Lögberg - 06.12.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
6. DESEMBER 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Kringumstæðurnar voru í sannleika ekkert
glæsilegar, og vesalings Laura skalf og stundi
meðan þau biðu eftir miðnæturlestinni. Reyndu
aldrei slíkan flótta, góða, unga stúlka mín, sem
lest þetta, annars gætu hinar sömu leiðinlegu sorg-
ir orðið hlutskifti þitt.
XXII. KAPÍTULI.
Ný tign.
Staða Jönu Chesney var í rauninni allervið.
Jafnframt sorginni og hræðslunni sem hún fann
til yfir því fyrirtæki, sem Laura systir hennar
hafði ráðist í þetta viðburðaríka kveld, var hún
einnig í vandræðum yfir því hvaða úrræði hún
sjálf ætti að taka. Henni var ómögulegt að koma
í veg fyrir það nú; í rauninni var það ekki 1 neins
manns valdi að hindra það; Carlton og Laura voru
komin svo langt í burt að óhugsandi var að ná
þeim og flytja þau heim aftur. pó að Jana hefði
vitað um töfina á Lichford stöðinni, hefði hún
samt ekkert getað gert; þó hinn duglegasti hestur
hefði staðið fyrir utan dymar hennar með beizli
og söðul, mundi hann naumast hafa getað flutt
hana nógu fljótt eftir hinni dimmu, blautu braut
til þess, að hún næði þeim áður en miðnæturlestin
kæani, sem þau biðu eftir, því klukkan var yfir
ellefu þegar Jana fékk að heyra þetta hjá Judith.
Nei, það var ómögulegt að koma í veg fyrir
flóttann. peirri hugsun var slept, sem algerlega
vonlausri, og svo má gæta þess, að Jana vissi ekki
að þau voru komin til Lichford; hún hafði enga
hugmynd um hvaða stefnu þau hefðu tekið. Helzt
vandræði hennar voru þau, að hún vissi ekki
hvemig hún gæti haganlegast sagt föður sínum
frá þessu, svo að það hrygði hann sem minst. Til
þess að frelsa hann frá sérhverri sárri tilfinningu,
hvort heldur hún var andleg eða líkamleg, hefði
Jana verið fús til að fóma lífi sínu. Við og við
kviknaði reikul von hjá henni um það, að þeim
hefði skjátlast, og að hræðsla þeirra væri ástæðu-
laus, og að þær gerðu Lauru alveg rangt, og eflaust
hundrað getgátur um hvar Laura myndi nú vera,
komu í ljós 1 hinum æsta huga hennar; það atvik,
að Carlton hefði farið úr bænum og ætlað að vera
fjarverandi fáeina daga, eins og þema hans hafði
sagt Judith, var í rauninni engin sönnun fyrir því,
að Laura hefði líka yfirgefið bæinn. En jafnframt
og þessar andstæður gerðu vart við sig, lagðist
samvitundin enn þyngra á huga hennar..
Máske hefir Jana Chesney verið meðal þeirra
seinustu í bænum, sem heyrðu ákveðna, munnlega
frásögn um sannleika þenna. pegar dagrenning-
in gerði fyrst vart við sig næsta morgun, kom
maðurinn, sem Carlton hafði beðið að leita hests-
ins, til heimili hans; hestinn hafði hann fundið
fyrirhafnarlítið, því hann stóð við girðingu skamt
þaðan sem óhappið vildi til. Maðurinn hafði tjóðr-
að hestinn um nóttina og fór svo áður en lýsti af
degi til South Wennock, og þangað sem Carlton
hafði lýst fyrir honum; hann varð nefnilega að
koma á ákveðnum tíma til vinnunnar, sem ráðs-
maðurinn hafði veitt honum, er hann vann fyrir.
pegar vinnufólkið var vakið með hringingu um
morguninn, eins og Judith hafði gert kveldið áður,
gat það naumast trúað sínum eigin augum að sjá
hestinn koma heim á þenna hátt, með múl og þak-
inn af bleytu á báðum hliðum. Maðurinn skýrði frá
því eins rétt og hann vissi, hvað skeð hafði kveldið
áður; sagði að herramaðurinn hefði skipað að
flytja hestinn heim, það er að segja, ef hann gæti
fundið hann, og lét það vita hvar vagninn var, og
sagði, að það ætti að sækja hann samkvæmt ósk
húsbónda þess.
