Lögberg - 04.12.1919, Qupperneq 5

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 4. DESEMBER 19119.
Bls. 5
Lang frœgasta
TÓBAK í CANADA
og lék mér oft við þau, og varð
fjárvinur og eigandi, frá því eg
fyrst man eftir mér og þar til eg
yfirgaf landið, eftir 25 ára veru.
Eg var smali upp um fjöll,
æddi um dali og hjalla;
drundi hjal frá Dofra-höll
um Dvergasali alla.
Já, eg yfirgaf landið of snemma.
Eg yfirgaf það áður en eg þekti
það, eins og líka fleiri hafa gjört.
pað finst nú mörgum víst skríti-
lega að orði komist. En mér finst
þetta sannleikur í fylsta máta—
við þekkjum ekki landið þann dag
í dag. Við minnumst hríðanna og
hörðu veðranna. Við gleytmum
ekki vorinu né fuglasöngnum,
né sumrinu með allri þeirri sælu,
er það veitti okkur; við minnumst
sjóarins með mætti hans og töfr-
andi fegurð; en landið. þekkjum
við ekki.
Við sjáum fossana og heyrum
þeirra þunga hljóð; þeir hafa
hlaupið áfram allan sinn aldur án
þess að veita landinu hið minsta
gagn. En sú kemur tíðin, að þeir
verða miljóna króna virði landinu
ánlega, áður en langir tímar líða.
Fj'öllin eru ókönnuð; má vera, að
þau séu auðug af málimi. Á sum-
um pörtum landsins, í iðrum jarð-
arinnar vitum við ekki 'hvað felst,
frekar en í öðrum löndum. Og er
held það efalaust, að gas og stein-
olía sé þar í ríkum mæli.
Við þekkjum heitu hverina.
Hvers virði eru þeir ekki í þessu
landi?—hví ekki á íslandi álíka?
Við þekkjum ölkeldurnar, sem við
svo köllum; hvað geymist í þeim
lindum? Við vitum það ekki. Má-
ske hin heilnæmustu meðul fyrir
líkama vorn og dýranna.
pekkingin á íklandi, á meðal
hérlnedrar þjóðar, þar sem eg hefi
kynst, er á sorglega lágu stigi.—
Hér syðra er íslendingur álitinn
nokkurs konar menjagripur — ef
eg á þá ekki að segja dýrgripur.
—“pú frá íslandi? Iceland, Ice-
land! Where is Iceland?” — er nú
fyrst. “Er það áfast við Finn-
land? par lifa víst mestmegnis
Eskimóar? Lifir fólkið ekki mest
af árinu í snjóhúsum? Sézt þar
sól á vetrum? Sprettur þar nokk-
urt gras? Hafa þeir skepnur?
Sofa þeir ekki rnest af vetrinum?
Hvað geta þeír gert?”
Alls þessa hefi eg verið spurð-
ur, auk margs annars, sem eg ekki
hirði um að telja fram, en sem
sýna, að fleiri en eg þurfa að lesa
landafræði.
Leiðtogar íslenzkrar menn-
ingar eru enn vakandi, og hið ný-
stofnaða pjóðræknisfélag íslend-
inga hefir vandaverkefni fyrir
stafni; og óskandi, að það nái því
marki, er það stefnir að. Afl
þjóðarinnar þarf að sameinast,
austan hafs og vestan, og landið
físland) þarf að ná þeim blæ, er
heimsþjóðirnar geta lagt á borð
samhliða hinum stærri menning-
arlöndum. par sem auði hefir
verið raðað ogf hrúgað saman ár
eftir ár og öld eftir öld, og dregið
hefir hug þjóðanna til sín, þrátt
fyrir það, þótt margt af þeim auði
hafi fengist í gegn um ráns og of-
sóknarferðir fyrri tímans.
Um slíkan auð kærir ísland sig
ekki til að skarta sig með í augum
alheims þjóðarinnar.
Heimurinn þarfnast víða endur-
reisnar, eftir veraldar stríðið.
Jafnægið verður lengi að fást til
baka. Aukin framleiðsla á lif-
andi og dauðu er nauðsyn'leg hvar
I heiminum sem er. Látið ísland
sýna sig í þess réttu mynd, sem til
heilla horfir, og frekast má verða.
