Lögberg - 27.09.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. SEPTEMBER 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
eru”, greip Ja^na Chesney fram í fyrir sjálfri sér,
til skýringar á málshættinum; ‘mótlæti gerir
huga manneskjunnar harðan, eða opnar hann fyr-
ir paradís’. pegar hinn stóri skuggi mótlætisins,
hin voðaega beinagrind kemur til þín, Lucy, verður
þú að láta hann gera hið síðara”.
“petta er fallegur málsháttur, Jana, mér líkar
hann vel,„ sagði Lucy. “Mótætið gerir huga
manneskjunnar harðan, eða opnar hann fyrir
Paradís”.
XV. KAPÍTULI.
Chesney kapteinn.
Laura hafði flýtt sér upp stigann þegar faðir
hennar kallaði. Chesney kapteinn sat í hæginda-
stól með fætur sína hvílandi á hallandi fótaskemli.
Umbúðum var vafið um fæturna, eins og oft þarf
að vera þegar þeir kveljast af gigt. Hann var
alveg magnlaus í fótunum; en tunga hans og hend-
ur voru langt frá því að vera magnþrota; hend-
urnar framleiddu endalausan hávaða með prikinu
og tungan vakti mikinn hávaða, sem íbúum húss-
ins kom mjög illa. Hann leit gremjulega á Lauru
“Varst þú að leika á píanóið ?”
“Já, pabbi”
“pað hefir þá ekki verið Lucy ?”
“pú veizt það vel, pabbi, að Lucy kann ekki
að leika þannig”.
“pað er gott fyrir hana”, öskraði Chesney
kapteinn, um leið og hann fann til stingandi verkj-
ar, “því annars hefði eg skipað að hýða hana og
láta hana svo í bólið. pví leyfir þú þér að kvelja
mig með þessu skrækjandi píanói? Eg ætla að
selja það?”
pareð kapteinninn kom með þessa hótun á'
hverjum degi, hafði hún lítil áhrif á Lauru í
þetta skifiti.
“Hvar er Jana?”
“Hún situr yfir hinum endalausu reikning-
um, pabbi”, svaraði Laura, sem satt að segja leit
ekki á föður sinn með jafnmikilli lotningu og ást
eins og Jana gerði, og var ekki ávalt eins hlýðin
og hún hefði átt að vera.
“Svei!” svarði faðirinn. “Láttu hana kasta
þeim í eldinn”.
“Eg gerði það, ef eg væri í hennar sporum”,
sagði Laura; en þessi orð móðguðu föður hennar
svo mikið, að í heilar fimm mínútur hélt hann
áfram að sneypa Lauru.
“Er yf irheyrslan af staðin ?
“Eg veit ekkert um það, pabbi”.
“Hefir Carlton komið hingað?”
Nei”, svaraði Laura, um leið og hún laut niður
til að strjúka hrukkumar úr sessunni undir fótum
föður síns, til þess hann tæki ekki eftir roðanum
sem kom fram í kinnar hennar. En um leið varð
henni ósjálfrátt á að koma við veikari fótinn á
viðkvæmasta blettinum, og hinn ógæfusami kap-
teinn, einn af óþolinmóðustu manneskjum til
að þola sársauka, orgaði, hristi prikið sitt og end-
aði með því að ausa úr sér, því sem Laura var vön
að kalla níð.
“Pabbi, mér þykir þetta mjög leitt; hendin
mín rann ósjálfrátt”, sagði hún afsakandi.
“Hefir þú nokkru sinni haft fótagigt, ungfrú
Laura Cesney?”
“Nei, pabbi”.
“Máslje þér vilji þá þóknast að vera dálítið
varkárari, þegar þú átt við þá sem hana hafa, og
láta ekki hendur þínar renna. Alt sem þú dugar
til, það er að kvelja þjáðar manneskjur. Hvað
viltu hingað? pví lætur þú ekki Jönu koma upp?”
