Lögberg - 23.12.1920, Blaðsíða 4

Bls. 12
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 23. DESEMBER 1920
í kjarrinu við engið
Eftir
J. Magnús Bjarnason.
I.
í morgxm var eg að lesa: “In the South
Seas” eftir Robert L. Stevenson. Þar eru
þessi vísuorð eftir skáld eitt á Suðurhafs-
eyjum:
“Ca nuiúmaó ka lani, úa kalhae lúna,
Úa pipi ka maka ó ka hókú.”
Og þýðing þessara orða kvað vera á þessa
leið: “Fagurt var hið háa og breiða liimin-
hvolf, og mörg vor uaugu stjarnanna. —”
I>etta minnir mann á hina fögru vísu eftir
Benedikt Sveinbjarnarson Gröndal.:
Uppi’ á himins bláum boga
bjartir stjömuglampar loga.”
Öll skákl um allan heim og á öllum öldum eru
livert öðru náskyld. Þau geta verið hvít, gul,
eirrauð, móleit, eða blá, þau geta átt heima á
Islandi, Englandi, Japan, og Samóa; þaU geta
verið háskólagengin, eða bara sjálfmentuð,
cða jafnvel ómentuð; en samt eru þau náskyld.
Hið lítt uppfrædda skáld á Suðurhafseyjum
var alveg eins hrifið af stjömudýrð nætur-
himinsins og hið háskólagengna, listfróða,
bráðgáfaða íslenzka skáld. Þau láta hér að-
dáun sína í ljósi á líkan hátt, og kveða við raust
— annað á einu einfaldasta máli heimsins, en
hitt á hinni dýrustu tungu, sem til er á jarð-
ríki — íslenzkunni — Skáldkonan hörunds-
dökka á 'bakka Nigex--fljótsins í Afriku oi*ti ljóð
á tungu svertingjanna um Mungo Park, hinn
fræga skozka landkönnunar-mann, það ljóð
var, ef til vill, eins hugnæmt og fagurt og ljóð
hinnar ástríku Sapfó; það var eins þrungið af
meðaumkun ok kvennlegri hjartagæsku og nokk-
urt kva^ði, er Cristina Rossetti hefir ort, og
eins þýtt og ljúft og beztu ljóð Unnar Bene-
diktsdóttur og Elizabetar Bi*owning. — Tem-
binoka konungur á Apemama í Gilbejts-eyj-
um var gott skáld, að sögn, og orkti allra mestu
kynstur af hörpuljóðum á tuugu eyjarbúa. “Eg
syng um unnustur,” sagði Tembinoka; “eg
syng um unnustur mínar ofif skóginn og hafið.
Samt er það ekki alt satt, sem eg syng um —
mest af því er lygi.” Það var skáldið sem
talaði,. Ifann söng sem sé um unnustur, sem
hvergi voru til, nema í heimi ímyndunarinnar;
hann söng um skóga, sem hvergi voru til á
jarðríki; og hann söng um haf, sem livergi
sást á landabréfum hvítra manna. Temibinoka
söng ekki um “menn og hertýgi,” eins og Ver-
Kilíus; heldur söng hann um unnustur og skóg-
ínn, eins og- Salómon konungur, og um lmfið,
eins og þeir Byron lávarður og Holgeir Draeh-
mann. Tembinoka var einvaldur harðstjóri,
en hánn hafði samt viðkvæmt hjarta og gat
grátið eins og barn. “Þú hefir víst aldrei fyr séð
konung gráta,” sagði liann við Lloyd Osbourne,
kvöldið áður en R. L. Stevenson og fólk hans
fór alfarið frá Apemama. “En konungur er
maður, þrátt fyrir alt, finnur til og Setur grat-
ið.” Daginn eftir flaug það eins og fiski-
saga um alla eyjuna, að Tembinoka konungur
hofði grátið. Þá sagði hann við Stevenson:
“í gærköldi gat eg ekki talað — var of mikiLl
hér”. Og lmnn lagði hönd á brjóst sér, það var
eins og haun hefði viljað segja með Agli
iSkaUagrímssyni:
“Mjök esumk tregt
tungu at hra'ra
toftvægi
ijóðpundara. ”
Þeir vom að ýmsu mjög lákir: báðir skáld, stórir
í lund, kappar miklir og herskáir, vinir vina
sinna, og fundu sárt til þess, að raissa ástvini
sína og ættingja.
