Lögberg - 19.08.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. ÁGÚST 1920
Bla. 3
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
Hún leit spyrjandí á hann, eins og hann
gæti skýrt fyrir henni orsökina. En Ýernon
þagði.
“Eruð þér búinn með vindlinginn? Þér
reykið ákafar en Dick. Nú, eg hefi annan til-
búinn og — þegar þér eruð búinn að reykja
hann, þá verðum við eflaust að halda heim á
leið. Mig vantar — bíðum við — hvar eru nú
fiskarnir? —■ þarna, þökk fyrir, þá er alt eins
•og á að vera—”
Þau drógu upp seglin, og Annie Laurie
rann út úr þessari litlu, lygnu vík, út í opinn
sjó.
Þegar Vernon stýrði í áttina til Shorne
Mills, stundi hann óafvitandi. Honum hafði
líka fundist þessi ferð svo frjáls og skemtileg,
og síðari hluti dagsins virtist þrunginn af ó-
umræðilegri ánægju og friði. Hann. furðaði
sig á því, eins og Nelly. Því fyrir einum eða
tveimur dögum síðan — eða var það mánuður
•eða ár? — hafði hann verið svro óánægður og
alveg sannfærður um, að lífið væri ekki þess
vert að lifa — en í dag —
En h\rað hún var falleg unga stúlkan, í
.grysprjónaða jakkanum með dökka skínandi
hárið imdir rauðu húfunni..
Alt í einu hrópaði Nelly: “Skip að koma,
hr!” og þegar Vernon leit af henni, sá hann
skemtiskútu líða áfram yfir kyrlátu bláu bylgj-
urnar, skínandi í sólinni og næstum því jafn-
hliða með Annie Laurie.
“Þarna kemur iskemtiskip,” sagði Nellv,
“og það er mjög skrautlegt.”
Hjann horfði á það og skygði fyrir augun
með hendinni.
“Mig furðar hvaða skip þetta getur ver-
ið?” sagði Nelly. “Það liggur kíkir í skápn-
tim undir stýrissveifinni, takið þér hann. Get-
ið þér sóð nafnið?”
Hann leit í gegnum kíkirinn, og þegar
hann sá nafnið æpti hann ósjálfrátt.
“Hvað sögðuð þér?” spurði Neily.
“Ekkert nema það er mjög skrautlegt
skip,” svaraði hann kæruleysislega .
“Já. Mér þætti gaman að vera í slíku
skipi,” sagði Nelly. “Þætti yður það ekki
gaman líka?”
Hann brosti beiskjulega.
“Eg er vel ánægður með Ainnie Laurie,”
svaraði hann.
Hún leit efandi á hann, svo hló hún.
“Þökk fyrir hrósið — en þér getið ómögu-
lega metið þenna gamla bát meira, heldur en
þetta skrautlega skip. Mér þætti gaman að
vita hver á það? En hve hratt það líður á-
fram. Mér þætti sannarlega \rænt um að eiga
slíkt'skip.”
“Þætti yður?” sagði hann og leit ein-
kennilega til hennar. “Máske þér einhvern
daginn —”
Hann þagnaði og hristi öskuna af smá-
vindlinum.
Nelly hló. *
“Ætluðuð þér ’að segja, að sá dagur gæti
komið að eg eignaðist slíkt skip? En það
rugl! Það eru þess konar viðburðir, sem mað-
ur les um í bókum, þegar sá klóki og gamli herra
segir drengnum, að ef hann vinni liart og sé
heiðarlegur og óþreytandi, þá geti hann máske
•eignast skrautvagn og tvo hesta, eins og vagn-
inn, sem af tilviljun ók fram hjá þeim.”
‘ ‘ Lífið er fult af möguleikum, ’ ’ sagði hann
og horfði á 'skipið, sem eftir að hafa siglt til
hliðar við þau um stund, snéri við og stefndi
til hafs.
“Eg hélt það ætlaði til Shorne Mills,“
sagði Nelly i kvartandi. ‘Einstöku sinnum
kasta skip akkeri hérna, og mig langaði svo til
að sjá. það.”
“Langaði yður,” sagði hann með sömu
undarlegu röddinni og áður.