“Hvað er þetta, pabbi, þú kallaðir á mig”.
“Rugl. pví kemur Carlton ekki? Hann
svíkst um skyldu sína, sá piltur. Hann hefir ekki
komið hér í allan dag. Mig langar til að segja
honum upp læknisþjónustu hans og fá hingað í
staðinn annanhvorn Greysbræðranna. Eg vildi
að eg hefði gert það strax, þegar eg kom hingað;
þeir eru aðgætnir og stimamjúkir. pú átt að
Bkrifa honum seðil og segja hónum, að hann skuli
ekki stíga fæti inn fyrir mínar dyr aftur”.
Laura varð fremur hnuggiil. Hún var hrædd
um að hann framkvæmdi hótan sína.
“pað er ekki hægt að reka hann án þess að
borga honum”, sagði hún lágt, í þeirri von að þetta
myndi draga úr ætlan hans, og kapteinninn
ræskti sig.
“Er Pompey kominn aftur?” spurði hann,
meðan Laura stóð niðurlút fyrir framan hann, og
vogaði ekki að fara fyr en hann skipaði henni það.
“Nei, pabbi. Hann getur naumast haft tíma
til að vera kominn aftur”.
“En eg segi jú”, sagði kapteinninn þver.
“Hann hangir yfir þessari yfirheyrslu til að heyra
hvað þar á sér stað. Einn heimskingi dregur aðra
með sér. Eg skal jafna á honum með prikinu
mínu, þegar hann kemur aftur. Gefðu mér þetta!”
Kapteinninn barði svo hart á borðið með prik-
inu sínu, sem stóð í nánd við hann, að bollinn með
soðhlaupinu hoppaði upp og var nærri dottinn.
Laura rétti honum bollann og teskeiðina.
“Hver hefir búið þetta soðhlaup til?” spurði
hann, þegar hann hafði smakkað á því.
“pað — það hefir liklega Jana gert”, sagði
hún hikandi; því Laura áleit sig of góða til þess
að skifta sér af heimilisstörfum. Hún vissi ekki
fremur en maðurinn í tunglinu hvemig þau voru
framkvæmd, né hver gerði þau, að undanteknu þvi
að það var annaðhvort Jana eða vinnukonan.
“Mér þætti gaman að vita h\ ort þetta er soð-
ið af kálfalöppum eða kýrhælum ?” sagði kapteinn-
inn urrandi og smakkandi á hlaupinu. “Sé það
ekki soðið af kýrhælum, þá lýg eg”, sagði hann svo
í ákveðnum róm. “Um hvað hugsar hún Jana?
Eg hefi sagt henni að eg vildi ekki snerta við
hlaupi, sem soðið er af kýrhælum. Lélegt rusl!”
“Eg held, pabbi, að þér skjátli; því mig minn-
ir að Jana beiddi um fáeinar kálfafætur fyrir fá-
um dögum síðan”, sagði Laura. En hún sagði það
að eins til að hugga hann; og þessi bráðlyndi,
gamli sjómaður hélt áfram að neyta hlaupsins.
“Hvað sagði Clarice ?” spurði hann.
‘Clarice?” endurtók Laura og leit á hann stór-
um augum, undrandi yfir spumingunni, en einnig
yfir því að heyra föður sinn nefna þetta nafn.
Gamli maðurinn opnaði nú augun og horfði
fast á dóttur sína: “Eg spurði þig hvað Clarice
hefði sagt”.
“Sagt, nær þá, pabbi ?”
“Nær? ó, Jana heyrði frá henni einn morg-
uninn núna. Var það ekki á þriðjudaginn?”
“Jana hefir ekki heyrt neitt frá Clarice
pabbi”.
“Jana hefir heyrt frá henni, unga stúlka. pví
ætti hún að hafa sagt það, ef það væri ekki tilfell-
ið. Nú, svo þú vilt helzt dylja mig þess?”
