Lögberg - 28.10.1920, Blaðsíða 4

Bls 4
LOGBRHG, JTIMTUDAGINN
28 OKTOBER 1920.
1‘ogbag j
Gefið út hvern Fimtudag af The Col- g
umbia Press, Ltd.,Cor. William Ave. & |
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
T \J,SIMI: GAHRY »1C <>g 117
Jíón J. Bíldfell, Editor
(Jtan&skrift til blaÖsins:
1 TH£ C0LUMB»\ PRtSS, Ltd., Bcx 3172, Winnipeg, Ma<l-
Utanáskrift ritstjórans:
tDITOB LOCBERC, Bcx 3172 Winnipeg, M«n. s
|_______________________________________________________________________________________ ■
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.
-4^27
jliB»i9lligH«!rastk>i;fflaa».diE«i:it.,iP'.-,iíp|j.;H,.::niiilimMi;>:;!;iiiii»;'y!iini!:ii:iH«»:T!ilTinn!imi»niiinuii'i!:!iii,;';''iiy
Frank Frederickson.
Nýlega áttuxn vér tal við hinn efnilega
landa vorn Frank Frederickspn, sem nýkom-
inn er frá Islandi, þar sem hann var flugvéla-
stjóri síðastliðið sumar.
Vér biðum með talsvert mikilli óþreyju eft-
ir því að fá að heyra hvernig honum hefði lit-
ist á sig, þar lieima á lapdi friÖra sinna.
Ekki samt af því, að vér þráðum svo mjög
að fá almenuar fréttir þaðan, þær höftim vér
allgóðar úr blöðum, bréfum og frá einstakling-
* um sem koma að lieiman, og eins þeim sem heim
til ættjarðarinnar fara í kynnisferðir, og þeim
sexn á þann liátt fara, fer nú fjölgandi með ári
hverju.
En það er nálega alt eldra fólk- fólk sem
fa'tt er og uppalið út á íslandi, og er því að vitja
a'ttjarðar og æskustöðva, en það eru þeir staðir
sem hverju óspiltu mannshjarta eru kærir.
En í’,rank Frederickson er fæddur í þessu
landi, hér liggja æskus}X)riii hans, æsku endur-
minningarnar , æskudraumamir, og landið
jietta — Canada er hans h^imaland. Hvernig
skyldi honum lítast á sig heima á Islandi ?
Svo kom Frank inn í skrifstofuna til vor í
vikunni sem leið, hann var glaður og ræðinn
eins og hann á að sér að vera.
Þegar hann var sestur, sögðum vér við
hann:
“Svo þér leizt illa á Islandf”
“Illa á ísland,” svaraði Frank Frederick-
son, “noi, það er nú öðm nær, það er dásainlegt
land — eg hafði ekki hugmynd um hve dásam-
legt það var fyr en eg sá það. — Sjórinn, fjöll-
in, dalirnir, fossarnir, árnar, vötnin, loftslagið
og litbreytingarnar. — Náttúran íslenzka hún
heillar huga manns eins og hið aðdáanlegasta
málverk meistarans.”
“En fólkið, hvernig féll Jær við það>”
spurðum vér.
“Mér féll vel við fólkið,” svaraði Frank,
“það er viðmótsþýtt, gestrisið, og vill alt fyrir
mann gera. En það er eitthvað að, það er
eitthvað sem vantar í líf þess til fyJla það á'huga
og eldmóði. Hugsaðu þér á sumrin er lítið
nm leikfimi á meðal þess annað en fótspyrnu
boltaleiki, og þeir vekja áhuga, lijá fáum öðr-
um en þeim sein taka þátt í þeim.
