Lögberg - 23.12.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 23. DESEMBER 1920
Bls. 11
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
“Þér hafið alt af haga'ð vður við hana, eins
og hnn væri bráðabirgðar kunningi yðar. —
Þér hafiS alt af verið kurteis og vingjarnlegur
— já. sannai'lega — en ekki eins og kvennfólk
óskar þess. Eg er að eins óreynd ung stúlka,
oti — É aftur hugsaði hún um Drake og sína
eigin ástasögu, og varir hennar skulfu — ”en
og hefi séS nóg af heiminuin til að vita, að það
er ekkert sem særir og vekur iþverúð kveiin-
immmsins meir en “vinsemdin,” sem þér hafið
sýnt henni. Eg iheld — es veit það ekki, en
og iield, aS ef mér þætti vænt um mann, þá
mætti hann heldur berja mig, en sýna mér
jafn þvingaða kurteisi og vinsemd. Haldið
þér-að hún mundi þá sýna yður tilfinningar sín-
ar? Nei fyr vildi kvennmaður deyja, en gera
það. Það er maðurinn , sein á að tala, sem á
að biðja hána um ást. hennar. Og þaS hafið
þér ekki gert — hafiÖ þér gert það, lávarður
Wolfer?”
Hann studdi hendinni á ennið og beit á
vörinn.
'‘ GuS fyrirgefi mér,” tautaði hann.
“Þér hafið opnað augu mín, sagði hann og leit
alvarlega til hennar. “GuS hjálpi mér til að
sjá þetta, eins oe þér sjáið það. Guð veiti
mér hjálp til þess, mín kæra ungfrú Lorton —”
og rödd hans skalf af geðshræringu —” hvern-/
ig hafið þér öðlast þes^a. þekkingu á lijarta
manneskjanna?”
Nelly stundi þungri stunu, og augu lienn-
ar urðu dökk.
“SérhvOr skólaatúlka mundi liafa séð
það, se meg hefi séS — en maður sér það ekki, ’
svaraði hún þreytt. “Þér hafið átt svo ann-
ríkit við pólitík og annað — og.liún — hún hef- r
ir reynt að gleyma sorg sinni og vonbrigðum
með því að lesa, halda samkomur, fundi og fyr-
irleatra. Og alt af hefir liugur hennar þráð,
að heyra að eins eitt ástríkt orð frá vörum
yðar!”
LávarSurinn snéri höfSinu burt.
“Ó, ef þér efist ennþá, farið þá upp til
hennar!” sagði Nelly. “Farið þðr til hennar
og spyrjið hana sjálfa um þetta.”
“Það skal eg gera!” sagði hann svipglað-
u r. “Það skal eg gera.”
Hann gekk til dyranna, en nam þar staðar
og kom aftur til hennar; hann hafði gleymt
henni, gleymt sorglega viðburðinum, sem liann
hafði séð.
“Fyrirg^fið mér. Það var óþakklátt af
mér að gleyma sorg yðar, góða mín.”
“Það gerir ekhert,” sagði hún þreytt. ”Eg
vil fara.”
“Fara?” endurtók hann.
“Já eg vil fara — eg vil yfirgefa þetta
hús 'strax. Eg get ekki verið hér.”
Hún leit í kring um sig, eins og vegKirnir
æt.luðu að lokast utan um hana.
Wolfer hnyklaði brýrnar undrandi.
“Mér lkar ekki að þói* farið,” sagði hann.
“Hvert ætlið þér að fara?”
“Heim,” sagði hún, og þetta orð hafði
sömu áhrif og hníf væri stungið í hjarta henn-
ar, og leiddi tárin fram í augu hennar.
Hann gekk að glugganum og svo til henn-
ar aftur.
“Ef þér álítið það æéttast,” sagði liann
hugsandi. “Eg skil það hlýtur að vera kvelj-
andi fyrir yður að vera hér, að endurminning-
in hérna —”
“Já, já,” greip Nelly fram í fyrir honum,
næstum því óþolinmóð.