Hví ekki að reyna. Af reynslu
skulum við þekkinguna fá. Hvl
ekki að leita eftir steinolíu á ís>
landi? Hvað er ekki hægt að
gera, ef samtök og kraftar fást?
Hugur minn lifir enn á íslandi.
par heima þekti eg sælustundir
lífsins — í sóls'kinslandinu, Ame-
ríku, hafa þær fáar skinið svo
bjart.
Mörg þö gröndin mæðunnar
mig frá ströndu keyrðu,
af því vöndur ánauðar
að mér böndin reyrðu.
Amerika er önnur móðir okkar
tslendinga. Hún fæðir oss og
klæðir, og allir geta fengið ment-
un sína í landinu, sem vilja læra
og hafa krafta til. Mér finst því
helg skylda að sjálfsögðu fyrir ís-
lendinga hér í álfu að beita á-
hrifum sínum , af allri þeirri orku
er þeir geta í té látið, báðum lönd-
unum til góðs. Heimaþjóðin þarf
á styrk að halda í verklegu, ekki
síður en peningalegu tilliti, til
þess að landið geti náð sínu full-
komnunarstigí. Og væri eklri
kærara, að landsmenn þessa lands
vrðu á undan annara landa fólki
að gera uppgötvanir á íslandi, með
að leita að auð þess, er það óefað
geymir í ríkum mæli? Hví ekki
að láta Ameríku Islendinga eiga
þar járnbraut, olíubrunna og má-
ske silfurnámur eða gulls?
Mörgum mun nú þykja þetta
vera öfga hugsanir — en eg vildi
hugsa eitthvað upp sem mætti
verða nytsamt fyrir ísland, og
meðeinhverju móti láta nágranna-
þjóðirnar þekkja landið rétt.
Mér finst það sem mannsmorð til
íslands þjóðarinnad, þegar fólk
í næstu löndum hugsa þar skræl-
ingja eina, er láta sig litlu skifta
mentun og baráttu stórþjóðanna.
Eg er 'oúinn að skrifa mig
þreyttan, enda búinn að orðlengja
meir en eg ætlaði í byrjun.
Vona og óska að aungir Rússar,
né Tyrkir nái auði þeim sem
ísland geymir í iðrum jarðar-
innar. Vildi heldur vita að Ame-
rískur kraftur kjæmi heimþjóð-
inni til hjálpar í framtíðinni.
pað getur margvísleg breyting
oiðið á hinum næstkomandi árum.
Heimurinn er nú að viða að sér
efni í nýjan búning, og þegar
hann íklæðist honum, þá auð-
vitað kastar hann ellibelg þeim
sem hann er nú klæddur í. Skór-
nir verða búnir til úr þrótt og
staðfestu. Sokkar af trúlyndi og
tilfinning. Nærföt af biðlund og
breiskleika. Utanyfirföt af bræð-
rabandi og andans atgervi.
Vetlingar af dygð og skyldu.
Brjósthlífar af rósum ástarinnar.
Höfuðfat af djörfung og dreng-
lyndi. Og af þessu stafar engin
hætta breiskleikinn var mannin-
um meðfæddur og verður því ekki
af numin, og verður að fylgja.
Vors nú skrýðist velgjörðum
veröld blíð úr herfjötrum.
Ekkert stríð af álögum,
amar tíðar framkvæmdum.
Eg ætla ekkert að segja frétta
í þetta sinn, tekur enda of langan
tima að leita að því.
Hér eru Franskar frúr og menn
er fénu sóa.
Einnig danskir drykkjumenn
frá dögum Nóa.
Eg óska öllum gleðilegrar fram-
tíðar og er ykkar kunningi ' sem
íyr.
M. Melstað.
National City. Cal.
Skrifað í október 1919.
Bergvin Jónsson Hoff.
fæddur 26 okt. 1852.
látinn 15 okt. 1919.
Hann andaðist í Marietta Wash
eftir að hafa legið rúmfastur á
annað ár, af afleiðingum af slagi.
Bergvin var fæddur á Viðvík í
Norður-Múlasýglu.
