Lögberg - 03.07.1919, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN S. JÚLÍ 1919
Aðalbláber.
Prestsetrið stóð niður á dal-
grundinni og blasti við mið-»
degissól.
pað var sunnudagur og kirkju-
fólkið var komið iheim til sín
aftur. Alt, nema litlu systurn-
ar frá Skógum. pær áttu að fá
að fara í berjamó með börnum
prestsins, og ganga svo 'heim til
sín um kvöldið, Jrví að.Skógar
var næsti bær við prestssetrið og
Örskamt á milli.
Börnin hlupu upp túnið, sexí
hóp. Drengirnir Jrrír á undan.
peir voru fljdtari að hlaupa.
Telpurnar hertu sig og náðu Jreim
við vallargarðinn.
“piö farið svo hart”, sagði
Ása litla dóttir prestsins og leit
óblítt til bræðra sinna, um leið
og hún klifraði upp á vallar-
garðinn. *
“En >ið 'komist aldrei úr spor-
unum”, svaraði Árni fyrirlit-
lega. Hann var tólf ára, grann-
leitur og hlaupalegur. Hinir
voru svipaðir í útliti; annar
ellefu, en hinn níu ára. Systir
J?eirra var á áttuna ári, rjdð og
sælleg, með þykt, glóbjart hár.
Systurnar frá Skógum voru tví-
burar og jafngamlar henni. pær
héldust í hendur, þegar þær
holtum, þar sem margar smá-
götur lá^ii saman og rykið
þyrlaðist upp.
Allir riðu í sömu áttina. Allir
fylgdu henni, sem fór á undan í
brúðarskarti, innan undir dökk-
um reiðfötunum.
f brúðarskarti. —
Var hiún >ó ekki unnusta
hans ? Jú/ — en það hafði enga
þýðingu.
Nú var hún gift öðrum og
hafði víst svarað öllum spurn-
ingum prestsins, eins og vera
bar.
pað gerði ekkert, þó, að hann
væri að hugsa um hana, þama
bak við fjöll og heiðar.
Hún var lögmæt eiginkona,
eins fyrir Jrví.
Gremja og nístandi sársauki
slitu huga hans á milli sín. pess
á miili var sem einhver
gleymskukend Jwkuhula félli
yfir alt. Hann mundi ekki í svip
eftir því, að alt var breytt. En
svo vaknaði hann til veruleikans
á ný.
— Hvað hafði hann nú annars
verið að hugsa um? — Hvers
vegna var ihann þarna?
Jú, nú mundi hann J?að. Gyða
var búin að svíkja 'hann.
’Hún hafði ekki einu sinni virt
hann >ess, að segja honum >að,
að hún tæki Harald frænda hans
hlupu og voru svo samtaka, að langt fram yfir hann, auðnu-
auðséð var, að svona vóru þær, leysingjann, sem aldrei vissi
vanar að hafa það. ! hvað hann vildi. Hann gekk
Ása var rétt á hælunum á Práðbeinn veg skynseminnar.
bræðrum sínum, rjóð og reið.
pað var sá mikli munur. Aft-
Nú skulura við hætta að ur ^®11 gleymskublæjan yfir alt,
hlaupa, hér er svo 'bratt”, sagði
hún.
“Já, farið Jpið nú hægt”, sagði
Árni og leit til bræðra sinna.
“Við megum ekki alveg sprengja
stelpurnar”.
“Ykkur veitir víst ekki af að
fara hægra sjálfum”, svaraði
Ása og blés við. Systumar komu
á eftir, þegjandi og stiltar. Svo
klifruðu þau öll í Ihægðum sínum
upp bfekkuna.
Uppi undir brún var mest áf
berjunum. par voru öll aðal-
bláberin og dálítið af hrútaberj-
um innan um. pangað stefndu
bömin.
Litlu síðar dreifðu þau sér um
lautirnar og tíndu af kappi.
