Lögberg - 06.05.1920, Blaðsíða 3

Lögberg - 06.05.1920, Blaðsíða 3
LOGBERG, FIMTUDAGINN 6. MAÍ 1920 ttlfl. 3 HELEN MARLOW EFTIB Óþektan höfund. Hún nuggaði liöndum saman, án þess að geta grátið, um leið og hún sagði kveinandi í á- sakandi róm: “Hvernig getur það verið mögulegt, að þú hafir verið falskur gegn mér, sem þú elsk- aðir svo innilega?” Hún hafði alt af álitið liann vera svo göf- ugan, og treyst honum s\ro vel. Fyrir hennar augsýn var hann, mikilhæfari og göfugri, en i okkur annar maður. Þegar honum var fvlgt til grafarinnar með miklum og mörgum lieið- ursmcrkjum fyrir það livað hann hafði verið fyrir meðborgara sína, lá við að lijarta liennar a-tlaði að springa af sorg. Hún hafði verið trygg endurminningunni um hann; hún hafði tilbeðið litlu stúlkuna, sem * leit á hana með bláu augunum sínum, og þegar þessu barni var stolið frá henni, lá við að hún yrði brjáluð. En þetta var það versta af öllu—að vita, .að hann hafði svikið hana—að hún var ekki ein um að eiga ást hans — að hann hafði ekki verð- skuldað þá tilbeiðslu og það traust, sem hún hafði ávalt borið til hans og alt af sýnt hon- um; hann verðskuldaði það, hafði hún álitið. Nú stóð hún þama og starði á liina fögru mynd hans, og áður en löng stund var liðin, sneri hún myndinni aftur að veggnum, hné niður á stól og gi'ét hátt og lengi, um leið og hiin stamaði: “Ó, guð minn góður! Láttu mig ekki hata liann í gröfinni. Gefðu mér styrk til að gleyma synd hans gegn mér.” 49. Kapítuli. En hvað Helen var glöð yfir því, að hafa Gladys sína aftur hjá sér. Henni gat hún sagt frá sinni beisku sorg, sem hún hafði ekki viljað segja Nathalíu né frú Monteith. Hún sagði þessari góðu vinu sinni, sem var .'Vo rík af samhygð, fm öllum tilfinningum hjarta síns; hún sagði henni frá öllu, sem fyrir sig hefði komið, síðan hún tók að sér þessi leik- hússstörf — og einnig alt leyndarmálið um ætt- emi sitt. En að einu leyti var hún dularfull gagnvart henni eins og öðrum, og það var um ástina, sem Fred Oakland bar til hennar og hafði borið og sem hún í heimsku sinni hafði forsmáð r- það var sagan um hina rólegu ást, sem hún nú bar til hans. Hún gat sagt Gladys um alla þá velvild, sem hann liafði sýnt henni, en ekki gat hún trú- að henni fyir því, að hún hefði verið svo heimsk að fleygja frá sér jafn-göfugu hjarta, sem fá- ir ,eða jafnvel enginn annar átti. Gladys gat því ekki skilið, af hverju það var, að Helen var stundum svo angurvær. Hún hélt að það gæti verið af gremju yfir hinni svívirðilegu fram- komu Armstrongs, sem væiú orsök til þessa, en liún, furðaði sig líka á því, að enginn, sem elsk- aði hina nafnfrægu og fögru söngmeyju með sannri ást, skyldi hafa opinberað henni ást sína og beðið hennar. “Nei, Gladys”, sagði unga stúlkan að síð- ustu, “nú þekkir þú alla þá beiskju ogóánægju, sem kom mér til að flýja landið, sneypuleg jafn- vel gagnvart þeim, sem mér þótti vænst um.” Gladys strauk hendinni blíðlega um höfuð hennar og svaraði: “Ó, Helen, þií getur naumast gert þér hug- mynd um hve glaðar við urðum, þegar við feng- um áreiðanlega vissu fyrir því, að þú hafðir ekki gleymt okkur. Eg gerði þér alt af órétt í huga mínum, af því að eg hélt, að þú skeyttir ekki um okkur, værir kærulaus og óþakklát fyrir alla mína ást til þín.” “Ásakaðu þig ekki fyrir það, Gladys, því eg veit að kringumstæðurnar töluðu á móti mér. En aldrei, nei, aldrei gat eg gleymt, eða hefi g'leymt þeirri ást, sem þú sýndir mér, né allri þinni góðvild. Bauðst þú mér ekki heimilis- lausri og og yfirgefinni stúlku, til heimilis þíns, varst mér sönn vinstúlka og breyttir við mig eins og systur? Eg var í sama herbergi og þú, borðaði ásamt þér og