Lögberg - 14.09.1916, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. SEPTEMBER 1916
s
þú býrð til
PURITV FCOUR
r More Bread and Better Bread
beygir sig í trúnni fyrir dýpt vis-
dóms speki og þekkingar guSs og
ætlar mannlegri Skynsemi ekki þá
dul að rekja til fulls hjálpræðisvegu
guðs mannkyninu til frelsis.
Betrun og sáluhjálp mannsins er
hjá ívjii stefnunni mannsins verk,
hjá gömlu stefnunni guðs verk.
“Enginn getur kallað Jesúm
Krist drottin, nema heilagur andi
sé með honum,” segir gamla
stefnan.
“Vér þekkjum ekki þá persónu,”
segir nýja stefnan.
BáSar þessar stefnur eiga sam-
kvæmt skoðun J.H. réttmætt heim-
ilisfang í evangelisk-lútersku þjóð-
kirkjunni. Bæði sú sem játar og
neitar meginatriðunum í trú henn-
ar og kenningu.
Hæstiréttur, “þessi sameiginlegi
æðsti dómstóll Dana og íslend-
inga”, befir staðfest þessa skoðun,
segir prófessorinn.
Hvað þurfum vér þá framar
vitnanna við?
“Þjóðkirkjan er rúmgóð, um-
burðarlynd og frjálslynd stofnun.”
Já, hún er rúmgóð, og rúmbetri en
nokkurt annað lögbundið kirkju-
félag i heiminum samkvæmt þess-
um skilningi prófessorsins.
Og þá er ekki að tala um um-
burðarlyndið og frjálslyndið, að
breiða faðminn jafnt á móti þeim
þjónum sínum, sem afneita höfuð-
atriðunum i trú hennar og kenn-
ingu, og hinum, sem játa þeim og
starfa í þjónustu hennar samkvæmt
Iþeirri játningu.
Það kveður við nokkuð annan
tón hjá Páli postula, er hann segir
við Galatamenn: “En þótt jafnvel
vér eða engill frá hirmu færi að
boða yður annað fagnaðarerindi en
það, sem vér höfum boðað yður, þá
sé hann bölvaður.”
Ekki var nú meira frjálslyndið
og umburðarlyndið hans, en hann
misskildi líka fagnaðarerindið sam-
kvæmt fullyrðingum n.grf.
Þjóðkirkjan á að segja við
verkamenn sína: “Hvort sem þú
játar eða neitar fagnaðarerindi
Jesú Krists eins og eg boða það,
hvort þú samsafnar með mér eða
sundurdrerfir, þá ertu velkominn
í víngarð uinn. Eg er svo ein-
staklega frjálslynd og umburðar-
lynd stofnnn”
Það er svo sem auðvitað, að
menn nýju stefnunnar telja trú-
málas'koðanir sinar hollari fyrir
kristindómslíf þjóðarinnar en trú-
málaskoðanir gömlu stefnunnar,
annars' berðust þeir ekki eins kapp-
samlega fyrir þeim.
Hitt er torskildara, hvers vegna
þeir viija halda dauðahaldi i þjóð-
kirkjufyrirfcomulagið, sem hlýtur
að valda hverjum samvizyusömum
þjóðkirkjupresti og kenara úr
þeirra flokki allmiklum óþægind-
um.
Samkvæmt trúmálaskoðunum
sínum geta þeir naumast með góðri
samvizku gegnt kennara- og prests-
embættum í þjóðkirkjunnni, eins
og sambandi hennar við ríkið er
S'kipað að lögum, þótt ekíki sé á
annað litið
Við hverja guðsþjónustu, já,
næstum því við hverja kinkjulega
athöfn, mætir þjóðkirkjan þeim
með alvarlegar samvizku-spurn-
ingar.
' Hvernig geta þeir notað hina lög-
giltu sálma þjóðkirkjunnar, sem
samkvæmt skoðun þeirra eru full-
ir af misskilningi og rangfærslum
á höfuðatriðum kristindómsins?