Spölkom utan við prestsetrið
klauf hár og ósléttur viðarhólmi
ána, sem rann út dalinn. par
láu ekki grasbakkar að ánni,
heldur viðarmóar oig klappir
fremst. Yfir þær óx lyng í
flesjum og dvergbirki í sprung-
unum. Áin féll í stríðum
strengjum, beggja vegna við
hólmann. pá tók við hylur, J?ar
sem vatnið snerist í ótal sveip-
um, hægt og hægt, unz >að fann
Hvað hafði hann nú annars
verið að hugsa áðan? — Jú, >að
var satt.
Hann áttj aldrei framar að
sjá Gyðu. díana Gyðu, unnustu
sína, 'sem hann hafði hugsað að
væri ibezt af öllum og gæti ein
búið síhvarflandi og síspyrjandi
huga hans frið.
Hjorfðu á okkur, höfðu augu
hennar sagt, þegar hann var
hryggur eða óánægður. Horfðu
bara á okkur. pá líður þér vel.
Og hendur hennar, iðnar og smá-
ar, höfðu sagt það sama. Við
getum unnið og prýtt og vermt.
Hjá okkur er friður. Og Rár og
váfagar og enni og rólegur svipur
hennar, alt sagði J?að sama:
Horfðu á okkur, horfðu bara á
okkur.
pað var eina athvarfið. Ann-
ars vissi hann aldrei fyrir víst
hvað hann vildi.
En nú átti hann aldrei að sjá
hana framar.
Hafði hann þá nokkuð gert
henni?
Gert. — Nei, ekkert, nema að
vera eins og hann var.
Hvað gat hann annað? Hún
“peir eru hérna suður á mel
iLinum. Eg sagði >eim, að eg
ætlaði að færa J?ær iber. Komdu
nú undir eins!”
“Mig Jangar ekki í berin núna,
— færðu mömmu þinni þau”.
“Nei, en það eru alt aðalblá-
ðer. Heyrir >ú það. Góði
Steini!”
Hún settist umsvifalaust
gjárbarminn og lét fæturna lafa
fram af.
“Ása!”
Hann stökk yfir sprunguna og
dró hana með sér upp klappim
ar. Hún hló og tók í treyjulafið
hans.
“Eg vissi að þú mundir verða
hræddur, ef eg léti fætuma
lafa”.
“Hrékkjatóa”, sagði hann og
hélt áfram svo hart að hún varð
að hlaupa.
“Hvert ætlarðu, Steini? pví
gengur þú isvona hart?”
Hann stanzaði og horfði fram
undan sér. Nú kom kvölin aft-
ur —: með tvöföldum mætti.
pví horfir
aftur stefnuna og leið áfram til hafði >ó sagt, að sér >ætti vænt
sjavar.
peim megin árinnar, sem
prestsetrið stóð, gekk alistór
hamar fram í íhylinn. Hann
hallaðist fram lí ána. Djúp
sprunga hafði skilið hann frá
austurbakkanum. Á hina, >rjá
vegu lá hylurinn að honum.
pessi hamar var flatur að ofan
og hafði stundum verið gengið
fram á hann og stokkið yfir
sprunguna. Hún var ekki breið.
Bömin frá prestsetrinu og
Skógum horfðu ætíð með for-
vitni og geig fram á >ennan
hamar. peim hafði verið harð-
bannað að stökkva yfir spmng
una. Reyndar fanst nú Áma að
hann vera orðinn nógu gamall til
að brjóta bannið. En hann hafði
samt ekki 'gert >að.
pennan sunnudag sem bömin
fóru til berja sat ungur maður
fram á hamrinum. Hann hét
Steingrímur og var systursonur
prestsins. Hann var hár vexti
og dökkur á brún og brá, með
>ykt, óhrokkið hár, sem vildi
ráða sér sjálft. Flestum >ótti
hann ófríður, >egar >eir sáu
hann í fyrsta sinni. En >eir,
sem voru 'honum samtíða, furð-
uðu sig á >ví, hve fallegur hann
gat stundum orðið, >rátt fyrir
óreglulegt andlitsfall. það var
einkum, ef vel lá á honum. En
eitt voru allir sammála um. pað
voru augu hans. pau vom ljóm-
andi fögur. Hvorlj sem >au leiftr-
uðu af gletni éða gleði, eða huldu
sig blæju þunglyndis og dular-
fullra drauma. Og >að var oft.
