Lögberg - 26.04.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. APRÍL 1917
S
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
Pollyanna hló aftur lágt og glaðlega. Hún leit
björtu augunum sínum á ungfrú Polly.
“Já, því eg skal segja þér, Polly frænka, síðan
eg meiddist hefir þú kallað mig “vina mín” og
“kæra, litla Pollyanna” mörgum sinnum — en það
gerðir þú ekki áður. Og mér þykir svo vænt um
að vera kölluð “vina mín” af þeim, sem eg tilheyri',
eins og þú skilur. pað voru sumar af kvenmanna
styrktarfélaginu sem kölluðu mig það, eins og þú
skilur, þá fanst mér það viðfeldið, en ekki eins
viðfeldið eins og þegar einhver ættingi manns seg-
ir það — eins og t. d. þú. ó, Polly frænka, eg er
svo glöð yfir því að þú ert ein af mínum eigin
ættingjum.”
Polly frænka svaraði ekki, hún lyfti aftur
hendinni upp að skyrtukraganum og augu hennar
stóðu full af tárum. Hún hafði vikið sér frá sjúk-
lingnum; nú flýtti hún sér út úr dyrunum, sem
hjúkrunarkonan kom inn um á þessu augnabliki.
Síðdegis sama dag kom Nancy hlaupandi til
gamla Tom, sem stóð úti í vagnskýlinu og hreins-
aði aktýgin. Augu hennar voru tryllingsleg.
“Tom, Tom!” stundi hún upp. “Gizkaðu á
hvað fyrir hefir komið! ó, nei, þú getur aldrei
getið þess! pér er ómögulegt að geta þess!”
“Já, það er þá líklega bezt að eg reyni það
ekki,” svaraði hann gletnislega. “pað er betra að
þú segir mér þið viðstöðulaust, Nancy.”
“Jæja, hluetaðu þá á mig. Hver heldur þú að
sé inni í dagstofunni hjá ungfrúnni? Hver, spyr
eg þig?”
Tom gamli hristi höfuðið.
“pað er enginn hægðarleikur fyrir mig að
vita,” svaraði hann.
“ÍJei, það er það sannárlega ekki. pví, veiztu
hver það er? — pað er hann John Pendleton.’-
“Rugl! hvaða bannsett fjas kemur þú með?”
sagði gamli maðurinn gramur.
“pað er hreint ekki neitt rugl; eg lauk sjálf
upp fyrir honum — hann gengur enn við tvær
hækjur. Og vagninn stendur enn og bíður fyrir
utan hliðið; það getur þú sjálfur séð. En hugs-
aðu þér — hann, sem aldrei talar við nokkra
manneskju, hann ekur af stað til að heimsækja
fólk. Og hugsaðu—hugsaðu þér, Tom—hann að
heimsækja hana!”
“Já, hvers vegna ekki?” sagði gamli maðurinn
dálítið önugur.
Nancy leit til hans fyrirlitlega.
“Eins og þú vitir það ekki — og það jafnvel
betur en eg,” svaraði hún gröm. “pað varst þú,
sem fyrst mintist á þetta við mig.”
“Við hvað áttu? Hvað hefi eg sagt?”
Nancy leit í kring um sig og gekk nær honum.
“pað varst þú, sem sagðir mér fyrstur af öll-
um, að ungfrú Polly hefði verið trúlofuð, var það
ekki? Já, — svo hélt eg einn góðan veðurdag að
eg hefði komist að því, að tveir og tveir eru f jórir,
og svo legg eg þá saman. En nú kemur það í ljós
að tveir og tveir eru fimm. en alls ekki fjórir.”
Gamli Tom sneri sér frá henni með kæruleysis-
legum svip, og tók aftur til vinnu sinnar.
“Ef þú vilt tala við mig, þá verði^ þú að tala
eins og skynsamar manneskjur gera, en koma
ekki með neitt rugl eða vitlaust fjas,” sagði hann
stuttur í spuna.
Nancy hló.
“Já-já, hlustaðu þá á mig,” sagði hún, “þá
skal eg skýra frá meiningu minni skynsamlega.
^feg heyrði einu sinni nokkuð, sem kom mér tdl að
halda að ungfrú Polly og Pendleton hefðu eitt
sinn verið trúlofuð.”
“Ungfrú Polly og John Pendleton!” endurtók
Tom og rétti úr sér.
