Lögberg - 10.06.1920, Blaðsíða 3

I
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. JÚNÍ 1920
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIK
Óþektan höfund.
Næsta morgun komst hún aS því, sér til
undrunar, að Nathalia liafði farið með __ Sir
Lorimer til listaverka verzlunar, þar sem hann
vildi njóta ráðlegginga hennar með tilliti til
ýmsra smámuna, er hann ætlaði að kaupa
fvrir jólin.
Það var sem steini væri létt af Helen.
þegar hún fékk að vita þetta; en lnín sagði
hörkulega við sjálfa sig:
“Nathalia er of mikil daðurdrós, hún
Ieikur sér nú jöfnum höndum að Oakland og
Lorimer með staðfestuleysi sínu. Mér þætti
slæmt ef hún gæti ekki gert Oakland lánsam-
an.M/
Hún lét þernu sína fara með sér, og ók frá
einni verzlun til annarar. Helen var svo fljót
að kaupa l»að, sem hún hafði skrifað hjá sér
til minnis, að minsta kosti megnið af því, að
hún var búin að því fyrir hádegi. Hún kom
heim glöð í bragði yfir því sem búið var, en
hún var þreytt, og áleit sig finna til dáþtils
höfuðverkjar.
“Eg a’tla að eins að líta inn til frú Mont-
eith fáeinar mínútur, Fadetta sagði hún við
þernuna, “svo ætla eg að borða ögn í rúminu
og hvíla mig svo í þrjár stundir.”
Fadetta færði hana úr þykka kjólnum, sem
hún hafði verið klædd í vagninum, færði hana
í mjúkan og léttan kjól, og fór svo að sækja há-
degismatinn.
Þegar hún kom aftur, færði hún henni nafn
spjald frá Rudolph Armstrong; á bak þess var
skrifa með blvanti:
“Eg verð að fá að tala við þig örstutta
stund. Eg 'hefi nokkuð mjög áríðandi að segja
])ér.” ,
Margar hrukkur mvnduðust á enni Hel-
•enar.
“Eg vil engan mann sjá í dag. Segðu
honum að eg sé veik — næstum alveg magn-
þrota, og að eg verði að hvíla mig í allan dag.
Hann getur komið á morgun kl. ellefu,” sagði
hún, og þernan fór ofan með þessi boð, en und-
raðist yfir því með sjálfri sér, livernig ásig-
komulagið væri milli þessara tveggja.
Hr. Armstrong er eflaust geðríkur, hugs-
aði hún, því hún lieyrði liann 'bölva illilega á
milli tannanna , þegar hann fékk þessi boð.
En hann vissi vel að hér var gagnslaust
að koma með mótsagnir; hann fór því burt og
sagði um leið, að hann ætlaði að koma á morgun
á ákveðinni stimdu.
Hann var orðinn mjög órólegur yfir því,
að gifting þeirra ætti ekki að fara fram fyr en
næsta vor. Aðvörun Harriet Hall, hafði kom-
ið honum til að vilja þvinga Helenu til, að hún
ætti sér stað fyr.
Hann vissi að hún mundi verða því and-
stæð, en nú ætlaði hann hvorki að skeyta um
þrjósku liennar né bænir. Hún var í lians
valdi og liann ætlaði að haga þessu eins og hann
vildi sjálfur.
Hanu hafði aðrar ástæður en ást sína, til
þess, að vilja flýta giftingunni eins mikið og
mögulegt væri.
Frestunin var hættuleg, og hann vildi ekki
stofna sér í neina ábyrgð. Hún skyldi verða
kona sín, áður en leikfélagið færi til Pliiladelp-
iu.
61. Kapítuli.
Þetta kvöld fór Fred Oakland ekki í leik-
* húsið, en sat aleinn í þerbergi sínu í ömurlegu
skapi, þar eð honum fanst, að liann vrði að
fleygja frá sér öllum vonum um, að geta orðið
eiginmaður Helenar. Oleymt henni gat hann
*kki, ást hans til hennar var of rótgróin til
þess.
Eftir nokkra umhugsun sagði hann við
sjálfan sig.
“Eg ætla að fara og heimsækja Bessí
frænku, og segja henni hve gaguslaus áform
mín hafi orðið.” Litlu síðar var hann hjá
henni.
Hann hafði ekki komið á heimili hennar í
nokkra daga, og furðaði sig á þýí, að finna hana
liggjandi á legubekk í morgunkjól. Hún var
injög veikluleg, og fyrir neðan augu hennar var
mikill roði.