Hvort heldur það var nú af þessari ástæðu,
eða að orðrómurinn kviknaði á óskiljanlegan hátt
eins og flestir orðrómar kvikna, þar eð enginn veit
hvar eða hvernig, þá er það víst, að þegar fólkið í
South Wennock settis að morgunyerði þenna sama
dag, talaði að minsta kosti helmingur þess um
flótta læknisins með Lauru Chesney. John Grey
var sá sem flutti Jönu hina sönnu fregn.
Hann kom mjög snemma, strax eftir kl. átta.
par eð hann þenna dag þurfti að fara langt í burtu
varð hann að skoða hendur Lucy áður en hann
lagði upp í ferðina; hann haíði lífca lofað því þegar
hann kom þar kveldið áður.
Jana var tilbúin að taka á móti honum; Jana
einsömul; því henni þótti vænt um að hafa ástæðu
til að láta litlu stúlkuna vera kyrra í rúminu; þar
eð fólkið í húsinu var fult af kvíða og vandræðum,
hafði Jana sagt henni að hún skyldi ekki fara á
fætur fyrir morgunverð. Grey sámaði að sjá hinn
hrygga svip á andliti ungfrú Chesney — við skul-
um kalla hana það dálitla stund enn þá — hin
glöggu merkí svefnlausrar, ógæfusamrar nætur,
sem hún hafði orðið fyrir.
“Látið þér ekki þenna óhappa viðburð hafa
áhrif á heilsu yðar”, sagði hann ósjálfrátt, og hin
lága rödd hans bar í sér innilega hluttekningu og
vinsemd. “En hvað þér eruð sorgþrungnar”.
Jana hrökk við. Var þetta orðið kunnugt?
En það var eitthvað í andliti Greys, sem orsakaði
það, að hún leit á hann sem margreyndan alúðar-
vin um margra ára bil.
“Er það orðið kunnugt? Hefir það borist
út?” spurði hún, meðan blóðið hætti næstum að
renna um æðar hennar.
“Já, það er orðið alkunnugt”, svaraði hann
alvarlegur. “Menn tala hátt og óhikað um það í
öllum bænum”.
Jana stóð fyrir framan hann með sinni rólegu
sjálfstjóm og tíguleik, og lét engin sorgarmerki í
Ijós, nema að hún lyfti hendinni og lagði hana á
ennið litla stund.
“Eg hafði vonast — gagnstætt því sem búast
mátti við að sönnu, en samt hafði eg vonað — að
það væri ekki þannig, heldur að hún hefði leitað
skjóls einhversstaðar gegn óveðrinu og mundi
koma heim núna. ó, hr. Grey, mér finst sem eg
hafi orðið fyrir eldingu. Ef þér vissuð hver mis-
munur er á breytni hennar og uppeldi”.
“Já, eg er sannfærður um að hann er mikill”,
sagði hann. “Eg er hræddur um að þetta sé mikil
vangá af henni. Áreiðanlega óhyggilegt skref,
sem hún hefir stigið”.
“Hvemig hefir þetta orðið kunnugt?” spurði
Jana, og skygði fyrir augun um leið.
“Eg veit það ekki”, svaraði hann. “í fyrsta
lagi er sagt að hestur Carltons hafi verið sendur
heim í morgun”.
“Hesturinn hans?”
“Hann ók með systur yðar til Lichford, þann-
ig skildi eg það, til þess að fara með lestinni þaðan.
Eg mætti honum í gærkveldi þegar eg fór héðan;
hann var rétt hjá Blister Lane og að því kominn
að snúa inn á þá braut, og eg fór að hugsa undr-
andi um það, hvaða sjúkling hann gæti átt þar.
