Lögberg - 23.11.1916, Qupperneq 3

LOOBEKG, FTMTUDAGTNN 23. NOVEMBER 1916
3
EKKI ER ALT SEM SYNIST
Eftir
Charles Garvice
>
“Þaö er líklega enginn efi á því aö hún sé dáin?”
sagiSi Bertie alvarlegur og varkár.
“Nei, — ó, nei, eg sá hana sjálfur. Eg sá kápuna
hennar — auk þess, en fyrirgefðu mér, eg get ekki
talaö um þetta. ViS skulum spjalla um eitihvað ann-
aS. HaldiS þér aS ungu stúlkunni sé þaS á móti skapi
aB eg komi og heilsi henni?”
“Nei, þaö er henni alls enginn ami”, sagSi Bertie
meö lágri röddu. — “Williars sagöi hann litlu síöar,
“hvernig er ástatt meö taugar þínar nú sem stendur?
Heldur þú — aS þú getir þolaö riddaraáhlaup?”
“Eg er eins rólegur og ómóttækilegur og jarSfast
bjarg”, svaraöi Stuart Williars brosandi og rétti út
hendi sina. “Hefir þú riddaraáhlaup eöa óvæntan
smell, eSa hvaS þú vilt kalla þaS, í vændum lianda mér,
þú leyndardóma prangari?”
“Já, þaS hefi eg”, svaraSi Bertie. En eg ætla ekki
aS segja þér hvaS þaS er. ÞaS mundi ranghvolfa
áformum mínum og koma upp um ungfrú Mazurka —
hún er hættuleg persóna aS eiga í ófriSi viS. En þaS
bíSa þin brögö og smellur — og eg aSvara þig aS
vera viS því búinn”.
“Og eg segi þér þaS satt, góöi vinur minn”, sagSi
Stuart Williars þrosandi, aS ekkert riddaraáhlaup,
enginn smellur, brögS eSa brellur hafa nein áhrif á
mig. Eg er tilfinningarlaus fyrir öllu, kæri Bertie
minn. Já—ef þú gætir vakiö upp dauöa—en nú ekki
meira um þaö. — En hvaS gamla heimiliS lítur vel út.
Eg hefSi veriö hreykinn yfir þvi, ef hún heföi lifaS
og eg heföi getaS séö hana þar, sem drotningu þess
og mina. En nú skil eg viS þaö án nokkurrar sorgar.
AS sjá þaö vekur hjá mér sárar endurminningar. Þetta
veröur í siöasta sinni sem eg kem til Deercombe”.
“Heldur þú þaö ” sagöi Bertie. “Nú, nú erum
viS komnir þangaS. ViS skulum fara inn um aftari
dyrnar—hvar eru þær?”
“Þá skulum viö fara þessa leiS”, sagSi Stuart
Williars. “Hún liggur til þeirra herbergja sem eg
notaöi, þegar eg dvaldi hér siöast”.
Þeir gengu aö þeim armi hússins, sem herbergin
voru x, er hann bjó í áöur en hann flúSi meS Jóönu,
og Craddock gamli opnaði dyrnar, alveg eins og hann
hefSi búist viS komu þeirra.
"Ó, hr. Craddock”, sagöi Stuart Williars þreytu-
lega. “EruS þér hérna? ÞaS var sannarlega vel gert
af yöur. Eg átti alls ekki von á því”.
“Mér hefir komiS illa og þótt afarleitt aS heyra
um fjármunamissirinn, sem þér hafiS oröiS fyrir, lá-
varður—”
“Þökk fyrir hluttekningu yöar og samhvgS, hr.
Craddock. Eg óska og vona aö þér veröiö góður og
tryggur aSstoSarmaSur og ráöanautur hins nýja eig-
anda”, sagöi hann.
“Ungfrú Trevelyan getur ekki veitt þér móttöku
fyr en eftir dagverö”, sagSi Bertie. “Finst þér þaö
vera nógu snemt?”
“Já, meira en nógu snemt, eg hefi ekkert viö tim-
ann aS gera, hvort sem er”, sagöi Stuart Williars
kæruleikislega.
“Hún sagSi aS þú mættir hafa þennan arm hússins
til þinna umráSa ef þú vildir”, sagöi Bertie enn frem-
ur, “heldurðu aö þú getir unaS þét í garðinum eina
klukkustxmd meS vindil?”