“pað er alveg satt, pabbi”, sagði Laura, “hún
hefir ekkert heyrt frá henni. Eg er alveg sann-
færð um að hún hefir ekkert heyrt. Hefði hún
eitthvað heyrt, þá hefði hún sagt mér frá því”.
Sár verkjarstingur leið nú í gegn um hægri
fót kapteinsins. “Eg vil að þú verðir skotin”,
'oskraði hann. “pá fengir þú það, sem þú verð-
skuldar, af því þú ert að reyna að tæla föður þinn.
Eg væri lagleg brúða í höndum þínum, ef eg hefði
ekki Jönu. Héma settu hann burt. Og nú máttu
fara”.
Laura lét bollann á borðið aftur, og fór til
systur sinnar, glöð yfir því að geta losnað.
“Pabbi er svo önugur í kveld”, sagði hún. “Alt
finst honum öfugt”.
“Veikindi gera fólkið geðstirt, einkum karl-
menn”, sagði Jana, sem alt af var reiðubúin að
afsaka föður sinn. “Og pabbi, eins og þú vaizt,
hefir alt af vanist því, að menn hlýddu honum
skiljnrðislaust á hans eigin skipi, alveg eins og
hann væri konungur í litlu riki”. '
“Eg býst við að skipverjar hafi verið glaðir
og liðið vel á þeim tímum”, sagði Laura, en Jana
lét vera að spyrja hvað hún meinti; hún gat ekki
alt af mótmælt skoðunum hennar. “Af hverju
var hlaupið soðið, Jana, af kálfafótum eða kúa-
hælum ?”
“kúahælum”.
“Nú, p&bbi uppgötvaði það, eða hélt að hann
hefði uppgötvað það, enda þótt eg sé viss um að
hinn smekkvísasti gómur í heiminum geti ekki
fundið mismuninn, þegar búið er að bæta smekk
þess með víni og sítrónum. Hann sagðist furða
sig á því að þú, Jana, skyldir matreiða handa hon-
um kýrhæla. Eg var neydd til að segja honum að
það væru kálfafætur til þess að gera hann á-
nægðari”.
Jane Chesney stundi þungan, “kálfafætur eru
svo dýrar”, sagði hún. “Eg gerði þetta í bezta til-
gangi. Ef pabbi að eins vissi hve erfitt, já, jafn-
vel ómögulegt, eg á með að gæta þess, að útgjöldin
verði ekki miklu meiri en tekjumar”.
Og allir aðrir en þú myndu segja honum það”,
svaraði Laura djarflega. En Jana hristi að eins
höfuðið.
“Jana, hefir þú nýlega heyrt frá Clarice?”
sagði Laura aftur.
Ungfrú Chesney leit upp undrandi. “Hefði
eg heyrt frá henni, Laura, þá er ekki sanngjamt
að ætla að eg hefði dulið þig þess?”
“Pabbi segir, að þú hafir sagt sér að þú hafir
heyrt frá henni á þriðjudaginn. Eg sagði að þú
hefðir ekkert heyrt, og hann sakaði mig strax um
það, að eg vildi dylja fregnina fyrir honum”. *
“Pabbi segir að eg hafi sagt honum, að eg
hafi heyrt frá Clarice ?” endurtók Jana steinhissa.
“Hann segir, að þú hafir sagt sér, að þú hafir
heyrt frá henni á þriðjudáginn”.
“Hvað er þetta, hvað hefir getað komið föður
mínum til að hugsa þannig? Bíðum við!” bætti
hún við, þega hún alt í einu virtist muna eftir ein-
hverju. “Nú veit eg hvemig þessi misskilningur
hefir myndast. Eg nefndi nafn Clarice fyrir pabba
í þeirri von að hann fengist til að rjúfa þögnina
og tala um hana. Eg sagði að eg héldi að við
íengjum bráðum að heyra frá henni. pað var á
þriðjudaginn”.
