Lögberg - 09.10.1919, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMÍUDAGINN 9. OKTOBER 1919.

erq
Gefið út hvem Fimtudag af Th« Cdl-
umbia Prets, Ltd.,Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TAIiSIMI: GAHRY 410 og 417
Jón J. Bfldfell, Editor
J. J. Vopni, Business Manager
(Jtanáskrilt til blaðsins:
THE ÍOIUMBIA PRE88, Ltd., Box 3172, Winnlpsg,
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipsg, M«n.

VERÐ BLAÐSINS: #2.00 um Arið.
■«►27
rnmmmmmmm
Verkföll.
Á Bretlandi.
Eins og vér mintumst lauslega á í Lögbergi
síðast, þá gerðu járnbrautarþjónar og þeir,
sem á eimlestum vinna á Bretlandi, verkfall um
inánaðamótin.
Umtal og samnings tilraunir á milli stjórn-
arinnar á Bretlandi og leiðtoga járnbrautar-
jnannanna átti sér stað all-ítarlegt, en af sam-
komulagi gat þó ekki orðið og skildu málsaðiljar
án þess að komast að neinni sameiginlegri nið-
urstöðu
Síðasta bón Lloyd George til verkamanna-
leiðtoganna var það, að bíða með verkfallið í
sjö daga til þess að vita, hvort ekki gæti lagast.
Þeirri bón sintu verkamenn að engu, heldur
gerðu verkfall tafarlaust.
Aðal-krafan, sem verkamennirnir fóru
fram á, var um hærra kaup og um betri vinnu-
kjör fyrir sumt af vinnufólkinu.
En það, sem stjórnin bauð, var að hækka
liiun sem svaraði 65,000,000 pd. sterling á ári,
og væri það eins mikið og hún sæi sér mögulegt
að mæta. f
Síðan hefir stjórnin boðið, að ef verka-
mennirnir vildu taka til vinnu .aftur, skyldi
stjórnin halda áfram samnings tilraunum við
þá í sambandi við kröfur þeirra, eða þær af
þeim, sem nokkur mögulegleiki væri á að verða
við.
En verkamenn hafa neitað að taka tilboð
stjórnarinnar til greina, svo að í staðinn fyrir
að draga saman með stjórninni og verkfalls-
mönnum, þá hefir dregið í sundur, þar til nú
að báðar hliðar sýnast vera ákveðnar í að láta
skríða til skara.
Lloyd George hefir stýlað eftirfylgjandi
yfirlýsingu til þjóðarinnar:
“Stjórnin er ekki að berjast á móti verka-
rnanna félögunum, sem eru viðurkend að vera
þáttur af iðnaðarlífi þjóðarinnar. Stjórnin
hefir hafið þessa baráttu til þess að varna æs-
ingarmönnum að ná takmarki sínu á þann hátt,
að ráðast á lífsþrótt mannfélagsins og með því
steypa saklausu fólki svo þúsundum skiftir í
eymd og ógæfu. ’’
Fólk um allan heim horfir á viðureign
þessa á Bretlandi, því það verkfall er öðru vísi
en önnur verkföll þau, er vér höfum átt að
venjast, að því leyti, að verkfallið er ekki gjört
á móti einstaklingum eða félögum, heldur á móti
ríkinu, og úr því að samningar gátu ekki tekist,
þó verður stjórnin að vinna sigur fyrir hönd
ríkisins eða að falla að öðrum kosti.
Skipun fékk stjórnin frá verkamanna leið-
togunum um að kalla þingið tafarlaust saman.
Þeirri skipun sinnir stjórnin ekki, heldur hefir
hún ákveðið að bíða hins fyrir fram ákveðna
dags, sem þingið á að koma saman á, sem er
22. þessa mánaðar.
II. / Bandaríkjunum.
Verkfallið, sem hafið var í járnverksmiðj-
um Bandaríkjanna 22. sept. síðastliðinn, heldur
enn áfram og hefir smátt og smátt verið að bæt-
ast í hóp þeirra, sem verkfallið hófu, þar til nú
að verkamanna leiðtogarnir segja, að tala verk-
fallsmanna í járnverksmiðjunum sé orðin á
þriðja hundrað þúsund.