II.
Eg les nú oftar Robert Ijouís Stevenson
en nokkurn annan rithöfund. Eg hefi reynt
að safna öllu, sem eg hefi getað, eftir hann og
um hann. Eg hefi æfinlga verið hrifinn af
sögum lmns o£f kvæðum. “Barnagarðurinn”
•hans er eitt af því langbezta, sem til er í ensk-
um bókmentum — af þeiri tegund.
“IIow do jrou like to go up in a swing,
IIp in the air so blue?
Oh, I do think it the pleasantest thing
Plver a ehild can do!”
Uann þekti tilfinningar barnanna, því hann
var sjálfur bam alt frá vöggunni til grafar-
innar. Ifann var sannur barnavinur, og hann
var líka einbeittur talsmaður dýranna. Gra-
ham Balfour segir í æfisögu Stevenson’s, að
einu sinni hafi hann (Stevenson) séð mann
vera að berja hund, og hljóp hann þá til og
hjálpaði hundinum. Reiddist ]>á eigandi
hundsins og sagði byrstur: “Þetta er ekki
þinn hundur!” “Það er hundur guðsj’
sagði Stevenson, “og eg er til að vernda hann!”
Stevenson mátti ekkert aut sjá og rétti öllum
bágstöddum og undirokuðum iijálparhönd þeg-
ar hann mögulega gat, — þnátt fyrir æfilangt
heilsuleysi, hefir hann verið sérlega bjartsvnn
og sí-glaður.
“Brief day and bright day
and sunset red,
Early in the evning
The stars are overhead.’’
Þannig yrkir enginn, sern er þunglyndur. Rit-
máti og orðfæri Stevenson’s er afbragð, og lýs-
iugar hans framúrskarandi ljósar. Allar sö^-
ur hans ern þrungnar af skáldlegu fjöri, o<*
maður Jes j«rr af rnesta kappi, eins og Þúsund
°9 *na nótt. Ez held að eg hafi haft einna
rnesta ánægju af að Iesa sögumar hans: “The
New Arabian Nights,” og “The Island Nights’
Entertaimnents.” Stevenson var skozkur,
og var fæddur í'Edinborg þann 13. dag nóvem-’
bermánaðar 1850; hann dó þann 3. desember
1894, að heimili sínu Vailíma á Samóa í Kyrra-
hafinu, rúmlega 44. ára gamall. Eyjarskeggj-
ar í Samóa kölluðu hann Tústitala (það er: sá
er segir sögur). Þeir elskuðu 'liann allir, — Að
Stevenson hefir þótt mikið varið í íslendinga-
sögur má marka af því, að hann segir í bréfi
til E. L. Burlingame: “Eg vona að þú látir
mig fá frá bókabúð þinni áframhaldandi safn
' af íslendinga-sögunum (á ensku). Eg fæ aldr-
ie nóg af þeim sögum; eg vildi að það væri til
níu þúsund af þeim.”-------
III.
