Lögberg - 26.08.1920, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. ÁGÚST 1920.
Bts. 3
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
“Það hefi eg alls ekki gert,” sagði Drake
rólegur. “Við liöfum eins og þú sagðir, alt
af verið góðir vinir. Hann hefi'r alt af verið
svo góður við mig síðan eg var drengur — góð-
ur og umburðarlvndur. Við höfum aldrei
skifzt á ónotaorðum. En þú þekkir frænda
minn — þú veizt hve ákafur stjórnmálamaður
hann er. ■ Hann er afturhaldsmaður sam-
kvæmt gömlum siðum, einn af þessum gömlu
hægri mönnum, sem nú munu naumast vera
fleiri til. Eg veit ekki hvort þeir hafa rétt
fyrir sér eða ekki, eg veit að eins, að eg er
þeim ekki samþykkur. Hann bað mig um að
taka stöðu í hægri manna flokknum — það var
ekki ervið vinna, svo eg hefði getað það.
Plestir menn mundu hafa gert það, en eg gat
það ekki. Eg skifti mér lítið af meginreglum
eða stefnum — hvorki í politik né siðferðis-
iegu tilliti — en skoðanir frænda míns get eg
ekki samþykt. Eg var neyddur til að neita
stöðunni. Hann varð gramur í iskapi og sendi
mér bréf með svo hörðum og reiðum orðum,
sem eg aldrei á æfi minni hefi heyrt fyr. Svo
giftist hann ungri, ameriskri stúlku.”
Lucille stundi.
“Þetta var heimska af þér”, tautaði hún.
“Hv'að gat þetta gert þérf”
Drake fylti pípuna sína aftur og brosti
beiskjulega meðan hann kveikti í henni.
“Þetta er þá þín skoðun?” sagði hann.
“Þér finst að eg hafi breytt heimskulega.
Máske þú lítir rétt á, en því ver gat eg ekki séð
þetta málefni frá þeirri hlið. Eg dró upp
fánann minn, svo eg tali hátíðlega, og nú verð
eg að dlíða fyrir það. Gifting frænda míns
bætir litlum lávarði Anleford við mannkynið
í heiminum, að lfkindum.”
“Hún er mjög ung“, tautaði Lucille.
“Já,” svaraði Drake. “Svo eg ex illa
staddur; eg hefi alt af búist við að erfa Ang-
lemere og peningana frænda míns, en nú er öll
von úti um það. Hann eignast efunarlaust
erfingja, sem erfir alt það, sem hefði átt að
verða mitt. Eg skrifaði þér og sagði þér frá
því, þó það væri ekki nauðsynlegt; en eg áleit \
réttast að segja þér frá öltu, Lucile. Eg efast
ekki um að blöðin hafi hjálpað mér með að
skýra fyrir þér, að sá maður, sem þú varst heit-
bundin, væri ekki lengur erfingi að greifa-
dæminu Angleford og peningum lávrarðar Ang-
Jefords, en blátt áfram Drake Selbie, sem er
einkis virði og sokkinn í skuldir.”
Hún þagði og hann hélt áfram:
“Eg bað þig um að verða konan mín, Luce,
af því eg elskaði þig,” sagði hann. “Þú ert
sú fallegasta stúlka, sem eg liefi nokkurntíma
séð. Eg varð ástfanginn af þér í fyrsta sinni
er eg sá þig — við dansleikinn hjá Horn Wallis.
Manstu eftir því? Eg óskaði þess af heilum
huga að þú yrðir kona mín; eg óskaði þess
innilegar en eg h’efi nokkurs annars óskað á
æfi minni. Mansit þú ekki eftir þeim degi,
þegar eg bað um liönd þína í Taplow Wood —
Þegar við urðum samferða í skóginum í rign-
ingunni? Og þú sagðir “já,” og frændi minn
varð svo glaður. En nú er alt brevtt. Eg
er að eins Drake Selbie með litlar tekjur og
miklar skuldir nú liefi eg enga von um að
verða lávarður Angleford og eigandi þess, sem
því nafni fylgir. Og nú langar mig til að vita
hvað þú segir um þessa umbreytingu ? ”
Hún gaf honum aftur hornaugia.
“Þú hefir þá ekki fengið bréfin nnín?”
spurði hún.