“Já — það verður ekki í fyrsta sinni sem eg dvel
þar”, sagöi Williars og stundi viö endurminninguna
um þaö, að hann og Jóan höföu gengiS saman um
þessar mjúku grasflatir.
“Nú, jæja”, sagSi Bertie glaSlega, en meö eifls
konar innri geöshræringu, sem hann gerSi sér ekkert
ómak til aö dylja. “Þá ætla eg að yfirgefa þig — eg
hefi fáein bréf, sem eg þarf aö skrifa”.
Stuart Williars kinkaSi kolli, kveikti í vindli og
labbaði út um glerdymar út á hiS opna pláss, og sökti
sér niður í hugsanir um Jóan. ÞaS var aS sönnu
einkennilegt — en þenna dag gat hann aS eins hugsaS
um hana sem lifandi. Sýnin í likhúsinu varS exns og
í þoku fyrir augum hans, svo hann sá hana óglögt, en
þar á móti sá hann lxina lifandi Jóönu, sem hafSi geng-
iS meö honum um garðinn, eins glögt og hún væri þar
enn þá.
“Ó, elskan mín”, sagöi hann ofur lágt viS sjálfan
sig. “Eg hefi aS eins eina von enn þá.— þá von, aS
eg fái aS finna þig þarna uppi”. Hann leit upp i
kveldhimininn meö þeirri lotningu, sem hingaö til
hafði veriS honum ókunn.
En á sama augnabliki og hann ætlaSi aö ganga inn
í húsið aftur, sá hann granna, beinvaxna unga stúlku
koma inn um garðshliSiö. Það var áh'rifamikil yndis-
leg persóna, og þaS var eins og eitthvaS héldi honum
kyrrum þar sem hann stóS, hann gat ekki hreyft sig
þó hann reyndi til þess. Hún kom nær og nær, en
sneri ávalt höföinu frá honum, og eftir því sem hún
nálgaSist meira vafningsviSar klæddu veggi hússins,
og sást glöggar og glöggjtr, fanst honúm sem einhver
hönd frá öðrum, ósýnilegum heimi væri lögö á brjóst
sitt.
Þetta var vaxtarlag Jóönu. Já, þaö var hennar
yndislega sköpulag, það var hennar fagra, þekkilega
lmakkasveifla — hver hreyfing krösslögSu armanna
var hennar, Jóönu. Hjarta hans hætti aö slá, aS hon-
um fanst, og andlit hans varö kríthvitt — hvers konar
ímyndanir voru þó þetta í huga hans? Hægt og
horfandi til jaröar nálgaðist hún hann — nálgaöist
hann svo mikiS aS hann gat nséstum snert hana —
nálgaSist hann svo mikiö, aS hún hlaut að sjá hann
ef hann hreyfði sig hiS minsta. Á þessu augnabliki
laut hún niður til aö taka upp blóm, og þegar hún
rétti úr sér aftur sneri hún andlitinu að honum. Og
með háværu hljóSi, sem hinn sárt kvaldi hugur hans
fram leiddi ósjálfrátt, sté hann áfram tvö skref og
nefndi nafn hennar.
“Jóan”.
Hún hrökk viö, misti blómin og þrýsti höndunum
aö hjarta sínu, og þannig stóSu þau þessi tvö og
störöu hvort á annað. Náföl og skjálfandi eins og
strá í vindi rétti hann hinar nötrandi hendur sinar
fram. Hann var sannfærSur urn að þetta var opin-
benin.
Loks höfSu hinar ofþreyttu taugar hans gefist upp
— hann var orðinn brjálaöur — brjálaöur. Já —
þetta voru brjálaös manns missýningar eða skynvill-
ingar. Og þó — hamingjan góöa — hvaS hún var lík
henni. Þetta var Jóan — hin gam’.a Jóan — en enn
þá fegurri, enn þá yndislegri, enn þá elskuverSari en
hún var áður. __
“Ó, guð minn góSur”, sagöi hann loksins i hásum
róm. “Eg hlýt aö vera brjálaður, og þó — hver sem
þú ert, þá svaraðu mér. Þú líkist einni — einni
stúlku, sem eg hefi þekt og elskaö. í guöanna bæn-
um — svaraSu mér”.
Föl og skjálfandi leit Jóan upp.
“Eg er jóan Ormsby, lávarður Williars”, sagSi hún.
