað er svo íflatt nem góðra vina fund-ur”—J. H.
Fátt er sælla í þessum heimi en það að eiga
góðan vin; vin sem treysta megi og trúa; vin sem
þá sé öruggastur þegar mest á reynir.
Um það éru til margar sagnir og sögur að
fomu og nýju að slík vinátta er til milli manns
og konu.
Ástin hefir ávalt svo heita neista og svo björt
Ijós að enginn vetrarkuldi né næturdimma hefir
áunnið. pað er að segja hún hefir ávalt birst
þannig á stöku stöðum og í vissum tilfellum, þótt
hún í fjölda tilfella sé og hafi verið gerð að nokk-
urs konar verzlnnarvöru, líkt og mannlegar verur
voru á meðan þrælasalan átti sér stað, eða þar sem
hún enn á sér stað.
Allir sem lesið hafa sögur vorar—eða einhverj-
ar aðrar sögur—minnast þess að feður seldu dæt-
ur sínar eða gáfu til svokallaðs hjónabands.
Hjúskapur í þá daga var fremur skoðaður sem
verzlun en nokkuð annað. Hugur hjarta eða til-
finningar þeirra sem í sannleika áttu hlut að máli
voru ekki spurð ráða í þeim efnum.
Kæmi einhver veldugur maður eða virðinga-
mikill, auðugur eða hraustur til bónda sem átti
álitlega dóttur og bæði hennar sér til handa, þá
var það svo að segja sjálfsagt að erindið gengi
vel, ef föður stúlkunnar leizt á gjaforðið.
Hvort hún feldi sjálf hug til mannsins eða
hafði andstygð á honum, það skifti engu.
“Eg hefi lofað honum Pétri eða Páli að gifta
þig honum”, sögðu feðurnir við dætur sínar; og
við það varð að sitja.
pað var rétt eins og þegar þeir seldu einhvern
gripinn úr fjósinu sínu einhverjum sem hafa vildi
og borgað gat. pað kom gripnum ekkert við;
hann var leiddur út úr einu fjésinu og inn í annað
—tekinn af honum einn klafinn og annar látinn
á hann í staðinn.
Svona var farfð með ástamálin fyr á tímum.
En þrátt fyrir það átti ástin alt af einhvers
staðar nógu sterka neista til þess að kveikja elda,
er svo skært loguðn að bjarmi sæist í gegn um
helmyrkur þessa síðhelgaða þrælahalds.
En það var ekki vináttan mHli manns og konu
—ástin—sem þessar línur áttu að fjalla um, held-
ur vinátta milli manns og manns, konu og konu,
pilts og pilts, stúlku og stúlku; eða vinátta milli
tveggja samkynja persóna.
pegar lesin er mannkynssagan, þá eru það alt-
af vissir þræðir sem halda öllu saman—uppistöðu-
þræðir í hinum mikla vef þessa margbreytilega
lífs.
Sumir þessara þráða eru biksvartir og setja
skuggablæ á alla voðina; aðrir eru ljósleitir, bjart-
ir og hvítir og með öllum þeim litum sem hin al-
haga hönd náttú:'jinar hefir málað með brúna
milli himins og jaroar.
pað er hinn rauði ljósþráður sannrar vináttu
sem altaf og alstaðar hefir “öðrum þræði” slegið
fögrum blæ á voðina.
Vinátta milli manns og manns hefir frá alda
öðli komið fram svo sterk og óblandin milli vissra
einstaklinga að hugurinn hlýtur að hitna og ljóma
í birtu þegar um það er lesið.
Einhver fegursta mynd vináttunnar milli
manns og manns frá þeim elztu tímum sem sögur
eiga, kemur fram í frásögninni um Davíð og
Jónatan.
Hreinni vináttu, sterkari, dýpri og einlægari
getur hvergi.
pessa vini “kennir til” hvorn vegna annars.
pað sem annan særir, særir hinn. Líf þeirra er
tvinnað saman svo óskiljanlegum vináttuböndum
að ekkert — hvorki tími né rúm — greinir þau í
sundur.
Sögu þeirra Davíðs og Jónatans þarf ekki að
segja hér; hún er öllum kunn og kær.