Hann hristi höfuðið.
“Það er mjög leiðinlegt” sagði hún “en
það er ekkj mér að kenna. Pabbi — þú veizt
eflaust hvað hann liefir sagt og hánn segir
máske satt. Hann sagði að — þar eð þú vær-
ir nú eyðilagður, yrði hjónaband okkar alveg
ómögulegt, að — að trúlofun okkar yrði að
rjúfa. Það er sannarlega ekki mér að 'kenna,
Drake; þú veizt hve fátæek við erum, og að auð-
ugur ráðahagur er mér alveg nauðsynlegur;
pabbi er stórskuldugur og við eigum naumast
eitt cent af peningum — skuldheimtumenn eru
sífelt á ferð til okkar á hverjum degi, og nú
verðum við að fara frá London, af því eg gat
ekki borgað reikninginn fyrir fötin mín. Það
er blátt áfram ómögulegt fyrir mig að giftast
fátækum manni. Eg yrði honum að eins til
byrðar og pabfú — pabbi líka — þú þekkir
pabba. Og svo — svo slkrifaði eg þér, Drake,
og sagði að við vrðum að rjúfa trúlofun
okkar.”
> V
Hún þagnaði snöggvast og leit í kring um
sig; hún vissi að Drake horfði alvarlegur á
sig.
“Mér þykir þetta auðvitað leiðinlegt,”
bætti hún, “þú veizt að mér þykir svo vænt um
þig. Eg held að enginn í heiminum jafnist á
við þig — svo — svo fallegur — og alt af svo
elskulegur og nærgætinn. En hvað á eg að
gera? Eg má ekki breyta á móti vilja pabba
og annara. Eg get ekki gifzt þér, Drake.”
Hann leit á hana með beisku brosi, og enn
þá beiskari svip í augum sínum.
“Eg skil þig,” sagði hann, “eg skil þig of-
ur vel. Þegar þú sagðist elska mig, elska mig
svo afarheitt af öllu hjarta, þá áttir þú við að
þú elskaðir Drake Selbie, erfingjann að Angle-
ford, hinn tilvonandi eiganda að Anglemere
og peningum lávarðar Ánglefords; og nú, þeg-
ar frændi minn hefir gifzt og ef til vill eign-
ast barn, sem rænir mig bæði nafnbótinni og
peningunum, dregur þú þig í hlé. Þú spyr
ekki um neitt, þú býður mér enga fórn. Þú
hættir við þeíta eins og það sé sjálfsagt, sé
eina rétta aðferðin. ”
“Þú talar um þetta með líknarlausum orð-
um, Drake,” sagði hún og hnyklaði brýrnar.
“Eg leiði þetta í ljós á sannan og réttan
hátt,” svaraði hann, “þú getur ekki neitað
því. “Sá maður, sem situr hér í dag, er allur
annar en sá, sem þú varst heitbundin. Hann
er að ytra áliti hinn sami, en hann er að eins
ekki erfingi lávarðar Anglefords núna. Svo
yfirgefur þú hann. þú hefir eflaust rétt fyrir
þér. Þannig haga menn sér í þessum heimi,
þar sem þú og eg erum uppalin.”
“Þú ert miskunarlaus Drake,” tautaði hún
og strauk vasaklútnum yfir þurru augun.
“Eg segi^að eins sannleikann,” svaraði
h.ann, “eg ásaka þig ekki. um neitt. þú ert
fædd í sama heimi og eg; við erum bæði fram-
leiðsl nýja tímans. Að giftast mér væri mis-
grip, sem þú vilt ekki framkvæma. Eg hefi
engin önnur ráð en hlýðnast ósk þinni; frá
þessu augnabliki erum við að eins vinir —
ekki ókunnug — það eru karlar og stúlkur
af okkar stétt aldrei. Farðu aftur til Sjó-
ttlfsins með Archie og frú Horn Wallis, og
fyndu þér betri mann.”
Hún stóð upp dálítið föl, en með fullri
sjálfstjórn.
“Mér þykir vænt um þú tekur þessu svo
rólega Drake,” sagði hún. “Þú ert líklega
ekki reiður við mig — ert þú? Þú veist hve
fátæk við erum. Eg verð að fá mér góðan
ráðahag og — og —”
“Vertu sæl!” sagði hann.
