Lögberg - 19.08.1920, Blaðsíða 4

JBla 4
LOUBBKG, nMTUIVAGINN 19. AGÚST 1920
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
umbia Press, Ltd.j|Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TALSIMI: GAKKY 41« og 417
Jón J. Bíldfell, Editor
Utanáskrift til blaðsins:
THE COlUMBIf PRESS, Ltd., Box 3171. Winnipeg, M«n-
UtanAskrift ritstjórans^
EDITOR LOCBERC, Box 317! Winnipog, Man.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um Arið.
•^ps-27
min*t‘i;nuBi'«inH:iiiimii’H'!!;nuiimiiiaiinifluwi'!'ir-iiiii)i3
Rœða Hon. Arthur Meighens
í Stirling, Ont.
Þegar það varð hljóðbært, að Hon. Arthur
Meighen, hinn nýkjörni forsætisráðherra Can-
ada, ætlaði að flytja hinafyrstu stjórnmálaræðu
sína á skemtisamkomu, sem halda ætti í smábæ
einum í Ontario, fóru daghiöðin og einstakling-
ar að tala um, hvað þessi nýi leiðtogi þjóðar-
innar mundi hafa að segja.
Hvort hann mundi hafa þi ek til þess að
rísa á móti öldunutn, sem losnað hafa á svæði
framleiðslunnar, í heimi viðskiftanna og van-
ans, og sem velta sér yfir þjóðlíf vort með ægi-
legu umróti.
Mun þessi ungi leiðtogi, sem allir er þekkja
bezt., segja, að sé óvanalega mildum ha*ifileikum
gaMdur og hugrekki, sem sé óbilandi, standa í
hinum þunga straum yfirstandandi tíma við
hlið fólksins,— hinna mörgu, sem vanalega bera
aðal hita og þunga dagsins?
Mun hann verða vinur þeirra og vaka yfir
rétti þeirra og velferð, að svo miklu levti sem
sanngjarnt er að ætlast til af nokkrum leiðtoga ?
Mun hann verða leiðtogi allra stétta og
allra flokka þjóðarinnar, eða snúast í lið með
þeim, sem sterkastir eru og líklegastir til stuðn-
ings þegar tifl stórræða kemur?
Þessar spurningar og margar fleiri hrutust
fram af vörum manna, en þeir þurftu ekki að
vaða lengi í villu og svima, því maðurinn sjálf-
ur tekur af skarið í þessari ræðu sinni, sem
hann flutti í Stirling 12. þ.m., og þar sem hann
talar um framtíðar stefnu sína og stjórnar sinn-
ar í landsinálum.
Þar kemur ekki fram ein einasta ný hugs-
un, ek'ki nokkur ný úrlausn á hinnm vandasömu
spursmálum, sem risið hafa hjá þessari þjóð
út af stríðsmálunum og sem 'sum eru orðin svo
ægileg, að þau virðast æt'la að færa í kaf heila
hópa fólks.
Hann minnist ekki með einu orði á hvernig
ráða eigi fram úr dýrtíðarásfandinu.
Hann ininnist ekki rneð einu orði á ástæð-
una fyrir því, að óunnar vörur eru að falla nið-
ur lír öJlu viti í landinu, en unnar Vörur úr
sama efni alt af að stíga í verði.
Hann ininnist heldur ekki á ástæðuna fyrir
því, að framJeiðsla á þeim sömu vörum, til dæm-
is ullar-iðnaði og skóm, hefir farið heldur
þverrandi en vaxandi í sambandi við verð-
læk'kunina á þeim vörum óunnum.
Hann snertir ekki við hinum brennandí
spursmálum nútíðarinnar, sem Hggja eins og
biý á hjörtum fólksins, íbúum landsins, sem að
því eru komnir að siJigast undir dýrtíðar- og
skaitta-byrðinni, en snýr sér að—hverju?