“En góða frænka Bessí, þú ert veik og
lést mig ekki vita það.”
“Þú vanræktir að koma liingað; í marga
daga liefi eg ekki séð þig hér, og eg gat ekki
fengið inig til að biðja þig að koma, þegar þú
gerir það ekki af sjálfsdáðum.”
“Kæra frænka, fyrirgefðu mér; eg hefi
verið eigingjarn, og að eins hugsað um mín
oigin málefni. Eg hefi, þrátt fyrir alt ráða
hrugg og brögð, engin áhrif getað Íiaft á Helenu '
Þegar ölíu er á botninn hvolft, mun þó hinn
lélegi Rudolph AVmstrong fá hana.”
“Ef hún getur gifst honum að eins vegna
peninganna lians, þá verðskuldar hún ekki að
þú sért að reyna að ná í hana,’’ sagði frú
Douglas.
“En við skulum nú tala dálítið um okkur
sjálf,” sagði hann kvíðandi og spurði svo:
“Hve lengi hefir þú verið veik?”
“Eg er í raun réttri ekki veik, en eg er svo
viðkvæm og þreytt. Eg bvst við að það komi
af því að eg get lítið ‘sofið um nætur.”
“Kvelur þú þig með því, að hugsa um þetta
særandi leyndarmál ?” spurði hann. “Get-
nr þú ekki útrýmt því úr huga þínum?”
“Nei ekki meðan eg lifi,” sagði lnin og
stundi. “ó, Fred, eg elskaði hann svo heitt
og bar takmarkalaust traust til lians. Eg hefi
fengið ólæknandi hjartasár af því að hevra, að
eg hafi misskilið hann.”
“Frænka, eg ætla að fá Alden lækni með
mér hingað, það er maður, sem við megum
treysta.” Hann gerði það líka, og Jæknirinn
gaf henni lyf og önnur efni til að auka svefninn.
Oakland ásetti sér að taka frænku sína með sér
í ferðina til New England; hún gæti haft gott
af slíkri tilbreytingu; máske liún gæti með því
gleymt liinum þungu liugsunum sínum um tíma.
Iíann stakk upp á þessu við hana og hún sam-
þykti það.
62. Kapítuli.
Helen sat þóttafull og óhrædd fyrir fram-
an Rudolpli Armstrong, og hvíti morgunkjóll-
inn liennar, sem umkringdi liana með stórum
fellingum, orsakaði það, að liún leit út eins og
furstalegur kvenndrotnari.
“Eg hefi sagt yður, hr. Armstrong, að eg
liefi ekki tíma til að tala við yður. Hvers
vegna reynið þér, þrátt fyrir það, að ama mér
með lieimsóknum yðar?” sagði hún kuldalega.
“ Það er af því eg elska yður, fagra Helen,”
svaraði liann.
Varir liennar lmykluðu sig fyrirlitlega,
sem kom honum til að segja enn fremur:
“Og af því þitt þrjóskulega daður liefir
eyðilagt þolinma'ði mína, og neyðir mig til að
setja þér skilyrði mín.”
“Setja mér skilyrði — mér,” hrópaði hún
undrandi og andstæð, svo að hið þóttafulla út-
lit bláu augnanna liefði átt að sannfæra hann
um, að liér voru vonir hans á sandi bygðar.
Og þó studdi hann olnboga sínum á mar-
mara borðið og horfði á hana brosandi, sem
átti að benda á það, að hann vissi að valdið var
í sínum höndum.
“Þú hefir lofað að giftast mér,” sagði
hann rólegur.
“Já, eg lofaði að giftast vður Rudolph
Armstrong, en eg sagði yður, að eg hefði við-
hjóð á yður, og að eg væri alls ekki fús til að
þola komu yðar hingað. Hvers vegna hafið
þér þá troðið yður hingað inn til mín?”
“Eg skrifaði á nafnspjaldið mitt í gær, að
eg hefði nokkuð mjög áríðandi að segja þér”,
svaraði hann.
“Segið þér það þá undir eins, því eg get
að eins dvalið fáein augnablik hjá yður,” sagði
hún. “Frú Monteith er miklu lakari í dag,
og eg verð að vera hjá lienni.”
“Eg kom, Helen, til að biðja þig að ákveða
að giftingardagur okkar verði fyr en áður var
ráðgert,” sagði liann.
Eldingar komu fram í bláu augun henn-
ar.
