Lögberg - 04.12.1919, Blaðsíða 3

LOGBERG, FIMTUDAGINN .4. DESEMBER 19119.
Bla. S
Vane «g Nlna
EFTIR
Charles Garvice
‘ ‘ En þau halda að þér séuð dáin, þó að eg
hafi til allrar hamingu undirbúið þau að vissu
leyti umþ að, að þér séuð lifandi.”
“Bentu okkur á leiðina, góði vinur.
Vesalings gamli Letchford verður svo glaður!’
“Eitt augnablik! ! Aðeins eitt augnablik
8tandið kyr fyrir utan dyrnar þangað til að
eg gef ykkur merki, komið svo inn.”
Þegar hapn komi nn í borðstofuna, sá
Vivíenna á svip hans að hann hafði heyrt eitt-
hvað og hljóðaði lágt. En hann snéri sér að
Letchford.
“Þér báðuð mig áðan að segja* yður hvar
Ijesborough væri, Letchford, ef hann hefði
ekki brunnið inni þetta kveld, eins og þér haldið.
Eg gat ekki sagt yður það fyrir fáum mínútum
síðan, en nú get eg það. ’ ’
Vivíenna stóð upp, um leið og hún studdi
sig við borðið.
“Sutcombe! Þú hefir séð þau! Hvar
eru þau?”
“Hérna, lafði Vivíenna,” svaraði Vane og
hann og Nína komu inn. Og um leið og lafði
Vivíenna æpti af gleði, flaug Nína í faðm
hennar, en Letchford hjónin stóðu kyr af
undrun.
Stund eftir stund töluðu þessir góðu vinir
saman, loksins gengu stúlkurnar til dagstof-
unnar, svo þessir þrír menn gætu talað óhindr-
að um hvað sem þeim þóknaðist.
“Spursmálið er, hvort Júlían Shore veit
hvernig þetta skeði,” sagði Sutcombe
alvarlegur.
“Eg segi nei,” sagði Vane ákveðinn.
“0g eg — veit ekki hvað eg á að segju,”
sagði Letchford. “En takið þið ekkert tillit
til mín, eg er honum andstæður, mér hefir
.aldrei geðjast að honum.”
“það er aðeins eitt að gera,” sagð
Sutcombe. “ Þer verðið að fara þangað og láta
hann sjá yður, Lesborough, og þér sjáið
undireins hvort hann er sekur eða ekki, að
svo miklu leyti sem eg helcf mig þekkja hann.
Komið þér lionum á óvart, og þér sjáið strax—’
“Að þér dæmið hann ranglega,” greip
Vane fram í fvrir honum. Eg fer þangað á
morgun. Ef eg sannfærist um það, að hann sé
saklaus, þá skal eg skifta landeigninni jafnt á
milli okkár — með frjálsu samþykki konu
minnar. Eg get ekki gef ið honum nafnbótina;
hana — “hann þagnaði — “hefi eg ekki
heimild til að gefa honum. En margt annað.
Þér skuluð sjá það, Sutcombe, að eg hefi skilið
hann rétt.”
Sutcombe hristi höfuðið.
“Og þér eruð ánægðar, góða?” sagði
Vivíenna við Nínu, þar sem þær sátu í dagstof-
unni, og Vivíenna hafði lagt handlegginn
utan um Nínu. “En þetta er heimskuleg spum-
ing. Maður þarf ekki annað en líta á andlit
yðar. ’ ’
Augun hennar Nínu geisluðu af gleði.
“Ogþetta alt á eg yður að þakka — yður og
lávarði Sutcombe,” sagði hún. “Það líður
naumast nokkur stund á daginn án þess, að við
tölum um yður. En, ó — hvað eg er glöð
yfir að vera komin hingað aftur, þó að síðast-
liðni tíminn hafi verið ósegjanlega ánægjulegur
Og hvernig gengur með leikritið mitt?”
“Það dregur sér fult hús á hverju kveldi.
Við skulum fara þangað og sjá það, undireins
og við getum það öll saman.”
“Og Polly!” spurði húnáköf.
“Pollv er í sjötta himni af ánægju, og
kemst upp þann sjöunda, þegar hún veit að þér
eruð komnar aftur. Við skulum taka hana heim
með okkur til dagverðar þegar að leiknum er
lokið. Ó, segið þér okkur nú aftur, hvernig
yður hefir liðið.”