“Plg þarf naumast að segja yður það —
eg vona að þér séuð sannfærðar um það — að
yfir mínar varir skal aldrei koma eitt orð um
það. sem skeð hefir hér í dag,” sagði hann
lágt.
Nelly leit upp.
“Já, lofið þér því við drengskap yðar, að
minnast aldrei á þetta við lafði Wolfer.”
“Þv*í lofa eg,” sagði lávarðurinn hátíð-
lega.
Nelly leit á úrið og tók ósjálfirátt glófana
sína, sem hún hafði lagt frá sér.
“Plg ætla að ganæa til stöðvarinnar.”
“Viljið þér ekki sjá Ada?” spurði liann.
þetta var í fyrsta skifti, sem Nelly heyrði hann
nefna skírnarnafn konu sinnar.
“Nei,” svaraði hún róleg en ákveðin.
“Það eir máske bezt,” tautaði hann. “Egv
skal biðja um vagn lianda yður — en viljið þér
ekki neita matar, áður en þér farið?”
“Nei, nei, eg get ekkert etið. Viljið þér
se&jrt lafði Wolfer, að eg hafi orðið að fara
heim undir eins. Segið henni hvað sem vður
þóknast að sannleikanum undanskildum. ”
JPann beygði höfuðið; gekk svo að skrif-
borðinu og tók fáeina bankaseðla.
“Þér leyfið mér líkleffa að fá yður þessa
«eðla?” sagði hann auðmjúkur.
Nelly leit kæruleysislega á peningana.
“Það sem þér skuldið mér, en meira ekki,”
sagði hún.
“Ef eg fengi yður það, sem eg skulda yð-
ur, yrði eg fátækur,” sagði hann alvarlegur.
' ‘ Gerið svo vel að fá mér pyngjuna yðar.” t
Hann lagði seðlana saman og lét þá í
pyngjuna hennar, sem hann svo rétti henni.
“Má eg fylgja yður til stöðvarinnar,” sagði
hann.
“Nei, nei,” svaraði Nelly. “Eg vil helzt
aka alein.”
“Eruð þér ekki hræddar?” spurði hann
lágt.
Nelly varð vandræðaleg en svo skildi liún
að hann meinti, (hvort hún væri ekki hrædd við
Sir Archie. Ert' í stað þess að gráta hló hún
svo tryllingslega, að Wolfer varð skelkaður.
En svm hætti liún að lilægja og byrgði andlitið
með Iblæjunni sinni. Aftur rétti liann hendina
fram og þrýsti hendi hennar alúðlega.
“Quð blessi yður, kæra ungfrú Lorton,”
sagði hann. “Ef þér hafiÖ á réttu að standa,
á eg vður að þakka lífgæfu mína.”
Nelly gekk til herbergis sins og bað Bur-
den um að láta muni sína í ferðatösku.
“Eg vðrð í burtu nokkra daga,” en þó
hún reyndi að tala rólega, leit þernan kvíðandi
á hana.
“Þér liafið líklega ekki fengið 'slæmar
fregnir, ungfrú,” spurði hún.
“Nei, alls ekki,” svaraði Nelfy.
Lávarður Wolfer beið hennar í forstof-
unni og hjálpaði henni upp í vagninn, og hann
stóð og horfði á eftiir lionum með mismunandi
tilfinningum.
Svo gekk hann upp stigann hugsandi og
barði að dyrum á herbergi konu sinnar.
“Það er eg,” sagði hann.
Hann heyrði liana ganga yfir gólfið, og
svo opnaði hún dyrnar. Hún var í morgun-
kjól, og leit á liann á þann hátt, eins og hún
reyndi að dylja undran sína.
“Má eg koma inn?” sagði hann, meðan roðinn
kom og fór í andliti hans. ‘ ‘ Mig langar til að
tala við þig.”
Hún opnaði dvrnar alveg, og hann gekk
inn og lokaði þeim á eftir sér.