“Fyr en ákveðið var. Og það, þegar-eg
helzt vil að það komi aldrei fyrir. Þér eriitj
tæplega með öllu viti..”
“Eg cr orðinn utan við mig, af því alt af er
liwðst að ást minni og altaf talað um frestun
brúðkaupsins. Eg get ekki þolað þetta leng-
ur. Þú skalt verða konan mín.”
“Eg hefi lofað að giftast yður, [vegar vist-
artími minn er úti við leikhúsið, sem verður
seinasta marz. Ef þér verðið of kröfuharður,
vil eg alls ekki giftast yður.”
Framkoma hennar öll sýndi mótstöðu; eld-
ingarnar í augurn hennar blikuðu og hún var
sannarlega tíguleg í reiði sinni.
Hann leit á liana með aðdáandi augum og
óskaði einkis fremur, en að liún væri hans.
En ekki þorði hann að nálgast hana. Hann
sagði að eins með tilliti til skilmálanna á milli
þeirra:
“Viltu eiga á hættu að leyndarmálið sé
opinberað?”
Hún var í því skapi, að hún skeytti ekki um
neitt, og svaraði lionum:
“Stundum hugsa eg sem svo, að eg mætti
heldur liætta mér út í hvað sem væri, heldur en
að eiga nokkurt samband við yður.”
“Eg þakka yður fyrir fagurgalann,” sagði
hann svo æstur af reiði, að hann var mjallhvít-
ur í andliti.
Hún rykti höfðinu til fyrirlitlega, og hann
bætti við:
“Svo kvíði þinn fyrir frú Douglas, er þá
blátt áfram lýgi. Þú hefir enga samhygð með
henni; þú vilt engu fórnfæra hennar vegna, svo
alt er þá látalæti.”
Þetta var beitt og eitruð ör, sem hann sendi
af ilsku sinni, en amþlit hennar tók strax kvelj-
andi breytingu, svo það var augljóst, að hann
hafði hitt takmark sitt rétt.
“Ó, guð minn góður!” lirópaði hún ör-
vilnuð og nuggaði höndunum saman af sárum
hugartilfinningum.
“Eg elska hana svo innilega, en eg hugsa
— stundum — að fórnfæring mín sé stærri,
heldur en eg ætti að liafa hana liennar vegna og
hættunnar, sem yfir henni vofir. Eg veit að
hún mundi ekki leyfa það, ef hún vissi um það.
Ó, lir. Armstrong, hugsið um hve liræðilegt það
verður. Eg er en svo ung — ekki tví^ug enn
þá — og svo selja mig í yðar hendur fyrir alla
æfina mína — yður, s^m eg aldrei get elskað —
því hjarta mitt er fult íd’ ást til annars manns.’
“Þú átt við Frea Oakland,” sagði liann
háðslega, fölur af reiði. “Ha! hugur lians
hefir nú þegar snúið sér burt frá þér; nú elskar
hann Natlialiu Barnes. Mér þykir það mjög
leitt. Mér hefði þótt vænt um, að hann hefði
haldið áfram að elska þig, svo sorg hans yfir
sð missa þig, hefði ankið á ánægju mína.”
“ Þér eruð djöfull,” hrópaði hún , og í fyrsta
skifti gladdist hún yfir því, að Oakland elsk-
aði vinstúlku hennar, það mundi draga úr sig-
ur hrósi óvinar síns.
Hann las hugsanir hennar, en brosti að
eins að hrakyrðum hennar, þegar hann svaraði
“Fyrst að skoðun þín á mér hefir ekki batnað,
við hina takmarkalausu þolinmæði, sem eg hefi
veitt dutlungum þínum, fallega stúlka, skil eg
ekki hvers vegna eg á að þola þetta lengur, eg
græði ekkert á því að bíða með þolinmæði. Eg
skal þess vegna segja ])ér, að eg hefi ákveðið,
að við giftum okkur á nýársdag.”
“Aldrei”, lirópaði liún æst.
“Bíddu þangað til eg hefi sagt alt.” sagði
hann og bætti við:
“Gifting okkar skal fram fara liinn fyrsta
janúar, en eg er fús til að gera nokkrar tilhliðr-
anir.”
“Tilhliðranir?” spurði hún.
