Lögberg - 16.12.1920, Side 4

hu 4
LOGBS.BG, FIMTULAGLNN
16. DESEMBER
IL^1""1'' 'iiH'ii ........... ....
3L‘ b q b c i Q |
Gefið út hvern Fimtudag af The Col- §
umbia Press, Ltd.,Cor. William Ave. & 1
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
I
Talsimar: N-6327 o& N-6328
Jón J. BDdfell, Editor
Utanáskrift til blaðsins:
THE COIUMBIA PRESS, Itd., B0X3172, Winnipeg. Ma»l-
Utanáskrift ritstjórans:
EOITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man.
I
----------———................ I
The "Li'igberg” is printed and published by The |
Colurfcia Press, Limited, in the Columbia Block, |
853 to 857 Sherbrooke Street, Winnipeg, Manitoba, |
Minningarrit íslenzkra her-
manna.
Eins og Vestur-lslendinguin er l.jóst, þá
tók Jóns Sigurðssonar félagið að sér að sjá um
útgtáfu þessa rits og hefir það verið að undir-
búa rit þetta nú að undanförnu, og nú er kemið
;ið þeim tíma, að annað hvort verður að
hrökkva eða stökkva með þetta — annað hvort
að drífa jiað af, eða liætta við það.
Rétt finst oss }>egar í byrjun a taka það
fram, sem reyndar þarf þó naumast við, að Jóns
Sigurðssonar félagið hefir ekki tekið þetta
verk að sér í eigin hagsmuna skyni, það er svo
langt frá því.
Jóns, Sigurðssonar félagið liefir ekki að
eins lagt alla sína krafta fram endurgjaldslaust
og bvst við að legg.ja fram eins mikið fé og það
getur, heldur hefir það líka fengið alt verk í
sambandi við undirbúning ritsins, að því er
samningu á ritgerðum og æfiminningum snert-
ir, endurgjaldslaust. Margt af þessu er nú til
fullgjört og bíður þess að áfram verði haldið.
Jóns Sigurðssonar fólagið tók þetta verk
að sér sökum þess, að einhver þurfti að gjöra
það,—það er verk, sem Vestur-Islendingar eru
skyldugir að leysa af hendi.
Ekki svo mjög til j>ess að halda uppi heiðri
íslenzku hermannanna, sem í stríðið fóru — því
h;fnn getur jildrei dáið. Og hreint ekki sökum
}>ess. að ýms félög hér innlend hafa mí þegar
gefið út slík miuningarrit. Heldur til þess, eins
og Hon. Thos.-H. Johnson sagði á fundi, er .Tóns
Sigurðssonar félagið hélt nýlega í samhandi við
jietta inál; “að sýna í ókominni tíð, að Islend-
ingarnir, sem komið höfðu frá eyjunni “norður
við heimvskaut í svalköldum’ sævi’’ til þessa
lands, voru menn sem höfðu mannskap til þess
að gjöra skyldu sína á neyðaVtírnum lands og
j.jóðar og alls heimsins.”
Það er íslenzkur mannskapur, sem krefst
þess, að þetta verk sé unnið og að minning þessi
sé geymd um ókomnar aldir.
Eitt er það sérstaklega, sem hefir reynst
erfitt í sainbandi við undirbúning þessa minn-
ingarrits, og það er að fá nægar upplýsihgar
um mermina, sem í stríðið fóru.
Félagskonurnar, sem tóku verk þetta að
sér, hafa sjölfsagt gengið út frá því í fyrstu, að
erfitt mundi og máske alveg ókleift að vera sér
úti urn lýsingar af öllum Vestur-lsJendingum,
sem í stríðið fóru, en þeim hefir víst aldrei
komið til hugar, að fólk yrði eins skeytingar-
laust i jiessmn efnum eins og raun hefir á orðið,
því þrátt fvrir marg ítrekaðar tilraunir kon-
anna, sem fyrir fyrirtækinu standa, og áskoran-
ir, 'þá er }>essu atriði imjög ábótavant enn sem
komið er, og er jiað óskiljaulegt, j>ví begar rétt
er á litið, }>á ætti hver einasti aðstandandi her-
manna vorra að finna skyldu sína og sóma.í að
styðja að því, að þetta verk gæti orðið sem ná-
kvæmast og sem bezt af hendi leyst. .