fann að eg var velkomin. Hvernig átti eg þá að gleyma eða verða kæru- laus og vanþakklt fyrir þína sönnu, hreinskilnu gestrisni og innilegu góðvild? Nei, góða Glad- ys, vanþakklæti er galli, sem vanalega er tíðast- ur hjá lágt liugsandi persónum; hjá mér skalt |)ú aldrei finna það. Þú skalt verða sannfærð um, að eg ber hina hlýjustu ást til þín, og eg skal reyna að borga þakklætisskuld mína. ” “Ó, kæra Helen,” sagði Gladys, “þú hefir gert meira, en að borga hana.” “Ó, nei, Gladys mín góð; en eg hefi hugsað mér ptórt áform viðvíkjandi þér,” sagði Helen raeð glaðlegu brosi, sem orsakaði það, að tárin í augum hennar hættu að renna, og ínin bætti við: “Þú veizt, að eg er nú bráðum orðin rík, kæ.ra Gladys. Eg fæ nú liðug fimm hundruð dollara um vikuna, og eins og stendur á eg fleiri peninga, en eg veit hvað eg á að nota þá til. Þú hlýtur því að skilja, að eg vil láta þig Tijóta góðs af þeim. Eg skal fá þann dugleg- asta lækni í New York til þess að annast þig og gera þig heilbrigða. Það getur verið að hann segi, að þetta norðlæga loftslag sé of kalt fyrir veiku lungun þín, og að þú verðir að dvelja um tíma í heitara loftslagi. Geri hann það, ætla eg að senda þig suður til Florida, svo að þú getir verið þar í vetur, og liin góða frú Angus skal fara með þér og annast þig þar, með allri þeirri umhyggju, sem hún á til.” “Ó, nei, Helen, þú ert of góð við mig.” “Nei, á engan hátt, Gladvs. Tókst þú mig ekki að þér, eins og eg væri litla systir þín, þeg- ar eg var fátæk og án ættingja og vina? Hver getur vitað, hver forlög mín hefðu orðið, ef þú hefðir ekki tekið mig að þér? Hve góð þú varst við mig? Hve vel þú gættir mín? Hve þolin- móð þú varst gagnvart sjálfselsku minni, þegar þú ráðlagðir mér eitthvað gott og hyggilegt? ó Gladys, þú varst mér í raun og veru hin sanna elskandi eldri systir, og það munt þú alt af verða.” Gladys gat að eins grátið og með gleði- geislandi andliti þegið. hennar góða tilboð. Veikindi og ógæfa höfðu farið þannig með hana að alt hennar fyi*verandi fjör og kátína höfðu yfirgefið hana. Líf hennar hafði ekki verið það sem það gat hafa orðið, ef ekki lítt þolandi mótlæti hefði mætt henni. Nú var það svo inn- dælt fyrir hana, að mæta svo mikilli góðvild og umhyggju, og allur kvíði var af kærum höndum hrifinn burt frá henni og lyft af herðum hennar. “Guð er mjög góður við mig. Mínir síð- ustu dagar líða burt í friði,” sagði hún lágt. “Þínir síðustu dagar eru langt í burtu, kæra systir. Þú ferð nú til suðurlanda til þess að verða frísk, og það munt þú einnig verða í hinu sólauðga landi, og við eigum eftir að vera saman mörg ánægjurík ár,” hrópaði Helen með æskunnar ákafa og vonum. 50. Kapítuli. Helen og Nathalía voru komnar heim, eftir að fylgja Gladys og Angus niður að bryggj- unni og séð þær fara af stað til hinna sólauðgu suðurlanda. Undir eins og söngmærin kom inn í herbergi sitt, rétti Harriet Hall henni bréf, sem húi} sagði að hefði komið á meðan hún var úti. Fyrir fáum augnablikum síðan hafði fall- ega andlitið hennar Helenar verið blóðrjótt, sökum hins napra desemberstorms; nú urðu kinnar hennar náfölar, þegar hún las bréf Rudolph Armstrongs, því frá honum var það og hijóðaði þannig: “Fegursta Helen! — Þér gerið mig brjál- aðan með þeirri fyrirlitningu, sem þér sýniS mér. “Hefi eg ekki með mínu heiðvirða og hrein- skilna tilboði afplánað hina þriggja ára gömlu yfirsjón mína? Viljið þér aldrei fyrirgefa mér hana? “Eg hefi iðrast þeirrar heimsku með bit- urri iðran, og eg elska yður með svo heitri ást, að eg get ekki þolað hana. Eg get ekki aftur tekið á móti afþökkun eð>a neitun, án þess aftur að reyna að vinna sigur, og eg verð að reyna