Hverng geta þeir uppfrætt æsku
lýðinn í kristindóminum eftir hin-
um löggiltu barnalærdómsbókiun
þjóðkirkjunnar fullum af sömu
villum?_
Hvernig gcta þeir skírt börnin í
nafni heilagrar þrenningar, trú-
andi þvi, að þrenningarlædómur-
þjóðkirkjunnar sé tómur tilbún-
ingur misviturra manna, með engri,
fótfestu í heilagri ritningu?
Hvernig geta þeir staðfest ung-
menni þjóðkirkjunnar upp á trú á
þrieinan guð, tóman mannlegan
heilaspuna? *
Jú, auðvitað geta þeir alt þetta,
en með samvizkunnar mótmælum,
nema hún sé enn þá rúmbetri en
þjóðfcirkjan.
Hve margir hæstaréttardómar
sem leysa úr þessum spumingum
nýju stefnunni i vil, hljóta þær að
vakna í brjósti hvers samvizku-
sams nýguðfræðings, er hann
stendur i sporum þjóðkirkjuprests-
ins frammi fyrir söfnuði sínnm.
Ekkert lögbundið kirkjsfélag get-
sr að óskertri virðing sinni leyft
þær kenningar, sem eru gagnstæðar
trú þess og kenningu.
Enginn heiðvirður maður getur
heldur látið sér það lynda, að eiga
heimilisfang í því kirkjufélagi, sem
hann saniifæringar sinnar og sam-
vizku vegna finnur sig knúðan til
að berjast á móti af því að hann
telur það fara rmeð rangar kenning-
ar um höfuðatriði trúarinnar.
Hann ■fer óðara og afsalar sér
öllum þeim hlunnindum og réttind-
um, sem þeim félagsskap eru sam-
fara.
En þetta nær ekki til nýguðfræð-
inganna í evangelisk-lútersku þjóð-
kirkjunni eftir fullyrðingum J. H.
Hún er svo rúmgóð, umburðarlynd
og frjálslynd stofnun.
En eru þá engin takmörk fyrir
því frjálslyndi?
iÞað er ekki auðvelt að koma
auga á þau eftir skýringum pró-
fessorsins. Hún á að láta sér lynda
það blessað frjálslyndi hjá þjónum
^sínum er segir:
“Burt með alt það úr kristindóm-
jnum, sem skynsemin ekki getur
gert sér grein fyrir á visindalegan
Og rökfræðilegan hátt. Burt með
Jesúm Krist sem guðs son, burt
með kraftaverkin hans', kenningu
hans, friðþæginguna hans, uppris-
una hans i þeim skilningi og með
þeirri þýðingu, sem kirkjan leggur
í jæssi hugtök. Hún hefir frá önd-
verðu miss'kilið og afbakað fagn-
aðarerindið. Þar er ekkert af
þessu að finna, heldur að eins spá-
manninn mifcla og manninn góða,
timburmannssoninn Jesúm frá
Nazaret. Fagnaðarerindið er kenn-
ing og lífemi þessa guðfylta manns,
meira ekki, og það er lika nóg
mannkyninu til hjálpræðis.”
Svo segja þeir nýguðfræðingarn-
ir, sem stilla í hóf árásum sínum á
trú og kenningu kirkjunnar, sumir
þeirra fara enn þá lengra.
Biblian er auðvitað borin fyrir
öllu þessu samkvæmt þeim tökum,
sem hún hefir náð á sfcynsemi og
samvizku þessara manna, og anda
hinnar evangelisk-lútersku kirkju.