Foreldrar hans voru, Jón Jóns-
son og Ingileif Jónsdóttir.
Hjá þeim dvaldist hann til 9 ára
aldurs, var lengi á Ketilstöðum á
Jökuldal, en síðast var hann á
íslandi á Hofi í Vopnafirði, hjá
Halldóri prófasti Jónssyni. Tók
hann sér nafn af staðnum Hof.
Hann fór til Ameriku 27 ára
að aldri. Fór hann strax til
Minnesota ríkisins.
par kvæntist hann árið 1884,
eftirlifandi ekkju, Sæunni Jóns-
dóttir frá Holárkoti, í Svarfaðar-
dal, í Eyjafjarðarsýslu.
pau settust að í Lyon County,
bjuggu þau þar í 27 ár, en fóru að
þeim tíma liðnum vestur að hafi,
og bygðu sér þar mjög fallegt
heimili í Marietta, Wash. Dvöldu
þau þar síðan.
Ekki varð þeim hjónum barna
auðið. pau tóku til uppeldis er þau
bjuggu grend við Minneota, tvo
munaðarlausa drengi, dó annar
þeirra í æsku, en hinn Kolbeinn
að nafni lifir, og er hann nú einka
stoð ekkjunnar.
Bergvin heitin ólst upp á
íslandi, á þeim tima sem tækifæri
til mentunar Voru flá, sérílagi
þeim sem fáa eða enga áttu að.
Hann var trúr maður og áreið-
anlegur, og mátti ekkert aumt sjá,
án þess að leytast við að ráða bót
á því.
Kirkju feðra sinna og frelsara
sínum var hann trúr til hinstu
stundar.
Bergvin heitin var jarðsunginn
i grafreit Ferndale bæjar af þeim
er þetta ritar.
Allir íslendingarnir í Marietta
auk margra hérlendra, og nokkrir
vjnir hans frá Blaine, fylgdu
honum til grafar.
Sigurður ólafsson.
Kemur til Winnipeg.
pann 9. des. er Fred Story, trú-
boði frá Suður Ameríku, væntan-
legur til Winnipeg, og dvelur hann
þar nokkra daga. Hann er á leið
til baka úr fyrirlestrarferð um
vesturfylkin, Alberta, Saskatc-he-
wan og Manitoba. fer til austur-
fylkjanna, en með vorinu fer hann
af stað til S. A. par sem hann
heldur áfram trúboðsstarfi sínu
á meðal Indíána.
Mr. Story er vel mentaður og
mjög fróðlegt að heyra hann.
Hann er frá Virden, Manitoba, og
hefir verið fimm ár trúboði með-
al Indiána í Suður Ameríku. Hann
segir ástandið þar líkt og var á
miðöldunum á undan siðbót Lút-
ers. Siðferðis ástand fólksins þar
á mjög lágu stigi, drykkjuskapur
og þar af leiðandi glæpir næstum
daglegir viðburðir. Kaþólska kirkj-
an hefir náð þar sterkum rótum,
og eru margir kaþólsku prest-
arnir engir eftirbátar Indíánanna
I drykkjuskap og fleiru. peir láta
brenna biblíur Mótmælenda, sem
þeir ná haldi á, og spana Indíán-
ana upp á móti mótmælenda trú-
boðum. — prátt fyrir alla ervið-
leika, hefir tekist að snúa þó
nokkrum Indíánum, og hafa þeir
miklum framförum tekið, andlega
og siðferðoslega.
Mikil þörf er á kristnum körl-
um og konum, sem vilja helga líf
sitt guði og hjálpa Indíánutti á
hærra stig, með því að gerast trú-
boðar. Gizkað er á, að í Suður-
Ameríku séu um 300 mismunandi
Indíána kynflokkar. Chiriguano
flokkurinn einn telur um 100,000
manns.
Œfiminning.
Eins og getið var um í Lögbergi
fyrir skömmu, andaðist að heimili
dóttur sinnar, Guðrúnar hús-
freyju Eyjólfsson í Blaine, Wash.,
öldungurinn Magnús Guðmunds-
son skósmiður. Banamein hans
var krabbi í maganum.
