Lögberg - 22.01.1920, Page 4

Blt. 4
LÖGBERG, FIMTXJDAGINN 22. JANÚAR 1920.

C*
Gefið út Kvern Fimtudag af The Col-
umbia Preis, Ltd.,(Cor. William Ave. &
SKerbrook Str., Winnipeg, Man.
TAIiSIMI: GAKKY 116 os <11
Jón J. Bíldfell, Editor
J. J. Vopni, Business Manager
Utanáskrift til blaðsina:
TKE C01UMBIA PRESS, Ltd., Box 3172, Winnipeg. N|an-
Utanáakrift ritatjórana:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um ári8.
'iHtKiHUH!
Trúmenska.
Ein af hinum fögru dygðum mannanna, er
trúmenska.
Trúmenska í verki, trúmenska í orði, og
trúmenska í hugsun.
Ef vér gætum rakið raunasögur þjóðanna
cg einstaklinganna til grunns, þá erum vér
sannfærðir um, að upptök þeirra er að finna í
ótrúmensku í verki, ótrúmensku í orði, eða ótrú-
mensku í hugsun.
Sagt er, að það hafi verið ótrúmensku eins
manns að kenna, að Austurríkiskeisari sagði
Serbum stríð á hendur, sem, eins og menn vita,
voru hin sýnilegu upptök stríðsins nýafstaðna.
Ótrúmenska við sinn eigin sáttmála var
það, sem kom Þjóðverjum til þess að vaða inn
i Belgíu 1914, og er öllum mönnum nú ljóst,
Jivað af henni hlauzt.
Og þannig er það ávalt, að upp af rót ótrú-
menskunnar sprettur ógæfa, bæði hjá þjóðum
og einstaklingum.
Þegar vér byggjum hús, þá er aðal atriðið
í sambandi við þá byggingu, að grunnurinn sé
trúr — ósvikinn.
Og það sem grunnurinn er fyrir húsið, það
trúmenskan fyrir líf mannanna — trúmenska
í orði, trúmenska í verki, og trúmenska í
hugsun.
AlLir vita, að mikil áherzíla er lögð á, að
varan, sem maður kaupir á heimsmarkaðinum
sé ósvikin.
Og menn skilja líka, hversu afleiðingarnar
gætu orðið alvarlegar, ef strangar skorður
væru ekki reistar við því, að menn mættu selja
slíka vöru, þær gætu á stuttum tíma eitrað og
eyðilagt líf mannanna.
Og svo er það með ótrúmenskuna, í orði,
verki eða hugsun, að hún er svikin vara á heims-
markaðinum.
En trúmenskan er aftur hrein og sterk, svo
sterk, að hún hefir gefið mönnum þrek til þess
að yfirvinna allar torfærur, og bera sannleik-
anum vitni mitt í kvalafullum dauða.
Og svo hrein, að hún “logar sem leiftur
um nótt, langt fram á horfinni öld. ”
Það virðist samt, sem hún geti stundum
orðið mönnum nokkuð dýr, eins og alt, sem
bezt er í lífinu.
Og sem dæmi upp á það, langar oss til að
benda á atriði, sem kom fyrir suður í Colorado
í Bandaríkjunum fyrir skömmu, og vér höfum
lítillega minst á hér í blaðinu áður.
Svo er mál með vexti, að fyrir nokkru síð-
an bjuggu hjón í Denver, Colorado, og var mað-
urinn mjög drykkfeldur.
Og þegar hann var við vín, misti hann vald
á sjálfum sér og var þá líkari dýri en rnanni —
braut og barði þá hvað sem fyrir var, og gekk
oft af konu sinni blárri og blóðugri, þegar hann
kom heim ölvaður.
Hjón þessi áttu stálpaðan dreng og fékk
hann líka óspart að kenna á ofsa föður síns, þeg-
ar hann var undir áhrifum víns.
Eftir að þessu var búið að fara fram í mörg
ár, var það einn morgun, að konan stóð í dyrun-
um á húsi sínu, þegar maður hennar kom heim
ölvaður að vanda, og þegar hann kom svo nærri
húsinu, að hann hélt að konan heyrði, byrjaði
hann illindi, en konan svarar engu, heldur fer
inn og lætur hurðina aftur á eftir sér, og hefir
að líkindum lokað henni, því þegar maðurinn
kom að dyrunum, komst hann ekki inn og fór að
reyna að opna dyrnar með vaildi. En þá reið af
skot og maðurinn hneig niður við dyrnar hel-
særður.
