Lögberg - 03.07.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. JÚLÍ 1919
é
Vane Nina
EFTIR
Charlcs Garyice
“Látið þér nú ekki reiðina yfirbuga yður.
Yður er ekki hentugt að vera skrifari eða félags-
systir, þér eruð heldri stúlka, það sér maður
undir -eins, og með yðar fagra andlit ættuð þér
að sækja uiy stöðu í leikihúlsi. Komið þér út
með mér í kvölld, þá getum við talað nánara um
þetta —----”
“Ileyrið þér nú, góði drengurinn minn”,
sagði Nína, sem brosti að hinni ómannlegu ást-
leitni hans þrátt fyrir gremju sína, “eigið þér
ekki móður eða systur, sem getur annast um
uppeldi yðar? Nei, eg vil ekki fara með yður.
Viljið þér fá mérþeningaua mína aftur?”
Drengurinn setti upp stór augu.
“Það get eg ekki”, sagði hann. “Eg hef
skrifað Iþá í bókina; Eg muudi þá missa stöðu
mína. Getið þér ekki komið með mér — eg er
viss um að okkur liði vei að vera saman”.
Þegar Nína gekk til dyranna, fór hann á
eftir henni.
“Þér skiljið eflaust ekki ásigkomulagið
hér”, sagði hann. “Þannig haga þeir sér í
flestum vistráða skrifstofum hér — taka pen-
inga fólksins og gera ekkert fyrir það. Nei,
fáið þér yður heldur stöðu við leikhús”.
Nína hélt áfram, eins og hún heyrði ekki til
hans.
Hún gekk út í Reget stræti. Það var enn
ekki áliðið dags, og þar var troðfult af fólki;
henni var ýtt og hrint til hliðar oftar en einu
sinni, ^ meðan hún tróð sér í gegn um mann-
grúann til þess að komast til Strand. Hún kom
kjarklaus og sorgbitin aftur til hótelsfiis. Ilún
hafði fey-tt allmiklu af peningum sínnm að
gagnslausu, og sá engin úrræði til að ía at-
vinnu á ókomna tímanum. Þegar hún og faðir
hennar lögðu ppp í þessa löngu ferð, var þuð
áform þeirra að setjast að á einhferjum stað,
sem væri hentugur fyrir heil'brigði hans. Þess
vegna höfðu þau selt alla'muni sína; að eins
fáa mupi, sem Iþau vildu ekki skilja við sig,
tóku fþau með sér, en þeir og peningarnir, sem
voru í geymslu föður hennar, sukku með skip-
inu. Hið innilokaða, iðna líf, sem þau höfðu
lifað, orsakaði það, að þau áttu fáa kunningja,
eftir að hann hætti læknisstarfinu og settist að
úti á landi; hún átti þess vegna engan, sem hún
gat leitað til í vandræðum sínum. Hún var of
þreytt og sorgbitin til þess, að hafa lyst á að
borða,'og sat það sem eftir var kvöldsins í þak-
herlbergi sínu. Fremur seint varð hún þess vör,
að hún þurfti að anda'að sér hreinu löfti, ef
hún lfettivekki að verða veik. Hún fór út og
gekk hægt í áttina til The Embankment, þar
hallaði hún'sér að steinveggnum og starði sorg-
bitin og þráandi á móleita vatnið í Thems-
íljótinu, sem hraðaði sér til sjávarins.
Langt, langt í burtu var eyjan, þar sem
, hún hafði fengið grun um gæfuna. Þar var
Vane Mannering, maðurinn hennar—<eða hafði
hann yfirgefið hana? Syrgði hann hana? Nei
-- það var þessi ókunna stúlka, Júdith. Allar
hugsanir hans snerust að líkindum um hana,
sem hann elskaði, og sem hann nefndi sofandi.
" Hún halláði höfðinu að liinum kalda
grjótvegg; það lá við að örvilnanin ætlaði að
yfirbuga hana.
Bak við sig heyrði hún fótatak. Kvenmað-
ur, klædd í ræfla og mjög vesaldarleg, kom til
hennar og bað hana um peninga í ekkakendum
róm.
“Að ems ofurlítið, svo eg geti keypt mér
rúm til að hvílast í þessa nótt. Eg hefi ekki
sofið undir þaki í þrjár nætur”, sagði hún.