“Það skiftir nú litlu hvað eg vil eða ekki
vil, því nú siglir það inn í skurðinn,” sagði
Nelly.
Haun bældi niður stunu, sem mest líktist
gleðistunu, og stýrði bátnum heim á leið.
“ Komið Iþér nú,” sagði Nelly og snéri sér
að honum, þegar hún var búin að festa bátinn,
“eg er hrædd um að við fáum snevpu. Þang-
að til núna hefi eg gleymt því, að mamma vissi
ekki að þér fóruð með mér.”
“Hvað ætli hún segi þá við yður?” sagði
hann, því nú datt honum það fyrst í hug, að
hann hafði verið aleinn með ungu stúlkunni í
margar stundir.
“Ó, hún verður ekki kvíðandi mín vegna.
Mamma er vön við að eg annaðhvort ríði mér
til gamnns — þegar eg get fengið hest lánað-
an — eða sigli Annie Laurie ásamt Brown —
•en hún verður kvíðandi yðar vegna. Minnist
þess að þér eruð sjúklingur.”
“Eg er ekki lengur sjúblingur — að und-
anteknum handleggnum alheilbrigður. ”
Þegar þau gengu upp brekkuna, mættu
þau Dick, sem reíð svo fallegum hesti, að Nelly
hafði aldrei séð hans líka, og hún stóð kyr og
horfði ú 'hann með opnum munni.
“Halló, Nell— Halló, hr. Vernon! Já,
eg er að hreyfa hann ofurlítið eftir ferðina í
þrönga járnbrautarvagninum. ’ ’
“Það er rétt”, sagði Vernon. “Kunnið
þér vel við bann?”
“Kann vel við hann?” sagði Dick með
eldmóði. “Eg hefi a'ldrei riðið hesti, sem
líkja má við þenna, og hinn er einls stórkost-
legur. Og” — bætti hann við í lágum róm —
“ kvennsöðullinn er kominn.”
En Nelly, sem hafði óvanalega góða heyrn,
heyrði Iþetta.
“Hver á að fá kvennsöðulinn,” spurði
hún blátt áfram og grunlaus.
En Vernon hikaði nú ekki.
“Hann er handa vður, ef þér viljið láta
svo lítið að nota hann, ungfrú Nelly. Þetta
var í fyrpta skifti, sem hann nefndi hana ung-
frú Nellý, en hún veitti því enga eftirtekt.
“Handa mér?” hrópaði hún.
Nú voru þau komin að hesthúsinu hans
Sandy, og Diek fór af baki og teymdi hestinn
inn til hins hestsins.
“Lít þú á hann, Nell!” sagði hann hx-if-
inn. “Er hann ekki aðdáanlegur?”
Nelly leit á hann, og roðnaði og fölnaði á
víxl.
“ó, en — þetta get eg ekki þegið,” starn-
aði hún.
Drake Vernon hló.
“Hvers vegna ekki?” sagði hann ákafur.
“Eitt fyrir annað, ujigfrú Nelly. Þér fáið
ekki leyfi til að vera sú, sem alt af gefur. Þér
hafið verið svo góðar við mig — farið með mig
gins og prins, og þess vegna getið þér ekki
meitað að ríða hesti, sem eg á, og sem er að
stirðna og deyja af hreyfingarskorti?”
Nelly leit af honum á hestinn og af hestin-
um á hann.
“Mér kemur þetta svo á óvart,” stamaði
hún. “Eg ætla að spyrja mömmu.”
“Alveg rétt,” sagði Vernon, sem nú var
farinn að þekkja “möimnu”.
Nelly yfirgaf Dick og Vernon, sem stóðu
hjá hestunum og töluðu um þeirra góðu hæfi-
jeika. Dick var utan við sig af fögnuði og að-
dáun.
“Eg hefi aldrei séð fegurri eða betri hesta
en þessa, hr. Vemon”, sagði hann. “Eg held
pæstum að þessi geti tekið þátt í veðhlaupi.”
Hann hafði einmitt unnið verðlaunin við
hermanna hesta veðhlaup, og Vemon kinkaði
sanfþykkjandi.
“Þér verðið endilega að fá svstur vðar til
að ríða honum,” sagði hann.
Meðan hann talaði, settist hann á rönd hins
bratta þjóðvegar, sem lá niður að hafnarkamb-
inum.
