Lögberg - 16.12.1920, Blaðsíða 4

Lögberg - 16.12.1920, Blaðsíða 4
hu 4 LOGBS.BG, FIMTULAGLNN 16. DESEMBER IL^1""1'' 'iiH'ii ........... .... 3L‘ b q b c i Q | Gefið út hvern Fimtudag af The Col- § umbia Press, Ltd.,Cor. William Ave. & 1 Sherbrook Str., Winnipeg, Man. I Talsimar: N-6327 o& N-6328 Jón J. BDdfell, Editor Utanáskrift til blaðsins: THE COIUMBIA PRESS, Itd., B0X3172, Winnipeg. Ma»l- Utanáskrift ritstjórans: EOITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man. I ----------———................ I The "Li'igberg” is printed and published by The | Colurfcia Press, Limited, in the Columbia Block, | 853 to 857 Sherbrooke Street, Winnipeg, Manitoba, | Minningarrit íslenzkra her- manna. Eins og Vestur-lslendinguin er l.jóst, þá tók Jóns Sigurðssonar félagið að sér að sjá um útgtáfu þessa rits og hefir það verið að undir- búa rit þetta nú að undanförnu, og nú er kemið ;ið þeim tíma, að annað hvort verður að hrökkva eða stökkva með þetta — annað hvort að drífa jiað af, eða liætta við það. Rétt finst oss }>egar í byrjun a taka það fram, sem reyndar þarf þó naumast við, að Jóns Sigurðssonar félagið hefir ekki tekið þetta verk að sér í eigin hagsmuna skyni, það er svo langt frá því. Jóns, Sigurðssonar félagið liefir ekki að eins lagt alla sína krafta fram endurgjaldslaust og bvst við að legg.ja fram eins mikið fé og það getur, heldur hefir það líka fengið alt verk í sambandi við undirbúning ritsins, að því er samningu á ritgerðum og æfiminningum snert- ir, endurgjaldslaust. Margt af þessu er nú til fullgjört og bíður þess að áfram verði haldið. Jóns Sigurðssonar fólagið tók þetta verk að sér sökum þess, að einhver þurfti að gjöra það,—það er verk, sem Vestur-Islendingar eru skyldugir að leysa af hendi. Ekki svo mjög til j>ess að halda uppi heiðri íslenzku hermannanna, sem í stríðið fóru — því h;fnn getur jildrei dáið. Og hreint ekki sökum }>ess. að ýms félög hér innlend hafa mí þegar gefið út slík miuningarrit. Heldur til þess, eins og Hon. Thos.-H. Johnson sagði á fundi, er .Tóns Sigurðssonar félagið hélt nýlega í samhandi við jietta inál; “að sýna í ókominni tíð, að Islend- ingarnir, sem komið höfðu frá eyjunni “norður við heimvskaut í svalköldum’ sævi’’ til þessa lands, voru menn sem höfðu mannskap til þess að gjöra skyldu sína á neyðaVtírnum lands og j.jóðar og alls heimsins.” Það er íslenzkur mannskapur, sem krefst þess, að þetta verk sé unnið og að minning þessi sé geymd um ókomnar aldir. Eitt er það sérstaklega, sem hefir reynst erfitt í sainbandi við undirbúning þessa minn- ingarrits, og það er að fá nægar upplýsihgar um mermina, sem í stríðið fóru. Félagskonurnar, sem tóku verk þetta að sér, hafa sjölfsagt gengið út frá því í fyrstu, að erfitt mundi og máske alveg ókleift að vera sér úti urn lýsingar af öllum Vestur-lsJendingum, sem í stríðið fóru, en þeim hefir víst aldrei komið til hugar, að fólk yrði eins skeytingar- laust i jiessmn efnum eins og raun hefir á orðið, því þrátt fvrir marg ítrekaðar tilraunir kon- anna, sem fyrir fyrirtækinu standa, og áskoran- ir, 'þá er }>essu atriði imjög ábótavant enn sem komið er, og er jiað óskiljaulegt, j>ví begar rétt er á litið, }>á ætti hver einasti aðstandandi her- manna vorra að finna skyldu sína og sóma.