Nína leit á liana meðaumkunaraugum. Hve
langt yrði þangað til, að hún yrði sjálf stödd í
sömu nefyð? Ilún tók upp pyngjuna sína og
leitaði að silfurskilding í henni, þegar maður —
aðstoðarmaður konunnar — kom alt í einu frá
hinni hliðínni og hrifsaði af henni pyngjuna.
Þessar tvsfer afbrotapersónur þurfu inn í þok-
una, sem á sömu stundu lagðist yfir fljótið.
Nína æpti af hræðslu og ætlaði að elta þau, en
þá kom lögreglumaður, sem séð hafði atburð
þenna í fjarlægð, til hennar, og lagði hönd sína
á öxl hennar.
“Það gagnar ekki, ungfrú. Þau eru nú
komin til Strand. Þér ættuð aldrei að taka upp
pyngju yðar á þessum stað. Og afsakið”, hann
skildi skyndilega svipinn í hinum örvílnuðu og
saklausu augum. “Þér ættuð ekki að vera liér
lengur. A>eg að útvega yður vagn, ungfrú?”
“Nei, þökk fyrir”, sagði Nína, sem nú
mundi að hún átti ekki meira. “Þess er ekki
þörf. Góðanótt!”
Hún reyndi að hugsa um ásigkomulag óitt
með kjarki; hér var hún stödd peningalaus og
án vina í þessari stóru borg, og hún vár búin að
sjá live miskunnarlaus hún var gagnvart þeim,
sem 'þannig voru staddir. Hún gekk með hægð
í áttina til Ohelse, og það var með undrun að
hýn sá nafn þeirrar götu, þar sem Polly átti
'heima, því um hana hafði hún ekki hugsað á
þessari stundu.
Að hálfu leyti ósjálfrátt gekk hún uppeftir
götunni, þangað til hún kom að húsinu, sem
Polly átti heima í. Hún var bæði líkamlega og
andlega magnþrota af þreýtu og æsing, og hún
reikaði meðan hiin stóð og starði á húsið. A
sama augnabliki ók vagn að húsinu, ufg stúlka
stý niður úr honum og borgaði ökumanni, en
um leið og hún ætlaði inn í liúsið, sá hún aðra
stúlku, sem hallaði sér að rimagirðing tröpp-
unnar.
Polly—því þetta var hún — hikaði ofur-
lítið áður en hún gekk til Nínu.
“Hvað eruð þér að gera hér og hvað e-r að
yður?” spurði húii.
Nína sneri föla andlitinu sínu að henni, og
Polly æpti af undrun og hræðslu.
“Uáigfrii Wood! Það eruð líklega ekki þér?

Góða, hvað hefir komið fyrir? komið þér inn
með mér; ó, ó, að eg skyldi finna yður hér, góða
— komið þér inn með mér undir eins ’ ’.
X. KAPITULI.
Jarl af Lesborough!
Hefðarnafnið ómaði eins og háð í eyrum
Mannerings. Hann reyndi af alefli að halda
sjálfstjórn sinni. Með tautandi afsökun leit
'hann loks upp og til vinar síns.
Lafði Letchford var farin út með. tárafull
augu; en Sir Charles stóð enn þá við hlið
vinar síns..
N “Þú verður að umbera mér framkomu
mína”, sagði Vesaíings Vane — “Þetta kemur
svo skyndilega—og pilturinn—hamingjan góða,
að hugsa sér, að hann og Agúst eru báðir dauð-
ir, og að eg, sem aldrei hefi dreyrpt um það, á
að vera eftirmaður þeirra”.
“Já, það er voðalegt að hugsa um það”,
sagði Sir Charles og liristi höfuðið, en hann
skammaðist sín jafnframt yfir því, að hann gat
ekki syrgt hreinskilaislega yfir þeirri ógæfu,
sem gerði vin ‘hans að jarli. “En þú verður að
áj,ta þig, góði Vane, og hrista af þér drungann.
Þú hefir ósegjanlega margt að annast um nú.