Nágrannarnir þyrptust þegar að, og gat-
maðurinn opnað augun áður en hann dó, og
sagt um leið: “Konan mín gerði það. ”
Mál þetta var rannsakað, og bar drengur-
inn fram við þá rannsókn, að hann hefði komið
að móður sinni þennan sama morgun þar sem
hún stóð við dvrnar að innan, og hefði hún haft
marghleypu í hendinni, sem hún hefði verið að
því komin að ráða sér bana með, og að hann
hefði revnt að aftra henni frá að gjöra það, en
þá hefði skotið hlaupið óvart úr byssunni, sem
varð föður hans að bana.
Málafærslumaður ríkisins trúði ekki þess-
um framburði drengsins, og beiddi dómara einn
í bamarétti bæjarins, Ben B. Lindsey að nafni.
að fara og tala við drenginn, og það gerði dóm-
arinn. En þegar fyrir réttinn kom, þá neitaði
Iiindsey dómari að segja frá því, sem drengur-
inn hefði sagt; sagði að hann hefði sagt sér
það í trúnaði og því trausti skyldi hann aldrei
bregðast.
Máli þessu var svo skotið til hæsta réttar í
Colorado-ríkinu, sem í eru sjö dómarar, og
komst meiri hluti þeirra, 4 af 7, að þeirri nið-
urstöðu, að dómaranum hefði borið að segja
frá þessu trúnaðarmáli. Og dæmdu þeir Lind-
sey dómara til þess að bora sekt, sem nemur,
með málskostnaði, $2,000, eða þá í hæfilega
fangelsisvist, til þess að afplána vanvirðu þá,
som rétturinn hafi orðið fyrir við neitun hans
að segja frá leyndarmáli drengsins.
Dómarinn sagðist ekki geta borgað þessa
$2,000, svo ef hæstiréttur Bandaríkjanna, sem
þessu máli hefir nú verið áfríjað til, ekki
breytir dóminum, þá segist hann verða að út-
taka hegninguna í fangelsinu.
Vitnisburður drengsins fríaði móðurina,
og er hún nú gift í annað sinn.
Drengur er nýkominn frá FrakMandi, þar
sem hann gat sér ágætan orðstír.
Enginn var sakfeldur nema dómarinn —
og hann fyrir triimensku sína.
Stjórn fólksins.
III. Pólitiskt jafnrétti kvenna.
Eitt af stór-spursmálunum, sem frjáls-
lvndi flokkurinn í Manitoba tók upp á stefnu-
skrá sína 1914, var pólitiskt jafnrétti kvenna. v
Það mál, sem um svo langan tíma hafði
mjög lítinn byr, var þá búið að ryðja svo burtu
torfærunum úr götu sinni hér í fylkinu, að
greiðfær mútti heita.
Mikill meiri hluti fylkisbúa, var lagstur á
sveifina með kvenfrelsis-vinum, og mótstaðan
gegn málinu varð minni með hverri líðandi vik-
unni.
Það er ekki vort ætlunarverk að þessu
sinni, að ræða kvenfrelsis-málið — það, sem er
með því og móti—, það hefir margoft verið gert,
og mótbárurnar gegn þessum réttindum hurfu
að minsta kosti úr hugum Manitobafylkis-búa,
hvað mikið svo sem þær annars kunna að hafa
til síns ágætis, á flokksþingi frjálslyndra manna
í Manitoba 1914, og skýlaust loforð var gefið
um, að ef fylkisbúar vildu fá frjálslynda flokkn-
um stjórnina í hendur, í Manitoba, þá skyldi
konum verða veitt þossi réttarbót tafarlaust.
Og svo þegar Norris-stjórnin tók við völd-
unum 1915, var þessu loforði ekki gleymt. —
Norrisstjórnin hefir ekki gleymt einu einasta
af loforðum flokksþingsins, því á sínu fyrsta
þingi á árinu 1916 lagði stjórnin fram frum-
varp til laga um jafnrétti kvenna til þátttöku
í atkvæðagreiðslu í fylkinu, og eins rétt til kjör-
gengis á nákvæmlega sama grundvelli og karl-
inenn, og voru lögin sarríþykt af þinginu og af-
greidd af fylkisstjóra það sama ár.
Vér drögum þetta ekki hér fram fyrir þá
skuld, að vér álftum það meiri dygð en fólk á
heimtmg á af þeim mönnum, sem með stjómar-
völd fara, þar sem lýðveldis fyrirkomulag er,
— það, að framkvæma ákveðinn vilja fólks þess,
sem fær þeim völdin í hendur.