það, ef þér skiftið ekki skoðun. Það ei orðiÖ alræmt, að þér hafið neitað Sir Lorimer Lovel, að giftast honm. Var það af því, að í hnga yðar bjó enn þá hlý tilfinning til mín, þótt þér . að því er séð verður sýnið inér fyrirlitningu? Eg hefi vogað að gera mér slíka von, og hjarta mitt er þrungið af ást til yðar. Eg Verð að sjá yður, og þér hafið samt sem áður neitað mér um að nálgast yður. Eg hefi nú verið þvingaður til að verða húsbóndi, þar sem eg hefði með á- nægju viljað vera þræll yðar. “Eg verð að krefjast þess af yður, að þér finnið mig innan tuttugu og fjögra stunda. Ef þér samþykkið þetta, inunuð þér finna mig sem hlýðinn þræl yðar; ef þér neitið þessu, þá eigið þér í mér reglulegan óvin yðar um allan ókom- inn tíma. Þér megið ekki gleyma því, að eg hefi í mínum höndum leyndarmálið um yðar lé- lega ættemi. Ef eg vildi opinbera það, þá mun hvert blað í bænum flytja nákvæma skýrslu um það á morgun. Hugsið yður, setjið yður inn í það, hvernig þér munduð verða hið al- mennasta umtalsefni fyrir allan almenning, sem áður hefir dáðst að yður, hve glaður almenn- ingur yrði yfir þessu hneyksli. Það yrði auð- vitað stórkostleg auglýsing fyrir yður; fjöldi fólks myndi flykkja-st í leikhúsið til að sjá yður — máske.þér munduð ekkert skeyta um það — en það mundi næstum merja hjarta frú Douglas. Yður þykir vænt um frænku mína, er það ekki? Viljið þér gera nokkuð til þess að olla henni elcki allrar þessarar sorgar, allrar þessarar kveljandi tilfinningar? Svo, ef þér viljið það, þú komið þér og finnið mig og talið við mig, að eins stutta stund, eða -i- , “Eg bíð eftir fljótu syari frá yður í Union League Club. “Yðar vinur, “Rudolph Armstrong.” Ó hve örvilnuð Helen varð yfir þe«su bréfi. Því verður ekki með orðum lýst. Það var af- ar-grimm, hræðileg hótun. AÍlur roði hvarf af andliti hennar, og blóðið fraus næstilm í æðum hennar. Hún var mikillát þessi söngmeyja, og hún hafði líka nokkuð til að verah reykin af — feg- urð sína og nafnfrægð —, en hún vildi með fús- um vilja sleppa öllu þessu fyrir smánarlaust naín — að vera alin af móður, sem var gift föður hennar. Mikillæti hennar gat ekki þolað slíka smán, og hún kvaldist alt af við að hugsa um þessa ó- gæfu, sem liékk yfir henni. ? Átti hún líka að fá þessa smán opinberaða yfir alt landið og verða aðal umtalsefni al- mennings, sem af þesu leiddi efunarlaust? Ó, hve það yrði hræðilegt og drepandi. Hún gæti ekki þolað það . Aldrei gæti hún aftur komið fram fyrir al- menning, þegar Rudolph Armstrong væri bú- inn að sepda út í heiminn söguna um ætterni hennar. Nei, það gæti hún aldrei. Hvað gagnaði það henni, þó hún hefði eins aðlaðandi framkomu og þokkagyðja í Athenu á hennar ágætustu tímum? Hvað gagnaði það henni, þó hún gæti sungið eins og næturgali? Hún gat ekki hugsað um neitt annað, ekki mun- ( að eftir neinu öðru, en að hreint blóð rann ekki um æðar hennar. Og við þetta bættist frú Douglas! Helen Iþótti vænna um hana, heldur en hún gat gert sjálfri sér grein fyrir; hún fann, að hún gæti fórnað öllu fyrir hana. Hvernig ætti hún að geta þolað, að þessi ljóta hneykslissaga bærist út um heiminn? ó, hve frú Douglas mundi taka þetta nærri sér. Hún liefði í manni sínum séð hinn göfugasta mann, já, næstum tilbeðið hann, og nú átti að smána nafn hans. Hún hraðaði sér að hallborðinu sínu og skrifaði með hryllilegum flýti þessar ósaman- hangandi línur: i “Komið þér til mín. Látið mig strax fá að vita, hve mikillar miskunnar eg má vænta mér af yður, slík ófreskja, sem þér eruð. H.” Aður en ein stund var liðin, stóð hann við hlið hennar í hinu rúmgóða viðtalsherbergi. Þetta var í fyrsta skifti sem þau fundust síðan þann morgun, þegar hann í nærveru móð- ursystur sinnar hafði fleygt því beint í andlit hennar, að hún væri sú stúlka, sem ekki væri fædd í löglegu hjónabandi. Hún hafði aldrei getað gleymt þessu, og á þessu augnabliki ómuðu orð hans frá þeim inorgni í eyrum hennar aftur. 