Lögberg - 07.06.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. JúNí 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Bftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
“Ekki veik í þeim skilningi, sem þér að lík-
indum eigið við. Eg býst ekki við því fyr en að
tveim mánuðum liðnum. En eg vil ógjarnan hræða
yður með nýju yfirliði. Eg er vön að taka dropa,
sem hafa mjög góð áhrif, en eg hefi því ver gleymt
að taka þá með mér, og geri því réttast í því að
tala við lækni. Var það dóttir yðar, sem kom upp
áðan ? Hún leit út fyrir að vera góð, ung stúlka.”
Spumingin særði hégómagimi frú Goulds af-
ardjúpu sári. Hún áleit sjálfa sig líta mjög ung-
lega út, og Judith var þrjátíu og tveggja ára eins
áreiðanlega og hún var eins dags gömul.
“Nei, það er hún raunar ekki, frú; eg á hvorki
nokkurt barn né nokkra unga stúlku”, svaraði
hún kuldalega. “það var engin önnur en Judith
Ford, systir vinnukonunnar í næsta húsi; og þar
eð hún nú er vistarlaus, hefir húsmóðir systur
hennar sagt, að hún mætti vera þar nokkra daga,
meðan hún væri að leita sér að vinnu. Eg skal
biðja hana að fara með bréfið”.
Frú Gould tók bréfið af borðinu og ætlaði að
fara með það án þess að líta á það, þegar konan
sagði:
“pér sjáið líklega til hvers það er, frú Gould?”
Frú Gould stóð kyr og lyfti bréfinu fast að
augum sínum. Hún hafði ekki gleraugun sín hjá
sér, og þetta var það eina sem hún gat gert, til
þess að sjá nokkuð án þeirra.
“Hvað þá — frú? pað — það er til — hr.
Carlton”.
Nú var það konan, sem varð hissa. “pví skyldi
^>að ekki vera til hr. Carlton?” spurði hún.
“En menn mega reiða sig á að Greys em dug-
legir, frú. pað hefir aldrei heyrst að þeir hafi
mist einn einasta af kvensjúklingum sínum”.
Frú Crane hikaði sjáanlega af óvissu. “Hefir’
hr. Carlton mist þá”.
“Nei, ekki svo eg muni. En, frú, hann hjálpar
cinum á meðan Greys hjálpa tíu”.
“pegar þér töluðum um læknana áðan, ásetii
eg mér að taka hr. Carlton”, sagði Frú Crane.
“Mér finst að menn, sem eru duglegir og keppa
eftir að fá atvinnu, ættu að vera hvattir. Ef þér
hafið nokkuð alvarlegt út á hann að setja, þá er
það annað mál og þá ættuð þér að segja sannleik-
ann”.
“Nei, frú, alls ekki”, svaraði ekkjan, “og það
er eflaust lélegt af mér að mæla móti honum,
þegar álit yðar er þannig. Eg veit ekki af einu
einasta atriði, sem mælir móti hr. Carlton; fólk
segir að hann sé duglegur. Eg treysti eingöngu
Greys, því hr. John, hann hefir hjálpað mér, alt
af síðan hann varð fullorðinn, og faðir hans gerði
það á undan honum. Eg skal senda þetta bréf til
Carlton”.
“Viljið þér gera svo vel og senda það strax?”
Eg vil helzt, ef það er mögulegt, tala við hann í
kveld”.
Frú Gould fór ofan í eldhúsið. Á eldhúsborðr
inu láu gleraugun hennar;; hún lét þau á sig og
skoðaði áritanina á bréfinu.
“Nei, ef nokkur hlutur er undarlegur, þá er
það raunar þetta héma: “Velæruverði Lewis
Carlton”. Hvar hefir hún fengið að vita að hann
heitir Lewis ? Eg hefi ekki nefnt eitt orð um það.
Eg gat það einu sinni ekki sjálf. Heitir hann
Lewis?”
“Að svo miklu leyti eg veit”, svaraði Judith.
“Já”, bætti hún við ákveðin, “auðvitað heitir hann
Lewis, það stendur á dyraspjaldinu hans. Frú
Fitch hefir máske sagt henni það”.