En þeir segja meira þessir góðu
menn:
“Hæstiréttur hefir dæmt oss lög-
mætt heimilisfang í hinni evangel-
isk-lútersfcu þjóðkirkju, og þaðan
hreyfum vér oss hvergi, þótt kenn-
ingar vorar séu gagnstæðar kenn-
ingum þjóðkirkjunnar, hún getur
kent sinar kreddur, vér kennum
vorar í skjóli og skugga ríkisvernd-
arinnar. Það skiftir litlu, þótt vér
kennendur og klerfcar þjóðkirfcjunn-
ar bregðum hver öðrum um villu-
trú og einn telji það heilagan sann-
leifc, sem annar telur hjátrú og
hindurvitni. Þjóðkirkjan er svo
blessunarlega rúmgóð og frjálslynd
stofnun og }>etta er heilsusamleg
hræring vatnsins fyrir kristindóms-
líf þjóðarinnar.”
Slvo mörg eru: þessi orð.
Svo verður þjóðkirkjan líka að
láta sér það lynda, að ágreinings-
málum innan vébanda hennar um
höfuðatriði kristindómsins sé að
síðustu sikotið undir dómsatkvæði
yeraldlegs' dómstóls, sem eftir hlut-
arins eðli brestur sérþekking á þeim
málum, hvað sem því liður að þar
geta átt sæti menn óvinveittir kirkju
og kristindómi. Hann á að skera
úr því, hvort kenningamar, sem um
er deilt, séu samkvæmar heilagri
pitningu og í anda hinnar evangel-
isk-lútersku þjóðkirkju.
Sjálfsagt mun hver samvizku-
samur veraldlegur dómstóll hliðra
sér hjá því i lengstu lög, að kveða
upp slíkan dóm, eins og lika hæsti-
réttur hefir gert í þessu Rasmus-
sensmáli.
Eri það getur jafnan komið fyr-
;ir, að hann verði að gera það.
Og þeim, sem halda því fram, að
“lögfræðingarnir séu slæmir guð-
fræðingar”, getur naumast verið
það eins mikið gleðiefm og þessi
hæstaréttardómur er J. H.
Þetta ástand er vinum kirkjunn-
ar alt annað en gleðiefni; það er
miklu fremur óvinafagnaður, og
sizt vænlegt til sannra kristindóms-
þrifa í landinu.
Leiðin út úr því, sem allir mega
vel við una, er skilnaður ríkis og
fcirkju.
Nýja stefnan bregður hinni
gömlu um þröngsýni og ófrjáls-
lyndi í trúar- og kiifcjumálum.
Það má til sanns vegar færa, ef
það er ófrjálslyndi og þröngsýni að
una því ekki, að þjóðkirkjan sé gerð
að rus'lakistu fyrir allskonar trú-
málaskoðanir þjóna hennar, sem
gamla stefnan telur ósamrýmanleg-
ar við evangelisk-lúterksan kristin-
dóm og þann stuðning og vernd,
sem rífcið er að lögum skuldbundið
til að veita henni.
Á hinn bóginn virðist það kenna
meira frjálslyndis hjá hinum frjáls-
lyndu mönnum nýju stefnunnar
gagnvart sjálfum sér en þjóðkirkj-
unni, að vilja láta hana vera upp-
eldis- og framfærslustofnun fyrir
,þá menn, er í raun og riti rífa nið-
ur kenningar hennar.
J. H. segir að með kenningar-
frelsi prestanna sé átt við það, að
kiifcjufélagið eða söfnuðirnir
heimti það eitt af prestunum, að
þeir kenni samkvæmt heilagri ritn-
ingu eftir beztu samvizku.
Ef nú söfnuði eftir beztu sam-
vizku finst presturinn sinn ekki
kenna (auðvitað líka eftir beztu
samvizku) samkvæmt heilagri ritn-
ingu, hann neitar t.d. guðdómi
Krists, upprisu hans frá dauðum,
friðþægingarlærdómi Páls postula
eða einhverjum öðrum þýðingar-
miklum atriðum, og þessi kenning
hans stórhneykslar söfnuðinn, — ja
— á hann samt sem áður að sitja
með prestinn samkvæmt hæstarétt-
ardómnum, er veitir frjálslyndinu í
trúarefnum óskorafían borgararett
innan kirkjunnar eftir sfcýringu J.