“Já en nú veit eg að það var ekki. pað var í
móður blessaða bamsins sem hann var ástfanginn
og það var þess vegna að hann vildi svo feginn —
nú, en það skiftir engu,” bætti hún fljótlega við,
þegar henni kom til hugar að hún hefði lofað
Pollyönnu að segja engum frá því, að John
Pendleton vildi fá hana til að vera hjá sér. “pað
skiftir engu,” endurtók hún, “en nú hefi eg spurt
mig fyrir hjá öðrum, og fengið að vita að hann
og ungfrú Polly hafa ekki verið vinir í mörg ár,
og að hún hefir ekki getað liðið hann, af því að
það var talað um að þau væru trúlofuð, þegar þau
voru átján og tuttugu ára gömul.”
“Já, eg man það,” sagði gamli Tom. “pað var
þremur eða fjórum árum eftir að ungfrú Jenny
neitaði honum, og var farin burt með hinum.
Ungfrú Polly vissi auðvitað um þetta og vorkendi
honum,og þessvegna var hún alúðleg við hann.
Getur verið líka að hún hafi verið of alúðleg —r
hún hataði unga prestinn, sem fór burt með syst-
ur hennar — og hefir máske verið blíð við hann
af þeirri ástæðu, að minsta kosti fór einhver að
masa um það. pað var sagt að hún væri að reyna
að ná í hann.”
“Hún — að sækjast eftir nokkrum manni,”
greip Nancy fram í efandi.
Nei, það var ekki líkt henni; það er áreyðan-
legt,” sagði gamli Tom; “og eingin heiðarleg
stúlka gerir það heldur. Nú, en þetta slúður, það
barst samt út á meðal fólks; og hér um bil um
sama leyti var það, að ósamlyndið og alt rifrildið
við hinn rétta kærasta hennar, átti sér stað; og
síðah hefir hún lokað sig inni eins og fanga, og
ekkert viljað hafa saman að sælda við aðra. Hún
varð beisk og hörð í framkomu sinni af þessu,
vesalingurinn.”
“Já, eg veit það. Eg er nú búin að heyra um
þetta alt- saman,” svaraði Nancy. “Og það var
einmitt af því að eg hélt að yfir mig ætlaði að
líða, }?egar hringt var og eg lauk upp og sá hann
standa við dyrnar — hann, sem hún hafði ekki
talað við í mörg ár. En eg lét hann auðvitað fara
inrh fór svo inn til hennar og sagði hver komin
væri.”
“Hvað sagði hún þá?” spurði gamli Tom með
forvitnissvip.
“Fyrst sagði hún ekkert. Hún sat svo kyr og
þegjandi að eg hélt hún hefði ekki heyrt til mín;
og eg ætlaði að fara að endurtaka það, þegar hún
leit upp og segir mjög rólega: “Segðu hr.Pendle-
ton að eg skuli strax koma ofan til hans”. Já, eg
fór ofan og sagði honum það — og svo út hingað
og sagði þér það,” mælti Nancy og leit í áttina
til hússins.
“Hum,” tautaði gamli Tom og fór aftur að
hreinsa aktygin.
John Pendleton þprfti ekki að bíða lengi í hin-
um skrautlega viðtökusal á Lindarbakka.þangað
til hratt fótatak nálgaðist er sagði honum að ung-
frú Polly kæmi til að tala við hann. Hann reyndi
að standa upp, en á sama augnabliki stóð hún í
dyrunum og benti honum að sitja kyrrum. Hún
rétti honum ekki hendina og svipur hennar var
kuldalegur.
“Eg hefi leyft mér að koma hingað af því, að
mig langar til að vita hvemig Pollyönnu litlu líð-
ur,” sagði hann fremur hörkulega.
„pökk fyrir. Hún er hér um bil alveg eins,”
svaraði ungfrú Polly.
“Og það þýðir—? Eða viljið þér ekki gera
svo vel og segja mér hvemig hún hefir meiðst?”
spurði John Pendleton sk-jálfraddaður.
Sorgarsvipur kom í ljós í andliti ungfrú
1 ollys.
“Eg get því ver ekki sagt yður það. Eg vildi
a$ eg gæti það.”
“pér eigið við — að þér vitið ekki hvernig,
_ eða —?”
“Eg á við að eg veit það ekki.”
“Já, en — læknirinn —?”
„Warren læknir held eg sé í óvissu. Hann hef-
ir náð sambandi við sérfræðing í New York; og
þeir ætla báöir að skoða hana innan fárra daga.”