Aðal ástæðan, sem gefin er fyrir þessu
verkfalli og það, sem kom því á stað, er sú, að
Gary dómari, sem er formaður United Steel
Corporation neitaði mönnunum um að hafa
talsmann, þegar þeir voru að bera upp van-
kvæði sín fyrir honum og öðrum yfirboðurum
sínum.
En síðan hefir kröfunum fjölgað, svo að
nú eru þa>r tólf talsins:
1. Sameiginlegan samningsrétt.
2. Að taka til baka alla menn, sem vikið
hefir verið frá vinnu fyrir að taka þátt í verka-
manna málum.
3. Atta klukkustunda vinna á dag.
4. Einn hvíldardagur af hverjum sjö.
5. Að hætta að láta vinna uppihaldslaust
í tuttugu og f jóra klukkutíma á sólarhring.
6. Að hækka kaup verkamanna svo að þeir
geti veitt sér þau nútíðar þægindi, sem Banda-
ríkjaþjóðin krefst.
7. Fastákveðið kaup í hinum ýmsu deild-
um verksmiðjanna, og að verkafólkinu sé skift
niður við sín ákveðnu störf.
8. Tvöfalda borgun fyrir alla aukavinnu
og fyrir að vinna á sunnudögum.
9. Að verksmiðjurnar innkalli gjöld þau,
cr verkamenn þeir sem hjá þeim vinna, eiga að
borga til verkamannafélaga þeirra, sem þeir
eru meðlimir í.
10. Sá sem lengst hefir verið í þjónustu
félaganna skal njóta hlunninda, þegar um ný
verkefni eða nýjar stöður er að ræða, eins þeg-
ar um það er að ræða að fækka mönnum eða
veita mönnum vinnu.
11. Verkveitendur mega ekki stofna félag
sín á meðal.
12. Að aftaka læknaskoðun á þeim mönn-
um, sem ganga í þjónustu félaganna.
Gary dómari hefir gefið ástæður fyrir því,
að hann vildi ekki semja við félögin. Hann
segir:
“Vér semjum ekki við verkamannafélögin
sökum þess, að ef vér gerðum það, þá yrði það
skilið svo, að með því værum vér að viðurkenna
rétt þeirra um fram rétt þeirra manna, sem
engum félögum heyra til. Ei? fjöldi af vorum
\ erkamönnum heyra ekki til neinu verkamanna-
félagi og vilja ekki gjöra það.
“Að verkamanna félögin geti ekki lokað
verksmiðjunum fyrir öllum nema þeim, sem til-
heyra verkamanna félögunum, er lífsspursmál
fyrir iðnað landsins.”
Beiskja all-mikil er komin inn í þessi verk-
fallsmál frá báðum hliðum.
Sum blöðin segja, að Gary dómari sé með
þessu að halda uppi stjórnarskrá landsins; en
önnur, sem frá sjónarmiði verksmiðjanna tala,
segja, að verkafólk það, sem verkamannafélög-
unum tilheyra, sé ekki nema fimm prócent. eða
jafnvel ekki nema tvö prócent. af Bandaríkja-
þjóðinni, og það nái engri átt að láta þá fáu
ráða iðnaðarstofnunum þjóðarinnar.
Sósíalistablöðin sum taka mjög djúpt í
árinni; t.d. kemst New York Call svo að orði:
“Þessir þrælar verksmiðjanna þurfa ekki að
kynna sér hugmyndir Dantés um helvíti, þeir
vita hvað helvíti er. Engin iðnaðargrein í land-
inu krefst eins mikils af þrótti verkafólksins
eíns og stál- og járnverkstæðin. ”
Verkamanna leiðtoginn nafnkunni, Samuel
Gompers, er eindregið með verkamönnunum í
þessu verkfalli, og lítur út fyrir, að stál- og
járnverksmiðjurnar verði að láta undan síga,
því ef í það versta fer, þá hafa verkamanna
leiðtogarnir sagt, að alt verkamannafélags fólk
í Bandaríkjunum, er þeir segja að sé 4,000,000,
að tölu, verði kvatt til verkfalls til þess að
hjálpa verkamönnunum til þess að vinna.