“Ó, nei — nei”, hrópaði hann. “Tæl ’u mig ekki.
ÞaS getur ekki veriS mögulegt — mín Jóan er dáin —
fyrir löngu dáin”.
“Eg er ekki dáin”, sagði hún. “Eg er Jóan — eg
er ógæfusama stúlkan, sem þér einu sinni köUuöuS
Jóönu og sem þér ætluöuð að táldraga — lávaröur
Williars, hvaS hafiö þér að segja mér?”
“Ekki dáin?” hrópaði hann. “LofaSu mér aö
snerta þig — talaðu aftur. Góði guS, góSi guð —
lifandi, ekki dáin”.
Hún stóö fyry- framan hann, og þaS brá fyrir
mildari svip í harSa og stranga augnatillitinu.
“Eg er Jóan Ormsby — eg er Ida Trrfvelyan”,
sagSi hún. “Þér eruS kominn í því skyni aS heilsa
mér — hér er eg”.
Hann sté eitt skref áfram og tók hana í faSm sinn,
og tárin runnu niður kinnar hans. Fáein augnablik
lá hún, hrifin af ástaránægju, kyr í faSmi hans, en
svo losaði hún sig.
“Þetta — þetta er móBgun”, stundi hún. “EruS
þér búinn aS gleyma þeim rangindum, sem þér ætluS-
uð að beita gegn mér, lávarður Williars?”
“Gleyma? Rangindum?” endurtók hann meö
ákafa miklum. “HvaS ert þú að segja. Vert þú
þolinmóS við mig, Jóan. Það hringsnýst alt i heilan-
um á mér, eg veit hvorki upp eSa niður, alt er á
ringulreið — og hjarta mitt brennur sem eldur. —
Vertu þolinmóð —”
“Eg er Jóan Ormsby sagSi hún og reyrUi að tala
kuldalega og láta hörku heyrast í rómnum. “Þér
vilduð fá að sjá mig”.
MeSan hún talaði gekk hún inn í herbergiö, og
hann fór á eftir henni í eins konar leiðslu, alveg utan
við sig og án þess að vita hvað hann geröi.
“Jóan, Jóan lifir”, var alt sem hann gat sagt, og
hann horfði á hana með ólýsanlegri ánægju.
“Nú”, sagöi hún um leið og hún nam staðar við
arninn og horfði á hann. “Hvaö-hafiö þér að segja
mér?” Hann hallaði sér aS borðinu- þegjandi, og
hendur hans skulfu mikiS. “Á eg þá aS tala? Nú.
Þér ei’uð kominn, lávarður Williars, til aS afhenda
mér þær eignir sem eg á með réttu og lögum sam-
kvæmt. Er þaS ekki þannig?” Hann laut höfSi sinu.
ÞaS leit svo út, að hann hefði aS eins heyrt og skilið
helminginn af þvi sem hún sagBi. “Eg er Jóan Orms-
by, dótturdóttir lávarðar Arrowfields. Fasteignimar
eru nú lögleg eign min og sömuleiöis peningamir, alt
þetta, sem veriö hefir eign yöar, er nú oröin mín eign.
Þannig er um það skrifaö í erfSaskránni”:
Meðan hún talaði tók hún upp úr vasa sínum
erfSaskrána og rétti honum hana. Hann hneigöi sig
samþykkjandi og sagði: “Já, það er þin eign, Jóan,
alt saman er það þín eign; en hvers vegna talar þú
þannig við mig?”
“Hvers vegna?” sagði hún beiskjulega og reiSi-
glampa brá fyrir í augum hennar. “Af því eg vil
endurgjalda yður þau rangindi, sem þér ætluðuð einu
sinni aS fremja gegn mér. Sko, hérna er erföaskráin,
sem heimilar mér að taka í mína eigu alt sem þér
hafiö átt. En eg vil ekki taka viS því af þeim manni,
sem hefir ætlað að fremja blóSug rangindi gagnvart
mér. Takið þér við yöar peningum aftur, lávarður
Williars, eg vil ekki eiga þá. Hvér einasti skildingur
mundi minna mig á þann mann, sem eg treysti al-
gerlega og sem þó tældi mig”.
Hún leit upp og fleygði erfðaskránni á eldinn.
Stuart Williars stóð hreyfingarlaus og horföi á
hana.