“ Já, til dæmis. Það má vera leynd gifting
Slíkar giftingar eru algengar, eins og þú veist
í þeirri stétt mannfélagsins, sem þú tilheyrir,
fyrst þú ert leikmeyja,” sagði hann með háðs-
legum svip. “Þá getur þú haldið áfram að
leika allan skemtanatímann, án þess að eg skuli
trufla þig, því eg skal lofa þér því, að þú skalt
að eins vera kona mín að nafninu til; í apríl
verður svo gifting okkar opinberlega kunn-
gerð.”
“Hvers vegna viljið þér hraða giftingu
okkar á þenna hátt? Hvaða gagn er að því?”
spurði hún með þvingaðri ró.
“Eg vil vera viss um þig, viss um að þú
sért mín. Hræðslan yfir að missa þig að síð-
ustu, eltir mig og kvelur. Eg krefst þess því
ófrávíkjanlega, að við giftmn okkur með Jevnd,
svo eg sé alveg viss um þig”.
“Og ef verð nú ekki við þessari ósk, hvað
svo?” spurði liún skjálfandi.
“Þá skyldi eg ekki geyma leyndarmálið
einum degi lengur. Þvingaðu mig ekki til að
opinbera það.”
“Hafið þér engar tilfinningar, enga sam-
vizku? Hvernig getið þér fengið yður til að
særa föðursystir yðar svo miskunarlaust?”
spurði hún viðkvæm.
Hann svaraði alveg tilfinningarlaus og án
nokkurrar mannúðar.
“Eg er ekki skyldugur að taka neitt tillit
til hennar. Henni hefir aldrei þótt vænt um
mig, en allri þeirri umhyggju og ást, sem eg
átti kröfu til, hefir hún veitt Fred Oakland.
Eg skal gleðjast yfir því, að sjá hvernig hún
lcvelst, þegar málefni þetta verður opinbert.
Þú munt nú skilja, að eg legg grímuna frá mér,
og sýni þér greinilega hver eg er. Eg tek að
eins tillit til minna eigin þarfa; fyriit og fremst
minna eigin óska, og engum vil eg hlífa, sem
setur sig upp á móti mínum síðasta vilja.”
Þetta kom lienni til að skjálfa, þó hún væri
ákveðin í því að láta ekki þvinga sig. Hún
lievrði nú hve skeytingarlaus, tilfinningalaus
og illur liann var. Hann hataði alt og alla,
sem köm á milli hans og fýsna hans.
“Ó,” hugsaði hún, “ef eg hefði gefið Oakland
jáyrði, þegar eg var ltil og ómerkileg bendinga
dansmeyja; eg væri þá gæfurík kona hans nú;
hann væri verndari minn, og hinu vondi Rud-
olph gæti ekki gert okkur neitt ilt. Ó, það var
mín yfirsjón, að eg lofaðist ekki að giftast hon-
um, en aldrei hefir nein heimsk stelpa mætt
harðari refsingu fyrir yfirsjón sína en eg hefi
gert. Ó, ef mögulegt væri að gera þetta alt
aftur á sama hátt, en sú ánægja, sú blessun
sem það yrði.”
Hún vissi að engin orð, engar fortölur eða
bænir, mundu hafa ^hrif á þetta steinhjarta.
Á þessu augnabliki var barið hægt að dyr-
um, og Fatetta sagði fyrir utan þær:
“TJngfrú Helen, frú Monteith er iniklu lak-
ari; hún óskar að fá að tala við yður undir
eins.”
Hún stóð upp föl og óttaslegin
“Nú verðið þér að fara — undir eins. Eg
sagði yður, að eg yrði næstum alaf að vera hjá
henni.V
Hann gekk til hennar og tók hendi hennar
svo föstum tökum, að hún gat ekki losað liana
frá honum.
“Eg fer ekki liéðan, og eg sleppi ekki hendi
þinni, fyr en eg fæ mitt svar. Hvernig verður
það drotning mín?—eftirtektaverður dálkur
í morgunblöðunum, sem mun gera frú Douglas
frávita af sneypu og örvilnun, eða samþvkki
þitt til að undirbúa leynilega giftingu, sem
fram á að fara fyrsta janúar?”
Eitt augnabblik var Helen óákveðin, en
liugsunin um frú Douglas, bældi niður alla mót-
stöðu hjá henni.
Hún svaraði með hásri rödd:
“Sjáðu um allan undirbúning undir gift-
inguna”.
Hann slepti hendi hennar með sigurhróss
ópi, og hún flýtti sér í burt frá honum.
Frú Monteith lá magnþrota og þjáðist
mikið.
