Lögberg - 18.01.1917, Blaðsíða 6

6
LÖGBERti, FIMTUDAGINN 18. JANÚAR 1917
‘i
l.aKiiHafn Alþýðn
Formáli.
Margir eru þeir, sem ekki vita almennustu
reglur, sem gilda í daglegu viðskiftalífi manna.
Kemur það oft fyrir að langar og dýrar deilur
stafa af smámunum, sem orsakast af misskilningi
eða þekkingarleysi.
pað sem mönnum virðist yfir höfuð liggja í
augum uppi og ekki geta nema á einn veg verið,
er oft í ljósi laganna á annan veg.
pað er ekki einungis mentandi og nátengt
borgaralegum skyldum að vita um algengustu lög
og reglur þess lands er maður byggir, heldur er
þáð einnig nytsanjt og uppbyggilegt.
pað getur viljað til að þekking á einhverju
smávægilegu lagaatriði komi í veg fyrir langar
þrætur og mikil útgjöld.
Lögbergi berast svo margar spumingar við-
víkjandi ýmsum málum að það ber vott um fróð-
leiksfýsn og nauðsyn á einhvers konar fræðslu í
því efni. Til þess er ætlast að úr þessu verði bætt
að einhverju leyti með þeim stutta leiðarvísi er
hér birtist.
Heilbrigði.
Glaðlyndi. ,
“Veriö glöð hvaö sem á gengur
og beriS ekki kvíða né áhyggjur
fyrir neinu”, segir Irving Fisher
kiennari í heilbrigði og fjárhags-
fræði viö Ýale háskólann.
“Glaðlyndi rySur brautir um veg-
leysur, en áhyggjur kasta steinum
í götu manna og kvenna, sem þau
hljóta a8 falla um. Þótt eitthvað
mótdrægt komi fyrir verSur þaS al-
drei læknað meS áhyggjum; þvert á
móti eru þær þess eðlis að þær
veikja þaS. afl, sem oss er til þess
gefiS aö bera byrðar mótlætisins.
ÞáS er satt aö styllingu þarf til
þess aS vera glaðlyndur þegar alt
virSist ganga á móti og engin leið
er sjáanleg út úr torfærunum; en
áhyggjurnar eru au/kabyrði, og sá
sem nóg hefir að bera áður, ætti
sannarlega ekki að bæta á herðar
sér auka þunga.
Óhyggilegt mundi það taliö ef
vér sæjum ferSamann, sem bæri
svo þunga byrBi aö hann tæpast
kæmist áfram, en tæki stein eöa
sandpóka í viðbót, til þess aS of-
bjóða kröftum sínum enn meira.
Slíkan mann mundum vér telja vit-
skertan. En hver er munurinn á
honum og þeim, sem bætir áhyggj-
um á mótlæti og veikir þannig
kraftana til aS bera mótlætiö?
Munurinn er alls enginn; þeir
drýgja báöir sömu heimskuna.
Hugsunin og líkaminn veröa aö
vinna saman. Hugsunin hefir
sterk og mikil áhrif á líkamann;
reiðikast, áhyggjustund, öfund eöa
afbrýSissemi, hatur eSa geöilska,
þó ekki sé nema um stundar sakir
eyða meiri líkamsikröftum en heilt
dagsvetk viS erfiðisvinnu.
ReyniS að reka burt allar þær
hugsanir Sem gera ykkur vansæl
meS hugsunum sem veita yður á-
nægju.
ÞaS er stundum erfitt að vera
léttur í lund, þegar sem mest geng-
ur á móti, en þaö má læra það, al-
veg eins g hvaö annaö; læra það'
alveg eins og aö lesa eða skrifa eöa
að nota hjólbest eða fara á skaut-
um.
Ef vér berum áhyggur í sam-
bandi við heilsu vora, þá veikir það
heilsuna, deyfir lífsljósiö, minkar
lifsþróttinn.