Nú störðu >au fram í árhyl-
inn, myrk af sorg og gremju.
Enginn hafði séð >au >annig.
— Bömin uppi í hiíðinni köll-
uðu hvert á annað. öll þóttust
hafa fundið beztu berjalautina.
Smalamir hóuðu og ómurinn
barst um sólheitt loftið.
Oddfylking af grágæsum flaug
kvakandi >vert yfir.dalinn. Hún
lækkaði flugið rétt við hamar-
inn, >ar sem hinn ungi maður
sat. En hann leit ekki upp.
pað var líkast J?ví, sem hann
heyrði ekki neitt og sæi ekki
neitt, nema iðandi árhylinn.
En hann sá ékki árhylinn
heldur.
Hann sá kirkjuna hinó megin
við fjöllin. Fólkið, sem reið
>aðan á sporléttum gæðingum,
út harðar grundiraar, inn í
birkiskógínn í hlíðinni, út úr
honum aftur'og eftir >urmm
um hann, — eins og hann var.
“Sérðu nokkuð?
>ú svona, Steini?”
Ása leit ýmist á hann, eða
austur í holtin,
“Nei”, sagði hann, eins og ut
an við sig, og tók af afli um
höndina á Ásu litlu, án >ess að
vita af >ví.
“pú meiðir mig, Steini!” kall
aði hún upp, hrygg og undrandi
“Svo”, sagði hann og settist
á >úfu, án >e‘ss að líta upp. Hann
hafði gleymt Jrví, að bamið var
hjá honum.
Ása horfði á hann um stund
Hún sá, að hann var eitthvað
öðruvísi en vant var. Henni
sýndist helzt liggja ilia á hon-
jum
“Gengur niokkuð að >ér, Steini
minn? Er >ér nolckuð ilt?”
Hann leit upp og mætti barns-
pugunum hennar. pau voru ful
af alvöra.
Nei, — mér er ekkert ilt
sagði hann lágt og leit niður.
En liggur >á illa á >ér?”
sagði hún og kom nær. Hún var
að smátína upp i sig ber, eitt og
eitt í senn.
Hann heyrði ekki til hennar.
“En liggur >á illa á >ér?”
sagði ihún aftur, 'kraup hjá hon-
um og lagði handlegginn um
hálsinn á honum.
Heyrir >ú ekki, frændi?”
Hún leit ibeint framan í hann.
Jú”, sagði hann og horfði á
hana, eins og í leiðslu.
“Segðu mér hvað gengur að
>ér. Góði Steini. Eg skal eng
um segja >að”.
Hann leit undan og >agði.
“Heyrir >ú >að, — ekki einu
sinni mömmu”.
Ása reyndi að sjá framan í
hann, en gat >að ekki. pá setti
Hann hafði trúað >ví. En I hún frá sér berjafötuna og tók
>egar til reynslunnar kom, >á-
Haraldur gat borið hana á
ihöndum sér eftir beinum vegi.
En >ar var víst &nga fegurð að
finna
Hún hafði >ó sagt að hún
elskaði fegurðina og að hún væri
hjá honum.
En >að var ekki heldur satt,
— Ekkert var satt.
Hylurinn snerist á ótal .sveip-
um undir sólskinsblæjunni.
'Hvað skyldi vera djúpt til
botns?
— Nei, ekkert var satt.
Hann lagðist fram á sólheitan
hamarinn og horfði í síkvikandi
iðusvipina.
Ætli >að væri víst, að hann
sykki til botns, >ó að hann rendi
sér fram af? ^ ,
Nei, — ekkert var víst.
Hann tók upp stein og henti
af afli fram í hylinn. — Hann
sökk til botns og kom ekki upp
aftur.
Nú var sólin tekin að lækka
og hylurinn dekkri.
Skyldi hún vera glöð og
hlæja? Auðvitað. petta var
>að, sem hún hafði kosið sér
pað gerði ekki mikið til, hvað
varð um hann. Enginn myndi
sakna hans.
Hann mjakaði sér dálítið
framar.
Nú fanst honum söngur í ár-
niðnum, — hávær áöngur.
Hvað var >etta ?
Var ekki verið að kalla á hann ?
