Lögberg - 03.01.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. JANÚAR 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
“J?ökk fyrir frú”, sagði Thoms kurteislega;
ökumaður sneri hestinum við, eins og honum var
sagt, og ók í gegn um bæinn.
Hann var kominn alla leið í gegnum hann,
þegar hann sá hina löngu hækkandf hæð fyrir
framan sig. Bakkinn var á lengd fullur mílufjórð-
ungur; en við rætur hans gat maður ekki séð hann
allan. Til vinstri handar, þegar komið var út af
brautinni og áður en brekkan byrjaði, stóð snoturt
hvítt hús. Konan, sem sat í vagninum, laut áfram
og athugaði það. Hún hafði ekki heyrt leiðbein-
ingu frú Fitch, og hélt að þetta væri Cedar Lodge.
Á þessu augnabliki lauk kvenmaður upp glugg-
anum á neðsta lofti og leit út. pað var Laura
Carlton, og augu hennar mættu þeim, sem gægð-
ust út úr vagninum. Henni varð bilt við og hljóð-
aði lágt, því hún þekti frænku sína, og gamla
konan hrökk líka við, því hún þekti Lauru, og lyfti
hendi sinni með hótandi hreyfingu, alveg eins og
jarlinn af Oakbum hafði gert um morguninn fyrir
fram St. Markús kirkjuna.
III. KAPÍTULI.
Heimsókn í Cedar Lodge.
Dvöl jarlsins í Cedar Lodge hafði verið mjög
stutt. Hann var komin heim til að vera þar einn
eða tvo daga til þess, að hugsa um áformin fyrir
ókomna timann ásamt Jönu, eða réttara til þess,
að segja Jönu frá áformum sínum fyrir framtíð-
ina; því hann var vanur að haga slíkum áformum
eftir sínum eigin vilja.
Honum var nauðsynlegt að leigja öðrum Ches-
ney Oaks. Hann hafði að sönnu erft nafnbótina,
sem brezkur jarl; en hann hafði ekki erft neinar
jarðeignir eins og vanalega fylgja jarls nafnbót-
inni, tekjur, sem í samanburði við þær er hann áð-
ur hafði, voru sem náma af ómetanlegum auð, og
sem án efa myndu reynast honum og Jönu það,
með þeirra sparsama lifnaðarhætti. Hinn ungi
framliðni jarl hafði átt stórar prívat eignir, sem
ekki fylgdu nafnbótinni: og þrátt fyrir þéssa eign,
hafði hpnn samt verið álitinn fátækur maður í
þeirri stöðu sem hann var. Já, það er ekki um
annað að gera en leigja öðrum Chesney Oaks, sagði
hann við Jönu. Að viðhalda slíkum stað, eins og
venjan krefst, mundi gleypa allar tekjur hans;
því það var ekki hægt með minna en þrem til f jór-
um þúsundum á ári. Hann vildi þess vegna leigja
Chesney Oaks og búa í London.
Jana samþykti alt með ánægju. Hefði ekki
Laura ollað þeim þessarar hrygðar, sem hún gerði,
þá hefði Jana verið mjög gæfurik. pað hafði um
nokkurn tima verið dimmur skuggi í heimiliskjör-
um þeirra, en hún hafði góða von um að þessi
breyting til hins betra í fjármunalegu ásigkomu-
lagi, myndi eyða honum og koma öllu í gott horf
aftur. pað hlýtur að — sagði hún við sjálfa sig —
verða þannig.