í að styðja að því, að þetta verk gæti orðið sem ná- kvæmast og sem bezt af hendi leyst. . Annað atriði í sambandi við þetta minning- arritsmál er j>örf að minnast á, og það er kostn- aðurinn við útgáfuna. Hann verður óhjákvæmi- lega mikill. Verk þetta, sem má til með að vera vandað að pappír og prentun, myndum og bandi, kemur til að kosta svo mikið fé, að ó- hugsanlegt er að Jóns Sigurðssonar félagið geti lagt það fram, né heldur, að það sé nokkurt vit í því fyrir félagið að leggja það fram, án þess atS ‘tryggja sér fyrst sölu ritsins og sam- rfnmi Vestur-íslendinga. A fundinum, sem félagið hélt um daginn hér í bænum og minst er á hér að framan, var oss sagt, að bókin gæti ekki kostað minna en $10.00 hver og að upplagið mundi verða frá 1,500 til 2,000 og gerir það þá $15,000—$20,000 sem kosta mundi að prenta og binda bókina, og er það vægt í farið, eigi að binda hana í leður- band eins og sýnishorn það sem á fundinum var. Það er því einn vegur og að eins ,einn til þess að hægt verði að hrinda verkinu í fram- kvæmd, og það er að skifta bygðum íslendinga í deildir, og fá einn hæfan mann í hverri deihl til j>ess að fá fólk til að skrifa sig fvrir bókinni og borga eins mikið af verði hókarinnar fyrir- fram og því er unt, en minst helming, og ef nógu margir áskrifendur fást með þessu fyrirkomu- lagi, ‘þá er fvrirtækinu borgið, annars ekki. Og vér sjáum ekki að nokkurt vit sé í því fvrir .Tóns Sigurðssonar félagið, að fara á stað með }>essa minningarrits úté’áfu án þess að þessum skilyrðum verði fyrst fullnæel;. Og í sannleika sjáum vér ekki hvernig að fólk gæti ætlast til þess. Vér erum Hká þess fnllvissir. áð Vestur- íslendingar kæra sig ekkert um hliðra sér hjá skyldu sinni í }>essu máli, eða koma henni yfir á Jóns Sigurðssonar félagið. Slíkt er hvorki í eðli þeirra né heldur vani þeirra. Þeim er ant um sóma sinn og hafa nldrei hlífst við að vernda hann og munu aldrei gera það, hvorki í þessu tilfelli né í neinu öðru. Hugmynd þeirra, sem um útgáfu ritsins sjá, er að hafa f jórar myndir á hverri blaðsíðu, með stuttu en skýru æfiágripi, sem sýni hvenær maðurinn hafi gengið í herinn, hvenær hann hafi komið til vígvallar, ef hann hefir þangað farið, hve lengi hann hafi verið þar, hvaðan fólk hans sé ættað af íslandi, hvenær hann hafi komið heim úr heriþjónustu og hvað hann stundi nú. Myndir af þeirn, sem féllu í stríðinu, verða stærri og að eins tvær myndir á hlaðsíðu, og verður æfiágrip þeirra lengra og nákvæmara. Auk mynda, æfiminninga og æfiágripa, er hugmynd útgáfunefndarinnar að ritgerðir um ýms efni í samíbandi við stríðið og þátttöku ts- lendinga í j>ví, birtist í ritinu. --------o-------- Stefnuskrárræða Mr. Crerars. Mr. Crerar hefir nú opinberlega verið við- urkendur leiðtogi bændaflokksins í Canada, eða hins nýja fraimsóknarflokks, eins og hann er nú alment nefndur; flutti leiðtoginn nýkosni