27. Kapítuli.
Daginn eftir sat Júlían Shore í bókaher-
berginu. þó að veður væri gott, logaði eldur í
ofninum, og Júlían hafði flutt hægindastólinn
fast að honum, Hann laut áfram og hélt mögm
hvítu höndunum sínum yfir eldinum. Hafi í
raun og veru nokkur bölvun hvílt á Lesbor-
ough fjölskyldunni, þá lá hún eins og bjarg á
huga hins nvja jarls, því Júlían Shore leit út
fyrir að vera hin ógæfusamasta og aumasta
manneskja, sem maður gat hugsað sér. Það
var ekki iðran, sem kvaldi hann dag og nótt,
heldur hugsanin um að verðlaunin, sem hann
hafði selt sálu sína fyrir, mundi hann ekki geta
fengið samt sem áður. Því þótt Júdith hefði
ekki beinlínis sagt , að hún vildi ekki giftast
honum eða þverneitað honum, var hann þó
sannfærður um að hún, með því að neita að sjá
hann, væri að búa hann undir sína síðustu
ákvörðun,og að hún mundi ekki uppfylla
þennan viðbjóðsleaa samning, sem hún hafði
gert við hann. Hann vissi að hún hafði hatað
hann frá byrjun, og að eingöngu æðisgengin
afbrýði og ótakmörkuð valdafíkn, hafði
komið henni til að gera þennán samning við
hann, með einu orði sagt, hún hafði fengið
hann til að fremja glæp sem hann hrylti við að
hugsa um, og sökum hans neitaði að gefa
honum þau verðlaun sem hún hafði lofað
honum.
Það var um Júdith, næstum eingöngu um
Júdith, sem hann hugsaði, þegar hann laut
niður og starði svipdimmur í eldinn. Um
Vane hugsaði hann ekki. Vane hafði verið í
vegi fyrir ástarþrá lians, löngun hans til
nafnbótar, auðs og valda, — og nú var Vane
hrint úr vegi. Júdith, aðeins um Júdith
hugsaði hann, hana eina og ekkert annað.
Hin áleitna spurning lafði Fanworthy um
Deborah, vakti einu sinni ekki neinn óróa hjá,
honum. Deborah var horfin þann sama dag
sem slysið átti sér stað, en hvarf hennar hafði
engin áhrif á hann. Hann hélt með sjálfum
sér, að sennilega væri sú ástæða, sem hann gat
fyrir Irvarfi hennar, ekki langt frá sannleikan-
um; hún var efalaust í heimsókn hjá einhverju
frændfólki. Hann saknaði hjálpar hennar við
og við, en um forlög hennar eða lífsviðburði
var hann jafn kærulaus og hann hafði verið um
köttinn, sem hann lét kveljast og deyja af
eiturgufunni, og eins og hann hafði verið með
tilliti til dauða Vanes.
En hvernig átti hann að þvinga Júdith
til að efna loforð sitt? Hann var jarl af
Lesborough nú eða hann myndi að minsta
kosti von bráðar verða viðurkendur sem hús-
bóndi þar, sem hann hafði áður verið sem eins-
konar sníkjugestur sem náskyldur ættingi.
Hann hafði efnt það, sem hann hafði lofað að
gera, en hvernig gat hann fengið hana til að
standa við sitt loforð? Hann athugaði þetta
spursmál frá ýmsum hliðum, og brai^ heilan
um það, og visnu blóðlauau varirnar hans
nefndu nafn hennar óaflátanlega án þess að
það heyrðist. Að nokkurri stundu liðinni
stóð hann upp, gekk að borðinu, helti konjaki
og vatni i glas og drakk það með hægð og
bugsandi. Hann settist aftur á stólinn niður-
sokkinn í sínar gömlu hugsanir. Að lítilli stundu
liðinni byrjaði hann tautandi á ímynduðu
samtali við þá stúlku, sem hann elskaði. Svo
stóð hann aftur upp leit í kringum sig og
læddist svo að borðinu, þar sem hann drakk
en þá eitt glas af konjaki. Hann tæmdi glasið
með óblönduðu konjaki að þessu sinni, gekk
svo aftur að stólnum ofurlítið reikandi, þegar
hann heyrði fótak í dyraganginum.
Hann nam staðar, leit til dyranna og
tautaði kæruleysislega:
“Þetta er líkt fótataki Vanes undarlegt.”
Hann settist aftur á stólinn og hallaði s$r
afturábak með lokuð augu; en alt í einu hreyfði
hann sig órólegur. Dyrnar opnuðust, og fóta-
takið, sem á svo undarlegann hátt minti hann á
Vane, heyrðist inni í herberginu. Hann opnaði
augun að hálfu leyti.