En það stakk mjög í stúf við það, sem fólk
hafði átt að venjast hér í fylkinu og annars
staðar í þessu landi.
Pólitiska sagan sýnir oss, ef vér viljum
veita henni eftirtekt, að stjórnmálamennirnir
bára eða létust bera virðingu fyrir vilja fólks-
ins, á meðan kosninga baráttan stóð yfir, — á
meðan þeir voru upp á fólkið komnir, en að þeir
hafi fundið til siðferðilegrar köllunar hjá sér
til þess að berjast fyrir vilja kjósenda sinna á
þingi, fylgt honum eftir af heilum huga, þar ti'l
hann var orðinn að Iögum í landinu, þrátt fyrir
það, þó hann kynni að koma í bága við einstak-
lings hagnað, það var fremur sjaldgæft í sögu
Canada hér framan af.
En í þessu tilliti verða þáttaskifti í sögu
Manitoba-fylkis, þegar Norris-stjórnin kemur
til valda, og í staðinn fyrir að vér höfðum átt
að venjast því að stjómarar séu herrar fólksins,
þá hefir Norrisstjórain í Manitoba verið og er
þjónn fólksins.
Hispurs- og viðstöðulaust tekur hún hvert
stórmálið á fætur öðru, sem verið hafði pólit-
iskur fótbolti ár frá ári, og afgreiðir þau í nánu
sambandi við vilja meiri hluta kjósendanna.
Og eitt þeirra mála, eins og að framan er tekið
fram, var kvenfrelsismálið.
Vér höfum átt áð venjast því, að stjóm-
irnar hugsi mest um sjálfar sig, með því að
try&g.ja sér vini sem duglegir reyndust, þegar
til kosninga kæmi, með löggjöfum, er gjörðu
mótstöðumönnunum sem erfiðast fyrir að sækja
fram til valda, — hugsað mest um að tryggja
sér stjómarsætin sem allra lengst, og annað
hvort stungið undir stól eða slegið á frest að
ráða fram úr þeim málum, er þeim fanst mundi
geta veikt vald sitt. En afleiðingin hefir orð-
ið sú og verður ávalt sú, að slíkar stjórnir fjar-
lægjast fólkið — vaxa frá því, en inn í sjáífar
sig.
Þetta hefir Norrisstjórnin aldrei gert og
vonandi gerir það aldrei. Hennar aðalstvrkur
liggur í því, að hafa þrek til þess að taka til
meðferðar og ráða fram úr hverju því þarfa-
máli, sem fólkinu er til velferðar — að hugsa
meira um hag fólksins en sinn eigin.
Það var ekki álitlegt til vinsælda að ráðast
á móti Frökkum og öðrum útlendingum í skóla-
málinu, eða vínsölunum í vínbannsmáli'nu, en
samt gerði hún það hispursiaust.
Og við veiting á jafnré'tti kvenna í pólitisk-
um málum eykst atkvæðamagn í fylkinu um
helming eða meira, og er vísi vafasamt
hvernig það atkvæðamagn fellur, þegar til
kosninga kemur. En þrátt fyrir það hlífðist
Norris-stjórnin ekkert við að veita það.
Og hún veitti það í samræmi við vilja mik-
ils meiri hluta fólksins, þess sem hún þáði völd-
in af, og af því að hún áleit það þroskunarskil-
yrði þess hiuta af íbúum fylkisins, sem neitað
hafði verið um þessi réttindi áður.
Enn hafa konur ekki haft tækifæri á því
að nota sér þessi nýju réttindi, sökum þess að
kosningar hafa ekki farið fram hér í fvlkinu
síðan lögin gengu í gildi. En þær létu skrásetj-
ast í fyrsta sinni, þegar atkvæðaskrárnar voru
prentaðar 1917. En á þessu ári eru væntanlega
kosningar fyrir hendi, og ættu konur í fylkinu
að sjá um, að nöfn sín verði þá á skrám þeim,
sem notaðar verða, svo þær geti notið þess
þýðingarmesta réttar, sem ríkið getur veitt
borgurum sínum, en það er rétturinn til þátt-
töku í að stjóma landi sínu og hafa áhrif á lög-
gjöf þess, öldum og óboraum til uppbyggingar.