langa og snjalla ræðu í Iðnhöllinni hér í borg síðast- liðið föstudags kveld. Einnig fluttí ræðu við j>að sama tækifæri Hon. Drury ráðaneytisfor- seti í Ontario. — Mr. Crerar er nú orðinn for- ingi nýs stjórnmálaflokks, sem vitanlega lætur rnikið til sín taka þegar til næstu sannbands- kosninga kemnr. Staða Mr. Crerars í hinum pólitiska heimi er því orðin engu j>ýðingar- minni en Mr. Meighens og Mr. W. L. McKenzie- Kings, og líkurnar til þess að hann geti orðið næsti stjórnarformaður í Canada, engu veikari en þeirra. Mr. Crerar sundurliðaði og út- skýrði meginatriði stefnuskrár hins ný.ja fram- sóknarflokks með slíkri nákvæmni, að fágætt inun mega teljast um stjórnmálamenn nú á tímum. Ræðan var engin kosningabeita og heldur engin minsta tilraun gerð til þess af raiðumanni að slá á tilfinningar áheyrendanna. Ræðan snerist einvörðungu um málin s.jálf eins og þau liggia fyrir, — engum óviðkomandi mál- um hlandað ínn í og engum persónulegum ó- notum hreytt að nokkrum manni. Að þessu leyti var ræða Mr. Crerars talsvert ólík erind- um þeirra Meighens og Kings, er báðir vörðu hreint ekki svo litlum tíma í að kasta skugga hvor á annan og senda hnútur. Mr. Crerar eýndist hafa nægan tíma til að skýra fyrir almenningi afstöðu sína til jám- brautarmálanila, en undir heppilegri úrlausn þeirra er framtíð þjóðarinnar. að miklu levti komin, eins og flestum mun skiljast, sem um þau mál hugsa í sambandi við framleiðslu og iðnaðarlíf í landinu. Meighen og King voru helzti fáorðir um þetta stórmál. Mr. Crerar dró enga dul á afstöðu sína í sambandi við kröfur Vesturfylkjanna um full umráð yfir náttúraauðæfum þess hluta lands- ins. Hann fór ekki í neina launkofa með skoð- anir sínar á réttarstöðu Canada innan brezka veldisins og setti fram ófeimnislega stefnu- skrár-atriði og skilning flokks síns á úrlausn tollmálsins, eins þeirra mörgu meginmála, sem Meighen sneiddi svo samvizkusamlega fram hjá. — Mr. Crerar benti á, að því hefði tailsvert verið haldið á lofti, að þessi nýi flokkur væri að eins hagsmuna samábyrgð fyrir bændastétt- ina, þar sem hagsmnnir annara stétta rnundu verða látnar sitja á hakanum. Slíkar staðhæf ingar kvað hann fjarri sanni með öllu. Hefði slíkt verið tilfellið, mundi vitanlega aldrei hafa getað verið um nokkra sigurvon að ræða fyrir flokkinn. Bændastjórnin í Ontario, undir for- ystu Mr. Drury’s, hefði jiegar tekið af öll tví- mælin í þessu efni. Fólk væri fyrir löngu hætt að bera henni á brýn að hún væri stéttdræg, enda væri stefnuskrá hins nýja flokks þannig, að þar gætu allir frjálslyndir menn átt heima og notið áhrifa sinna að fullu, án tillits til stétta. Því verður ekki neitað, að stefnuskrá hins nýja flokks undir forystu Mr. Crerars, ber á sér rnörg sönn framfara og unfbóta merki, og það væri sannarlega illa farið, ef þröngsýni eða steinblint fylgi við gömul nöfn og gamlar venj- nr, yrði því til fyrirstöðu, að allir hinir frjáls- lyndari menn ga;tu starfað saman í bróðerni og skipað sér undir sama framsóknarfánann við sambandskosningarnar næstu, hvort sem þeirra verðnr skammt