Lögberg - 13.01.1921, Blaðsíða 3

Lögberg - 13.01.1921, Blaðsíða 3
Bls.3 LÖGBERG, FIMTUÐAGINN, 13. JANúAR 1921 Nelly frá SKorne Mills. Kfiir Charles Garvue, Hún stóð oít beið o,cr horfði utan við sig út nm gluggann. Hljóðið barst nær og nær, og loks sá hún reiðmanninn. Um leið og 'hún huldi sig mcð blæjunni, veitti hún honum nákvæmt athygli. En svo hopaði húu á hæl æpandi — næstum af hræðslu. Því maðurinn, sem reið upp trjáganginn til Anglemcre, var mjög líkur Drakc. Alt í einu hvarf hann fram hjá hcnni með niðuvlútt höfuð, og hún sá að eins andlit hans eina sekúndu í tunglsljósinu, en dreymdi hana — eða var hugsjón hennar að blekkja iiana? — Eða var þetta í raun og veru Drake sjálfur? “26. Kapítuli. Nelly la vakandi í margar stundir og inigsaði um manninn, sem kom ríðandi eftir .trjáganginum í tunglsljósinu. 'Henni fanst ómögulegt að sér hefði skjátl- að, og þó — hvernig gat Drakc komið híngað, og hvers vegna skyldi hann ríða eftir trjágang- inum á þessum tíma kvölds. -óð sjá hann — ef það vairi hann — vakti gömlu íustina 'í huga hennar — það þurfti ekki mhkiÖ til að velkja hana á ný. Ilún liafði reynt að gleyma honum, en hún fann, að mynd lians stóð alt at fyrir hugskotssjón liennar, að hún niundi elska hann á meðan liún lifði. Hún hugs- aði sér að hann væri heifcbundinn — máske gitfcur laiði Lucc — og reyndi að ímynda sér að ast sm til hans væri synd, jafn syndug og hún var vonlaus; en það leið nauanast nokkur stund úagsins án þess að hún hugsaði um hann, og um nætur vaknaði hún a/f draum, þar sem hann var aðalpersónan. Lífið er að eins kvöl fyrir þann mann eða stúlku, sem hin (Sgieymanlega ást fyll- ir stundirnar meðaSfullmegjandi löngun. . Þegar hún vaknaði um morguninn, var hún meira efandi um að sá maður, sem reið eftir trjáganginum, hefði verið Drake, og reyndi að telja .sér trú uim, að það hefði að eins verið maður líkur honum; en iþessi órólega nótt hafði get hana föla og utan við sig, sem Dick þó ekki >á, af því hann liafði svo margt að hugsa um, þegar hann kom heim til morgunverðar. “Eg hefi nýl<%a verið í liöllinni,” sagði itann um leið og hann lagði frá sér húfuna og hyrjaði á morgunverðinum, sem var á borð bor- œn. “Nú eigum við að beita allri orku við (innuna. Framkvæmdamennirnir hafa fengið bréf lrá lafði Angleford. Það lítur út fyrir að lávarðurinn sé hér á lagdinu, og vilji fá húsið I ullgert eins fljótt og mögulegt er. Það hefir vc>rið beðið um fleira fólk frá London, og eg hefi símritað Bardslev og sagt þeim að við eigum að flýta okkur. Þannig er það alt af með þettá heldra fólk — þegar það vill fá eitthvað fram- kvæmt verður að gera það með eldingarhraða. 'Þetta var indælt flcsk — og egg'in! Það er ólíkt seiga fleskinu og gömlu eggjunum, sem kaupmaðurinn á móti Beaumont Buildings seldi okkur! - En iþað lítur okki iSt fyrir að þú sért svöng, Nell!” sagði hann, þegar Nelly vtti disk- mum sínum frá sér og tók eina sneið'af snmrðu hrauði — rnáske þú saknir indlæla lolftsins í London, Nell, eða hins lystvekjandi ilms í Beau- mont Buildings?” “Eg hefi dálítinn höfuðverk — að eins lít- •nn,” sagði Nelly afsakandi. “Eg skal ganga K ngan spotta eftir morgunverðinn, og þá verð eg iíklega búin að jafna mig fyrir hádegisverð- inn.” “Talaðu ekki um hádegisverð við mig!” ^agði hann. “Eg hefi alis engan tíma til að koma heim. Eg verð að taka dálítið nesti með mer i vasanum, og eta það um leið og verka- inennimir neyta miðdegisverðar, því þeir munu ekki gleyma að neyta matar síns.” Þegar hann rendi síðasta munnbitanum n:ður, þaut, hann af stað aftur með pípuna í munninum og vöndul af uppdráttum í hendinni, og þegar Nelly hafði litið ..i um gluggann og upp eftir trjáganginum, sem maðurinn reið eft- ir kvöldið áður, fór hún í yfirhöfn og gekk ofan i þorpið til að kaupa það, sem hún þarfnaðist. Það var verulega fagurt sveitaiþorp, sem bar vott um velmegun og ánægju þorpsbúa. 