Já, en það er undarlegt að þeir, þessir læknar
skuli ekki vita hvar hún er meidd ?”
“Já, en það er einmitt það sem enginn veit.
Dálítil rispa á höfðinu og fáeinar hörundshruflur
er það eina sem Warren hefir orðið var við. En
hann er hræddur nm — hann hefir seinna fundið
skemd í hrygnum, sem — sem — getur orsakað
æfilangt máttleysi í öllum neðri hluta líkamans.
John Pendleton hrökk við og stundi. Svo beit
hann á jaxlinn og algerð þögn varð.
Loksins sagði hann með þreytulegri rödd:
“Og Pollyanna sjálf — hvemig — hvemig ber
hún þetta?”
“Hún skilur ekki — hún veit ekkert um hvem-
ig ásigkomulagið er. Og eg — eg get ekki sagt
henni það.”
“Já, en — eitthvað verður hún þó að vita.”
Ungfrú Polly lyfti hendinni aftur upp að
skyrtukraganum; hún hafði vanið sig við þessa
hreyfingu síðustu dagana.
“Já — hún veit nú að hún getur ekki hreyft
sig. En hún heldur að það séu fótleggimir,
sem séu brotnir. Hún segist vera glöð yfir því
að það séu fætumir sem eru brotnir, eins og yðar,
í stað þes sað vera örkumla manneskj$L alla æfi,
eins og frú SnoW, því brotið bein batni aftur, en
það geri hitt ekki. pannig liggur hún og talar í
sífellu, svo mér — ó, mér finst eg ekki geti haldið
það út! — pað er nóg til að deyða mann.
Augu John Pendletons voru full af tárum, með-
an hann horfði á föla, örvinglaða andlitið gagn-
vart sér. ósjálfrátt runnu honum í hug þau orð,
sem Pollyanna hafði sagt, þegar hún svaraði bæn
hans til fullnustu: “ó-nei; eg get ekki yfirgefið
Polly frænku — hér eftir.”
Hann varð svo gagntekinn af hrygð, að hann
hafði ekki vald yfir rödd sinni um langan tíma.
En það var þessi hugsun sem kom honum til að
spyrja mjög alúðlega:
Eg veit ekki hvort þér vitið það, ungfrú Harr-
ington, að eg hefi gert alt'sem í mínu valdi stóð
til þess, að fá Pollyönnu til að koma og vera hjá
mér.”
“Hjá yður? — Pollyönnu?”
John Pendleton roðnaði dálítið við að heyra
hreiminn í rödd hennar, en hans eigin rödd var
róleg og undir fullri sjálfstjóm þegar hann hélt
áfram:
“Já. Eg hefi þráð að ættleiða hana — lögum
samkvæmt auðvitað.”
“pér vilduð ættleiða Pollyönnu?”
“Já, lögum samkvæmt, svo að hún líka gæti
orðið erfingi minn.”
Ungfrú Polly fanst hún vera orðin svo lítil á
stólnum, þar sem hún sat. Hún skildi alt í einu
hversu mikilfengleg framtíð þetta hefði getað
orðið fyrir Pollyönnu. Og á næsta augnabliki
hugsaði hún um, hvort Pollyanna væri nógu göm-
ul — og nógu séð — til að láta þessa manns stöðu
og auð freista sín.
“Mér þykir mjög vænt um Pollyönnu,” sagði
John Pendleton enn fremur. “Mér þykir vænt um
hana vegna sjálfrar hennar og vegna móður henn-
ar. Eg var fús til að veita Pollyönnu alla þá ást,
sem legið hefir geymd hjá mér í tuttugu og fimm
ár.”
“Ást.” Ungfrú Polly kom nú alt í einu til
hugar, hvers vegna hún í fyrstu hafði veitt þessu
barni móttöku, og með þessari endurminningu
fylgdi líka hugsunin um Pollyönnu eigin orð, sem
hún hafði talað þenna sama morgun: “Mér þykir
afarvænt um að vera kölluð “vina mín” af ætt-
ingjum mínum.” Og það var þessi litla, ástþrá-
andi stúlka, sem þessi maður hafði boðið þá ást,
er hann hafði geymt í tuttugu og fimm ár — og
hún, Pollyanna, var nú nógu gömul til þess, að
ástin freistaði hennar. Alt þetta hugsaði ungfrú
Polly um; alt þetta lá opið fyrir hugskotssjónum
hennar, og eitt í viðbót: hve voðalega tóm og fá-
tæk framtíð hennar yrði, ef hún ætti að lifa án
Pollyönnu hér eftir.