Annað atriði í sambandi við þetta minning-
arritsmál er j>örf að minnast á, og það er kostn-
aðurinn við útgáfuna. Hann verður óhjákvæmi-
lega mikill. Verk þetta, sem má til með að vera
vandað að pappír og prentun, myndum og
bandi, kemur til að kosta svo mikið fé, að ó-
hugsanlegt er að Jóns Sigurðssonar félagið
geti lagt það fram, né heldur, að það sé nokkurt
vit í því fyrir félagið að leggja það fram, án
þess atS ‘tryggja sér fyrst sölu ritsins og sam-
rfnmi Vestur-íslendinga.
A fundinum, sem félagið hélt um daginn
hér í bænum og minst er á hér að framan, var
oss sagt, að bókin gæti ekki kostað minna en
$10.00 hver og að upplagið mundi verða frá
1,500 til 2,000 og gerir það þá $15,000—$20,000
sem kosta mundi að prenta og binda bókina, og
er það vægt í farið, eigi að binda hana í leður-
band eins og sýnishorn það sem á fundinum
var.
Það er því einn vegur og að eins ,einn til
þess að hægt verði að hrinda verkinu í fram-
kvæmd, og það er að skifta bygðum íslendinga í
deildir, og fá einn hæfan mann í hverri deihl
til j>ess að fá fólk til að skrifa sig fvrir bókinni
og borga eins mikið af verði hókarinnar fyrir-
fram og því er unt, en minst helming, og ef nógu
margir áskrifendur fást með þessu fyrirkomu-
lagi, ‘þá er fvrirtækinu borgið, annars ekki. Og
vér sjáum ekki að nokkurt vit sé í því fvrir
.Tóns Sigurðssonar félagið, að fara á stað með
}>essa minningarrits úté’áfu án þess að þessum
skilyrðum verði fyrst fullnæel;. Og í sannleika
sjáum vér ekki hvernig að fólk gæti ætlast til
þess.
Vér erum Hká þess fnllvissir. áð Vestur-
íslendingar kæra sig ekkert um hliðra sér hjá
skyldu sinni í }>essu máli, eða koma henni yfir
á Jóns Sigurðssonar félagið.
Slíkt er hvorki í eðli þeirra né heldur vani
þeirra. Þeim er ant um sóma sinn og hafa
nldrei hlífst við að vernda hann og munu aldrei
gera það, hvorki í þessu tilfelli né í neinu öðru.
Hugmynd þeirra, sem um útgáfu ritsins
sjá, er að hafa f jórar myndir á hverri blaðsíðu,
með stuttu en skýru æfiágripi, sem sýni hvenær
maðurinn hafi gengið í herinn, hvenær hann
hafi komið til vígvallar, ef hann hefir þangað
farið, hve lengi hann hafi verið þar, hvaðan
fólk hans sé ættað af íslandi, hvenær hann hafi
komið heim úr heriþjónustu og hvað hann
stundi nú.
Myndir af þeirn, sem féllu í stríðinu, verða
stærri og að eins tvær myndir á hlaðsíðu, og
verður æfiágrip þeirra lengra og nákvæmara.
Auk mynda, æfiminninga og æfiágripa, er
hugmynd útgáfunefndarinnar að ritgerðir um
ýms efni í samíbandi við stríðið og þátttöku ts-
lendinga í j>ví, birtist í ritinu.
--------o--------
Stefnuskrárræða Mr. Crerars.