Magnús sál. var fæddur og upp-
alinn í Skagafirði á íslandi; faðir
hans, Guðmundur Magnússon, var
ættaður frá Vallholti; kona Guð-
mundar, en móðir Magnúsar, var
Steinunn Jónsdóttir, ættuð úr
Skagafirði. pegar Magnús var 12
ára misti hann föður sinn og varð
upp frá því að spila mestu á sínar
eigin spítur. hvað þó veittist all-
örðugt á stundum, að sögn sjálfs
hans, og munu þau ár hafa að
miklu leyti mótað skaplyndis ein-
kunnir þær, er fylgdu honum til
dánardægurs. Hann var harð-
geðja maður og mun vart hafa lát-
ið hlut sinn að óreyndu á yngri
árum. Hann var meðalmaður á
vöxt, “þéttur á velli og þéttur í
lund”. Hann var ramíslenzkur í
anda, ram úr skarandi áreiðan-
legur í öllum viðskiftum; dreng-
skaparorð það, sem meiri partur af
íslenzk uiðskiftalífi bygðist á, á-
hans uppvaxtarárum, var honum
heilagt, svo orð hans og eiðar
voru eins góð og þau hefðu verið
greipt í óeyðanlegan málm — á
málmplötur. pessi einkunn ein-
kendi hann í öllu hans viðskifta-
lífi. Um tvítugt fluttist hann á
Suðurland til Reykjavíkur og hélt
oftast til í Sölvhól, hjá bræðrun-
um Jóni og Steingrími. Árið 1879
giftist hann ungfrú póru Árna-
dóttur, Bjarnasonar, frá Sandvík
í Árnessýslu, sem nú lifir mann var ekki að tala. . peir keyptu þá
sinn 75 ára gömul. Af hjónabandi £f ást og góðvilja til föðurlands-
þeirra eru tvö börn lifandi, Mrs. jns 0g iongun til þess að verða
G. Eiríksson, áður umgetin og því að liði> til þess að hrinda þann.
Guðmundur sem heima a i Rvik. . á leið v,elferðar og áhugamáli
Priðja bam þeirra hjona do 1 æsku . . ^ .
piltur, sem Árni Bjarni hét. Til ^J°arlI?n^r' , , >
Ameríku flutti Magnús árið 1900 Mer heflr nu dottlS 1 huK- að
og settist þá að á Gardar, North1 vohJa «»áls á því við Vestur-ís-
Dakota, en dvaldi þar að eins eitt j lendinga og sérstaklega þá hlut-
ár; fór þá til Selkirk, Man., hvar hafa Eimskipafólagsins, hvort
hann dvaldi í 3 ár. 1904 flutti I þeim mundi ekki þykja gaman að
hann til Seattle, hvar hann dvaldi því, að hjálpa íslenzku konunum
hálft annað ár, flutti svo hingað og um leið g-iæða vinarþel sitt til
til Blaine, Wash., hvar hann var móður sinnar> Fjallkonunnnar,
Snn^. .H. 1*1 a» letóa avolltiS tram, „
kalla mætti jólagjöf, í landsspít-
alasjóðinn.
lézt. Hann stundaði skósmíði ein-
vörðungu öll þessi ár og var bú-
inn að afla sér margra vina og
kunningja gegn um áreiðanlegleik
og ráðvendni í hvívetna.
Andinn frjáls nú ofar skýjum
óhindraður svífur geiminn,
þar sem hann frá sólar sölum
sér og skoðar nýja heiminn.
Kunningi hins látna.
Að hugsa til Islands
um jólin.
Á ferð minni heim til íslands í
sumar sem leið, var það seinni
part dags í ágætu júní-veðri, að
við fórum ofan að bryggjunni í
hafnarbænum Leith á Skotlandi,
og stigum um borð á Gullfoss. Var
það seinasti áfanginn á leið okk-
ar til Rekjavíkur.
Alt farþegarúm á skiplnu var
upptekíð og nokkrir urftu að nota
reykingarsalinn á nóttunnni fyrir
svefnskála. Flestir farþeganna
komu frá Kaupmannahöfn, íslend-
ingar af öllum stéttum á heimleið
eftir lengri eða skemri dvöl utan-
lands.