eða langt að bíða. ------o------ * Ljóðagerð Islendinga. P’lestar þjóðir hafa átt eða eiga ljóðskáld, menn sem túlka hjartans mál þjóða sinna í l.jóð- um, fögrum og hreinum, sem læsa sig í gegn.um líf og sál mannanna og kveða kjark, þor og þrek inn í }>ær á tímum erfiðleika, hættu og neyðar. En það eru fáar þjóðir, tsem eru kveðandi þjóðir—líklega engin nema hin íslenzka þjóð; líklegt, að hvergi á bygðu bóli sé til þjóð, þar seip hvert mannsbarn yrkir og heldur að það sé verulegt skáld, nema hjá íslendingum. Vér eigum mikið af fögrum Ijóðum, sterk- um, lireinum, hrópaudi röddum, — blíðu, ljúfu, laðandi guðamáli—, sem jafnast^á við það feg- ursta, sem kveðið hefir verið á máli nokkurrar jljóðar. En vór eifnim líkn meira af bulli og leir- bnrMj f Hókum og blöðum, en flestar aðrar þjóðir. Það er lanrf frá oss að kasta steini að hinni sterku þrá Tslendinga til ljóðagerðar, þvf að hún er rótin að þroska Islendinga i þeirri list og áreiðanlega hefir hún stytt ótal mönnum og konnm stundir í skammdeginu íslenzka ár fram af ári og öld eftir öld. Oss þykir meira að segja vænt um þessa þrá og viljum sízt af öJlu sjtf hana fölna eða deyja. En hún á sér takmörk eins og hvað ann- að. Það verður að hftlda henni innan vissra vébanda — hún niá ekki flæða út um alt, eins og á í vexti, sem hefir brotið flóðgarðihn og ryðst svo inn á engi og akra með allslags ó- hreinindi og leir. 1 ungdæmi voru úti á íslandi var þessari þrá haldið að miklu leyti innan vébanda vel- sæmisins. Menn ortu og ortu sér til nautnar og skemtunar. En þeir blygðuðust sín fyrir að þjó'ta með hverja stöku, sem þeir gátu hnoðað saman, út í almenning. Þetta andlega afkvæmi, eins ófullkomið og einskis vert og það oftast var frá sjónarmiði listarinnar, var eins og feimin og óframfærin oney, sem ekki hefir hng til þess að líta framan í nokkurn mann, en á þó í hjarta sér von um yndi og þroska: Smekkur manna var næmur og heilbrigður og dómgreind þeirra leyfði þeim ekki að, láta frá sér fara það er illa var gert og einskis nýtt —láta ekkert það frá sér fara, sem þeim sjálf- um var til vanvirðu eða til hnekkis á fegurðar- smekk þjóðar sinnar. Vér segjnm ekki að alt, sem út hefir komið hjá þjóð vorri í ljóðum, hafi verið listaverk, né lieldur það, að hún sé saklaus frá því að brjóta á móti dísinni og reglum listarinnar í ljóða- gjörð sinni. En það er furðanlega lítið af þvf þar heima, k ættjörðinni, þar sem svo að segja hver einasti maður og kona er yrkjandi. Þessi þrá til ljóðagjörðar hefir fylgt oss Vestur-lsleridingum yfir hafið og hingað vestur á slétturnar í Ameríku, eins og við var að bú- ast, og hér höfum vér eignast nokkra menn, sem frá sjónarmiði bókmenta og lista hafa getið sér góðan orðstír. En vér höfum líka eignast hér stóran hóp manna, sem halda að þeir séu skáld, yrkja og yrk.ja án þess að hafa til þess nokkur skilyrði og án þess að geta farið rétt með stuðla og höf- uðstafi. Og þegar svo er komið skáldskapnum, þá er hann orðinn einskis virði — er þá orðinn eins og fugl, sem mist hefir f jaðrirnar og verð- ur að skríða eða