“Nú? Og svo?” spurði hún loksins.
John Pendleton heyrði hinn þreytandi hreim
í rödd hennar, og brosti angurvært.
“Hún vildi ekki,” svaraði hann.
“Hún vildi ekki?”
“Nei, hún vildi ekki yfirgefa yður. Hún sagði
að þér hefðuð vérið svo góð við sig. pess vegná
vildi hún helzt vera hjá yður, og sagði að hún héldi
að þér vilduð fegnar hafa hana,” sagði hann að
síðustu, um leið og hann stóð upp með erfiðismun-
um.
Hann leit ekki á ungfrú Polly. Hann sneri sér
að dyrunum. En á sama augnabliki heyrði hann
hratt fótatak við hlið sína, og sá skjálfandi hendi
rétta að sér.
“pegar ókunni læknirinn kemur, og eg fæ að
vita nokkuð — nokkuð nákvæmara um Pollyönnu,
þá skal eg láta yður vita það,” sagði skjálfandi
rödd. “Verið þér sæll. pökk fyrir komuna. pað
gleður Pollyönnu að heyra um hana.”
XXIV. KAPfTULI.
Erfiður leikur.
Daginn eftir komu John Pendletons að Lindar-
bakka, lá fyrir ungfrú Polly það vandasama starf,
að búa Pollyönnu undir komu hins ókunna læknis.
“Pollyanna, vina mín,” sagði hún alúðlega —
rödd Polly frænku hafði fengið annan hreim nú
þessa síðustu daga — “við erum neydd til að le'ta
ráða annars læknis, auk Warrens. Máske nýr
læknir geti fundið ný ráð, eins og þú skilur — nýja
meðferð, svo þér batni fyr.”
pað glaðnaði yfir Pollyönnu.
“Chilton lækni! ó, Polly frænka, hvað eg yrði
fegin ef eg fengi Chilton. Eg hefi þráð hann svo
mjög allan þenna tíma; en eg var hrædd um að þú
vildir ekki hafa hann, síðan hann sá þig í gluggan-
um um daginn, þegar þú varst svo fallega skreytt.
pess vegna hefi eg ekkért sagt. En hvað mér
þykir vænt um að þú vilt hafa hann núna.”
Polly frænka /arð föl, svo rauð, svo föl aftur.
Hún reyndi alt hvað hún gat til að tala glaðlega
og rólega.
“Nei, því ver, Pollyanna mín — það var ekki
Chilton læknir, sem eg átti við. Nei, það er annar
læknir — mjög nafnkunnur læknir frá New York,
sem—sem—sérstaklega hefir lagt sig eftir slíkum
tilfellum sem þínu, og sem er mjög laginn við að
lækna þau.”
Vonbrigði koitui í ljós á svip Pollyönnu.
“Eg held hann sé hvergi nærri eins góður
læknir og Chilton.”
“Jú, góða vina mín, það held eg sannarlega að
hann sé það.”
“Já, en það var Chilton, sem gerði fótinn hans
John Pendletons góðan aftur, Polly frænka. Svo
—ef þú—ert ekki mjög mótfallin, þá langar mig
ákaflega mikið til 'að fá Chilton lækni, Polly
frænka.”
Aftur roðnaði ungfrú Polly og var óróleg og
efandi. Fyrst svaraði hún engu, en svo herti hún
upp hugann og sagði í sínum gamla, harða og
ákveðna róm:
“Já, en eg er því mótfallin, Pollyanna; eg er
því mjög mótfallin. Eg vil gera hvað sem vera
skal — já, alt sem eg get gert — fyrir þig, vina
mín; en eg get ekki — já, af ástæðum, sem eg
minnist ekki á núna, get eg ekki — og vil ekki fá
Chilton lækni hingað í þessu tilfelli. Og þú mátt
trúa mér, hann getur ekki skilið hva$ að þér geng-
ur einá vel og þessi nafnkunni læknir frá New
York, sem á að koma hingað á morgun.”
Pollyanna var enn þá efandi á svip.
“Já, en Polly frænka, ef þér þætti verulega
væntjum Chilton lækni —”
v“Hvað ertu að segja, Pollyanna?”
Rómur Polly frænku var orðinn hörkulegur;
og kinnar hennar eins og tvær elds glóðir.