Því, að sanna Canada þjóðinm, að það sé
stór hætta fyrir hana að tævgja eitt hænufet út
af hinum reyndu og þektu pólitisku höfuðbraut-
um, eða réttara sagt, höfuðbraut — því hann
fordæmir stefnu og framkomu hinna tveggja
flokkanna, viðurkendra á þjóðþingi Canada,
frjálslynda flokksins og Jiændaflokksins. Kvað
stefnu beggja hættulega og jafnvel svo, að ef
þeir kæmust til valda með sína frjálslyndu
stefnu í verzlunarmálum, mundu peningar vor-
ir falla alt að lielmingi í nágrannarákinu fyrir
sunnan oss.
Það er því ekki um nema einn stjórnmála-
flokk að ræða, og eina stjórnmálastefnu, eftir
því sem Hon. Arthur Meighen lítur á málið—
hið ný-skírða og ný-uppdubbaða “National
lúberal-Conserv’ative Party”, sem einhvær
glettinn náungi sagði nýlega að vræri hið not-
hæfasta nafn á stjórnmálaflokki, sem nokkurn
tíma hefði orðið til í heila nokkurs manns, því
nafnið miætti nota eins og segl á skipi: t. a. m.
þegar spekingar flokks þessa væru að tala við
fólkið í Quebec, þá léti vel í eyrum að slá stryki
yfir Liberal-Conservative, ,en halda sér við
nafnið National. t Ontario mætti stryka út
fyrstu nöfnin og þá kæmi hið sanna nafn flokks-
ins fram: Conservative Party; og í Vestur-
fvlkjunum inætti ósköp vel sleppa framan og
aftan af nafninu, því það væri nógu langt að
kalla það “Liberal. ”
En stefnan, sem þessi nýi stjórnmála-
fJokkur Meighens á að fylgja fram, er samt ekki
ný; hún er eldgömul og aíþekt, og er það eina,
sem á að vera megnugt um að frelsa og friða
þessa þjóð á hættu og erviðleikabraut hennar,
eftir hans kenningu. Og það er hátollastefnmi.
Það er stefnan, sem conservative flokkurinn í
Canada hefir fvlgt dyggilega frá fyrstu tíð, og
sem íhaldsmenn og auðmenn um aJIan heim
hafa barist fvrir. Og hún er það allra nauðsvn-
legasta og ábyggiJegasta til þess að Jeiða Can-
adáþjóðina út úr eyðimörk erviðleikanna, eftir
ummælum hins nýja forsætisráðherra í þessari
fyrstu stjórnmálaræðu, er hann flutti í Stirling,
að dæma.
Um þennan nýja flolkk Hon. Arthur Meig-
hens, þessa ræðu hans og stjóm, segir leiðtogi
frjálsUynda flo'kksins í Canada, Hon. W. L. Mac-
Kenzie King: “Það er íhaldsstefnan í dular-
klæðum. ”
Vér álítum, að MacKenzie-King hafi þar
hitt naglann beint á hausinn.
-------o--------
Geymið peninga yðar hjá
stjórninni.
Hinir nýju sparisjóðir Manitoba fylkis eru
stofnaðir sam'kvæmt Jögum samþyktum á sein-
asita fylkisþingi, í því augnamiði að örva borg-
ara fylkisins til að safna fé. Fyrsta sjóðnum
liefir verið staður fundinn að 872 Main Street,
Winnipeg. Hér skal segja nokkuð gjör af fyr-
irkomulagi og hagnaði, sem sjóðum þessum eru
samfara, fyrir þá sem færa sér þá í nyt.
Þeir sem leggja fé inn í sparisjóð fylkis-
ins, fá fjögra dala rentu af hundraði hverju.
Hver sem á fé í þeim, fær sér afhenta viðskifta-
bók og getur dregið út hversu mikið sem hann
vill, af innieign sinni, án nokkurs fyrirvara.
Sparisjóður fylkisins býður stórum betri kosti
og hagræði fram yfir sparitsjóði í sambandi við
póststofur. Hvorugum fylgir nein áhætta,
fylkisstjórnin ábyrgist sparisjóði fylkisins, og
í hennar sjóð má leggja hve milkið fé sem vera
skal og taka það út hvenær sem vera skal; en í
póstsparisjóði verður ekki Jagt meir en 1,500
dalir árlega. Renta í sparisjóði fylkisins' er
þriðjungi hærri. Því er það gróðavegur að
leggja fé í sparisjóð fylkisins.