Nokkur af ensku-mælandi skáldunum hafa
þekt all-mikið til íslenzkra bókmenta, og sum
þeirra jafnvel kunnað norrænu, William Morr-
is hefir, án efa, verið sérlega vel að sér í nor-
rænni tungu; Sir Walter Scott var vel lieima
í suinurn Islendinga-sögunum eins og til dæm
is “Eyrbyggja-sögu”. Um Thomas Gray er
sagt: “Hann kunni íslenzku til fullnustu, sem
á þeim tíraa var lítt þekt tunga.” Ilann þýddi
úr rorrænu eitt eða tvö kvæði, sem vöktu mikla
eftirtekt á Englandi á síðari hluta átjándu
aldar. Thomais Gray *er fæddur á Englandi
1716, en dó árið 1771. Það er eins og fáir
kannist við neitt af ljóðum hans nú á dögum,
nem/a “Grafreitsljóð” (Elegy written in a
Country Churchyard). Hann var einn með þeim
al'lra lærðustu mönnum í Norðurálfunni á sinni
tíð. — Mér skilst það á einu af bréfum Robert
Louis Stervensons, að Edmund Gosse hafi kunn-
að íslenzku, Gosse er skáld gott, og hann var
mikill vinur Stetvensons, — þá var William
MtotberweM (1797—1835 einn af ensku (eða
>kozku) skáldunum, sem þektu íslenzkar bók-
mentir. Mig minnir að eg læsi í æsku kvæði,
sem kallð var: “Jarí Egill Skallagrim,” eftir
Motherwell. — Af ljóðskáldum Bandaríkjanna
jiektu mörg til norrænna og íslenzkra bók-
mtenta, til dæmis: Henry Wadsworth Longfell-
ow, James Russell Lowell, Bayard Taylor, Ed-
gar Ellen Poe, og fleiri. En af söguskáldum
Englendinga og Bandaríkjanna hafa þessir
þekt einna mest til íslenzkra formsagna: Robert
Michael Ballantyne (1825—1894, Washington
Ii-ving, Ilaill Caine, H. Rider Haggard, Maurice
Iliewlett, Robert Louis Stevenson og Charles
Kingsley. Og þá má ekki gleyma skáldkon-
unni Mary Howitt, Ijóðskóldinu William Cullen
Bryant, og hinni bráðgáfuðu s’káldmær Beatrice
Helen Barmby. Þau voru sannir vinir ís.Iands
og íslenzkra bókmenta.
IV.
Einn af hinum stærri skáldsagna-höfund-
um Englendinga á átjándu öldinni var Horace
Walpole. Ilaim var sonur hins nafnfræga
stjórnmálamanns Sir Robert Walpole, og er
fæddur 1717 og dáinn 1797. Ilann var skóla-
bróðir og vinur skáldsins Thomas Gray, og hef-
ir 'þvií vafalaust jvekt mikið til norramna bók-
menta og skilið íslenzku. Má vel vera, að sag-
an “The Castle of Otranto” haifi orðið til vegna
þess, að Horace Walpole hafi kynst Fornaldar-
sögum Norðurlanda — einkum Völsungu. Auð-
vitað byggji eg þetta á líkum, og af þeirri á-
stæðu, að Thomas Gray (vinur hans) var allra
manna bezt að sér í íslenzku og norrænum
fræðum. — Horaoe Valpole kunni vtel að segja
sögu, og gat gert kynjasögur mjög sennilogar.
Engum leiðist að lesa sögur hans, þó sumum
þyki þær næsta ótrúlegar, jafnvel Macaulay
IávTarður gefur það eftir, og er samt langt frá
því, að hann hrósi Horace Walpole. En Sir
Walter Söott hefir ritað vel um hann, og telur
hann með beztu skáldsagna-höfundum sinnar
aldar. \
V.