Sumir ihaldá aS þeir geti ekki lif-
aS heilbrigöu lifi nema því að eins
að þeir séu auSugir; en það er mis-
skilningur. ÞaS er að vísti satt að
auðugt fólk getur gert ýmislegt sér
til hieilsubótar, sem fátæku fólki er
ómögulegt, en margir auSmenn íifa
óheilnæmu lifi, sökum þess að þeir
kaupa ýmislegt og neyta þess sem
eklki er hoJt.
Vera má að þú sért of fátækur
til !j>ess að búa í húsi eins vönduðu
og Iþú óskar eftir. ÞaS má vera að
þú getir ekki fengið þá stöðu sem þú
J.aívasafn Alþýðu
par verður það aðeins skýrt sem talið er nauð-
synlegt fyrir alla alþýðu manna að vita og reynt
að koma þannig að því orðum að öllum sé skiljan-
legt. Reynt verður að vanda svo frágang þessa
litlal“vísis” að óhætt sé að reiða sig á það sem þar
er skýrt.
pað skal tekið fram að þetta verður eins og heil-
brigðisbálkur blaðsins að það getur ekki komið í
lögmannsstað þegar um alvarleg efni er að ræða.
pað er mönnum áríðandi að vita sem mest um
heilbrigði og sóttvamir og í því hefir Lögberg
reynt að fræða fólk síðastliðið ár, en það hefir fyr
verið tekið fram og skal endurtekið hér, að þær
leiðbeiningar eiga alls ekki að vera til þess að
ekki sé sóttur læknir ef sjúkleik ber að höndum,
heldur til þess að vemda svo heilsuna fyrir veik-
indum, sem unt er.
petta er að sumu leyti eins; það er ekki til
þess að ráða fólki frá því að leyta til lögmanns,.
þegar eitthvað kemur fyrir, heldur til þess að
menn geti varast þá steina, sem þekkingarleysið
kastar þeim á leiðir og kemur þeim í málsóknir eða
þrætur, sem aldrei hefðu átt sér stað hefðu þeir
vitað algengustu reglur og lagaákvæði.
pessum upplýsingum verðúr þannig hagað að
kysir helzt; en hugarfar þitt hefir
mi'kil áhrif á þetta. Ef ánægju-
geislar streyma út frá sál þinni, þá
verSur sá svipur á húsinu þinu inni
og ytra sem gerir þig eins ánægðan
með það og konunginn meö höU
sína, jafnvel þótt þú búir í bjálka-
kofa.
Ef þú ert í góðu skapi við verk
þitt, leysir þaS af hendi með sam-
vizkuisleimi og nákvæmni, þá veitir
það þér ánægju, jafnvel þó það sé
ekkj. annað en gljáa skó eða hirða
svín.
Þött þú sért fátækur og eigir
ek]<i marga dáli á baníkanum né
önnur auðæfi, þá er þaS ýmislegt,
sem ekki er hægt að varna þér og
þú getur veitt þér kostnaöarlaust.
ÞaS kostar ekkert að gæta þess að
vera hreinn; það kostar ekkert að
hafa laus á sét fötin, til þess aS
hvergi sé hindruö blóðrás; það
kostar ðkkert að hafa opna glugga
á húsinu sinu; þaö kostar ekkert að
tyggj a vel; þaö kostar dkikert að
anda djúpt; það kostar ekkert að
vera uppréttur þegar maður geng-
ur, situr eSa stendur; þaS kostar
ekkert aS vera vingjarnlegur viS
alla; þaS kostar ekkert aS brosa og
vera í góðu skapi. Alt þetta eru
beztu veröir iheilsu og hamingju og
jæir vinna ókeypis fyrir alla sem
hýsa þá.
------------------
Slysið og líknin.