Sparisjóðurinn ér opinn frá kl. 9 að morgni
til kl. 6 á kvöldin, en á laugardögum til kl. 9 á
kvöldin, svo að hver og einn, karl eða kona, eigi
sem hægast með að nota hann. Þar starfa
menn, sem tala ýmsra þjóða tungumál, fvrir
utan ensku, svo að allir geta leitað sér upplýs-
inga og rekið þar viðsikifti á sínu eigin tungu-
máli.
Þeir peningar, sem 'lagðir eru til gevms’lu
og ávöxtunar í sparisjóð fylkisins, verða not-
aðir til þess að Jiðsinna sveitalánfélögum og þar
með bændum í Manitoba.. Það fé verður ekki
sent út úr fylkinu, heJdur notað til þess að
hjálpa fólkinu til að vinna jörðina, yrkja býli
sín og fá meiri uppskeru, en efnalegur viðgang-
nr, sem af því stafar, mun fljótt koma Winni-
peg að notum.
Minnist þess, að sparifé í þessum sjóði er
að fullu tekið í ábyrgð af stjórn fyJkisins. Það
getur ekki tapast. Þeir sem geyma þar pen-
inga, geta tekið þá út nær sem vera skal, fá
fjóra dali af hundraði í rentu og það sem safn-
ast, verður notað í hag fvlkisbúa—yðar sjálfra.
---------------------o--------
Heimshættan mesta.
Eftir Sisley Hudlestone.
11.
Það er ekki tilgangur minn, að fara nákværn-
Jega út í hið fjárhagslega ástand Norðurálfu-
þjóðanna, þótt það vitanlega standi í beinu sam-
bandi við “ósiðferðisfarganið,” sem spennir
samfélagið heJjargreipum, ein's og verkamanna-
foringinn franski, M. Merrheim, kvað að orði.
Ifann notar orðið “ósiðferði” í nokkuð annar-
legri merkingu; lætur það tákna taumlausa efn-
isdýrkun og fégræðgi, fremur öllu öðru. Merr-
heim hefir talinn verið alment ákafur gerbóta-
maður, eða öllu heldur byltingaforsprakki, einn
þeirra manna, er umturna vill þjóðfélagsskipu-
laginu á einu augnabliki. Hann er róttækur,
og liefir sjálfsagt af velvilja til verkamanna í
heild sinni, stuðlað til fleiri verkfalla, en ef til
vill nokkur annar einn maður, með byltingapré
dikunum sínum og annari þvílíkri háttsemi. Þó
er nú svo komið, að þessum ákafamanni hefir
snúist hugur. Hann hefir séð iðnaðareldgos-
in — verkföllin í tugaitali rísa og falla, án þess
að hrinda nokkru sönnu menningarmáli áleiðis.
Við það hefir hann tapað trausti á byltingarað-
ferðinni og komist að þeirri niðurstöðu að verk-
föllin yfirleitt hafi eigi bvgst á eðlilegum hug-
sjóna grundvelli, heldur miðuðu til tortímingar
—stefndu þjóðavelmeguninni í voða. Hvað upp-
götvaði svo þessi maður! Hann sannfærðist
um að krafan um hærra kaup og styttri vinnu-
tíma átti engin takmörk. Hafði hann ekki á-
valt barist fyrfr að koma þessari kenningu í
framkvæmd sjálfur? Var ekki ástæða fyrir
hann að gleðjast, er boðskapur þessi sýndist
hafa fengið byr undir báða vængi?— Fátt sýnd-
ist eðlilegra enn það. En þegar til efnisins
'kom, hafði hann aldrei talið kröfurnar um
hærra kaup og styttri vinnutíma nokkurt veru-
legt framtíðartakmark, heldur að eins einskonar
hjálparmeðal til þess að ná síðar meir því jafn-
réttistakmarki, er verkmannahreyfingin stefndi
að. Hann mat gerbyltingahugsjónina ekki til
peninga, hún átti í raun og veru ekkert skylt við
það, hvort mennirnir fengju einum franka eða
dal meira á dag. Hvað, sem segja má um lífs-
skoðun þessa manns og boðskap hans á hinum
ýmfeu sviðum, þá verður einlægni hans ekki neit-
að Hann trúði því Jengi vel, að endurfæðing
samfélagsins fengist ekki nema með einum
hætti—gerbylting í öllum efnum, og það helzt
á augnablikinu. — Þegar Merrlieim komst
á þá skoðun, að sú andlega bylting, er hann
vænti eftir, druknaði í eigingirni einstakling-
anna, í öllum flokkum jafnt, þá sárnaði honum
svo mjög, að hann kvaðst grátið geta yfir sigri
“ósiðferðisins.”