Og konur! Það var Norris-stjórnin, sem
veitti yður þann rétt. Hún beiðist engra launa
fvrir það, — það var eitt af -skylduverkum henn-
ar. Hún biður þ'ess eins, að þér notið hann
mönnum og málefnum til blessunar.
Maunce Maeterlinck.
Rithöfundar, sem eiga yfir verulega frum-
skapandi ímyndunarafli að ráða, eru ávalt of
fáir. Rithöfundar af þessari tegund eru
venjulegast ekki fleiri en það á meðal hverr-
ar kynslóðar um sig, að fingurnir á annari hend-
inni mundu nægja við talning þeirra.
Þegar vér tölum um rithöfunda með fram-
skapandi ýmyndunarafli, þá eigum vér hvorki
við þá menn, né heldur þær konur, -sem móta hin
köldu hráefni náttúrunnar og gefa þeim mis-
munandi form — þau efni, er haJlda áfram að
vera hluti af þeirri jarðnesku veröld, sem vér
lifum og hrærumst í. Vér eigum að eins við
rithöfunda og skáld, sem með andlegum dultöfr-
um breyta efnis-umhverfinu “í eitthvað auðugt
og lokkandi ’ ’, er stendur í sem allra fæstum
samböndum við hversdagsmyndir hins sýni-
lega heims. Slíkur töframáttur brennur í ljóð-
um Coleridge; hann kemur skýrt fram í hrifn-
kigarvísum Francis Thomsons, og umbrotin í
ritum Blakes sverja sig einnig glögt í áttina.
Hverrar ættar sá máttur er, vita menn ekki,
cn á skáldlegu Mkingarmáli hefir sagt verið, að
sækja megi hann til djúpmiða og mánaskins.
Eins og nú standa sakir, munu fáir þeir
rithöfundar meðal Englendinga og Bandaríkj-
Jijóðarinnar, er yfir slíkum töframætti eiga að
ráða. Og ef til vill eini höfundurinn með báðum
þessum þjóðum (þó tæpast skáld í orðsins
þrengstu merkingu), sem hefir frumskapandi
ímyndunarafl, svo að kveði, er J. M. Barrie. 1
bók sinni “Peter Pan” skapaði Barrie heilan
æfintýraheim, er standa mun að minsta kosti
jafnlengi og til verða nokkur þau börn, sem
hlýtt geti á, hlegið og trúað. — Flestir munu
lrannast við höfundinn að “Chantideer”, Edm.
Itostand. Leikrit hans voru að vísu mestmegnis
sögulegs efnis, en þó hefir hann tvímælalaust
unnið sæti á meðal þeirra, sem ekki einungis
stækka viðfangsefnin, heldur frumskapa Mka.
Nökkru austar á hnettinum stendur heim-
ili Maurice Maeterlincks, belgíska skáldsins
fræga. Meginþorrinn af ritum hans er nú fyrir
íöngu þýddur á enska tungu, og eru þýðingarnar
svo ágætar, að fjöldi fólks var beinlínis farinn
að hálf-trúa því, að höfundurinn mundi ensk-
ur vera. Maeterlinck er hvergi nærri jafn dutl-
unga eða útúrdúragjarn og Barrie, en hann er
dulrænni miMu yfirleitt. “Blue Bird” mun á-
valt sama sér vel í bókaþrenningunni með “Pet-
er Pan” og Chanticleer. ”
Maeterlinck hefði að líkindum fyrir löngu
verið búiín að innvinna sér konungsvöld í blóm-
lendum hins síhreina hugmyndaflugs, ef eigi
væri fyrir þá sök, hve örlátur, jafnvel um of,
hann hefir verið á líkinga- eða táknmyndir í
leikjum sínum og ljóðum. Persónugerfingar,
mótaðir við lijarta ímyndunaraflsins, eru sjálf-
um sér nógir — þapfnast ekki íburðarmikilla
skrautmynda. Það verður að vísu tæpast sagt
um Maeterlinck, að hann hafi beinlínis sMft á
hugmyndafluginu og líkingarmálinu, en þó mun
sönnu na\st, að hugtakið síðarnefnda hafi náð
yfirhöndinni.
Maurice Maeterlinck er í tvennum skilningi
hverjum manni velkomnari á amerískri slóð
\— velkominn, sem fulltrúi belgisku þjóðarinn-
ar, en þó um frain alt sem sendiherra stórveld-
anna andlegu.