, “Látið þér hestana inn,” sagði hann.
“Eg kem að fáum mínútum liðnum.”
En mínútumar urðu að klukkustundum.
Hann leit hugsandi og utan við sig út á hafið.
Hann hugsaði um hið liðna, sem honum fanst
vera svo langt, langt í burtu, síðan hann þenna
dag sigldi Ajinie Laurie.
Svo vaknáði hann alt í einu til meðvitund-
ar. Það heyrðist hávaði á hafnarkambinum
fyrir neðan hann. Raddir, tilgerðarlegar
raddir tízkufólks, ómuðu upp til hans. Hann
hreyfði sig órólegur, fylti pípuna og kveykti
í henni, sem hann fékk lánaða hjá Dick. Hann
heyrði fótatak margra manneskja, sem gengu
ppp brekkuna. Eina röddina kannaðist hann
við. Hann reykti úr pípunni, lagði annan fót-
inn ofan á hinn og beið með döprum svip.
Raddirnar færðust nær, og sagði ein af
þeim komandi:
“Mér dettur ekki í hug að ganga hærra
upp. Það er hugsunarlaus krafa að lieimta,
að maður skuli ganga upp þessa bröttu brekku.
Og svo er líiklega ekkert að sjá hér uppi — er
það?”
Við að heyra þessa hreimfögru og dálítið
þreytulegu rödd — eins og tilgerðar stúlkur
yanalega tala — beit Drake Vernon á vörina
og roðnaði í kinnum. Hann stóð að hálfu leyti
upp, en hné niður aftur, eins og hann vissi
ekki hvort hann ætti að ganga með henni, eða
vera þar sem hann var; en svo krosslagði hann
fætuma aftur, lagði pípuna frá sér og beið
rólegur.
“Þér verðið endilega að koma alla leið
upp að toppnum, lafði Lucille!” sagði draf-
andi karlmannsrödd. “Hér er verulega fögur
útsjón.”
“Eg skeyti ekkert um útsjónir, og eg fer
ekki feti lengra, Archie. Eg bíð hér þangað
til þið komið aftur, þá getið þér lýst útsjón-
inni fyrir mér — en sem betur fer, getið þér
það ekki.”
Meðan hún sagði þetta, gekk hún fáein fet
upp á við og fór inn í opna ferhyrninginn, sem
var hvíldarstaður og var til hliðar við tröppu-
þrepin, og þar stóð hún skyndilega gagnvart
hr. Vernon.
Hann stóð upp og tók ofan hattinn, en hún
starði á hann undrandi, eins og hún gæti ekki
trúað sínum eigin augum. Svo hrökk hún
,við; fallega andlitið hennar stokkroðnaði og
fölnaði svo aftur, og hún sagði með lágri rödd,
eins og hún vildi ekki láta hann hevra til sín:
“Drake!”
“Drake!”
Hann leit á hana með spyrjandi brosi eins
og eitthvað í róm hennar og roða væri þýðing-
armikið og hefði sagt hounm eitthvað.
“Já, Luce,” sagði hann. “Hvers vegna
ert þú komin hingað?”
Unga stúlkan, sem ýmist var rauð eða föl,
starði á lávarð Drake Selbie eins og hún væri
fögur myndastvtta. Hárið var gulgylt; aug-
un, sem nú voru galopin, höfðu undrunarsvip
blandaðan ótta, Voru dökkbrún á lit, sem per-
sónur er ekki þektu hana, álitu benda á djúp-;
ar tilfinningar. Hún var mjög grannvaxin,
en yndþileg í öllum hreyfingum.
Hún var framleidd af náttúrunni — af
list og tízku. Önnur tímabil hafa veitt okkur
fegurð, sameinaða andríki og sál, með göfugri
sómatilfinning og gofugum hugsunarhætti;
endir 19. aldarinnar framleiðir tízkstúlkur eins
og lafði Lucille Turfleigh.
Þær eru frá vissu sjónarraiði aðdáanlegar
persónur. Þær eru mjög nettar — með hinni
fáguðu fegurð, sem mentun og takmaralaus
viðhöfn framleiðir. Það hvílir yfir þeim skært
nett yndi — eins og stóru hvítu liljugrasi.