Fáir 'meim hafa þekt betur ætt sína í tutt-
ugu liðu, eða meir, heldur en Thomas De
(juincey (J 785—1859). Hann segir að for-
feður sínir hafi komið frá Noregi á tíundu öld-
inni og sezt að í þorpinu Quincey í Normandi-
inu á Frakklandi. En til Englands kom ættin
með Vilhjálmi sigurvegara. Og nokkru síðar
fluttist grein af þessari merkilegu ætt norður
til Skotlands. Bæði þar og eins á Englandi
náði ætt þessi afar-miklum völdum. Og jarl-
amir í Winehester voru af þessari ætt. Nokkr-
ir af De Quincey ættinni fluttust til Ameriku á
seytjándu öld; þeir sleptu De úr nafninu og
nefndu sig blátt áfram Quincey eftir litla þorp-
inu á Frakklandi. Gæti eg vtel trúað því, að
John Quincey Adams (Bandaríkjaforseti)
hafi verið af þessu bergi brotinn. — Tliomas De
Quincey vár mikill rithöfundur og rithá'ttur
hams sérlega einkennilegur. Hann neytti ó-
píums í mörg ár, en tók xit miklar þrautir við að
venja sig af því; og það er alveg óvíst, að hann
hafi nokkurn tíma getað vanið sig af því til
fulls. Hann ritaði meðal annars “Confessi-
ons of an English Opium-eater” (Skrifta-mál
Englendings, er neytti ópíums). Mun hann
vera einna frægastur fyrir það rit. Hann var
gáfumaður mikill og varð snemma mjög vel að
sér í grísku og grískum bókmentum; er sagt,
að þegar hann var aðeins fimtán ára, hafi hon-
um verið létt nm að mæla á gríska tungu. Hann
mun um eitt skeið hafa átt heima nálægt Gras-
imere, í nágrenni við hinn svonefndu “Vatna-
sfcáld”: Wordsworth, Southv, og Coleridge.
VI.
Mér finst alt af að skáldið Ben Jonson
(1572—1637) hafa verið af íslezkum adtum;
ekfci þó vegna nafnsins, heldur af þeirri óstæðu,
að margt af því sem hann ritaði, er forn-ís-
lenzkt í innsta eðli sínu. Ilann var bróðgáf-
aður, namsmaður hinn niesti, og hugprúður
með afbrigðum. Sextán ára gamall innritað-
ist hann við háskólann í Cambridge á Englandi.
flann gat ser inikla fragð í orustum á Frakk-
landi og Belgiu, haði þar einvígi við frægasta
kappa óvinanna, í augsýn beggja lierflokk-
anna, og bar sigur úr býtum. Þegar hann var
-7 ára gamall, byrjaði hann að rita hin frægu
leikrit sín, sem að mörgu leyti eru eins merki-
leg og leikrit William Shakespeare’s, og langt
um framar, hvað mál og form snentir. John
Dryden (1636—1700) segir um Ben Jonson:
‘ • Ef eg á að líkja honum við Shakespeare, verð
eg að viðurkenna, að hann hafi færri lýti sem
s'káld, en að Shakespeare sé djúpvitrari. Shak-
espeare var Hómer, eða faðir sjónleika-skáld-
anna ókkar; Jonson var þeirra Virgelius, fyr-
irmynd að vandvirkni í rithætti; eg dáist að
honum, en eg els'ka Shakespare.” — Ben Jon-
son var gjörður að hirðskáldi (Poet-Laureate)
á Englandi, og fékk hann hundrað pund sterl-
ing í laun um árið, það þótti inikið fé á þeim
dögum.
VII.
Það er heitt í dag (31. maí, 1918). Skógur-
inn er að laufgast. Grundirnar fyrir vestan
húsið eru orðnar grænar á lit. Eg sá litla,
heiðbláa fjólu í lautinni, sem er á milli hússins
og kartöflu-garðsins. Það er fyrsta fjólan,
sem eg hefi séð ú þessu vori. Fjólan er elsku-
legt blóm; hún er ímynd hins hæverska, yfir-
læislausa og saklausa; hún er blóm barnanna
og — skáldanna. Samt hafa mörg stærri skáld-
in sungið rósinni meira lof heldur en fjólunni.
Það er eins og þeir Shakespeare, Byron, Goet-
he, og Omar hinn persneski hafi haft meiri mæt-
ur á rósinni, en nokkru öðru blómi, William
Wordsworth söng um baldursbm og hina
gulu narsissu, James Russell Lowell um fífil-
inn, Mary Tighe um liljuna, og Thomas Moore
um smárann. En það er Bjarni Thorarensen,
sem segir:
“En þegar fjólan fellur bláa,
fallið það enginn heyra má,
en ilmur horfinn innir fyrst,
urtabygðin hvers hefir misst.”
