Lögberg - 11.03.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FI2ITUDAGINN 11. MARZ 1920.
Bls. 3
HELEN MARLOW
’ EFTIB
Óþektan höfund.
Gegnum gluggana á heimili ungfrá Gray-
don, geislaði ljósbirtan, og þerna hennar opn-
nði dymar.
“Er ungfrú Gradyon heima?” spurði
< hikland óþolinmóður.
Stúlkan svaraði mjög undrandi:
“Hún er ekki heima, hún og fáeinir fleiri
íi'r félaginu, eru boðnir til kvöldverðar hjá
h'udolph Armstrong”
“Hvar?” spurði Oakland ákafur, en
i-túlkan sagðist ekki vita hvar það væri.
“En hún sagði yður hvert senda ætti vagn-
inn eftir sér, var Iþað ekkif’i spurði liann og
smokkaði tveimur gullpeningum í lófa hennar.
En stúlkan hristi að eins höfuðið.
“Eg vildi að eg gæti hjálpað yður hr., en
<‘g hefi sagt yður hreinan sannleika; eg veit x
<'kki hvar ungfrú Graydon er.”
‘ ‘|TIr. Oakland hlýtur að vera skotinn í
húsmóður minni,” sagði stúlkan við sjálfa
sig, “hann varð næstum utan við sig af því,
að hún var ekki heima. Sé iþað tilfellið,
verður engin glaðari yfir því, en ungfrú Gray-
don sjálf.” I
Oakland flýtti sér út að vagninum og sté
upp í hann.
“Það er eins og eg sagði þér,” sagði hann,
“stofnað eitthvert glæpsamlegt áform,” og
þegarfrá Douglas lieyrði það, sem hann sagði,
\arð hún afarskelkuð. Hvar gaf Budolph
þenna kvöldverð, sem hann hafði boðið ung-
frú Graydon til og Helen Marlöw? Var ung-
frú Graydon með í ráðagerðinni, að leggja
hættulega gildru fyrir ungu stúlkuna, sem hún
hataði af öfund og afbiýði? Það virtlst að
vera sennilegt.
“Eg verð að fara heim með þig, Bessie
frænka, og aka svo aftur til leikhússins. Það
er ekki óhugsanlegt, að eg geti fengið að vita
t hvaða átt vagninn fór með hana,” sagði
hann og stundi alveg örvilnaður.
“Eg vil' ekki fara heim. Þú getur sagt
ökiunanninum að ^fara þangað sem þú vilt,”
svaraði hún alveg ákveðin; hugur hennar var
þmnginn af samhygð; og hann skipaði strax
að aka aftur til leikhussins.
Hann kvaldist af ólýsanlegum kvíða. Hin
saklausn, óreynda Helen, var nú í höndum á
vondum, samvizkulausum manneskjum, sem
hún áleit vera vini sína; og hann, hve heitt
eiskaði hana, sem hún hafði hrint frá sér.
Ef Helen hefði rannsakað huga sinn, þá .
hefði hún strax komist aðþví, að það var auður
ogskraut, sem liún sótti eftir; til Rudolph Arm-
strong bar liún enga ást. Nei, það voru mil-
jónimar hans og skrautið, sem hún gat búist
við að fá að njóta sem konan itans; það var
þetta, sem töfraði veslings ungu stúlkuna.
Þegar hún sat við hlið lians f vagninum,
ungfrá Graýdon og nngfrú Norman beint á
móti þeim, liugsaði hún um það líf, sem fyrir
lieimi lægi sem frú Armistrong, cn ástin kom
alls ekki til greiaia, enda var hún ekki til. Svo
barnaleg og svo töfruð af hégómadýrð var hún,
að þar siem hún sat hugsaði hún, að ekki einu
sinni hin ríka, vinsæla *frá Douglas, skyldi
meira metin en liún, þegar hún væri orðin
bráður hans; hún skyldi líka liafa stúlcu fyrir
sig í leikhúsinu, og vera skrevtt hinum dýrustu
<'g fcgurstu gimsteinum.
Ökuferðin var löng, en Helen var alveg
sannfærð um að þau óku til heimilis ungfrá
Graydon. Hún sá hið skrautlegasta armband
kasta geisium sínum frá úlnlið ungfrú Graydon
en hvemig átti henni að geta dottið í hug, að
þessi stúlka hefði þegið það sem endurgjald
t'yrir að taka þátt í að vera aðstoðari Arm-
strongs, í hinu svívirðilega áformi hans, gegn
hinni saklausu og auðtrúa stúlku.