Það var aö Leslie aö kvetldiohins
22. apríl 1916 að eg gekk hraustur,
heilbrigður og rólegur út í fjós að
mjólka* kú. Systurnar, gleðin og
vonin, sem hafa verið mér svo
hverflyndar á lífsl'eiSinni voru að
hvislast á í þetta sinn, einhverju,
sem eg skildi ekki. Heykvísl var
stungið míeð hurðinni, en bleyta
var við dyrnar og skrikaSi mér því
fótur svo eg féll ofan í blevtuna, og
við halla likama míns rak eg mig
á skaftiö á heykvíslirtni. Mér varð
hálfbylt við iþetta meiðsli, því mér
fanst augað renna niður kinnina á
mér og aö hér heföi eg oröiö fyrir
sorglegu slysi; en ennþá hafði eg
ofurlitla sjón. Næstu nótf bólgn-
aði í mér augaö svo eg sá ekki neitt.
Á sainnudaginn sendi eg iðftir Jóni
Ólafssyni, sem strax sendi eftir Dr.
Neill, og álitu þeir heppilegast að
senda mig á sjúkráhúsið i Saska-
toon, og fór eg þangaö 24. april.
Þar var eg í 3 vikur og 4 daga ;
fimtu vikuna fór aS grafa i aug-
anu, jafnvel báSum, svo eg varð að
ganga undir uppskurð. Síöan liefi
eg vleriö veikur í taugunum allur
hægra megin ofan í fót. Af sjúkra-
húsinu fór eg 14. júní og sendi eg
Jóni Ólafssyni hraöskeyti # að eg
ikæmi þann dag. Þégaf ti.l Leslie
kom var kona J. Ó. á brautarstöö-
inni og tók hún mig heim í 'hús sitt"
og var mér þar hjúkraö af snild
Daginn eftir konm börnin
anægju 1 tvo mánuöi.
Nú verö eg aö skreppa til Foam
Ivake og segja frá ofurlitlu æfin-
týri sem eg komst þar í. Eg fór
þangað 14. júlí meö kveidlestinni.
Eg hafSi drenginn mirtn með mér
og beiddist gistingar hjá vini rtiín-
um St. Thom. Eftir kveldverö
gengum viö feðgarnir út, því okk-
ur var nýtt um aS ganga um stein-
steypu stéttar. ViS gengum aftur
og fram í kveldkyrðinni og litum
hvoriki til hægri né vinstri og hugö-
um dkki aö neinu né neinutni. En
þegar minst varöi kallaöi ung-
lingsrödd og sagöi aö, Jón Víum
byöi mér aS koma hér inn. Á sama
augnabliki kallar Vium og segir:
“Komdu hér inn”. ÓSara var eg
kominn inn í sölubúð, þar sem lnts-
ráSandi var Kíni. Voru þar fyrir
Jón Víum og Ingvar Olson og tveir
Onskir. Okkur feðgum var gefinn
ísrjómi og sætir drykkir og bragö-
aöist vel, og eftir samtal nokkurt
fór hver heim til sín. Þegar I. O.
kvaddi mig, fékk hann mér fimm
j dol'lara, en J. V. fékk mér 2 dollara.
j Eg varð alveg hissa aö rnæta slíku
happi, því eg hefi adrei oröiö fyrir
slílkum gj.öfum af'ÍSlendingym, síö-
an eg kom til þessa land*s, nú í 27
ár, enda aldrei í jafn ömurlegum
kringumstæöum, sem eg var þá.
Eg þakka fyriir peningagjafimar,
en jxS sér i lagi j>ákka eg af hjarta
fyrir geisla mannúöarinnar, sem
streyma inn í sálarlif mitt frá ís'-
lenzkum kærleijcsríkutn hjörtúm, af
i hluttekningu í kjörum mínum. Eg
ihygg aö þetta séu ekki .fyrstu doll-
ararnir, sem jæssir menn hafa gef-
iö. — Daginn leftir fórum við
feðgar til Leslie, meS innilegri
þakklætistilfinningu fyrir gjafnirn-
ar og greiðviknina í Foani Lake.