En vér þurfum ekki að fara svo langt aftur í
tímann til þess að finna óslitna vináttu milli sam-
kynja fólks.
Vér þurfum ekki annað en líta yfir íslendinga-
sögumar. pær eru einkennilega ríkar af þess
konar vináttu.
pað er vafasamt hvort nokkur þjóð í heimi á
til í eigu sinni alveg samskonar vináttusambönd
og “fóstbræðralagið” íslenzka.
“Sórust þeir í fóstbræðralag”, segir oft í sög-
um vorum.
Og þegar einhverjir menn höfðu “svarist í
fóstbræðralag”, þá var það sjálfsagt að sama
gengi yfir báða;, sjálfsagt að hvor verndaði hinn
hvað sem fyrir kæmi;sjálfsagt að ekkert—ekki
einu sinni lífið—væri til þess sparað að verja heið-
ur og hag fóstbróður síns.
Og það var einkennileg athöfn sem fylgdi þessu
fóstbræðralagi. J7eir sem í það sórust opnuðu sér
æðar og létu blóð sitt renna saman; þeir “blönduðu
blóði sínu”, eins og það var nefnt.
Átti þetta að vera hið ytra tákn hinnar innri
staðfestu og einlægni.
Og þetta var meira en skynhelgisathöfn. J7að
var alvörutákn þar sem öll tilvera mannanna stóð
á bak við.
íslendingasögurnar eru ríkar af dæmum þess-
arar fóstbræðra vináttu, og hún kemur svo fagur-
lega í ljós við mörg tækifæri að undrum sætir.
pað er, ef til vill, ekki margt í sögum vorum
sem gefur þeim meiri áhrif, en einmitt þetta
atriði.
Vér sjáum það í sögum annara þjóða að vin-
áttan er talin ekki einungis ein af aðaldygðum
manna, heldur eitt helgasta sæluskilyrðið.
Sumstaðar er hún gerð að vísindagrein og
ungum mönnum kend vináttufræði. Svo er það
meðal Japana. Japans keisari, eitt af stórskáld-
um heimsins, flutti ræðu og kvæði á nemenda
fundi í Tokio árið 1905. Var hún um “vináttu”,
ekki svo mjög sem sælu atriði eða tilfinninga,
heldur sem andlegan eiginleika er beina mætti í
réttar áttir og rangar og nota sem annað afl lífinu
til fullkomnunar, sérstaklega í því skyni að skapa
fullkomnari borgara og betri þjóð.
Talaði hann einkum um það hversu afaráríðandi
það væri að vera vandur að vinavali.
Tvær vísumar í kvæði hans eru þessar:
Sé vatni helt í bikar, bolla, skál,
það breytir lögun eftir kringumstæðum.
Á vinatengd vér töpum eða græðum; —
því til hins verra og betra—eftir gæðum—
af þeirra valdi mótast mannleg sál.
J?ér ungu vinir,—vonir þessa lands,—
í vinakjöri takið skyn til ráða,
og forðist svipi stormi og straumi háða,
en stórum sálum tengist fast. — Til dáða
þær knýja fram með svipu sannleikans.
Vér skulum líta augnablik á fóstbræðralagið—
foma vinátuformið íslenzka.
í Fóstbræðra sögu er frá því sagt, að þormóð-
ur Kolbrúnarskáld hafði svarist í fóstbræðralag
við þorgeir Hávarðsson. þorgeir var grófur í sér,
ruddamenni og lítt dæll; átti í óeyrðum við ýmsa
og var loks veginn árið 1024 af manni er porgrím-
ur hét frá Grænlandi.
peir pormóður og porgeir höfðu fyrir löngu
skilið félagsskap í samveru—skilið að borði og
sæng—ef svo mætti segja í þessu sambandi, en þó
taldi pormóður sér það skylt að hefna vinar síns
vegna fóstbræðralagsins.
Fór hann til Grænlands í því skyni og rak þar
erindi sitt þangað til því var lokið.