JL?
Spyr sá sem ekki veit.
En mikið er þá frjálslyndið gagn-
vart söfnuðum þjóðfcirkjunnar ('!).
“Dogmu”-laus kristindómur og
trúarjátningalaus kirkja er ein af
hinum æðstu kirkjulegu hugsjónum
nýju stefnunnar.
Því þá ekki að hraða sér úr
“dogmu”- og trúarjátningaþrengsl-
um þjóðkirkjunnar í sfcaut fríkirkj-
,unnar. Þar geta hinir frjálslyndu
,menn nýju stefnunnar verið lausir
við öll afskifti ríkisins af trúmála-
skoðunum þeirra og allar “dogm-
ur” og játningarrit, lausir við laga-
aðferðir rikisins út af trúmálaskoð-
unum þeirra og lausir við það ámæli
að vilja lifa á kostnað þeirra, sem
ökki geta felt sig við kenningar
þeirra.
Þeim ætti skilnaðurinn að vera
hið mesta áhugamál.
Þéir miklast mjög af vaxandi
þjóðarinnar ár frá ári við trú-
málaskoðanir þeirra.
Ekki ætti skilnaðurinn við ríkið
að draga úr því, heldur auka það
enn þá meira, en söfnuðir þeirra
geta leikið sér umhverfis hirðana í
hinu græna “dogmu”-lausa og trú-
arjátningaflausa haglendi n.gfr.
Eins og nú er komið er skilnað-
urinn æskilegasta leiðin út úr því
öngþveiti, sem kirkjumál vor eru
komin í. Löggjafarvaldið hefir
undanfarin ár verið að leggja nýjar
bætur á gamalt fat með ýmsum lög-
um, sem alls ekki eiga við þjóð-
ki nkj ufyrirkomulagið og standa
sem niðurrifsfleygar í þjóðkirkju-
byggingunni, svo koma þessar nýju
trúmálastefnur, sem sigla undir
fölsku flaggi þjóðkirkjunnar, en
heimta af henni kaup og kosti.
Þjóðkirkjan íslenzka glatar óðum
virðingu sinni með allri þeirri laus-
ung, léttúð, hálfvelgju og stefnu-
leysi, sem ár frá ári vex á öllum
sviðum trúar- og kirkjumála vorra.
Hún er að verða lifandi lík i
höndum kirkjustjóniar og klerk-
dóms ríkisins.
Vilja kirkjunnar menn heldur
horfa á hana veslast upp í rikis-
fjötrunum, en leysa þá í þeirri von,
að lífsandinn af hæðum blási nýju
lífi yfir dal hinna dauðu beina?
Kristindómur þjóðar vorrar vinn-
ur áreiðanlega miklu meira en hann
tapar við sambandsslitin.
1 iT. 1X1 A A -■*- A. .T. A ,W. A t X ,T. -A. A Á. .W. A, ,W,
2 T *l T I TTT TTTT TTTtttTtTtj
I Glaðar stundir |
I.
Eins og getið var um nýlega fóru
Goodtemplarastúkumar skemtiferð
út í skrautgarð bæjarins á verka-
mannadaginn. Var þar f jöldi manns.
Sig. Júl. Jóhannesson flutti ræðu
um viðhald íslenzks þjóðemis og
tungu. Kvað það vera skoðun
sumra að nú væri starfi Goodtempl-
ara lokið og þeim óhætt að taka á
sig náðir um aldur og æfi.
En það kvað hann vera hinn
mesta misskilning. Bakkus væri að
vísu rotaður, en ekki enn þá dauð-
rotaður; mætti búast við að hann
reyndi að rakna úr roti þegar minst
varði og þá riði á að vera á verði.
Á meðan hlé væri ættu Good-
templarafélögin að beita sér fyrir
þjóðernisvernd. Hér væri að hefj-
ast • nokkurs fconar Sturlungaöld,
þar sem lagt væri leynispjótum í
hjartastað íslenzks þjóðernis og,
mál vort og ættjörð svívirt og synir
lands vors gerðust föðurlandsníð-
ingar.