Hún gekk að búningsborðinu, og fékk sér
eitthvað að gera þar.
“Eg er kominn til að segja þér, aÖ eg ætla
að ferðast til útlanda,” sagði liann.
Hann var búinn að ákveða livað liann ætl-
aÖi að segja, en rödd ihans'var svm undarleg
og þvinguð, og sökum áhrifa geðshræringar
hans, var hann alvarlegri en vant var.
“Er það,” sagði hún með kurteisum á-
huga. “Nær ætlar þú að fara?”
“1 dag,” svaraÖi hann. “Getur þú orðið
nógu snemma tilbúin til Jiess, að við getum náð
eftirmiðdagslestinni ? ’ ’
Hún snéri höfðinu við og leit á liann. Sól-
in skein inn um gluggann, og kastaði geislum
sínum á fallega andlitið hennar og mjúka, gljá-
andi brúna hárið.
“Eg,” sagði hún undrandi. '“Eg? Vilt
þú að eg verði samferða?”
“Já,” sagði hann.
Hann stóð og horfði á andlit hennar með
æstum og kvíðandi svip.
“Hvers vegna,” spurði hún.
Hann nálgaðist hana, en rétti lienni ekki
hendi sína, þó hann langaði til þess.
“Af því — eg get ekki verið án þín,” sagði
hann.
Hún, leit á hann, og eitthvað í augum hans,
eitthvað nýtt og einkennilegt, kom hjarta henn-
ar til að slá hraðara og blóðinu til að streyma
fram í kinnair hennar.
“Getur þú ekki verið án’mín?” spurði hún
skjáfrödduð. Þessi skjálfti færði liann nær
henni, og nú opnaði hann faðm sinn.
“ Já — eg hefi elskað þig — hefi alt af
elskað þig, Adá! Fyrirgefðu mér! Komdu til
mín! ’ ’
Henni lá við að hlýðnast honum, en svo
hopaði hún á hæl; hún fölnaði og í augum henn-
ar blikaði iðrun og hræðsla.
“ Þú — þú veizt ekki—” stamaði hún.
“Jú, eg veit alt — eg veit nóg!” sagði
hann. “Það var meira mér að kenna en þér.
Fyrirgefðu mér, Ada! Við slculum gleyma
liðna tímanum — frá því í dag, skulum við
byrja nýtt líf! Nei, segðu ekkert! Það er ekki
nauðsynlegt að segja eitt einasta orð! Við
skulum ekki horfa aftur í tímann, heldur fram
undan! Ada, eg elska þig! Eg liefi altaf
elskað þig — en eg hefi verið svo blindur auli.
Nú hafa augu mín opnast, og — þykir þér ekki
rænt um mig? — Eða er þetta of seint?”
Hún lokaði augunum og reikaði, eins og
hún ætlaði að detta, en hann greip hana í faðm
sinn, og hún fól andlit sitt við brjóst hans og
grét liátt,
* #
Nelly fhné aftur á bak í hornið á þessum
skrautlega vagni og horf'ði út í bláinn. Aft-
urkastið var komið, og hún vaiv algerlega ringl-
uð. Hún yfirgaf Wolfer húsið með skugga
sem á henni hvíldi. Alla æfina mundi að
minsta kosti einn maður — lávarður Wolfer
— álíta hana seka um ljóta breytni. Hana
hrylti við þessari hugsun og hún Íoka'ði augun-
um. Hvernig átti hún að sega móður sinni
frá þessairi skyndilegu afturkomu? En svo
revndi hún að hugga sig með hugsuninni um
sættirnar milli mamns og konu. Hún hafði
ekki fórnað sér að gagnslausu — ekki árang-
urslaust.
Hvað gerði það, þó lávarður Wolfer áliti
liana seka? Hún var aðeins lítil, ómerkileg
stúlka, sem engin skeytti um. Hún var aftur
á leið til Shorne Mills. Guði sé lof fyrir það!
Að sex sturtdurti liðnum yrði hún heima.