Úr þeirri ferð fór hann til Noregs og kyntist
Ólafi konungi Haraldssyni. Og þótt ekki yrðu
þeir fóstbræður, varð vinátta milli skáldsins og
konungsins svo mikil að pormóður var þess fús að
leggja líf í sölur fyrir. Hann fylgdi ólafi konungi
í útlegð, og þegar konungur reyndi að vinna ríkið
aftur 1030, þá las pormóður upp kvæðið “Bjarka-
mál”, til þess að hvetja og hughreysta liðið í Stikl-
arstaðaorustu.
pegar pormóður hafði barist sem hetja fyrir
þennan nýja vin sinn, var ör skotið í gegn um
hann og féll hann með hálfort ljóð á vörum.
pormóður orti erfidrápu eftir porgeir fóst-
bróður sinn og er hún þrungin af djúpri sorg og
takmarkalausri vináttu.
pá er áhrifamakið atriði í sögu Gísla skálds
Súrssonar. Hann stofnaði frelsi sínu og lífi í
hættu til þess að efna fóstbræðraeið er hann hafði
svarið Vésteini. Var Vésteinn myrtur af porgrími
goða tengdabróður Gísla, og má nærri geta hvílík
ofraun það hefir verið fyrir hann að deyða eigin-
rrann systur sinnar; en vináttueiðurinn krafðist
þess að ærlegir menn hefðu engin undanbrögð
hversu sem á stóð; og því vann Gísli verkið. Varð
hann að lifa í þrettán ára útlegð fyrir bragðið.
Eru þær hörmungar sem hann þar leið málað-
ar með þeim orðum í sögunni, sem hljóta að færa
mönnum tár í auga.
pá muna víst flestir íslendingar eftir vináttu
og fóstbræðra lagi þeirra Harðar og Geirs. Hvern-
ig þeir stóðu ávalt vio hvor annars hlið í blíðu og
stríðu og urðu hvorki aðskildir með útlegð né
neinum öðrum hörmungum.
Vinátta milli manna í fyrri daga var svo ein-
læg og fölskvalaus sem mest mátti verða.
Fornsögur vorar eru auðugar af mörgum
fögrum dygðum, þær eru sá skóli sem mörgum
mætti að haldi koma, ef þær væru lesnar og efni
þeirra lært. En vafasamt er það hvort þær eru
lærdómsríkari í nokkru öðru en einmitt því hversu
trúir “vinir” menn voru í þá daga. Vináttan er
ein hinna mikilsverðustu dygða mannkynsins,
þegar hún er hrein og fölskvalaus.
Já, fornsögur vorar eiga óþrjótandi námu ríkra
kenninga, sem svo að segja eru huldar og grafn-
ar þannig að núverandi kynslóð hefir þeirra engin
not—þessar námur liggja óunnar og óhagnýttar
vegna þess að þær eru ekki á því máli sem yngri
kynslóðin skilur eða hefir full not af þótt hún
læsi þær.
Einhverjir góðir menn — sannir íslendingar
þyrftu að taka sig til og gefa út alþýðlegar út-
gáfur, þar' sem sagðar væru fomsögur vorar eða
kjami þeirra á léttu, vel rituðu og alþýðlegu nú-
tíðarmáli; máli sem allir hefðu full not, er á annað
borð skildu mælta íslenzka tungu.
pað er ólíklegt að “fóstbræðralagið” íslenzka
hefði ekki áhrif á unga menn vor á meðal, væru
slíkar bækur til; það er skoðun vor að þær gætu
blátt áfram umskapað eða endurfætt hugsanir
þeirrar kynslóðar sem nú er á þroskaskeiði.
Vináttan í fornsögunum er eitt af þeim þjóð-
areinkennum sem mest bar á í þá daga. Vináttan
milli manna þekti engin takmörk; fórnfæringar-
fúsleikinn í sambandi við vináttu var engu háður.
Menn fundu sælu og sálarfrið jafnvel í því að líða
sem mest fyrir fóstbræður sína og vini.
pað að eiga þann vin sem maður vill leggja
alt í sölurnar fyrir, er stórgöfgandi; það gerir
manninn æðri og fullkomnari.
Og því fleiri einstaklinga sem þjóðin á er slíka
vináttu beri sér í brjósti, því betri og fullkomnari
verður hún.
En hvemig er þessu varið vor á meðal nú á
dögum? Hefir íslenzka þjóðin haldið þessu dýrð-
areinkenni sálar sinnar? hefir hún borið þetta
ljúfa ljós svo hátt að það hafi kastað geislum á
himinn hennar fram á þennan tíma og geri það
enn? Eða hefir hún sett það undir mæliker? Eða
hefir það sloknað í stormi og kulda seinni tíðar
baráttu ?