“Eg segi að eins, að ef þér þætti verulega vænt
um Chilton lækni en ekki um hinn, þá mundi það
gera mikinn mun á hjálpseminni sem þeir gætu
veitt.þér; því þeir segja, að það hafi mikla þýð-
ingu hvort sjúklingnum þyki vænt um læknirinn
sinn; og mér þykir svo afarvænt um Chilton
lækni,” sagði Pollyanna og stundi.
Á þessu augnabliki kom hj úkrunarstúlkan inn
í herbergið; og ungfrú Polly stóð strax upp, sjá-
anlega glöð yfir komu hennar.
“Mér þykir þetta í rauninni leitt, Pollyanna,”
sagði hún hálf kuldalega; “en eg er hrædd um að
þú verðir að láta mig dæma um þetta. Auk þess
er samið um alt þetta og læknirinn frá New York
kemur hingað í fyrramálið.”
pað kom nú samt fyrir, að læknirinn frá New
York kom ekki daginn eftir. Á síðasta augnabliki
kom símrit, sem sagði að hinn nafnfrægi sérfræð-
ingur væri veikur og gæti ekki komið. Af þessu
leiddi að Pollyanna bað aftur um að fá Chilton
lækni — “því nú cr það svo sanngjarnt,” sagði
hún.
En ungfrú Polly hristi höfuðið sem fyr og sagði
mjög alúðlega, en ákveðin: “Nei, vina mín, það
getur ekki látið sig gera,” og jafnframt fullviss-
aði hún Pollyönnu um, með enn þá hlýrri rödd en
áður, að hún vildi gera alt annað fyrir hana — en
þetta.
Og eftir því sem biðdagarnir liðu, hver á eftir
öðrum, leit svo út sem ungfrú Polly reyndi að gera
alt, sem henni var mögulegt — að þéssu eina und-
anskildu — til að gleðja systurdóttur sína.
“Nei, slíkt hefði mér eldrei dottið í hug —
og engin manneskja í heiminum hefði fengið mig
til að trúa því,” sagði Nancy einn morgun, þegar
hún stóð og var að tala við gamla Tom. pað líður
engin mínúta svo á daginn, að ungfrú Polly sé
ekki ávalt í kringum rúmið, og geri alt sem henni
dettur í hug til að gleðja veslings bamið, já, hún
lætur kisu koma þangað inn — og hún, sem fyrir
viku síðan vildi ómögulega sleppa hundinum og
kettinum upp stigann, lætur þau nú hoppa og leika
sér í rúminu eins og þau vilja, að eins til að gleðja
ungfrú Pollyönnu. — Og, geti hún ekki fundið
neitt annað, þá flyíur hún þessa glerstúfa hennar
og hengir þá upp, fyrst í einn og svo í annan
glugga til þess, að hún geti látið regnbogann
sprikla, sem blessað bamið kallar það. Og svo öll
blómin og alla ávextina, sem hún útvegar henni.
Og, finn eg hana ekki einn daginn, fyrir skömmu
síðan, sitjandi við endann á rúminu fyi^r framan
spegilinn, og er að láta hjúkrunarstúlkuna setja
upp hárið á sér, en ungfrú Pollyanna liggur í rúm-
inu, gefur bendingar og fyrirskipanir um hvernig
það eigi að vera, og augun gljá af ánægju í bless-
uðum unganum. Og það segi eg, ef ungfrú Polly
gengur ekki á hverjum degi með hárið upp
að eins til að gleðja ungfrú Pollyönnu, þá máttu
kalla mig ösnu.”
Efnafrœðislega sjálfslökkvandi
Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varða, meira en lítið.
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð-
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
aná bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
iegt er.
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s
J. N. Sommerville,
Lyfsali
Horni William & Isabel, Winnipeg
Tals. Garry 2370
Vér mælum meö eftirfylgjandi
hressingarlyfum að sumrinu
Beef, Iron & IVine
Big 4 D Compound
sem er blóðhreinsandi meðal.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
VoriS er komiö; um þaö leyti er
altaf áríöandi aö vernda og styrkja
líkamann svo hann geti •staðið gegn
sj úkdþmum. Þaö verður bezt gert
með því aö byggja upp blóöið.
Whaleys blóöbyggjandi meöal gerir
það.
Whaleys lyfjabúð
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
Föt pressuð meðan þér
standið við..............SBc.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir..........$1.BO
Elinnig viðgcrðir á loðskinnsfötum
332] Notre Dame Ave.
