Lögberg - 26.07.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 26. JÚLÍ 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Frú Could og frú Pepperfly fóru aftur að spjalla
saman þar sem þær hættu, og voru brátt soknar
djúft í samræðuna; sú fyrri hallaði sér makinda-
lega aftur á bak í hægindastólnum við borðið ; á
borðinu stóð græn flaska með grunsamlegu útliti,
innihald hennar var hvítt, og báðar konumar
höfðu, þegar satt er sagt frá, tekið sér ríflegan
skerf úr flöskunni. Hin síðarnefnda stóð upp, laut
niður að eldinum og hrærði í einhverju sem var í
skaftpotti yfir honum, þá heyrðu þær alt í einu
barið nokkuð hart á glugganr í eldhúsinu. Báðar
hrukku við og hljóðuðu; ekkjan lét glas og teskeið
detta ofan á borðið og frú Pepperfly var nærri
búin að missa kertaljósið ofan í skaftpottinn. Jafn
* vel þótt þær vissu að Judith var vön að gera vart
við komu sína á þenna hátt, urðu þær samt afar-
hræddar, af því þær gáfu sér ekki tíma til að
hugsa.
pað var líka Judith sem kom, og hún hló að
þeim þegar hún gekk inn í eldhúsið.
“En það flón sem þú ert, Judith, að koma og
hræða fólk á þenna hátt!” hrópaði ekkjan gröm í
skapi. “Maður má ætla að þú sért bam. Getur
þú- ekki komið róleg og með vanalegri látprýði inn
í húsið”.
“pað var næstum eins gaman að sjá ykkur
þjóta á fætur og að horfa á sjónleik”, sagði Judith.
“Mig verkjar í andlitið og vil fara að hátta”, sagði
hún í breyttum róm; “en eg hugsaði mér að vita
fyrst hvort eg gæti gert nokkuð fyrir frú Crane
í kvöld. Hún sefur líklega?”
“Hún er enn ekki sofnuð, því hr. Carlton er ný-
íarinn. ]?ér getið farið upp og spurt hana”.
pað var frú Pepperfly, sem svaraði, því ekkjan
var enn þá reið. Frú Pepperfly var kurteis við
Judith; því hún sparaði henni mör'g ómök, og án
hennar hefði hún ekki átt jafn hæga daga nú.
Judith fór upp. Hún fann til mikillar þreytu,
því hún hafði vakað allar föstudags og laugardags
nætumar, og þótt hún hefði háttað á sunnudags-
kvöldið, gat hún lítið sofið þá nótt sökum andlits-
verkjanna. Hún kvaldist af þessum verkjum, þeg-
ar henni varð dálítið kalt.
“Eruð það þér, Judith?” spurði frú Crane.
“Hvemig líður yður í andlitinu núna?”
“Verkimir eru ekki mjög sárir núna, frú”,
svaraði Judith; “hr. Stephen Grey sagði, að verk-
irair mundu minka þegar bólgan byrjaði að gera
vart við sig. Eg kom til að spyrja hvort eg gæti
gert nokkuð fyrir yður í kvöld”.
“Eg þakka yður fyrir; nei, ekki meira í kvöld.
En eg vona að ekki líði langur tími þangað til
hjúkrunarkonan kemur með haframélsgrautinn.
pér getið sagt henni, um leið og þér farið ofarj, að
eg bíði eftir honum. Ýður lkngar eflaust til að
fara að hátta, Judith?”
“Já frú, það vil eg raunar. Að liggja, snúa sér
og velta á ýmsan hátt sökum verkja, eins og eg
gerði síðustu nótt, þreytir meira en að vera á ferli”
“Og nætumar tvær þar á undan voruð þér 4
ferli, Judith. Eg gleymi því ekki þó þér gleymið
því sjálfar”.
“ó, frú, það er ekki þess vert að minnast á það.
pað er gott að þér hafið ekki þurft að láta vaka
lengur yfir yður. Margar konur þurfa þess”.