Vane stóð og horfði á hann með kvíðandi,
efandi og sorgmæddum svip.
“ Júlían,” sagði hann alúðlega og alvarleg-
ur. “Þú þarft ekki að hræðast, það er eg
— Vane.”
Júlían leit til hans dapurlega. “Alt of
mikið konijak, en enginn svefn,” tautaði hann
við sjálfan sig. “Eg bjóst við þessu. En hvað
það er líkt — það er alveg eins og Vane
sjálfur. ”
“Þekkir þú mig ekki, Júlían?” spuði
Vane, með enþá meiri kvíða og efa en áður.
“Eg er alveg nýkominn aftur til Englands.
Eg kom til að segja þér, að eg er lifandi. Þú
ættir að standa upp gamli vinur, og rétta
mér hendi þína. Hvað er að? Ert þú veikur
J úlían ? ’ ’
“Alveg eins og hans rómur,” tautaði
Júlían næstum aðdáandi. “Þetta er áhugavert
— ákaflega áhugavert.”
Hann stóð upp, gekk að borðinu og fékk
sér meira konijak. Vane nálgaðist hann og
ætlaði sér að leggja hendina á handlegg hans,
en Júlían vék sér frá honum — ekki af hræðslu
heldur með hlátri og yfirlætislegum höfuð-
hristingi.
‘ ‘ Ó, nei, þú veizt ofur vel, að eg get ekki
i'undið til snertingar handa þinna. Afturg-
göngur hafa eigi hold og blóð eins og við. Svo þú
aitlar að heimsækja mig, kæri frændi minn.
Það ættir þú helst ekki að gera, eg get hrakið
þig í burt með þessu, sem líklega hefir tælt þig
hingað. ’ ’ Hann lyfti glasinu upp og drakk
úr því.
Þar sem Vane stóð og horfði á hann
alvarlegur með hörkulegum svip, bætti hinn
við:
“En vilt þú nú ekki iara? Hvert er
erindi þitt í raun og veru? Ertu kominn aftur
til að heyra að eg játi mig sekan? Pú ert sann-
arlega mikilfengleg afturganga, ef eg vissi
ekki betur, mundi eg halda að minn dýrmætiN
frændi stæði bráðlifandi fyrir framan mig
Geta ekki þessir gullhamrar komið þér til að
snúa aftur til helvítis? Ó, nei, það er satt
— annar eins fyrirmyndar dygðafrömuður og
þú varst hér á jörðinni, fer auðvitað beina leið
til himnaríkis; eg gleymdi því — afsakaðu! ’ ’
Hræðilegt bros kom í ljós á vörum hans.
“Það lítur út fyrir, að þú viljir fá sektajátning
mína, — hún á auðvitað heima í þessum gaman-
leik. Nú jæja, minn kæri Vane, eg hugsaði mér
clálítið áform, sem flutti þig með ákveðnum
hraða til betri staðar. Og þú verður að viður-
kenna, að enginn læknir hefði gert það betur.
Þig grunaði alls ekki, að efnarannsóknarstofan
var búinn út til að taka á móti þér, að bandið
frá loftsmuguhlemnum hékk aðeins saman
með tveim þráðum, og að lögurinn í skaftpott-
inum var nákvæmlega blandaður, — eg hafði
auk þess fyrst reynt áhrif hans á ketti —
vesalings, saklausum ketti. Og lykilinn að
dyrunum hafði eg í vasa- mínum, meðan eg beið
frammi í ganginum eftir því, að gufan úr
pottinum endaði starf sitt og svifti þig lííinu.”
Vane hopaði á hæl fyrir hinu ógeðslega
augnatilliti Júlíans, sem nú sýndi afarmikla
æsingu sökum hugsunarinnar um hina ómann-
legu framkvæmd lians, og fyrir hinum mont-
auðgu orðum, sem læddust yfir varir hans.
Hami fann til ómetanlegrar niðurlægingar,
eins og hann væri sá seki en ekki hin útvalda
fórn.
“Hamingan góða! Ertu orðin brjálaður,
Júlían?”
“Brjálaður? Nei, alls ekki, mín góða
afturganga!” svaraði Júliían hlæjandi, um leið
og hann sneri sér aftur að konijaksflöskunni.