En það atvikaðist þannig:
Þenna morgun liafði Armstrong lieimsótt
leikmeyjuna og boðið henni til kvöldverðar,
jafnframt liafði hann mælst til þess við hana,
að hún byði ungfrú Nonnan og ungfrá Helen
Marlow að vera með til kvöldverðarins, eins
og það væri hún, sem ætti að vera húsmóðirin,
og veizlan þar af leiðandi að fara fram á heim-
ili hennar.
“Þér skiljið ástæðuna,” sagði hann bros-
andi og leit í dökku lævísu augun hennar. “Eg
er svo óskiljanlega ásthrifinn af hinni fögru
Helpnu, og hún §r svo þver og önug sem hugs-
ast getur; hún afþakkar hin saklausu heimboð.
Það er að eins með þessu meilausa táli, sem eg
get gert mér von um að geta verið hjá henni í
kvöld.
Hún nuggaði saman höndunum af ofur-
harmi og öfund til Helenar, en meðan hún var
að að hngsa um hvort hún ætti að vera með í
þessu eða ekki, tók hann upp hylki, sem dem-
antsarmband lá ú Með snotru hrósi um hina
fögru rödd hennar, og hve mikil ánægja það
væri að hlusta á hana í söngleiknum, rétti hann
henni armbandið, sem átti að kaupa samþykki
hennar til hins glæpsamlega áforms.
Hin hégómagjarna söngmeyja var mjög
glöð yfir hrósi hans, en þó mun hinn verðmikli
skrautgripur hafa haft enn þá meiri áhrif —hún
gat ekki staðið á móti slíkri freistingu og lofaði
að gera það, sem hanu bað. Hún reyndi að
þagga niður í sinni eigin samvizku, repndi að
hugga hana með því, að hún gerði Helenu
ekkert ilt. Þetta var að eins gert til þess, að
útvega þessu litla, fallega flóni skemtilegt
kvöld, og í því gat ekkert i’lt verið. Þegar öllu
var á botnin hvolft, var þetta ekkert annað en
skemtilegt spaug með þessa litlu bcodinga
dansmeyju.
30. Kapítuli.
Þegar ungfrú Graydon sá boi’ðið með
skrautlega dúknum í prívatherbergi, í einu af
hinum prýðilegustu kaffihúisum, varð hún að
segja sjálfri sér, að þetta væri furstaleg borð-
reiðsla— silfnráhöld, slípað gler, indælir pentu-
dúkar og alt annað eftir þessu. Það var búið
út lianda fjórum persónum. Helen hafði
aldrei áður séð jafn skrúðbúið lierbergi, slík
borðáhöld, slíkan hátíða brag á öllu; en með
meðskapandi háttlægni hagaði hún sér á meðal
alls þessa skrauts, eins og hún hefði aldrei van-
ist öðru. Jafnframt meðvitundinni um, að
hinn verðlitli, lifrauði kasmírkjóll, sem hún var
klædd í, var rnjög Títilfjörlegur í samanburði
við ungfrú Graydons flauel, silki og knipplinga
gat ekki komið fáti á hana. Hún var afarglöð
yfir liinum skrautlegu blómum, hinum gómsætu
ávöxtum, sem borðið var prýtt með; það ótti ‘
vel við hið meðfædda fegurðarvit hennar.
En af hverju kom það, að hún varð alt í
einu svo óróleg.
Var það af því, að þau neyddu hana til að
drekka vín með meiri fortölum heldur en eim
föld kurteisi leyfði, og hlóu að hófsemi hennar?
Eða var það hin háværa gleði lijá hinum þrem-
ur, sem var henni alveg ókunnug^. um ? Hún
gat ekki gert sér grein fyrir þvi, og þráði að
vera komin heim til herbergis síns og Natha-
liu.
“ Eitt glas,,Helen—að eins eitt,” bað ung-
frú Graydon, sem rétt hugsandi húsmóðir.
“Eg—ó—nei, nei, nei! GTadys sagði, að
eg ætti aldrei að smakka vín,” sagði liún lágt
og fjarlægði glasið, sem þau vildu neyða hana .
til að drekka úr.
“En hvað þú ert lítið barn, Helen. Hvað
skeytir þú um ungfrá Drew? Eg er sannfærð
um, að lnin mundi ekki sjálf breyta eftir því
banni, sem hún hefir skipað þér að halda,”
sagði ungfrú Norman hlæjandi og tæmdi glas
sitt með sjáanlegri velþóknan.