VIII.
Það rignir. Skógurinn er að mestu laufg-
aður orðinn, og einstaka mýfluga er farin að
gera vart við sig. Eg hefi séð eina slöngu,
þetta vor, en hún var fjörlítil að sjá. Það er
en mjög fátt um orma og pöddur, sökum kuld-
ans og þurksins. Jafnvel sjálfir maurarnir
eru hálf-sofandi og aðgjörðalausir. Þeim finst
víst einhver ruglingur vera kominn á árstíðirn-
ar. Eða svo fanst einum Indíánanum héma um
daginn að sögn: “Vorið er orðið band-vit-
laust” sagði hann; “það dansar aftur á bak.”
En nú (þann 4. júní) er vorið loksins komið
fyrir fult og alt. Eg heyri þórdunur í suðri,
þar er Öfcu-Þór á ferð með hafra.sína og lemur
á hrímþursum. — Aldrei kann eg rétt vel við
hugmyndina um hafrana í sambandi við Þór.
Eg hefði kunnað betur við, að stærri og sterk-
ari dýr hefðu verið látin draga reið hans hina
miklu. Hugroyndin um hafrana dregur úr og
rýrir ásmegin Þórsj Og mér finst að Sir
Edward Coley BurneJones hafi verið þar á
sömu skoðun og eg, þegar hann málaði mynd-
ina frægu af hinum sterka Norðmanna guði. —
Burne-Jones er faxldur í Birmingham á Eng-
landi, þann 28. ágúst 1833, og dó þann 17. júní
1898. Ilann var mikill vinur s'káldsins William
Morris, og hefir því að líkindum verið mjög
vel kunnugur Eiríki Magnússyni M, A, Burae
Jones var ’einstakur listamaður, og var að
miklu leyti lærisveinn hins fræga málara og
skálds Dante Rossetti (1828—1882). Kona
Burne-Jones var móðursystir skáldsins Rud-
yard Kipling.
IX
%
Dæmisögur, þegar þær eru góðar og lær-
dómsríkar, eru í mifclu áliti. Aldrei missa
dæmisögur Æ'sops gildi sitt. Fullorðnir og
börn lesa þær með mikilli unun aftur og aftur,
'þær eru ávalt nýjar fyrir unga og gamla af öll-
um þjóðum. Robert Herbert Quick mælir með
því í hinni ága:tu bók sinni: ‘ ‘ Educational Re-
formers, ” að börn séu látin lesa þrjár bækur
samtímis eða samhliða, og að þær séu þessar:
hók um dýr og ýmsa hluti, ljóðabók (skólaljóð),
og snuísögur eða dæmisögur Æsops. Hinn
niikli barnakennari J. H. Pestalozzi (1746-
1827) notaði mikið dæmisögur við kennslu í
barnaskólum, og ritaði sjálfur margar dæmi-
sögur, sem hafa Jiótt prýðisgóðar. Pestalozzi
var spekingur að viti og góður skáldsagnahöf-
undur. Eftir hann er skáldsagan fræga:
“Leonard og Gertrude,” sem er í raun og veru
uppeldisfræði. Pestalozzi var svissneskur, og
inun þýzkan hafa verið hans móðurmál en
frakknésku inun hanna hafa kunnað líka mjög
vel. 1 skáldsögu sinni lætur hann Geirþrúði
segja við skólakennarann: “Það er gott og
blessað, að börain læri eitthvað; en hitt er þó
meira áríðandi að þau verði eitthvað.” — Það
yar John Gay (1688—1730, sem hafði svo mik-
ið yndi af að rita dæmisögur (fables), að hann
orti nóg ií tivö stór bindi. Gay ritaði líka hið
makalausa leikrit, sein Mr. Rich kom á fram-
færi, og leikið var í Lundúnum í sextíu og þrjú
kyöld í rennu, og í mörgum öðrum bæjum á
Englandi, Skotlandi og Irlandi, í alt að jirjátíu
til fimtíu kvöld í rennu. Leikritið hét: “Begg-
ar’s Opera.” Og var sagt um J>að — og það með
sanni — að það hefði auðgað Gay, og glatt
Rich. Eða, eins og það er á ensku: “It made
Gay rich, and Rich gaý. ”
X.