“ Eg er áreiðanlöga með öllu viti, því eg er
maður, sem veit hvað eg vil fá — og eg afla
mér þess. Eg vildi fá nafnbót þína og Lesbor-
ouhg-auðin. Það var næstum því orðið mitt,
því allir héldu að þú værir dauður, en þú varst
nógu heimskur til að koma aftur til þessa lands
og ræna mig öllu. Eg hefði getað drepið þig
tlaginn sem við fundumst fyrst hjá gamla
asnanum, honum Tressider. En það kom mér
ekki í hug. Nei, það var nú ekki við því að búast.
Þú . ert einn af þessum blindu aulum, sem
kallaðir eru heiðarlegir menn.”
Svitinn sat í bárum á enni Vane, þessi
hræðilega auglýsing hins innra manns Júlíans,
var næstum meira en hann gat þolað, og hann
reyndi að koma í veg fyrir framlengingu þess.
“Júlían,” hrópaði hann. “Þetta er brjál-
semi, óðs manns æði. Þú getur ekki hafa gert
þetta.”
Júlían tók glasið frá vörunum og hló
ögrandi.
“Get eg ekki hafa gert það? Máske ekki
vegna nafnbótarinnar og auðsins. Eg vildi
auðvitað ná í hvortveggja — en eg held ekki að
minsta kosti er eg ekki viss um, að eg hefði myrt
þig af þeirri ástæðu, því morð er nú fremur
alvarlegt fyrirtæki, en það var líka nokkuð
annað, sem eg þráði fremur en allan heimsins
auð. Skilur þú hvað það var? Heimska aftur-
ganga, — eg þráði að eignast þá stúlku, sem þú
elskðir einu sinni, og sem enn þá elskar þig,
— Júdith. ”
“Júdith!” hvíslaði Vane óttasleginn.
Júlían hló. \
“J?ú endurtekur nafn hennar allglaðlega.
Já, eg elskaði hana—frá þeirri stundu að eg sá
hana fyrst, þegar að eg fór þangað með þér.
Og þú stóðst á milli hennar og mín. —r"Þegar
þér verðið húsbóndi þar, sem þér nú eruð
sníkjugestur, ” voru hennar orð. Til þess að geta
eignast hana, þurfti eg að verða jarl af Lesbor-
ough, því mín dýrmæta Júdith er metnaðar-
gjörn; þú sérð, að ástin gjörir mig ekki blindan,
svo að eg sjái ekki galla hennar. Hana langaði
til að verða greifinna, og enn meira, hana
langaði til að hefna sín á þér, kæri Vane frændi
minn. “Stúlkan sem hafnað var,” eins og þú
veizt. Þú elskaðir hana eitt sinn, húm sveik þig
— þú fyrirgafst henni, en það getur ekki kvenn-
fólkið þolað; og þessvegna gerði hún þennan
samning við mig. Eg átti að ryðja þér úr leið,
og svo--------
Hann misti vald yfir rödd sinni og þagnaði
snöggvast, svo bætti hann við:
“Júdith! Hvers vegna er hún ekki hér?
Eg þarfnast hennar nú. Húmgetur þó naumast
ætlað að gabba mig, og svíkja mig um endur-
gjaldið? Nen, nei! Hún meinti það sem hún
sagði! Morð! Já, það var morð! Og fram-
kvæmdi eg það ekki ? A eg að verða svikinn —
— svikinn--------. ’ ’
Hann reikaði, þreifaði eftir stólnum og
settist á hann. Höfuðið hné niður á brjóstið, og
hann rétti fram löngu, hvítu hendurnar, eins
ög hann ætlaði að grípa eitthvað.
Vane gekk að borðinu þar sem flaskan
stóð, en liann gat ekki fengið sig til að snerta
á henni — hún var saurguð af hendi Júlíans.
Hann hristi þennan að hálfuleyti meðvitundar-
lausa bófa, og að nokkurri stundu liðinni
opnaði Júlían augun, leit upp og þekti Vane.
“Vane!” hrópaði hann.
“Morðingi!” sagðiVane hörkulega.
Júlían gat með naumindum staðið upp, og
rétti hendina að Vane með örlagaþrúngnum
hlátri.
“Ert það þú? Ert þú ekki afturganga?
Ert það í raun og veru þú?” spurði hann daut'-
lega með digrum róm.
“Já,” svaraði Vane hörkulega en, samt
rrieð þeirri meðaumkun er maður sýnir sinnis-
veikum persónum, hve mikil afbrot sem þær.
hafa framið.
“Þú — þú hefir þá sloppið úr eldinum?”
sagði Júlan. “Og á hvern hátt?”