III. 1 Danmörku,
{ einu merku dagblaði í Bandaríkjunum frá
29. sept., stendur eftirfvlgjandi grein:
“Kaupmannahöfn, 27. september 1919.—
Danmörk verður að líða út af verkföllum, sem
hafa verið gjörð í nálega öllum iðnaðargrein-
um. Og flestum af þessum verkföllum hefir
verið hrint af stað af æsingamönnum, Bolshe-
vists og fylgjendum þeirra, þrátt fyrir það þó
að þeir séu í minni hluta í öllum tilfellum.
A meðan stríðið stóð yfir, var feikna mikið
fé borgað út til þess að varna Bolshevismanum
að ná fótfestu hér, úr sjóði, sem var trygging-
arsjóður gegn atvinnuleysi. En það mistókst.
Fólk, sem aldrei hefir unnið og vill ekki vinna,
hefir gengið inn í verkamanna félögin og undir
eins og það hefir verið þangað komið, hefir það
byrjað á sínum æsingakenningum og náð svo
og svo mörgum á sitt band, og svo eggjað fé-
lagsmenn til þess að gjöra verkföll til þess að
mótmæla öllu ranglætinu.
Höfninni lokað.
Alvarlegasta verkfallið, sem nú stendur
yfir, er verkfall þeirra manna, sem að útskipun
og uppskipun vinna, og sem er svo yfirgrips-
mikið, að ekki eitt einasta skip kemst út úr
höfninni.
Allur sá undirbúningur, sem gjörður hafði
verið til þess að gjöra Danmörku að miðstöð
fvrir vörur þær, sem yfir Eystrasalt eiga að
fara, er eyðilagður.
Tvisvar hafa verkamenn lagt niður vinn-
una og í bæði skiftin gengu verkveitendur að
kröfum þeirra og gjörðu’við þá nýja samninga.
En það liðu að eins nokkrir dagar, þar til
verkamennirnir hófu verkfall á ný.
Verkveitendurnir neituðu að verða við
þessum síðustu kröfum verkamannanna, og
verkfallið er búið að standa nálega tvo mánuði.
Eyðilegging fyrir Bandaríkjamenn.
Það er ekki annað fyrirsjáanlegt, en að
verzlunarsambandið, sem Danir voru búnir að
ná við Bandaríkin, slitni með öllu, þrátt fyrir
velvilja þann, sem Bandaríkja kaupmenn hafa
sýnt í vorn garð og sem vér metum mjög mikils.
Allmörg af Bandaríkja verzlunarfélögun-
um, sem vér höfðum samband við, hafa nú hætt
e!5 láta skip sín ganga hingað, heldur senda þau
skip, sem hingað áttu að fara, fullfermd til
Hamborgar.
Verkfallið hefir og gert það að verkum, að
landið er nú nálega kolalaust og engin sjáan-
leg von að úr því rætist, þó að kolaskip liggi
hlaðin á höfninni.
Þann sjötta október hafa þeir, sem við raf-
magns verksmiðjur og gasstöðvar borgarinnar
vinna, afráðið að gjöra verkfall.
Aðal verkamanna félögin, eða leiðtogar
aðal verkamanna félaganna, sem í mörg ár hafa
unnið að velferð verkalýðsins, hafa reynt alt
sem þeir hafa getað að sporna við þessu, en
Bolshivikimenn virða tillögur þeirra að vett-
ugi.”
“Flas og slys eru förunautar.”
Það má mikið vera, ef ekki hlýzt slys af
flasi ritstjóra Heimskringlu í síðasta blaði.
Oss þykir fyrir þvf, að hann skyldi verða
svona ósköp reiður, þótt vér bentum á dálitla
skyssu, sem honum hafði orðið á. Og enn leið-
inlegra þvkir oss það, að hann skyldi ekki bíða
með að ausa úr sér þar til af honum var runnið
raesta flasið. Því þá hefði kunningi vor getað
áttað sig á að það bætir ekki sök eins manns, þó
annar væri jafn-sekur honum, eða jafnvel sekari.
Og því er greinin engin vörn fyrir hans eigin
málstað né skjöldur fyrir tiltæki hans.
En látum oss nú athuga að eins með nokkr-
um dráttum, kærur Heimskringlu ritstjórans í
vorn garð.
Hann spyr hvaðan vér höfum fengið efnið
í greinar tvær, er stóðu í ritstjórnardálkum
Lögbergs, önnur 4. september s. 1. um Lincoln
og Parnell, hin 25. s.m. um Louis Botha.