“Eg”, svaraði frú Crane; “eg held alls ekki að
eg hafi þurft þess. Mér líður eins vel og mögulegt ,
er. Hr. Carlton sagði það líka. Mig langar líka
til að fara á fætur á morgun, Judith”.
Judith hristi höfuðið og sagði eitthvað um
hættuna, sem fylgdi því “að vera of fljótfær”.
“Yður batnar betur, frú, og þér eruð óhultari, ef
þér dveljið tvo eða þrjá daga í rúminu enn þá”.
Á þessu augnabliki kom frú Pepperfly inn með
"'kertaljós í annari hendi og bakka, sem skál með
haframélsgaut stóð á, í hinni. Judith, sem aldrei
treysti frú Pepperfly, gekk fast að henni og leit
niður í skálina til að sannfæra sig um, að hún hefði
ekki látið tólg drjúpa frá kertinu niður í hana.
Ljósið skein beint á bólgna andlitið hennar Judith,
cg frú Crane fór að hlæja.
“Eg gat ekki varist því að hlæja”, sagði hún,
þegar þær sneru sér undrandi að henni. “pað er
andlitið ^rðar, Judith, sem er svo skrítið. pað líkt-
ist fullu tungli; kinnamar erp svo buhguvaxnar”.
“Ó, frú, eg skeyti ekkert um hvemig það lítur
út, þegar eg að eins er laus við kvalimar. Bólgan
hverfur aftur”.
Judith bauð henni góða nótt og fór. Hjúkruir
arkonan lét skálina með haframélsgraTutnum á
rúmið, þannig að frú Crane átti hægt með að neyta
grautsins og stóð við hlið hennar á meðan hún
neytti hans.
“Og svo sefandi drykkinn minn”, sagðí frú
Crane.
“Eg má ekki gefa yður hann enn þá, frú”,
sagði hjúkrunarkonan. “En það uppátæki, að vilja
taka hann inn rétt á eftir grautnum”.
“Eg held að það geri ekkert ílt. Hann er kom-
inn, er það ekki ?”
“Hann kom á meðan hr. Carlton var hél*, frú.
pað var hann sem eg kom upp með, og hr. Carlton
smakkaði á honum. pað er líkt læknunum, þeir
verða endilega að smakka hver á annars lyfjum”.
Hr. Carlton kemur hér á morgun kl. tíu, til að
finna Stephen Grey”, sagði hún. “Og eftir það
verð eg eingöngu undir hans umsjón”.
Eg heyrði eitthvað, sagt um þetta, frú , svar-
aði hjúkrunarkonan.
Hún fór svo að laga ýmislegt í herberginu, um
leið og hún ásamt frú Gould fór að búa alt undir
nóttina. Með rekkjuvoðum, ábreiðum og dýnum
bjó hún til rúm fyrir sjálfa sig á legubekk dag-
stofunnar, og þar ætlaði hún að sofa og hafa dym-
ar á milli herbergjanna opnar, svo hún gæti heyrt
og séð til sjúklingsins. Hingað til hafði frú Pep-
perfly hagað sér vel, líklega af hræðslu við að
brjóta á móti skipunum Stephen Greys, sem hann
gaf henni þegar hún byrjaði starf sitt hjá frú
Crane.
Kl. hér um bil hálf tíu eða rúmlega það, þegar
frú Gould var búin að laga alt sem hún þurfti untí-
r nóttina, sagði hjúkrunarkonan að nú væri kom-
inn tími til að taka sefandi drykkinn.
“Viljið þér lýsa mér á meðan eg sæki hann?”
sagði hún við frú Gould, sem stóð með ljós í hend’.
sinni af tilviljun. Og þær gengu inn í dagstofuna.
Flaskan stóð á kommóðunni, þar sem hjúkr-
unarkonan hafði sjálf látið hana. Hún gekk með
hana að rúminu. • |'
“Eruð þér tilbúnar frú 7”
“Aleg tilbúin”, vaj: svarið.
Hjúkrunarkonan helti úr flöskunn í vínglas og
frú Crane drakk lyfið, en talaði áður um kirsi-
berjjalög.
“En hvað lyktin er sterk”, hvíslaði frú Gould,
sem stóð við hlið hennar og hélt á ljósinu.