“ó já, það segir þú satt”, sagði ekkjan, er nú
virtist að átta sig. “Frú Fitch hefir mælt með
honum, og það er það sem hefir komið henni til
að velja Carlton fremur en hr. Grey. Einu sinni
í vetur lá ferðamaður veikur í Rauða ljósinu, og
Carlton hjálpaði honum. pað er skömm fyrir frú
Fitch að snúa sér frá gömlum vinum”.
“Eg get sagt yður hvemig hún hefir fengið að
vita nafnið, þó frú Fitch hafi ekki mælt með hon-
um”, sagði Judith alt í einu. “Áritan hans — eins
og það er kallað — stendur í blaðinu, sem þér léðuð
henni: “Hr. Lewis Carlton, starfandi læknir”,
hún hefir hlotið að sjá það. Er hún veik, fyrst
hún gerir boð eftir honum? Hún lítur raunar
þannig út”.
“Nei, heyrðu nú, Judith, gerðu mig nú ekki al-
veg vitlausa af hræðslu”, hrópaði ekkjan skjálf-
andi. “Hún veikist ekki fyrstu tvo mánuðina; en
þessi svíyirðilegi almenningsvagn hefir hrist hana
um of, og yfirliðið hefir svo fullkomnað vesöld
hennar. Viltu nú ekki hlaupa með þetta bréf fyrir
mig, Judith?”
“Jú, það get eg líklega gert”, svaraði Judith.
“Ó já, gerðu það, þá ertu góð stúlka. Eg get
ekki farið sjálf, því hún máske hringi á mig að
finna sig. J?að er gott veður og þessi ganga hress-
ir þig”.
Judith, sem ekki skorti eftirlátsemi, stóð upp
úr sæti sínu.
“Hana nú!” sagði hún gremjulega um leið og
hún tók bréfið, “hvemig á eg nú að ná í fatnað
minn ? Margrét er farin út og hefir eflaust lokað
bakdyrunum. Eg vil nauðug ómaka gömlu frú
Jenkinson; kveldið er kalt, annars færi eg hatt-
laus”.
“Taktu hattinn minn”, sagði frú Gould. ‘,pér
er velkomið að nota hann, og sjalið líka”.
Judith hló, og hún hló enn meira, þegar hún,
var búin að láta á sig flíkumar; sjalið fór vel, en
hatturinn var alt og stór, og hún leit út sem gömul
kerling með hann á höfðinu. “Enginn verður ást-
fanginn af mér í kveld, það er þó áreiðanlegt”,
sagði hún, um leið og hún hraðaði sér út.
Hús Carltons var í hinum enda bæjarins, ein-
mitt þar sem bakkinn byrjaði. pað stóð út af
fyrir sig til vinstri handar, og var fallegt, hvítt
hús með jámgirðingu kringum lóðina og súlna
göng við framhliðina. Judith gekk upp tröppuna
og hringdi dyrabjöllunni.
Dyrnar vom opnaðar af ungum manni í ein-
kennisbúningi.
“Get eg fengið að tala við hr. Carlton ?” spurði
hún.
pjónninn reigði sig drembilega. Gamli hatt-
urinn var henni engin meðmæli.
“Er það í embættiserindum ?” spurði hann.
“Já, það er”.
“pá eruð þér máske svo góðar að ganga að
embættisdyrunum, þær era á þessari hlið”.
Hann benti drembilega á þá hlið hússins er
þær voru. Judith fylgdi bendingu hans, en sendi
honum fáein orð í kveðju skyni.
“Má eg spyrja hve mikið kaup þér hafið?”
“Aldrei hefi eg heyrt slíka spumingu gerða
nonkrum manni,” hrópaði þjónninn undrandi.
“Hvað gengur að yður?”
“Ó, eg ímyndaði mér að eins, að þér fengjuð
nokkra borgun fyrir fatnað, og nokkuð fyrir að
vera ruddalega drembinn”.
Hún gekk ofan tröppumar, án þess að heyra
kurteisu orðin, sem hann valdi henni, og kom að
dyrum á húshliðinni, sem á var málað: “Lyfja-
stofan”. úr þeim kom maður inn í gang, sem
leiddi mann að litlu, ferköntuðu herbergi, á veggj-
um þess voru margar hillur og á þeim fult af
glösum og flöskum. Ungur piltur lá endilangur
á borðinu og blístraði danslag, um leið og hann
Veifaði fótunum í loftinu. Honum varð bilt við
þegar inn var komið og rendi sér niður af borðinu
án þess að detta samt.
pað var farið að rökkva, svo hann sá ekki strax
útlit Judiths.
