Lögberg - 09.10.1919, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. OKTOBER 1919.
Bls. 3
Tane »g Nina
EFTIR
Gharles Garvice
“Nei”, sagði hann og dró andann að sér
•allþungt. “Eg er hvorki svo gikkslegur né
heimskur, en eg er svo yfirburða undrandi —
þetta er eins og æfintýri í skáldsögu, sem eg á
enn erfitt með að skilja, — en eg þigg hið eðal-
lynda tilboð yðar. Ef gullið er eins mikið og
þér segið, þá skuluð þið Vivienna verða ríkar.”
“Já”, sagði Vivienna með kvenlegum
skilningshraða. “Því er eg alls ekki mótfallin.
Eg Jiefi hatað hugsunina um að vera fátæk.
Rugsið yður — við hefðum neyðst til að selja
Aríel í Melhourne og síðan orðið að setjast að
•á landinu okkar og stunda Mnað — eða setjast
að í einhverri músariiolu erlendis. Nú getum
við átt viðfeldna, gamla skipið, og við getum
farið aftur til Englands, og þú getur aftur
keypt Southerwood, Suteomibe — eg hefi sagt
yður, hvers vegna við urðum að farga þessum
gamla, indæla búgarði, Decíma, er það ekki? Og
hvað ætlið þér að gera við alla yðar peninga,
litli miljónarinn minn?” greip hún fram í fvrir
sér og faðmaði Nínu að sér innilega.
Nína reyndi að brosa. Já, hvað átti hún að
gera við sinn auð ? Gullið var henni jafn gagns-
laust nú, eins og þegar það fanst. Það var að
eins eitt, sem hún þráði, en það gátu peningar
ekki veitt — það var að geta gleymt. En hún
reyndi kjarklega að losna við þenna skugga.
“0, eg fæ efalust tækifæri til að nota þá
Li! einhvers,” sagði hún. “En nú verðum við
að vera hyggin, eins og Polly mundi hafa sagt.
Þetta er hættulegt leyndarmál, lávarður Sut-
eombe. Þér skiljið nví, hvers vegna eg kom
með þá uppástungu, að við færum einsömul á
land.”
Hann kinkaði kolli.
“Eg skal nú liugsa mig um,” sagði hann og
tók upp pípu sína. “Má eg? Þökk fvrir. Nei,
skipsmennirnir mega ekki fá tækifæri til að
ganga um eyjuna, nema hér í kring um kofana.
En okkur skortir vatn-----”
“Það er nóg vatn í nánd við sjávarbakk-
ann,” sagði Nína og stundi. Hún mintist þess,
þegar liún fór með könnuna að sækja vatn og
Vane kom á móti lienni og tók af henni könnuna
til að létta henni byrðina.
“Það er ágætt. Þeir geta þá fengið sér
eins mikið vatn og þeir þurfa, og Barnes getur
siglt skipinu sér til skemtunar í einhverja átt,
á meðan við erum hér. Við lvöfum nóg af mat-
vælum.”
“Og hér er nóg af fiski, öndum og skjald-
bökum,” sagði vesalings Nína með þreytulegr.
brosi.
Vívíenna skelti saman lófum og hneigði
sig glaðlega, en þó liorfði hún ávalt blíðu aug-
unum sínum rannsakandi á Nínu. “En hvað
hér verður skemtilegt að vera, og það þótt alt
þetta undarlega, aðdáanlega gull væri ekki til,
þá væri samt ánægjulegt að vera hér; plássið er
svo fallegt.”
Nína «neri sér undan og stundi.
Þau töluðu saman um áform Sutcombes,
litlu síðar gekk liann ofan í fjöruna ög sendi
bátinn eftir ábreiðum, sessum, koddum og mat-
föngum, og þegar búið var að flytja þetta á
land, fór hann út í skipið, sagði Barnes frá á-
formuití þeirra og bað liann að sigla eitthvað
sér til skemtunar, en vitja þeirra samt að viku
liðinni.
Þegar hann kom aftur, sá hann að þær
höfðu ekki verið aðgerðalausar. Kofinn henn-
ar Nínu var orðinn reglulega snotur og við-
feldinn, með dúkum og öðru, sem flutt var á
land frá skipinu, og Vívíenna sagði honum að
Kína væri niðri í “salnum” að búa til te.