Eitt orð frá lávarði Oakbum mundi eyða þess-
um skugga, og flytja hana gangandi heim úr út-
legðinni, sem fyrst var hafin af frjálsum vilja, en
var nú þvinguð til þess. Og þó hikaði Jana við að
biðja um að þetta orð yrði talað. J?að hafði verið
mjög beizkt efni; það hafi vakið þvingun á milli
Jönu og föður hennar, og þó hafði samkomulagið
hingað til verið svo hreinskilið og frjálst, og hann
hafði fyrir löngu síðan banhað Jönu að minnast
með einu orði á þetta atvik; en þessi fjarhagslega
endurbót gerði það nauðsynlegt, sagði hin góða
hreinskilna skynsemi hennar henni, að bannið ætti
ekki að ríkja lengur — að það yrði að vekja máls
á þessu efni aftur.
pegar Jana heimsótti hann í Ohesney Oaks
vildi hún ekki minnast á þetta; þar eð hún kom til
að segja honum frá slæmri hegðan dóttur hans,
var naumast gjörlegt að biðja um fyrirgefningu
fyrir hina. En þegar lávarður Oakbum kom
heim á þriðjudaginn, daginn eftir jarðarför hins
unga lávarðar, þá ásetti Jana sér að minnast á
þetta við hann. Hive mjög hún kveið fyrir því,
vissi hún bezt sjálf. Gremja hans við Lauru var
svo greinileg, að Jana var fús til að láta einn eða
tvo daga líða, áður en hún vildi vekja máls á Jæssu
leiða ásigkomulagi. “Eg læt það bíða til morg-
uns”, ihugsaði hún, en þegar morgundagurinn kom,
þá kom bréf Lauru um fatnaðinn, og jarlinn varð
svo skapillur, að Jana þorði eigi að minnast á það,
sem var efst í huga hennar. pó gat hún ekki látið
hann fara aftur, án þess að' gera tilraun með það,
sem hana langaði til, og á þriðjúdags morguninn
herti hún upp hugann; þegar þau voru alein eftir
morgunverðinn og jarlinn hraðaði sér með að gefa
henni skipanir um eitt og annað — því vagninn
var korninn að dyrunum til að flytja hann burt —
þá beitti hún kjark sínum og ávarpaði hann rólega
og biðjandi, og þó sló hjarta hennar afarhart.
“Pabbi, fyrirgefðu mér að eg minnist á hlut,
sem þú hefir bannað mcr að tala um. pú vilt ef-
laust leyfa mér að spyrja mig fyrir um Clarice
nú?”
“Hvað þá?” þrumaði jarlinn.
Röddin var svo hörkuleg og andlitið, sem /
hann sneri að Jönu, svo reiðiþrungið, að Jana
misti allan kjark. Hún varð hikandi og hrædd,
og sagðist vita að hún hefði beðið um það, sem
ekki var rétt að biðja um.
“Clarice”, stamaði hún. “Getum við ekki
gert henni boð?”
“Nei”, sagði jarlinn með áherzlu. “pey, þey,
Jana. Gera henni boð! Clarice verður fyrst ap
haga sér skynsamlega”.
petta var allur árangurinn. Lávarður Oak»
bum sté upp í vagninn með aðstoð Pompeys, til
þess að láta aka sér til Great Wenock stöðvarinn-
ar, og á leiðinni þangað veittist honum sú ánægja,
að sjá hina þrjózku dóttur sína og manninn henn-
ar, þegar þau komu frá kirkjunni að vígslunni af-
staðinni.