Um fyrri greinina er það að segja, að um
aðal part greinarinnar, “The lost leader” (hitt
ritið var áður alþekt), að nafn höfundarins er
tilgreint og það sem sagt er, er tekið upp úr
sýnishorni af ritinu sjálfu, sem vér höfum með
höndum, og orð höfundarins tilfærð innan gæs-
arlappa, og þykir oss ólíklegt, að ritstjóri Hkr
geti fengið sjálfan sig til þess að trúa því, að
slíkt sé óráðvendni, hvað þá heldur nokkurn
annan.
Um síðari greinina, um Louis Botlia, er
það að segja, að vér fengum upplýsingar í
sambandi við æfiatriði þess merkismanns úr
Encyclopedia Britannica; að öðru leyti er sú
grein hugsuð og skrifuð af ritstjóra Lögbergs.
Þá verður Heimskringlu ritstjóranum mat-
ur úr Sólskinsdálkum Lögbergs í tíð núverandi
ritstjóra. En eftir að vera búinn að leita þar
með logandi ljósi, þá finnur hann að eins þrent,
sem hann segir að ritstjóri Lögbergs hafi
hnuplað.
Tvær sögur, aðra söguna segir ritstjórinn
vér höfum tekið upp úr Lesbók 1, söguna um
Ljónið og Androkles. En það er ekki rétt. Sú
saga er tekin upp úr sömu bók og höfundar Les-
hókar 1 tóku hana.
í því blaði Lögbergs eru tvær sögur prent-
aðar hvor á eftir annari; önnur sagan, Ljónið
og Androkles, hin Hundur gætir barns. Undir
þeirri síðari stendur Dýravinurinn skýru letri.
Þá er sagan Þyrnirósa, sem Heimskringlu
ritstjórinn segir að tekin sé upp úr Lesbók II,
og er það satt; og Tólf stundir, sem gefnar
voru út af Svb. Hallgrímssyni, Akureyri,
1856, og mun það satt vera, að annað livort hef-
ir gleymst að setja nöfn útgefenda undir þær,
eða þá að þau hafa fallið út í prentsmiðjunni.
En þessar ritgerðir og sagan líka eru í heilu
lagi, engu orði breytt, ekkert prjónað framan
við eða aukið aftan við, eða á neinn hátt reynt
til þess að villa sjónir á heimildum. En það er
engin synd á móti vanalegum prentreglum, að
taka orðrétt upp eftir öðrum. Svndin liggur í
því, að taka verk annara, slá á þau sinni eign
og senda þau svo út fyrir almennings sjónir í
nýjum búningi að meira eða minna leyti, með
nýrri yfirskrift. Að vér, síðan vér komum að
Iiögbergi, liöfum ekki lagt stund á þá list, það
geta allir þeir, sem blaðið lesa, borið um.
Þegar vér vorum að lesa hinn afvega-
leiðandi reiðilestur kunningja vors, ritstjóra
Heimskringlu, datt oss í hug saga um mann
einn heima á Islandi, sem Hannes hét og var
kallaður Hannes stutti—á sínum tíma mesta
leirskáld íslands. Hann var málreifur vel og
sagður í meira lagi montinn.
Hannes þessi, sem ekki hafði neina stöðuga
atvinnu né heldur fastan samastað, kom á bæ
sunnan Húnavatns í Hunavatnssyslu og var
spurður frétta; hann svarar: “Með fréttum
má það teljast, að eg óð yfir Húnavatn; forin
var í mitt læri, en vatnið tók mér langt yfir höf-
uð; en fjörið og krafturinn var ekki lítið, að
rífa sig þarna áfram.”
Pólitískar horfur í Ontario.
Það er farið að hitna allmikið í pólitíkinni
í Ontario, eftir því scm dregur nær kosningo-
deginum, og er það nú reyndar ekki annað held-
ur en það, sem vanalegt er við kosningar.