Hún fann þau liæddust að sér, og að liún
að vissu leyti átti ekKi heima meðal þeirra, sem
orsakaði það, að illa lá á henni.
II ún sá að kinnar þessara kvenna urðu
hárrauðar, og að augu þeirra geisluðu með ein-
konnilegum gljáa; þau töluðu líka meira en
vanalega, eftir því sem vínið fjörgaði þau.
Armstrong var heldur ekki eins og hann var
vanur að vera. Það var eldur í augum hans,
hann var í æstu slcapi en jafnframt svo glaðui.
Helen ytti diskinum fró sér, eins og hún
væri leið af öllu þessu. Gómsæti maturinn
virtist ætla að kæfa hana; silfurborðbúnaður-
inn fanst henni synda fyrir augum sínum, um
leið og hún beitti öllu viljaafla sínu, til að aftra
tánmum frá að koma út í augun. Hún fann
til sárinda í hjarta sínu eins og barn, sem er
orðið viðskilá frá sinni kæm móðir. Alt hið
göfga í eðli hennar fann til kvíða.
Hún leit bláu augunum sínum biðjandi á
nngfrú Graydon, og sagði með vingjarnlegri
kurteisi:
“Eg—eg—viljið þér afsalra mig, að eg verð’
nú að fara. En—eg get ekxj—verið hér leng-
ur. Nathalia verður svo kvíðandi, því eg lof-
aði henni að koma strax heim aftur.”
“Það var einliver " viðkvæmni í rómnum,
þegar hún sagði þessi orð; en þau lilóu glaðlega
að henni og ungfrú Graydon sagði:
“Eg er hálfhrædd um, að þetta sé að eins
kurteis neyðarlýgi, Helen, til tþess að losna við
okkur. Nathalia mun ekki búast við yður enn
þá næstu tvær stundirnar. Við erum ekki
hálfnuð með kvöldverðinn. Það væri mjög
óurteist iið yfirgefa okkur, fyr en við segjum
kvöldverðinum lokið, og við viljum ekki afsaka
að þér skiljið við okkur svona snemma.”
Andlit Helénar var næstum náfölt, þegar
hún snéri sér að hr. Annstmg.
“Viljið þér gjöra svo vel að flvtja mig
heim, eg finn að eg er veik,” stamaði hún.
“Jú, það skal pg gera, kæra, litla stúlkan
rnín. Þá verðum við auðvitað að afsaka vð-
ur; eigum við ekki gera það, ungfrú Graydn?”
Rödd hans var blíð og viðkvæm, svo liúij
vakti innilegt þakklæti hjá Helenu.
Um leið og hann hjálpaði henni í yfirhöfn-
ina,, sagði hann sannfærandi:
“Ef yður líður illa, leyfið mér að gefa
yður vænan sopa af víni—ekki kampavíni, því
það ollir yður^öfuðverkjar, en dálítið af þessu
sæta portvíni. Að einsy að bragða á því til
þess, að geðjast mér. ”
“Nei, nei, sagði liún, og ytti glasinu frá
sér með þeirri óþolinmæði, að vínið skvettist
* út úr því og lá á gólfinu, eins og það væru rauð-
ii blóðdropar.
“Fyrirgefið þið mér!” hrópaði hún og
snéri sér að hinni ímynduðu húsmóður og ung-
frú Norman, um leið og liún kvaddi þær kur-
teislega og óskaði þeim góðrar ánægju.
Armstróng^takk litlu hendinni hennar
undir handlegg sinn og fór út með hana, en
lofaði að lfcma aftur, þegar hann væri búinn
að flyta Helenu heim til hennar.
/ , 31. Kapítuli.
Ilann fylgdi lienni ofan eftir hliðargang-
inum, þar sem vagninn beið hans, ,og hjálpaði
henni upp í hann, án þess að taka eftir því, að
annar vagn kom fyrir homið á sama augnablik-
inu, og að andlit, sem gægðist út um gluggann,
hafði tekið eftir því hvað hann hafðist að.
“Farðu á eftir vagni Annstrongs, hýert
sem hann fer,” var sú skipun sem ökumaður-
• inn fékk, og nú byrjaði kapphlaupið milli þess-
ara tveggja manna, um ást hinnar fögru, sak-
lausu, ungu stúlku. ,
Helen hallaði sér aftur á dHJc í hinum
skrautlega vagni, glöð yfir þeirri hugsun, að
hún kæmi bráðlega heim til Nathaliu, hinnar
kæru vinstúlku sinnar, til að sofa hjá henni
þessa nótt, eins og vant var.