“Eg — eg aS tæla þig? Eg framiö blóöug rangindi
gagnvart þér?” hrópaöi hann hásum róm. “Guð minn
góður — hvaS er þetta? Eg sem hefi elskaö þig heit-
ara en nokkur maöur hefir nokkru sinni elskað nokkra
kvenpersónu? Eg — tælt þig?”
“Já”, sagði hún og bandaði hendinni ásakandi.
“Þér hafið framiö óbætanleg rangindi xfíö mig, ef ekki
ófyrirsjáanleg tilviljun hefSi komið upp hinum slæmu
áformum yðar mér viövíkjandi. Lávaröur Williars —
lítiö þér í augu mín — litiö þér fast og hiklaust í augu
mín — og neitiö því svo, ef þér getið”.
“Miskunnsami guð, hvaö er þetta?” tautaði hann i
dimmum róm. En svo var eins og hann áttaöi sig alt
í einu — hann greip meS hendinni niður i vasann og
tók upp samanbrotið skjal.
“Tóan”, sagöi hann. “Nú fer eg aS skilja þig —
og hér — hér er svar mitt”.
MeS rólegri og göfugri hegðan rétti hann henni
skjalið. Hún tók við því og opnaSi þaS — en þá varð
henni svo bilt viS að hún var nærri dottin og stokk-
roönaSi. Þetta var giftingar leyfisbréf þeirra.
“Jóan”, sagði hann. “Mín elskaSa Jóan. Hélstu
að eg ætláöi að tæla þig — eg, sem heföi viljað fórna
lífi minu til aS frelsa þig frá augnabliks mótlæti? Ó,
Jóan, Jóan, það ert þú sem hefir gert mér blóðug
rangindi”.
Hún stóö nokkrar sekúndur og starði á föla,
magra, fallega andlitiö og á samanbrotna leyfisbréfið,
sem hún hélt á i hendi sinni, svo lyfti hún höndum
sínum með lágu hljóði og riöaöi fram og aftur um
leið og hún sagði:
“Fyrirgeföu—fyrirgeföu”.
Hann greip hana i faðm sinn og þrýsti henni aö
brjósti sinu, en á meðan ríkti algerð þögn, sem sagði
meira en orö gátu lýst. Og meðan þau sátu við arin-
eldinn og hann hélt henni kyrri í faSmi sínum, sagði
hann henni hina hryggilegu sögu um hennar imyndaöa
dauða, og hún sagSi honum hvernig Bertie gegn betri
vitund hefði aðskilið þau. Hve undarleg þessi saga
var fyrir ungu stúlkuna, sem hann hélt sig aS hafa
mist, veröur ekki lýst. Hve undarlega forlögin höfðu
notaS Mordaunt Royce fvrir áhald sitt. En nú var
búið að dreifa dimmu skýjunum, og himininn var aft-
ur blár og bjartur meS sólskini fyrir framtiðar gæfuna.
“Eftir nótt kemur morgun og eftir sorg kemur
gleöin”, sagöi Jóan. “Góöi nxinn, hafi sorg ekki veitt
okkur annað gott, þá hefir hún þó sýnt okkur hve sönn
og staðföst ást okkar hefir verið, því hún hefir staðiö
af st'r slorminn og hiS voSalega óveöur, sem geysaö
hefir yfir höfSum okkar”.
“Æ ’, sagði hann og stundi, þvi hugsunin um alt
það mótlæti sem hann hafði orðið fyrir, skygöi snögg-
vast á ánægju hans. “Hún var komin að því aö liöa
skipbrot, Jóan. Við vorum aö þvi komin að farast”
Mínúturnar liöu án þess aö þau vissu — dagverðar-
bjallan hringdi, en þau heyrðu það ekki. Þegar
klukkan var hálf átta, var bariB að dyrum ofur hægt,
og Bertie, ungfrú Mazurka og Emily komu inn. Jóan
reyrUi að losa sig úr faðmi hans, en hann hélt henni
þá enn fastara.
“KomiS þiS inn, vinir minir”, sagöi Williars.
“komiö þið inn og njótið ánægjunnar meö okkur. Ó,
Bertie — þú aövarðaðir mig við smelli, skelli — og
fleiri nöfn gafst þú þvi sem eg man nú ekki — og eg
þló að þér, en þetta var næstum því of mikiö fvrir mig.