Til þess að lesarinn skilji betur kringumstæð-
urnar, er það máské nauðsynlegt að snúa sér aftur
að liðna tímanum. Kapteinn Chesney — við töl-
unr um hann með gamla nafninu, af því þessi þátt-
ur heyrir til þeim tíma, þegar hann bar það — átti
fjórar dætur, þó lesarinn hafi að eins heyrt getið
um þrjár. Son hafði hann aldrei átt; Jana, Laura,
Clarice og Lucy voru nöfn þeirra, Clarice var næst
á eftir Lauru; það voru þær, sem virtust eiga bezt
saman. Jana var til muna eldri, Lucy mikið yngri;
en Laura og Clarice voru næstum jafn gamlar, að
eins árs mismunur á aldri þeirra. J?egar þær
stækkuðu, og virtust báðar ætla að ná óvanalegri
fegurð, þó ekki væru þær mjög líkar, kom greifa-
ekkjan af Oakbum, sem á sinn ráðríka hátt var
allhlynt fjölskyldu frænda síns, kapteins Chesney,
roeð það tilboð, að senda Lauru og Clarice til
Frakklands, svo að uppeldi þeirra yrði fullkómið,
og að borga sjálf allan kostnað, sem því yrði sam-
fara. Chesney kapteinn og Jana sáu ofglögt hags-
munina við þetta tilboð til þess, að þau vildu neita
því, og Laura og Clarice voru sendar yfir um til
Frakklands. pegar lafði Oakburn datt í hug að
gera eitthvað, þá gerði hún það vel og kostnaðar-
laust fyrir aðra, og þar eð hinn litli úrvalsskóli
mótmælenda, sem var í nánd við Newilly, var í alla
staði æskilegur, voru þær sendar þangað. pað var
farið ágætlega vel með ungu stúlkurnar, þeim var
veitt góð tilsögn og sýnd nákvæm umhyggja;
Laura og Clarice voru þar í þrjú ár — Laura var
nítjác og Clarice átján ára, þegar þær komu heim
aftur. 1
pær fengu ekki jafn þægilegt heimili þegar
heim kom, eins og það, sem þær yfirgáfu á Frakk-
landi’; því vandræðin í húsi Chesney kapteins voru
mikil — sem eins og lesendumir eflaust gizka á,
var þá í nánd við Plymouth — og óviðráðanleg.
Smá skuldirnar, sem daglega voru heimtaðar,
sparnaður með mat og fatnað og öll önnur þægindi
og næstum því algerð útilokun frá öllu félagslífi
og skemtunum, sem flestir á þeirra aldri þrá svo
innilega; þetta alt reyndi á þolinmæði þeirra og
geðsró. Jana bar alt þetta með þolinmæði vegna
föður síns; Lucy var of ung til að verða þess vör;
en Laura og Clarice áttu mjög erfitt með að þola
þetta.
Clarice var sú fyrsta, sem braut af sér fjötr-
ana. í tvö ár reyndi hún að láta sér líka þetta, eða
réttara umbera það eins vel og hún gat; ,hún var
í rauninni neydd til þess, því hvað annað gat hún
gert ? En litlu eftir að hún var tuttugu ára, opin-
beraði hún það áform sitt að fara að heiman og
gerast kennari. Og hefði hún sagt að það væri
áform sitt að ferðast um landið með flakkara fé-
lagi og dansa á sölutorgunum, mundi því naumast
hafa verið ver tekið af f jölskyldu hennar, sem var
afaróánægð með þessa fyrirætlun hennar.
Ekki ein persóna, heldur öll fjölskyldan tók
áformi hennar þannig. Chesney kapteinn reyndi
ekki að sýna henni fram á hve heimskuleg þetta
væri; hann atyrti hana hörkulega og bannaði
henni að framkvæma þetta. Jana talaði skynsam-
lega við hana; Laura skopaðist að áformi hennar;
en Clarice hélt fast við sinn eigin vilja. Að hún
var viljasterk, sýndi þetta stríð, vilji, sem var eins
sterkur og þrálátur og Chesney kapteins. petta
var algerlega gagnstætt hugtökum hinnar hável-
bomu fjölskyldu og drambsemis tilfinningum
hennar, að ein af dætrum hennar skyldi niðurlægja
sig til að taka háða stöðu — verða kennari — þjón-
andi stöðu gæti maður næstum því sagt, og verða
að beygja sig undir dutlunga annara, sem væru
af ótignari ættum en hún. Clarice sagði að hún
ætlaði, eftir því, sem hún vissi bezt, að breyta
samkvæmt því rétta; aðaláform hennar væri að
hjálpa fjölskyldu sinni, fyrst með því að losa hana
við allan kosntað Sér viðvíkjandi, þar næst með því
að styrkja hana fjárhagslega, ef hún yrði svo
heppin að fá gott pláss og góð vinnulaun.