Svo kemur veturinn, þungur dimmur, með
siyddur og bylji. Þá hefir fólkið ekkert til
skemtunar annað en kvikmyndahúsin, og dans-
samkomurnar sem standa yfir frá því snemma
á kveldi og fram á morgna, — sém eyðir and-
legu og líkamlegu þreki fólks þegar það sækir
þær um of. Þar í höfuðstað landsins er fólki
ekkert lioðið í skemtunar eða leikfimis áttina
sem byggir upp, lífgar og híessir, og þó væri
hægt að liafa þar almenna leiki, sem fólk gæti
tekið þátt í svo sem Hockey og fleira. Og þess
þurfa íslendingar með ekki síður en aðrar þjóð-
ir. ' i
Svo er annað sem þarf^ð lagast, og það er
fjarlægðin sem er á milli þjóðarbrotsins vestan
hafs, og þjóðarinnar heima. Austur og Vest-
ur-l^endingar þurfa að færast miklu nær hver
öðrum en þeir eru nú. Þetta.hefir máske eitt-
hvað lagast nú í seinni tíð, en það er ekki ná-
Lægt því viðunanlegt enn, og að mínu áliti kemst
það ekki í lag— kemst ekki á þann rckspöl sem
það þarf að komast, og á að komast, fyrri
heldur en unga fólkið beggja megin hafsins,
kynnist betur, og færist nær hvert öðru en það
er nú. Unga fólkið að vestan þarf að fara
heim til Mapds í stór hópum og dvelja þar
sumarlangt hjá ættmönnuín og vinum, og hið
sama þarf unga fólkið á íslandi að gjöra —
koma fe.stur til okkar og vera hér lengri eða
skemri tíma til að kynnast. Þá fyrst fara
Austur og Vestur-íslendingar að skilja og
meta hvorir aðra, og þá fyrSt verður bræðra-
bandið tryggt og sterkt þó vök skilji vini.”
Þannig fórust Frank Fredericksyni orð,
og er }>etta eins glöggur skilningur á afstöðu
Austur og Vestur-Islendinga sem mest má
verða hann hefir lágt fingurinn á hjarta púnkt
þjóðernislegrar tilveru vor Vestur-lslendinga,
og eins fyrir mögulegrar og æskilegrar sam-
vinnu, og stnnúðar Vestur og Austur íslend-
inga í framtíðinni. <
Vestur-lslendingar leggið þessa bendingu
Franks Frederieksonar á hjartað og látum oss
á komandi árum og það sem fyrst fara að senda
hópa Vestur-íslenzkra ungmenna í sumarfrí-
inu heim til íslands. i
Um notkun loftskipa á íslandi til fólks
eða vöruflutninga var Mr. Frederiekson frem-
ur vandaufur, sagði að fyrst og fremst, væri
ekki nema um sumarmánuðina að tala í því
sambandi, og jafnvel þá, væru stórir annmark-
ar á að fafa yfir landið sökum þess hve afar
ervitt væri að lenda, og jafnvel ómögulegt á
stórum svæðum á landinu, og þess vegna
mundu flugmenn verða fremur ófúsir á að gefa
sig við flugferðum upp til lands.
AfturJtvað liann ekkert því til fyrirstöðu
að ftugferðum yrði haldið uppi með fram
ströndum landsins, með flugvélum sem hægt
væri að lenda jafnt á sjó og landi og kvaðst
hann hafa farið til Englands í þeim erinda-
gjörðum að útvega íslenzka flugfélaginu slíkar
vélar sem nú væru orðnar algengar.
Vélarnar sem hann sagðist hafa ráðlagt
Islendingum að kaupa, sagði hann að bæru um
800 pund af vörum, og fjóra farþega, og sagði
•hann að hægt væri að fara í þeim, frá Revkja-
vík og norður á Akureyri á hálfum öðrum
klukkutíma.
Auk þess að flytja farþega, vörur og póst,
sagði Mr. Frederickson að þær gætu verið sjáv-
arúfgerðinni til ómetanlegs gagns með að leita
t'iskjar, því bæði færu loftskipin svo óendan-
lega miklu fljótara yfr, heldur en fiskiskipin og
svo sæjust síldartorfurnar miklu betur úr loft-
inu heldur en af skipunum.
Frank Frederickson er nú á förum austur
til Tórontoborgar, þar sem hann hefir verið
fenginn til að sýna fluglist sína af flugfélagi,
og dvelur þar um mánaðartíma.
» , --------o---------
A afturfótum.
1 síðasta blaði Heimskringlu er ritstjóri
blaðsins, kunningi vor að reyna að hvítþvo
Meighen stjórnina í sambandi við hækkun flutn-
ingffgjalda í Canada.
En kunningi vor að Heimskringlu, veit að
slíkur hvítþvottur er vandasamt verk að því
leyti, að ef þvotUirinn tekst illa þá verður það
sem þvo átti Ijótara eftir en áður, og svo hefir
farið með Meighen stjórnina, því allir þeir sem
lesa þessa grein, sjá að ritstjórinn ritar þar
fremur af skyklurrækni, en af sannfæringar-
afli. /
Heimskringla segir, að vér vitum vel að
járnbrautaráðið feé óháður dómstóll í járn-
brautamálum.
Nei, vér vitum þetta ekki, af þeirri ein-
földu ástæðu að það er ekki rétt.