Fyrir mann eins og mig, er barist hefir á-
valt, þó af veikum ma-tti, fyrir réttindum hinna
undirokuðu, er það hart aðgöngu að þurfa að
viðurkenna að verkfallhótanirnar og verkföllin
sjálf, hafi að eins verið vonlaus barátta, þar sem
um enga andlega vakning var að ræða. — Stál-
köld efnishyggja og ekkert annað. Hvort það
hefði ekki verið ánægjulegt að rétta verkmanna-
félögum lijálparhendi, ef maður hefði verið
viss um að einstaklingarnir innan þeirra vé-
banda hefðu lausir verið við gróðabralls ó-
fögnuðinn, sem eiukennir “hærri” stéttirnar.
En því er ekki að heilsa. Almenningur 'sýn-
ist tekið hafa stóriðnaðar meistarana til fyrir-
myndar, “contractarana”, sem kaupa og selja
alíar sínar vörur við ránsverði. Verksmiðju-
eigandinn okrar á vöru sieni sökum þess, að
hann skiftir við samvizklaus stjórnprvöld, er
sóa almennings fé í blindni og hafa siðspilta
menn í þjónustu sinni. Daglaunamaðurinn
lítur á aðfarirnar og beimtar sinn óskiftan hluta
af gróðanum. Það er engu síður hægt að okra
á orkunni en sólaleðrinu.
Verst af öllu er þó það, að á Englandi, Frakk-
Jandi, Þýzkalandi og Póllandi, neytir daglauna-
maðurinn allra bragða til þess að komast hjá
því, að leysa. af hendi skyldustönf sín.
Daglaunamaðurinn á heimtingu á að fá
vinnu sína vel borgaða. En það verður aldrei
réttlætt að hann slái 'slöku til við skyldustörf-
in. 1 mörgum tilfellum fyrirverður hann sig
ekkert fyrir að svíkjast um. Siðferðisástand
hans, er nákvæmlega það sama og bviðarmanns-
ins, er blandar sykurinn með sandi. Það mun
þó mega fullyrða, að verkamaðurinn hafi síð-
astur aJlra orðið mauragræðginni að bráð.
Lengi framan af hafði hann opin augun og forð
aðist hættuna; en að lokum sökk hann í sama
fenið og hinir. Nú má líklega'st með sanni
segja, að tortímingarhlutverk samfélags-óreið-
unnar sé fullkomnað, þegar svo er komið að í-
búðareigandi heimtar tvöfalda leigu fyrir þá
sök eina að um húsnæðisskort er að ræða, þeg-
ar “Contractararnir,” hljóta nafnbætur fyrir
svikna vinnu, þegar búðarhaldarinn rænir við-
skiftamenn sína átölulaust af hálfu réttvísinn-
ar og daglaunamaðurinn krefst hæstu Jauna
fyrir minst verk — Takmark einnar 'stéttar að
að eins það, að lifa á kostnað annarar.
Hækkun launa, fylgir ávalt hajkkað verð
lífsnauðsynja. Svo hér er í rauninni að eins
um eltingaleik að ræða, rétt eins og þegar
rakkinn helvpur sig máttlausan í þeim tilgangi
að ná í skottið.