Akkerum var lyft og Gullfoss
skreið með hægð út höfnina. Far-
þegar stóðu á öllum þilförum til
að njóta útsýnisins, sem að dómi
allra þeirra er þarna hafa komið
er séretaklega fagurt, í kring um
Edinburg. Var útsýnið sérstak-
lega dýrðlegt þá í kvöldsólinni. Eg
stóð lengi á þilfarinu að horfa á
strendur Skotlands, og tók ekki
eftir þvi, að all-flestir voru farnir
farnir ofan, fyr en maður kom til
mín og spurði mig hvort eg ætlaði
ekki að koma niður í borðsalinn.
par var að byrja ágætis skemtun,
sem stofnað var til af íslenzkum
konum meðal farþeganna. Var
þetta gert í tilefni af kvenfrelsis-
deginum 19. júní. Reyndar var
nú kominn sá 20., en þar sem Gull-
foss var 19. júní í höfn og flestir
farþeganna í landi, þótti þeim
æskilegra að fresta hótíðarhald
Eins og allir nú vita, þá hefir
Eimskipafélaginu gengið ljómandi
vel starfsrekstur sinn að þessu,
og vonandi að svo verði einnig í
framtíðinni. Á ársfundi í sumar
var ákveðið að borga hluthöfum
10 per cent ágóða af hlutabréfum
þeirra fyrir starfsárið 1918. Voru
mér afhentir þeir peningar fyrir
vestur-íslenzka hluthafa. En er
eg ætlaði að fara að breyta þeim
í dollara útborganlega í Winnipeg
fann eg að dollarinn kestaði ]
4.65 kr., og fanst mér það ógjörn-
ingur; og eftir nákvæma íhugun
lagði eg peninga þessa inn í spari-
sjóðsreikning í Landsbankanum í
Reykjavík. Eg gerði það í þeirri
trú, að peninga flutningurinn yrði
bagstæðari seinna og hluthafar
mundu græða á biðinni. Einnig
taldi eg nokkurn veginn víst, að
flestir hluthafa mundu þola bið-
ina. En eg get sent eftir pening-
um fyrir þá sem óska þess, hve-
nær sem er, hvernig sðm “Ex-
change” stendur. Einnig er eg
alt af reiðubúinn til að borga út
arðmiðana fyrir árin á undan,
1918. Enda ættu allir hluthafar
að innheimta arð sinn reglulega;
er það minni fyrirhöfn fyrir mig
eða hvern annan, sem með arðinn
á að fara.
Nú er arður fyrir árið 1918,
eins og eg hefi skýrt frá áður, 10
per cent. og er geymdur í banka
í Reykjavík. Eru það 5 kr. á 50
kr. .hlutabréfi, 10 kr. á 100 króna
hlutabréf og svo framvegis hlut-
fallslega.
Væri nú ekki fallegt að gefa
spítalasjóði íalands jólagjöf? og
gefa arðmiða af Eimskipafélags-
hlutunum, arð, sem var innunninn
a rekstri íslenzkra siglinga á al-
Sparsemi mótarm anngildið
Nafnkunnur vlnnuveitandi sagtSi fyrir skömmu:
“Beztu mennirnir, er vinna fyrir oss í dag, eru þeir,
sem spara peninga reglulega.
Einbeitt stefnufesta, og heilbrigíur metnabur lýslr
sér I öllum störfum þeirra.
þeir eru mtnnirnir, sem stöBugt hæltka t tigninni, <jg
þeir eiga sjaldnast á hættu aö missa vinnuna. þött atvinnu-
deyfC komi meö köflum ”
THG DOMINION BANK
.\otre Danie Branch—W. 11. HAMII/TON, Manager.
Selkirk Branch —F. .1 MANNING. Manager.
Faðmlagið ástljúfa—-
sem fylg ir jólagjöfinni frá
The CITY LIGHT & P0WER
Veljið “henni” bæði skynsam-
lega og hagkvæma jólagjöf—
Gjöfin hlýtur tvöfalt gildi, ef
hún er frá
The City Light and Power
Vér stingum upp á Strau-
járni, Toaster, Kaffikönnu,
Perculator, Rafeldavél,
Washer, Vacuum Cleaner.