Um það verður rætt í næsta kafla.
Hvort er líklegra?
ii.
Eins og drepið er á í síðasta kafla, er ætt-
jarðarástinni á sama veg farið og móðurástinni.
Hún er þá heitust þegar föðurlandið er í einhverj-
um bágindum statt.
Enda er þetta aðaleinkenni allrar sannrar ást-
ar, hverju nafni sem nefnist; eða við það kemur
styrkleiki ástarinnar í ljós.
Á þvi er enginn efi að þeir sem í stríð fara—
margir hverjir—í hvaða landi sem er, leggja þar
líf sitt í sölur; yfirgefa ástvini sína til þess að
ganga út í opinn dauðann fyrir þá ástæðu að þeir
unna svo heitt þjóð sinni og landi.
pótt sumir fari í stríðið nú á tímum af öðrum
hvötum og annarlegri, þá er það víst að þessi er
hvötin sem knýr marga.
Og það er ekki persónuleg vörn beinlínis sem
þar er aðalatriðið; menn eru ekki einungis—jafn-
vel ekki aðallega—að hugsa um að verja sinn ein-
staklingshag.
pað er þjóðin og landið—þjóðin þeirra og land-
ío þeirra—sem þeir geta ekki séð misboðið né
hnekt að nokkru leyti.
Hver sannur borgari sér ættjörð sína og þjóð
sem persónu, er hann ímyndar sér, og þær renna
báðar saman í eitt fyrir hugaraugum hans. Hann
horfir á ættjörðu sína með augum unnustans—
augum ástfangins manns.
Fjöllin eru þar tignarlegri og svipfallegri af
því þau eru á landinu hans, en ef þau væru á ein-
hverju öðru landi.
Fossahljóðið lætur honum ljúfar í eyra heima
fyrir cn annarsstaðar, þótt það í eðli sínu sé hið
sama.
Stjömur himinsins verða honum vinaraugu
. þegar hann sér þær frá sínu eigin landi, þótt hann
veiti þeim ekki eftirtekt annarsstaðar.
Ástin breiðir einhverja töfrablæju yfir alt
heima fyrir í augum þess er ættjarðarástin hefir
snortið.
Benedikt Gröndal segir frá því að þegar piltur
vilji vita fyrir víst hvort hann sé skotinn í alvöru,
J-á sé það auðfundið: *
“pú þarft ekki annað” sagði hann, “en rann-
saka huga þinn. Ef þér sýnist hatturinn hennar
fallegri—eitthvað öðruvísi fallegri—en aðrir hatt-
ar; hversu ljótur sem hann er í raun og veru; ef
þér sýnist kápan hennar eða hvað sem henni heyr-
ir til hafa cinhvern annan svip en önnur föt; ef
þér sýnist jörðin helgari þar sem hún hefir stigið,
þá ertu skotinn; þá ertu vissulega ástfanginn.”
petta sagði Benedikt Gröndal á gleðifundi heima
hjá sér í viðræðum við Guðmund Guðmundsson
skáld og fleiri, árið 1896.
Svona er það með ættjarðarástina. Hvort sem
það er virkilegt eða ekki þá finst þeim sem eitt-
hvert íand elska að það fullnægja hans tilfinning-
um betur en nokkur annar blettur jarðarinnar.
Ættjörðin mín getur verið ófrjórri en mörg
önnur lönd, en hún getur samt sem áður verið mér
kærri og betur til þess fallin að framleiða í mín-
um hugsunum það bezta sem eg á til, en nokkurt
annað land.
Hún getur staðið sumum öðrum löndum að
baki í ýmsu, en þar kemur aðalkjarninn til greina
sem felst á bak við orðin hans porgeirs í Vík,
þegar hann segir: “Hún var þó alt um það mín”.
pað þarf enginn að halda að Pólland verði lagt
í eyði þegar stríðið er úti. Tilfinningin sem stend-
. ur á bak við kvæðið: “pú guð, sem vorri ættjörð
stýrðir áður”, blossar upp með meiri hita en fyr
þegar stríðið er um garð gengið. Ættjarðarástin
kemst þar þá á hæðsta stig sem hún nokkru sinni
hefir komist. Allar pólskar hendur og allir pólsk-
ir hugir tengjast þá saman til þess að græða flög-
in—græða sár jarðarinnar.