“Deborah, daufdumba stúlkan,” sagði
Vane hás. “Hún frelsaði mig —eg vafði
treyjunni minni um hana — þú svívirðilega
varmenni — sú stúlka, sem þótti svo vænt um
þig, gaf líf sitt--.”
Júlían ypti öxlum og strauk hendinni um
ennið, eins o ghann væri að veifa burtu þokunni
sem hvíldi yfir skilningarvitum hans.
“Deborah! það datt mér ekki í hug. Eg
hélt að hún væri strokinn. Deborah, vsalings
manneskjan, hún er dáin.”
Rómurinn bilaði, svo hló liann eins og
brjálaðir menn eru vanir að gera.
“Ogeghefi sagt þér alla söguna — eg
héft að þú værir afturganga. Eg hefi líklega
komið upp um mig öllu saman, er það ekki.
Svarið las hann í augum Vane.
“Hvað ætlar þú nú að gera? Þú getur
naumast fengið þig til að afhenda mig lög-
reglunni sem morðingja? Þinn eigin náfrænda.
Hugsaðu um hneykslið — hina voðalegu smán
fýrir fjölskvlduna. Nei, það gerir þú ekki. en
hvað ætlar þú þá að gera?”
Vane fann sig yfirunninn.
“Eg ætti að drepa 'þig, þú svívirðilegi
glæpamaður, ” sagði hann. “Láttu mig ekki
sjá þig oftar. Farðu burt úr landinu — eg skal
sjá um að þig skorti ekkert. Gefðu Tressider
áritun þína, svo skal eg skrifa þér. Stattu við”
— því Júlían gekk til dyranna. “Segðu mér
að eins það, að Júditli hafi ekki vitað um þetta
djöfullega áform þitt, — að hún sé ekki meðsek
í afbroti þínu.”
Jiil'an brosti. “Góði Vane, eg vildi að eg
gæti huggað þig í þessu tilliti, en það er mér því
miður alveg ómögulegt. Eg á ekki við, að Júd-
ith vissi um alt þessu viðvíkjandi, en það get eg
svarið, að hún vissi um að það átti að ryðja þér
úr vegi. Það hefir þú líka hlotið að skilja af
viðurkenningu minni! ’ ’
“Lygari! Morðingi!” sagði Vane.
R. S. ROBINSON
so.ooo.ee Kaupir og selur
EG KAUPI TAFAKUAUST miki» af MUSKRAT og ÚUFASKINNUM
og borga eftirfylgjaiuii verfi fyir fá eða niörg:
VETRAR ROTTU SKINN ......... $3.50 tU $1.35
HAUST ROTTU SKINN .... ..... $2.35 tU .75
Skotin, Stungin eða Skemd ...75 til .40
KITTS ........................25 tU .15
ULFSSKINN, fín, í kössum, No. 1.$30.00 til $10.00
ULFSSKINN, fín, í kössum No. 2.$30 til 7.00
ULFSSKINN No. 3...... ..... 3.00 til 1.50
ULFSSKINN No. 4 ..... ............. .50
Einnig allar afirar tegrundir af sklnnum á markaft»verftl
Nautahúftir 28c til 24c. Kálfsskinn 55c. til 45c
...Kips 40c. til 30c.Hrossahúftir $10. ti! $5.00
ÚtUÚT
tMttta, Waih., t. S. A.
EdmtRtM, Alta.
U Fu, Maa.
Kinsra. $at
Sendið beint
til
HEAD OFFICE: 157-63 RUPERT AVE., WINNIPEG
Einnig 150-156 Pacific Ave. East
Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, ^tetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð íslendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
trtibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
jgsaissgsaggsasgasssaggssassgsssss^gsasaasassxscgsssssgaggsssisagsisasasasasasasa.
.. 1 • timbur, fjalviður af öllum i
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al»- j
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir |
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limitad-—----------------
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
.vfA'AtGA* -V*-vt K9r- •
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott B'ock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstu og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

Adanac Grain Co., Ltd.
408—418 Grain Exchange
WINNIPEG, - - MANITOBA
Vér ábyrgjumst sanngjarna flokkun og sendum
hverjum viðskiftavini hlnthafamiða—Participa-
tion Certificate, og högum verzlun vorri að öllu
leyti samkvæmt fyrirmælum stjórnar og laga
Stjórnarleyfi og ábyrgð
Skrifið sem fyrst eftir upplýsingum og
Sendið Oss Svo Korn Yðar
Allar
teéundir af
Allar
teéundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 o£ 239
Kaupið
Kolin
Undireins
pér sparið meí því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.