“Hver er þetta ? Hvað viljið þér?”
“Eg vil tala við hr. Carlton. Er hann heima?”
“Nei”.
“pá verður þú að fara og finna hann. petta
bréf verður hann að fá undir eins. pað er kona,
sem óskar að tala við hann í kveld”.
“pá er eg hræddur um að hún megi óska sér
lengi”, svaraði óskammfeilni drengurinn. “Máske
við getum bundið bréfið við símaþráðinn, og sent
honum það á þann hátt; það er á engan annan veg
mögulegt. Hr. Carlton fór til London í morgun”.
“Til London!” endurtók Judith, hún varð sro
hissa að hún misti löngunina til þess að velgja
eyra þessa unga herra. “Nær kemur hann aftur?”
“pegar fætur hans koma með hann. Hana nú!
Hann verður heima eftir fáa daga”, bætti dreng-
urinn við, um leið og hann hljóp til hliðar svo
Judith næði honum ekki, og áleit eins gott að
hætta við háðið. “Faðir hans, Carlton læknir,
varð veikur og gerði boð eftir honum. Nú vitið
þér það”.
“Já, já”, sagði Judith þegar hún hafði hugsað
sig um, “þá er réttast að þú geymir þetta bréf og
fáir honum það, þegar hann kemur heim. Eg veit
ekki hvað annað er mögulegt að gera. Svo vil eg
ráðleggja þér að vera gætnari með tungu þína, ef
þú vilt ekki lenda í vandræðum hennar vegna”,
var kveðja hennar, um leið og hún yfirgaf dreng-
inn og húsið.
II. KAPfTULI.
Heppileg niðurstaða.
pegar Judith Ford var á heimleiðinni aftur
eftir ljósbjörtu götunum; stóð húsmóðirin í Rauða
ljósinu í dyrunum sínum.
“Gott kveld, frú Fitch”.
“ó, hver — hvað þá, Judith, það ert þó aldrei
þú. Hvers vegna hefir þú búið þig þannig út ?”
Judith hló og sagði henni hvernig á því stóð
að hún var með sjalið og hattinn hennar frú
Gould, sömuleiðis hvar hún hefði verið. “Heim-
sókn mín varð líka árangurslaus, því hr. Carlton
var fjarverandi”.
" “Eg hefði getað sagt þér það, og sparað þér
ómakið að fara þangað, ef eg hefði séð þig ganga
fram hjá”, sagði frú Fitch. Vinnumaðurinn hans
ók með hann til Great Wennock stöðvarinnar I
morgun, og kóm hér inn á heimleiðinni til þess að
fá sér öl. Er konan veik ?”
“Henni líður ekki vel; það leið yfir hana litlu
eftir að hún hafði drukkið te, og hún hélt sig gera
réttast í því að tala strax við lækni”.
“Og frú Gould gat sent eftir Carlton. Hvað
hafa Greýarnir gert henni?”
“Frú Goulds hélt að þér hefðuð ráðið konunni
til að æskja Carltons. pað var hún sjálf, sem fann
upp á því að senda eftir Carlton, og frú Gould hélt
að þér hefðuð mælt með honum”.
“Nei, það hefi eg ekki gert. Ef eg hefði mælt
með nokkrum, þá hefði það verið Greyunum, þeir
eru okkar gömlu bæjarbörn; ekki af því að Carl-
ton sé ekki laglegur og viðfeldinn maður og þar
að auki duglegur. En, heyrðu Judith, segðu frú
Gould að þegar tíminn komi, þegar unga konan
verði að leggjast á sæng, þá skuli hún að eins gera
mér boð, þegar hún vill fá rauðberjahlaup eða eitt-
hvað því um líkt handa henni; hún skal fá það
með ánægju. Eg hefi aldrei áður séð jafn elsku-
verða unga stúlku”.
Judith þakkaði og flýtti sér af stað til Palace
Street. Hún var að eins búin að taka í klukku-
strenginn þegar hún heyrði frú Gould koma hlaup-
andi. Hún opnaði dymar í ofboði og greip í Judith.