Hann var svo alvarlegur, svo fráhrind-
andi og kuldalegur, að sjálfstjórn hennar
brást eitt augnablik, hún stóð og horfði ýmist
á hafið eða á hörkulega andlitið hins fyrir-
litna heitmögs síns. Aftur rétti hann fram
hendi sína.
“Vertu sæl, Luce,” sagði hann. “Þú
hefir veitt mér tilsögn.’ ’
“Við hvað áttu?” spurði hún.
Hann brosti.
“Þú hefir kent mér, að kvenfólk skevtir
að eins um metorð og peninga, og að án þess
yfirgefa þær mann. Vertu sæl.”
Hún leit hikandi og spyrjandi á hann.
“Þið siglið Sjóúlfinum líklega suður á
leið?” sagði hann. “Vilt þú gera svo vel að
biðja föður þinn að símrita mér, hvar hann
verður að finna, það getur verið að eg þurfi
að brúka hann, en það verður ekki í bráðina.
Það gleður mig að þið getið notað hann.
Vertu sæl.”
* Hún tautaði “vertu sæll” og gekk hægt
ofan þrepin, en Drake fylti pípuna sína aftur.
Svo stóð hann skyndilega á fætur, elti hana og
náði henni. Hún nam staðar og snéri sér við,
en hafi hann búist við að sjá geðshræringu í
andliti hennar, þá skjátlaði honum, því svipur
hennar, sem nýlega var dálítið hiæðslulegur,
var nú glaður og rólegur.
“Hinkraðu við eitt augnablik,” sagði
hann . “Eg ætla að biðja þig að minnast ekki
á það við neinn, áð þúhafir fundið mig liér.”
Hún leit á hann undrandi og forvitin.
“Að minnast ekki á að eg hafi séð þig
hérna?” en endurtók hún. “Aluðvitað ekki
ef þú vilt það — én hvers vegna?”
“Astæðan finst þér líklega léleg,” svar-
aði hann kuldalega. “En tilfellið er, að eg
geng hér undir öðru nafni — það hefir svo
mikið verið talað um nafn mitt síðustu dag-
ana, að mér hefir leiðst það.”
“Einmitt það. \Jæja þá skal eg ekki segja
pabba frá því — en hverjum á hann þá að sím-
rita viðvíkjandi skipinu?” spurði hún.
“Hann má senda símritið til Sparling,”
svaraði hann. “Afsakaðu að eg truflaði
iþig. Vertu sæl.”
Hún hneigði sig og tautaði “vertu sæll”
i annað skifti um leið og hún hélt áfram. En
þegar hún hafði gengið fáein skref stóð hún
kyr og hugsaði um hina undarlegu beiðni
hans.
“Þetta er undarlegt,” tautaði hún, “ætli
•liér sé nokkur önnur ástæða? Eg þekki
mennina — og Drake er ekki betri en allir
aðrir. Nú — það skiftir nú litlu. Guði sé
lof að það er aifstaðið. Maður má alt af
treysta kurteisi Drakes; hann er of göfugur
til þess að þræta eða tala hörkulega við stúlk-
ur. Mér þykir leitt að verða að brjóta trú-
lofun okkar — og eg óska þess innilega, að
frændi hans hefði \ekki drýgt þessa heimsku
— því Drake og mér hefði eflaust komið vel
saman. En eins og nú stendur — er það eins
og pabbi segir, alveg ómögulegt. — Mig
furðar að þeir skuli ekki koma, eg er að deyja
af þorsta.”
Aður en hún var komin ofan á hafnar-
kampinn, kom fylgdaílið hennar á móti henni.
Allir voru glaðir og ánægðir og skemtu sér
yfir því, að Sir Archie liafði skrikað fótur og
dottið á sleipu jörðinni, svo hann háfði fengið
græna bletti á hvítu bómullarfötin sín, og lafði
Lucille tók líka þátt í hlátrinum.
“Eg er nú samt sem áður leið yfir því, að
eg varð ykkur ekki samferða upp,“ sagði
hún. “Það er svo leiðinlegt að sitja alein og
hugsa; en máske Sir Archie vilji vera svo al-
úðlegur að skemta mér aftur,” sagði hún
með saklausum, glaðlegum barnshlátri.