Eg hafði engan grun um hvers konar ferðalag
hann hafði fyrir hendi. Eg sá hana líka; hún
hefir hlotið að vera á leiðinni til hans”.
Jana leit upp. “Hr. Grey, þér sáuð hana og
stöðvuðuð hana ekki.
John Grey hristi höfuðið hægt. “Mér var
ekki mögulegt að vita í hvaða erindum hún gekk.
Hún var í garðinum, þegar eg fór héðan, og eg
mintist á veðrið. Eg held hún hafi svarað mér
— að minsta kosti komst eg að þeirri niðurstöðu —
að hún ætlaði að ganga út að hliðinu til að athuga
veðrið. Eg veit að mér datt í hug a hún væri
hrædd um föður sinn, sem var úti í þessu illviðri.
pað er sagt að óhapp hafi viljað til með hestinn
og vagninn, þegar þau voru í nánd við Lichford”,
sagði læknirinn, “og Carlton og ungfrúin urðu að
ganga það sem eftir var af leiðinni. petta er talað
og fullyrt; eg þekki ekki kringumstæðumar ná-
kvæmlega”.
“Nú orðið er ómögulegt að hindra strok henn-
ar, býst eg við?” sagði Jana, sem talaði orðin í
meiri samkvæmni við sínar eigin hugsanir, heldur
en sem spumingu.
“Alveg ómögulegt. pau eru svo langt á und-
an — heillar nætur ferð. pau eru að líkindum gift
nú, eða verða það áður en að dagurinn er liðinn”.
Hr. Grey —mér finst eg geta talað við yður
eins og gamlan vin”, sagði Jana; “fyrir fáum
mínútum síðan fanst mér að eg ekki gæti talað við
neinn um þetta. Hvemig á eg að segja föður
mínum þetta?”
“Ó”, sagði Grey, “petta verður sorgleg fregn
íyrir hann. Elzta dóttir mín er að eins átta ára
gömul; en eg skil hverjar tilfinningar faðirinn
hlýtur að fá, þegar hann fréttir annað eins og
þetta. Eg held — eg held —”
“Hvað þá?” spurði Jana.
“Já, það er máske ekki rétt að segja yður það
einmitt núna, en eg held að eg vildi heldur að dauð-
inn rændi mig dóttur minni, en að vita hana yfir-
gefa heimili sitt á þenna hátt”, sagði Grey alvar-
lega og frjálslega. “pað mundi valda mér minni
sorgar. Viljið þér leyfa mér að spyrja hvort Carl-
ton sneri sér að henni.
“Hann vildi fá að gera það, en faðir minn
bannaði honum það harðlega. pað var orsökin til
þess ósamlyndis, sem orsakaðí að honum var bann-
að að koma í húsið. Enginn okkar feldi sig við
Carlton nema Laura systir mín”.
Að hún átti bágt með að segja þetta, og var
mjög sorgbitin, var auðséð, og Grey sá hve árang-
urslaust það yrði að reyna að hugga hana. pessi
tilviljun var af því tagi, að hún leyfði það ekki.
Hann bað um að mega sjá Lucy, og Jana fylgdi
honum upp í herbergi hennar. Hendumar litu
betur út og Grey sagði að engin ástæða væri til
þess, að hún héldi við rúmið. Vesalings Jönu
fanst sem hún væri fölsk og svikul kvenpersóna,
þegar hún íhugaði það, að það var svo fjarri því
að það væru særðu hendurnar hennar Lucy, sem
komu henni til að láta hana liggja í rúminu.
“Get eg gert yður nokkurt gagn?” spurði
hann Jönu þegar hann ætlaði að fara.
Jana lagði hendi sína frjálslega í hans og
þakkað honum vinsemd hans. Já, hún varð þess
nú vör, að það var ekki starf Carltons heldur Carl-
ton sjálfur, sem hún gat ekki liðið. Grey var líka
læknir, vanalegur starfandi læknir, og hann gæti
Jana gert að vin sínum, að jafningja sínum.