“ó, Judith, það er gott að þú kemur. Hvað á
eg að gera? Hún er orðin veik”.
“Orðin veik?” endurtók Judith.
“Já, hún er, hún er orðin reglulega veik, svo
sannarlega sem eg lifi. Hvar er hr. Carlton?”
Judith svaraði engu. Hún losaði sig við
hræðslugjörnu konuna, sjalið og hattinn, sem hún
fékk henni og þaut upp í dagtsofuna. Frú Crane
hafði vegna sársauka gripið um stólbríkurnar.
Kambamir höfðu losnað úr hári hennar, sem nú
féll niður um háls hennar og herðar, og hún stundi
hátt, að því er virtist af hræðslu, þegar hún sneri
fallega, bamslega andlitinu að Judith. Aldrei,
svo fanst Judith, hafði hún fyr séð tvö svo undar-
lega aðdáanleg augu; þau voru stór, blíð, brún
með sorglegan svip, og þau og hinn einkennilegi
svipur, festi sig frá þessu augnabliki í minr.i
Judiths.
“Missið þér ekki hugrekkið, veslings bam”,
gleymandi vegna hluttekningar sinnar að haga
sér eftir lotAingarreglum. “Styðjið yður við mig.
petta batnar aftur”.
Hún lagði höfuð sitt á öxl Judith. “Líður lang-
ur tími þangað til hr. Carlton kemur?” stundi
hún. “Er enginn sem getur hlaupið til hans, til
að herða á honum ?”
“Hr. Carlton getur ekki komið, frú”, svaraði
Judith. “Hann fór til London í Morgun”.
Hún leit upp eitt augnablik, kvartaði sáraii
yfir þessum vonbrigðum, og veslings höfuðið hné.
aftur niður, svo andlitið huldist. Judith reyndi
að hugga hana.
“peir eru allir ókunnir yður, frú; hvað getur
það þá gert? Eg veit, að yður hlýtur að geðjast
eins vel að Greyunum eins og hr. Carlton. En
góða, unga frú> stillið þér yður. Allir fella sig
vel við John og Stephan Grey. Hvers vegna hafið
þér snúið yður að Carlton?”
Hún leit upp tárvotum augum og hvíslaði í
eyra Judiths:
“Eg hefi ekki efni á að borga þeim báðum, og
það er hr. Carlton, sem eg hefi beðið að koma”.
“Borga þeim báðum? pað eigið þér heldur
ekki að gera”, svaraði Judith hlýlega. “pegar
Carlton getur ekki komið, af því hann er fjarver-
andi, og Grey kemur í stað hans, á að eins að
borga öðrum. Læknamir skilja alt slíkt, frú;
þegar Carlton kemur aftur getur hann tekið við
starfinu af Grey, ef þér endilega viljið það”.
“Eg vildi það, eg vil það enn þá. Nokkrir af
vinum mínum þekkja Carlton vel, og hrósa honum
mikið fyrir dugnað. peir mæltu með honum við
mig”.
“petta skýrir málefnið”, hugsaði Judith; en
um leið heyrði hún kveinandi rödd við hlið sína.
“Hvað eigum við að gera?”
pað var auðvitað ekkjan Gould. Judith fékk
sig naumast til að svara; þar eð hún hafði vald
á sjálfstjóm sinni, vorkendi hún slíkan heiguls-
hátt.
“pað fyrsta sem þarf að gera er, að þér hættið
að vera heimskingi; hitt annað er, að þér farið
og sækið annan hvom Grey bræðranna”.
“Eg vil ekki hafa Grey bræðuma”, sagði unga
konan í skipandi róm, um leið og hún lyfti höfðinu
frá sessunni í hægindastólnum, þar sem hún var
nú búin að hvíla það. “Mér líka ekki bræðumir
Grey, eg vil ekki hafa þá”.
“pá hlýtur einhver að hafa sagt yður ilt um
þá, frú”, sagði Judith.
“pað er nú sjálfsagt”, svaraði frú Crane; “að
svo miklu leyti eg hefi heyrt, eru þeir ekki dug-
legir”.
Judith leit undrandi á hana. Greyamir ekki
duglegir. En frú Crane talaði ekki meira um
þetta.