Þegar eg var orðinn þess viss,
aö eg gat ekki fengið sjón mína aft-
ur, þá sneri eg huga mínum beina
leiö i áttina tíl íslenzku líknarstofn-
unarinnar “Bletel” á Gimli. Lét eg
því skrifa Jóni Ólafssyni j>ess efnis
aS skrifa fyrir mig til umsjónar-
nefndar Betel og biðja um inngöngu
á gamalmennaheimilið. En ijægar
eg kom af sjúkrahúsinu til Leslie,
14. júní var J. Ó. ekki búinn aS fá
svar. Þá fanst mér eg vera illa
staddur. Þarna var eg, horaöur,
hungraður, peningalaus, vinalaus,
hermilislaus og blindur; og hefi eg
a'ldrei verið í slikum kringumstæö-
utn á minni æfi. Sama kveld kont
W. H, Paulson til mín; hann bar
miikla meðaumkun með mér, og var
eg feginn komu hans, því samtal
við hann var bæöi huggandi og hug-
hreystandi, því hann fann aö mér
leið mjög illa. Hann sagSist ætla
aö fara til Winnipeg næsta dag f 15.
júní); JofaSi bann mér að finna
Dr. Brandson og vita hvort eg
íengi dkiki pláss á Betel. Þleitta
gladdi mig ntikiS, og lifnaöi nú von
mín að nýjtí. Næsta sunnunag 08.
júní), kom W. H. Paulson aftur
og færði mér þá gleSifregn að eg
fengi inngöngu á Betel ,
En sjá! Á móti mér blöstu tvq
blóm, sem hafa veriö plöntuS í ísJ
Lenzikum J>jóSarakri og sem J>eg-
Þessi
\T ' • •• 1 • V* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og au-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
mikilli. o
j mín heim, sem voru sitt í hverri j ar eru tekin að blómgast.
átt, og var eg meö jjeim meö mestu blóm ihleita Líkn og Elska, ]>ví eins
og góö móðir liknar barni sínu,
Jægar J>aö er veikt, þá gerir hún
þaS áf elsku viS barnið. Þannig
viröist mér okkur gamla fólkinu
vera auðsýnd líkn, sem framkvæmd
er af elsiku, mannúð og mannkær-
leik.
Jæja, lesari góöur, um mánaöar-
mótin júli og ágúst fékk W. H.
Paúlson skeyti frá Dr. Brandsyni,
]>ess efnis aö eg mætti koma til
Betel, og varö eg feginn }>eirri frétt,
því eg var oröinn peningalaus og
gat ekki greitt veru mína á Leslie
lengur.
Nú ætla eg, lesari góSur, að
skreppa út á land og ikveöja tvo
kunningja mina og velgjöröarmenn,
sem <eru Mr.' og Mrs. Christian
Johnson. Þáu höföu drenginn
minn hjá sér í 7 vikur, á rneöan eg
var á sjúkrahúsinu, og tóku ekk
ert fyrir J>aS; hafiS hjartans J>ökk
fyrir þann greiöa. Sömuleiöis
Jmktka eg SigurSi Si’gurbjörnssyni
fyrir skildingana sem hann gaf mér
Jxegar eg kvaddi hann síöást; meö
kærri kveöju. AS síðustu kveö eg
J. Ólafsson og þakk honum inni-
lega fyrir alla hjálpina og snúning-
ana, með kærri kveöju til konu
hans. — ,Og ef þú, lesari góöur,
sem ekki Jækkir J. Ó.. en kæmir
til Leslie ]>urfandi hjálpar 'með,
}>á ráölegg eg ij>ér að finna hann
og vita hvort hann getur eklki hjálp-
aö þér.