Meðan á stríðinu stóð, gengu stjórnimar
víða á undan, að því er til ósómans kom. Þær
tóku ekkert tillit til verðs, og létu oft pólitiska
jábræður sitja fyrir kaupunum. Þær vöndu
“Contractarana” á að ræna ríkið. Og nú er
svo komið að þjóðirnar fá lítt risið undir skulda
byrðunum. Svo miklu af seðlum hefir hrúgað
verið á peningamarkaðinn, að þeir eru víða
verðlausir með öllu. Út í þetta hefir fólkið
ekkert hugsað. Alt sem fyrir því vakti var
að hafa peninga — óþrjótandi peninga til þess
að þjóna með lund sinni í bráðina, hvað sem
síðar tæki við. Fólkið hefir að eins verið að
byggja spilaborgir, eem falla fyrir hvað litl-
um vindblæ sem er. En það út af fyrir
sig, að skilningur almennings á hinu fvrra
gildi hlutanna, hefir glatast, má teljast eitt
af mestu meinum samfélagsins. Eftir það
verður ekkert til samanburðar, en til þess að
geta greint gildi hinna ýmsu hluta, ýmsu mál
efna, er samanburðurinn nauðsynlegur. Eg
veit ekld hvað margir samtíðarmannanna lesa
bók Rousiseau’s um samfélags-samninga, Soc-
ial Contracts. En hvað sem því líður, þá er
hitt víst að mikill fjöldi fólks þverneitar að
það standi í nokkurri þakkarskuld við samfé-
Jagið. — Sennilega hefir fóík þetta verið brögð-
um beitt, því nóg er enn af siðspiltum aftur-
halds óstjórnum í veröldinni. Skoðunin er
samt röng; allir menn eiga samfélaginu nokk-
uð að þakka. —
Mig langar til að benda yður á dæmi, er
sýnt geti greiniJega hvernig samfélagsskilning-
urinn hefir altaf verið að 'smá mygla.
Meðan ástandið er jafn þokukent og nú,
cr auðvitað tæpast við því að búast, að fólk í
ófriðarlöndunum geri sér glögga grein fyrir af-
stöðu sinni til samfélagsins. Enda sýnist það
hafa átt skelfing bágt með að festa þann sann-
leika í minni, að framtíð þjóðanna hvíldi á herð-
um þess, eða væri að nokkru leyti undir orku
þess og eJju komin. — Samfélagsfræðingar
Frakklands hörmuðu fyrir löngu eigin-
girnina, er þeir töldu vera undirrót fólksfækk-
unarinnar í landinu. Sama hættan, er átakan-
Jegri nú, en nokkru sinni áður. Þjóð, sem af
ásettu ráði veigrar sér við að eignast og ala
upp börn, er vitanlega á vegi til grafar.
Að eins í sárfáum héruðum á Frakklandi
er um fleiri fæðingar en dauðsföll að ræða.
Sérfræðingum telst svo til, að af völdum mann-
fallsins í stríðinu, óeðlilegs manndauða heima
fyrir, fækkun hjónabanda og fæðinga meðan á
ófriðnum istóð, sé franska þjóðin nálægt sjö
miljónum mannfæri en ella mundi verið hafa
— það er að segja ef alt hefði verið með feldu.
Undir venjulegum kringumstæðum hefði
sennilega mátt finna einhvern veg út úr þess-
um ógöngum. En þegar hugsunarhátturinn er
orðinn sýktur þarf ekki við neinu góðu að bú-
ast í skjótri svipan. Þrátt fyrir þær mörgu
tilraunir, sem gerðar hafa verið af hálfu þeste
opinbera í þá átt að brýna fyrir frönskum al-
menningi þörfina á fleira fóJki — þörfina á því
að eignast og ala upp börn, hefir hinum flokk-
inum aukist fylgi, er þverneitar að leggja
nokkuð á sig fyrir þjóðfélagið í þetesu efni, og
í viðbót við það, fjölgar þeim tilfellum ískvggi-
Jega, þar sem fóstur er vísvitandi látið fæðast
t'yrir tímann. Svo undarlegt er ástand frönsku
þjóðarinnar orðið, að talið er víst að hinn nýi
lýðveldisforseti hafi með fram náð kosningu
af því að hann átti þrjú lkirn, en svo margir af
fyrirrennurum hans í embættinu verið bam-
lausir.