Þú verður ágætur jarl, Ifæri vinur. Það fyrsta,
sem þú verður að gera á morgun snemma, er
að snúa þér til Tressider”. — Hr. Tressider var
lögmaður Lesborough-fjölskyldunnar. “Ef þú
vilt, þá skal eg fara með þér, — nei, það er
máske bezt að þú farir einn. Já, eg tek sann-
arlega þátt í sorg þinni — en þú ert minn góði,
gamli félagsbróðir, og eg get ekki gert við því,
að eg gleðst yfir Iþví, að gæfan S14T að þér
faðmi sínum. Drektu nú þetta”.
Hann helti kampavíni í glas, og Vanp tók
það ósjálfrátt. En hann sat með niðurlútt höfuð
og sneri glasinu í liring, án þess að bragða á
víninu, en á meðan stóð Lekdiford og horfði
kvíðandi á vin sinn.
“Það er réttast að þú farir nú að hátta”,
sagði liann, þegar löng stund var liðin. “Þú
virðist vera alveg magnþrota, og þarft að hvíla
þig vel og lengi”.
Mannering kinkaði kolli og stóð upp, og
Letehford fylgdi honum upp í eitt af gestaher-
be^rgjunum.
“'Líður honum betur?” spurði lafði Letch-
ford, þegar Sir Charles kom inn í herbergi
þeirra. “Eg kenni svo mikið í brjósti um hann.
Eg hefi aldrei séð neinn maifti jafn angurværan,
oglþað er enn verrá, þegar það er stór og sterk-
ur maður eins og hr. Mannering — eg á við
lávarð Lesborough”.
Sir Charles liristi höfuðið hugsandi, og
bustaði hárið sitt.
“Eg skil hann ekki fyllilega, Blanche. Þú
sást nú hvernig hann leit út, þegar við hittyim
liann — hann var alveg eins og flækingur, —
hann leit út eins og hugur hans væri í öðrum
heimi”.
“Það eru líklega afleiðingar af áhrifum
skipbrotsins”, sagði lafði Letchford.
“Nei, það getur naumast v^rið. Slíkur
karl sem Vane, verður ekki fyrir skipbrots
áhrifum”.
“En Judith? Ó, Oliarlie, hvernig gat eg
verið svo hugsunarlaus að nefna hana?” sagði
hún angurvær.
Sir Charlie hristi höfuðið. “Nei, það var
ekki þér líkt, vina mín”, sagði hann. “Já, eg
er hræddur um að honum liafi sárnað það. Það
ei leiðinlegt að Judith er ein af vinkonum þín-
úm, Blanche”.
“Minstu þess^ Charlie, að eg hefi ekki
heimsótt hana, síðan liún sveik Mannering. Eg
efast ekki um, að lionum hafi fallið það afar
sárt, því. eg held, að hann hafi elskað hana.
Hún er ekki eingöngu hin fegursta stúlka í
lieiminum------”
“Næst þér”, sagði Sir Charles, og leit
ástúðlega yfir öxl sína til frúar sinnar, sem
komin var í rúmið.
“Rugl”, svaraði lafði Lefcchford— “tal-
aðu nú ekki svona heimskulega.^Það er rangt
að líkja mér við hana. Hún var og er og verð-
ur altaf óviðjafnanleg, en eg hefi fengið óbeit
á henni, síðan hún hagaði sér svo grimdarlega
við hr. Mannering”.
“Já, henni hefir lí’ka verið hegnt”, sagði
Sir Charles. “Að hugsa sér, að bregða loforð
sitt við Vane sökum hins ggmla Marlingford”.
“Hann var markgreifi þá”, tautaði lafði
Letohford.
“Maður, sem var nógbi gamall til að vera
afi hennar. Að hann skyldi deyja tveim dögum
áður en giftingin skyldi fram fara, var að eins
— hvað kallar þú það-------?” ,
“Réttlátt endurgjald. Það var mátulegt
fyrir hana. En Charlie, hafi það ekki verið
skipbrotið og allar þær þjáningar, sem hann
hefir orðið að líða — veittir þú því eftirtekt að
hann gat ekki talaþ um það — og að það var
ekki Judith — hvað er það þá, sem hefir breytt
honum svo mikið?”
Sir Charlie hristi höfuðið.