“Þetta er ágætt pláss, Sutcom'be,” sagðii
Vivíenna í notalega horninu, þar sem Nína
hafði búið um hana. “Salurinn er stóri kofinn,
þar sem sjómennirnir bjuggu eitt sinn. Þú átt
að sofa þar, því liinn kofinn er ekki eins þægi-
legur, segir Deoíma. Ilún hugsar um alt; og
mér finst liún jafn undarlega aðdáanleg og eyj-
an. Eg sagði henni, að hún væri álfadrotning
á þessari töfraeyju, og hún mundi bráðum veifa
hendinni og við vakna og sjá, að við værum í
skipinu Aríel, og skilja, að þetta væri alt saman
draumur. Hefir þú litið á gullsteinana aftur,
Sutcombe! Ert þú viss um, að þeir hafi ekki
aftur breyzt í algenga steina? Ert þú búinn
að átta þig á þessari ótrúlegu heppni okkar?”
“Nei,” sagði hann; “eg skil að eins, að
hún vill gera okkur rík aftur. Nú fer eg til
hennar til að vita, hvort eg get ekki hjálpað
henni með eitthvaðJ’
Þegar hann kom i nn í salinn með fáeina
smámuni, sem hann hélt á, sat Nína við eldinn,
sem hún hafði kveikt, hún studdi höndum undir
kinnar og horfði sorgmædd og dreymandi á log-
axm. Hann nam staðar og horfði þráandi ást-
araugum á hana, og fann til tryltrar löngunar
eftir að fá að vita hvað það væri, sem olli henni
þessarar sorgar. Hún sneri sér við, leit til
hans brosandi og sagði:
“Nú sýður vatnið bráðum. Hafið þér te
með yður? Lafði Vivíenna bíður eftir tebolla,
býst eg við.”
“Já, hérna er teið,” sagði hann. “En eg
var ekki að hugsa um Vivíennu, það voruð þér,
sem eg var að hugsa um, Deciíma, — og hvað
annað er mögulegt á slíku augnabliki, en að
koma með þakklæti? — ó, nei, þér vitið eflaust,
hve hugur minn er þráandi.”
“Begið þér ekki meira,” sagði hún fljót-
lega. “Hefi eg nokkurn tíma reynt, að þakka
yður og systur yðar? Verið þér nú jafn-skyn-
samur.” Hún hló, en hreimurinn í hlátri henu-
ai var ömurlegur.
“Sko! Nú sýður vatnið, ef þér viljið nú
bera ketilinn----”
Hún gaf honum ekki tækifæri til að segja
meira, en gekk á undan honum og talaði fjörugt
og glaðlega. Og tilraun hennar að vera kjark-
góð, gekk henni vel, því þó að skuggi liðna tím-
ans hvíldi á henni, fann hún til svo innilegrar
gleði yfir því, að geta hjálpað þessum systkin-
um, sem höfðu verið henni svo góð.
“Við verðum að vinna af alefli,” sagði
hún, um leið og hún helti teinu í bollana, “því
ein vika er ekki langur tími.”
“Við getum sent Ariel á stað í aðra ferð,
eða við getum komið aftur, fyrst við þekkjum
nú leiðina,” sagði Sutcombe ákafur, því sú
hugsun, að þau þrjú voru alein á eyjunni og að
hann gat séð hana á hverri stundu dagsins,
veitti honum ósegjanlega ánægju. En Nína
svaraði engu.
“Þér verðið bráðum leiður á einverunni,”
sagði hún lítilli stundu síðar með lágum róm.
“Á morgun skal eg fara með yður þangað, sem
við — eg — sá nokkuð af gullinu. Hérna er
spaði” — hana hrylti við hugsuninni um jarð-
setning föður síns og Flemings — “og nokkur
önnur áhöld, sem við fluttum á land þegar skip-
brotið átti sér stað — og meðan þér eigið við
gullið, ætla eg að veiða fisk.”
Vivíenna leit undrandi í kring um sig.
“Nei, þetta hlýtur sannarlega að vera draum-
ur,” sagði hún hlæjandi. “Gætið þér nú að,
Decíma, hérna sitjum við þrjú á þessari fjar-
líegu eyju, langt í burtu frá hinni hávaðasömu
Loudon með rafurmagnslýsinguna og mann-
grúann, og þar lifa vinir okkar og kunningjar
sama einhliða lífinu í sama reykþrungna and-
rúmsloftinu. Getið þér ímyndað yður, áð ein-
mitt á þessu augnabliki flykkist fóíkið til Mom-
ns, til að sjá síðasta uppáhaldsleikinn sinn?