Að þetta var hreinskilin alvara Clarice, var
engin ástæða til að efast um, því hún áleit þetta
aðalundirstöðuna. En ef hún hefði verið fær um
að rannsaka sinn eigin huga og viljað kannast við
það, hefði hún máské fundið að tilgangur hepnar
var jafnframt að reyna að eignast heimili, þar
sem var viðfeldara og þægilegra að vera heldur en
þar, sem hún nú var. Láturn þetta nú vera eins og
það var; 'Clarice yfirgaf heimili sitt með jafn mik-
illi óhlýðni og þrjózku. eins og Laura gerði það
nokkuru seinna. Fáeinar vikur stóð þetta stríð
og þrætur, Clarice annars vegar, en öll f jölskyldan
hins vegar, það endaði með bitrum orðaskiftum
og Clarice yfirgaf heimili sitt.
pað hefði máské verið betra, að lafði Oakbum
hefði ekki skift sér af þessu. Hún jók að eins hit-
ann og ósamkomulagið. pað var hugsandi að
sannfærandi orð og blíða hefðu haft áhrif á Clarice
en reiðin gerði að eins ilt verra. Og lafði Oakbum
sparaði hvorki reiði sína né ásakanir. pað er í ,
rauninni satt, að þegar hún varð Jæss vör að ávít-
ur höfðu engin áhrif á Clarice, þá breytti hún
framkomu sinni og bauð ungu stúlkunni heimili
hjá sér, heldur en að hún héldi fast við þetta áform
sitt, sem eftir þeirra áliti vai*paði sneypu og van-
heiðri á fölskylduna. En það var þá orðið of seint.
•Máské hefði engin af stúlkunum, á hvaða tíma,
sem var, viljað þiggja heimili hjá þessari ráðríku,
gömlu frænku, og Clarice var of gröm yfir reiði
hennar og afskiftum af þessu málefni, til þess að
gera annað en neita tilboði hennar, sem í augum
greifaekkjunnar ♦ar biturt háð. Við seinustu
þrætuna, sem átti sér stað, litlu áður en Cíkrice
íór, lýsti hún því yfir, að engin hneisa skyldi falla
á Chesney fjölskylduna Trá sinni hlið; því hún'
ætlaði strax að breyta nafni sínu og láta engan
vita af hvaða ætt hún væri. Reið, eins og hún var, .
gerði hún þó óforsjálni að sverja það, að hún skyldi
breyta þannig. Með þessum huga yfirgaf hún
heimili sitt, og lafði Oakburn sneri strax reiði sinni
að Ohesney kaptein; sagði að hann hefði átt að
hindra burtför hennar með því að binda hana, ef
það hefði verið nauðsynlegt, og láta hana ekki fara
pað var næstum því ómögulegt fyrir lafði Oak-
burn, að láta ekki reiði sína bitna á einhverjum;
en í þessu tilfelli verðskuldaði Ohesney kapteinn
hana ekki, því Clarice yfirgaf heimili sitt með
leynd, og enginn vissi neitt um burtför hennar,
fyr en nokkru eftir að hún var farin.
prætan var þá enduð. Lafði Oakbum dró sig
í hlé, og gaf hvorki þessu málefni né Clarice neinn
gaum eftir þetta; kapteinninn hagaði sér á sama
hátt, og bannaði að nefna nafn þessarar þrjózku
dóttur í sinni áheym. Árangurlaust hélt Jana því
fram, að það yrði máské mögulegt að finna Clatice,
og að réttast væri að leita hennar, og að enn þá
mætti gera tilraun til að koma viti fyrir hana, svo
að hún sneri heim aftur. Chesney kapteinn vildi
ekki heyra þetta og fann að því við Jönu hvað hún
væri umburðarlynd og þolinmóð að gagnslausu.
pað var fyrsti kuldinn, fyrstu óþægindin, sem
átt höfðu sér stað á milli Jönu og föður hennar.