Var >að áin?
Nei, >etta var hún Ása litla
frænka hans. /
Steini! Komdu! Heyrir >ú
ekki, Steini?”
Hún dró seim í endann.
“Steini!”
Hamingjan hjálpi mér! Hún
er komin að sprangunni.
Hann var >otinn á fætur og
upp hamarinn.
parna stóð hún hinu megin Við
sprónguna og hélt um berjaföt-
una báðum höndum.
“En hvað' >ú heyrir illa,
Steini. Eg er lengi búin að kalla
á>ig”.
“Farðu ekki svona framarlega,
barn. —► Hvað viltu mér?”
“Gefa >ér ber. Komdu nú
undir eins. pað eru alt aðalblá-
ber”.
Hvar era bræður >ínir?”
báðum höndum um hálsinn á
honum.
“Elsku frændi minn, — eg skal
ekki einu sinni segja mömmu
>að”.
Hann leit framan í hana. Sak-
leysið stóð >ar málað í hverjum
drætti.
pað Iosaði um tár hans. Hann
byrgði andlitið í höndum sér og
grét — grét.
Ása litla sat og horfði á hann.
Hún sagði ekkert, en hræðslan
sícein út úr henni.
Hann vissi ekkert. Grét, grét,
grét.
Loks rofaði til í sál hans.
Hann sá Gyðu eins og hún hafði
verið fegurst og :bezt, en gerði
sér ekki grein fyrir neinu. Svo
mundi hann, að hann var búinn
að missa hana. Átti aldrei að fá
að sjá hana framar. En reiðin
komst ekki lengur að. Sorgin,
óblandin og hrein, var orðin ein-
völd í 'sál hans.
Hann starði fram fyrir sig.
Eitt og eitt tár læddist fram og
féll.
Sorgin bar ihann 1 faðmi sínum
lengra og 'lengra. Hann veitti
enga mótstöðu framar. pað var
eins og hann vissi af djúpum
friði, einhýersstaðar langt í
burtu. pangað myndi sorgin
bera hann að lokum. Hann vissi
ekki til >ess, að hann hefði vilj-
andi gert rangt.
Viltu nú ekki berin, Steini
minn?” spurði Ása hálfhikandi,
>egar hún sá að hann var hætt-
ur að gráta. “pað eru alt aðal-
bláber”.
Hann leit við.
Nú tók hann fyrst eftir >ví,
að hún sat >ama og ihafði setið.
Svo mundi hann eftir >ví, að hún
hafði kallað á hann og neytt
hann til >ess að fara af klöpp-
irníi. Og um leið fann hann, að
>að háfði ekki mátt tæpara
standa.
Pað fór um hanrt hrollur.
Hafði hann vissulega verið kom-
inn á flugstig með að taka af sér
lífið?
“— pað era alt saman aðalblá-
ber”, sagði Ása aftur og mændi
á hann.
“Blessuð litla frænka”, hvísl-
aði hann og strauk kollinn á
henni með kaldri hendi.
Pað glaðnaði yfir henni. Hún
rétti honum berjafötuna. Hann
mátti til með að borða berin
hennar.
“Eru >au ekki góð”, sagði hún
ánægð. \
“Jú”, sagði hann.
Nú var hann aftur kominn inn
í >essa undarlegu hugsanaþoku,
sem byrgði ált. Ása leit ekki af
honum. Henni >ótti vænt um
hvað hann borðaði mikið af berj-
unura. Hann hélt áfram, án
>ess að vita af >ví sjálfur.
“pú ætlar reyndar að Ijúka úr
fötunni”, sagði hún og hló við.
“Gott, gott!”
Hann sá að >að var satt. Eitt-
hvað sem átti skylt við bros fór
yfir andlit hans. Hann rétti
Ásu litlu tóma fötuna.
“Nú hefir >ú ekkert eftir
handa mömmu og paibba. pykir
þér >að ekki leiðinlegt?”
“Nei, nei. Drengimir gefa
>eim ber”, svaraði hún glaðlega.
“pað liggur heldur ekkert illa á
>eim”.
Hann tók hönd hennar í lófa
sína.
“pú ert væn við frænda”, sagði
hann lágt.