Nú er eimlestin að koma. Eg
stend hjáhúsi minu í þungum liugs-
unum og með sorgblöndnum huga
yfir ]>ví að skilja viS plássið, fólkið
og dætur mínar, sem voru svo góö-
ar við mig Jæssa síSustu tíma í
Leslie. Þár var likt ástatt fyrir
mér og Gunnari þegar hann leit upp
í hlíöina, mér ]>ótti sárt aö skilja
við plássið. Eg er staddur á jám-
brautarstööinni að kveöja nókkra
kunningja mína. Lestarstjórinn
hrópar; “Allir af staS”; eg brölti inn
í lestina og Jægar þangaö kom,
segir drengurinn minn mér aö W.
H. Pamlson og Ohr. Ólafsson hafi
gefið sér sinn dollarinn hvor. Eg
sendi þeim mín'a beztu ikveðju meö
þessum orðum: “Þaö sem J>ér
gerið einum af Jæssum mínum
minstu bræörum þaö geriS J>ér mér”.
— Svo 'héldum viS áfrm og skilaöi
C.P.R. okkur meö heilu og höldnu
í til Winnipeg. Þ'egar þangaö korh
vár eg leiddur út á jámbraut og
niöur í undirgöng; datt mér i hug
aö /ag væri kominn í svartaskóla.
sem sagit er að Sæmundur fróöi
hafi átt aö læra í, en ekki sá eg
rauðu stafinu. En aögöngumiSa
varö eg að fá til J>ess að komast
upp í vagnstööina. Þár mætti okk-
ur göfugmenniö og stórmenniS Dr.
Brandson, sem tók okkur í sjálf-
hreifivagni sínum til einhvers gest-
gjafáhúss, þar eð eg þurfti aö bíSa
eftir Gimli jámbrautarlöstinni. Á
meðan eg beið fann eg Maríu dótt-
ur mina, sem' nú er Mrs. Davis.
Þáu 'hjón tóku vel á móti mér og
létu í ljósi meSauimkun sína yfir
böli mínu. — Á isínum tíma kom
Dr. Brandson og tók ókkur niöur
á jámbrautarstööina.
Þegar til Gimli kom mættu okkur
þar á brautarstööinni Miss Július.
Þegar hún heilsaöi mér og eg
heyrði málróm hennar, þá datt mér
í hug það sem H'. Pétursson segir:
“oft má á máli þekkja” o. s. frv.;
rómurinn blíður og þíöur, sem hlýj-
asti vorvindblær. Nú var eg kom-
inn heim til Betel. Þegar inn kom
voru margar hlendur til reiöu aö
heilsa mér, og eg jafnvel af sum-
um boðinn velkominn í hinn aldr-
aða 'hóp. Brátt fann eg út hver
Mrs. Hinrifcsson var; hún er kona
sem er ein hinna blíSustu íslenzkra
dætra, og þaS er mín skoðun aS
Jæssar konur, Miss Júlíus og Mrs.
Hinriiksson séu eins góðar og um-
hyggjusamar og mögulegt sé aö
konur geti veriS. Hér er hreinilæti,
regla, friöur og eining allra á meöal.
Hver einstaklingur hefir herbergi
út af fyrir sig, sem er eins og’helg-
ur reitur, og vil eg taka mér orö
Kr. Jóns'sonar i munn: “Hér vil eg
una hinstu lifs míns stundir” o.s.fr.
ÞáS er álit mitt og margra ann-
ara, aö þessi stofnun sé ein allra
ikærleiksrikasta og nauösynlegasta
líknarstofnun, sletm einstaklingar
hafa stofnaö sín á meðal Og þaö
er ósk mín að þessi stofnun veröi
ekki einungis hyrningarsteinn ís-
lenzkrar mannúSar og líknár, held-
ur og vestur-íslenzkur minnisvaröi
fyrir komandi ár.
Meö kærri kveöju til ktinningj-
anna.
L. Arnason.
*
8 ó Ii 8 K I N
8 ó Ii S K I N
S
Merlin, eg skal launa þér.”