---------o--------
7. Kapítuli.
Drake heyrði hlá|turimn þeirra, þar sem
hann sat og reykti pípuna sína og beið eftir
því, að ferðafólkið færi, hann beit, á jaxlinn
beiskjulega, stundi og yfti öxlum. Litlu síð-
ar stóð hann upp og gekk upp brekkuna.
Lucille hafði f raun og veru breytt, eins
og hann hafði búist við. Hún hafði heit-
bundist lávarði Selbie, sem var orðinn arflaus
sökum giftingar frænda síns. Hann gat'*ekki
búist við Iþví að lafði Lucille Turfleigh mundi
standa við loforð sitt undir slíkum kringum-
stæðum. En ótrygð hennar féll honum sárt,
þó hún gerði hann ekki ógæfusaman. Hann
furðaði á því að verða þess var, að það var
fremur dramb hans en ástartilfinningin, sem
liafði særst. Það er dálítið leiðinlegt fyrir
hégómagirnina og sjálfsvirðinguna að heyra
það frá þeim kvennmanni, sem maður áleit að
elskaði sig, að hún áliti ómögulegt að giftast
sér, af því maður hefir mist eigur sínar og
framtíðar útlit, og þó að Drake væri ekki í-
myndunargjarn, fanst honum þessi reynsla
fremur þjáandi.
“Hún hefir aldrei elskað mig,” tautaði
hann beiskjulega. Hún sagði ekki eitt ein-
asta orð, sem benti á sorg. Hún hefði fund-
ið til meiri sorgar að verða að missa uppá-
haldshest. Þær líkjast hver annari allar sam-
an! Guði sé lof að þetta kom fyrir en ekki
eftir giftinguna. Nú — eg er nú sem betur
fer laus við þær!”
Meðan hann talaði við sjálfan sig, heyrði
liann kallað:
“Hr. Vernon! Hr. Vernon!”
Úti í garðinum sem lá eins og hjalli við
bakkann, stóð Nelly. Hún hafði tekið af sér
hattinn, svo vindurinn gat leikið sér að hrokkna
hárinu liennar og augu hennar hlógu glaðlega
til hans.
“Teið er tilbúið,” sagði hún með skíru,
viðfeldnu röddinni sinni, sem hann kunni svo
vel við. “Hvar hafið þér verið? Mamma
er orðin óróleg og hrædd um yður, og eg hefi
átt bágt með að sannfæra hana um, að yður
hafi ekkert óhapp viljað til, og að eg hafi
ekki skilið yður eftir á hafsbotninam. ”
Hann ibrosti til hennar, en bros hans var
mjög alvarlegt, og það sá hún.
“Hafið þér orðið fyrir óhappi?” spurði
hún um ’leið og hún opnaði girðingarhliðið
fyrir honum, og saklausu augun hennar litu
kvíðandi á hann. “Eruð þér veikur — eða
uppgefinn? Já, það eruð þér auðvitað —
mér þykir það slæmt. ’ ’
Hann hniklaði brýrnar og svaraði næst-
um hörkulega:
“Eg er alls ekki þreyttur, af hverju ættí
eg að vera það? Hvers vegna haldið þér
það?”
Nelly varð ofurlítið bilt við.
“Mér sýnist þé.r svo fölur og þreytuleg-
ur,” svaraði hún lágt og með svo blíðum róm,
að hann fyrirvarð sig.
“Já, eg er máske_ dálítið þreyttur,” svar-
aði liann afsakandi óg strauk hendinni um
ennið, eins og liann vildi slétta hru,kkurnar,
sem lafði Lucille hafði framleitt. “Aftur-
bata',maðurinn vðar er dálítið óþolinmóður,
ungfrú Nelilv —- þér verðið að fyrirgefa hon-
um,”
“Það er ekkert að fvrirgefa.” svaraði hún
róiega. “Það er hugsunarlaust af mér, að láta
yður vera svo lengi úti, og eg verðskulda ónot- *
in, sem mamma sagði við mig. En nú verðið þér
að koma inn og drekka te, — annars sneypir
mamma mig enn þá meira.”