En það eru ýms merki sjáanleg í sambandi
við þá kosningasókn, sem eru fremur óálitleg
fyrir leiðtoga afturhaldsmanna, Sir William
Hearst. Eitt af þeim er, liversu hart bændur
sækja nú fram á pólitiska skeiðvellinum, sækja
fram harðara, en þeir hafa gjört nokkurn tíma
fyrri, og þó að sumir af þessum gömlu pólitisku
þjörkum kalli það heimsku eina, þá láta þeir sér
ekkert segjast við það. Til dæmis fundu þeir
upp á því, að láta ekki Charles R. McKeown,
sem er búinn að vera afturlialds þingmaður í
tólf ár fyrir Dufferin kjördæmið og er eftirlits-
maður — whip — Hearst stjórnarinnar á þingi,
ná útnefningu, þegar hann í þrettánda sinni
bauð sig fram í kjördæminu, en útnefndu bónda
í hans stað, og er það hinn mesti snoppungur
bæði fyrir manninn, sem kve vera hæfileika-
inaður, og eins fyrir afturhaldsflokkinn í heild
sinni. En það kvað þó vera heldur bót í máli,
að Hon. Robert Rogers, sem þektur er um alt
land, er kominn austur til Ontario, og er sagt
að hann sé þar til þess að gefa afturhalds bar-
dagamönnunum bendingar um, hvernig auð-
veldast sé að vinna kosningar, og er sagt, að
afturhaldsmenn gjöri sér góðar vonir um að
þær muni hrífa, því ráðagóður er hann nú sem
fvrri.
Vínbannsmenn segja, að fjöldi manns snú-
ist á móti Bakkusi daglega, og telja þeir víst,
að vínbannslögin muni verða samþykt með
miklum atkvæðamun.
iiMBnnnniiHiBii
i
The Royal Bank of Canada
HöíuíSstðll löggiltur 126.000,000
VarasjóCur.. $16,400,000
Forseti ...
Vara-forsetl
Aðal- ráðsmaður
HöfuSstðll greiddur $16,100,000
Total Assets over.. $460,000,000
Sir IIERBERT S. HOI/T
E. L. PEASE
- C. E NEILIi
1
Aliskonar bankastörf afgreidd. Vér 'oyrjum relknlnga við elnstakllngfl
•Ca féiög cg sanngjarnlr skOmálar relttir. Avisanlr seldar tll hvaCfl
BtaCar sera er á fsl&ndl. Sérstakur gaumur geflnn sparlrjöCslnnlÖKum,
•em byrja niá meC 1 dollar. Rentur lagCar vlC ft hverjum 6 m&nuCum.
WINNIPEG (West End) BRANCHES
Cor. Willíam S Sherbrool T. E. Thorstelnson, Manaier
Cor. Sargcnt & Bcverley F. Thordarson, Manager
Cor. Cortage S Sherbrook R. L. Paterson, Manager
Cor. Maln S Logan M. A. O Hara Manager.
mmw
■!iiiHiiiminiiiiiHiiiiHiiHimjiiHH!iHiii«iiiiaimii
lliHII!IBl!!*l
^jfniiiiiiiimiimiiimnniiiiiiiiiMniimiiiiiimniiii
Members Winnipeg
Grain Exchange.
Members Winnipeg Grain and Produee
Clearing Association.
NORTH-WEST COMMISSION CO., LTD.
Islenzkir Hveitikaupmenn
Talsími Main 2874 - 216 Grain Exchange
WINNIPEG, MANITOBA
Islenzkir bændur!
Canadastjórnin hefir ákvarðað að $2.15 sé það, sem við
megum borga sem fyrirfram borgun út á hveiti í ár fyrir No.
1 Northern. Fyrir aðrar tegundir verður borgað sem ákvarðað
er. Við viljum einnig minna menn á að við fáum frá stjórn-
inni hluthafamiða (Participation ticket), sem við sjáum um að
senda hverjum einum manni, sem sendir okkur hveiti sitt.
íslendingar! Við viljum mælast til þess að þið sendið
okkur sem mest af korni ykkar í ár. Við erum þeir einu landar
sem rekum þá atvinnu að selja korn fyrir bændur gegn um-
boðssölulaunum. Við höfum ábyrgðar og stjórnarleyfi og
gjörum okkur far um að gjöra viðskiftamenn okkar ánægða.
Ef vigtarútkoma á vagnhlössum, sem okkur eru send, ekki
stendur heima við það, sem í þau hefir verið látið, gjörum við
það sérstaklega að okkar skyldu að sjá um að slíkt sé lagfært.