Ef þeir gætu nú að ein-s séð höfundinn þetta
kvökl. ”
Þau unnu við sitt af hverju þangað til
myrkrið kom; loksins varð Vivíenna þreytt af
þessari óvanalegu hreyfingu, og gekk til hvíld-
ar samkvæmt beiðni Nínu.
Sutcoibme bauð þeim góða nótt og gekk nið-
ur í salinn, en liann gat ekki sofnað, stóð svo
upp að lítilli stundu liðinni, gekk ofan að fjör-
unni og horfði út á sjóinn í tunglsljósinu, eins
og Vane Mannering hafði svo oft gert. Litlu
-síðar gekk hann alveg utan við sig að auða kof-
anum. Kofinn, sem stúlkurnar sváfu í, var
dimmur og hávaðalaus, en þegar hann leit við,
sá hann ofurlitla Ijósbirtu í auða kofanum, sem
hann liafði ekki enn þá komið inn í. Undrandi
og forvitinn læddist liann nær og gægðist inn á
milli gisnu bjálkanna. Ilann heyrði lágan grát-
ekka, og sá Nínu knéfalla við bólið; handleggi
sína hafði hún lagt á ábreiðuna, og liélt á bréfi
í annari hendinni, og við hlið þeirrar handar lá
hringur, eins og hún hefði mist hann. tJtlit
hennar var svo þrungið af sorg og örvilnan, að
Sutcombe féll það afar sárt.
Hvers vegna knéféll hún hér í þessum kofa
á þessari einmanalegu eyju, og tárin runnu nið-
ur kinnar hennar, en varirnar skulfu af sorg?
Hann náfölnaði og harðlokaði vörum sínum,
gripinn af einliverjum óskiljanlegum ótta.
Hann stóð kyr að eins eitt augnablik, því sorg
hennar var heilög; svo sneri hann sér burt með
niðurlútt höfuð.
Hann vissi ekki hvað tímanum leið og hugs-
aði ekki um það, að hún gæti máske fundið hann
þarna, svo hann hrökk við þegar dyrnar voru
opnaðar og hún kom út. Tár voru í augum
hennar enn þá, þegar hún leit á hann, og hún
þrýsti hendinni að hjartanu.
Hann' gekk til hennar. “Decíma”, hvísl-
aði hann. “Decíma!! Hvað er að? Hvað er
það, sem hryggir yður? Þér eruð ógfusamar —
þér syrgið yfir einhverju. Fyrirefið mér. Eg
ætlaði ekki að standa á hleri eða gæta yðar, —
eg sá Ijósið, og kom til að vita, hvers vegna það
væri hér. :Viljið þér ekki segja mér, hvað að
yður er? Eg hefi enga heimild til að spyrja —
og þó hefi eg eina! því eg elska yður, Decíma.
Engin sorg, ekkert ilt getur amað yður, Decíma,
án þe,ss að það ami mér líka. Allar hugsanir
mínar, alt líf mitt er bundið við yður; eg hugsa
ekki um annað en yður. Horfið þér ekki þann-
ig á mig; hvað hefi eg sagt — hvað hefi eg gert
— aumkist yfir mig, Decíma!”
Hann hafði nálgast hana ósjálfrátt, en hún
hopaði á hæli og hann sá trylta hræðslu í aug-
um hennar.
“Nei, nei,” sagði hún með liryllingi. “Seg-
ið ekki heitt! Eg vissi ekki — mig grunaði alís
ekki------”
“Ó, Decíma, grunaði yður það alls ekki?”
hvíslaði hann ásakandi.
“Nei,” svaraði hún, “alls ekki. Segið ekki
einu orði fleira, — þér megið það ekki! Ó, hve
ógæfusöm eg er, eg hélt að eg gæti gert vður
svo mikið gott!” ,
“Það hafið þér líka gert, Decíma,” sagði
hann viðkvæmur, því sorg hennar og sjálfsásök-
un gat liann tæplega þolað. “Mér hafði aldrei
dottið í hug, hvað gæfa væri, fyr en eg kyntist
yður. ’ ’
“Þey,” livíslaði hún og stundi þungan.