“pað sagði Carlton líka”, svaraði hjúkrunar-
konan hvíslandi. “peir hafa lyktnæmar nasir,
læknamir”.
“pað þarf enga lyktnæmi til að finna þessa
lykt”, sagði húsmóðirin.
“pað var einmitt á því augnabliki að eg hafði
smakkað litla dropann, og þér vitið —”
Voðalegt hljóð stöðvaði viðurkenning frú Pep-
perfly; hræðilegt angistar og kvalahljóð. En
hvort það kom frá frú Crane í rúminu eða frá frú
Gould við hlið hennar, eða frá báðum, var hjúkr-
unarkonan alt of hrædd til að vita með vissu.
Og nú kom hreyfing í herberginu. Hvað gekk
að þeirri veiku? Var það yfirlið? eða var það
krampi? eða máske dauðinn? Var það skipun
drottins, sem tók hana burt úr þessum heimi?
eða var henni gefinn eitraður drykkur af mis-
gáningi ?”
peir, sem voru vanir við að sjá dauðann, hlutu
að þekkja hann, og frú Pepperfly, sem var án á-
hrifa víns og gat hugsað skynsamlegar en hun var
vön, nuddaði höndum saman örvilnandi.
“pað er dauðinn”, hrópaði hjúkrunarkonan.
“pað er dauðinn eins áreiðanlega og þér og eg
stöndum hér; og hún er farin; lyfið hefir hlotið
að vera eitrað," við verðum máske látnar í fang-
elsi og hengdar á eftir, af því við gáfum henni
það”.
Með þeim hávaða, sem heyra mátti alla leið út
á götu, þaut frú Gould af stað ofan stigann. Hún
var alveg utan við sig af skelfingu. Hún var
hrædd af þessari tilviljun og afleiðingum hennar,
sem frú Pepperfly hafði minst á að gæti komið
fyrir þær. Hún hljóp út um götudyrnar og skildi
þær eftir opnar, híjóp svo upp eftir götunni geisp-
andi, með því áformi að sækja hr. Grey. En áður
en hún kom að húsi hans, mætti hún Carlton.
Án þess að segja eitt einasta orð til að skýra
frá framkomu sinni; því hún var of rugluð og
mæðin til að geta gert grein fyrir nokkum, greip
hún handlegg hans og sneri sér við til þess, að
hlaupa til baka aftur og draga hann með sér. En
Carlton kunni ekki vel við slíka framkomu.
“Verið þér kyr!” hrópaði hann, “verið þér kyr.
Hvað á þetta að þýða ? Hvað gengur að yður ?*
“Hún er dauð!” hrópaði frú Gould. “Hún ligg-
ur dauð og stimuð í rúmi sínu!”
“Hver er dauð?’'’ endurtók Carlton.
“Leigjandinn minn! Konan, sem þér komuð
tjl að líta eftir í kvöld — frú Crane. Lífið blessað
lífið hefir yfirgefið hana”.
Undir eins og Carlton skildi þessa skýringu,
hristi hann hendi hennar af handlegg sínum og
hljóp af stað til hússins og hún á eftir honum.
Um leið og hann hvarf inn í húsið, kom hinn vel-
æruverði William Lycett, aðstoðarprestur við St.
Marcus kirkjuná, á móti þeim. Frú Gould greip í
handlegg hans, eins og hún hafði áður gert við
Carlton, stamaði nokkur ruglingsleg orð og dró
hann upp stigann.
Hjúkrunarkonan stóð við fótagafl rúmsins
með starandi augu; Carlton hafði fleygt rúmföt-
unum til hliðar og lagt eyra sitt við hjartastað
hinnar framliðnu. Hann þreyfaði á hinu raka
enni og snerti aðra hendina. a
“petta er voðalegt!” sagði hann, um leið og
hann sneri föla andlitinu frá henni. “Henni leið
vel þegar eg yfirgaf hana fyrir liðugri stundu
síðan”.
“Er hún dáin ?” spurði Lycett.