Höfuðborg Banda^Ikjanna hefir fagnað
honum með mikilli viðhöfn. Dansleikur var
haldinn honum til heiðurs og gestir allir
klæddir með þeim hætti, sem mælt er fyrir um
persónurnar í sjónleikum hans. Einnig var
“Blue Bird” sýndur í óperuformi á stærstu
söngleikahöll borgarinnar.
Þúsundiraar mörgu, er hlýtt hafa á fyrir-
lestra Maeterlincks, haifa orðið fvrir sárum
vonbrigðum alt til þessa, og veldur þar mestu
um, hve ótöm honum er ensk tunga. A fyrsta
fyrirlestrinum í Camegie Hall, lá jafnvel við
uppþoti, því allir væmtu mikils en fæstir gátu
fylgt þræðinum í umræðuefni fyrirlesarans.
Afleiðingin varð sú, að forstöðunefnd fyrir-
lestrahalldsins auglýsti og ákvað,> að fyrirlestr-
arnir yrðu framvegis fluttir á frönsku. — Mál-
rómur Maeterlincks er afar skýr, og frönsku-
framburðurinn svo glöggur/að jafnvel fólk með
allra takmörkuðustu þekkingu á þeirri tungu,
ætti að geta haft full not fyrirlestranna. —
Norðurálfan gat ekki sent Ameríku velkomnari
gest, en Maurice Maeterlinck.
Lauslega þýtt úr “Outlook”
E. P. J.
Hjálpið barninu að hjálpa íér sjálfu.
paö er erfitt fyrir barníð að gera sér grein fyrir
virði peninga. Gefið Ibví Sparisóðsbók. Spari-
sjóðsreikningur hefir meira gildi en innleggið
eitt. pað er byrjun til þrifa og sparsemi.
Byrjið reikning fyrir hvert barn í
The Royal Bank of Canada
WLNNIPEG (West Enfl) KKANCHES
Cor. William & Sherbrook T. E. Thorsteinson, Manager
Cor. Sarqent & Bcverley F. Thordarson, Manager
■;or Portage & Sherhrook R. L. Paterson, Manager
Cor. Main & Logan M. A. 0’Hara Manager.
VEIOIMENN
Raw Furs til
Sendið
Yðar

HOERNER, WILLIAMSON & CO.
241 Princess St., Winnipeg
VEL BORGAD fyrir RAW FURS
Sanngjörn flokkun
Peningar sendir um Kæl
Sendið eftir brúnu merkiseðlunum
Skrifið eftir | Vér borgum
Verðlista vorum ý Express kostnað
SENDID UNDIREINS! VERDID ER FYRIRTAK!
Frá lslandi.
ust allvðl en heyfengur er yfir-
leitt í minna lagi, en heyin alstað-
Haraldur Sigurðsson frá Kald-
aðarnesi hélt Mjómleika í Khöfn.
17. f. m., og hlaut mi'kið hrós í
dönskum blöðum.
Á síðasta bæastj. fundi kom
erimdi frá Hjálpræðishernum um
styrkveitingu frá bæjarsjóði til
stofnunar gamalmennahæ'lis og
var því vísað tiil fátækranefndar.
Halldór frá Laxanesi, höfundur
sögunnar “Barm náttúrunnar”,
sem hér ko’m út í haust, hefur nú
birt í “Berl.tíðindum” stutta skáld-
sögu, sem heitir “Den tusindaar-
ige fsTænding”.
Dáinn er nýlega Kristjáin Jóns-
son í Marteinstungu á Rangár-
völlum, faðir þeirra A. J. John-
sons bankaritara og Sigurðar
kaupfélagsstjóra í Hafnarfirði.
ar góð. í haust h'efir verið óslitin
gæðatíð. Affli hefir verið særni-
lega góður, og er víst enn, ef beita
væri nóg. Síldveiðar hér á f jörðun-
um igengu vel, og hefði eflaust
veiðst meira en raun varð á, ef
ekki hefði þrotið tunnur, er veiðin
var mest. Ekki er enn kunnugt um
verð á 'haustvörum, en menn gera
sér von um að það verði gott. Heil-
brigði hefur verið almenn og eng-
ir nafnkendir dáið, nema Guð-
mundur Magnússon, óða-Isbóndi á
Finnbogastöðum, kominn yfir átt-
rætt, alkunnur sæmdarmaður.”—-
Tíðin var góð aíllan fyrri hluta
þessa mánaðar, en þó töluverð
frost, alt upp í 10y2 st. C. IJm
miðjan mánuðin skifti um og gerðí
hláku, en síðan ihafa verið um-
hleypingar.