Pólland hefir svo mikið móðurhald á börnum
sínum að þau kennir til vegna landsins síns. pau
virkilega finna til í sinni eigin sál þegar þau horfa
á móðursár jarðarinnar.
Pólverjar verða því kyrrii heima—þeir sem
ekki hafa fallið—þeir safna saman öllum kröftum
sem þeir eiga eftir, til þess að korna öllu sem fyrst
í samt lag aftur. peir flýja ekki úr landi burt;
þeir koma ekki til Canada.
Ef skapleg verða málalok stríðsins, þá verður
Pólland sjálfstætt ríki og engum háð; þá hefir
ræzt margra alda draumur þeirrar þjáðu þjóðar
og þá verður tekið til óspiltra starfsmála heima
fyrir.
Alveg sama máli verður að gegna með hin
stríðslöndin. Ást þjóðanna heima fyrir, hverrar
á sínu eigin landi, logar upp með hita og birtu og
slýkri dýpt og hæð að mannkynssagan hefir al-
d ei þekt neitt því líkt.
Dýpsta og helgasta hugsun allra þjóða verður
sú að græða sárin heima fyrir í öllum skilningi;
endurrækta jörðina; byggja upp alla helgidóma,
koma öllu aftur í röð ög reglu.
pegar Chicago brann hér um árið, sögðu New
Ýork búar að sá bær væri úr sögunni; en Chicago-
rnenn sögðu, nei; við byggjum bæinn aftur og
strengjum þess heit að hann skal verða enn þá
voldugri en fyr; eldurinn vinnur á við og ýmsum
líkamlegum efnum, en hann vinnur ekki á hug-
i-ekki Chicagobúa; og hann vinnur ekki á þeirri
ást sem við berum til þessa bæjar; nú fyrst skal
hér unnið af alvöru.
Og þessi heitstrenging var efnd. Enginn bær
í víðri veröld hefir vaxið eins fljótt og Chicago
gerði eftir brunann mikla; þá fóru hugir manna
og hendur fyrst að vinna þar saman.
Og reynslan verður eins í Evrópulöndunum
eftir stríðið. i

THE DOMINION BANK
mr MDMUWD B. WLU, BC. F, Ptm W. D. HATTHEW8
O. A. BOJKRT, Genení Muacnr.
Bankastörf öll fljótt og samvlzkusamlega af hendi leyst. Dg
áherzla lögS á að gera skiftavinum sem þægilegust viSskiftin.
Sparisjóðsdeild,
Vextfr borgaSir eSa þeim bætt viS innstæSur frá $1.00 eSa meira.
tvisvar á ári—30. Júnf og 31. Desember. 384
Notre Dame Branch—W. M. 11AMII/1T)N, Manager. SQ
Selklrk Branch—M. S. BURGER, Managcr. fjn
Af þessu leiðir það að inn-
flutningur hingað verður að lík-
indum ekki mikill, og peningar
hér í landi verða mjög sennilega
af skomum skamti. Auðfélögin
hafa að undanförnu sent pen-
inga sína hingað til þess að
vexta þá, af því að hér hefir
landið verið að byggjast upp og
peningaþörf til alls konar fram-
kvæmda.
pað er af engri sérstakri góð-
vild að peningamennirnir í
Evrópu hafa verið fúsir að
senda fé sitt hingað til ávaxta;
það er blátt áfram fyrir þá sök
að það var þeirra eiginn hagur.
Nú þarf á þessu fé að halda í
Evrópu; nú verður verið að
byggja upp aftur þar; nú verður
hægt að fá þar háa vexti fyrir
fé sitt og nú verður þar þörf á
svo miklum peningum að svo að
segja engin takmörk þekkjast.
pað fjör og sá gauragangur
sem hér átti sér stað fyrir stríð-
ið með peninga og brask, kemur
því ekki aftur að stríðinu loknu.