“Hvenær ætlar >ú heim ?”
spurði hún.
“Eg veit ekki”.
Hann fann sársaukann brenna
sig á ný. Hvað var heim? Að
hverju var að hverfa?
Eftir stundarkom 'heyrði hann
Ásu spyrja aftur:
“Eigum við ekki að fara að
koma heim, frændi”.
“Jú, Ása mín, nú kem eg”.
Hann réis 'þreytulega á fætur
og hún slepti ekki hendi hans.
Svo rölti hann af stað. Ása
hoppaði við hlið hans og réði
ferðinni.
pað var komið kvöld. Prest-
konan stóð úti og horfði norður
móðuna. Henni >ótti Ásu lifclu
dveljast. En hún var ekki bein-
línis hrædd um hana. Drengim-
ir höfðu sagt, að hún hefði farið
til Steingríms.
Nú sá hún >au koma undan
Bæjarholtinu.
“Hvað var >etta? Steingrím-
ur var >ó ekki drukkinn?”
Hann var óstyrkur og slangr-
aði ýmist til hægri eða vinstri.
Ása litla trítlaði við hlið hans og
var að tala við hann.
pað vildi eg, að hann hefði
nú ekki fundið upp á >ví, að
drekka sig fullan”, hugsaði frú
Kristjana og beið >eirra.
pau héldu áfram heim í hlað.
Steingrímur leit aldrei upp. Ása
var hróðug og kát.
Steingrímur hafði lofað henni
>ví, að segja ekki frá >ví, að hún
hefði sest á gjárbarminn. Og
hún hafði iboðist til >ess, að
>egja yfir >ví, að hann hefði
grátið. Nú vissu >au >essi
eyndarmál, hvort með öðru.
pað var altaf eitthvað í >að var-
ið, að geyma leyndarmál.
Skelfing komið >ið seint”,
sagði Kristjana hægt og leit á
Steingrím. Nei, hann var ekki
drukkinn, en eitthvað var hann
undarlegur.
“Hvað æfli nú sé á seiði með
hann”, hugsaði hún um leið og
lún tók í hönd Ásu og leiddi
áana inn.
Steingrímur hafði boðið gott
cvöld í annaríegum málrómi og
farið rakleitt inn að hátta.
- Nokkrum vikum síðar saf
hann einn við opinn gluggann í
oftherbergi sínu. Hann var
liekinn í andliti og þreytulegur,
en rólegur á svipinn. Kvöldfríð-
ur var yfir öllu, úti og inni.
Fólkið var háttað og sofnað.
Allir nema hann.
pað var orðinn fastur vani
hans, að setjast við opinn glugg-
ann, hvernig sem veðrið var. |
Hann lofaði jafnt regni og ,sól,
stormi og blæ að leika um andlit
sitt >arna við gluggann.
Hann var altaf að hugsa um
Gyðu.
Nú var hann kominn svo langt,
að geta hugsað um hana og um
>að, hvers vegna hún hefði yfir-
gefið hann. Fyrstu vikumar
eftir >að hafði hann ekkert
hugsað, að eins kvalist og >jáðst
og brunnið af andstæðum til-
finningum.
En smátt og smátt komst |
jafnvægi á sálarlíf hans á ný.
Nú spurði hann sjálfan sig óg
svaráði aftur. Nærri Jrví róleg-
ur. Og hann ásakaði hana ekki
lengur.
En í sál hans var autt rúm.
Einhver óendanlegur tómleiki.
pað var sem ást hans hefði haft
á burtu með sér alt, sem hann
hafði átt. Nú, >egar hinar sáru
hugarkvalir deyfðust og hurfu,
var sem ekkert væri aftir. Ekk-
ert kom í staðinn.
Ekki enn >á.
Mundi >að geta orðið nokkum |
tíma.
Hann vissi >að ekki. Ef eitt- j
hvað átti að koma í staðinn, var
hann ekki lengur hinn sami.
Æska hans hafði verið rifin upp
með rótum í einni svipan. pað
var sem hann Ijefði elzt um
mörg ár á Jæssum tveimur mán-
uðum, sem vora liðnir frá >ví að
hann misti Gyðu. Alt >angað
til hafði hann lifað í reikulum
æskudraumum. Nú hugsaði!
hann og ályktaði. Allir draum-
ar voru liðnir burtu eins og ský.