Jóns Bjarnasonar skóli.
Bókagjafir.
Frábærlega dýrmætar gjafir
hafa bókasafninu borist firá á-
gætum vinum. Gefendur og gjaf-
ir skal nú nefna um leið og eg
flyt þeim kærar þaftkir.
Ögmundur Sigurðsson, Hafn-
mundi endurgjalda hjálpina af
ríkdómi náðar sinnar. G. J. A,
, pakklætí.
Eg finn mér skylt að þakka fyr-
ir mig og mína, öllum þeim fjær
og nær, sem sýndu þátttöku í
hinni óvæntu sorg, sem barst að
heimili ofckar, með burtköllun
arfirði, íslandi, gaf Lýsing Is- ■mannsins míns; þeim sem heiðr-
lands, nýja útgáfu, eftir Dr. por- uðu dfor hans með návist sinni,
vald Thorensen; og Prestafélags-
ritið.
Cand. Sigurb. Á. Gíslason í
eða rheð blómagjöfum vottuðu
samúð sína, eða á einn og annan
hátt létu í ljós, að þeir vildu taka
Reykjavík gaf: Skýrslur um hinn þaft i sorg okkar, þeim öllum votta
almenna mentaskóla í Reykjavik,
1915—1919; Manfred, eftir Byr-
on lávarð; Ljóð eftir Heine; Ljófi
eftir Schiller; Nýtt og gamalt, eft-
ir S. Á. Gíslason; Trú og töfrar,
eftir E. A. Westermarck; And-
vaka 1. og 2. hefti.
Sigurður Antónlusson, Baldur,
Man., gaf: Eimreiðina, 1.—23. ár-
gang; Bækur Jóns Trausta: Góð-
ir stofnar, Heiðarbýlið, Ferða-
íslenzkum skipum, sem fyrst sigla
höfin með al-íslenzku flaggi á i minningar> Sögur frá Skaftáreldi.
stong. Arð, sem innvanst á pen- Teitur, Borgir, Leysing, Halla,
ingum, er þið vilduð svo margir j Smásögur; Sumaa-gjöf (Bjarni
hverjir eins fúslega gefa íslenzku j Jónsson og Einar Gunnarsson) ;
jþjóðinni? Eg hefði sanna á-| Andvökur (2. bindi), eftir Stephan
nægju af að taka á móti slíkum G. Stephansson; Gullöld Islend-
inu þar til skipið væri komið út á 'jólagjöfum og gjöra grein fyrir ^n^a eftir Joíl Jónsson; H. N.
reginhaf og vissa fengin fyrir því! Þeim og afhenda á réttan stað.—
eg hjartans þakklæti mitt og bið
guð að blessa þá.
Guðbjörg Valdimarsson....
að allir sem vildu, gætu verið við-
staddir.
pegar eg kom ofan, voru allir
bekkir þéttskipaðir af prúðbún-
um konum og myndarlegum karl-
mönnum og salurinn skreyttur ís-
lenzkum flöggum og sem eitt Ijós-
haf væri.
Forsætiskona samk. skýrði með-
al annars frá því, að íslenzkar
konur hefðu tekið að sér að safna
fé til þess að koma á almennu
sjúkrahúsi í Reykjavík, landsspít-
ala nægilega stórum til þess að
fullnsegja þörfum landsins. Slík
stofnun mundi kosta stórfé, marg-
ar miljónir króna. pörfin fyrir
slíkt sjúkrahús hefði aldrei komið
eins átakanlega skýrt í ljós eins
og í haust er leið, þegar inflúenz-
an geysaði í Reykjavík. En þörf-
in væri alt af mikil. Eina sjúkra-
húsið, sem nú væri í Rvík, væri
Landakots spítalinn kaþólski. Hafi
hann orðið að miklu liði, en pláss
í honum mjög lítið. Hún sagði, að
konur landsins notðuðu frelsishá-
tíð sína sérstaklega til þess að
safna fé í þennan sjóð, og þann
dag hefðu konur þær, sem nú
stæðu fyrir hátíðarhaldinu á Gull-
fossið, undirbúið sig með. því að
fara upp til Edinborgar og kaupa
ýmsan simá-varning til þess að
selja á uppboði þá um kvöldið., og
gengi ágóðinn af því uppboði i
sjóðinn áðurnefnda. . Skoraði hún
á næstadda karlmenn að reynast
nú kvenþjóðinni vel, enda bæri
hún fult traust til þeirra í þessu
máli.
pá byrjaði uppboðið og reyndist
það fjörugt mjög og skemtilegt.