“Pér eruð mjög góður”. sagði hún. “Getið þér
sagt mér hvemig eg á hægast með að komast
til Pembury?”
“Ætlið þér þangað ?”
“Eg verð að fara þangað; eg held að eg eigi
að gera það. Pabbi fór til Chesney Oaks í gær-
kveldi — þér vitið máske að það er eins og þér
voruð hræddir um: lávarður Oakbum er dáinn”.
“Já, eg veit það; það fór eins og búist var við”
Pabbi fór strax til Chesney Oaks, og f jarvera
hans gerir stöðu mína í þessari neyð enn þá erfið-
ari. En eg ætla að fara á eftir honum, hr. Grey;
það er betra að hann heyri það frá mínum vörum
en ókunnugum. Enginn getur mýkt frásögnina
eins vel og eg”.
Elskuverða Jana! Hún trúði því hreinskiln-
islega að enginn í heiminum gæti verið eins mikils
virði fyrir föður sinn og hún, hans blíða, sam-
vizkusama dóttir. Hana dreymdi enn þá ekki um
það, hve hlífðarlaust og hörkulega framtíðin
mundi leiða hana út úr þessari villu. Að eins til
þess, að draga úr sársaukanum, sem þessi voða-
lega nýung hlaut að olla honum, hafði hún ásett
sér að fara til Pembury eins fljótt og hún gæti.
Pompey var tilbúinn að fara þangað með
fyrstu lest, og Jana varð honum samferða, en fól
Judith á hendur að gæta Lucy. petta var löng
ferð, og hún ætlaði sér að koma aftur sama dag-
inn; því erfiðleikarnir og þreytan var einskis virði,
ef hún að eins gæti hlíft föður sínum við sorgum.
pað var hinn skjálfandi almenningsvagn og svo
sjö til átta mílna ferð með lestinni; það er spurs-
mál hvort að Jana, þungbúin og sorgmædd eins og
hún var, varð þess jvöir að almenningsvagninn
hristi hana.
pegar Jana kom til Pembury, var hún í efa
hvað hún ætti að gera. Hún vildi síður fara til
Chesney Oaks, það kynni að verða litið svo á, að
þau vildu troða sér þar inn, áður en vesalings
ungi jarlinn væri kaldur í rúmi sínu. Hún vissi
heldur ekki hvort hin harðúðga, gamla greifa-
ekkja væri þar, og Jana fann að það mundi verða
erviðara að segja henni þetta, heldur en föður
sínum.
Hún spurði sig fyrir um hótel, og var vísað til
“Oakbums skjaldarmerki”. paðan sendi hún
Pompey af stað til Chesney Oaks.
“pú mátt segja pabba, Pompey, að eg sé kom-
inn hingað, og að eg óski að fá að tala við hann”,
sagði hún. “pú mátt segja honum, að eg sé kom-
inn alla þessa löngu leið til þess, að segja honum
nokkuð, sem er mjög áríðandi og sem hann verður
að heyra undir eins — að eg hafi ekki treyst nein-
um öðrum til þess að færa honum þessa fregn, af
því hún er mjög leiðinleg. Og, Pompey, þú mátt
ekki segja honum hvað það er, gættu þess”.
Pompey varð alveg hissa yfir þessari hug-
mynd. Hann að segja sínum bráðlynda húsbónda
þessa fregn. “Eg þyrði það ekki, ungfrú”, svar-
aði hann.
Chesney Oaks, skrautlegur gamall staður,
með skemtigarði sem náði fast að Pembury, var
ekki alveg í mílufjórðungs f jarlægð. Hin nærgætna
Jana sendi Pompey af stað í vagni, svo að faðir
henanr gæti komið í honum til baka. Hún settist
svo að í herbergi því, sem henni hafði verið vísað
inn í.
Herbergið var á fyrsta gólfi, og hún veitti
leiðinni til Chesney Oaks sérstaka athygli. pað
leit út fyrir að jafn mikið regn hefði verið í
Pembury eins og í South Wennock, eftir útliti
veganna að dæma; en nú var blítt veður og sólskin
við og við á milli skýjanna; geislar skinu á andlit
Jönu þar sem hún sat við opinn gluggann.