Mr. Crerar hefir nú opinberlega verið við-
urkendur leiðtogi bændaflokksins í Canada, eða
hins nýja fraimsóknarflokks, eins og hann er nú
alment nefndur; flutti leiðtoginn nýkosni langa
og snjalla ræðu í Iðnhöllinni hér í borg síðast-
liðið föstudags kveld. Einnig fluttí ræðu við
j>að sama tækifæri Hon. Drury ráðaneytisfor-
seti í Ontario. — Mr. Crerar er nú orðinn for-
ingi nýs stjórnmálaflokks, sem vitanlega lætur
rnikið til sín taka þegar til næstu sannbands-
kosninga kemnr. Staða Mr. Crerars í hinum
pólitiska heimi er því orðin engu j>ýðingar-
minni en Mr. Meighens og Mr. W. L. McKenzie-
Kings, og líkurnar til þess að hann geti orðið
næsti stjórnarformaður í Canada, engu veikari
en þeirra. Mr. Crerar sundurliðaði og út-
skýrði meginatriði stefnuskrár hins ný.ja fram-
sóknarflokks með slíkri nákvæmni, að fágætt
inun mega teljast um stjórnmálamenn nú á
tímum. Ræðan var engin kosningabeita og
heldur engin minsta tilraun gerð til þess af
raiðumanni að slá á tilfinningar áheyrendanna.
Ræðan snerist einvörðungu um málin s.jálf eins
og þau liggia fyrir, — engum óviðkomandi mál-
um hlandað ínn í og engum persónulegum ó-
notum hreytt að nokkrum manni. Að þessu
leyti var ræða Mr. Crerars talsvert ólík erind-
um þeirra Meighens og Kings, er báðir vörðu
hreint ekki svo litlum tíma í að kasta skugga
hvor á annan og senda hnútur.
Mr. Crerar eýndist hafa nægan tíma til að
skýra fyrir almenningi afstöðu sína til jám-
brautarmálanila, en undir heppilegri úrlausn
þeirra er framtíð þjóðarinnar. að miklu levti
komin, eins og flestum mun skiljast, sem um
þau mál hugsa í sambandi við framleiðslu og
iðnaðarlíf í landinu. Meighen og King voru
helzti fáorðir um þetta stórmál.
Mr. Crerar dró enga dul á afstöðu sína í
sambandi við kröfur Vesturfylkjanna um full
umráð yfir náttúraauðæfum þess hluta lands-
ins. Hann fór ekki í neina launkofa með skoð-
anir sínar á réttarstöðu Canada innan brezka
veldisins og setti fram ófeimnislega stefnu-
skrár-atriði og skilning flokks síns á úrlausn
tollmálsins, eins þeirra mörgu meginmála, sem
Meighen sneiddi svo samvizkusamlega fram
hjá. — Mr. Crerar benti á, að því hefði tailsvert
verið haldið á lofti, að þessi nýi flokkur væri
að eins hagsmuna samábyrgð fyrir bændastétt-
ina, þar sem hagsmnnir annara stétta rnundu
verða látnar sitja á hakanum. Slíkar staðhæf
ingar kvað hann fjarri sanni með öllu. Hefði
slíkt verið tilfellið, mundi vitanlega aldrei hafa
getað verið um nokkra sigurvon að ræða fyrir
flokkinn. Bændastjórnin í Ontario, undir for-
ystu Mr. Drury’s, hefði jiegar tekið af öll tví-
mælin í þessu efni. Fólk væri fyrir löngu hætt
að bera henni á brýn að hún væri stéttdræg,
enda væri stefnuskrá hins nýja flokks þannig,
að þar gætu allir frjálslyndir menn átt heima
og notið áhrifa sinna að fullu, án tillits til
stétta.
Því verður ekki neitað, að stefnuskrá hins
nýja flokks undir forystu Mr. Crerars, ber á
sér rnörg sönn framfara og unfbóta merki, og
það væri sannarlega illa farið, ef þröngsýni eða
steinblint fylgi við gömul nöfn og gamlar venj-
nr, yrði því til fyrirstöðu, að allir hinir frjáls-
lyndari menn ga;tu starfað saman í bróðerni og
skipað sér undir sama framsóknarfánann við
sambandskosningarnar næstu, hvort sem þeirra
verðnr skammt eða langt að bíða.
------o------
*
Ljóðagerð Islendinga.