“Hvers vegna heldur þú, að við fáum bráðum
að heyra frá henni ?” r
Af því — af því” — ungfrú Chesney talaði
sjáanlega ígrundandi — “að eg aðfaranótt þriðju-
dagsins hafði mjög undarlegan draum. Eg er viss
um að við fáum að heyra frá henni, áður en langir
tímar líða”.
Laura Chesney fór að hlæja. “ó, Jana, þú
kemur mér einhverntíma til að deyja af hlátri
yfir draumunum þínum. Segðu okkur hvað það
var, sem þig dreymdi.
“Nei, Laura, þú myndir að eins gera það
hægilegt”.
Lucy Chesney læddist til elztu systur sinnar.
“Jana, segðu mér það; ó segðu mér það; eg skal
ekki gera það hlægilegt, mér þykir svo gaman að
heyra drauma.
Jana hristi höfuðið á þann hátt, sem Lucy
vissi að var sama sem ófrávíkjanleg neitun. “pað
var ekki skemtilegur draumur, Lucy, og eg segi
ekki frá honum. Eg hugsaði mikið um Clarice á
þriðjudaginn, sem var afleiðing draumsins, og eg
leyfði mér að nefna nafn hennar frammi fyrir
pabba. pað er á þann hátt sem misskilningurinn
hefir myndast”.
“Var draumurinn um hana?” spurði Laura.
og Jana Chesney tók ekki eftir dulda háðinu sem í
rómnum lá.
“Já. En mér þætti mjög leitt að verða að
segja nokkri manneskju frá honum, sannast sagt,
eg gæti það ekki. Draumurinn er svo voðalegur,
svo yfirburða hræðilegur”.
Nú voru þær truflaðar. Vinnukonan opnaði
dymar að dagstofunni og stakk höfðinu inn; and-
lit hennar var í meira lagi ólundarlegt.
“Ungfrú Chesney, ökumaðurinn er kominn
aftur, og heimtar að fá að tala við kapteininn”.
“Chesney kapteinn er veikur og getur við eng-
ann talað”, svaraði Laura í skipandi róm, áður en
Jana gat sagt eitt orð; segðu honum það, Rhoda”.
“pað gengur ekki að eg segi honum það, ung-
frú Laura. Hann segist ætla að standa hér í alla
nótt, þangað til hann fái að tala við kapteininn
eða einhvern annan af fjölskyldunni. Hann sagði
mér að fara inn og eyða ekki tímanum með því að
tala við sig, því að hann tæki ekki á móti neinu
svari frá mér”.
“Eg skal fara og finna hann, Rhoda”, sagði
Jana lágróma. “ó, Laura”, sagði hún og hné aft-
ur á bak í stólnum, þegar þeman var farin, “en
hvað eg er þreytt og leið af öllu þessu. Eg kysi
næstum heldur að vera dauð, en að verða að mæta
einum af þessum skuldheimtumönnum, sem eg get
ekki borgað.”
Á þessu augnabliki heyrðist í prikinu hans
Chesney kapteins, sem barði ákafl í gólfið, og um
leið hrópaði hann á Jönu. Hann þoldi aldrei neina
bið, svo Jana vissi að hún varð strax að hlaupa
upp til hans. “Hann tefur mig máske lengi, Laura
eg veit ekki hvað hann vill mér — eg vildi að eg
mætti sitja hjá honum til þess að vera til staðar
þegar hann vill eitthvað. Laura, getur þú í þetta
skifti farið út til þessa manns ?”
“pegar eg verð að gera það, þá hlýt eg að
fara”, svaraði Laura Chesney, “en eg vildi heldur
ganga heila mílu í öðru erindi. Og þó, Jana, í raun
réttri hefi eg enga heimild til að vera lausari við
þessi óþægindi en þú”.
“pú getur naumast stilt þá eins vel og eg; þú
mundir reiðast og verða ofstopafull gagnvart
þeim”, svaraði Jana um leið og hún hljóp upp
stigann. “Eg kem, eg kem, eg kem, kæri pabbi”,
hrópaði hún svo; því prikið ólmaðist hamslaust.