Þéssu þyrfti og ætti að andmæla
af alefli og hver sá ætti að fá sömu
afdrif og Jón biskup Gerreksson
er í slíku athæfi gerði sig sekan.
Hann kvað bindindis- og siðbóta-
menn einnig hafa annað verkefni
með höndum, sem sannarlega væri
Goodtemplarafélaginu skylt. Það
væri að vinna á móti mannsali því
sem hér ætti sér stað, þar sem tæp-
lega liði svo dagur að ekki kænii
upp mál þar sem það sannaðist að
ungar og saklausar stúlkur hefðu
verið leiddar út á glapstigu hér í
bænum—í hjarta menningarinnar.
Skoraði hann á alla sanna íslend-
inga að hafa opin augun og útrétt-
ar hendur því til varnar að slíkt ætti
sér stað, og gat hann þess að engin
stúlka sem nú væri að alast upp
þér væri óhult fyrir þessu böli ef
aðgerðarlaust væri látið.
Ef orð sín væru rengd visaði
•hann mönnúm á sibótafélag fylkis-
ins og lögreglustöðvarnar, þar mætti
fá sannanir.
Séra Guðmundur Ániason talaði
þar næst um afrek bindindismanna
j liðinni tið; kvað þá geta litið glöð-
um augum á farinn veg; þar væri
miklu starfi lokið, en mikið skorti
þó á að brautin væri gengiti til
enda. Hivatti hann til hvíldarlausr-
ar framsóknar þar til komið væri
að hinu setta marki og aldrei vikið
hársbreidd til bafca.
Þégar hér var komið fór að syrta
í lofti og regn að falla og lýsti "for-
maður faarinnar því yfir að haldið
yrði heim, en saman yrði safnast
eftir klukkan átta að kveldinu í
Goodtemplarahúsinu. Kvað hann
þar verða kost á að heyra þann
mann er bezt mælti á vora tungu
hér vestanhafs, þar sem væri Goð-
mundur skáld Kamban. Var því
tekið með lófaklappi. Að kveldinu
var komið saman í Goodtemplara-
salnum og birtist hér í blaðinu ræða
sú er Kamban flutti. Auk iþess
fóru þar fram ýmsar aðrar skemt-
anir og var dagurinn hinn ánægju-
legasti í alla staði.
II.
Samkvæmi var haldið á’ Térfca-
mannadaginn í Selfcirk undir um-
sjón safnaðarins. Hafði Benson
lögmaður boðið fólki að safnast
saman að heimili sínu, sem er hið
fegursta að allri umgengni. All-
margt fólfc var þar saman komið
þrátt fyrir skuggalegt útlit og
skemtu menn sér aðallega við
söngva. Séra Carl J. Olson frá
Gimli flutti þar ræðu, aðallega á-
varp eða hvöt til unga fólksins.
Sýndi hann fram á hversu mikils-
vert það væri í æsku að taka sér
eitthvað ákveðið fyrir hendur.
Margur liði skipbrot á framtið
sinni fyrir þá skuld að hann hefði
alist upp í stefnuleysi og stjórnast
af óráðnum hugsunum. Ræðan var
heilnæm hugvekja og þess efnis að
hún ætti að festast sem flestum í
minni. Sig. Júl. Jóhannesson tal-
aði þar nokkur orð; sagði kafla úr
mentasögu íslendinga til foma, bar
það saman við oss' og nútíðina og
hvatti til sameinaðrar baráttu fyrir
tilveru vorri hér vestan hafs.
Jónas Jónasson trésmiður talaði
stutt en laglega; hvatti til þess að
festa sér í minni það sem fram hefði
farið á samkvæminu og láta fram-
tíðar afrek sýna og sanna að ekki
hefði það alt fallið í grýtta jörð, er
til eggjunar hefði verið sagt, bæði
æskulýðnum og hinum fullorðnu.