En ef þau hefðu lagt þetta gamla gagnslausa
fjölskyldudramb til hlioar, sýndist engin ástæða
vera til slíks óróa í tilliti til Clarice eða fyrirtækis
hennar. Stuttu eftir að Clarice yfirgaf heimili
sitt, fékk Jana bréf frá henni, þar sem hún sagði
frá ferð sinni og hreyfingum. Hún hefði, skrifaði
hún, með því að snúa sér að milligönguskrifstofu
fyrir kvenkennara, fengið stöðu sem kennari og
væri búin að taka við henni. pað væri góð fjöl-
skylda, sem heima ætti vestanvert í London, þar
sem sér liði áreiðnlega vel og ætti þægilegt heim-
ili, vonaði hún. Hún kvaðst hafa breytt nafni sínu
en vildi ekki segja hvaða nafn hún hefði tekið, og
ef Jana vildi skrifa sér, gæti hún sent bréfið með
áritaninni ungfrú Chesney til sérstakrar bókhlöðu
í nánd við Hyde Park. “Flyttu pabba kæra kveðju
mína”, stóð seinast í bí'éfinu, “og segðu honum,
að hann megi treysta mér; eg skal hvorki svívirða
sjálfa mig né nafn hans með breytni minni. Eg
hefi gert þetta af góðum og ástríkum ástæðum,
og eg vona að sá tími komi, þegar hann getur hugs-
að um mig með minni hörku”.
Jana sýndi föður sínum bréfið. Hann varð
næstum óður af reiði og sendi hörkuleg boð til
Clarice, að hún skyldi aldrei koma heim hér eftir,
og að hann fyrirgæfi henni aldrei, og þetta þving-
aði hann Jönu til að skrifa. petta hlaut að hafa
þau áhrif að gera Clarice enn þrjózkari, það vissi
J^na,æn hún var neydd til að hlýða. Og frá Jæss-
ari stundu hafði Chesney kapteinn bannað Jönu
að nefna nafn Clarice.
En nú hafði Jana fulla heimild til þess að bú-
ast við því, að þessi góða breyting í ásigkomulagi
þeirra, mundi koma föður sínum til að bjóða Clar-
ice að koma heim aftur, hún var nú lafði Clarice
Chesney, og hið ósanngjarna í því, að ung stúlka
með nafnbót og af aðli ynni fyrir sér sem kenslu-
kona, hlyti óefað að detta lávarði Oakburn í hug.
Að heyra hann þruma sitt “nei”, sem svar til henn-
ar auðmjúku bænar, féll sem þung byrði á Jönu.
Hennar eigin sannfæring var, að Clarice, sem var
hörð að geðslagi, myndi aldrei breyta stefnu sinni
af sjálfsdáðum, nema þau gerðu fyrstu tilraunina
til sættanna og reyndu að fá hana heim.
En Jana hafði að þessu sinni engan tíma til
að hugsa um þetta né vonbrigði sín, því að viku
liðinni átti hún og Lucy að yfirgefa núverandi
heimili sitt og flytja til Chesney Oaks, og það
var óteljandi margt að athuga, margs konar und-
irbúning að gera. Lávarður Oakbum hafði komið
með fleiri peninga heldur en nauðsynlegt var, til
að geta borgað allar skuldir, og þessa peninga
fékk hann Jönu, svo að hún gæti borgað skuldim-
ar. Látum þá, sem neyðst hafa til að steypa sér
í skuldir, ímynda sér með hverri ánægju Jana leit
á þessa peninga. ó, stöðuhækkun Jæirra var ekki
mikil — lögtignin, sem þau höfðu hlotið, hinar
virðingarverðu nafnbætur, sem fylgdu þeim til
æfienda — það var ekki mikilsvirði í huga Jönu, í
samanburði við hina æskilegu möguleika að geta
borgað skuldheimtumönnum — að þurfa ekki að
kvíða skort á lífsnauðsynjum.
Með þeirri nærgætni, sem eg held að ríki hjá
öllum þorra manna, hafði ekki einn einasti skuld-
heimtumaður komið að dyrum Cedar Lodge, síðan
hin góða breyting með fjármunalegar ástæður
Chesney kapteins átti sér stað. Að miklu leyti
hefir ástæðan verið sú, að þeir vissu peninga sína
nú í góðum höndum og óhulta. Að loknum morg-
unverði átti Jana annríkt með að gefa skipanir til
Judith og nýju stúlkunnar, sem hafði verið ráðin
fyrir skömmu síðan, um ýmislegt heimilinu við-
víkjandi. Seinna kallaði hún á hana til að koma
með sér inn í herbergi það, sem Laura hafði verið
í, til þess að hjálpa sér cil að safna saman fatnaði
hennar.