1 það skifti lá hann fyrir fótum hennar, til þess með hótunum að get náð í já hennar; þá gat hún veitt biðlun iians mótstöðu, með því að flýja langt í burtu frá bonuni. En nú var öðruvísi ástatt. Hún gat nú ekki þrjóskast og sært hann með þeim orðum, sem hann verðskuldaði; hún gat að eins staðið fyrir framan hann þögul og föl, til að bíða eftir því, sem hann ætlaði að segja. Hann knéféll auðmjúkur við fætur hennar, sem húsbóndi og þræll á sömu stundu, eins og hann hafði sagt í bréfinu. “Helen,” sagði hann, “eg býð yður hjarta mitt í heild sinni, ásamt einu hinu helzta og göf- ugasta nafni í hinni stóru borg New York. Sannar þetta ekki hve heitt og innilega eg elska yður?” Hann bað auðmjúklega, og dökku augun hans litu til hennar með innilegri ást. En augnatillit hans hafði engin áhrif á hjarta hennar. Allar hugsanir hennar um þennan mann voru blandnar hatri; hann hafði fyrir nokkrum árum reynt með svívirðilegri gildru að ná henni á sitt vald, án iþess að giftast lienni. Eins og hann stóð þarna, fallegur og myndarlegur, sá hún í honum að eins grimman og djöfullegan óvin. Þegar hún leit nú á hann með þeirri fyrir- litningu, sem hrein og saklaus stúlka getur sýnt í augum sínum, breyttist svipur hans undir eins. Það boðaði hættulega aðvörun; með þungum og hótandi svip stóð liann upp og spurði alvarleg- ur og ákveðinn: “Hverju svarið þér, Helen?” Það lá afar - mikil fyrirlitning í djarfa svarinu hennar: “Eg 'Skyldi neita þúsund sinnum, ef eg ætti frjálst val, en liver yrði þá liegningin?” “Opinberun,” sagði hann omeð háðslegum hlátri, svo hryllingur fór um hana, eins og ís- köld vindgola hefði troðið sér í gegn um hlýja og skrautlega herbergið. “Þér eigið við—” hrópaði hún með örviln- andi rödd. Hann hló sigrihrósandi, af því hann vissi, að valdið var nú í sínum höndum. “Eg á við,” svaraði hann kuldalega, “að þér getið nú valið sjálfar. Þér getið gifzt mér og tekið pláss yðar sem kona miljónera, á með- al hinna helztu fjölskylda í N. York félagslíf- inu, þar sem eg klæði eina af hinum fremstu stöðum, eða — þér getið neitað mér, og þá skal eg láta alla íbúa landsins vita hverrar ættar þér eruð.” Hún hafði vitað, að hann mundi segja þetta, og þó lá henni við yfirliði af hræðslu, þegar hann talaði þessi orð. Hún áttaði sig nú samt og ýtti frá sér með höndunum, eins og hún væ'ri að hrinda einhverju hræðilegu í burtu og stamaði: “Þér eigið enga ögn af meðaumkun. Hvernig getið þér fengið yður tij að skaprauna svo hinni ágætu konu, sem þér eruð svo náskyld- ur — yðar eigin föðursystur?” “Eg tek ekki tillit til annars en mín sjálfs, og engum skal eg hlífa, ef þér neitið að giftast mér.” “Ó, hamingjan góða, hvílík ófreskja þér eruð! Hve langan tíma viljið þér gefa mér til að komast að ákveðinni niðurstöðu?” “Þér verðíð að játast mér nú, áður en eg yfirgef yður, annars fer eg beina leið til ein- hvers fréttablaðsins undir eins, og á morgun snemma—5” Hiæðsluóp hennar greip fram í fyrir honum. “Ó, nei, nei.” Hann leit á hana með sigurbrosi og sagði: “Samþykkið þér? Viljið þér verðq, konan mín, elskaða Helen?” “Eg hata yður! Eg fyrirlít yður!” hróp- aði hún með skjálfandi röddu og fyrirlitlegri. “En,” bætti hún við alveg utan við sig af von- lausri örvilan, “eg vil verða konan yðar, Rud- olph Armstrong, til að vernda hina eðallyndu konu, sem eg elska svo innilega. Hún skal ekki .kveljast af þessari eitniðu ör, sem þér