Loksins sá hún vagninn koma aftur, og hún
varð enn þá hnugnari þegar augnablikið til að
mæta föður sínum nálgaðist, sem hún átti að segja
þessa voðalegu nýung. En í stað þess að aka að
dyrum hótelsins hélt vagninn áfram, og Jana sá
að hann var tómur. Henni var þetta velkominn
frestur. Hún áleit að faðir sinn hefði heldur kos-
ið að ganga, stóð upp og horfði á veginn til að
sjá þegar hann kæmi.
En það var gagnslaust; hún sá hann ekki
koma, og Jana fór kvíðandi að hugsa um það, hvað
hún ætti nú að gera, þegar skrautleg, fjórhjóluð
kerra með öll merki um tign, þótt hún væri þakin
svörtum dúkum — hinn skrautlegi svarti dúkur á
ekilsætinu, jarlskórónan á vagndyrunum, gljáandi
silfurskraut á fallegu hestunum, hinn skreytti
þjónn og ökumaður — kom akandi upp að dyrun-
um. Á næsta augnabliki kom skutulsveinninn inn
með þjóninn, sem rétti Jönu samanbrotinn miða.
SALTFISKUR
Vér höfum byrgðir af söltum fiski, sem hefir verið til-
reiddur undir sérstakri umsjá vorri, í vorum eigin húsa-
kynnum. —
Verðið er ótrúlega lágt. Einnig höfum vér mikinn
forða af
PORT NELSON BRAND.
FISKIBOLLUR.
NORSK SPIKSÍLD, K.K.K.
REYKT SÍLD.
NORSK ANCHOVIS.
HELLUBAKAÐ BRAUÐ.
FLATBRAUÐ.
MYSUOSTUR.
H L AUPOSTUR.
KRYDD-OSTUR.
Biðjið um PORT NELSON BRAND hjá kaupmanni
yðar. —
pað borgar sig margfalt að kaupa vörur, sem bera
innsigli vort.
Ef kaupmaður yðar hefir ekki vörur vorar, þá gerið
svo vel að skrifa oss nafn hans og áritun.
PORT NELSON FISH CO. LTD.
936 Sherbrooke Street - - Winnipeg, Man.
PHONE: Garry 967.
Uppástunga um jólagjöf.
Mynd af sjálfum þér og fjölskyldunni fyrir jólin 1917.
Vinir þínir geta keypt alt sem þú gœtir gefið þcím, nema
MYND AF ÞÉR
Reliance Studio, 6161 Main Street
Inngangur af Main St., nœst við Dingwall. Tals. Garry 3286
I.Ot)SKINN Ba-ndup, Veiðlmcnnn off Versluiuirmenn I.OBSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
'Jícsfi skinuakaiiiinienn í Caneda)
213 PACIFIC AVENUE..................WINNIPEG, MAN.
Ilæsta verð borftað fyrir Gæmr lllíðir, Seneca ræiur.
SENDIÐ OSS SKINNAVðRU YBAR.
“Er þetta til mín?” spurði hún ósjálfrátt.
“Já, lafði”.
Jana hrökk við. Lafði! Hvað þá, hún var nú
raunar lafði, en hún var svo óvön þessu tighar-
nafni að roði breiddist yfir föla andlitið hennar,
hún opnaði bréfið os las þessar fáu línur:
“Eg get alls ekki skilið hvert erindi þitt er,
Jana; en þú getur komið til Chesney Oaks og
skýrt frá erindi þínu. Pompey er asni”.
Af seinustu setningunni skildi Jana, að faðir
sinn hafði reiðst við Pompey af því, að hann gat
ckki fengið sig til að segja honum leyndarmálið.
Hún gizkaði líka á að vagninn kæmi til að sækja
sig.
“Vagninn er líklega kominn til að sækja mig?”
spurði hún.
“Já, lafði. Lávarðurinn óskaði þess, að þér
kæmuð viðstöðulaust”.