Þær geta verið töfrandi; þær líta út eins
og þær eigi hreinskilna sál, þær virðast anda
frá sér skáldskap og hárri mentun. Þær líða í
gegnum lífið eins og rósablóm á yfirborði
•straumlítillar ár. Þær eru indælar að líta á
þær, skemtilegar að umgangast — þær hafa
að eins einn galla — þær liafa ekkert hjarta.
Þær hafa fleygt frá sér öllum erfikenn-
ingum, eins og menn flevgja frá sér gömlum,
ónýtum fatnaði; þær eru svo fágaðar, svo vel
siðaðar, svo hámentaðar, að þær hafa ekki
lært annað en að lilæja að allri viðkvæmni —
þær líta á hana með fyrirlitningar meðaumkun.
Það er að eins eitt, sem þær virða mikils,
og það er unaðsleg nautn. Þær tilbiðja gull-
kálfiim — dansa kringum liann — hann er þeim
eitt og alt, af því að eins haun getur veitt þeim
lífsgleði og nautnir.
Það eru peningar sem nú á dögum stjórna
öllu. Þeir geta veitt oss alt: munað, viðhöfn,
metorð, vald, stöðu, áhrif— alla fegurð lífsins.
Það er sú trúfræði, sú trúarjátning, sem þær
innræta liörnum sínum, sem býr í huga þeirra,
þó þær tali ekki um ]>að — og það var þessi
trúfræði, sem lafði Lucille aðhyltist og var
uppalin við.
Saga hennar líkist annara heldri stúlkna
sögu. Faðir liennar, lávarður Turfleigh, var
írskur aðalsmaður. Hann hafði erft nafn-
bótina og mörg lönd eða bújarðir, sem hann
hafði naumast séð allar, en hann tók lán og
veðsetti þær. Allir af ættinni Turfleigh höfðu
verið léttúðugir og hugsunarlausir í breytni
sinni, en þessi Turfleigli tók þeim öllum fram
i eyðslusemi og léttúð. Sem ungur maður var
hann nafnkunnur fvrir eyðslusemi. Hver
skildingur, sem hann náði frá landeignum sín-
um eða lánveitendum, var notaður til allskonar
nautna og skemtana, sem hann gat ekki án
verið. ^
Hann giftist seint, og lafði Lucille var
einkabarn hans. Hann hafði gifst ríkri stúlku
og eytt auð hennar, en hún dó áður en hún varð
vör við afleiðingar misgrips sín's. Hún skildi
Lucille eftir handa. manni sínum, og hún var
uppalin samkvæmt venjum hans og lífsskoð-
unum.
Það var áð eins eitt, sem lafði Lucille virti
nokkurs, og það voru peningar. Hún var
vanin við að meta velmegan og peninga meira
en alt annað, svo að áður en hún yfirgaf barna-,
herbergið vissi hún, að liún varð að velja sér
auðugann og viðeigandi mann, og í þessu skyni
var hún alin npp og tamin.
Hún hafði lært að hlæja að öllum tilfinn-
ingum og viðkvæmni, og að skoða alla aðdáun
einkis virði, ef hún kom ekki frá miljóna eig-
anda, að hæðast að ástinni, ef hún kom ekki
frá stórríkum höfðingja. Hún hafði tekið
próf við skóla höfðingjanna og tízkunnar, ög
gert það með heiðri. Fallegri k\rennpersóna
en Lucille var ekki til í landinu, og fáar voru
yndislegri í framkomu; herramennirnir hrós-
uðu henni, listamálararnir keptu um þann heið-
ur, að fá að hengja mynd hennar í sýningar-
höllina, blöðin gátu um alt sem hún sagði og
gerði og um allar sigurvinningar hennar; kon-
unlegar persónur brostu með samhygð til þess-
arar tízkudrotningar, og ekki ein einasta per-
sóna — lafði Imcille síst af öllum — fann til
þess, að þessi algerfis fullkomleiki var holt og
tómt hvlki án sálar og hjarta, að bak við þessa
töfrandi, vndislegu persónu, ríkti sjálfselsk-
andi, lélegt og tilfinningalaust eðli.