Ungfrú Laura Chesney gekk eftir malarstign-
um, sem lá í kring um flötina, og leit niður að
grindarhliðinu. par stóð maður með göfugt og
virðingarvert útlit, klæddur frakka sem sýndist
vera úr flaueli. Hann var eigandi eineykisvagns
þar í nágrenninu, sem Chesney kapteinn hafði not-
að allmikið, því hann hafði yndi af að aka um
kring úti á landinu, en hann hafði ekki haft jafn
mikið yndi af að borga strax. Án þess að líta á
fátækt hans og hinar takmörkuðu tekjur, var
Chesney kapteinn jafn áhyggjulaus um peninga
og fleátir sjómenn eru vanir að vera; hann hleypti
sér ekki í skuldimar eins mikið af ásettu ráði og
af ónærgætni. Honum kom aldrei til hugar, þegar
hann bað um vagninn til að aka sér til hressingar
í tvær stundir, og settist allrogginn á vagnsætið
með prikið í herfdi sinni og einhverja af dætrum
sínum við hlið sína, að borgunartíminn hlyti að
koma. pá var hann vanur að vera viðfeldinn og
þægilegur við ökumann, og hann sneri sér þá við
í sæti sínu og sagði frá nafni og ýmsu fleiru um
þá staði sem þeir fóru fram hjá; það var naumast
til þægilegri maður í heiminum en Chesney kap-
teinn, þegar honum þóknaðist að vera það. En
borgunartíminn var nú kominn fyrir löngu síðan.
Maðurinn átti talsvert hjá Chesney og gat ekki
fengið það.
Chesney kapteinn er veikur og'getur ekki tal-
að við neinn”, sagði Laura þóttafull. “Getið þér
ekki borið skyn á það?”
“Eg hefi tekið á móti mörgum slíkum svörum
ungfrú”, svaraði maðurinn. “Eg kem hér dag eft-
ir dag, viku eftir viku, og alt af er einhver afsök-
un reiðubúin. ‘Kapteinninn er úti’, eða ‘kapteinn-
inn er veikur’. pað er kominn tími til að þetta
hætti”.
“Hvað viljið þér?” spurði Laura.
“Hvaðvileg? Eg vil fá peningana mína. Nú
skal eg segja yður nokkuð ungfrú. Eg er fátækur
maður, hefi konu og fjölskyldu að sjá um, og kon-
an mín er veik og liggur í rúminu. Ef eg get ekki
fengið þá peninga sem kapteinninn skuldar mér,
verð eg eyðilgður maður, og eg vil og verð að fá
þá”.
Hann talaði kurteislega, en þo með ákveðinni
rödd. Laura óskaði sér af alhuga, að hún gæti
borgað honum.
“pér hafið ungfrú, kapteinninn og sumar af
stúlkunum, ekið um kring í mínum vagni, og á
þann hátt komið í veg fyrir að eg hefði getað
leigt öðrum hann, sem mundu hafa borgað mér. og
þegar eg svo kem til að biðja um pað, sem mér til-
heyrir, get eg aldrei fengið neitt”.
“Er það mikil upphæð?” spurði Laura.
“pað eru sjö pund og tólf shillings. Ætlið þér
að borga mér ungfrú ?”
Hún varð alveg hissa af að heyra hvað það
var mikið. “Eg vildi að eg gæti borgað yður”,
sagði hún ósjálfrátt, “en eg hefi ekkert til að
borga með”.
“Viljið þér leyfa mér að koma inn og tala við
Chesney kaptein sjálfan?”
“pegar eg segi yður að hann sé veikur og geti
ekki talað við yður, þá segi eg yður sannleikann”,
svaraði Laura. “pér verðið að koma, þegar hann
er hressari.