‘ ‘ E’g veifc það ekki. En hvað sem það nú er,
þá lítur liann út sem eyðilagður maður. Við
fáum máske aldrei að vita það. Vane getur
verið eins þögull og grfifin, þegar hann vill”.
“Hvernig sem ástatt er, þá verður þú að
hjálpa honum eins vel ogþú getur”, sagði lafði
Letchford og stundi. Láttu nú bustana á borð-
ið og komdu að hátta. Ef eg get^ekki sofnað
strax, kemur endurminningin um örvilnaða and-
litið hans vesalings Vane, 0g heldur mér vak-
andi í alla nótt”.
Mannering gekk fram og aftur um gólfið
í sínu herbergi; hann fanrf að sér var ómögulegt
að sofna. . *
Hann var jarl af Lesborough. Eigandi *
mikilvægs höfðirigjaseturs og tfgulegrar nafn-
bótar, auk mikillar peninga upphæðar, sem
hinn framliðni jarl hafði stækkað á hverju ári
\ í
alla æfi sína, því hann var.mjög hagsýnn maður.
Og hvaða gagn hafði nú hann—Vane —
að nafnbótinni og peningunum? Hjarta hans
var jarðsett á óþektri eyju í Kyrrahafinu. Það
var eins og það dæi í brjósti hans, þegar hann
sá leifarnar af flotanum í fjörunni, og synti-út
eftir litlu ullarhúfunni, sem var sú eina endur-
minning er hann nú átti um Nínu — stúlkuna,
sem hann elskaði.
Loksins fleygði hann sér á rúmið 0g sofn-
aði, en hann dreymdi að eins og eyjuna og var
aftur giftur Nínu í draumunum, og einnig
dreymdi hann um þessa fáu daga, sem þau voru
tvö ein á eyjunni.
Letchford kom inn til hans um morguninn;
þá svaf hann og velti sér upp og fram, svo Sir
Charles sneri aftur til konu sinnar hnugginn í
skapi.
En þegar Mannering kom ofan að morgun-
verðarborðinu, var hann í öllu falli rólegri og
likari sjálfum sér en kvöldið áður.
“Eg er hræddur um að eg hafi gert yður
afar hrædda í kærkvöldi, lafði Letchford”, sagði
hann alvarlegur. Þessi óvænta fregn-------”
“Það þarf enga afsökun! Blanehe skilur
þetta svo vel”, sagði Sir Letchford glaðlega.
‘ ‘ Fáðu þér ögn meira af svínakjötinu, kunningi.
Viltu að e£p komi með þér til hr. Tressider,
Vane?”
“ Við viljum fegin fá leyfi til að hjálpa yður
eftir beztu getu, lávarður Lesborough”, tautaði
lafði Letchford.
Mannering hrökk við, þegar hann var
ávarpaður með þessu nafni, og lét kaffibollann,
sem hann hélt á, á borðið.
“Pökk fyrir, eg held það sé bezt að eg fari
þangað aleinn”, sagði hann, og að loknum morg-
unverði lagði hann af stað þangað.
Tressider tilheyrði gamla skólanum og
skoðunum hans. Skrifstofa hans var í Lincoln
Inn, og þegar Mannering gekk upp bröttu og
slitnu tröppurnar, nam hann staðar og leit uta^n
við sig á trén með óteljandi fuglahreiðrum;
það leit út fyrir að hann vildi flýta sér til'að
ná í nafnbótina.
Gamall skrifari tók á móti Mannering og
fylgdi honum inn til húsbónda síns.
Hr. Treásider kom á móti honum með
framréttar hendur, og hrópaði gleðigeislandi,:
“Hér höfum við þá loksins lávarð Lesborough.
Þér getið ekki gizkað á hve mjög það gleður
mig að sjá yður. Það hefir að líkindum aug-
lýsingin mín sannfært yður um”.
“Eg hefi enga auðlýsingu séð”, sagði
Mannering. “Eg hefi verið ‘í mikilli fjarlægð
héðan — og varð fyrir skipbroti. Eg heyrði
þessa sorgarfregn í fyrsta sinni í gærkvöldi,
hjá vini mínum, Sir Charles Letchford”.
“Einmitt það, — mér veitist sá heiður að
þekkja Sir Charles. Þér þekkið þá hvernig ó-
# happið atvikaðist, sem flutti nafnbótina til yðar.
“Já, það var mjög sorgleg tilviljun. En eg er
mjög glaður yfir því, að sjá yður, lávarður”.