“Drake” sagði hún aftur. “En hvað ert
þú að gera hér? Eg hafði emgan grun um—”
Hann benti henni að setjast, og þegar hún
hafði afchugað sfeinflötinn nákvæmlega settist
hún og horfði á liann forvitin, en þó með dálít-
illi feimni.
Hún leit ‘út eins og fallega máluð mynd,
þar sem hún sat við bröttu, rauðu Devon klett-
ana og bláa gljáandi sjóinn að baki til. Hún
var í úrvals sjóferðafatnaði, og Drake varð ó-
isjálfrátb-að dáðst að honum, en liann vissi að
þetta var alt hégómi og flysjungsháttur, og að
hálfu leyti ósjálfrátt gerði hann samanburð á
þessum skrautfatnaði og bláa pilsinu og grys-
prjónaða jakkanum, sem Nelly liafði verið í —
gaman að vita hve langt er síðan hún fór. Hend-
ur og andlit Nellys eru brúnar af sólskininu;
lafði Lucilles andíit hvítt og skært eins og kín-
verskt iWstuIín. og hendur sínar gevmdi hún í
livítum glófum. Á þessu augnabliki virtist
honurn liún vera leikmey sem leikur hlutverk
í einhverju sjávarleikriti, og í fvrsta skifti síð-
an hann hafði kynst henni, athugaði liann hana
gagnrýnandi, og þrátt fvrir hinn fagra tízku-
búning, vakti hún meiri óvild hjá honum eni
aðdáun.
“Furðar þig á að sjá mig, Luce?” spurði
hann.
“Já, auðvitað,” svaraði hún. “Eg hafði
engan grun uni að þú værir hér. Eg hefi skrif-
að þér — tvisvar sinnum.”
“Hefir þú?” sagði hann. “Það var fall-
ega gert af þér. Eg hefi ekki fengið bréfin
þín, en það er mér að kenna en ekki þér, eg
beiddi Sparling að senda mér engin bréf.”
Hún virtilst dálítið feimin og gróf í sand-
inn með skrautlegu sólhlífinni sinni.
“En hvað ert þú að gera hér?” spurði
hún. “Og hvað er að handleggnum þínum?
Hann er nií í umbúðum.”
“Já,” saraði liann kæruleysislega, “eg
hefi ferðast um Devon og Sommerset; mér
fanst London óþolandi og svo fór eg hingað.
Eg ætlaði að skrifa þér, en einmitt þá vap eg
ekki í því skapi að eg gæti skrifað nokkrum,
ekki einu sinni þér. Eg viltist á einni skemti-
reiðinni minni, og þegar eg reið ofan brekku,
eg viðurkenni að eg reið kæruleysislega og
hugsunarlaust, fældist hesturinn og eg datt af
baki. Eg braut handlegginn og meiddi mig á
höfðinu. Ó, þú þarft ekki að liræðast,” bætti
hann við, til þess að verjast uppgerðar með-
aumkun hennar, ~“nú er eg aftur orðinn frísk-
__•• 1 * •V1* timbur, fialviður af öllum i
Nyjar vorubirgðir tegUndum, geirettur og ai.- j
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og .jáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir |
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limltad
HENRY AVE. EAST
WINNIFEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðisga
verður meiri þörf en nokkru sinni áthir í sögu þessa lands.
Hv£ ekki að búa si« undir tafarlauat?
Vér kennum yður Garage og Traetor vinnu. Atlar tegrundir
véla — L head, T head, I head, VaWe in the head 8-6-4-2-1
Cylinder véJar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
maigrneaðferðir. Vér 'höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar eer getið féngið að njóta allra mögulegra æfinga.
S’kóli vor er «a .ini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanhring verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnaista í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
ur og handlegguriun verður brúklegur aftur
innan skamms.”
“Mér þykir þetta leitt ”, sagði húu og leit
snöggvast á hann. “Þú ert þreytulegur og
útlitsdaufur.”
“ó, mér líður nú vel,” svaraði hann. “En
fyrst eg hefi nú &agt þér hvers vegna eg er hér,
ert þú máske svo góð að segja mér ástæðuna
til nærveru þinnar?”
“Eg kom hingað með “Sjóúlfinum”,”
sagði hún. “Pabbi er í honum núna. Hann
sagði að þú hefðir boðið sér að lána hann —
það hefir þú líklega gert — er það ekki?”