Hann sá alt með nýjum augum.
Viðfangsefnin þyrptust að hon-
um. En >ar sem ást hans og
draumar höfðu búið, var algerð
>ögn og eyði. Ein og ein eldsár
minning steig upp úr djúpinu og
hvarf í djúpið á ný. Annars var
alt svo undarlega hljótt, undar-
lega tómlegt og hljótt.
pegar vetur var genginn í
garð, lá ihann andvaka í skamm-
degismyrkrinu. Honum leið illa.
Til hvers lifði hann ? Að hverju
átti íhann að hverfa, >egar vor-
aði? /
Áður hafði veturínn aldrei
vakið >á spumingu hjá honum.
Hann hafði látið sér nægja, að
dreyma um vor og sumar.
Syngja og yrkja um >að, meðan
veturinn leið hjá. Nú snerti
hann sjaldan hljóðfærið sitt.
pvií síður gat hann orkt. Ljóð
og tónar, — alt ihafði >að þyrlast
og þntiS á burt með æskuást
hans. Eins og lauf á hausti.
Eins og farfuglahópur. Aldrei
mundu önnur lauf vaxa á ný.
Aldrei mundu farfuglar syngja
framar — í hans landi. pað fann
hann vel. Hvað átti hann að fá
í staðinn? -•
En >etta var bamaleg spurn-
ing. Átti hann ekki sjálfur að
sjá sér fyrir verkefni ? Var ekki
nóg að starfa?
Hann sneri huga sínum að >ví,
sem hann sá að fylti aðra áhuga
og gaf >eim viðfangsefni alment.
En >ar var ekkert, sem laðaði.
Hann átti >ar ekki heima.
Starfið og stritið fór sína leið
og hafði enga >örf fyrir hann,
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
Hefir góðan
' keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbakssölum
var yndisleg mynd. Og >að var fylgdu hohum allan næsta dag
sem henni fylgdi einihver ljúfur og niðurinn tí læknum lét í eyr-
771 •' um hans.
Hann var glaður og svipléttur.
pað h^tfði hann aldrei verið síð-
hann >á heima? Hann var út-
lægur úr landi æskudraumanna
og á hinum mikla akri starfsins
var ekkert hlutverk handa hon-
um. Hugur hans fór óraleiðir,
en var jafnnær, er hann kom
heim á ný.
Einhverju sinni vaknaði hann
af fastasvefni undir morgun.
Hann var hress og styrkur.
Hafði sofið óvenju vel. Hugur
hans tók >egar til starfa. Spurði
og svaraði. Svo féll hann í létt-
an dvala, mitt á milli svefns og
vöku.
Hann sá myndir líða fram og
hverfa. Er minst varði birti
seiður. Eins og hún vildi segja
honum eitthvað. — Hvað gat
>að verið?
Hann vaknaði til fulls, en
myndin hvarf ekki. Hann sá
glögt hverja hríslu og hvem
stejp og bláan himininn yfir
brúninni efst. En nú heyrði
hann ekki lengur lækinn niða,
eins og meðan hann var milli
svefns og vöiku. pað var heldur
ekki'von. .
Hamrr brosti. Honum leið svo
undarlega vel.
“petta væri failegt málverk”,
hugsaði hann. Og um leið var
eins og hann værí snortinn raf-
magni. '
“Málaðu >etta”, hvíslaði ein-
hver rödd. “pað er >að, sem >ú
átt að gera”.
“Nei, nei”, svaraði hann.
, , „ ,,,^“Pað get eg ekki. Hvemig ættl
ekkert hand^ honum. Hvar attr eg að geta þa5 r En hann viösi
samt, að röddin hafði rétt að
mæla.
Hann átti að mála >etta.
Hann átti að mála!
Var hann annars að verða
truflaður? Hvers vegna sá
hann svo glögt >essa yndislegu
mynd? Hvers vegna var sagt
að hann ætti að mála hana?