Nafnbótin var enn svo ný fyrir Mannering,
að hann kunni afarilla við hana.
“Og tvöfalt glaður”, bætti gamli lögmað-
urinn við, “þar eð við héldum að þér væruð
horfinn fvrir fult og alt. Við heyrðum auð-
;vitað um skipbrot Alpinu. Eg hefi gert alt sem
eg gat, meðan þér voruð fjarverandi, og eg lield
að eignunum hafi verið stjórnað eins og þér
munduð liafa viljað”.
Mannering> kinkaði kolli." Alt var svo
óskiljanlegt, svo ómögulegt. Fyrir fáum mán-
uðum síðan var hann ekkert, að eins æfintýra-
maður, sem gat gert hvað sem hann vildi, 0g
um ásigkomulag hans skeytti enginn. Og nú —•
hann leit í kring um sig í viðfeldnu skrifstof-'
unni, og á brosandi, alúðlega gamla manninn,
eins og alt væri draumur, sem hann mundi vakna
af innan skamms.
“Þér farið auðvitað niður til Lesborough
undir eins”, sagði hr. Tressider. “Ætlið þér
að búa þar, eða í húsinu í borginni. Því hefir
verið lokað núna um langan tíma. Þér vitið
að hinn framliðni jarl var mjög — hum — hag-
sýnn. Hann safnaði saman afarmiklum auð,
sem nú er yðar eign, lávarður minn”.
Vane leit mjög vandræðalegur út um
gluggann.
“Eg held eg setjist að í Lesborough”, sagði
hann loks kæruleysislega, sem 'hr. Tressider
furðaði á, því hann hafði búist við meiri áhuga
hjá nýja jarlinum. “Að öðru leyti hefi eg ekk-
ert ákveðið áform tekið enn þá”.
“Nei, auðvitað. Það er enn ekki kominn
tími til þess; þér hafið að líkindum ekki skilið
enn þá að öllu leyti hina skyndilegu breytingu
á kjörum yðar. Eg skal skrifa ráðsmanninum,
hr. Holland — þér munið eflaust eftir honum?
— því hann langar til að gera dálítinn undir-
búning fyrir komu eigandans. En hvað eg er
glaður yfir að þér eruð lifandi. Enginn vina
yðar getur verið glaðari en ég. Það er undar-
legt — eg var byrjaður að skrifa nánasta erf-
ingja yðar. Eg er hræddur um að hann verði
ekki eins ánægður og eg”.
1 fyrsta skifti sást áhugi vera vaknaður hjá
Vane.
“Nánasti erfingi”, endurtók hann spyrj-
andi.
“Já, frændi yðar, hr. Júlían Shore. Hann
skrifaði mér fvrst, og kom svo að finna mig,
þegar vesajings lávarður Agúst og sonur hans
fórust og vér vorum hræddir um að þér hefðuð
druknað þegar Alpina sökk. Hann var — eins
0g eðlilegt er — áhugafullur yfir erfðaspurn-
ingunrii”.
“Hvernig stendur á því að hann heitir
Sliore, 0g er þó nánasti erfingi?” spurði Vane.
“Vitið þér það ekki? Vitið þér ekki að hin
beiskasta óvinátta ríkti rnilli föður lians og
gamla jarlsins? Svo mikið var hatrið á milli
þeirra. að hann lagði niður nafnið Mannering
og kallaði sig Shore — og það nafn ber Júlí-
an nú”.
Bls. S
betra brauð með því að brúka
PIIRIT9 FL'OUR
(Govemment Standard)
Skrifið oss um upplýsingu
Western Canada Flour Mills Co., Limited
Winnipeg, Brandon, Calgary, Edmonton.
Geral Lleense No. 2-009.
Flour License No. 15, 16, 17. 18.
R. S. ROBINSON
Stofniett 1883
HöflSMÓII $250,000.00
CtlbO:
Soottlo, Worii..
EOmontoo, Alto.
Lo Pai. Mu.
Kenora. »ot
■•$. A.
Kaupir undir eins
RAWFURS
HÚÐIR — ULL — SENECA RÆTUR
Hæsta verJi Rreitt.