“Já, hún er dáin”, svaraði læknirinn. “Hvað
hafið þér gefið henni ?” spurði hann frú Pepperfly
hátt og hörkulega.
petta var fyrsta merkið til ^fleiðinganna fyrir
þær, og frú Pepperfly svaraði auðmj úk með svunt-
una fyrir munninum:
“Hr., eg gaf henni haframélsgrautinn hennar,
og nokkru seinna gaf eg henni sefandi drykkinn
hennar. pað er gagnslaust að neita því”.
“pann drykk”, endurtók Carlton lágt við sjálf-
an sig í ásakandi róm, þó ekki svo lágt að Lycett
heyrði ekki orðin. “Eg gerði rangt í því að taka
hann ekki með mér”.
“Er hún dauð af eitri ?” spurði Lycett lágt.
“Af eitri — það held eg. Af hverju öðru ætti
hún að hafa dáið?”
Um leið og Carlton talaði, laut hann niður að
munni hinnar dánu og andaði að sér lyktinni, sem
streymdi út úr honum.
/ “pér eruð líklega ekki kunnur eiginleikum
lyfjanna, þegar maður verður að þekkja þær af
lyktinni, hr. Lycett, því annars —”
“Afsakið”, greip hann fram' í, “eg þekki lyf-
in furðu vel. Faðir minn var læknir, og helming-
ihn af bamsárum mínum var eg í lyfjastofunni
hans”.
“Viljið þér þá lykta héma og segja mér hvers
þér verðið varir”.
Hinn geistlegi gerði það sem hann var beðinn
um; en dróg sig strax í hlé.
“Blásýra”, sagði hann hvíslandi, og hr. Carlton
kinkaði kolli alvarlega og samþykkjandi að það
væri tilfellið. Hann sneri sér að frú Pepperfly.
“Hvað var það, sem þér sögðuð að hún hefði
neytt ? Haframélsgraut og lyf ið. Haf ramélsgraut-
inn fyrst auðvitað?”
“Auðvitað, hr. Hún fekk hann undir eins og
þér voruð farinn. pama stendur skálin, hún hefir
ekki verið hreyfð síðan”.
Carlton tók skálina, sem honum var bent á.
Hún var ekki alveg tóm; hann þefaði af grautnum
og smakkaði á honum.
“pað er ekkert út á hann að setja”, sagði
hann.
“Og sefandi drykkinn hennar gáfum við henni
þremur stundarfjórðungum seinna. Tæpri mín-
útu eftir að hún tók lyfið — eg losna ekki við
hræðslu mína fyrsta árið — var hún dáin”.
“Fyrsta árið?” endurtók frú Gould í dyrunum,
þar sem hún stóð skjálfandi og snögtandi og horfði
inn í herbergið. “Eg losna ekki við hana alla æfi
mína”.
“Hvar er flaskan?” spurði Carlton.
—3—......................111‘ f'gpoaC .,ás..
“Flaskan”, endurtók hjúkrunarkonan. “Hvar
var það nú sem eg lét hana ? ó, þarna bak við yð-
ur, hr. Á litla borðinu þama hjá rúminu”.
Flaskan sem þetta sefandi lyf var í ,stóð þar
og var tappinn í henni. Carlton tók tappann úr,
þefaði ofan í flöskuna, lét tappann aftur í hana og
setti hana frá sér með reiði svip.
“Finnið þér nokkra gtunsama lykt?” spurði
Lycett. *>
Sem svar rétti læknirinn honum flöskuna, Ly-
cett tók tappan úr eitt augnablik og lét hann svo
aftur í. Lyktin gaf svarið.
“Hvaðan kom lyfið?” spurði aðstoðarprestur-
inn. En á næsta augnabliki varð honum litið á
flöskumiðann, og sá að hún var frá lyfjastofu
bræðranna Greys. ,
Carlton lét flöskuna þar sem hún hafði staðið
og leit á húsmóðurina. Frú Gould, eg held þér
gerið réttast í að fara til hr. Stephen Grey og biðja
hann að koma hingað”.