Ungfrú Mazurka, ef það er sönn gæfa að sjá þetta
lán sem við höfum sjálf skapað, þá ættuö þér nú aö
vera ánægðar. Hana, sem eg elskaöi og eg áleit vera
dána, hefi eg nú fundið aftur”.
Hann lyfti höfSi Jóönu aö vörum sinum, og kysti
hana.
Nokkrum mánuðum siðar kom greifi og greifa-
inna Williars til Genua, þau voru á brúðkaupsferB
Sannir gæfugeislar léku um andlit þeirra. Þetta var
seint aS kveldi dags. Koma hinna ungu hjóna hafði
vakið mikla eftirtekt, sökum hinnar rómantísku sögu
þeirra. og nú voru þau á skemtigöngu til að njóta ein-
verunnar i hinu svalandi kveldlofti. því hin skraut-
legu herbergi þeirra í “Hótel Italíu”, gátu ekki veitt
þeim hana.
“En hvað kveldiö er indælt”, sagði Jóan, studdist
við arm manns síns og leit til himins.
“Já”, sagði hann. “GuS veit hvort það er eins
fagurt í Englandi. Við kvörtum alt af yfir enska
loftslaginu, en eg held það sé naumast verra þar en
annarsstaöar”.
“Eg veit ekki hvernig veðriö er i Englandi nú”.
sagði Jóan. “Emily hefir ekkert minst á það i bréfum
sínum. En eg vona aB það sé gott og verði þaS, þegar
við komum heim í næstu viku. Emily skrifar að rós-
irnar séu aS spretta upp, og aS grasflatirnar séu eins
mjúkt og flauel”.
“Emily er hrifin yfir öllu í The Wold”, sagði hann
brosandi. “Varö góður árangur af nýja leiknum?”
“Já”, sagBi Jóan brosandi, “og nú er ungfrú
Montressor uppáhaldsgoð almennings í stað Idu
Trevelyans”.
“Eg hefi lika fengið bréf”, sagði hann. “GeturSu
gizkað á frá hverjum?”
“ÞaS held eg sannarlega”, sagöi hún og roönaöi
ofurlitið, en horfði hreinskilnislega og hiklaust á hann.
“Frá lávaröi Dewsbury?”
“Já — frá Bertie”, sagSi hann, og brosti ánægju-
lega. “í því er líka nýung. GeturSu lika getið
hennar?”
Hún hugsaði sig ofurlítiö um, og á meSan strauk
hann hendi hennar bliðlega.
“ÞaS er viövikjandi ungfrú Mazurka — er það
ekki?” sagSi hún svo.
“Þú gazt rétt aftur. Hann beiddi hennar fyrir
viku síðan og þau ætla aö giftast þegar viS komum
heim. Þannig endaði samsæri þeirra. Nú — eg óska
þeim allrar mögulegrar gæfu”.
“ÞaS geri eg líka af heilum huga”, hvíslaði hún og
þrýsti sér að honum. “Stuart, ef þessir vinir hefðu
ekki hjálpað okkur, þá værum vjð ekki á skemtigöngu
hér á þessari stundu”.
Hann laut niður og kysti hana, svo gengu þau
heim aö hótelinu aftur.
ENDIR.
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
I. KAPÍTULI.
Unafrú Polly.
Ungfrú Polly HaiTÍngton kom fram í eldhúsið sitt
einn júnímorgun. Hún kom meS allmiklum hráða.
Það var ekki venja ungfrú Pollys aS ganga mjög
hratt eða aö hreyfa sig hastarlega; hún var hreykin
vfir hinni rólegu og sjálfstæðu framkomu sinni, en í
dag flýtti hún sér — já, hún reglulega flýtti sér.
Nancy, sem stóð viS gluggann og var að.þvo mat-
arilátin eftir morgunverðinn, leit undrandi upp frá
vinnu sinni. Hún hafði að eins verið tvo mánuði hjá
ungfrú Polly, en hún haföi á þessum tíma komist aö
þeirri niöurstöðu, aS húsmóðir hennar var ekki vön
aö flýta sér.
“Nancy!”
“Já, ungfrú.”
Nancy svaraði vingjarnlega og kurteislega, en hún
hélt áfram aS þurka skálina, sem hún hélt á.
“Nancy”, rödd ungfrú Pollys var nú hörkuleg —,
“þegar eg tala til þín, þá vil eg að þú hættir að vinna
og hlustir á það, sem eg ætla að segja þér.”