'Sumstaðar minti þorpið Nelly á Shorne Mills, og hún varð glaðari og hughægra, því lengra sem hún gekk með körfuna sína á liand- leggnum. Ketsaiinn tók ofanog brosti með lotningar- lullri aðdáun þegar hún kom inn í iitlu, snotru búðina hans. ^ “Þér eruð líklega unga stúlkan frá dyra- varðar húsinu?” sagði liann. “Eg heyrði sagt, að þér ættuð að koma með manninum, sem ætlar að sjá um rafmagnslýsinguna í höllinni. Já, það á að gera margar og miklar umbreytingar þar, eftir því sem sagt er. Það er nú líka kom- inn tími til þess. Það er ekki af því, að eg hafi neitt að athuga við hinn framliðna lávarð; hann v’ar duglegur búmaður og góður og elskuverður húsbóndi. En hann var sjaldan hérna—að eins Kia mánuði að sumrinu og stundum um jólin; en nú vonum við að hinn nýji lávarður Angle- jord muni koma hér oiftar. Það er okkur mik- ilsvarðandi, ungfrú. En maður getur ekki bú- íst við, að hann verði hér lengi í hvert skifti; bann á svo margar landeignir, og gg hefi heyrt, a!! ^umar þeirra séu enn stærri og fegurri en höllin — þó s£ næstum því ótrúlegt. — Á það að vera steikarket, ungfrú? Þér skuluð fá það bezta, sem eg hefi. Og hvað ætlið þér að fá fyr- ir sunnudaginn, ungfrú? Hvað segið þér um ágæta kindaketssteik — eða að eins hálfa — því þið eruð að eins tvö?” “ Já, þökk fyrir, þetta er gott,” sagði Nelly. “ Jæja, ungfrú. Það skal vera af beztu teg- und. Þér megið treysta mér.” Meðan liann skar ketið. sagði hann: “Eg hefi heyrt sagt, að lávarður Angleford sé kominn til Englands, og komi til Angemere áður en menn bjuggust við því. Og það eru góðar nýjungar fyrir okk- nr öll. Þessi nýi lávarður er svo fallegur og tígulégur ungfrúj Sómi þess lands, þar sem hann er fæddur. Eg hefi þekt hann frá því hann var lítill drengur, því hann var vanur að dvelja hér í frítímum sínum, og hefir líka verið hér á .sumrum og urn jólin. Gamla greifánum þótti mjög vænt um hann, ungfrú, því enginn jafn- efnilegur ungur maður er til meðal höfðingj- anna. Hann var alt af svo vingjanlegur og Ulátt áfram, og alls ekki montinn eða mxkillát- ur. Vrið mig sagði hann ávatl: “Nú, góðan daginn, Wick, hvernig líður yður ? Og hvernig líður fiekkótta hvolpinum? Hann tók ofan hatt- inn fyrir konu minni, cins og hún væri ein af þessum heldri kunningjum hans.” Nelly gekk til dyra, en hr. Wiok fylgdi henni alt af sískralandi. “Þér getið ímyndað vður, að okkur varð bvlt við„ þegar við heyrðum að ósamlyndi hefði átt sér stað á milli hans og gamla lávarðarins, og að gamli maðurinn hefði gift sig — það líkt- ist ‘þessum Anglefords — þeir eru alt af svo bráðlyndir og uppStökkir. Já, þetta var hart mótlæti fyrir lávarð Selbie, en nú hefir alt snú- ist til hins betra, og l>að fæddist enginn erfingi, sem gat lirundið honum burt. Það er ekki af því, að neitt sé að setja útá stúlkuna, sem gamli greifinn giftist. Ilún er bæði fögur og góð. — Og nú er alt saman gott og nú kemur ungi hús- bóndinn okkar, sem okkur öllum þýkir svo vænt