Arðsamt varð það og, því að frá-
dregnum kostnaði á varningnum,
er seldur var, komu í hreinan á-
góða fimm þúsund og tvö hundr-
Með þessti móti eyddist ekkert af
arðinum í peningasendingar.
ísland er nú orðið ársgamalt
sjálfstætt ríki, er búið að losa um
flest sín höft, og að eins háð samn-
ingum sem það getur losað sig
við eftir aldarfjórðung — sem eg
vona að verði. E5n eins og vér
öll vitum, er ísland eins og að
byrja búskap, og þarfnast svo
margs. En eitt af því allra nauð-
synlegasta er landsspítali.
Eg vil hér taka það fram, að
enginn á Islandi hefir beðið mig
að minnast á þetta. Enda býst eg
við að þeir muni koma upp mynd-
arlegum spítala með tíð og tíma.
En eg minnist á þetta af því eg
hélt það væru margir, sem mundi
þykja vænt um bendinguna og
mundu glaðir nota þetta tækifæri
Lil að sýna föðurlandinu vinarhug
með ofurlítilli jólagjöf í spítala-
sjóð íslenzkra kvenna..
Lengi Lifi Island og alt sem ís-
lenzkt er.
pá arfleifð sem þér fenguð, ei
gleyma megið hér;
og minnist, að hvað ungur í
æsku nema vann,
'í ellinni er vor gleði, ef jukum
sjóðinn þann.
Árni Eggertsson.
Utanáskrift:
302 Trust and Loan Bldg.
Winn’^peg.
Trinerís Wall Calendar—Vegg-
almanak fyrir árið 1920 skarar
langt fram úr því, sem menn
höfðu gert sér nokkra hugmynd
um. — Veggalmanök Triner’s eru
ávalt fögur, en þetta nýja fyrir
ári(5 1920 skarar langt fram úr
öllum fyrirrennurum sínuim. Inni-
hald almanafcsins er í fáum drátt-
um þetta: Menningin og heil-
brigðisfræðin bjóða alþjóða sam-
bandið velkomi(5, bjartari tímar
rísa upp úr rústum gereyðingar-
PHHH og innan um hinar "telj-
Hauge, eftir Bjarna Jonsson, andi Htbreytingar munuð þér í
Réttarstaða tslands, eftir Einar .bækiingi þessum finna þjóðliti
Arnórsson. landsins, sem ól yður sjálfa eða
Mrs. Elín Johnson, Winnipeg, foreldra yðar_ Fimtán fallegar
gaf Ohronicles of Canada í 23 * sm&mynt^ir sýna yður einnig
bindum; þetta er mjög mikusverc groiniioga framleiðslu Triner’s
viðbót við bókasafnið og þakkar- American Elixir of Bitter Wine
verS; . . . ! og hinna annara ágætu Triner’s
Dýrmæt gjöf var það, ein hin Sem búin eru til úr fræg-
allra bezta, sem skolanum hefir ustu iæi{nigjurtum, bæði til heima
borist, er Arinbjörn S. Bardal a > nota og. útflutnings. Pantið alma-
afmælishátíðinni, 15. nov.., gaf nai(ið> sen(jið að eins io c. í burð-
skólanum stækkaga mynd af séra; argjald- _ joseph Triner Com-
Jóni heitnum Bjarnasyni. i pany, 1333-1343 S. Ashland Ave.,
Hinn fyrsti af aðstoðarmönnum j Chicag0> m.
skólaráðsins, sem eg veit um, til
að iljúka fjársöfnunarstarfi sínu,
er hinn drenglyndi stuðningsmað-
ur skólans, S. S. Hofteig í Cotton-
wood, Minn.
Vel sé öllum þeim, sem styðja
gott málefni.