P’lestar þjóðir hafa átt eða eiga ljóðskáld,
menn sem túlka hjartans mál þjóða sinna í l.jóð-
um, fögrum og hreinum, sem læsa sig í gegn.um
líf og sál mannanna og kveða kjark, þor og þrek
inn í }>ær á tímum erfiðleika, hættu og neyðar.
En það eru fáar þjóðir, tsem eru kveðandi
þjóðir—líklega engin nema hin íslenzka þjóð;
líklegt, að hvergi á bygðu bóli sé til þjóð, þar
seip hvert mannsbarn yrkir og heldur að það sé
verulegt skáld, nema hjá íslendingum.
Vér eigum mikið af fögrum Ijóðum, sterk-
um, lireinum, hrópaudi röddum, — blíðu, ljúfu,
laðandi guðamáli—, sem jafnast^á við það feg-
ursta, sem kveðið hefir verið á máli nokkurrar
jljóðar.
En vór eifnim líkn meira af bulli og leir-
bnrMj f Hókum og blöðum, en flestar aðrar
þjóðir.
Það er lanrf frá oss að kasta steini að hinni
sterku þrá Tslendinga til ljóðagerðar, þvf að
hún er rótin að þroska Islendinga i þeirri list og
áreiðanlega hefir hún stytt ótal mönnum og
konnm stundir í skammdeginu íslenzka ár fram
af ári og öld eftir öld.
Oss þykir meira að segja vænt um þessa
þrá og viljum sízt af öJlu sjtf hana fölna eða
deyja. En hún á sér takmörk eins og hvað ann-
að. Það verður að hftlda henni innan vissra
vébanda — hún niá ekki flæða út um alt, eins
og á í vexti, sem hefir brotið flóðgarðihn og
ryðst svo inn á engi og akra með allslags ó-
hreinindi og leir.
1 ungdæmi voru úti á íslandi var þessari
þrá haldið að miklu leyti innan vébanda vel-
sæmisins. Menn ortu og ortu sér til nautnar og
skemtunar. En þeir blygðuðust sín fyrir að
þjó'ta með hverja stöku, sem þeir gátu hnoðað
saman, út í almenning. Þetta andlega afkvæmi,
eins ófullkomið og einskis vert og það oftast
var frá sjónarmiði listarinnar, var eins og
feimin og óframfærin oney, sem ekki hefir hng
til þess að líta framan í nokkurn mann, en á þó
í hjarta sér von um yndi og þroska:
Smekkur manna var næmur og heilbrigður
og dómgreind þeirra leyfði þeim ekki að, láta
frá sér fara það er illa var gert og einskis nýtt
—láta ekkert það frá sér fara, sem þeim sjálf-
um var til vanvirðu eða til hnekkis á fegurðar-
smekk þjóðar sinnar.
Vér segjnm ekki að alt, sem út hefir komið
hjá þjóð vorri í ljóðum, hafi verið listaverk, né
lieldur það, að hún sé saklaus frá því að brjóta
á móti dísinni og reglum listarinnar í ljóða-
gjörð sinni. En það er furðanlega lítið af þvf
þar heima, k ættjörðinni, þar sem svo að segja
hver einasti maður og kona er yrkjandi.
Þessi þrá til ljóðagjörðar hefir fylgt oss
Vestur-lsleridingum yfir hafið og hingað vestur
á slétturnar í Ameríku, eins og við var að bú-
ast, og hér höfum vér eignast nokkra menn, sem
frá sjónarmiði bókmenta og lista hafa getið sér
góðan orðstír.
En vér höfum líka eignast hér stóran hóp
manna, sem halda að þeir séu skáld, yrkja og
yrk.ja án þess að hafa til þess nokkur skilyrði
og án þess að geta farið rétt með stuðla og höf-
uðstafi. Og þegar svo er komið skáldskapnum,
þá er hann orðinn einskis virði — er þá orðinn
eins og fugl, sem mist hefir f jaðrirnar og verð-
ur að skríða eða kútveltast í stað þess að fljúga.
Vér erum ekki að benda á þetta af því að
vér furðum oss á þrá Vestur-íslendinga til
ljóðagerðar; hún er þeim meðfædd—liggur í
blóðinu og getur verið þeim sjálfum og öðram
til uppbyggingar og ánægju, ef vel er með hana
farið.