“Eg þarf máske engan þeirra”, sagði hún, “eg
er orðin frískari aftur. Ef þið yfirgefið mig, get
eg máske sofnað ofurlítið”.
pær löguðu sessumar þægilega fyrir hana og
fóru svo ofan, og þar lentu þær í dálitlu rifrildi.
Judith fann að bamalegu hræðslunni hennar frú
Gould, en hún svaraði, að þegar maður væri fædd-
ur hræðslugjarn, þá væri ekki mögulegt að gera
við því. Nú heyrðist hátt hljóð uppi, og Judith
þaut strax upp til konunnar. Frú Gould fór á
eftir henni í hægðum sínum og mætti henni aftur,
þegar hún kom þjótandi ofan og hraðaði sér að
götudyrunum.
“Annar hvor Greyanna verður að koma, hvort
sem hún vill það eða ekki,” sagði hún um leið og
hún gekk fram hjá frú Gould, “hún er miklu lak-
ari en áðan ?”
“En, Judith”, svaraði ekkjan, “hver tekur að
sér ábyrgðina? Hún segist ekki vilja hafa Grey
bræðuma, og eg verð máske að borga lækninum
úr mínum vasa”.
“Rugl!” sagði Judith. “Eg vildi ekki tala
þannig, þegar líf samvistamanns míns væri í
hættu. Farið þér upp til hennar; máske þér getið
hjálpað henni”.
Judith þaut út á götuna. Bræðumir bjuggu í
húsum, sem stóðu hvort hjá öðru, hér um bil mitt
á milli húss fru Gould og greiðasöluhússins Rauða
ljónið. Hr. John, vanalega kallaður hr. Grey, bjó
í stærra húsinu, þar sem lyfjastofan og lyfjabúðin
voru, en hr. Stephan bjó í minna húsinu, hann
var yngri bróðirinn, hafði gift sig þegar hann var
tuttugu og eins árs, og nú var hann þrjátíu og
átta; John gifti sig seinna og átti stóran hóp af
mjög ungum bömum.
Götudymar að húsi Johns stóðu opnar, og
Judith gekk inn, skært ljós logaði þar á lampa,
sem leiðbeindi henni. Hún flýtti sér of mikið til
þess, að vilja gera sér nokkrar tafir, gekk því
beint yfir forstofuna og opnaði lyfjastofuna. par
stóð fallegur drengur, sextán ára gamall, með göf-
ugt útlit og var að steyta einhverjar lyfjabúðar-
vörur í mortéli. í sjálfu sér var andlitið máske
ekki mjög fagurt, en hinn óvanalega gáfulegi svip-
ur, breiða, vitsmunalega ennið, stóru, bláu, djúpu
og hreinskilnislegu augun, hefði breitt fegurð yfir
hvaða andlit sem var. Hann var einkasonur
Stephans Greys.
“Hvað þá, eruð það þér, Judith?” sagði hann
um leið og hann leit snögglega við, þegar hún
kom inn. “pér komið svífandi eins og svipur”.
“pað kemur af því að eg er að flýta mér, hr.
Friðirk. Eru læknarnir heima?”
“Pabbi er heima, en bróðir hans ekki”.
“Mig langar til að tala við annan þeirra; máske
þér viljið gera svo vel og segja föður yðar frá því,
hr. minn?”
Drengurinn þaut af stað og kom aftur með
föður sinn, glaðlegan mann með góðlegt andlit;
hann leyfði aldrei sjúklingum sínum að missa
kjarkinn, þegar hann gat haldið honum við. Mik-
ilsvert leyndarmál við læknastörf.
“Nú, Judith. Hvað viljið þér?” spurði hann
spaugandi. “Á að taka burt enn þá eina tönn?”
Efnaf rœðislega sjálfslökkvandi
Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varða, meira en lítið.
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Engin^ eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð-
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
legt er. \
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s
J. N. Sommerville,
Lyfsali '
Horni William & Isabel, Winnipeg
Tals. Garry 2370
Vér mælum meö eftirfylgjandi
hressingarlyfum að sumrinu
Beef, Iron & IVine
Big 4 D Compound
sem er blóöhreinsandi meöal.
Whaleys blóðbyggjandi
Iyf
Vorið er komiö; um þaö leyti er
altaf áríöandi aö vefnda og styrkja
líkamann svo hann geti staöiö gegn
sjúkdómum. Þaö veröur bezt gert
rneö því aö byggja upp blóöiö.