“pað er líklega ekki viðeigandi að láta þessa
gömlu skó og stígvél fara”, sagði Jana, meðan hún
var að raða niður flíkunum. “Hún notar þá naum-
ast hér eftir”.
pessi orð voru töluð til Judith. Judith svar-
aði engu. Hún stóð við gluggann og horfi niður
á veginn.
“Judith!”
Judith sneri sér við. “Eg bið fyrirgefningar,
lafði. Eg var að horfa á vagn, sem nam staðar
við girðingarhliðið. Mér sýnist vera gömul kona
í honum”.
Lafði Jana gekk að glugganum. pað var
sami vagninn, sem nýlega var nær búinn að aka
yfir Carlton, sá sami og ók ao dyrum Rauða ljóns-
ins til þess, að fá upplýsingar um leiðina til Cedar
Lodge. Jana sá strax hver konan var, og gremju-
blandin undrun kom í ljós í svip hennar.
“ó, Judith, hlauptu, hlauptu ofan og taktu á
móti henni. pað er frænka mín, greifaekkjan frá
Oakburn”.
Judith gerði eins og henni var sagt. Jana
þvoði sér um hendurnar, lagaði leggingarnar á
sorgarkjólnum sínum, sem hún hafði fengið þegar
ungi jarlinn dó, leit á mynd sína í speglinum og
strauk hendinni um hárflétturnar, sem alt af voru
sléttar, og var komin ofan áður en lafði Oakburn
kom inn í ganginn.
Hún kom inn með stuttum en skjótum skref-
um, og háu skóhælarnir hennar gerðu allmikinn
hávaða þegar þeir mættu hellunum í ganginum.
pótt hún væri býsna feit, var hún samt fjörug
kona, fjörug í hreyfingum sínum, fjörug í huga
með fjöruga tungu. Og þessar fjörugu konur
halda sér vanalega vel. Lafði Oakbum, sem var
sjötíu ára, leit ekki út fyrir að vera eldri en sextug.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að þaö
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og Jækk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLöKKVANDI
“HLJóÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Kaupstaðarferðin.
Niðurl. (rá 2. bls.
lega einhversstaðar í mannlífinu
vekja oft viðkvæmar tilfinning-
ar hjá einstaklingnum. En með
þessi æfintýri stendur nokkuð
öðru vísi á. Flest þau æfintýri,
sem hér er um að ræða, eru fram
komin sem afleiðing af hinni
einu orsök, að foreldran hinnar
ungu kynslóðar yfirgáfu heima-
haga og ættlandið, ekki fyrir
eigin hagsmuna sakir, heldur til
að leita að verksviði fyrir niðj-
ana í landi tækifænanna. En
land tækifæranna var að eins
fyrir hina ungu, sem gátu alger-
lega íklæðst þeim manni, sem
gat fyllilega notað sér tækifæri
landsins, hins unga og hrausta
manns. Hin unga kynslóð virð-
ist oft ekki taka sanngjamt til-
lit til þess, hvað feður og frum-
byggjar voru yfirleitt sviftir öll-
um tækifærum fyrir útlendings-
eðli og ásigkomulag hér í landi,
fremur en fyrir meðskapaðan
hæfileiksskort, sem sumt ungt
fólk freistast til að álykta ásamt
fl- 1g fl. . ,
W? -f/jCJh-n-L
Frá Gimli.
láta gott af sér leiða, þá hafa
þau heldur ekki gleymt þossu
heimili. Og þá eru konumar
hér á Gimli engir eftirbátar í
rausn og hlunnindum við heimil-
;ð.