Hér verður aðallega bygt á
iðnað. og framleiðslu jarðar —
með öðrum orðum nytsama
vinnu í stað fjárglæfra, sem var
aðalatvinna fjölda manns áður.
peir sem hugsa sér að taka til
fjárglæfrastarfa aftur eftir að
friður kemst á; þeir sem hugsa
sér þúsundir húsa bygð í hverj-
um bæ í vesturlandinu; þeir sem
hugsa sér straum af útlendum
peningum inn í landið til ávöxt-
unar frá auðmönnum í Evrópu,
eins og áður var; þeir sem hugsa
sér innflutningastrauminn frá
Evrópu endurnýjaðan og jafnvel
meiri en nokkru sinni áður, þeir
mega láta brúnir síga, því þeim
er hætt við vonbrigðum.
Eimskipafélag Islands
Um síöustu helgi fékk Árni Egg-
ertsson, hinn nýkjörni stjórnar-
nefndarmaöur eimskipafélagsins,
símskeyti um þaö að skipið “Gull-
foss” fari frá Reykjavík í byrjun
september til New York, og aö í
byrjun október n.k. fari skipið
“Goðafoss” frá Reykjavík áleiðis'
til New York. Sikipin bæði fara
svo frá New York beint til ís-
lands og taka farþega þangað með
sama verði og auglýst var í fyrra,
en það er fyrir hvern farþega á
fyrsta farrými 250 kr. og á öðru
farrými 150 kr, Fargjald frá
Winnipeg til New York $35-00 að
$3.00 viðbættum, sem er herskattur.
Auk þessa borga farþegar fæði á
skipum félagsins frá New York til
Reykjavíkur um 4 kr. á dag á fyrsta
farrými og 2 kr. á öðru farrými.
Herra Eggertsson selur farbréf-
in alla leið frá Winnipeg til íslands
og segir kostnaðinn muni verða um
íjáo.oo á öðru farrými, en $110 á
fyrsta farrými, á landi og sjó og að
herskaitinum meðtöldum. Vænt-
anlega verður hann fær um að aug-
lýsa eitthvað nánar um jtetta síðar.
Þeir sem vildu rita honum um far-
bréfakaup geta áritað þannig:
Herra Árni Eggertson
302 Trust and Loan Building
Winnipeg, Man.
Þeir sem vilja fá fólk sitt frá
íslandi út hingað geta og samið um
það við herra rtggertson sem selur
farbréf þaðan hingað vestur, alt
eins og farbréf héðan austur þang-
að.
■Herra Eggertson hefir fengið
nokkra nýja hluthafa í félagið síð-
an ársreikningar þess' voru birtir
hér vestra, og óskar jafnframt eftir
að þeir sem vilja hlynna að félag-
inu með frekari hlutakaupum, vildu
gera það svo tímanlega að hægt
verði að senda borganir á þá hluti
með Gullfoss frá New York í sept-
ember næstkomandi.
Hagur sá sem orðið hefir af
starfi eimskipafélagsins fram • að
jiessum tima er svo vænlegur að
hann ætti að hvetja menn og konur
sem unna félaginu, til þess að kaupa
sem flesta hluti í því og sem allra
fyrst. B. L. Baldwinson.
NORTHERN CROWN BANK
Höfuðstóll löggiltur $6,000,000 Höfuðstóll greiddur $1,431,200
Varasjóðu.. ... $ 715,600
Formaður.............- - - Slr D. H. VtcMlIJAX, K.O.M.G
Vara-íormaður................... - Capt. WM. ROBINSON
Str D. O. CAMERON. K.O.M.G., J. H. ASHDOW’N.
E. F. HUTCHINGS, A. McTAVISH CAMI’BELL, JOIIN STOVED
Allskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum reikninga við einstaklinga eða
félög Og sanngjarnir skilmálar veittir. Avlsanir seldar til hvaða staðar scm er
á Islandi. Sértakur gaumur gefinn sparisjóðsinnlögum, sem byrja má með
einum dollar. Rentur lagðar viðá hverjum sex mánuðum.
T. E. THORSTEIN9SON, Ráðsmaður
Cor. William Ave. og SherbrookelSt., . Winnipeg, Man.

Heiðurssveit 223. skandinavisku deildarinnar. petta er úrvalalið sem myndaði heiðursvörð land stjórans þegar hann var hér.