kútveltast í stað þess að fljúga. Vér erum ekki að benda á þetta af því að vér furðum oss á þrá Vestur-íslendinga til ljóðagerðar; hún er þeim meðfædd—liggur í blóðinu og getur verið þeim sjálfum og öðram til uppbyggingar og ánægju, ef vel er með hana farið. En það sem vér hörmum nú í þessu sam- bandi, er, að oss virðist smekkur sumra, því miður allmargra, sem við ljóðagjörð fást á meðal Vestur-fslendinga, hafi tapað sér. Vér vitum, að hér á meðal vor eru til menn—skáld, sem hafa svo næmia ivelsæmis- tilfinningu, að þeir sleppa engu frá sér, sem þeim sjálfum er til vanvirðu, né heldur því, sem afvega getur leitt smekk annara í þeirri list. Um þá menn tölum vér ekki, vér tölum um hina, þá mörgu á meðal vor, sem eru að yrkja sér til gamans eða dægrastyttingar, eins og fjöldinn gerði úti á íslandi, mennina og konurnar, sem eru að reyna og hafa ekki náð því fullkomnunar takmarki í þessari list, að ljóð þeirra, séu sæinilega úr garði gerð, — svo sæmilega, að þau séu nokkurn veginn rétt kveðin, eða hafi það til brunns að bera, sem eitthvert gildi hefir, og sem eru ekki nógu vandlátir við sjálfa sig til jiess að halda þeim til baka, halda þeim frá að komast fyrir almennings sjónir, þar til þeim hefir tekist að fuilkomna þau, eða jiá a'ð sannfærast um, að þeim láti ekki listin nógu vel til að kveða fvrir aðra, og verði að gjöra sig ánægða með að yrkja sjálfum sér til gamans. Vér tökum það aftur fram, að það ér lang't frá oss að amast við þessari þrá til ljóðagerðar á meðal Vestur-Islendinga; en vér vildum gjarnan geta hjálpað til að skeryia smekk landa vorra í þessum efnum—hreinsa til ofurlítið, því oss finst þess þurfa svo mjög við. --------o--------- Hvar eru fuglar þeir á sumri sungu? ’ Hvar eru fuglar þeir á sumri sungu? Þeir suður flugu brimótt yfir höf. Hvar eru blómin saöl frá sumri ungu'? TTnd snjónum hvála þau' í vetrar gröf. Hvað er nú söngva? vindgnýr hærri og hærri Um hvítnað land, en þung, með drunu-hljóð, Þar þögull sjófugl þyrpist brimströnd nærri, Hinn þriiðgi gýmir kveður stirðan óð. Hvað er nú blóma? helblóm hörku viður, Sem hrímhvít skarta frosnum rúðum á Og geislablóm, sem glitar máni niður A glerskygð blásvell vetrarheiði frá. Nei, sönglíf, blómlíf finst nú að eins inni, Þar andinn góður býr sér sumar til Með söng og sögu, kærleik, vina-kynni Á kuldatíð við arin-blossans yl. Svo dvelji söngfugl hver einn fyrir handan Og hylji fönnin blómið hvert, sem dó, Vér eigum sumar innra fyrir andann Þá ytra herðir frost og kyngir snjó. Strg. Thorsteinsson. JÓLAGJÖF OPARISJÓÐS Banka Bók, með ofurlitlu innleggi, er ^ mjög ákjósanleg gjöf fyrir hvaða barn sem er. Ráðsmaður vor mundi með ánægju vera yður hjálplegur < Cþt &opal ISanfe oí Canaíra Höfuðstóll og varasjóður............................ $38,000,000 Allar eignir........................................