Járnbrautarnefndin er háð því valdi laga-
lega sem hún fékk vald sitt frá.
Eða hvernig var hægt að áfrýja þessu
fJutningsgjaldamáli til stjórnarráðsins, ef að
járnbrautarnefndin var því óháð?
Ilvaða rétt hafði stjórnarráðið til þéss að
svo gott sem segja nefndinni að hún hefði
svo gott sem dæmt rangann dóm, og skipa henni
að gjöra betur, ef stjórnarráðið hefði ekkert yf-
ii henni að segja?
Nei, sannleikurinn er sá, að stjórnarráðið
gat með fullu valdi ónýtt dóm nefndarinnar,
en ástæðurnar fyrir því að það gjörði það ekki
eru sennilega tvær. Sú fyrst, að það hefði
bakað sér reiði þess félags sem gat orðið eins
voldugur óvinur, og það er máttugur vinur —
Canada kyrrahafs brautarfélagsins.
I öðru lagi sú, að járnbrautarnefndin hefði
orðið að segja af sér. Og þannig mist em-
bætti sín, en sumir þeir sem í nefndinni eru
kváðu vera góðir vinir Meighen stjórnarinnar,
og hefðu máske þóst grátt leiknir ef hún hefði
tekið þann veg.
Að þetta sé rétt athugað, má sjá af því, að
síðan Meighen stjórnin var í þessum gapa-
stokk út af flutningsgjalda málinu, hefir hún
verið sett í annan af verzlunarnefnd ríkisins,
út af sykurmálinu, og þorði stjórnin ekki ann-
að en setja dóm þeirrar nefndar til síðu, sem
sýnir að stjórnin hafði úrskurðarvaklið.
Sannleikurinn er sá, að báðar þessar nefnd-
ir eru undirgefnar þingi, stjórn og þjóð, og
livorug þeirra hefir fullnaðar úrskurðarvald.
Að mæla því bót að lagður sé aukaskattur
a afurðir rnanna í Canada til þess að jámbraut-
arfélögin geti auðgað sjálf sig á 'þessa árs
uppskeru þeirra manna er neyddir eru til að
selja strax sökum fjárskorts, er að voru áliti
Iiin mesta ósanngirni, eða réttlæta framkomu
þeirra er völdin höfðu til þess að laga þetta,
en brast siðferðislegan þrótt til að gjöra það.
Vér erum hræddir um að í Canada sé ekki
búin til nógu rnikil sápa til þess að hvítþvo þá
í hugum manna.
Heimskringla segir að stjórnin hefði getað
afnumið hækkunina á flutningsgjöklunum með-
an á nýrri rannsókn stóð, en það hefði verið
hættuspil sökum þess að C. P. R. hefði eflaust
farið í mál við stjómina, og að líkiytlum unnið
i»að og fengið skaðabætur hjá ríkinu sem svar-
ar upphæð þeirri sem hinn nýji flutningstaxti
hefði veitt-þeim.
Þetta er náttúrlega ekki rétt, því ef stjórnin
hafði lagalegan rétt til að fresta framkvæmdum
í ]iessu máH, þá cr auðsætt að hvorki félagið né
heldur nokkur annar, gat komið fram ábyrgð
' á hendur henni fyrir það.
Nei, það var aldeilis ekki getuleysi sem
hamlaði Meighens stjórninni frá þessu, heldur
mat hún meira hag Canda Kyrraljiafs brautar-
félagsins, en fólksins.
Síðast í þessari Heimskringlu grein stend-
ur að það sé jafn sanngjarnt að kenna Meighen
✓ stjórninni um hækkun flutningsgjaldanna og
að kenna Norris stjórninni um hækkun á spor-
vagna fargjakli í Winnipeg.
Þetta er í mesta máta fráleit samlíking.
.íárnbrautamefndin þáði vald sitt og umboð
frá Dominionstjóm og þingi, og hún er því
milliliður á milli tveggja málsaðilja, fólksins í
Canada, eða réttara sagt umboðsmanns þeás,
sem er stjórnin í Ottawa annarsvegar, en járn-
brautar félaganna hinsvegar.
Doininion stjórnin er því beinn mklsaðilji í
]>essu sambandi.
Sporbrautafélagið í Winnipeg, fær vald sitt
og réttindi frá Winnipegbæ, eða Winnipegbú-
um, sem sjálfir ráða sínum flutningsmálum
að fullu.