Glöð yfir því að mega yfirgefa herbergi þetta,
þar sem hin dauða lá, og hrædd við það að þurfa
máske að vera ein í húsinu hjá líkinu, hraðaði kon-
an sér í burt í því erindi sem henni var fengið. í
hinu bjarta tunglskini var birtan á götunum næst-
um eins góð og á daginn, og hún gat séð John Grey
þar sem hann stóð í dyrunum á sínu eigin húsi,
löngu áður en hún kom til hans. pegar hún sá
hann, hraðaði hún sér enn meira og æsingin í
hug hennar óx; þegar hún kom til hans og greip í
handlegg hans fór hún að snökta.
“Ó, hr.! þetta drepur einhvem af okkur”.
John Grey var þreklegur maður, ákveðinn í
tali — stundum dálítið hörkulegur í framkomu,
þegar menn flæktu umtalsefnið um of fyrir hon-
ufn — hann leit rólega til ekkjunnar. Eins og
Judith Ford hafði hann enga þolinmæði með
hræðslugjömu rugli. Hann var hár maður með
bunguvaxið nef, reglubundna andlitsdrætti og
hvöss, dökk augu.
“Hvað ætlar að drepa einhvern af okkur”, frú
Gould?”
“Hvar er hr. Stephen, hr.? ó, hr., hún er
dauð! Og það er þetta lyfPsem hr. Stephen sendi
henni í kvöld, sem hefir drepið hana”.
Hver er dauð ?” spurði Grey undrandi. “Hvaða
lyf ? Um hvað talið þér?”
“Konan, sem hr. Stephan Grey hefir litið eft’r
i húsinu mínu, hr. Hann sendi henni svefndrykk
í kvöld, og það hefir hlotið að vera eitur í honum,
því hún dó á sömu mínútunni og hún rendi honum
niður. Eg á við ungu konuna, frú Crane, hr.”
bætti hún við, þegar hana grunaði að Grey skildi
sig ekki.
“Dauð!” hrópaði hann.
“Steindauð, hr. Hr. Carlton sagði að eg gerði
réttast í því að sækja hr. Stephen Grey. Hann er
heima hjá mér ásamt hr. Lycett”.
John Grey lokaði sínum eigin dyrum og gekk
inn í hús bróður síns. Friðrik Grey kom gangandi
yfir forstofuna.
“Er faðir þinn heima, Friðrik?”
“Nei, én hann kemur líklega bráðum. Eg veit
raunar ekki hvert hann fór. John frændi við höf-
um fengið bréf frá mömmu í kvöld”.
“Veizt þú hvort hann hefir búið til lyf handa
frú Crane í kvöld?” spurði Jonh Grey, án þess að
gefa frásögninni um bréfið nokkum gaum.
Já, eg veit það, hann bjó til lyf handa henni;
því eg var þá í læknastofunni. Sefandi drykk.
Hvers vegna er spurt um það? Hann var sendur
þangað”.
“Hvers vegna um það er spurt? Af því hann
drap hana, hr. Friðrik”, sagði frú Gould. “pað
var blásýra, segja þeir, en alls ekki neinn sefandi
drykkur”.
“Svívirðilegt þvaður”, hrópaði drengurinn, sem
virtist að eins hafa heyrt síðustu orðin.
“Á — er það þvaður, hr. ?” sagði hún snökt-
andi. “Hún er dáin”.
FriSrik Grey leit snögglega t til frænda síns,
eins og hann byggist við mótsögn frá honum.
“Eg fer þangað, Friðrik. Frú Gould segir að
hún sé dauð. Undir eins og faðir þinn kemur heim
bið þú hann þá að koma þangað“~.
Drengurinn stóð og horfði á eftir þeim þegar
þau gengu ofan götuna; hann hugsaði eingöngu
um það, sem hann heyrði nýlega. Nú sá hann að-
stoðarmann þeirra koma gangandi úr hinni átt-
inni. Friðrik Grey tók húfuna sína, sem hékk í
forstofunni, og fór út til að mætá honum.
“Hr. Whittaker, það er sagt að nýi sjúklingur-
inn, frú Crane, sé dauð. Ilaldið þér að það sé
satt ?”