Drake kinkaði kæruleysislega.
“Sjóúlfinn má faðir þinn nota, þegar hann
vi‘11,” sagði hann. \
“Nú, pabbi bauð fáeinum persónnm að
verða samferða: Sir Archie Walbrooke, frú
Horn Wallis og manni hennar og lafði Pir-
bright.”
Drake kinkaði kæruleysislega. Hann
þekti þetta fólk mjög vel, hann hafði umgeng-
ist það og eytt peningum sínum handa því.
Lafði Lucille hélt áfram með afsakandi róm:
“Við fórum fyrst til Solent til að sjá
kappsiglingarnar, og þar eð þær voru búnar,
virtust allir skemta sér vel, svo pabbi — þú
þekkir hann — stakk upp á því, að við skyld-
um sigla með fram Devonströndinni. Þetta
hefir verið mjög skemtileg ferð; Sir Archie
hefir verið mjög fjörugur og frú Horn Wallis
hefir líka stutt að því, að gera samræðurnar
skemtileg^r. ”
“Mér þykir vænt um það, að þú hefir
skemt þér, Luce,” sagði hann og leit á fallega
andlitið með kaldranalegum svip.
“Við höfðum engan grun um, að þú værir
hér,” sagði hún, “annars hefði eg skrifað þér,
og beðið þig að verða okkur samferða, enda
þótt eg haldi að þú undir þessum kringum-
stæðum —”
Hún hugsaði sig dálítið um, svo sagði hún
hálffeimin, sem gerði hana enn þá meira töfr-
andi.
“Eg sagði pabba, að e'ftir það sem átt *
hefir sér stað, væri ekki viðeigandi að lána skip-
ið þitt. En þú veizt hvenig pabbi er. Hann
sagði, að þó að ásigkomulagið hefði breyst, þá
væri tilboð þitt, að lána okkur Sjóúlfinn, ó-
brevtt, að þú hefðir sagt honum, að þú ætlaðir
ekki að brúka bann á þessum árstíma, og að
það væri synd og skömm að láta hann standa
ónotaðann. Svo komu þeir mér til — gagn-
stætt vilja mínum, því mátt þú trúa — að verða
samfeyða, og nú er eg hér, eins og þú sérð. ’ ’
Drake kveikti í pípnnni sinni og saug
hana tvisvar sinnum»eða þrisvar.
“Egisé það,” sagði hann. “Eg þarf lík-
lega ekki að segja þér, að þú ert velkomin í
mínu skipi, Lucille, eins og alstaðar þar sem eg
hefi vfirráð. Eins og þú segir, er ásigkomu-
lagið breytt. Hve mikið það er breytt, hefðu
máske brefin þín, ef eg hefði fengið þau, sagt
mér. Hvað hefir þú skrifað mér? Ó, vert
þú ekki hrædd,” bætti hann við með daufu
brosi, þegar hún snéri sér frá honum og risp-
aði mynd í sandinn með sólhlífinni sinni, “eg
hefi rólegan liuga og get vel þolað það. Eg
er fær um að heyra óþægilegar fregnir. Seg
þú sannleikaim blótt áfram án til'lits til mín.
Þú hefir auðvitað heyrt síðustu nýungina?”
Hún leit til hans hornauga, og þrátt fyrir
tilfinningaskort hennar, titruðu varir hennar
dólítið.
“Auðvitað, hver er sá sem ekki hefir heyrt
hana? Allir í heiminum vita það. Gifting
lávarðar Auglefords birtist okkur öllum eins
og þruma, eins og elding frá heiðum himni.
Engum hafði til hugar komið að hann mundi
breyta svo heimskulega. ”
Drake leit þannig á hana, sem hann hafði
aldrei haldið að sér væri mögulegt — rólegur
og bíðandi.
‘ ‘ Engum hafði dottið í hug, að hann mundi
gifta sig aftur,” sagði hún. “Hann er nú
orðin gamall maður. Og þú og liann liafið alt
af verið góðir vinir. Hann — hann var svo
hreykinn yfir þér og þótti svo vænt um þig.
Hvers vegna fórst þú að þræta við hann?”