$598,000,000 I nœturkyrðinni. Hátt ihvelfdist himininn í næt- urkyrðinni, og þúsund stjörnur leiftruðu á hinu blakka himin- hvolfi. Niðri fyrir lá víðlend flatneskja lauguð silfurflóði mán- ans, en risavaxnir þálmaviðir vörpuðu dökkum skuggum á hinn blikandi völl. Undir skuggalegum viðsmjörs- viðum og að nokkru leyti hulið af þeim. Inn í húsinu sátu tveir menn við opinn glugga. Blíða og friður skinu út út andliti ann- ars þeirra, en útlit hins bar með sér efablandna og órólega þrá. ^annlega segi eg þér,” mælti fyrnefndi maðurinn með mjúkri og hljómagurri rödd, “enginn getur komist í guðsríki, nema hann end- urfæðist. pví er trú þín svo veik? Getur þú ekki treyst orð- um míum?” — Hinn maðurinn svaraði ekki spurningunni, en mælti: “Skýrðu fyrir mér, meistari, hvar guðsriki er. Farisearnir kenna að það ‘ sé í upprisunnr á efsta degi þeg- ar mennirnir verða vaktir upp frá auðum. Kennir þú á sömu leið?” Hefðir þú hlýtt á orð mín, þeg- ar eg svaraði faríseunum, þá spyrðirðu ekki að þessu nú. Guðs- ríki efir engan ytri búning, þegar það birtist, og ekki er hægt að segja um það, að það sé hér, eða þar, því að guðsríki er hið innra með manninum. Að fá inngöngu í guðsríki er að öðlast anda sann- leikans, og skilja alla vizku.” Lærsveinninn, sem var að leita sannieikans, mælti: “Eg vil leggja mikið ísölurnar, herra, til þess að öðlast þekkingu á sannleikanum. Fræddu mig, þyí að til þess hefi eg leitað til þín nú í næturkyrð- inni. Eg veit að þú ert sendur til að fræða oss, því enginn get- ur gjört þau tákn, sem þú gjörir, nema guð sé með honum.” — Hinn svaraði blíðlega: “Eg segi þér enn þá einusinni, að þú getur ekki fengið inngöngu í guðs- i'íki, nema þú afklæðist þínum gamla manni, og endurfæðist.” “Hvað áttu við, meistari? Get eg sem er orðinn gamall, fæðst aftur? Get eg komist aftur í kvið móður minnar, og fæðst.” Meistarinn sat hlóður -stundar- korn, og virti fyrir sér lærisvein sinn, með ástblandinni álösun. Svi mælti hann: “pví skilur þú mig svo, sem eg væri að ræða um 'holdlega hluti? pú ert læri- yneistari ísrael, og ættir að vita, að andinn lífgar, en ekki bókstaf- urinn. pað, sem af holdi er fætt, er hold en maðurinn er ekki ein- ungis hold. Hann er líka andi, og það er andi hans, sem á að fæðast af andanum. Undrast því ekki, að eg sagði við þig, að mað- urinn ætti að endurfæðast, iþví þótt hann sé andi frá fæðingu holds- ins, þá býr andi sannleikans ekki í honum, fyr en hann endurfæð- ist af þeim anda, sem ekki er andi hans, þeim anda sem fer frjáls ferða sinna, hvort sem hann vill/ “Satt segir þú, herra” mælti lærisveinninn auðmjúkur, “andi sannleikans 'býr ekki í mér, því að eg hefi enga þekkingu. En hvern- ig á eg að öðlast hana.” “Biddu, þá mun iþér verða veitt- ur hann. Hefir þú ekki heyrt, að eg hefi sagt, að sá, sem vildi komast inn í guðsríki, yrði að klappa á dyr. Sannarlega segi eg þér, þá mun verða opnað fyrir honum.” “Meistari eg ergi oig með spurnf ingum mínum, en skynsemi mín er veik.” pegar vesaiingurinn, sem var að leita sannleikans, mælti þetta, leit maðurinn með blíða andlitið til hans, en svo mikill skilningur og svo mikil ást skinu út úr augnaráði hans, að 'hjartað hopp- iaðna g'xjþga mla ó, f á ‘hit aði í lærisveinium, og hann var að því kominn að falla á kné og kyssa á faldinn á