“Já, hlustið þér nú á mig, ungfrú”, sagði mað-
urinn. “J?ér viljið ekki borga mér, og það er má-
ske satt að þér getið það ekki, og þér viljið ekki
leyfa mér að koma inn til kapteinsins, sem getur
borgað. Eg vil þess vegna vera yður mjög þakk-
látur, ef þér viljið færa honum boð frá mér. Mér
þykir mjög leitt að verða að vinna nokkrum manni
mein, segið þér honum það; en eg verð að gera
það til sjálfsvamar; nú er fimtudagur, og eins víst
eins og við stöndum hér, ungfrú, læt eg stefna
honum fyrir skuldina, ef að mér verða ekki borg-
aðir peningamir frá þessari stundu og þangað til
á hádegi á laugardaginn”.
Maðurinn sneri sér við um leið og hann talaði
þessi orð, og gekk hratt ofan Br.kkann. Laura
hallaði sér að girðingarhliðinu gröm í skapi. Hún
varð ekki eins oft fyrir slíkum óþægindum og Jana
og það var máske gott; því Laura hafði ekki jafn
mikið umburðarlyndi né stillingu. Henni fanst á
þessu augnabliki að einhver f jarlægur afkimi væri
betri hvíldarstaður en heimiið. Alt i einu leit hún
upp; það var einhver .að koma, sem var orðinn
*— ■
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
J?að er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLöKKVANDI
“HUÓÐLAUSAR 500”
^ddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu vérið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
VoriS er komiö; um þaö leyti er
altaf árítSandi atS vernda og styrkja
likamann svo hann geti staíSitS gegn
sjúkdómum. ÞatS vertSur bezt gert
metS því atS byggja upp blótSitS.
Whaleys blótSbyggjandi metSal gerir
þatS.
Whaleys lyfjabúð
Homi Sargent Ave. og Agoea St.
Meiri þörf fyrir]
Hraðritara og Bókhaldara
J?að er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — J7eir sem hat'a
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans,
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BII51NESS COLLEGE
IUMITED
WINNIPEG, MAN.
JOSIE & McLEOD
Gera viÖ vatns og hitavélar
i húsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot. hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Laeknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
S09 Somerset Block, Wlnnlpeg
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppi. Vér höfum
égsett úrval af stórum pjötlum meðalls.
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.O. Box 1836 Winnipcf, Man.
Willíams & Les
Reibhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Állskonar viðgerðir.
Kapt. Stephan Sigurðsson.j
Sólin gylti haf og hauður,
hvergi sást á lofti ský,
andaði blæinn unaðsþýður
yndisskrúða ljóssins í.
Vorboðarnir virtust allir
vera að boða ró og frið.
Sælt er líf um sumardaga
sólskinsblíða og hreinviðrið.
Uppdró ský, þar engann varði,
andaði köldum dauða gjóst.
Fluttist sorgin hús úr húsi,
harmi fyltist margra brjóst.
Nú var eins og norðan bilur
nísti bæði sál og líf,
heyrðust djúpar hrygðar stunur
hljóðir sátu menn og víf.
Hvað veldur þeirri vora breyting ?
um vor er komið nákalt haust,
hrygð er mörgum manni í sinni,
mist þeir hafa stoð og traust.
Stefán Sigurðsson er látinn,
sveifar dauðablæja lík.
Nú hefir svarta sorgarskýið
sezt að yfir Breiðuvík.
prjátíu ár eg þekti drenginn,
þekti hann fyrir bezta vin,
þegar æska, líf og leikur,
laufguðu frægan örfahlin.
Bar hann langt af meðal mönnum
miklu kom því oft í verk.
Höfðingi var heim að sækja,
höndin mild og líka sterk.
Bifreiöar skoSaöar og endurnýjaS-
ar fyrir sanngjarnt ver5. Barna-
vagnar og hjólhringar á reifium
höndum.
764 Skerbrcoke St. Hopbí lotlf Dflnn
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur viS uppboð Landbúeaðaráhöld. a.a-
konar vcrzluaarvörur, húabúnað o* fleira.