Dómararnir, hvort heldur það er þjóð-
nytjadómari eða réttvísisdómarar fylkisins,
eru eins og járbrautrnefndin milli liðir á milli
tveggja málsaðilja, fólksins í Winnipeg ann-
arsvegar, en sporbrautarfélagsins hinsvegar.
En Norris stjórnin var ekki og getur ekki orðið
málsaðilji í því máli, á meðan bæjarbúar ráða
]>ví að fullu.
--------o--------
Nýjar bækur.
Vertíðarlok, 119 blaðsíður áttablaðabrot,
höfundur Magnús Jónsson frá Fjalli. Kostn-
aðarmenn S. Christie og G. J. Oleson, Glen-
boro Man. Prentsmiðja Columbia Press Utd.
Winnipeg, 1920.
Það má svo að orði kveða, að bók þessi
fjalli helzt um alla skapaða hluti milli himins
og jarðar. Er það ef til vill ein, af veiku hlið-
um bókarinnar hvað hún grípur inn í margt og
því tæpast að vænta af höfundi, þótt skýr sé,
að hann geri öllum umtalsefnum sínurn jafn-
góð skil, og það tekst honum heldur ekki hvergi
nærri alstaðar, að því er mér finst.
Skáldsögúr höf. sem í bókinni birtast
]>ykja mér lakastar; efni þeirra þó engan veg-
inn aðfinsluvert, en framsetningin þunglama-
leg og síður en svo aðlaðandi. — Sem sagna-
skáld, er Magnús Jónsson ekki sterkur á svell-
inu, en samt er hann rithöfundur sem vel borgj
ar sig að kynnast. Lífskoðanir alltir, eins og
þær koma.fram í “Vertíðarlokum,” bera þess
ljósan vott, að höfundur er djúpskarpur maður,
með ákveðinn vilja ogást á sannleiksleit manns-
andans. \
í forinála bókarinnar, kemst annar útgef-
andinn, hr. G. J. Olesen, þannig að orði:
“Magnús Jónsson frá Fjalli í Skagafjarðar-
sýslu á Islandi, höfundur þessa rits “Vertíð-
arlok”, er áður allvel kunnur Vestur-lslend-
ingum. Hefir hann vakið eftirtekt á sér oft
fyrir velritaðar blaðagreinar og sérprentuð
ritverk. Hefir hann verið í hópi frjálslyndra
manna, og þegar hann hefir tekið penna í hönd,
hefir hann gert það sem málsvari sannleikans
og frjálsra hugsana; hefir hann haft til brunns
að bera 'mikið af viti og vel rökstuddum sann-
leika.” /
Eftirmáli fylgir bókinni, saminn af höf-
úndinúm sjálfum, og er hann tekinn upp orð-
rétt:
“Þegar sjómaðurinn hefir lokið vertíð
sinni í fiskiverinu, fer hann vanalega að hirða
afla sinn, gjöra hann tilreiddan fyrir sölu á
heimsmarkaðinum. Hann færir því aflann í
það ásigkomulag og klæðir hann í þær umbúðir,
sem hann hyggur að samrýmist bezt við smekk
þeirra, sem eiga að njóta aflans. Þetta gjör-
ir hann til þess, að aflinn komi sem fyrst að
notum og hann sjálfur fái sem fyrst laun verka
sinna.
Af því að aflatímí minnn er nú hjáliðinn,
þá er eg einnig kominn í vertíðarlok. Eg tók
því dæmi sjómannsins, fór að hirða upp afla-
hlut minn, sem eg hefi dregið úr hafi lífsins
á hinum ýmsu miðum þess á vertíð minni. Eg
hefi skift aflanum í flokka og klætt hinar ýmsu
tegundir í mismunandi búning.
Eg hefi sett sýnishorn af þessum vertíðar-
hlut í framanritaða bók og sendi liana þannig
frá mér, inn í hinn íslenzka menningarstraum,
til gildisrannsóknar og framboðs og gef þannig
minn persónulega andans ávinning aftur til
lífsins í vertíðarlokin. Eg hefi lagt meiri á-
herzlu á það, að reyna að láta efnið í bók
lvessari vera satt og heilbrigt, en að fegra bún-
ing þess.
Af því eg gat ekki gjört betur, þá ætla eg
ekki að biðja afsökunar á því, hve öllum frá-
gangi þessarar bókar er ábótavant. Þar á
inóti æski eg eftir leiðbeiningum og leiðrétting-
um, frá þeim sem betur kunna; og munu þær
verða Jiegnar með þökkum, ef þær verða sann-
gjarnar og studdar meðvgóðum rökum. Við
erum hér, til þess að leiðbeina hver öðrum og
leiða hver annan.