Bráðabirgðallög hefir konungur
staðfest 5. þ. m., sem heimila
stjórninni að banna flutning til
landsins á varningi, sem stjórnin
telur stafa sýkingarhættu af, en
þar til er talinn brúkaður fatn-
aður, hár, ihúðir o. íl.
Laigadeild háskólans. Einar
Arnórsson gegnir þar áfram fyrst
um sinn, kenslustörfum þeim,
sem hann hefir áður haft á hendi,
þótt hann hafi afsalað sér prófess-
orsembættinu.
Rétt fyrir miðjan þ. m. var sagð-
ur ágætur afli á Eyjafirði, bæði á
vélbáta, sem út úr firðinum sóttu,
og á róðrarbáta úr Hrísey.
Sú fregn hefir genigið, að bráð-
um eigi að koma upp nýr banki
hér í bænum.
Dáinn er 14. þ. m. Jón Á. Thor-
steinsson bóíkbindari á Grím-
stöðum hér við bæinn.
Gunnar Gunnarsson skáld hef-
ur fengið ferðastyrk Ankers, seg-
ir símskeyti frá 22. þ. m.
23. þ. m. hrundi í stórviðri gafl
á steinhúsi, sem verið var að
byggja við Baldursgötu hér í
bænum, og varð að 'bana manni,
sem við bygginguna vann. pað
var Sveinn Sveinsson, áldraður
maður, bróðir Ólafs sál. Sveins-
sonar gullsmiðs.
Úr Strandasýslu er skrifað 31.
okt. “Sumarið hefir yfirleitt verið
gott og hagstætt, þegar á alt er
litið. Vorið var igott, eftir að um-
skifti, um miðjan maí; þurviðri
voru oftast í vor og nýttist því
eldiviður vel, en fremur var gras-
sprettan lítil fram eftir sumrinu,
en þegar kom fram í júlí fór aðal-
lega að spretta. Tún spruttu eftir
öllum vonum, þó stórar klaka-
skellur værú í þau eftir hinar óg-
urfegu skemdir á þeim í fyrra, og
mun töðufengur manna hafa orðið
vel um hdlmiwg á við það sem ger-
ist í góðum árum. Aftur var spretta
miklu minni á engjum; hey nýtt-
Frá ísafirði. par brotnaði brygg-
an við Torfunes í stórviðri síð-
astl. iaugardagsnótt og lentu
500 hundruð síldartunnur í sjóinn,-
í stórviðrinu fyrir 'síðustu helgi
sökk vélbáturinn Sigurfari á leg-
unni við Akranes. Var í honum
mikið af vöruro, sem Sveinn Guð-
mundsson kaupmaður átti, og
voru þær að koma héðan frá Reyk-
javík. Annar vélbátur hafði skernst
þar mikið á Akranesinu í sama
veðri.
Sterling fór héðan 17. þ. m.-
áleiðis suður fyrir land, en lá af
sér stórviðrið, sem þá kom á, í
Keflavík. Á leiðinni héðan suður
þangað var 'bjargað frá skipinu
róðrarbáti með fjórum mönnum,.
sem talið er víst að annars hefðu
farist.
Aðfaranótt 18. .þ mán. strand--
aði danskt seglskip á Skerjafirði,
útundan pormóðsstöðum, Var þá
stórviðri mikið á suðvestan. S'kipið'
sást róa þar á skeri, er menn komu
4 fætur um morguninn. Var þá*
farið á bátum út og náðust skips-
menn allir mð lífi, þótt aðþrengd--
ir væru. peir voru 7. Skipið heitir
Val'kyrjen, eign Korsör Rederi,-
og var á leið hingað með saltfarm
frá Spáni. pað hafði fengið ill
veður í hafi, en þó -þetta verst hér
inni í flóanum.
pað slys vildi til á höfninní í
Búðardál 9. þ. m. að bát ihvolfdi,
sem var á leið til lands úr Breiða-
fjarðarbátmim, er þá var nýkom-
inn þangað. 1 bátnum var Sigurður
læknir Sigursson I Búðardal við
annan mann, og drukknaði lækn-
irinn, en hinum manninum var
ibjargað, Magnúsi kaupmanni
Magnússyni á Gunnarsstöðum.
11. p. m. andaðist hér á Landa-
kiotssiplítalanum HJálmar kaupm.
Sigurðsson frá Stykkishólmi, að
nýlga afstöðnum uppskurði, vegna
meinsemdar í maga.
Mun beggja þessara manna
verða nánar getið síðar.