Merlin skifti sér ekkert af hótunum hrafnsins.
Nú var litli fuglinn kominn aftur í hreiðrið sitt og
seztur á eggin sín. pegar hann heyrði hótanir
hrafnsins sagði hannt
Fyrir verkið þökk sé þér;
þú skalt hljótá lið frá mér.”
Merlin litaðist um og fann dálitla glufu í klettin-
um. Hann stækkaði glufuna með öxinni sinni og
hnífnum og hætti ekki fyr en hún varð nógu stór
til þess að hann gat verið þar og gert sér þar skýli.
Hann tíndi saman lauf til þess að liggja á og velti
tveimur stórum sléttum steinum inn í skýlið og
hafði þá fyrir borð og stól.
pegar hann var búinn að þessu var hann orð-
inn svangur, en hann hafði engan forða og ekkert
ætt gat hann fundið þar í grendinni, því þetta var
um vor og trén voru rétt að byrja að grænka, en
landið alt í kring var undir vatni.
Hann þorði ekki að borða fuglakjöt, dýrakjöt
eða fiska, vegna þess að hann skildi mál þeirra.
rlann hafði það því fyrir reglu að drepa aldrei dýr;
> ef svo vildi til að hann varð að verja sig gegn
•um, þá lét hann sér nægja að særa þau.
Ef hann hefði breytt á móti þessari reglu, þá
: hann tapað þeim hæfileikum að skilja dýra-
Hann lagðist því til svefns án þess að hafa
5 til matar.
?m morguninn vaknaði hann við það að hann
rði fisk vera að busla í vatninu. Sá hann að
kur kom syndandi upp eftir læk, sem rann nið-
• eftir klettasprungu. petta var sami fiskurinn
em hann hafði frelsað undan geddunni, en nú
var hann orðinn stærri og var með egg í munnin-
um. Fiskurinn lagði frá sér eggið við lækjar-
bakkann og sagði:
“Björg er hér, björg er hér,
bragða þú 0g treystu mér.”
Merlin stóð upp, fór ofan að læknum, tók eggið
og borðaði það með beztu lyst. Eftir þetta kom
litli fiskurinp syndandi með egg á hverjum degi,
en Merlin bórðaði það og varð saddur af.
Á meðan Merlin var þama uppi á klettinum
fór hann að rannsaka hvaða steintegund það væri
og sömuleiðis steinarnir, sem þar lágu alt í kring;
en á kveldin gætti hann altaf að stjömunum.
Á daginn komu fuglar og skriðdýr til hans, og
báðu hann um hjálp og ráðleggingar við ýmsu.
Merlin saknaði alls ekki konungshirðarinnar,
bví honum leið vel uppi á klettabrúninni. par
ar loftið hreint og heilnæmt. Hann skemti sér
við það að horfa út yfir landið, sem varð með
hverjum deginum fallegra eftir því sem leið á
vorið.
Vatnið hafði minkað; skógurinn var hvann-
grænn og fullur af ylmríkum blómum; fiskamir
léku sér ánægðir í vatninu með sporðaköstum, en í
flóðinu hafði geddan og fylgjendur hennar farið
langt upp á land, en orðið eftir þegar út fjaraði og
farist.
Nú var liðið heilt ár síðan Merlin flýði frá
konungshirðinni. óvinir hans höfðu leitað hans
hvar sem þeim datt í hug, en ekkert frétt til hans;
en þeir þorðu ekki að koma heim aftur til kon-
ungsins, án þess að koma með hann.
Einn góðan veðurdag var það að einn þeirra
reið meðfram skóginum og var að hugsa um það
hvað gæti hafa orðið af Merlin.