En Jana hikaði; hún hugsaði um veikina.
Hún var ekki hrædd við hana sín vegna — að
minsta kosti hugsaði hún ekki um hættuna fyrir
sig; en hún átti að fara heim aftur til Lucy og gat
komið með sýkina til hennar.
“pað getur verið hætta í sambandi við komu
mína þangað”, sagði hún. “Eg fer heim aftur til
ungrar systur minnar, lítillar stúlku, og böm eru
svo meðtækileg fyrir sýki”.
“Eg held það sé engin hætta með slíkt, lafði”,
svaraði þjónninn. “Lávarðurinn er í vinstra armi
hússins, en lík hins framliðna lávarðar er í hinum
arminum, þar sem hann dó. Enginn annar hefir
fengið veikina”.
En hvað það var óvanalegt að heyra föður
sinn kallaðan lávarð; það var undarlegt svona alt
í einu og óvænt, að hlaupa inn í alt þetta skraut
og tign. Jana sá ekki að hún gæti hikað lengur,
og gekk út úr herberginu.
f ganginum fyrir innan götudymar stóð hótel-
eigandinn, kona hans, veitingaþjónn og veitinga-
stúlka, reiðubúin til þess að hneigja sig fyrir henn.
þegar hún gengi framhjá. Jana var fremur feim-
in, þegar hún varð fyrir þessum heiðurslotum;
hún var í gömlum, svörtum silkikjól, slitið, grátt,
hlýtt sjal og stráhatt á höfðinu með svörtum
börðum, nokkuð slitinn. En Jana þurfti alls engu
að kvíða, hún leit ávalt út sem heldri stúlka,
hvemig sem hún var klædd.
“Hver er hún?” spurði húsmóðurin þjóninn,
um leið og hún gekk fram hjá henni, en þó svo
lágt að Jana heyrði það ekki; þvi hún vissi enn
ekki hver hin ókunna stúlka var, nema að hún var
ein af fjölskyldunni, sem hótelið hafði fengið
nafn sitt frá.
“Lafði Jana Chesney, dóttir hins nýja jarls”.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að þaö
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýtumar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Andlátsfregn.
Gnðjón Runólfsson bóndi I Slglu-
nes-bygS lézt aC heim'ili sinu 26. sept.
s. 1. Hann var einn af landnemum
Siglunes-byg8ar, var fæddur í Eyja-
aeli I Jökuls&rhlIS & Islandi 20. okt.
1864. Foreldrar hans voru Runðlfur
Gufimundsson, sem lengst dvaldi í
Fagradal og ViSvIk I VopnafirSi. En
móSir hans. sem enn liflr háöldruS
heima & Islandi er SigriSur Jönsdóttir,
bónda I Eyjasel'i. GuSjón ólst upp
meS foreldrum sínum, en er hann var
fullþroska fluttist hann I VopnafjarS-
ar kaupstaS og stundaSi sjómensku,
og var stundum I Færeyjum á vetrum
viS fiskivefSar. A VopnaftrSl giftist
hann áriS 1896 eftirlifandt ekkju sinni
Herdisi LöSvíksdóttur, er hún systir
Bjarna LúSvfkssonar, fyrrum verzlun-
armanns, er nú er búsettur á Pt.
Roberts, B. C. FaSir Herdlsar var
LúSvIk Finnbogason, er um 30 ára
skeiS var verzlunarþjónn viS örum &
Wulfs verzlun á Húsavik og Vopna-
firSi. En kona hans og móSlr Herdls-
ar var Lilja Bjarnadóttir, bónda aS
Reykjum I Hjaltadal, en faSir Herdls-
ar, LúSvík, var ættaSur úr Fljótum.