Það var Spánverjinn Miguel De Cervantes
Saavedra (1547—1616), sein ritaði hin maka-
lausu: ^ “Æfintýri Don Quixote frá La Manc-
ha.” Sú er sögð að vera alveg einstök í bók-
mentum heimsins. Og er sagt að nrargur hafi
aftur og aftur orðið máttlaus af háltri við lest-
ui þeirrar sögu. Aldrei hefi eg séð neinn
kafla úr ”Don Quixote” á íslenzku. En eg las
alla söguna í enskri Jiýðingu veturinn 1903__4.
Þá átti eg heima á Gardar í Norður Dakota.
JÓLA-ÓSK
VÉR þökkum öllum vorum viðskiftamönnum fyrirvið-
skifti þeirra síðastliðið ár, og treystum því að geta
gert betur fyrir yður á hinu komandi ári.
®f)c Bopal Pattfe of Cattaba
Höfu&stóll og varasjóður............................$38,000,000
Allar eignir........................................$598,000,000
Auðvelt að spara
ÞaS er ósköp auðvelt að venja sig á aö spara meB þvi
aö leggja til síðu vissa upphæS á Banka reglulega. í spari-
sjóSsdeild vorri er borgatS 3% rentur, sem er bætt vitS
höfuöstólinn tvisvar á ári.
THE DOMINION BANK
NOTRE DAME BRANCH,
SELKIRK BRANCH,
P. B. TCCKEK, Managcr
W. E. GORDON, Manager.
Eg man að eg hafði gaman að lesa söguna, en ekki varð eg
máttlaus af hlátri. Eg dáðist að mörgu, sem frá er sagt
í sögunni. Mér þótti vél sögð sagan, sem Cardenió segir,
og eins saga mannsins, sem Tyifcir tóku til fanga. En
einna bezt sögð er sagan af vinunum ítölsku, þeim Anselmo
og Lothario; enda þótti prestinum það, þó honum þætti hún
ótrúleg. — Cervantes lætur Sanchó Panza segja við Don
Quixote, húsbónda sinn, að málshættiniir komi svo ört upp
í huga sér, að hann sé í vandræðum með að vita, hvern þeirra
hann eigi að láta koma fyrst fram á varirnar í það og það
skiftið. (Og þarna er góð sneið til o'kkar, sem erum sí-
skrifandi og sí-kveðandi. Gamla Don Qnixote leiddist
mjög- að heyra hina mörgu málshætti hins góða, einfalda
þjóns síns. “Sexbíu þúsund púkar taki málshættina þína,”
sagði Don Öuixote. “Hví í ólukkanum reiðist þú af því,”
sagði aumingja Sanchó, “þó eg hagnýti mér það sem eg
á sjálfur!” — En boðorð þau og heilræði, sem hinn undarl
legi Don Quixote gefur Sanchó Panza rétt áður en hinn síð-
arnefndi tókst. á hendur landstjóra embættið,, eni þess verð
(sum af þeim að minsta kosti), að vera lærð utanbókar. “Ef
vogarskálar réttvísinnar halda ekki jafnvægi í höndum þín-
nm,” segir Don Quixote, “þá sjáðu um það, ai5 það sé hjarta-
gæzkan, en ekki gullið, sem orsakar mundangs-hallann.”