En þá kom hrafn fljúgandi utan úr skóginum
beint á móti honum og settist í tré skamt frá veg-
inum. pegar riddarinn fór fram hjá þar sem
hrafninn sat lét hann kyrtil falla niður úr trénu
fyrir fætur riddarans. Fór riddarinn af baki,
skoðaði kyrtilinn og sá að Merlin átti hann. pessi
þjófgefni hrafn hafði stolið kyrtlinum á meðan
Merlin svaf.
Nú settist hrafninn í næsta tré og gargaði í
sífellu. Og þótt riddarinn skildi ekki fuglamál,
þá komst hann samt loksins að því hvað hrafn-
inn meinti, því hann var mjög námfús og hafði
lært að skilja einstöku orð. Hann skildi því að
hrafninn sagði þetta:
“Hann Merlin skjól í skógi fann;
þú skyldir reyna að ná í hann.”
Riddarinn varð ákaflega glaður og sendi þegar
boð til konungsins á þesa leið:
“Herrá konungur; eg hefi fundið brautir
Merlins. Kallið þér saman dómstólinn á morgun
til þess að hann verði dæmdur og fái makleg
málagjöld.”
Konungur fagnaði þessuih tíðindum, því hann
hafði efast um að Merlin væri sekur og var honum
það áhugamál að sannleikurinn kæmist í ljós.
Riddarinn kallaði með sér tvo af félögum sín-
um til þess að elta Merlin. Valdi hann auðvitað
til þess verstu fjandmenn hans. Riðu þeir út í
skóginn og vonuðust eftir að finna hann sofandi
og yrði því hægt að taka hann fastan. Hrafninn
beið við skógarjaðarinn þangað til þeir fóru af
stað; þá flaug hann gargandi á undan þeim og
vísaði þeim að klettinum.
En þegar þeir voru komnir langt út í skóg. og
kominn var dagur að kveldi, kom stór gammur
fljúgandi. Gammurinn var glorhungraður; og þó
hann hefði fremur viljað ná sér í lamb eða dúfur,
4*
þá réðst hann á hrafninn heldur en að hafa ekki
neitt.
Hrafninn flaug undan gamminum í allar áttir
og reyndi að forða sér, en það var árangurslaust;
gammurinn náði honum, reif hann í sundur og át
hann, en riddararnir þrír horfðu á og gátu ekki
hjálpað hrafninum, því gammurinn sat uppi á há-
um kletti.
pannig töpuðu óvinir Merlins leiðsögninni, og
nú viltust þeir úti í skóginum og náttmyrkrið
datt á.
peir lögðust loksins til hvíldar og vonuðust
eftir að betur gengi næsta dag. Meðan þeir því
lágu og sváfu kom stór fugl fljúgandi. pað var
sami fuglinn sem Merlin hjálpaði með ungana.
Fuglinn með ungunum/sínum réðst á mennina þar
sem þeir sváfu/. Riddararnir vöknuðu við vondan
draum, en áður en þeir áttuðu sig höfðu fuglamir
höggvið úr þeim augun. #
Nú ráfuðu þeir um skóginn blindir og örvænt-
andi og vissu ekki hvert átti að halda.
Svo birti af degi. f höfuðstaðnum safnaðist
saman öll konungshirðin á dómstaðnum, því kon-
ungurinn ætlaði að halda opinbera yfirheyrslu yfir
Merlin. Konungurinn sat á gullhásæti undir stóru
eikartré. Umhverfis hann sátu allir dómaramir
og hirðmennimir, og biðu menn með eftirvænt-
ingu eftir því að kærendumir kæmu fram með
Merlin fyrir konunginn.
En svo leið fram að hádegi og enginn kom.
Alt í einu kom ungt rádýr í nánd við dómstólinn.
Dýrið var alls ekki stygt né hrætt, heldur gekk
rakleiðis í gegn um skógar göngin og að hásæti
konungsins. Dýrið hneigði höfuðið, krafsaði með
fótunum og leit angurblíðum augum á konunginn,
alveg eins og það vildi segja honum eitthvað.