En það sem vér hörmum nú í þessu sam-
bandi, er, að oss virðist smekkur sumra, því
miður allmargra, sem við ljóðagjörð fást á
meðal Vestur-fslendinga, hafi tapað sér.
Vér vitum, að hér á meðal vor eru til
menn—skáld, sem hafa svo næmia ivelsæmis-
tilfinningu, að þeir sleppa engu frá sér, sem
þeim sjálfum er til vanvirðu, né heldur því,
sem afvega getur leitt smekk annara í þeirri
list. Um þá menn tölum vér ekki, vér tölum
um hina, þá mörgu á meðal vor, sem eru að
yrkja sér til gamans eða dægrastyttingar,
eins og fjöldinn gerði úti á íslandi, mennina
og konurnar, sem eru að reyna og hafa ekki
náð því fullkomnunar takmarki í þessari list,
að ljóð þeirra, séu sæinilega úr garði gerð, —
svo sæmilega, að þau séu nokkurn veginn
rétt kveðin, eða hafi það til brunns að bera,
sem eitthvert gildi hefir, og sem eru ekki
nógu vandlátir við sjálfa sig til jiess að halda
þeim til baka, halda þeim frá að komast fyrir
almennings sjónir, þar til þeim hefir tekist
að fuilkomna þau, eða jiá a'ð sannfærast um,
að þeim láti ekki listin nógu vel til að kveða
fvrir aðra, og verði að gjöra sig ánægða með
að yrkja sjálfum sér til gamans.
Vér tökum það aftur fram, að það ér
lang't frá oss að amast við þessari þrá til
ljóðagerðar á meðal Vestur-Islendinga; en
vér vildum gjarnan geta hjálpað til að skeryia
smekk landa vorra í þessum efnum—hreinsa
til ofurlítið, því oss finst þess þurfa svo mjög
við.
--------o---------
Hvar eru fuglar þeir á sumri
sungu? ’
Hvar eru fuglar þeir á sumri sungu?
Þeir suður flugu brimótt yfir höf.
Hvar eru blómin saöl frá sumri ungu'?
TTnd snjónum hvála þau' í vetrar gröf.
Hvað er nú söngva? vindgnýr hærri og hærri
Um hvítnað land, en þung, með drunu-hljóð,
Þar þögull sjófugl þyrpist brimströnd nærri,
Hinn þriiðgi gýmir kveður stirðan óð.
Hvað er nú blóma? helblóm hörku viður,
Sem hrímhvít skarta frosnum rúðum á
Og geislablóm, sem glitar máni niður
A glerskygð blásvell vetrarheiði frá.
Nei, sönglíf, blómlíf finst nú að eins inni,
Þar andinn góður býr sér sumar til
Með söng og sögu, kærleik, vina-kynni
Á kuldatíð við arin-blossans yl.
Svo dvelji söngfugl hver einn fyrir handan
Og hylji fönnin blómið hvert, sem dó,
Vér eigum sumar innra fyrir andann
Þá ytra herðir frost og kyngir snjó.
Strg. Thorsteinsson.
JÓLAGJÖF
OPARISJÓÐS Banka Bók, með ofurlitlu innleggi, er
^ mjög ákjósanleg gjöf fyrir hvaða barn sem er.
Ráðsmaður vor mundi með ánægju vera yður hjálplegur
<
Cþt &opal ISanfe oí Canaíra
Höfuðstóll og varasjóður............................ $38,000,000
Allar eignir........................................$598,000,000
I nœturkyrðinni.
Hátt ihvelfdist himininn í næt-
urkyrðinni, og þúsund stjörnur
leiftruðu á hinu blakka himin-
hvolfi. Niðri fyrir lá víðlend
flatneskja lauguð silfurflóði mán-
ans, en risavaxnir þálmaviðir
vörpuðu dökkum skuggum á hinn
blikandi völl.