Svo enda eg þessar fáu línur
með orðunum, sem eg byrjaði á
eftir leiðtogann mikla til læri-
sveinahans: “pað segi eg yður:
ef að þessir þegðu, þá mundu
steinarnir tala”.
Af því að nú er enn nýtt ár
komandi, dettur m.ér í hug að
enda þessa ritningárgrein með
nýjárskveðju, sem séra M.
Jochumsson hefir eitt sinn gert
til sólarinnar. Kveðjan er svo
gullfalleg, og ekki víst að allir
kunni hana, eða hafi nógsamlega
tekið hana til greina:
“Gleðilegt nýár, guðleg sól,
gæzkunnar — bjarta veldis hjól.
Mikið átt þú í vændum verk:
að vefa úr dauðanum lífsins-serk,
að vinna þitt guðvefs-geisla-lín,
og gleðja hin minstu bömin þín,
að leiða úr klakanum líf og auð,
og láta hvern orm fá daglegt
brauð”.
Gimli, 26. desember 1917.
J. Briem.
Pétur Ásmundarson.
“pað segi eg yður, ef að þess-
ir þegðu þá mundu steinarnir
hrópa”.
pessi orð meistarans mikla til
lærisveina sinna duttu mér í hug
aðfangadagskveldið eða jóla-
nóttina, þegar stórir kassar voru
sendir hingað heim og upp úr
þeim teknir aðrir smærri kassar
með alls konar góðgæti: rúsín-
um, súkkulaði, tóbaki og brjóst-
sykri, og hver kassi merktur til
hvers og eins af gamla fólkinu,
og sendi Jætta til okkar “Jóns
Sigurðssonar félagið”. pessi um-
byggjusamlega sending til okk-
ar hér á Betel var ekki einasta
líkamleg hressing fyrir okkur
hér gamla fólkið — heldur einn-
ig andlegur smekkur þess hvað
blessaðir hermennimir í ókunnu
landi mega fagna og vera glaðir,
þegar þeir fá slíka kassa; hve
mikil andleg hlýindi, birta og
gleði hlýtur að skína upp úr
kassa hvers og eins út af fyrir
sig. Sjá niðurröðunina! Hve
höndin, sem gerði þetta hlýtur að
vera góð og göfug! pá man hver
þeirra um sig svo glögt eftir
höndinni hennar móður sinnar
og málrómnum hennar, og eftir
kununni sinni og bömunum sín-
um. Og eins og skáldið segir:
“pegar vetrar geysar stormur
stríður, stcndur hjá oss frið-
ar engill blíður’*. Aldrei verður
ofsögum af því sagt hvað konan,
eða kvenfólkið, einkum samein-
að sem kvenfélög, hefir gert
margt og mikið gott, unnið mörg
göfug og kærleiksrík verk. En
eflaust hefir ekkert félag unnið
meira gagn né göfugra verk, en
Jóns Sigurðssonar félagið. f
hvert sinn, sem sendingarnar
koma til hermannanna. þá birtir
svo mikið og hlýnar í huga
þeirra. Foreldramir. konan,
börnin, frændur og vinir, alt
færist nær, guð er kærleikurinn,
og kærleikurinn er guð.—
“Vetrar gleymist stormur
stríður, stendur hjá þeim friðar
engill blíður”.
Enginn ver peningum sínum
betur en til þess að styrkja
þetta félag (J. S. f.), bæði fyrir
þetta og annað líf. Tæplega er
hægt að útmála þá gleði og þann
fögnuð, sem Jóns Sigurðssonar
félagið hefir átt hlut í, síðan það
varð til, og þær stundir munu
aldrei glevmast hermönnunum.
hvort sem þeir koma heim eðá
ekki. — Og fyrir þetta litla end-
urskin af gleði hermannanna,
sem við hér á Betel fengum.