Eg sendi svo þetta safn mitt út í hafrót
iífsins og vona að innihaldið veiti ofurlítið lið
i framsóknarstríði mannsandans.
Að endingu legg eg svo fram öll mín and-
ans öfl í þá innilegu ósk og von, að öllum þcim,
scm vilja eiga og athu'ga bókina mína, megi
hlotnast vaxndi anclans útsýni, vaxandi vel-
gengni og blessun á öllum sviðum lífsins. Og
að þeir megi sjá og skilja hinar sönnu leiðir að
bástóli sannleikans og kærleikansT”
Með vinsemd t.il allra manna.
Magnús Jónsson.
New Westminster, B. C., 4. Marz, 1920
Höf. bókarinnar er nú orðinn háaldraður
maður og blindur £yrir nokkru, að því er eg
frekast veit. Samt er hann enn að reyna að
sjá og láta aðra sjá sýnir, er hefja mættu and-
ann í æðra veldi. —
Skoðanirnar eru kannske stundum nokkuð
einræningslegar, en þær eru settar fram af svo
mikillí einlægni, að lesandinn getur ekki annað
en borið virðingu fyrir þeim.
Bókin kostar í kápu $1,25 og fæst hjá útg.
G. J. Olesen ritstjóra, Glenboro Man.
E. P. J.
*
J?að er þjóðernisleg og mjög áríðandi skylda
að allir spari.
Ráddu með sjálfum ' þér hvað mikið þú getir
lagt til hliðar sérhvern börgunardag. Eftir að
hafa ákveðið hvað þú getir sparað, fastsettu þá
að sú upphæð skuli fyrst tekin aí kaupi þínu og
lögð í sparisjóðinn.
OPNA REIKNING NÆSTA BORGUNARDAG HJA
THE ROYAL BANK 0F CANADA
Höfuðstóll og varasjóður ----- $38,000,000
Allar eignir -------- $590,000,000
Auðvelt að spara
ÞaS er ósköp auövelt aS venja sig á aö spara meö þvi
aö leggja til síöu vissa upphæö á Banka reglulega. 1 spari-
sjóösdeild vorri er borgaö 3% rentur, sem er bætt vió
höfuöstólinn tvisvar á ári.
THE DOMINION BANK
NOTRE DAME BRANCH,
SELKIRK BRANCH,
P. B. TUCKER, Manager
W. E. GORDON, Manager.
Hveiti! Hveiti!
Islendingar sem hafa hveiti til sölu
œttu að lesa eftirfarandi auglýsing
Members Winnipeg Grain Exchange — Members Winnipeg
Produce Clearing Association.
LICENSED AND BONDED
By the Board of Grain Coihmissioners of Canada
North-West Commissiomi Co.
Limited
Telephone A 3297
216 Grain Exchange, Winnipeg, Man.
íslenzkir Bændur !
Um leið og vér ávörpum yður, óskum vér fyrst af öllu, að
þér hafið haft arðsama uppskeruí ár. En vér vonum einnig að
þér hafiö lesið og athugað auglýsingar þær og greinar, sem
birzt hafa í íslenzku blööunum iðuglega þau síðastliðin sex
ár, er vér höfum stundað kornverzlun, og að þær hafi sann-
fært yður um, aö það væri yðar eigin hagnaður að láta ís-
lenzka kornverzlunarfélagið, The North-West Commission
Co., Ltd., selja korn yðar/
það er ekki eins og riýtt og óreynt félag væri að höndla
korn yðar, þegar þér sendið þaö til vor. Eftir sex ára starf
sem kornsölumenn fyrir bændur, er það sannfæring vor, að
þekking vor geti orðið yður hagur þetta ár. Eins og það er
hagur fyrir bændur að yrkja land sitt vel, eins er það hagur
vor að selja korn það, sem oss er trúað fyrir, svo vel, að
bændur verði ánægðir. En til þess að geta það, þarf maður
sá er selur, að hafa reynslu og þekkingu á kornverzlun og
hínu breytilega markaðsverði á komvörunni.
í ár, þegar markaðurinn er opinn til hæstbjóðanda, má
búast við mjög breytilegum og mismunandi prísum, og þegar
svoleiöis er, vill oft til, að menn selja þegar sízt skyldi, en
geyma þá selja ætti. peir sem vildu geyma korn sitt um
lengra eða skemmri tíma, ættu að senda til vor það sem þeir
hafa. Vér skrifum hverjum sem sendir oss korn, þegar vér
álítum að selja ætti. Einnig gefum vér daglega prísa og á-
lit vort um markaðinn þeim viðskiftavinum vorum, er þess
æskja. Vér borgum ríflega fyrir fram borgun, ef æskt er.