Undir skuggalegum viðsmjörs-
viðum og að nokkru leyti hulið af
þeim. Inn í húsinu sátu tveir
menn við opinn glugga. Blíða
og friður skinu út út andliti ann-
ars þeirra, en útlit hins bar með
sér efablandna og órólega þrá.
^annlega segi eg þér,” mælti
fyrnefndi maðurinn með mjúkri og
hljómagurri rödd, “enginn getur
komist í guðsríki, nema hann end-
urfæðist. pví er trú þín svo
veik? Getur þú ekki treyst orð-
um míum?” —
Hinn maðurinn svaraði ekki
spurningunni, en mælti: “Skýrðu
fyrir mér, meistari, hvar guðsriki
er. Farisearnir kenna að það
‘ sé í upprisunnr á efsta degi þeg-
ar mennirnir verða vaktir upp frá
auðum. Kennir þú á sömu leið?”
Hefðir þú hlýtt á orð mín, þeg-
ar eg svaraði faríseunum, þá
spyrðirðu ekki að þessu nú. Guðs-
ríki efir engan ytri búning, þegar
það birtist, og ekki er hægt að
segja um það, að það sé hér, eða
þar, því að guðsríki er hið innra
með manninum. Að fá inngöngu
í guðsríki er að öðlast anda sann-
leikans, og skilja alla vizku.”
Lærsveinninn, sem var að leita
sannieikans, mælti: “Eg vil leggja
mikið ísölurnar, herra, til þess að
öðlast þekkingu á sannleikanum.
Fræddu mig, þyí að til þess hefi
eg leitað til þín nú í næturkyrð-
inni. Eg veit að þú ert sendur
til að fræða oss, því enginn get-
ur gjört þau tákn, sem þú gjörir,
nema guð sé með honum.” —
Hinn svaraði blíðlega: “Eg
segi þér enn þá einusinni, að þú
getur ekki fengið inngöngu í guðs-
i'íki, nema þú afklæðist þínum
gamla manni, og endurfæðist.”
“Hvað áttu við, meistari? Get
eg sem er orðinn gamall, fæðst
aftur? Get eg komist aftur í
kvið móður minnar, og fæðst.”
Meistarinn sat hlóður -stundar-
korn, og virti fyrir sér lærisvein
sinn, með ástblandinni álösun.
Svi mælti hann: “pví skilur þú
mig svo, sem eg væri að ræða um
'holdlega hluti? pú ert læri-
yneistari ísrael, og ættir að vita,
að andinn lífgar, en ekki bókstaf-
urinn. pað, sem af holdi er fætt,
er hold en maðurinn er ekki ein-
ungis hold. Hann er líka andi,
og það er andi hans, sem á að
fæðast af andanum. Undrast því
ekki, að eg sagði við þig, að mað-
urinn ætti að endurfæðast, iþví þótt
hann sé andi frá fæðingu holds-
ins, þá býr andi sannleikans ekki
í honum, fyr en hann endurfæð-
ist af þeim anda, sem ekki er andi
hans, þeim anda sem fer frjáls
ferða sinna, hvort sem hann vill/
“Satt segir þú, herra” mælti
lærisveinninn auðmjúkur, “andi
sannleikans 'býr ekki í mér, því að
eg hefi enga þekkingu. En hvern-
ig á eg að öðlast hana.”
“Biddu, þá mun iþér verða veitt-
ur hann. Hefir þú ekki heyrt,
að eg hefi sagt, að sá, sem vildi
komast inn í guðsríki, yrði að
klappa á dyr. Sannarlega segi
eg þér, þá mun verða opnað fyrir
honum.”
“Meistari eg ergi oig með spurnf
ingum mínum, en skynsemi mín er
veik.”
pegar vesaiingurinn, sem var
að leita sannleikans, mælti þetta,
leit maðurinn með blíða andlitið
til hans, en svo mikill skilningur
og svo mikil ást skinu út úr
augnaráði hans, að 'hjartað hopp-
iaðna g'xjþga mla ó, f á ‘hit
aði í lærisveinium, og hann var
að því kominn að falla á kné og
kyssa á faldinn á klæðum meist-
arans.