Whaleys blóöbyggjandi meöal gerir
þaö. v
Whaleys lyfjabúð
Homi Sargent Ave. og Agnes St.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALONDE, 108 Marion St.
Phone Main 4786 N0RW00D
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
Föt pressuð meðan þér
standið við...............3Sc.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir.........$1.50
Einnig viðgcrðir á loðskinnsfötum
332] Notre Dame Ave.
Tals. G- 67 Winnipec;
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgreiðsla.
555 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniœð, geitur, útbrot, Kring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Laeknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO„
309 Somerset Block, Wfnnipeg;
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppv. Vér höfum
ágætt úrval af stórum pjötlum meðallt-
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum Iitum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.O. Box 1836 jWinnipeg, Man.
Bjarni Hallsteinn Dalsted
Fæddur 13. janúar 1910.
Dáinn 10. maí 1917.
Hann var sonur þeirra G. P. Dal-
sted og fyrri konu hans, Ingibjargar
Olson.
Vorið kom með yl og yndi
öllu veittir lif og þrótt, %
vonarbjarmi færöist fagur
fölva yfir kviöans nótt,
hvíldir sjúkur — sveinninn ungi —
sönn v'ar þinna vina þrá
aö þú mættir, eins og blómin,
aftur nýjan þroska fá.
Tilraiín engin megna mátti
meina þér aö vinna bót,
eins og stundum ormur nagar
ilmviöarins mjúku rót.
Vanheilsa þín varð ei læknuð
viö þaö gleðin þoldi deyð —
árdags geislinn elskulegi
okkar þrá til himins leiö.
Ásýnd þin var ljós sem lilja,
liðað glóöi í bylgjum hár,
innri fegurð, andans göfgi
unaðs hlýjar lýsti brár.
Af þér bauðstu yndis þokka,
æsku þinnar Ijómi skein,
sál þín eins og sumarblærinn
sakleysisins ímynd hrein.
L>ú ert sæll á Ufsins landi
látni, fagri ungi sveinn,
indælt héöan er aö fara
óspiltur og frjáls og hreinn.
Meöan blómin mæru gróa
og morgunsólar ljómi skín,
ó, þá verður ávalt, Bjarni
yndislegt aö minnast þín.
Kristín D. Johnson.
Innvortis bað.
Eina örugga aðferðin til þess aö
lækna magasjúkdóma og innýflaveiki.
,Til þess aö sannfærast um að þessi
staðhæfing sé rétt, þarf ekki annað
en skrifa Harry Mitchell D. P., 466
Portage Ave. í Winnipeg. Hann er
eini umboðsmaðurinn, sem getur sagt
yöur alt um “J. B. L- Cascade”. Hann
gefur yöur sérstakar upplýsingar og
ráöleggingar, sem gera yður þaö
mögulegt aö lækna alla læknanlega
sjúkdóma. Biöjiö um ókeypis bók
eftir Charles A. Tyrrell M.D., sem
heitir “Hvers vegna nútíðarmaðurinn
er ekki nema 50% aÖ dugnaði. —
Bókin kostar ekkert.
BIFREIÐA
“TIRES”
Vér seljum nýjar og brúk-
aðar “tires”. Kaupum og
tökum gamlar í skiftum
fyrir nýjar, gefum gott
verð fyrir þær gömlu. All-
ar viðgerðir eru afgreiddar
fljótt og vel.
Skrifíð cftir verði.
Watsons T ire
Service
180 Lombard St., Tal. M.4577
Williams & Lee
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgeröir.
Bifreiöar skoöaöar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verö. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðuir
höndum.
764 Sherbrooke St. Horni Hotre Oami
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldqri og
Virðingamaður . .
Selur viS uppboS LandbúnaSaráhöId. ala-
konar verzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St Tals. M.1781
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] Portage
I gamla Queens Hotel
G. F. PKNNY. Artiat
Skrifstofu talsími ..Main 20
Heimilis talsími ... Garry 28
C. H. NILSON
KVENNA- og KARLA
SKRADDARI
Hin stærsta skandinaviska
skraddarastofa
208 Logan Ave.^
1 öörum dyrum frá Main St.
Wiuipeg, Man.
Tals. Garry. 117