$2.50 No. 1 Afarstór
Dökk Mink
$22.00
$12.00
No. 1 Afarstór Vor-
rottuskinn
No. 1 Afarstór
úlfasklnn
Smserri skinn os: lélesrri hlutfallslosra á læsrra vertí.
Sendið vöruna nndlroins þvi eftirspnrnin w
—————— óvanalcga tnikil.
Afarhátt verö borgraö fyrlr Fisher og Marttn — sendið
annaöhvort meö express eöa pöstl. *
No. 1 SaltaíSar nantshútSir 24c. No. 1 Kips SOc. No. 1 Calf 42%c.
SENDID BEINT TIL B?" HEAD
TIL ATHCGUNAR
500 menn vantar undir eins til þess a8 læra alS stjðrna blfreiCum
og gasvélum — Tractors á. Hemphills Motorskólanunl I Winnlpeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda 1 Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjórnuCu bifreiSum og gas-tractors, hafa þegar or8iS a8 fara I herþjín-
ustu e8a eru þá á förum. Nú er tlmi tii þess fyrir y8ur a8 iæra gðBa
iSn og taka eina af þeím stö8um, sem þarf aS fylla og'tá 1 laun fr&
$ 80—200 um mánuSinn. — paS tekur ekki nema fáeinar vtkur fyrlr
y8ur, aC iæra þessar atvinnugreinar og stöSumar bi8a y8ar, sem vél-
fræBingar, bifreiSastjórar, og vélmeistarar á sklpum.
N&miB stendur yfir 1 6 vikur. Verkfæri frl. Og atvlnnuskrlf-
stofa vor annast um a8 tryggja yBur stöBumar a8 enduBu n&ml.
Slái8 ekki á frest heldur byrjiB undir eins. VerBskrá eend ókeypls.
KomiS til skólaútibús þess, sem næst ySur er.
lífempiiills Motor Schools, 220 Padfio Ave, Wlnnlpeg.
Ctibú 1 Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
tl/e .. | • V* timbur, fjalviður af öllum
Njrjar vorubirgöir tegu«dum, geirettu, og ai.-
konar aðrír strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt. x
The Empire Sash & Door Co.
Limltad
HENRY A.VE. EAST
WINNIPEG
Leggurðu nokkra peninga fyrir ?
Vér greiðum \°/0 um árið af Sparisjóðsfé, sem draga
má út með ávísunum, nær sem vera vill. 4um árið af
peningum, sem standa ósnertir um ákveðinn tíma.
The Home Investment and Savings Association
S. E. Cor. Portage and Main.
^ (Next Bank ot Montreal)
M. Bull W. A. Windatt
President Managing Director
The Campell Stadio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
* Verð við allra hœfi.
•i;ri'oYyov,r?í\-;ifciri'oÝ;ío\"ioY;«\yovr?ivý*v;?4\-r?o,Ýy*vr?ivri*YÝov;i'»STi#\
*V;i*Y,ri»vr?*\itr8\
BUE RIBBON
TEA.
Alveg ný kona!
Einniitt það sem sérhver kona
þarf er heitur bolli af angandi
Blue Ribbon Te. Það hrekur
þreytuna á brott oggefur nyttlít
Einnig bragðgott. Reynið það.
Bráðum fer ekran upp í $100.00
prjátfu og fimm til fjörutlu mllur austur af Winnlpeg og skamt
fráBeausejour, lig-gur óbygt land, meB stbatn^ndi járnbrautum, nýjum
akvegum og skólum, sem nemur melra en tuttugu og fimm þúsund
ekrum, ógrýtt slétt og- eitt þaS bezta, sem til er I RauBarárdalnhm, vel
þurkaS i kringum Brokenhead héraSiB og útrúiS fyrir plóg bóndans.
\ Viltu ekki ná I land þarna, áSur en verSiS margfaldast? Núna
má fá þa8 meS l&gu verSi, meS ákaflega vægtim borgunarskilmálum.
Betra aS hitta oss fljótt, þvl löndíh fljúga út. petta er slSasta afbragSs
spildém I fylkinu.
EeitiB upplýsinga hjá
The Standard Trust Company
346 MAIN STREET WINNIPEG, MAX.