Nancy blóöroðnaöi. Hún lét skálina, undir eins á
boröiö, aS hálfu leyti umvafði af þurkunni, svo hún
var nærri búin að fella hana á gólfið þegar hún dró
hendina að sér, sem ekki mundi hafa minkaS vandræöi
hennar.
“Já, ungfrú — já, þaö skal eg gera, ungfrú,”
stamaSi hún um leið og hún greip skálina og lét hana
óhulta á eldhúsbekkinn. Svo sneri hún sér snögglega
við. “Eg hélt að eins áfram aS vinna, ungfrú, af því
þér sögðuö í morgun aö eg skyldi hraöa mér aB þvo
upp, eins og þér rnuniö.”
Húsmóðirin hnyklaöi brýrnar.
“Það er ekki nauðsynlegt aö koma meö neinar
skýringar, Nancy. Þetta er ekkert sem eg hefi beðiö
um. Eg sagði að þú skyldir hlusta á það, sem eg
ætlaöi aB segja þér.”
“Já, ungfrú.”
Nancy byrgöi niöri í sér stunu. Hún var efandi
urn það, aö hún gæti nokkru sinni gert þessari hús-
móöur sinni nokkuö til geös. Nancy hafði aldrei verið
i vist fyrri, en þar eö móöir hennar, sem var veikbvgð
kona, varS alt i einu ekkja með þrjú yngri börn en
Nancy, þá var hún neydd til aö útvega sér vinnu til
þess, að geta hjálpað framleiöslu fjölskyldunnar, og
hún varð svo fegin þegar hún fékk vist i stóra húsinu .
á Lin ’arbakka. Nancy var úr Króknum, i tveggja
milna fjarlægS, og þekti ekki annaö til txngfrú Polly
Harrington, en aS hún var eigandi gamla höfðingja-
setursins Lindarbakka, og ein af rikustu konunum i
h: raðinu. Þannig var þaö fyrir tveim mánuBum síð-
an. Nú þekti Nancy ungfrú Polly sem stranga, al-
varlega konu, sem hniklaði brýrnar ef hnifur datt á
gólfiö, eða hurð var skelt, en brosti aldrei, þó enginn
hnífur dytti og engri hurð væri skelt.
“Þegar þú ert búin aö þvo upp, Nancy,” sagöi ung-
frú Polly, “þá getur þú farið upp og þvegið litla her-
bergiS á hægra lofti, og búið um barnsrúmiö sem
þar er. Þú sópar og þværS herbergiö vel — auðvitað
tekur þú fyrst út koffortin og hattöskjumar sem þar
eru. Það má láta þaö inn í eitthvert af fatnaöar-
klefunum.”
“Já, ungfrú. í hvorn klefann af fataklefunum?”
“í þann til hægri handar.” Ungfrú Polly þagnaði
snöggvast, en bætti svo viö: “Já, það er máske réttast
að eg segi það um leiö, Nancy, eg á von á lítilli svstur-
dóttur, ungfrú Pollyanna Whittier, sem ætlar að koma
hingaS og vera hjá mér. Hún er ellefu ára gömul, og
á að sofa i herberginu uppi á loftinu.”
“Lítil stúlka — sem á aö kopia hingað? Nei, verð-
ur það ekki gaman, ungfrú,” hrópaöi Nancy; henni
kom til hugar sólskinið, sem ávalt fylgdi litlu systkin
unum hennar heima i Króknum.”
“Gaman Nú, þaö er nú ekki einmitt það orð,
sem eg vil nota,” svaraöi ungfrú Polly. “En hvernig
sem alt gengur, þá reyni eg að gera eins mikiö gott og
rptt og eg get. Eg held aB eg sé svo fullkomin mnn-
eskja, að eg viti hvaS er skylda min.”
Aftur blóSroðnaði Nancy.
“Já, auövitaö, ungfrú. Eg hugsaði aS eins um það.
aö litla stúlkan mundi — mundi — framleiSa dálitið
fjör í húsinu fyrir ySur,” stamaði hún.
“Þökk fyrir þína góöu meiningu,” svaraSi ungfrú
Polly þurlega, “en eg get ekki séð, að hér sé nokkur
bein nauðsyn fyrir þaS.”