“Þér stvnjið, elskulega Ilelen. Eruð
iþér mjög veikar? Viljið þér ekki lialla j’ður
jið mér og hvíla yður?” ispurði liann, og revndi
að leggja handlegg sinn um mitti hennar.
En hún hrinti lionum frji sér, með allmik-
iili djörfung og sjólfsvirðing.
“Þökk fvrir, eg er betri núna, og þrái að
eins að komast heim til Nathaliu,” svaraði
hún með djarflegri alvöru.
“Nei, en hvað mín litla vinstúlka er feim-
in og óframfajrin. Eg sem elska yður svo
heitt og innilega, eg fæ naumast levfi til að
snerta við hendi yðar. Eg get ekki þolað
þenna kulda lengur. IíeTen, eg elska vður
svo heitt. Viljið þér verða konan mín?”
í hálfdimmunni í vagninum laut andlit
hans að hennar. Hann var ftillegur, það var
satt, og hann hafði beðið hana um ást hennar,
en ekki með einu orði mintist hann á giftingu.
Hiui var búin að gleyma hinum aðvarandi orð-
um, sem Fred Oakland hafði sagt henni.
Hann tók liendi hennar og þrýsti henni að
sínum eldheitu vörum.
“Mín fagra HeOen, mín litla drotning. Eg
Iiefi gert mér þá vón, að þér elskuðuð migdálít-
ið, af iþví eg elska yður svo ósegjanlefa mikið,
og ber svo lilýjan hugþokka til yðar. Þér haf-
ið reynt þolinmæði mína allmikið; nú munuð
þér vilja endurgjalda mér fyrir j>að, með einu
orði; Heilen, viljið J>ér verða konan mín?”
Hún istamaði upp orðinu já, og hrifinn af
óstjórnlegri kæti, tók liann hana í faðm sinn
og þrýsti kossi á varir hennar.
“Ó, eg skal gera þig svo gæfuríka, elsku-
lega Helen mín. Hér eftir skalt þú ekki þurfa
að þræla fyrir lífsframfæri þínu. Þér skal
líða eins vel og drotningu; þú skalt fá hina feg-
urstu búninga og gljáandi gimsteina. Líkar
þér )>að, elskan mín?”
“Já, það líkar mér isannarlega,” svaraði
hún ánœgjuleg og bætti svo við: Eg vildi að
Gladys vissi það; henni mundi þykja svo vænt
uan j>að mín vegna.”
Svo losaði hú sig úr faðmi lians, feimin og
hræðsluleg. Hin ákafa ástríða lians orsakaði
skelk og efa.
Alt í einu nam vagninn staðar, og þjónn-
inn kom að dyrum hans.
“Ó, emm við nú komin heim?” sagðidiún
undrandi. *
“Við skulum stíga hér ofan úr vagninum
eitt augnablik, það er alt,” svaraði hann og
leiddi Helenu inn í jámbrautarstöð.
“En eg skil þetta ekki—eg—eg—vildi fara
beina leið tiT Nathaliu,” sagði hún með skip-
andi róm.
“Þér skuluð komast þangað nógu snemma,
elskulega Helen mín; en mig langar fyrst til
að tala dálítið við yður,” sagði liann.
Hann leiddi hana inn í dimman krók, án
þoss að taka eftir því, að annar maður og kona
voru komin inn, og fólu sig í útskotsgTugga rétt
lijá þeim. A stöðinni var svo einmanalegt og
birtan svo lítil, að Rudolph Armstrongh hélt
sig vera aleinan með Helenu.
Hann leiddi liana að bekk, settist hjá licnni
og tók liendi hennar.
“Kæra Helen mín, getið þér giskað á
hvers vegna eg hefi farið með yður til ]>essa
staðar?” sptirði liann í lágum róm.
“Nei,” sagði hún og leit undraiidi á
hann.
“Þá#skal eg segja yður ]>að. Eg hefi
yndisleg og óvænt viðbrigði lianda yður. Að
einni stundu liðinni kemur járnbrautarlest, sem
fer skemtiferð inn á milli fjallanna, og við
verðum henni samferða.
Bláu augun stúlkunnar opnuðust eins mik-
ið og möguleg’t var. Helen hélt sig skil ja
meiningu lians með þessu, og kom með mótmæli.