Þau gengu inn í dagstofuna, þar sem frú
Lorton sat mikillát við teborðið, og þegar hún
hafði fengið hann til að setjast á hægindastól-
iun, byrjaði liún strax:
. “Það er hugsunarlaust af Ellinor að láta
yður vera svo íengi úti; þér hljótið að vera
þreyttur. Eg veit hve þreyttur maður verður,
eftir að hafa verið veikur, og minsta áreynsla
getur verið liættuleg—viljið þér ekki ofur lítið
af konjaki í teið yðar, hr. Vernon? Að eins ein
teskeið getur stundum haft ósegjanlega fjörg-,
andi áhrif. Ekki? Eruð þér alveg viss um
það? Og hvað er það sem Richard segir mér
um tvo hesta? Hann kom áðan þjótandi inn og
ruglaði eitthvað um tvo hesta, sem hann hefði
sótt til Shallop.”
Drake leit upp, utan við sig á svip.
“Já, það eru mínir hestar; eg mátti til að
fá þá liingað, þeir voru að eyðileggjast af
hreyfingarleysi. Eg varð að fá þá til beitiland-
anna hérna og svo einhvern til að ríða þeim, má-
ske Dick og ungfrú Nellv vilji vera svo væn að
hreyfa þá?” ’
Nellv hló lágt.
“Þetta er hyggileg aðferð til að koma þessu
í framkvæmd, mamma, er það ekki? En eg
hefi sagt hr. Vernon, að eg geti ekki þegið
þenna greiða hans. Það er alt annað með
Dick—”
“Hvað er það, sem er alt annað með Dick?
Hvað talar þú svo djarflega um mig að mér fjar
verandi?” sagði ungi maðurinn, sem kom inn
og settist við teborðið. “Þér megið ómögulega
■láta þessa uppgerðar mótstöðu villa yður sýn,
lir. Vernon. Þetta er gamla sagan um Richard
þriðja, sem neitaði veldisstólnum. Á morgun
situr Nelly áreiðanlega á hestinum—er það ekki
satt, Nell? Og þér verðið að búa svo vel um
handlegg yðar, hr. Vernon, að þér getið orðið
lienni samferða á liestinum vðar. Hún verður
máske ekki svo mikillát að neita ókunnum manni
að fylgja sér — eg meina vður — en hún skeyt-
ir ekki um hin hvgnu ráð bróður síns og rekur
nefið upp í skýin, sem eg ávalt segi henni að
sé þarflaust, þar eð það snýr áður nægilega
mikið upp á við.”
Nellv leit á frú Lorton, sem brosti með um-
urðarlyndi og tígulegum svip eins og drotning,
sem á að ráða fram lir vandasamri spurningu.
“Ef hr. Vernon hefir verið svo alúðlegur
að bjóða að lána þér hest, væri það óþakklátt og
benti á siðmenningarskort, að neita því, EIK-
nor,” sgði hún.
“Sjáðu nú,” agði Dick. “Þér ber að
þakka fyrir tilboðið, Nell—en eg held þú lærir
aldrei fagra siðu—þó þú á endanum lærir má-
ske að ríða. Sáuð þér skemtiferðaskipið, hr?”
sagði hann við Drake.
Drake kinkaði kæruleysislega.
“Það var verulega fallegt skip,” sagði Dick
aðdáandi. “Á því hefir eflaust verið heldra
\T ✓ • .. 1 • timbur, fialviður af öUum
Wyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og ai.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og .jáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AYE. EAST
WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að t>úa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Vatve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
maignsaðferðir. Vér höfum einnig Autonwbile og Tractor
Garage, hvar oér geitið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sa eini, sem býr til Batteries, er fuJlnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnaista í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT MOTOR SCHOOL, -Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
fólk; eg mætti sumu af því uppi á bakkanum.
Það var mjög skrautlega ‘klætt. Þú hefðir átt
að sjá það, mamma!” bætti hann við. “Þú
hefðir án efa virt það samkvæmt verðskuldun,
en eg gat ekki annað en staðið og glápt á það.
Það var áreiðanlega tigið fólk—því eg talaði
við einn af bátsmönnunum. Skipið heitir “Sjó-
úlfurinn”; þekkið þér hann, hr. Drake?”
“Eg hefi heyrt talað um hann,” svaraði
Drake.