Allir viðstaddir urðu steinhissa, en konungur-
inn sagði:
“Rádýrið biður um hjálp og réttlæti; vér
verðum að gera fyrir það hvað sem oss er mögu-
legt. Hinir minni máttar skulu ekki koma árang-
urslaust fyrir básæti konungsins.”
Rádýrið hneigði höfuðið og deplaði augunum
samþykkjandi og fór af stað hægt og athugandi
út í skóginn. Konungur fór á eftir dýrinu og skip-
aði riddurum sínum að vera kyrrir, til þess að
dýrið skyldi ekki hræðast fjöldann.
Dýrið gekk rakleiðis áfram, en leit aftur öðru
hvoru til þess að vera viss að konungurinn héldi
áfram.
pegar komið var inn í skóginn, fór dýrið inn á
mjóa braut, sem lá að klettinum, og konungurinn
fylgdi því eftir, því honum var forvitni á að kom-
ast eftir hvað um væri að vera. petta var óvána-
legt ferðalag fyrir konung.
pað var rétt komið að sólsetri og var konung-
urinn farinn að verða órólegur. En þá staðnæmd-
ist dýrið skyndilega og gaf frá sér lágt hljóð.
Konungurinn litaðist um og sá hvar Merlin
var. Sat hann rétt við rætur klettsins og fult af
alls konar dýrum í kring um hann. pegar dýrin
sáu konunginn hlupu þau öll í burtu:
• “Hvað ert þú að gera hér, Merlin, með öllum
þessum dýrum?” spurði konungurinn og var frá
sér numinn af undrun.
“Eg er að hjálpa þeim og dæma í vandamálum
þeirra; þau treysta mér og hlýða dómum mínum,”
svaraði Merlin.
“Hvers vegna fyrirlítur þú þá mína dóma?
Eða eru sendimenn mínir ekki komnir til þín enn
þá, til þess að kalla þig fyrir lög og dóm ?” sagði
konungurinn.
“Ef þú hefir sent boð til mín,” svaraði Merlin,
“þá hljóta sendisveinar þínir að hafa vilzt. Eg
hefi engan lifandi mann séð, herra konungur.”
“Fugl sem sat í tré þar skamt frá fór að
syngja. Merlin hlustaði stundarkom, sneri sér
síðan til konungs og sagði: “Skilur þú hvað þessi
fugl segir, herra konungur?”
“Hvernig ætti eg að skilja það?” svaraði kon-
ungurinn.
Merlin þýddi fuglasönginn og sagði að hann
væri svona:
“Haldið austur hljótt í leit,
heyrið þann sem fleira veit.”
Konungurinn var enn þá meira hissa á öllu
þessu, sem hann sá og heyrði; en Merlin hélt í
austur og konungur á eftir honum.
pegar þeir höfðu gengið lengi heyrðu þeir
mannamál. Voru það einhverjir sem kveinuðu og
kvörtuðu og rifust öðru hvoru. pegar þeir koijnu
nær, sáu þeir að þetta voru óvinir Merlins, blindir
og ósjálfbjarga. Ráfuðu þeir um skóginn þreyttir
og hungraðir og datt ekki annað í hug en að þeir
hlytu að deyja þar úr sulti og þorsta. Nú skyldu
þeir það sjálfir og viðurkendu að þetta voru þeim
makleg málagjöld fyrir það að þeir ætluðu að
steypa Merlin í glötun, sem var alveg saklaus.
Kendi nú hver öðrum um þetta og vildi hver um
sig koma sökinni af sér á hina.
Nú varð konungurinn sannfærður um að Mer-
lin var sáklaus og sagði hann alt sem óvinir hans
höfðu borið á hann.
pegar blindu riddararnir þrír heyrðu konung-
inn og Merlin tala saman, flýttu þeir sér til þeirra;
féllu á kné frammi fyrir þeim og báðu þá um fyr-
irgefningu. Merlin bað þess að þeim yrði ekki