Heima! Iljarta hennar sló hart við þessa
hugsun, hún þráði frið og ró.
Það leið dálítil stund þangað til lestin átti
að fara, og þún gekk fram og aftur um stöðvar-
pallinn og revndi að gleyma ógæfu sinni í há-
vaðanum og troðningnum, sem gerir ferðalag
svo erfitt á vorum dögum.
Alt í einu fór hún að finna til þróttlevsis,
gekk inn í greiðasölu salinn og drakk mjólk úr
einu glasi. Meðan hún dirakk það, kom maður
}>angað inn. Húií sá það var lávarður Wol-
for, setti glasið frá sér og beið. Lávarðuinn
var breyttur, alvörusvipurinn horfinn og í stað
Ihans geisluðu augun af nýfæddri gæfu.
“Hvers vegna komið þér,” spurrði hún lágt.
“Mig langar til að segja yður að orð yÖar
voru sönn. Eg os við bæði höfum verið blind.
Við förum til útlanda í dag. Ada spurði strax
eftir yður — eins og hana grunaði a’ð þér hefð-
uð tengt okkur saman. Eg sagði henni að
Boffia hefði beðið yðuir að koma.- Eg vildi að
})ér yrðuð okkur samferða.”
Nelly hristi höfuðið og liann kinkaði. Hann
virtist vera nokkrum árum yngri, kuldinn í
framkomu hans og alvaran í rónmum var
horfin.
“Nú kemur lestin,” sagði Nelly. (
Hann leit alvarlega til hennar, eins og
hann sárlangaði til að taka liana með sér heim
aftur, en Nelly gekk hröðum skrefum að einum
vagninum, og liann hjálpaði henni inn í hann.
Svo keypti hann blöð og tímarit og lagði þau
í sætið við hlið hennar. Það var auðséð, að
hann vissi ekki hvernig liann gæti 'bezt þakkað
henni.
“Burtför yðar er það eina sem hryggir
okkur,” sagði liann.
“Þið glevmið mér bráðlega sagði hún lágt.
* ‘ AJdrei! Það megið þér ekki álíta, ’ ’
sagði hann. “Hafið þér símritað, að þér kom-
ið?”
Nelly hristi höfuðið.
“Þá skal eg Kera það”, sagði hapn.
Lestarstjórinn kom til að loka dyrunum,
og Wolfer tók liendi liennar.
‘ ‘ VoriÖ þér sæl,” sagði liann, “og þökk
fyrir! —”
Orðin voru vanaleg, en Nelly skildi mein-
ingu þeirra og varð hughægra.
Þegar lestin rann frá stöðinni, komu blaða-
drengirnir hlaupandi með miðdegisblöðin.
“Eitt blað, ungfrú?” spurði einn þeirra
og stökk- upp á gangfjölina. “Frásögn nm
dauða Iávarðair Anglefords.”
En Nelly skeytti ekki um blöð, og um leið
og hún hristi höfuðið, hné lnin stynjandi aftur
á bak í klefanum.
24. Kapítuli.
Beaumont Buldings er ekki sá staður, sem
er sérloga hentugur til sumarbústaðar, þó að
hann nái upp til skýjanna, er hann eins og aðr-
ar byggingar af því tagi mjög þreytandi; ryk
þessa stóra bæjair liggur í öllu krókum og horn-
um, og hávaðinn á götunum berst upp til effetu
loftanna.
Ilúsa eigendur fullvissa um það að Beau-
mont Buldings sé í viðhafuar umhverfi; en þó
að höfðingjafólk búi í nándinni, og skrautleg-
ir vagnar fari stundum eftir götunum, eru þær
samt dimman' og öpmrlegar, og flest af húsun-
um eru sölubúðir, er selja nytsamar vörur.