um, til þess að taka við eign sinni. — Já, ung- frú, eg skal ^enda það undir eins. Verið þér sæl, ungfrú!” Hvar sem hún kom, heyrði bún talað með gleði og ánægju um komu nýja lávarðarins; allir þektu hann eins og ketsalinn og voru hon- um hlyntir. Áður en hún var ibúin að kaupa alt, var hún sjálf orðin hrifin yfir nýja lávarð- inum, og hugsaði um hvort hún myndi fá að sjá hann og hvernig hann væri. Þegar hún kom heim, var höfuðverkurinn liorfinn, og hún söng með sjálfri sér, meðan hún bjó um nokkur blóm, sem hún hafði tínt á skemtigöngu sinni gegn um skóginn. •Síðari Muta dags gekk hún langa leið, en ])ó leiðin væri löng, náði hún ekki landamerkjum lávarðar Angleford, sem voru í margra mílna fjarlægð frá höllinni. Hún sá bændabýli hér og þar á hæðunum, og öll báru þau vott um vel- megun og litu vel'út með nautgripi og kindur á beitisvæðunum, og á ökrunum óx blómstrandi korn. — Þar voru stórar sléttur grgsi vaxnar, þar sem fjörug folöld hlupu fram og aítur við hlið kyngæðingshyssa, sem Aniglemere var orð"- lögð fyrir um allan heim. Ált bcnti á velmegun og vellíðan, og Nelly stundi og varð hugsandi, þegar hún mintist í- búanna í Beaumont Buildings og fátæktarinn- ar, sem þeir urðu að búa við. En þetta var líkt hinni mannelsku, góðu Nelly frá Shorne Mills. Diek kom mjög þreyttur heim til dagverð- ar, og hrósaði steikinni, sem var betri en flesk- ið og eggin. “Það gengur ágætlega,” svaraði hann spurningu Nellys, “óg eg er hræddur um, að við getum ckki dvalið hér lengi. Eg liafði von- að, að þessi vinna entist — já, býsna lengi, en hún verður búin að fáum vikum liðnum. Þeir vinna eins og þeir séu brjálaðir. Peningarnir vekja fjörið. Það eru óteljandi peningaupp- hæðir, sem ungi lávarðurinn hefir eignast. Eh, að því er sagt er, kvað hann vera valmenni—” ' Nellv fór að hlæja. “Dick, far þú mi ekki líka að lirósa lion- um,” sagði hún. “Allan morguninn hefi eg ekki heyrt annað en lirós um hann, og er næst- um orðin þreytt að lieyra það um hinn góða lá- varð Angleford. Þó eg sé honum mjög þakklát fyrir að mega dvelja hér. Díok, eg vildi að \'ið gætum orðið dyraverðir hér.— Hugsaðu þér, að geta verið hér alt af.” Þau sátu í súlnagöngunum — Dick reykti úr pípunni sinni, og liann liorfði hug’sandi á landslagið og stóru trén, því stofnar þeirra glóðu eins og fágaðui kopar í kvöldsolar geisl- unum. “Ó, heyrðu, Diek!” sagði liún. “Eg vildi að Falconer gæti verið héf; það væri honum sannur unaður; liann talaði alt af um landið og live heilnæmt og gott mundi það ekki vera fyrir hann.” ) “Já, vesalings Falconer,” sagði Dick og ldnkaði með hluttokningu. “En Nelly, getum við ekki beðið hann að koma hingað og heim- sækja okkur?” ^ Nelly varð glöð yfir þessari uppástungu, en var þó dálítið efandi. “Er það leyfilegt?” spurði hún. “Þetta er ekki okkar hús, Dicik — þó eg sé farin að líta svq á, að það sé tilfellið.” “Jií, áreiðanlega er það leyfilegt,” sagði Dick með áherzlu. “Umsjónarmaðurinn gaf okkur ótakmarkað vald yfir því. Það væri myndarlegt, ef við mættu mekki gera vini ókkar beimboð. Við erum ekki þxaáar. Nii skrifa eg lionum og og bið hann að koma strax og taka fiðluna með sér. Eg vildi, að við hefðum píanó.” Nelly hló. “ Já, þá gætum við látið það í miðja stofuna og liorft á það í gegn um gluggann, því það er ekki nóg pláss fyrir það og okkur.” Daginn eftir skrifaði Dick, og Falconer gekk fram og aftur um herbergið með bréfið í hendinni, eins