“Eg ætla ekki að flýja í burtu— þjið get
cg fullvissað yður um. Þetta kemur alt svo
tilgangslaust og ovænt. Farið þér heim með
mig; eg hefi lofað Nathaliu, að liún skuli verða
brúðarmeyjan mín, þegar eg gifti mig.”
“Giftist? Ó, já, auðvitað — en eg talaði
ekki um það núna. Eg vil að þér farið skemti-
ferð með mér, mín eigin, elskulega stúlka. Þér
sögðuð að yður þætti vænt um mig og vilduð
verða mín —er það ekki ? Þess vegna liélt eg
að þér munduð ekki vilja snúa aftur til hinnar
lélegu stöðu, sem þér hafið við leikhúsið. Eg
ætlaði að flytja yður burt til að taka þátt í nýju
lífi, auðugu af ást, ánægju og skrauti. Skilj-
ið j>ér mig, Helen?” sagði hann blíður.
“Nei, ekki alveg.” Hún dróg liendi sína
að sér með þeim svip, sem sagði greinilega,
að hún treysti honum ekki. “Eg er heitbund-
in þér, Rudolp, og þú átt að giftast mér. Er
það ekki? En að eg get ekki lagt upp í neina
ferð með þér, fyr en við erum gift, veit eg þú
skilur. ”
“Rugl!” sagði liann na'stuni hrottalega;
“eg elska þig Helen, og þú elskar mig, er það
ekki nóg? Eg ætla að fara með þig upp til
C'atskillfjallanna í kvöld. þar skal eg útve&a
þér skemtilegt og skrautlegt heimili, mín eigin
ITeTen, og við skulum lifa þar eins ánægð og
konungshjón. Ert þú ekki ánægð með slíkt
fyrirkomulag, þú litla elskulega Helen?”
Um leið og hann sagði þetta, leit hann í
augu hennar. Hann sá þar eitthvað sem sem
benti honum á, að efi og mótstaða væri í vænd
lijá henni. ,
“Þú talar svo undarlega, RudoTp Arm-
strong, að eg skil b'g tæplega. Hvað er það
sem þú meinar með þessu? Á þetta að verða
brúðkaupsferð olíkar? Á að vígja okkur
þetta kvöld?” »
R. S. ROBINSON
Stofnsett 1883 KAUPIR og SKI.PR HöfuSstóll $250,000.0«
Loðskinn, Húðir, Seneca Rætur, UII, Feldi
OSS VANTAR TAFARI,At’ST rnikiS af MCSKKAT8, WOI.VE8 og MINK
meft eftirfylgundi Hda verfti I stóruni OK smiium kaupum:
ÍVINTER RATS .... $6.50 to $3.00 MIK, l'rime Pale .$25.00—$12 00
PAI.L RATS. $4.00 to $2.00 WOLF, Fine Caaed No 1 $28.00—$10.
SHOT and CUT.... .... $1.25 to _50 WOI.F, Fine Cased No 2 $18.00—$7.
KITS.................25 to ,15 WOLF, No. 3 .......$2.00—.«,-.00
MINK, Prime Dark ....$35.00 to $18.00 WOLF, No. 4 .........50
Eins ok ailar aftrar tegundir moð bozta vorði.
VEKDI.I.STI, SEM NC ER GILDANDI
Salted BEEF HIDES .. 25«—23« I KALFSKINS 45c—35« KIPS 30«—25«
Frozen BEEB' HIDES _.22c—19« | HORSE HIDES .....$10.00 to $5.00
Uxa, Stlra, og Bola húðir, einníg brennmerktar .hOðir að tiltölu lœgri
lliiöir borgast hatsta markaðverði daginn «r |>ær koma tll vor.
SEND STRAX til 157-63 RUPKKT Ave. og 150-6 PACIFIC Avc., WINNIPEG
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljóimyndasmiðir
Scott B ock, IVIain Street South
Simi hfl. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta Ijósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstn og brztu í Canada.
Areiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
T/éNV/*ViVéY VéWéVVéVT/éS VéS
Allar Allar
tegundir af \ tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Kaupið
Kolin
Undireins
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
————1———————m
FULLFERMI AF ÁNŒGJU
RCSEDALE KOL
Óviðjafnanleg að endingu og gæðum. Spyrjið nágranna
yðar, sem hafa notað {>au. Ávalt fyrir liggjandi
birðir af Harðkolum og Við
Thos. Jacksnn & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-64
Forðabúr, Yard, í vesturbænum:
WALL STREET og ELLICE AVENUE
Talsími: Sher. 71.
RAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.