“Þér vitið ekki, hvað þér segið, — þér vitið
ekki, hvað eg er.” Um leið og hún talaði þessi
orð, stakk hún bréfinu og hringnum, sem hún
hélt á í hendinni, inn á brjóstið aftur. “Við
skulum reyna að haga okkur ein-s og þér hafið
aldrei sagt neitt. Vivíennu vegna vil eg gleyma
því. Og það verðið þér líka að gera. — Þér
verðið!”
Hann rétti hendina fram til að stöðva hana
og reyndi að koma með mótsögn eða bón, en
hún gekk frá honum og tautaði:
“Nei, nei, við verðum að gleyma; — þér
vitið ekki alt!” Svo gekk hún hröðum fetum
heim að kofanum, þar sem Vivíenna lá sofandi.
20. KAPITULI.
Líka nótt þessari, nokkrum mánuðum fyr,
gekk Vane fram og aftur á hjallanum hjá Les-
borough höllinni, og horfði á þokumökkinn, sem
huldi lystigarðinn hans. En hann hafði samt
sem áður aðra mynd fyrir hugskotssjónum sín-
um, en það var ekki heimilið, heldur draumeyj-
an, sem sjaldan yfirgaf huga hans.
Einn af dagstofugluggunum stóð opinn, og
hann heyrði rödd Judithar út um hann. Þegar
þögn varð, heyrði hann glaðan hlátur og aðrar
raddir. Hann varð var við smávindlareykinn
frá reykingaklefanum og birtuna frá gluggun-
um lagði út á hjallann.
Alt lét illa í eyrum — hann var svo ósegjan-
lega þreyttur af öllu þessu, því forlögin höfðu
svift hann þeirri einu stúlku, sem hefði getað
gert lífið þess virði fyrir hann að lifa'. Auð-
ur og metorð voru honum einskis virði.
“Hverjum hefði getað dottið í hug, að jafn
erfitt væri að gleyma?” tautaði hann. “Mig
furðar hvort -eg get þolað þetta líf lengur. Eg
er flón, að eg skuli una við það — hví yfirgef
eg ekki alt þetta—?”
Hann brosti beiskjulega, þegar liann hugs-
aði um stöðu sína. Hann var jarl af Lesbor-
ough, húsbóndi yfir hálfu greifadæminu, með
allri þeirri ábvrgð, öllum þeim skyldum, sem
jafn víðtækri stöðu í mannfélaginu fylgir. Hon-
um fundust skyldur stöðu sinnar og auðs sem
fjötrar um höndur og fætur, og lionum féll af-
ar-sárt, að hugsa um þetta.
“Ef eg þekti nokkura aðferð, — til þess á
einhvern hátt að geta losnað við þetta fyrir
fult og alt!” sagði hann þreytúlega við sjálfan
sig. ý
En hann hefði ekki þurft að kvelja sig með
þessu vonleysi, því á sarna augnabliki hafði Júl-
ían liugsað sér mjög auðvelt áform í galdraklef-
anum, sem með lítilli fyrirhöfn myndi uppfylla
og framkvæmá ósk hans.
Þetta var seinasta kvöldið, sem gestirnir
ætluðu að dvelja í Lesborough. Sumir af þeim
voru farnir, en Letolifords og Ormes voru þar
enn. Letchfords, af því Vane þðtti vænt um
þau, og liafði beðið þau að vera eins lengi og
þau gætu, og Ormes, af því honum var ant um
að Júlían gæti verið eins lengi samvistum við
Judith og mögulegt væri.
“Að öllu saman hefir okkur liðið mjög
vel,” sagði Sir Charles á þeirri stundu, sem
liann hafði gert kröfu til að fá ð vera einn
með konu sinni fyrir dagverðinn. ‘“En það er
líka ómögulegt annað en manni líði vel, þegar
maður er samvistum við Vane.”
“ Já,” sagði hún og liallaði sér aftur á bak
á stólnum hjá ofninum. “Ef að eins Lesbor-
ough lávarði liði eins vel í þínum félagsskap.”
“Þú heldur að hann sé ekki gæfuríkur, og
að eitthvað haldi áfram að ama að honum,
Blanche? Þú heldur enn þá fast við þá hugsun,
sem greip þig kvöldið -sem við.fundum hann
fvrst ? ’ ’
Ilún kinkaði kolli hug-sandi. “Já, sú sorg,
sem kvaldi hann þá, býr enn í honum, hverrar
tegundar sem hún er,” sagði hún. “Enginn
getur betur leyst af hendi hlutverk sitt sem
gestgjafi en hann; n það hefir líka að eins ver-
ið hlutverk, sem hann hefir leikið. Hann hef-
ir alt af verið dauðþreyttur —• og hve mikils
sem hann metur okkur — sérstaklega þig, Char-
lie — þá held eg samt ekki að hann sjái eftir því
að við förum. Veiztu hvort hann muni ætla sér
að ferðast?”