Um sömu mundir og vitmstu menn þjóð-
arinnar eru að brýna fyrir henni hættuna mikJu,
sem af fólkisfækkuninni leiði, hafa aðrir Jeið-
togar tekið að sér útbreiðslu gagnstæðra kenn-
inga í sönghöllum og gildaskálum.
I hvert skifti, sem mig langar til að kynn-
ast persónulega nýjustu hugðarmálum fólks-
ins, fer eg inn í einhvern gildaskálann. Eg
hlusta á hljóðfæraflokkinn og sönginn. Þar
kemst eg að hugarfari fjöldans, finn hvað hon-
um fellur bezt í geð.
Fyrir skömmu ifór eg sama kvöldið á þrjá
samlkomustaði, Montparmasse, Montmartre, og
Bouleward Sebastopol. Á öllum þessum stöð-
um heyrði eg sömu söngvana og sama dynjandi
lófaklappið. Efni söngvanna hneig alt í þá
átt að draga dár að þeim mönnum, er héldu
fram þeirri skoðun, að fólksfjölgun sé eina
fiamtíðarvon frönsku þjóðarinnar. Milli lín-
anna mátti lesa þetita, að lífið sé dýrt og stríðin
séu enn eigi öll, það sé því blátt áfram heimsku-
legt að stuðla að fæðingum barna, er við aldur-
inn kunni að rata í raunir og lifa hamingju-
snauðu lífi alla æfi.
Engin rödd heyrðist andinæla þessari við-
urstyggilegu heimspeki. Þar sýndust allir
hjartanlega sammála. Eg ætJa ekki að sund-
urliða innihald þessara söngva, hvorki hvað
viðkemur siðfræði-kenningu þeirra né rökfestu.
En af þeim sannfærðist eg um að rækt ein-
staklinganna til viðhaldsskyldunnar og þjóð-
ernisins, er í mörgum tilfellum dauð og grafin.
Hugsanaglundrcyðinn og sundrungin sem
náð hefir tökum á fjöldanum síðan að ófriðnum
lauk, gerir í raun og veru lítið annað en hlægi-
legasta skringileik úr allri samheldninni og
öllum bræðralagsloforðunum meðan á stríðinu
stóð. En þegar tekið er fult tillit til allra
þeirra hörmunga, er þjóðirnar urðu að þola,
finst mér ástæðan til undrunar verða nokkru
minni. Allar þjóðir hafa takmarkað bolmagn.
Eftir að gengið hefir verið mj'ög nærri þeim,
margfaldast þjóðar-eigingirnin og verður lítt
viðráðanleg. Og þegar þess er einnig gætt,
hve andlega sjúkir valdhafarnir eru margir
hverjir, og hve alþjóðaranglætinu hefir vaxið
fiskur um hrvgg, hvernig er þá hægt með sann-
girni að ætlast til þess að fjöldinn hafi aðrar
hugsjónir, eða geti haldið þeim hreinum?
Framh.
Horfur.
Einn af hinum bezt þektu
blaðamönnum í hópi þeirra er hér
komu nýlega, er formaður blaða
eigenda félags á Bretlandi, Robert
Donald. Hann flutti tölu fyrir Rot-
ary Club hér í borginni og fræddi
áheyrendur sína um marga hluti.
Hann kvaðst hér kominn með
sínum félögum til að kynnast
mönnum og málefnum, svo að þeir
gætu, þegar heim kæmu, staðið
betur að vígi til að lýsa sókna-
mörkum og viðcfangsefnum þjóðar-
innar. Hann kvað sér merkileg'
ast þykja af öllu, er hann hefði séð
síðan hann kom til Canada, hve
góður friður og velmegun ríkti í
landinu, i samanburði við þann ó-
róa og óvissu, sem í hinum gömlu
löndum ætti sér stað.
“pað eru nú bráðum liðin tvö ár
síðan friður var saminn,” mælti
hann, “og enn geysár ófriður.