“Rugl”, svaraði Whittaker. “Hr. Stephen
sagði mér í kvöld, að hún væri sama sem fullbata.
Hver segir það ?”
“Frú Gould. Hún kom hingað til að sækja
John frænda, og hann sagði að pabbi yrði að koma
strsx þegar hann kæmi heim. Viljið þér segja
honum það?”
Ma VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi.
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Vorií er komið; um þaS leyti er
altaf áríöandi aS vernda og styrkja
líkamann svo hann geti staSiS gegn
sjúkdómum. ÞaS verður bezt gert
meS því aS byggja upp blóSiS.
Whaleys blóSbyggjandi meSal gerir
þaS.
Whaleys lyfjabúð
Hornl Sargent Ave. og Agnes St-
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALONDE, 108 Marion St.
Phor)e Main 4786 N0RW00D
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] PortageAv
í gamla Queens Hotel
G. F. PENNY, Artist
Skrifstófu talsími ..Main 2065
Heimilis talsími .. Garry 2821
Innvortis bað.
Eina örugga aSferSin til þess aS
lækna magasjúkdóma og innýflaveiki.
Til þess aS sannfærast um aS þessi
staShæfing sé rétt, þarf ekki annaS
en skrifa Harry Mitchell D. P., 466
Portage Ave. í Winnipeg. Hann er
eini umboSsmaSurinn, sem getur sagt
ySur alt um “J. B. L. Cascade”. Hann
gefur ySur sérstakar upplýsingar og
ráSleggingar, sem gera ySur þaS
mögulegt aS lækna alla læknanlega
sjúkdóma. BiSjiS um ókeypis bók
eftir Charles A. Tyrrell M.D., sem
heitir “Hvers vegna nútíSarmaSurinn
er ekki nema 50% aS dugnaSi. —
Bókin kostaí ekkert.
Meiri þörf fyrir
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem hafa
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans,
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir p.ðeins vel færa
og kurteis^kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BUSINESS COLLEGE
LIMITED
WINNIPEG, MAN.
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
Föt pressuð meðan þér
standið við...............35c.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir........$1.50
Einnig viðgerðir á loðskinnsfötum
332] Notre Dame Ave.
Tals. G. 67 Winnipe«
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
f húsum. Fljót afgrciðsla.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA iœknar ECZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdó ma
Læknar hösuðskóf og varnaf hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Wfnnipeg
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppr. V^r höfum
ágætt úrval af stúrum pjötlum meðalls-
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.0. Box 1836 jWinnipeg, Man.
... ....................-
Williams & Loe
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgeröir,
Bifreiðar skoðaiíar og endurnýjaö-
ar fyrir sanngjarnt verö. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðum
lhöndum.
1764 Sherbrooke St. Homi Hotre Dame
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur viðuppboð Lar.cbúraðaráhöid, a.s-
konar verzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St TaIs. M. 1 781

FINST J7ÉR SEM pú
J70L1R EKKI SLfKA
ÁREYNZLU L E N G-
UR?
SÉ SVO, T>Á ER TíMI .
til kominn FYRIR/ó^
ÞIG AÐ BYRJA AD
NOTA
Dynainic Tonic
Ef þú lýist af þínum daglegu störfum; ef líkami
þinn og taugakerfi eru slöpp og veikluð, þá getur þú
reynt Penslar Dynamic Tonic með fullri vissu um
það að þú munir hressast og frískast og fá nýjan
taugastyrk. ^Samsetning þessa áreiðanlega lyfs er á
meðanum, og er það notað af fjölda mörgum við-
skiftavmum vorum. Vér viljum fá yður til þess að
njota hinna góðu áhrifa af þessu ágæta meðali. pað
er skylda þín sjálfs þín vegna að nota þetta tauga-
styrkjandi lyf og byrja það tafarlaust. .Vér höfum
tvær stærðir, á sjötíu og fimm cent og einn dollar
og fimmtíu cent.
THE SARGENT PHARMACY,
724 Sargent Ave. Sími: Sherbr. 4630