284 Smith St. Tals. M. 1 781
ATHUGIÐ!
Sm&auglýslnear f blaðlS rertfm
alls ekkl teknar framveKts nema
þvf aðeins að borgun tylgL Verfl
er 35 œnt fyrir hvern þumlnns
dáikslengdar f hvert sklftl. Gngln
auKlýsinK tekln fyrlr minna en 25
cents í hvert sklftl sem hún btrtlst.
Bréfum með sináaugiý.lnpum, ncni
borgun fylfftr ekkl verður alls ekkl
sint.
Andlátsfregnir eru btrtar án end-
nrjtjaids undlr eins og þter berast
blaðinu, en æftminningar og erfi-
ljóð verða alls ekki blrt nema borg-
un fylgi með, sem svarar 15 cent-
um fjrrfr bvern þumlung dálks-
lengdar.
Brown & McNab
Aldrei eg um æfi mína
öruggari þekti mann,
um dugnað hans ei deila þurfti,
dauðinn einn gat sigrað hann,
framarlega í fyiking hverri
fanst hann þegar styrjöld var,
hopaði aldrei hót frá merki,
hetja stóð og barðist þar.
Hans var mjúka og milda hjarta
meira vert en annað flest,
gaf hann snauðum, gladdi sjúka,
gafst í öllum raunum bezt,
óhætt mátti á hann trey^ta
aldrei sína köllun sveiic,
oft með sinni léttu lundu
lífið gjörði að skemtileik.
Honum færi hinstu kveðju
hans yfir leiði felli tár.
Minning góð mun lengi lifa,
— læknar tíminn hjarta sár, —
veit eg hann á Ijóssins landi,
leikur nú við börnin sín,
þar sem eilíf alda sólin
endalaust og stöðugt skín.
22. maí 1917.
Hraun karl.
Eimreiðin.
“Eimreiöin" er þjóBarþing,
þökk fyrir hana Valtýr minn,
fer hún Lög og IváS um kring,
leidd í kot sem hallir inn
og hjá sönnum Islending
ætíð gestur velkominn
Selje i heildsölu og smá.ölu myndir^
myndaramma. Skrifið eftir verði á
staekkuðum myndum 14x20
175 Carlton St. Tals. N|ain 1357
»— " ■»
GIGTVEIKI
Ileimalækniug veitt af þeim sem
hlaut hana.
Vorið 1893 varð eg velkur af
vöðvagigt og bðlgugigt. Eg kvald-
ist eins og allir sem þessa veiki
hafa I 2 til 3 ár. Eg reyndi tyf
eftir lyf og lækni eftir læknl, en
batnaðl aidrei nema rétt 1 bráð'lna.
Loks fékk eg lyf sem læknaði mig
alveg og eg hefl aldrei orðið veikur
aftur. Eg hefi gefið þetta lyf mörg-
um sem kvöldust voðalega; Jafnvel
þeim sem lágu römfastir af gigt
og það hefir aldrel brugðist að
lækna.
Eg vil láta alla sem þjást af
þessari voða veiki — glgtinnl, reyna
þetta ágæta lyf. Sendið ekki eitt
einaqta cent; sendlð að eins nafn
og árltun og mun eg þá senda lyfið
ókeypis til reynslu. Eftir að þér
hafið reýnt það og það hefir lækn-
að yður af gtgtinni þá getlð þér
sent verðlð, sem er $1.00 en munlð
eftir þvt að eg vil ekki að þér sendið
peningana nema þvi að elns aS þér
séuð vlljugir að gera þáð. Er það
ekki sanngjarnt? Hvað á að þýða
að þjást lengur þegar yður er beðin
llkominn lækning ókeypis?
Dragið ekki að skrifa; gerið það
dag.
MARK H. JACKSON,
No. 458D Gurney Bldg.,
Syracuse, N. T.
.——
S. /. Jóhannesson.