Vonir þeirra sem frið sömdu og
þeirra, sem hátt hugsuðu um það,
að stríðið mikla mundi taka fyrir
alla baráttu, eru að engu orðnar
og það stríð sem sdðan hefir stað-
ið, er að sumu leyti ógurlegra en
viðureignin á vígvelli var. Sá
hluti Europu, sem ekki er opið sár,
er í sifeldu uppnámi. Helztu or-
sakir þeirra vandræða sem ógna
lýðveldi og menningu borgara-
legra samtaka, eru að mínu áliti
þær, að friður var 'bygður á undir-
stöðum, er örva rig, sundurlyndi
og hatur milli þjóða, er síðan leiða
til fjármunalegs vanmáttar, og í
sumum tilfellum til stríðs. Enn er
sá árangur af óróa þessum, að i
iðnaður stöðvast og fer forgörð-
um.
Aðra orsök óánægju og ó-
róa á Bretlandi kvað hann stafa
frá afskiftum Bandaþjóða af
Rússlandi, er hann sagði tvenn
vera, herferðir gegn Rússum, er
kostað hefði Bretland ærið fé, og
friðsamlegar samninga tilraunir,
er Loyd George hefði í frammi
hafé, og verkamanna flokkurinn
brez'ki hefði kappsamlega fylgt, þó
fjærri stæðu brezkir verkamenn
Bolshevisma. peirra forsprakk-
ar hefðu margir farið ferðir til
Rússlands og kynt sér stjórnar
farið, en fordæmt það með öllu,
þegar þeir komu aftur, með því
að harðstjórn væri þar gífurleg,
grimd, ranglæti, og miskunarlaus
lífsháski verri og voðalegri en átt
hefði sér stað undir nokkru ein-
véldi og verri en í siðlausum villu-
THE RDYAL BANK
DF CANADA
mælir með
M0NE Y
ORDERS
sem áreiðanlega og ódýra
aðferð til að senda peninga
alt að 50 dala upphæð
Borganlegar án aukagjalds
á sérhverjum banka í Can-
ada (nema Yukon) og í
Newfoundland.
$5 og minna......3c.
yfir $5, ekki yfir $10 6c.
yfir $10, ekki yfir $30 lOc.
yfir $30, ekki yfir $50 15c.
Höfst. og varsj. $35,000,000
Allar eignir $558.000,000
dómi miðalda. Ef látinn væri af.
skiftalaus, mundi Bolshevisminn
hjaðna, leita sinnar eigin tor-
týmingar, með því að hann brifist
og þroskaðist í skorti, eymd, á-
girnd og vaniþekking. pegar
Rússar fengju frið, mundu þeir
skipa sér betri stjórn heldur en
hina rauðu byltingastjórn, er nú
réði þar.
priðji vandinn stafaði af því,'
að kosti pýzkalands og Austur-
ríkis hefði verið þröngvað um of
í friðar skilmálum. Að vísu
ættu þýzkir ilt skilið,” sagði hann,
en refsingar, er kæmu eins hart
niður á Bandaþjóðum eins og hin-
um, væru ekki viturlegar. “Undir
pýzkalandi er komin efnaleg
velgegni þjóða á fastalandi Eu-
ropu. Nábúar þýzkra mundu
aldrei rétta við fyr en verzlun og
íðnaður tækist upp milli pýzka-
lands og annara landa. pýzkir
héldu taumum fjárhagslegra sam-
taka í sínum höndum. Samibands-
þjóðirnar yrðu því, sjálfra sín
vegna að gera hvað þær gætu til
að koma pjóðverjum á Jaggirnar
til upptöku verka. Aðrar þjóðir
gætu ekki vænst þess að fá skaða-
bætur endurgoldnar, nema að
þýzkir græddu fé á vinnu og við-
Auðvelt að spara
Það er ósköp auðvelt að venja sig á að spara með því
að leggja til síðu vissa upphæð á Banka reglulega. í spari-
sjóðsdeild vorri er borgað 3% rentur, sem er bætt við
höfuðstólinn tvisvar á ári.
THE DOMINION BANK
NOTRE DAME BRANCH, W. H. HAMILTON, Maoager.
SELKIRK BRANCH, - . • W. E. GORDON, Manager.