R. Marteinsson.
Fíflar
II. hefti, 64 bls. Útgefendur: por-
steinn p. porsteinsson og Hjálmar
Gíslason. Ritið er einkar vandað.
í fallegri grænni kápu. Verð 35c.
—Efnið er þetta: Enginn veit
hvað átt hefir fyr en mist hefir,
Nokkur orð frá Selkirk.
Nú fer í hönd hin mikla fæð-
ingarhátíð frelsara vors Jesú
Krists, jólin. pað er nú eins og
allir vita algengur siður að menn
gleða vini sína og vandamenn með
ýmsum gjöfum fyrir þessa miklu
hátíð, og sömuleiðis þá, sem eiga
Við þröng kjör að búa. Hér í bæn-
um er enskur maður, Evans að
nafni, sem nú er búinn að vera
heilsulaus í heilt ár. Nú er hann
á almenna spítalanum í Winnipeg
og víst ekki mikil von um bata.
Maður þessi er giftur íslenzkri j
konu; þau eiga ríckert, nema 6
börn, tvö af þeim að eins farin að
vinna fyrir sér. Hér er f jölskylda,
sem góðverk væri að gleðja fyrirí
jólin; ef margir gjöra það, sem eg;
vona að verði, þá drægi það ofur-
lítið sviðann úr sári mótlæting- ■
anna fyrir foreldrana, að börnin j
þeirra hefðu daglegt brauð. Eitt j
er víst, að sá, sem hefir sagst ekki
láta einn vatnsdrykk ólaunaðan, i
uð (5,200) krónur. Gefck þetta j H. G. Lífgjöfin, Olive Schreiner.
svona vel fyrir það, að þarna voru I ísl- þjóðsagnir eftir p. p. frá Ups-
nokkrir menn viðstaddir með
brennandi áhuga fyrir góðu og
þörfu málefni, menn sem skildu,
að ef einhverju á að hrinda á
stað, er krónan afl þeirra hluta
sem gera skal. — petta samsæti
íslenzkra kvenna sýndi mér, hvað
miklu má til leiðar koma, þegar
góður vilji fylgir verki.
Mér datt í hug, hversu það væri
líkt svo mörgum, sem eg hitti á
ferðalögum míum um íslenzku
bygðirnar hérna um árið, þegar eg
var að selja Eimskipafélags hluti.
pað voru svo margir, sem vildu
helzt gefa peniga til íslands. peir
keyptu svo hlutina, því um annað, brotinn.
um: Sögn um Sneglu-Halla, ólaf-
ur Sigurðsson á Sandá, Hvað á eg
nú að segja, Steingrímur?, Hvorn-
in líður kúúnen dín? Gísli Magn-
ússon hólabiskup, Skúli landfógeti
Magnússon. 1 rökkrinu, p. p. p.
Vitringurinn og verkamennirnir,
M. Gorky. Smásagnir: Munnmæli
RauSskinna, Með og móti dauða-
dóminum, pað gerði glóru muninn,
Hitti naglann á hausinn, Sátta-
semjarinn, Brooks biskup og Ing-
ersoll ofursti, Lyfseðill handa
húsmóður, Eyðimörkin, Loksins
gat hann skilið, Hvernig Banda-
ríkjamaðurinn skemti þeim, Varð*
eklci ráðalaus, Aflraunamáðurinn
og spekingarnir, Víða mun pottur
MMWBBWWIIIIMIIHMMHIIIillilllWIIWWIIIWW
Tákn gistivináttunnar.
Til notkunar á heimahúsum, við
veizluhöld og önnur hátíðleg
tækifæri.
DAWES-ÖLIÐ NAFNFRÆGA
bæði veikt og sterkt
VINDLAR
Úrval af ekta Havanna vindlum
og vindlingum, á afar sann-
gjörnu verði.
Hvergi betri kaup fyrir jólin.
The Rictiard Beliveau Co.
Vín, Vindlar, Tóbak
HEILDSALA — SMÁSALA
330 Main St. Phone M 5762-63
Nú er rétti tíminn til þess að láta taka
JÓLAMYNDIRNAR
Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt teknar séu að
kvöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu.
Semjið við oss strax í dag.
H. J. METCALFE
Aðal eigandi.
Lafayette Studio, 489 Portage Ave.