þökkum við kærlega Jóns Sig-
urðssonar félaginu.
pað gegnir furðu, hve lengi
þagað hefir verið yfir1 sjálfs-
fórn konunnar, eða kvenfélaga,
bæði sem einstaklinga og kven-
félaga. Allan þann tíma síðan
kvenfélög fóru að myndast hafa
þau gert svo óendanlega mikið
gott að ómögulegt er upp að
.telja. par sem örðugleikamir,
neyðin, fátæktin og sorgin og
þörfin eru á ferðinni, þangað
þurfa kvenfélögin eða hin hjúkr-
andi hönd konunnar einnig að ná,
til þess að binda um sárin og
burt þerra tárin. —
pá hefir kvenfélag hins Fyrsta
lút. safnaöar í Winnipeg ekki
legið á liði sínu til að styrkia
þetta heimili og gleðja oss fólk-
ið hér á Betel. — Ekki má held-
ur gleyma hinum ýmsu öðrum
kvenfélögum út um allar bygðirj
þessa ríkis, sem einlægt eru að l
bóndi að Wynyard, Sask., andað-
ist að heimili sínu hinn 21. apríl
síðastliðinn.
Pétur heit. var fæddur 30. júní
1877, á Gafli í Húnavatnssýslu,
og voru foreldrar hans Illugi Ás-
mundarson og Björg kona hans,
er búið höfðu í Holti í Svínadal
um nokkur ár. Voru þau hætt
búskap er Pétur heit. fæddist.
Ólst hann upp hjá Jóni og Hólm-
fríði á Gafli til 12 ára aldurs.
Fluttist þá vestur um haf með
fóstru sinni og Guðmundi syni
hennar. Settust þau að í Norður
Dakota og dvaldist Pétur heit.
þar um 18 ára skeið. Til Vatna-
bygðar í Saskatchewan kom hann
árið 1906, nam þá land skamt
suður af Wynyard og bjó þar til
dauðadags. Árið 1908, 10. des-
ember gekk hann að elga Guð-
rúnu Guðmundsdóttur frá Breiða
i firði, og lifir hún mann sinn.
Pétur heit. hafði verið veikur
öðru hvoru um mörg ár. Meidd-
ist hann heima á fslandi eitthvað
9 ára gamall: hestur sló hann og
skemdist hann þá innvortis, af
mari, og varð aldrei síðan full-
komlega heill heilsu. Var þó við
bærilega heilsu fram að tvítugs-
aldri, en lagðist þá veikur og var
frá verkum í þrjú ár. Eftir það
hrestist hann og var all vel frísk-
ur um nokkur ár, en fór svo að
versna aftur og lá öðru hvoru,
unz hann lagðist legu þá er leiddi
hann til bana. Hann tók mikið
út í banalegunni, og urðu ekki
þrautir hans linaðar með öðru en
deyfandi lyfjum og svo með
stakri umönnun og nákvæmni
konu hans, sem stundaði hann
lengst af bæði nótt og dag.
Sambúð þeirra Péturs heit. og
Guðrúnar var hin bezta, enda
hafði Pétur þýða og rósama lund
og var einkar viðmótshlýr og
notalegur í allri umgengni. Hann
var heldur eim-ænn maður og
fáskiftinn og undi bezt að búi
sínu heima; vinavandur og ó-
enju vinfastur; lundhollur og
jáipfús.
Pétur heit. var prýðis vel
greindur og bókhneigður mjög.
Átti hann óvenju mikið og gott
íslenzkt bókasafn og notaði sér
það vel. Var hann fróður um
margt og ágætlega að sér í ís-
lenzkum bókmentum, bæði að
fornu og nýju. Hann var ekki
margmáll maður, en mun hafa
hugsað meira og fleira en alment
gerist. — Er hans saknað miög
af öllum, sem af honum höfðu
nokkur náin kynni. —
J. K.
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
s Virðingamaður . .
Selur víð uppboð Landbútiaðaráhöld, a.a-
konar verzlunarvörur, búsbúnaðog fleira.
264 Smith St Tals. M.1781
Williams & Loe
Reiöhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viögeröir.
Bifreiöar skoðaöar og endurnýjaÖ-
ar. Skautar skerptir og búnir til
eftir máli. Alt verk gert meö sann-
gjörnu verði.
764 Sherbrooke St. Hopii HotPí Dame