Og aftur segir hann: “Ef málefni óvinar þíns verður
lagt fyrir þig, Jrá .gleymdu öllum mótgjörðum og hugsaðu
eingöngu um málavöxtu.” — Thackeray sagði það, að það
útheimti úreyzlu, sem mörgum væri um megn, til J>ess að
skilja Don Quixote. Margir lesa söguna cingöngu vegna
sögunnar sjálfrar — hafa mest gaman af að lesa um hina
fáheyrðu hrakninga hins heiðvirða riddara frá La Mancha,
og þeim finst bann aldrei hafa verið nógu oft barinn — en
taka ekki eftir hinu napra hóði, sem liggur í gegnum alla
þessa löngu sögu eins og fagur-rauður þróður. Thackeray
hefir líka sagt (og hann vissi hvað hann sagði), að börn og
alþýðufólk lesi “Gulliver’s Travels,” eftir Jonathan Swift,
vegna sögunnar eingöngu; og að fáir sjái og skilji háðið
í “Jonathan Wild” eftir Henry Fielding.
XI.
Eg rakst á það nýlega í neðanmáls-grein í “Alhambra”
eftir Washington Irving, að Márar á Spáni hafi kallað Vík-
ingana norrænu: Maius, Segir arabis'kur sagnfræðingur,
að Víkingarnir hafi um langt skeið siglt suður um Njörfa-
sund sjöunda hvert ár, gengið á land í Andalas, og farið eldi
og brandi um bygðirnar þar við sjóinn; og að þeir hafi á
stuudum farið alla leið suður til Sýrlands til þess að ræna
og rupla.
XII.
Maður er nefndur A. Heaton--Cooper og á heima í Amb- -
leside í Westmorland á Englandi. Hann hefir ritað lag-
legt kver um firðina í Noregi. Og minnist hann dálítið á
fomsögur 1-slendinga og Eddurnar. Kemur hann með þetta
úr “Ilábarðsljóðum”:
“Át ek í hvíld —
áður ek heiman fór —
síldur ok hafra.”
Hann segir að Snorri Sturluson hafi haft kjarnan í Eddu
sína úr elztu ljóðum Kelta og Islendinga. Og hann segir
að Norðmenn hafi óbeinlínis lært af Rómverjum að sigla.
Má vel vera að þetta sé rétt.
* XIII.
Hon. William Herbert, bróðir Carnarvon jarls, mun
hafa þýtt “ Þryms-kviðu ” á ensku í byrjun nítjándu aldar.
Og árið 1811 gaf hann út kvæði eftir sig í sjö köflum, og
hét það “Helga”. — En Byron lávarður glettist við haim
í “English Bards and Scotch Reviewers,” og segir þar:
“Ilerbert shall wield Thor’s hammer, and sometimes,
In gratitude, thou’lt praise his rugged rhymes.”
XIV.
Sagnfræðingurinn franski Augustin Thierry (1795—
1856) hefir vafalaust verið allvel kunnugur norrænum bók-
mentum, hvort sem hann hefir ktinnað rorrænu eða e'kki.
Þegar hann ritaði hina miklu sögu sína: “Histoire’dp la
Conquete de la l’Angleterre par les Normands,” hefir hanD
lesið með athygli Heimskringlu Snorra Sturlusonar, á latínu,
og eins hin miklu rit, sem Þormóður Torfason skrifaði á
latínu (Torfæi Historia Norweg).
XV.
Það má telja George Murray með Canada-skáldunum,
þó hann sé fæddur á Englandi. Hann fékk mentun sína við
háskólann a Oxford. Ekki veit eg, hvenær hann er fæddur;
en eg veit, að hann fluttist til Canada árið 1859, að hann
kendi við gagnfræðaskólann í Motreal þangað til 1892, og að
hann var enn á lífi árið 1900. Eftir hann er kvæðasafnið:
“Verses and Versions,” sem gefið var út 1891. Eitt af
allra merkustu ljóðum hans er “The Thistle” (Þistillinn),
og má sjá af því, að Murray hefir lesið um Víkingana og að-
farir þeirra á S'kotlandi. Hann segir að einu sinni í fyrnd-
inni hafi víkingarnir gengið á land á Skotlandi um nótt og nm-
kringt vígið Slaines, sem var kastali og jarlssetur. Voru
allir í fasta svefni í kastalanum, þegar víkingamir komu
þangað; en þeir fóru hljóðlega og voru berfættir (eftir þvú