Það er alt af hávaði og hróp í götum Beau-
monts. Ketsalinn lætur sér ekki nægja að
syna vörur sínar fyrir utan búðardyirnar, en
hrópar með liárri rödd alla kosti xþeirra, og
Krænmetis salarnir, nýlenduvörru verzlunar-
mennirnir og fisksalarnir, standa hrópandi og
skræikjandi hjá vögnum sínum.
Loftið í Beaumonts götum er þrungið af
mismunandi hljóðum; lykt af aldinum, fiskum
o. s. frv., leitar inn um gluggana til allra, sem
búa í þessum hluta Londonar.
Á akbrautinni og gangstéttum, milli vagn-
anna og diráttarkerra götusalanna, leika börn-
in sér og l^rópa og skrækja, <yg á kvöldin rjúfa
hróp og söngur drukkinna manneskja þögnina,
og trufla svefn og hvíld fyir þeim, sem eru svo
óhepnir að sofa laust, og það eru margir, sem
}>að gera.
1 litlu herbergi í litlum bústað á fjórða
lofti, sat Nelly í þessum babýloniska hávaða og
rugling.
\Það voru liðnir átján mánuðir síðan hún
yfir gaf Wolfer House, eftir að hafa fórnað
sjálfri sér fyrir gæfu vina sinna. Sv'arti bún-
ingurinn, sem hún var kla?dd í, sýndi enn glögg-
a,r liinn granna vöxt hennar og mjallhvíta
andlitið, og hún klæddist honum sökum þess,
að frú Lorton var nýlega dáin. Nellv og Dick
voru nú alein í heiminum.
Sólin skein inn um opna gluggann, og Nelly
dró stólinn sinn eins nálægt veggnum og mö.gu-
legt var, til þess að forðast heitu geislana henn-
ar, og í von um að ná i ögn af revk og rvk-
þrungna loftinu — andrúmsloftinu, sem í sveit-
inni var svo ferskt og svalandi.
Meðan hún sat og saumaði frakka, sem Dick
átti, hugsaði hún Um það pláss, þar sem and-
rúins'loftið flutti með sér ilm sjávarins og blóm-
anna, Shorne Mills, og þegar hún lvfti höfðinu
og leit á hið litla svæði himinsins, sem sjáan-
legt var yfir þökin á húsunum beint á móti, gat,
hún áuðveldlega séð mvndina, sem hún elskaði
og aldrei gleymdi, og þrátt fyrir allan hávað-
ann bæði úti og inni, varð hún ávalt lirifip af
endurminningunum um Shorne Mills, og slíkar'
endurminningar, þó þær fylli liugann jneð ang-
urværð og sorg, veita alt af dálitla huggun.
Þegar Dick og hún komu til The Beaumont
Building fyrir fáum mánuðum síðan, hafði
Nelly hugsað að hún gæti aldrei vanist þessum
hávaða og innilokun, en tíminn gerði líf henn-
ar þolanlegt líka í þessu umhverfi, og stundum
kom það fyrir að allur þessi skarkali kom henni
til að brosa.
Nú leit liún á klukkuna á arinhillunni, og
þegardiún var búin að leggja sauminn frá sér,
iét hún ketilinn yfir eldinn til að sjóða te; nú
kæmi Dick bráðum heim frá stóru vélaverk-
smiðjunni hins vegar við ána, og hann kunni
vel við að mæta teilminum í stiganum.
Meðan hún smurði brauðið, var bar'ð að
dyrum, og þegar hún sagði: “Kom inn!” voru
dynar opnaðar og karlmannshöfuð gæeðist inn.
“ Afsakið, ungfrú Lorton; er T orton heima
Mér heyrðist eg hevra fótatákið hans,” sagði
timbur, fjalviður af ölium ,
\T * • .. 1 • .*•• timbur, ha.
Wyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og als- j
konar aðrir strikaðir tigiar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---Llmitid
HENKY AVE. EAST
WJJÍNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í aögu þeasa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Aubomobile og Tractor
Garage, hvar >er getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er *a eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vrulcan.*ing verkemiðja vor er talin að vera sú lang-
full'komnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eitir upplýsingum-»-allir hjartanlega velkomnir tll
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT MOTOR SCHOOL, Ltd.