“Jæja — jæja —, en þér hlakkiö eflaust til komu
hennar? systurdóttur ySar?” stamaði Nancy með óljós-
um grun um, aB hún yrSi aS undirbúa gleBilega komu
hinnar litlu, einmanalegu, ókunnu, ungu stúlku.
Ungfrú Polly teygði úr sér og varð fremur hnakka-
kert.
“Nú—nú, eg verS að segja það, Nancv, að þó eg
af tilviljun hafi átt systur, sem var nógu heimsk til að
gifta sig og láta óþarft barn inn í heiminn, sem áöur
var fullur af börnum, þá get eg ekki séö hvers vegna
eg ætti aö gleSjast yfir því, aö auka mfr fyrirhöfn
rneð það barn, sem eg á ekki sjálf, og sem að líkum
hefði aldrei átt aS fæöast. En, eins og eg sagöi áöan,
eg veit hvaS eg var skyldug til að gera. Gættu þess
nú að þvo vel i ölltim homum, Nancy,;’ bætti hún viö
hörkulega, um leiS og hún fór úr eldhúsinu.
“Já, ungfrú,” svaraði Nancy auðmjúk og tók hálf-
þurkuðu skálina — sem nú var svo köld aB hún varS
aö þvo hana aítur.
Þegar ungfrú Polly var komin inn í stofuna sina
aftur, tók hún enn þá einu sinni bréfið, sem hún hafði
fengið fyrir tveim dögum frá fjarlægum bæ í vestrinu,
og sem kom svo óþægilega flatt upp á hana.
Áritun bréfsins var til ungfrú Polly Harrington.
Beldingsville, Vermont, og hljóðaöi þannig:
HeiSraSa ungfrú!
Mér þykir leitt að verða aö segja ySur það með
þessu bréfi, að séra John Whittíter er dáinn fyrir hálf-
um mánuði síSan, og hefir skiliö eftir eitt einasta barn,
ellefu ára gamla stúlku. Aö öðru leyti hefir séra
Whittier ekkert skiliö eftir, nema fáeinar bækur; eins
og þér eflaust vitiö, var hann prestur við trúboösstöð
| hérna við lág laun.
Að svo miklu leyti sem mér er kunnugt var hann
giftur systur yöar, sem er fyrir nokkrum árum dáin:
en hafi eg skiliö hann rétt, þá gaf hann í skyn aö
samkomulag fjölskyldu yöar og hans, hefSi ekki veriS
sem bezt. Hann áleit samt aö þér, sökum systur ySar,
munduð taka barnið þeirra, dg veita því þaS uppeldi
sem sæmdi fjölskyldu yðar. Þetta er orsök þess aS eg
sný mér til yöar.
Litla stúlkan veröur feröbúin aB fara héðan þegar
þér fáið þetta bréf, og ef þér eruð fúsar til að veita
henni móttöku, þá erum við vongóðar yfir því, aö þér
skrifið okkur undir eins og segiS, að hún megi koma
strax, þvi hér eru gömul hjón, sem ætla að fara austur,
og þau mundu taka hana með sér til Boston og sjá um,
að hún kæmist óhult á lestina til Beldingsville. Eg
skal þá auSvitað láta yður vita hvaða dag og meS
hvaða lest þér megiö vænta Pollyönnu litlu.
Vo'nandi að fá ánægjulegt svar frá yður hið bráö-
asta, er eg yðar með viröingu
/. 0. White.
\ | A RKKT | I ()TEL
'7i6 sölutorgxC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
Sólarlag.
Hljótt óg fagurt haustsins kvöld
hrífur sérhvem göfgan anda,
þegar heilög himinvöld
hengja gullbrydd skuggatjöld
yfir heimsins arinskjöld
af sem bjartir geislar standa.
Hreint er þetta haustsins kvöld
hrífur sérhvem göfgan anda.
Svona fagurt sólarlag
sjaldan lýðir fá að skoða.
Rósalini lögSu’ á stag
líkist sérhvert skýja ’rag.
Eftir slíkan drottinsdag
dimman blandast fögrum roða.
Svona fagurt sólarlag
sannarleg er nautn að skoða.
Fyr en sólvagn ekur ótt
oían bláa himinvega,
fagurbúin frjálst og rótt,
faðmast sjáum dag og nótt.
Alt i kring er kyrt og hljótt,
kvssast þau svo hjartanlega.
Fvr en sólvagn ekur ótt
ofan bláa himinvega.