Einnig gæti það verið peningar í yðar vasa að við skoðum
sjálfir kornið í hverju vagnhlassi sem okkur er sent, svo að
rangindi við tegundaflokkun (grading) getur ekki átt sér stað.
petta er nokkuð, sem mörg stærri félög ekki gjöra, því þau hafa
mörgu að sinna og eiga flest sín eigin korngeymsluhús, svo
það er þeirra hagnaður ef flokkunin er gjörð bóndanum í óhag.
petta er ætíð gott að vita, þegar maður sendir korn, að einhver
líti eftir ef óviljandi skyldi vera gjörð röng flokkun, og að
einhver sjái um að slíkt sé strax lagfært.
í sambandi við þær korntegundir, sem að samkepni er
hægt að koma að, skulum vér gjöra eins vel, ef ekki betur, en
aðrir. peir sem vildu geyma hafra, bygg eða flax um lengri
eða skemri tíma, ættu að senda til okkar það sem þeir hafa.
Við borgum ríflega fyrirframborgun og látum hvern vita um,
þegar við álítum verð sanngjarnt.
Við þökkum svo þeim, sem að undanförnu hafa skift við
okkur, og vonum að þeir og allir Islendingar skrifi okkur, þeg-
ar þá vantar upplýsingar um kornverzlun. öllum slíkum bréf-
um er svarað um hæl. Skrifið á ensku eða íslenzku.
Virðingarfylst.

Hannes J. Lindal,
Ráðsmaður.
Minni Hermanna.
Flutt í fagnaðar-samsæti í Árborg, 19. Sept. 1919.
Eftir Magnús Sigurðsson á Storð í Framnesbygð.
Vér sjáum heiðan sólskins blett
og setjumst þar að gleðiboði,
hvar geigvænn áður grúfði voði,
er Darraðsélin dundu þétt.
Vér fögnum okkar frjálsu drengjum,
er fram í hörðu veðrin gengu
og strengdu heit við stál og blý,
að standa fast í báli og gný.
I
pað “hefðarlegt er hermanns stand”,
er hugann knýr til sókna’ og varna,
að duga, eða deyja gjarna,
fyrir sitt kæra fósturland.
pótt maður falli’, hans minning vakir,
þar merkið rís við afrekstakið,
sem horfnra stjarna blys á braut,
er blika’ um himins geisla skaut-
pað komið hafa’ í hópinn skörð,
og hraustur margur fallið drengur,
en brostið ýmsra bogastrengur,
er héldu’ yfir landsins heiðri vörð.
pví verður sorg og söknuð bundin
samfunda vorra gleðistundin,
að sjá hér nú yfir sætin hljóð
sonanna, er féllu á heljarslóð.
En heiður, þökk og heill sé þeim,
er hlýddu sinni miklu skyldu,
en giftuvættir góðir fylgdu
til ástvina sinna aftur heim.
Við hlutföllin ýms að errutúni
allir þar stóðu jafnt þess búnir,
að leggja hér fram sitt líf og blóð,
er lýðfrelsið mest í hættu stóð.
)i!llllllllllllllllllDllllllllllllHIIIIIIIIIIIII1lllllllllllll!il>llllllllll>!!lll!l!'ll!lllll!ll!lll!l!ll!l!l!ll!!l!!lllll!!!lll!IUI!!!!!llll!!W!|!!!!!l!llll!!!lll!l!llll!llll!lllilllllllll!llll!llíllllllllillllllllllllll!llllllllllllllllllllíR
Heimkomnum hermönn-
um fagnað.
Föstudaginn þann 19. sept. var
haldin fagnaðarsamkoma í Árborg
«
til að bjóða velicomna heim þá, er
verið höfðu í stríðinu. Var sam-
koman haldin að tilhlutun kven-
félaganna í þremur bygðarlögum:
Árborg, Frammnes og Víðir. Fór
hún fram á grasfleti fögrum við
íbúðarhús Sigurjóns kaupmanns
Sigurðssonar, og byrjaði kl. milli
2 og 3 eftir hádegi. Var fyrst
sungið “God Save the King”, þá:
“Hvað er svo glatt”. Að því búnæ
mælti séra Jóhann Bjarnason fyr-
ir minni hermannanna og las á eft-
ir kvæði eftir herra Magnús Sig-
urðsson á Storð í Frammnesbygð.
Las raunar tvö kvæði eftir Magn-
ús, bæði orkt fyrir minni her-
manna. Hafði annað verið orkt
síðastl. vetur, þegar hermenn fórui