Sir Charles hristi höfuðið. “Nei, það veit
eg ekki. E held jafnvel að hann viti það ekki
sjálfur. Eg spurði hann um áform hans, en
hann ypti að eins öxlum og brosti — þú þekkir
brosin hans — eins og hann væri jafnglaður
hverju sem fram færi.”
Nú varð lítil þögn, svo sagði Letchford:
“Er Judith heitbundin Júlían Shore,
Blanche?”
Hún svaraði ekki undir eins, svo sagði hún
Inkandi:
“Eg veit það ekki. Stundum held eg að
hún sé það, en hina stundina efast eg um það.
En eg held að þau hafi eitthvert samband stofn-
að. Hann a<$ minsta kosti lítur þannig iit, eins
og hann liafi einliverja ástæðu til að vona.”
“Mér sýnist all-oftast, að hann líti fremur
gremjulega út,” sagði Letchford. “Svipur
hans er kvíðandi og kvalalegur, augun gljá of
rnikið, og hann sýnist oft yera alveg utan við
sig.”
“Eg hefi líka tekið eftir því. Og Judith
er líka all-undarleg útlits. Charlie, það er eitt-
hvað dularfult við þau bæði. Það lítur helzt út
fyrir, að þau hafi gætur hvort á öðru, og eins
og í þeim búi æsing vfir einhverjum væntanleg-
um viðburðum.”
Letchford fór að hlæja. “Nei, Blanche, nú
held eg að þú sjáir vofur um liábjartan daginn.
Hvers vegna ættu þau að gæta hvort annars, og
livaða viðburður verið í vændum? Er þér á
ruóti skapi að spyrja Vane, hvort hann vilji
ekki verða okkur samferða á suðurleið?”
“Nei, alls ekki; eg kann vel við hann; en
hann vill það líklega ekki, Charlie. Eins og eg
sagði þér, mun hann verða glaður, þegar við
erum erum öll farin, því hann kýs helzt að geta
verið einn út af fyrir sig, svo hann geti í kyrþey
hugsað um það sem þvingar hann. En þú get-
ur spurt hann.
“Eg verð að spyrja Julian. Shore líka
hvort hann vilji verða með, ef Vane samþykkir
að fara.”
Lafði Blanche hnyklaði brýrnar.
“ Já, þú verður líklega að gera það, en mér
geðjast illa að Mr. Shore; en það hefir nú litla
þýðingu. Láarður Lesborough kemur ekki og
shore þiggur ekki tilboðið án hans, eg er alveg
viss um það. Þú verður nú að fara að hafa
fataskifti, Charlie. Eg heyri, að nú eru flestir
komnir upp, og þú ert alt af svo voðalega seinn,
eins og þú veizt.”
R. S. ROBINSON
•MMtt 18U
MW<M«n $250.000.10
Kaupir og selur
l«ttK WMu, ■.$.«.
U fU, ■•!.
Kmmt*. 0*L
Húðir, Ull og Seneca Rót
HRÁAR HÚÐIR OG SKINN
Saltaðar nauts- q/\ q-4 I HrosshúUlr,
húSir ____ .0U-.04F hvef 4 _
.40-.45 / U11 ~
Saltaðar Kip
húBir ____
Saltaðar h&lfs-
húúir________
Hxezta verö fyrir kinclagærnr.
.55-.65Í PrCufe!r
Sendið beint
Ul
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
$7-$12
.40-.45
$1.30
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meöan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber College, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
úti-bú:— Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
Vr* .. 1 • timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgoir tegundum, geirettur og al«-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
1 að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENKY AVE. EAST
WYNNIPEG

The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott B'ock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstu og brztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

é\' év
c
VIÐSKIFTABÆKUR
(COITNTEH BOOKS
Héma er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsine, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur aínar hjá oss.
SITJIÐ VIB Þ*NN ELDINN,
SEM BEZT BRENNU L
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Œíje Columbta $Jreöö
LIMITED
Cor. Slierbrooke & William, Winnipeg
Tals. Garry 416-417
Kolin
Undireins
Pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.