“Þér eruð lakari og eg var ekki hjá yðnr.’
kveinaði Helen, ó góða fyrirgefið mér.”
V Þú varst hjá heitmög þínum, kæra Helen,
og hann hefir mestar kröfur til þín. En það
er nokkuð, sem eg ætla að segja þér kæra vin-
stúlka mín, nokkuð mjög áríðandi, og eg var
hrædd við að láta það dragast að segja þér það,
því eg firtn að dauðinn nálgast og líf mitt getur
sloknað nær sem vera skal. Þú og Nathalia
verðið að setjast nálægt mér, á meðan eg segi
ykkur æfisögu mína,” sagði veika konan og
stundi.
63. Kapítuli.
Helen og Nathalia sátu með gylta og dökka
höfuðið hvort hjá öðru, og lutu niður að frú
Monteith til að heyra hennar viðk\ræmu æfi-
sögu.
“Eg var eina dóttir mjög hreintrúaðra
foreldra, og hin fjöruga framkoma mín og löng-
un eftir .skemtunum, varð altaf þeim til sorgar
og kvíða. Eg var hégómagjörn og falleg, og
þegar eg stálpaðist, veitti eg opinliera mót-
stöðu öllum þeim hindrunum, sem þau létu á
leið mína; þau vildu útiloka mig frá öllum sam-
komum með þeim, sem voru mér jafnaldra, og
ekki mátti eg taka' þátt í neinum saklausum
skemtunum,, sem æskulýðurinn metur svo mik-
ils”, sagði hún, og þegar hún hafði hvílt sig
dálitla stund, þá hélt hún áfram:
“Eg stalst út, til að leika mér með öðrum
ungum stúlkum, ef eg las skáldsögu, ef eg gerði
hið allra minsta, sem var gagnstætt þeirra regl-
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber Gollege, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
Utibú: — Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
=~"" ---------- 1 ' ■■■■.. ■ -
\T ✓ • .. I • V* timbur, fjalviður af öllum I
Nyjar vorubirgðir ,.gu„dum> geirettuI og ai„ i
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir [
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
...Limitad ........... -
HENRY AVE. EAST
WiNNIFEG
Allar
tegundir af
***** frtíst
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Automobiie og Gas Tractor Sérfræðiuga
verður meiri Iþörf en nokkru sinni áður i sögu þessa lands.
Hvl ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the bead 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fuillnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verkamiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
~ GARBUTT M0T0R SCH00L, <Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
A. CARRUTHERS Co. Ltd.
SENDIÐ
Hóðir yðar,Ull,Gœrur, Tólgog Senecarætur
til næstu verzlunar vorrar.
VJER greiðum .hæsta markaðsverö.
VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja.
Adalskrlfstofa: WINNIPEG, Manitoba
ÚTIBtJ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask., Saskatoon, Sask.;
Edmonton, Alta.; Vancouver, B. C.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.
um, varð eg að sitja lokuð inni í herbergi mínu.
og fékk að eins vatn og brauð að borða. Menn
geta sjálfir dæmt um, hver áhrif slíkt uppeldi
hefir hlotið að liafa á fjöruga og þrjóska stúlku
sem þráði alt, sem benni var neitað um á hennar
þröngsýna heimili, þar sem liún varð að vinna
og þræla fyrir sínum yngri systkinum, og var
ekki leyfð bin minsta umbreyting eða skemt-
anir. Það gerði mig verri í stað þess að gera
mig betri,” sagði hún.
iStúlkurnar báðu liana nú að hvíla sig, en
hún sagði:
“Nei, eg verð að segja frá öllu, á meðan
eg get það. eg veit ekki, kæru vinur mínar, nær
endirinn kemur. En eg ætla að brúka sem
fæst orð, og minnast á óhlýðni mína, sem skildi
mig fyrir fult og alt frá ætt minni.
i “Þegar eg var átján ára, kom söngleika-
félag til bæjarins; eg stalst út eitt kvöldið og
fór í leikhúsið ásamt nokkrum vinstúlkum mín-
um. Eg kvntist einum af leikendunnm — eg
get eins vel sagt það strax, að það var Mont-
eith — og undir eins og við sáumst, urðum við
ástfangin hvort af öðru. Leikfélagið var eina
viku í .bænum; eg sá hann á hverju kvöldi og
við heitliundustum. Eg átti góða rödd og
langaði til að verða leikmeyja. Eiskhugi minn
lofaði mér því, að það skyldi verða, svo framar-
lcga að eg giftist honum.