Söngum var haldið áfram langt
fram á fcveld og voru það alt íslenzk
kcæði sem til þess voru valin; mest
ættjarðarkvæði. Samkoman var hin
sæmilegasta í alla staði.
Satt eða logið?
Þær fréttir hafa gengið staflaust
um allar götur í hálfan annan mán-
uð og magnast dag frá degi að ver-
ið sé að undirbúa sameining Uni-
tara safnaðarins og Tjaldbúðarinn-
ar hér í bænum. Hvort sem þessar
sögur eru sannar eða lognar þá er
það víst að þær eru svo greinilegar
að ljósar fréttir eru sagðar af sam-
eiginlegum fulltrúafundum beggja
safnaðanna í þessu skyni.
Að þetta geti verið satt þykir
flestum ótrúlegt eftir því sem
á undan er gengið — og ómögu-
legt án stórra stefnubreytinga ann-
arshvors eða beggja, en hins vegar
má það vera meira en lítil biræfni
gé þessu öllu logið frá rótum og
tæplega hægt að gera sér í hugar-
lund í hvaða skyni það væri gert.
Lögbergi hafa borist þrjár grein-
ar um þéssa samninga, sem sagt er
að sé i fæðingu, en sökum þess að
(blaðið hefir enga vissu fyrir áreið-
anleik fréttarinnar, hafa þær ekki
verið teknar og verða ekki að svo
stöddu.
A U GL Ý S I N G
Manitobastjórnin og Alþýðumáladeildin
Greinarkafli eftir starfsmann alþýðumáladeildarinnar.
Veðbréfslög þreskjara í Manitoba.
Á hverri einustu þreskivél, sem
notuð er í Manitoba ætti að vera
spjald með áritaðri 7. gr. illgresis-
laganna. Sömuleiðis er það ákveð-
ið að veðbréfslög þreskjara skuli
auglýst á vélunum.
Þessi veðbrófslög þreskjara eru
prentuð í bæklingi af Manitoba
stjóminni og getur hver þreskjari
fengið eintak af honum með því að
skrifa til hins konunglega prentara
í þinghúsinu í Winnipeg.
Þár er tekið fram að hver
þreskjari sem vél stjórni í Mani-
toba fylki eigi að hafa lögin fest á
vélina pg hver sem vanrækir að
gera það er sekur um $10 sekt.
Tilgangur þessara laga er sá að
tryggja á báðar hliðar borgun fyrir
verk sem unnið er með þreskivél-
um.
Lögin ákveða að þreskjarinn hafi
heimild til þess að halda eftir parti
af kominu sem hann hafi þreskt
fyrir bónda, til þess að tryggja sér
borgun fyrir þreskinguna. Upp-
hæð sú af fcorni sem hann má halda
eftir ier nægilega. mikil miðuð við
markarðsverð til þess að borga
þreskingarkaupið innan 30 daga.
Þreskjarinn getur haldið korninu
■þangað til það hefir verið flutt á
markað og selt, þar sem bóndinn
hefir engin yfirráð yfir því. Réttur
þreskjarans til þess að halda korni
skal vera hærri öllum öðrum kröf-
um eða veðsetningum. Það er
mjög liægt fyrir þreskjarann að
framfylgja rétti sínum um það að
halda eftir komi. Hann getur lýst
ætlun sinni annaðhvort munnlega
eða skriflega, eða lögin ákveða að
hann hafi rétt til þess að halda því
eftir ef hann gerir eitthvað i þá átt
eða hegðar sér þannig að það er
sjáanlegt að hann ætlar að halda
því eða hefir gert það.
Þegar kom er þannig tekið þá
jriá enginn annar snerta það, og
liggja við þvi háar sektir.