Svona fagurt sólarlag
sofin vekur hugarfæri.
Iliartað sérhvert hlær við slag
l.rifið kvöldsins tignar-brag.
Ó, aS lífsins eftir dag,
— Yzt við dauðans landamæri —
hvers manns síðast sólarlag
svona rótt og dýrðlegt væri.
í'orsktbítur.
—Skuggsjá.
Jóhannes Jósefsson.
Glimukappinn frægi skrifaði ný-
lega Halldóri Metúsalemssyni hér
i bæ og segir hann þar ýmislegt af
högum sínum.
Hann hefir verið með Ringling
Brothers í sumar; hefir hann veriö
þar í sérstakri skotraunadeild við
áttunda mann: 2 Ameríkana, 1 Eng-
lending, 1 ítala, 1 Ungverja, 1
Frakka og 1 Mexicomann.
Tvenn verðlaun voru veitt þeim
er beztir reyndust i skotrauninni •
æfSu þeir sig i tvær vikur og stóö
svo skotraunin yfir i 4 daga; skaut
hver þeirra 25 skotum á dag eða
roo skotum í alt.
VerSlaunin voru 2 heiöurspen-
ingar úr gulli og skotmeistaranafn-
bót með annari. Vann Jóhannes
fyrstu verðlaun og nafnbótina;
hæfði hann 97 sinnum af 100.
Jóhannes er listamaöur i fleiru
en aflraunum og glímum.
Viðbót.
26 október flutti Lögberg skýrslu
”m is’enzk heimili í ýmstxm bygö-
um, eftir upplýsingum frá ögmundi
Sigurössyni. Ögmundur er ný-
’ ominn úr ferð norðan frá Lundar,
Dog Creek og Sighxnesi og hefir
'mnn góðfúslega látið oss i té þær
tukaupplýsingar, sem hér segir.
Á Lundar, Marv Hill, Markland,
Clarkleigh og Cold Springs eru 80
heimili. í Vatnabvgöum: Foam
Lake, Leslie, Elfros, Mozart,
Wynvard, Kandahar og Dafoe eru
785 ísl. heimili. í Brandon eru 10
sl. heimili.
Með bvi að reikna fimm manns
í heimili veröa þetta 1875 manns i
viðbót við það sem áður var talið,
en þær upplýsingar gefa kunnugir
menn að óhætt muni að telja 6
manns i heimili og yrSi þá tala
len’inga á þeim heimilum fi8o8
heimilumj sem Ögmundur hefir
heimsótt 10,848.
Ögmundur lætur vel af viðtök-
unum þar. sem hann ferðaðist og
biöur Lögberg að ^kila þakklæti ti'I
þeirra er hann heimsótti.
100 manns geta fengiS aS nema
smtðar og aðgerSir á bifreifum og
flutningsvögnum I bezta gasvjela-
skólanum i Canada. Kent bætSi aö
degi og kveldi. Vér kennum fuli-
komlega afS gera vitS blfreiCar og
vagna og aC stjérna þeim, sömuleiKis
allskonar vélar & sjó og landi. Vér
böum ytSur undir stötiu og hjálpum
.vtSur til atS nfi í hana, annað hvort
sem bifreitiarstjórar, atigerSamenn
eða vélstjórar. KomitS etia skrifitS
eftir vorri fallegu upplýsingabók.—
Hemphill's Motor Schools, 643 Main
st., Winnipeg: 1715 Broad St., Re-
gina; 10262 First St„ Edmonton.
Vór þurfum menn atS læra rakara-
ItSn. Rakaraskortur er nö allsstaðar
melri en nokkru sinni fifsur. Vér
kennum ytSur iðnina fi 8 vikum, borg-
um gott kaup meðan þér eruC atS læra
og ftbyrgjumst ytSur stfiðu atS þv!
loknu fyrir $15 til $26 fi viku eða vér
hjfilpum ytSur til þess atS byrja fyrtr
sjftlfan yður gegn Ifigrl mftnatsarborg-
un. Sérstök hlunnlndl fyrlr Þfi 8*.
-em fyrstir koma Skrifið eða knmttS
eftir ókeypis upplýsingabók. Hemp-
bill’s Moler Barber Colleges, Paelfic
Ave., Winnipeg. frtibö 171R Broad
Str.. Regina og 10262 First St, Ed-
monton.