City Public Market. Building.
CALGARY,. ALTA.
Jólin 1920
Forseti, stjórnarnefn^ og embættismenn
tEfte Eopal of Canaba
bjóða hinum mörgu viðskiftamönnum og vinum
’ bankans
Gleðilegra jóla
°g
farsœls nýárs
karlmannsrödd, sem var næstum eins skær og
blíð og kvennmanns.
Nelly leit naumast upp frá vinnu sinni; í-
búarnir í Beanmont voru mjög félagslyndir, og
lieimsóknir þeirra voru ekki bundnar við sama
tíma og tískuvenjan skipar. Það er mjög al-
ment að menn fá lánaða steikarapönnu, sauma-
vél, sykur eða kaffi — og þessum hlutum á að*.
skila aftur, sem sjaldan er gert fyr en á kveldin,
og þá er altaf siður að skrafa saman.
“Nei, hann er eikki kominn enn þá, það
Hður nokkur stund þangað til hann kemur, hr.
Falooner. Get eg gert nokkuð fyrir yður ?”
Ungi maðurinn kom inn með hægð og feimn
islega, og tók sér stöðu við ofninn og leit nið-
ur á hana, þar sem hún lá á hnjánum og glóð-
steikti brauðið. Hann var mjög magur og
fölur. 1 kringum dökku, dreymandi augun
hans voru dimmir skuKgar, og svarta hárið
hans, sem var fremur sítt, lá á enninu, sem
var eins hvítt og kvennmanns, en með tveimur
djúpum hrukkum á milli augnanna, hrukkur,
sem sögðu frá þjáningum, er tekið var með þol-
inmæði og þögn. Hendur hans voru langar og
þunnar — hendur hljóðfæraleikara — og önn-
ur, sem hann studdi undir höku sína, skalf dá-
lítið. Hann hafði æft sig í þrjár stundir. Hann
var klæddur mjög gömlum, svörtum flöjelsjakka
og buxum, sem voru mjög slitnar á hnjánum og
neðantil, en báðar voru flíkur þessa^ bustaðar
ágætlega v*el, og kraginn hans og liálsbindið
var hvítt, þó þau bæri merki um langa brúkun.
Hann bjó í herbergi upp yfir Lortons, og
Nelly var orðin svo vön við að heyra píanó og
fiðlusönginn hans, að henni leiddist þegar hann
liætti, og oft beið hún hlustandi eftir því, að
hann byrjaði aftur.
“Get eg gert nokkuð fyrir yður?” spurði
liún aftur, þegar hann þagði, gleymandi sjálfum
sér við að atlmga hana.
“Ó nei,” sagði hann. “Eg ætlaði að eins
að biðja hann að hjálpa mér til að flytja pían-
óið. Sólin, skín nú beint á það og hitinn er
svo mikill. Eg reyndi að gera það einsamall,
en —” hann þagnaði eins og hann skammaðist
sín yfir magnleysi sínu. v “Þér hafið enga hug-
mynd um hve þungt píanó ,ge,tur verið-.— eink-
um á jafn heitum degi.”
“Hann kemur rétt strax og vill með á-.
nægju hjálpa yður; hjálpið þér mér þangað til
með að glóðsteikja brauðið, og drekkið svo te
hjá okkur.”
“Eg er fús til að hjálpajVÖur með brauðið,
en eg hefi drukkið te — annars kæra þökk. ”
Þetta var ekki satt, því nú átti hann ekk-
ert te; en hann var drambsamur í fátækt sinni.
“Ó, það er leiðinlegt, en þér getið þó lík-
lega drukkið l'tinn bolla með okkur,” sagði
Nellv. sem, grunaði hvernig ástatt var fyrir
honurn.
Hann stakk stórn kvíslinni í gognum brauð-
sneið. en hikaði dálítið við að ku^falla fvrir
framan eldinn.
\
i