klæðum meist- arans. “péar er sjálfum þungt í skapi Nikódemus,” mælti meistarinn, “því að enn þá ónáðar efinn þig; en mér sem hefi friðinn, er létt í hjarta. Spyr þú, því að til þess er eg kominn í heiminn að eg beri sannleikanum vitni”. Lærisveinninn gladdist við jþetta og mælti: “pú sagðir að eg ætti að biðja og klappa á dyr, til þess að komast til guðsríkis og öðlast þekkingu um sannleikann. Hvern á eg að biðja, herra, og hvar á eg að klappa á dyr?” “Guðsríki er hið innra í þér. pú átt að klappa á dyr hjarta þíns sjálfs. Af allri sálu þinni átt þú nú að biðja guð um andann og skalt ekki hirða um neitt jarð- neskt. Berðu ekki umhyggju fyrir mat, drykk, eða klæðum, eins og þeir, sem -ekkert hafa heyrt um gleðiboðskap sannleikans. pó segi eg þér: Vinn þú, og þér skal veitast það, sem þú hefir iþörf á, pví verður er verkamaðurinn laun- anna. Hirtu ekki um jarðnoska muni og bind ekki huga þinn við þá, heldur skaltu snúa huga þín- um til himins. pú átt að vera eins og barn, fullur trúar, vonar og trausts.” Nikódemus varpaði öndiimi mæðulea. “Styrktu trú mina,” mælti hann í bænarrróm. “Trú þína,” svaraði hinn. “Bið eg þig að trúa nokkru sem þú veist ekki sjálfur? Sannarlega segi eg ,þér: Getir þú ekki trúað mér, þeg- ar eg tala um hluti, sem þú Ihefir sjiáltfur reynt, hvernig ættir iþú þá að trúa mér, ef eg segði þér himneska hluti? Með manninum sem getur komist inn í guðsríki, hýr ekkert annað en það, sem er af himneskum rótum runinið; eða veiztu ekki, lærði rabbí, hvað í þér er ofan að? Eg skal segja (þér það: pað er ljósið í þér, sem komið er af himnum; ljósið, em iýsir upp myrkur holds þíns, og skýrir þér frá, hvað rétt er og satt, ljósið, sem býr í öllum mönnum, þó að mennirnir forðist það og hati það, þar eð jþað segir þeim að verk þeirra séu vond, því að 'þeir unna meira myrkri holdsins og vinna fremur verk eftir vilja holds ins. En eg segi þér, að þann, sem snýr af hinum vonda vegi og trúir á ljósið, sem er innra í honum, skal ljósið sannarlega ekki dæma, heldur skal hann öðl- ast eilíft líf við þékkingu sann- leikans.” Nikódemus hafði hlýtt á orð meistarans með áhuga, og eftir því meir, sem á leið ræðuna. pað glaðnaði smám saman yfir honum, og þegar meistarinn hafði lokið máli sínu, mælti hann eins og frá sér numinn: “Nú skil eg. Eg á að nota ljós- ið og leiðbeiningar andans.” “par komstu með það,” svaraði meistarinn brosandi. “Blindur hefi eg verið”, mselti Nikódemus hugsi, “en nú veit eg, hver er guðs son.” Pá tók meistarinn aftur til máls, og mælti: “Svo unni guð heimin- um, að ihann gaf son sinn einget- inn, til þess að hver, sem á hann trúir, glatist eigi, heldur hafi eilíft líf. Ljósið er guðs son eingetinn. Mennirnir reikuðu í myrkri og höfðu engann annan vilja en holdsins. pá sendi guð 'ljósið í heiminn til þess að lýsa hann, og nú stendur yfír toarátta milli myrkursins og Ijóssins. Heiminn fýsir enn þá eftir hold- inu, en ljósið lýsir bonum og dæúi- ir athafnir 'holdsins. Son guðs er þó ekki kominn til þess að dæma

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.