Ef vigtar útkoma á vagnhlössum, sem oss eru send, ekki
stendur heima við þaö, sem í þau hefir verið látið, gjörum
vér það sérstaklega að skyldu vorri að sjá um, að slíkt sé lag-
fært. Einnig gæti það verið peningar í yðar vasa, að vér
skoðum sjálfir kornið í hverju vagnhlassi, sem oss er sent,
svo að rangindi við tegundaflokkun (grading) getur ekki
átt sér stað. petta er nokkuð, sem flest stærri félög ekki
gjöra, því þau hafa mörgu að sinna, láta sér nægja úrskurð
verkamanna sinna. Einnig eiga flest þeirra sín eigin korn-
goymsluhús, svo það er þeirra hagnaður, ef flokkunin er
gjörð bóndanum í óhag. pað er ætíð gott að vita, þegar mað-
ur sendir korn, að einhver líti eftir, ef óviljandi skyldi vera
gjörð röng flokkun, og að einhver sjái um, að slíkt sé strax
lagfært. Margir bændur halda því fram, að það borgi sig
betur að draga hveiti og aðrar korntegundir í næstu korn-
hlöðu, þar sem vinnulaun eru há eins og í ár. En ef þeir vissu
hvað þeir tapa af vigt við það, mundu þeir hafa aðra skoð-
un. Ef þér hafið fylt járnbrautarvagn og viljið selja inni-
hald hans áður en hann fer á stað, þá símið oss númerið á
vagninum og munum vér selja kornið strax fyrir hæsta verð.
Sendið oss svo “Shipping Bill” af því og munum vér borga
Ú1 á það ef heiðst er eftir og afganginn, þegar vigtar út-
koman fæst.
íslendingar! Vér mælumst tií, að þér sendið oss sem
mest af korni yðar í ár. Vér erum þeir einu landar, sem
reka þá atvinnu að selja korn fyrir bændur gegn umboðssölu-
launum. Vér höfum ábyrgð og stjórnarleyfi og gjörum oss
far um að gjöra viðskiftamenn vora ánægða.
Vér þökkum svo þeim, sem að undanförnu hafa skift við
oss, og vonum að þeir, sem enn ekki hafa haft viðskifti við
oss, gefi oss tækifæri til að selja korn þeirra í ár. Vér á-
byrgjumst áreifianleg viðskifti og gjörum vort ítrasta til að
i glöra bændur ánægða.
Hannes J. Lindal.
Pétur Anderson.
— ... —■==_ ---------
Verðlaunum útbýtt.
Að endaðri guðsþjónustu í
Fyrstu lút. kirkju á sunnudaginn
var, afhenti dómsmálastjóri Hon
Thomas H. Johnson, iþeim af læri
sveinum Jóns Bjarnasonar skóla
verðlaun, er beztar einkunir hlutu
við hin almennu próf mentamála
deildar fylkisins síðastliðið vor,
samkvæmt ósk skólastjóra.
Mr. Jöhnson gat þess að 56 nem-
endur frá Jóns Bjarnasonar skóla
hefðu skrifað við hið áðurnefnda
próf, og hefðu 53 stafiist það, en að
eins 3 fallið.
Eins og menn vita skrifa mörg
hundruð manns frá miðskólum úr
öllu Manitoba fylki við þetta próf,
og sagðist Mr. Johnson að þegar
hann hefði séð hvernlg nemendur
frá Jóns Bjarnasonar sköla 'hefðu
staðið við prófið, hafa farið að at-
huga hvernig að nemendum frá
skólum sem eru á sama stigi og
Jóns Bjarnasonar skóli er, hefði
faristy við prófin, og sagði Ihann að
til jafnaðar hefðu áttatíu af hundr-
í'fii staðist þau, en tuttugu af hundr
aði fallið.
Og hefði því nemendum Jóns
Bjarnasonar skóla farist mikið
betur, þar sem nálega níutíu og
fimm af hundraðj hefðu staðist
prófið en að eins milli fimm og sex
af 'hundraði fallið, og væri það
gleðiefni öllum aðstandendum og
velunnurum skólans.
Mr. Johnson skýrði frá að þeir
af vinum skólans sm lagt hefðu