Börn þeirra GuSjóns oS Herdlsar
eru Clara. 14 ára, og Emmy StgriSur,
11 ára, báSar hjá móSur sinni; tvö
hörn m’istu þau á unga aldri. Vestur
um haf flutti GuSjón áriS 1904; eftir
litla dvöl I Winnipeg fiuttist hann út
á Rabbit Point I Alftavatnsnýlendu
og dvaldi þar I þrjú ár. SlSan fiuttist
hann hér norSur og dvaldi I Birch
Island (Birkieyju) 1 5 ár, fyrst sem
vinnumaSur hjá B. J. Mathews, og
hafSi konu og börn I húsmensku, bygSi
hann sér þar smáhýsi, og bjó þar fyrir
eigin reikning síSustu árin. 1911
flutti hann i land og nam lanú i
SiglunesbygS, og hafSi fengiS eignar-
bréf fyrir landi sinu og komtS sér upp
litlu húsi. en laglegu og vel um gegnu;
átti hann þvi er hann dó, nægilegar
eigntr til aS framfleyta fjölskyldu
sinni, og var skuldlaus aS kalla.
GuSjön heitinn var i betra Jagt
greindur og bókhneigSur, vel skrif-
andi og reiknandi, og las og talaSi auk
möSurmáls síns. dönsku og norsku
og Færeysku. Hann var glaSlyndur I
umgengni og óhlutsamur um annara
mál, og átti þvt fáa eSa enga óvildar-
menn. Hann var lagvirkur og hirSu-
samur I umgengni, aS hverju sem hann
vann. SjómaSur og veiSimaSur var
hann I bezta lagi, bæSi hér og heima, t
aflasæll og kunni ágætlega meS bát
aS fara í ósjóum, áræSinn vel, en gæt-
inn, enda var hugur hans allur vlS
vefSiskap og sjósókn; en eftlr aS hann
fór aS stunda griparækt, vann hann
aS þvi meS alöS og hirSusemi og
hafSi góS afnot af skepnum sinum, og
var hlS smáa helmili hans hiS snyrti-
legasta, enda var kona hans honum
samhent I þvi aS vilja hafa alt hreint
og snoturt umhverfis sig. —
Fráfall GuSjóns bar mjög sviplega
aS. AS morgni þess 26. sept. kvart-
aSi hann um áS hann væri ekki frísk-
ur, fór samt út og gegndi morgun-
störfum aB vanda. AS þeim loknum
hné hann niSur meSvitundarlItill.
Fékk samt aftur ráS og rænu og tal-
aSi meS ró og stilling um burtför sina,
sem hann fann aS fór i hönd. Hann
hafSi svo oft stýrt bátnum sinum
smáa I ólgusjö "á landamerkjum lifs
og dauSa", bæSi hér á Manitoba-vatnj
og haftnu viS strendur Islands og set-
iS rólegur og hugdjarfur viS stýriS, og
meS sömu rósemirfhi lagSi hann út á
dauSans haf. Ekkjan og börnin halda
viS búinu. a. m. k. i vetur. Og til
merkis um aS ekki sé ötdauSur is-
Ienzkur kjarkur og þrautseigja, hjá
hinni yngri kynslóS hér, má geta þess
aS eldri dóttirin Clara, aSeins 14 ára,
mátti ei heyra þaS nefnt aS gripimir
væru seldir. "Eg get hirt þá f vetur",
sagSl hún, og þaS ætlar hön aS efna.
Blæs hér þó stundum kalt um kinn,
þegar norSanbyljir eru og frostmælfr-
inn fellur 20—30 s(ig ofan fyrlr zero.
ASur en GuSjón dó hafSi hann ati-
aS nægilegra heyja og ekiS þeim í garS.
paS er nö undlr drengskap Slglunes-
búa komfS, hvort nóg hey verSur í
heygirSingunni aS hausti, svo litla
stölkan geti haldiS áfram aS sýna
kjark sinn og dugnaS. —
mælum ekkjunnar, tii aS iáta háaldr-
í aSa móSur og aSra ættingja og góS-
i kunningja GuSjðns heitins, heima á
lslandi og hér, vita um æfilok hans og
hag skylduliSs hans, og er BlaSiS
Austri á SeyðisfirSi vtnsamlegast beSiS
aS birta þessa andlátsfregn.
Sigiunes P. O., 16. nóvember 1917.
Jón Jónsson,
frá SleSbrjót.