Þegar þreskjari hefir lagt hald á
kom, má hann fara með það inn i
hús í sínu eigin nafni, og ef bónd-
inn borgar eigi fyrir þreskinguna
innan 5 daga frá þeim tíma þegar
kornið var fastsett, þá hefir hann
heimild til þess að selja það með
sanngjörnu verði, borga fyrir flutn-
ing, borga sjálfum sér fyrir þresk-
inguna og skila svo afgangnum til
bóndans sem komið átti. Komið
verður að vera selt innan 30 daga
eftir að hald hefir verið lagt á það,
nema þvi að eins að bóndinn sam-
þykki það skriflega að því sé frest-
að.
En það er ekki einungis þreskjar-
inn sem þessi lög vemda, þeir sem
fyrir hann vinna og gera við áhöld
hans eru einnig verndaðir.
Innan 10 daga eftir að þreskivél
hefir verið færð af landi bónda
getur verkamaður eða aðgerðar-
maður gefið bóndanum skrifaða ti’-
kyuningu um það hversu mikið
hann eigi hjá honum (bóndanum)
fyrir kaup eða aðgerðarlaun, og
verður sú vinna að hafa verið gerð
i sambandi við þreskingu hjá bónd-
anum eða aðgerðir að hafa verið
gerðar á því þreskitímabili sem yfir
stendur. Og hlutfallslega við þaö
sem þreskjarinn vann sér inn skal
bóndinn borga. Þegar bóndi txirg-
ar slíka kröfu sem hann virkilega
skuldar, þá verður þreskjarinn að
gefa honum viðurkenningu fyrir
.þeirri upphæð og draga hana frá
kröfu sinni til bóndans.
Þó eignarréttur þreskivélar
breytist, eða þó kaup þreskjarans
sé gefið öðrum sem trygging, eða
tekið lögtaki, þá kemur ]>að ekki í
bága við rétt vinnumannsins eða
viðgerðarmannsins, nemas þvi að-
eins að vinnumaðurinn eða viðgerð-
armaðurinn fari lagaveginn til þess
að krefjast laima sinna innan 20
daga ieftir að hann hefir tilkynt
það bóndanum, þá skal hann við
það tapa rétti sínum.
Lögin ákveða að vinnumaður sem
hjálpar til við þreskivél hafi rétt til
þess hvenær sem er að krefjast af
þreskjaranum skrifaðs vottorðs um
tíma sem vinnumaðurinn geti kraf-
ist kaups fyrir og hversu mikið kaup
hann eigi að fá og þreskjarinn eða
umboðsmaður hans er samkvæmt
löguntim skyldur að gefa slíkt vott-
orð.
rleiri ákvæði eru i lögumnn, en
þessi eru þau sem bændum er mest
áriðandi að vita.
.. 1 • timbur, fjalviður af öllum
3.r vorubirgöir tegundum, geirettur og al«-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
IComið og sjáiðvörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
—— ------------ Limlted —------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
S 6 Li S K X N
4
syngjandi, kveðandi, talandi og gal-
andi; en á sama tíma siðprúð og
orðvör.
IÞað var eins og öll böm á ís-
landi vissu það að þar sem séra
Friðrik var, þar væri þeim sælu-
staður, þar mættu þau vera glöð og
leika sér, en þar mættu þau aldrei
gera neitt ljótt, aldrei segja neitt
Ijótt og helzt aldrei hugsa neitt
Ijótt.
Þegar drengjahópur sást ein-
hversstaðar heima, sem léku sér og
vom glaðir, en hvorkú blótuðu,
rifust eða flugust á, þá vissu allir
að það voru drengvrnir hans Frið-
riks.
Séra Friðrik er nú i Minneota,
hann hefir verið þar prestur í heilt
ár, en fer beim með Gullfossi og
það er víst að honum verður fagn-
að af stórum barnahóp, þegar hann
kemur heim.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Kæri ritstjóri Sólskins.
Eg ætla að senda Sólskini fá-
einar línur, eins og eg sé svo mörg
börn gera. Eg befi svo gaman af
að lesa Sólsfcinið.