Tal*. G. 67 Winnipec
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
M. Semlek Co.
Horni King og Logan
Horni Sargent Ave. og Agnes St.
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215 2 PortageAv
í gamla Queens Hotel
G. F. PENNY, Artist
Skrifstofu talsími ..Main 2065
Heimilis talsfmi .. Garry 2821
Kaupa og selja brúk-
aða járnvöru, smíða-
tól, rúmstæði, hljóð-
færi o.s.frv. Við ger-
um yður ánægða.
Talsuni Garry 1630. Winnipeg
C. H. NILSON
KVENNA- og KARLA
SKRADDARI
Hin stærsta skandinaviska
skraddarastofa
208 Logan Ave.
í öíSrum dyrum frá Main St.
Winnipeg, . Man.
Tals. Garry. 117
Pöddu-duftið
Jacksoniska
hið fljótandi lúsadráps-
lyf er til sölu á sama staðn
um gamla 466 Portage
Ave., Winnipeg, og þeir
sem kaupa segja ekkert sé
betra til að drepa þessi
kvikindi. Það er sent svo
að segja til hverrar borgar
og hvers bæjar í Vestur-
landinu alla leið til Prince
Rupert, B. C.
Herra H. Kristjánsson
og
XJngfrú Elín Magnússon.
Við giftingu þeirra 15. apríl 1917.
að Gimli.
í draumum lífsins lifir sðgn
hins liðna, aftur grær
um vegamót og vex í þögn
sú vafnings jurtin kær,
er heiðblá nsérir himinblðm
og hlífir stormum við,
unz aftur kallar hvellum rðm '
Það kallið: “Hljóttu frið!”
1 draumum sagna svífur mynd
hins sæla brúðkaupsdags,
og oft er dæl hin dýra lind
og djöp til sðlarlags.
En draumar sagna sýna’ og glögt
hve svipleg fölna blðm,
og oft er þetta ærið snögt
og óháð rakadðm.
Að hugsa glögt og heita þvi,
er haldið verða m&;
að verða stærri’ og vaxa’ á ný
ef veður gerir há;
að unnast iengi, unnast vel
er æðra en þessi stund;
að eiga blíðu, ástarþel,
að allra hinsta blund.
Og þegar elli aftansðl
um öldur gulli slær,
og opið liggur ykkur skjðl,
sem enn er nokkuð fjær,
þá tími gefst að tala’ um það
hve tállaus þessi stund
æ, létti margt og braut við blað,
er blessun færði lund.
Æ, ðskir hafa ekki vald
ef annað liggur fjær,
er innra gefur öllu hald
og orku’ og festu ljær.
En það er sannast eg þvi ann
aí ykkar lifsins braut
um guða liggi gnægta rann
að ykkar lifsins braut
•T. Frímann.
Þessi ungmenni vortt fermd á
páskadeg í Blaine, Wash.;
Ágústa Margrét Breiöfjörð
Jónína GuSlaug Johnson
SigríSur Rannveig Johnson
Elías Kjernested BreiSfjörS
Lára Benedikta BreiSfjörS
Guörún Jóhanna Oddson
Árni William Josephson.
fVancouver, B.C.J
Sig. ólafsson.
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniœð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðajúkdóma
Læknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 3omerset Block, Winnipeg
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppi. Vér höfum
ágætt úrval af stórum pjötlum meðalls-
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.0. Box 1836 Winnipef, Man.
BIFREIÐA
“TIRES”
Vér aeljum nýjar og brúk-
aðar “tires . Kaupum og
tökum gamlar í skiftum
fyrir nýjar, gefum gott
verð fyrir þær gömlu. All- '
ar viðgerðir eru afgreiddar
fljótt og vel.
Skrifið eftir verði.
Watsons Tire
Service
180 Lombard St., Tal. M.4577
....... ———/
MASSAGE MECHANO-THERAPY &
ELECTRO THERAPEUTICS
Hjúkrunar-kona BI a c k b u rn
læknar með núningi
taugarnar, örvar blóð-
rásina og marga aðra
sjúkdóma. KomiðJ
8 Steel Block, Portage Ave.
Tals. M. 3B49
Williams & Lee
Reiðhjól og bifltjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgerðir.
Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðuni
höndum.
7C4 Sherbrooke St„ cor. Notre
Dame Ave.