með svo djöfullegri ilsku beinið að henni, til að trufla og eyðileggja hugarró liennar.” Fred Oakland sat í hinu viðfeldna leigu- herbergi sínu í London og leit fljótlega á bréfin og blöðin, sem pósturinn hafði fært honum þenna morgun. Inni var bjart og hlýtt ojg þægilegt, en úti var loftið þvkt og nokkur snjó- koma, sem fauk um kring; þetta var í desembcr- mánuði. Aldrei liafði hinn ungi söngvari átt göf- ugra né fegurra útlit en nú, þar sem hann’ sat við hallborðið sitt. Hann var rauuar dálítið fölur eftir veikina, sem liann hafði orðið fyrir, en það hjálpaði nú einnig til að gera útlit hans enn þá viðfeldnara. Auk blaðanna lágu fjölda mörg bréf fyrir framan hann, flest þeirra í viðskiftatilgangi. Tilboð um stöðu Aem söngmaður o. s. frv.; og nú sneri hann sér að prívat bréfunum; meðal þeirra voru nokkur frá ungum rómantiskum stúlkum, sem með mjög fögrum orðum hrósuðu söng hans. , E það var að eins ein stúlka,, sem hafði fyr- ii löngu síðan liaft áhrif á hann, og þau mjög alvarleg, og það var Helen Marlow. Þegar hann hafði fljótlega lesið sum af bréfunum, kom hann auga á eitt, sem hann þekti rithönd áritunarinnar á; það jók lionum mik- illar ánægju, því það var frá hinni kæru frú Douglas, sem honum þótti svo vænt um. Hann hafði ekki búist við að fá bréf frá henni nú; því það var ekki mjög langt síðan að hún hafði skrifað honum, og hann var enn ekki búinn að svara því. Hugsið yður annað eins! Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekiir að eins fáar vikur að verða fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna, að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörghundr- uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina. Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu. Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá. HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi) Barber Gollege, 220 Pacific Avenue, Winnipeg. útibú: — Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary. \T s • •• 1 • as* timbur, fjalviður af öllum Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al.- konar aðrír strikaðir tiglar, hurðir og gluggar. Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir | að sýna þó ekkert sé keypt. j The Empire Sash & Door Co. Límítsd HENRY AVE. EAST WINNIPEG Allar tegundir aí Allar tegimdir aí KOLUM EMPIRE COAL COMPANY Ltd. Tals. Garry 238 os 239 Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga verður meiri þörf en nokkru sinni áður i sögu þessa lands. Hví ekld að búa sig undir tafarlaust? Vér kennum yður.Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir véla — L head, T head, I head, Yalve in the head 8-6-4-2-1 Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf- magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga. Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum tímans. Vulcanizing verkamiðja vor er talin að vera sú lang- fullkomnasta í Canada á ailan hátt. Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann- fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna. —Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til þess að skoða skóla vorn og áhöld. GARBUTT M0T0R SCH00L, *Ltd. City Public Market Building. CALGARY, ALTA. 71 A. CARRUTHERS Co. Ltd SENDIÐ Húðir yðar,Ull,Gœrur, Tólgog Seneca rætur til næstu verzlunar vorrar. VJER greiðum hæsta markaðsverð. VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja. Adalskrifstofa: WINNIPEG, Manitoba ÚTIBÚ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask., Saskatoon, Sask.; Edmonton, Alta.; Vancouver, B. C. KAUPID BEZTA BLADID, L0GBERG. 51. Kapítuli.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.