Lærðu gott á meðan mátt
máttur þinn kann dvína brátt,
brátt af láta illu átt
átt Guð biðja dag sem nátt.
Svo óska eg þér og Sólskininu
góðra og langra lífdaga.
Rafnkell S. BorgfjörS.
VÍSA.
Ljúfir geislaa ljóss úr geim,
likt og sólarblæja,
vefjast þétt um þennan heim
]>egar börnin hlæja.
Sig. Jútl. Jóhannesson.
Haust.
Þrjár konur hafa sfcrifað Sól-
skini og óskað eftir að þetta gamla
fcvæði væri tekið upp i það.
Nákaldur nálgast vetur
nístandi fögur blóm,
syngur nú sumargyðjan
sorgblöndnum kveðjuróm;
bliknandi blöð tíl foldar
berast frá sfcógargrein;
söngfugla himnesk hljóðin
heyrast ei lengur nein.
Náttúran höfuð hneigir,
himinsins frjósa tár;
vötnin af vindum gáruð,
völlurinn hélugrár;
himneskri hönd er leikið
hinsta við sumardag
hjartans á hulda strengi
hrífandi sorgarlag.
Alt það sem gott og göfugt
guð á i þinni sál
vek þú nú til að vinna,
vinn fyrir drottins' mál.
Viðir þó verði að hlýða
vetrarins hörðum dóm
lát þér í hjarta lifa
. líknar og kærleiks blóm.
Drottinn, ef skæðir skuggar
skyggja um lönd og ál,
gæddu mig lífs þíns ljósi
lýsandi hverri sál.
Ó, guð, ef einhver grætur
— grátur ber vott um sár —
breyt mér í mjúkar hendur
megnandi að þerra tár.
Sig. Júl. Jóhanncsson.
SÓZLSZKZIUNr.
BARNABLAÐ LÖGBERGS
I. AR. WINNIPEG, 14. SEPTEMBER 1916 NR. 51
Vinur allra sólskinsbarna.
Scra Friðrik FriSriksson.
Bamavinur.
Það eru tiltölulega fáir menn
sem skrifa vel fyrir börnin, og enn
þá færri sem geta gert það vel.
Yfir þöfuð eru það fáir sem
kunna að vinna fyrirvböm eða með
bömum. Hjá Dönum var uppi einn
maður sem sérstaklega skrifaði fyr-
ir bömin og var elsfcaður af þeim;
hann hét Hans Kristján Anderson.
Þið hafið öll heyrt talað um æfin-
týri Andersons.
Sá sem mest hefir unnið meðal
bamanna hjá íslendingum heitir
Friðrik Friðriksson; heima hefir
hann oftast og lengst verið nefnd-
ur Friðrik barnavinur; hér er hann
altaf kallaður séra Friðrik.
Islenzku börnin hér fyrir vestan
vita ekki mikið um þenna mann,
en hann er sannalegur sólskins
maður.
Hvar sem séra Friðrik Friðriks-
son er þar er sólskin.
Eg hefi þekt þenna mann lengi;
var með honum í skóla á íslandi
fyrir 20 árum síðan og sá þá undir
eins að hann var öðruvísi >en aðrir
menn.
E^ man eftir því að einusinni var
auglyst í Reykjavík að barnaguðs-
þjónusta ætti að verða í Goodtempl-
arahúsinu kl. 10 næsta sunnudags-
morgun. Eg fór þangað, þvi þetta
þótti svo skrítið; það hafði aldrei
heyrst fyr að haldnar væru sérstafc-
ar guðsþjónustur fyrir börn.
Húsið var svo að segja fult; og
flestir komu víst af forvitni til þes's
að vita hvemig hún mundi verða
þessi bama guðsþjónusta.
Og séra Friðrik Friðriksson átti
að prédifca. Þá var hann samt ekk;
orðinn prestur.
Og það var skritin prédikun sem
hann flutti. Það var ekki venju-
leg ræða, heldur sagði hann böm-
unum sögu. Og hvaða saga haldið