“Eg hefi gleymt nafni skipseigandans, sem
bátsmaðurinn sagði mér — en það er mjög tig-
inn maður. Það var fjöldi af tízku og nafn-
bótafólki nleð skipinu. Einn hét Sir Archie og
lávarður og lafði Turfleigh—faðir og dóttir —
þau þekkið þér máske?”
“Já, eg hefi heyrt talað um þau,” svaraði
hann. “Má eg mædast til að fá annan tebolla,
frá Lorton? Þökk fyrir. Siglingaferðin hefir
aukið lyst mína.
“Mér þykir vænt um það,” sagði frúin.
“Turfleigh! Eg hefi heyrt eða séð það nafn
e-inhvers staðar.”
“Afsakið,” greip Drake fram í fyrir henni,
“ef Dick er l)úinn með teið sitt, vil eg feginn
fara ofan í hesthúsið og líta eftir hestunum.”
“Já—komið þér,’” sagði Dick ákafur.
Frú Lorton horfði á eftir manninum, þeg-
ar Imnn gekk út með Dick.
“Ellinor, hr. Vernon hlýtur að vera vel-
niegandi,” sagði hún ígrundandi og með á-
nægjulegt bros um munnvikin. “Þrír hestar!
Hefir þú tekið eftir skyrtuhnappnum bans?
Það er svört perlsa, sem hlýtur að hafa kostað
mikla peninga, og yfir allri persónu hans hvíl-
ir nokkuð—nokkuð, sem þú, kæra Ellinor, skil-
ur ekki eða tekur ekki eftir, en sem er eftirtak-
anlegt fvrir mig, sem þekki heiminn. Var hann
ánægðnr með sjóferðina í morgun?”
“Já, það held eg,” svaraði Nelily hugsun-
arlaust. Hún horfði á eftir háa manninum, sem
gekk ofan brekkuna.
Frú Lorton hóstaði lágt, og bros hennar
varð enn þá ánægjulegra.
“Hann gat ekki fengið betra né hollara
pláss,” sagði hún, “og eg treysti því, að hann
hugsi ekki um að vfirgefa okkur, fyr en hann er
heilbrigður. Eg verð gð vekja eftirtekt hans á
því, hve vænt okkur þykir um að hafa hann hér,
og hve mikið nærvera hans fjörgar okkar öm-
urlegu og einmanalegu tilveru.”
Nellv hló lágt.
“Mér finst hr. Vernon ekki vera mjög
fjörgandi,” sagði hún, “að minsta kosti ekki
alt af,” bætti hún við, er hún mnndi eftir he
glaður hann var á Annie Laurie.
“Þér skjátlast algenlega, Ellinor,” sagði
frú Lorton fremur hörkulega. “Eg álít hr.
Vernon mjög skemtilegan og viðfeldinn mann,
og eg mun sakna hans mikið. Eg vona því að
þú gerir alt hvað þú getur til þess, að gera veru
hans ‘hér eins þægilega og unt er, og koma hon-
um til að dvelja hér sem lengst. Þrjá hesta
hefir hann—” hún hóstaði á bak við hendi sína
af gömlum vana,— “hefir hann — hum — ‘hef-
ir hann talað nokkuð um stöðu sína og tekjur,
Ellinor?”
Nelly roðnaði og hristi höfuðið.
“Nei, mamma,” sagði hún dálítið gremju-
lega. “Hvers vegna ætti hann að gera það?
Við erum ekki forvitin.”
“Auðvitað ekki!” svaraði frúin. “Eg hefi
máske gallá, en forvitni er ekki meðal þeirra.
Mér datt í hug að harin hefði máske minst á
sjálfan sig og fjölskyldu sína, og um—hum—
um fjárhag sinn.”
Aftur hristi Nelly höfuðið.
“Ekki eitt orð,” sagði hún. “Og eg er ekki
forvitnari en þú, mamma. Hvað kemur það
okkur við, hver hann er eða fjölskylda hans?
Að fáum dögum liðnum fer hann og við sjáum
hann að líkindum aldrei aftur.’”
Meðan hún sagði þetta yfirgaf hún glugg-
ann og fór að syngja; frúin hlustaði á ungu,
fögru röddina hennar brosandi.