“péar er sjálfum þungt í skapi
Nikódemus,” mælti meistarinn,
“því að enn þá ónáðar efinn þig;
en mér sem hefi friðinn, er létt í
hjarta. Spyr þú, því að til þess
er eg kominn í heiminn að eg beri
sannleikanum vitni”.
Lærisveinninn gladdist við
jþetta og mælti: “pú sagðir að
eg ætti að biðja og klappa á dyr,
til þess að komast til guðsríkis og
öðlast þekkingu um sannleikann.
Hvern á eg að biðja, herra, og
hvar á eg að klappa á dyr?”
“Guðsríki er hið innra í þér. pú
átt að klappa á dyr hjarta þíns
sjálfs. Af allri sálu þinni átt
þú nú að biðja guð um andann og
skalt ekki hirða um neitt jarð-
neskt. Berðu ekki umhyggju
fyrir mat, drykk, eða klæðum, eins
og þeir, sem -ekkert hafa heyrt um
gleðiboðskap sannleikans. pó
segi eg þér: Vinn þú, og þér skal
veitast það, sem þú hefir iþörf á,
pví verður er verkamaðurinn laun-
anna. Hirtu ekki um jarðnoska
muni og bind ekki huga þinn við
þá, heldur skaltu snúa huga þín-
um til himins. pú átt að vera
eins og barn, fullur trúar, vonar
og trausts.”
Nikódemus varpaði öndiimi
mæðulea. “Styrktu trú mina,”
mælti hann í bænarrróm.
“Trú þína,” svaraði hinn. “Bið
eg þig að trúa nokkru sem þú veist
ekki sjálfur? Sannarlega segi eg
,þér: Getir þú ekki trúað mér, þeg-
ar eg tala um hluti, sem þú Ihefir
sjiáltfur reynt, hvernig ættir iþú
þá að trúa mér, ef eg segði þér
himneska hluti? Með manninum
sem getur komist inn í guðsríki,
hýr ekkert annað en það, sem er
af himneskum rótum runinið; eða
veiztu ekki, lærði rabbí, hvað í
þér er ofan að? Eg skal segja
(þér það: pað er ljósið í þér, sem
komið er af himnum; ljósið, em
iýsir upp myrkur holds þíns, og
skýrir þér frá, hvað rétt er og satt,
ljósið, sem býr í öllum mönnum,
þó að mennirnir forðist það og
hati það, þar eð jþað segir þeim að
verk þeirra séu vond, því að 'þeir
unna meira myrkri holdsins og
vinna fremur verk eftir vilja holds
ins. En eg segi þér, að þann,
sem snýr af hinum vonda vegi
og trúir á ljósið, sem er innra í
honum, skal ljósið sannarlega
ekki dæma, heldur skal hann öðl-
ast eilíft líf við þékkingu sann-
leikans.”
Nikódemus hafði hlýtt á orð
meistarans með áhuga, og eftir
því meir, sem á leið ræðuna. pað
glaðnaði smám saman yfir honum,
og þegar meistarinn hafði lokið
máli sínu, mælti hann eins og frá
sér numinn:
“Nú skil eg. Eg á að nota ljós-
ið og leiðbeiningar andans.”
“par komstu með það,” svaraði
meistarinn brosandi.
“Blindur hefi eg verið”, mselti
Nikódemus hugsi, “en nú veit eg,
hver er guðs son.”
Pá tók meistarinn aftur til máls,
og mælti: “Svo unni guð heimin-
um, að ihann gaf son sinn einget-
inn, til þess að hver, sem á hann
trúir, glatist eigi, heldur hafi
eilíft líf. Ljósið er guðs son
eingetinn. Mennirnir reikuðu í
myrkri og höfðu engann annan
vilja en holdsins. pá sendi guð
'ljósið í heiminn til þess að lýsa
hann, og nú stendur yfír toarátta
milli myrkursins og Ijóssins.
Heiminn fýsir enn þá eftir hold-
inu, en ljósið lýsir bonum og dæúi-
ir athafnir 'holdsins. Son guðs er
þó ekki kominn til þess að dæma