Hann var orðinn tvítugur, og
hafði alls ekki lært að mála. En
hann teiknaði mætavel. pað
vissi hann. Máske að hann gæti
enn orðið málari. — Hvaða
heimska.
Hann hafði nú líka einu sinnl
ætlað sér að verða skald — og
að
voru
finna
>etta
yfir og hann sá skýra mynd, er, einu sinni tónsnillingur. Hvað
hvarf ekki á eftir hinum. Hún hafði orðið úr >ví öllu ? —
stóð kyr í ibjörtu Ij'ósi. pað var I Ekkert.
Mtill Ihluti af hlíðinni ofan við' pessir bamalegu draumar hans
bæinn, sem hann ihafði átt heima
á, >angað til hann var fjórtán
ára gamall. Klettar og runnar,
hvað innan um annað, og lítill,
fossandi lækur. Honum fanst
hann heyra niðinn. Og >að var
bjartur sumarmorgun. Dögg
á jörðu og sólskin yfir. petta
höfðu eytt tíma hans og gert
honum erfitt fyrir um önnur
störf. Nú var nóg komið af >ví.
Hann var búinn að vega >ær
tilraunir og finna >ær einskis
nýtar.
En myndin hvarf ekki að held-
ur. Litir hennar og Ijósbrigði
an sumrinu áður.
Var hann nú loks
sjálfan' sig, — eða
nýir táldraumar?
Hann vissi ekki hvort var. En
nú var ekki lengur >ögn og eyði
í sál hans.
Hann gerði í laumi blýants-
mynd af hlíðinni. Hún varð betri,
en hann hafði >orað að vona.
Nú komu fleiri myndir.
Hann sá >ær sfcíga fram í næt-
urkyrðinni. Andvakan varð
heimur, sem hann átti einn og
elskaði.* Hann hlakkaði til >ess
að sofna á kvöldin og vakna aft-
ur löngu á undan öllum og njóta
vökudrauma sinna.
Hann átti nú orðið dálítið safn
af Wýantsmyndum, sem enginn
fékk að sjá. Hann var sæll,
>egar ihaftn sat í ljósibjarmanum
og skoðaði >essar litlu myndir,
sem áttu að verða málverk. En
Jæss á millí kvaldi efinn hann.
Var >etta ekki sömu tegundar
og s'káldskapur hans og söng-
list ? Hann var orðinn tortrygg-
inn gagnvart sjálfum sér. En
jafnframt fann hann glögt, að
>essi nýja ástríða lét ekki vísa
sér á bug að óreindu. Hún var
sterkari en svo. Hann varð að
fá vissu slína,
pegar voraði lagði hann af
stað út í heiminn, til >ess að
reyna hvort hann gæti orðið
málari.
Presthjónin stóðu úti á hlað-
inu, l>egar hann reið úr garði.
pau voru alvarleg og horfðu á
eftir honum, svo langt, sem
auðið var.
“Guð gæfi, að eitthvað gott
lægi nú fyrir hanum”, sagði frú
Kristjana.
“Eg vona >að”, mælti prestur-
inn stillilega. “pað er í fyrsta
sinni, sem mér hefir fundist
Niðurl. á 7. bls.
' lll I
FORD Touring Cars
Roadsters, fást nú með hinum nýja sjálf-
hreyfi og rafljósaútbúnaði, ef menn svo vilja.
Þessi ljósaútbúnaður er framleidduj- hjá Ford
félagiiju í þess eigin verksmiðju, og samanstendur
af Generator, Starting Motor og Storagé Battery.
Þessi útbúnaður er eins góður og hinn vana-
legi Ford Motor, sem hann er settur inn í.
The Ford Standard Magneto kveykir einnig
Ijós án áhrifa frá batteríinu.
Ford Runabout, $660. Touring, $690.
Á opnum bifreiðum kostar sjálfhreyfirinn og ljós-
gjafinn $100 að auki.
Coupe, $975. (Luktar bifreiðar innihaldi sjálfhreyfi
og ljósgjafa).
Verðið er sett f.o.b. Ford, Ont., og innifelur ekki
stríðsskatt.,
Electric Starting and Lighting
Ford Motor Company of Canada, Limited, Ford, Ont.