og það væri sá fengur, sem hann hefði þráð en efast um að fá. Boðinn kojn og hvarf í kinnum hans. Að vera úti á landinu í sama húsi og hún. Og þó—væri það ekki hyggi- legra að neita því? Ast hans var nógu sterk nú þegar hann var í fjarlægð hennar; mundi hún ckki sprengja allar milligerðir, cr hann kæmi í nánd hennar? Það væri eflaust hyggilegra að neita lieimboðinu og verajiér, heldur eh'að fara til hennar og auka sóru tilfinningarnar, sem hinn síðasti skilnaður mundi valda honum. En sarnt sem áður settist hann niður og skrifaði hréf, og sagðist í því fús til að þiggja heim- boðið. Dick hagaði þannig til, að liann gæti fengið frí hálfa stund, svo hann gæti fylgt Nelly til stöðvarinnar og tekið á móti Falconer, og þegar Dick bauð hann innilega velkominn og Nelly brosti alúðlega, blóðroðnaði liann og höndin skalf. “Eg skal segja yður, að við gátum ekki ver- ið án fiðlunnar — þér hafðið líklega komið með hana? Það var gott. því ef þér hefðuð t'kki komið með liana, þá he.fðum við sent yður aftnr heim eftir henni. Er ekki fallegt hérna? Alt er tillieyrandi unga lóvarðinum okkar — eg segi “okkar’*, af því okkur finst að við eig- um nokkuð af honum, að hann sé okkur tilhevr- andi. Þér heyrið naumast önnur orð hér, en “lávarður Anigleford” allan daginn, og þér munuð brátt fá þá skoðun, að jörðin, einkum jiessi blettur hennar, með öllu því sem hann geymir, menn, konur, börn og skepnur, sé að eins skapaður handa. honum. Er þetta ekki fallegur staður — snotur lítil bygging?” sagði liann og kinkaði í áttina tiil hallarinnar, þegar liún kom í ljós. Hér evði eg tíma mínum, fram- leiði vatn, sem hans hátign á að drekka og þvo sér úr, leiði inn rafmagnsljós, sem hans hátign á að raka sig við — ]ki eg lialdi að það sé lier- bergisþjónn hans sem gjörir það. Og hvað segið þér svo nm húsið hérna? —Það er nefni- lega heimili okkar.” Falconer var næstum mállaus af ánægju, dökku augun lians tindruðu og gljáðu, þegar þau horfðu ó fallega andlitið hennar Nelly. Eftir dagverðinn tók hann fiðluna og lék á hana fyrir þau. Dick lá í legubekknum, og Nellv liallaði sér aftur á bak í hægindastólnum með sauminn í hendinni, og meðan hinir indælu tónar fvltu lierbergið, hugsaði hún með óafvitandi gremju um Drake og Shorne Mills. Nokkrir af verkamönnunum, sem komu frá vinnu sinni, námu staðar til að hlusta, kinkuðu samþykkjandi hvor til annars og fluttu þá nýung til þorpsins, að ágætur hljóð- færaleikandi væri í heimsókn hjá verkfræðingn- um. Og daginn eftir, þegar Nelly gekk í gegn- um þorpið ásamt Falooner, sem bar körfuna hennar, horfði fólkið á föla andlitið hans og síða hárið með lotnigarfuliri forvitni og áhuga, og þegar þau voru gengin fram hjá því, þá skiftist það á þýðingarmiklu augnaráði og brosti, sem Nelly sá ekki, og þó hún hefði séð, þau þá liefði hfin ekki skilið þau. Því þegar hugsanir kvennmanns snúast að eins um ást til manns, er hún ann heilum hug, þá dettur lienni aldrei í hug, að annar maður geti verið ástfang- inn af henni.. Nelly þótti vænt um að Falcon- er var ánægður óg glaður, en hana grunaði ekki, að þegar hann hélt á fiðlunni fyrir hana, fram- leiddu tónarnir þrá hans eftir henni, og að, þeg- ar hún sá það ekki hvíldu dökku augun lians á henni með sorgblandinni og hugsandi blíðu. sem var enn þá innilegri sökum liinnar von- lausu ástar. zz 37. Kapítuli. Þegar allir í Ajnglemere töluðu um hinn unga húsbónda sinn, grunaði þá alls ekki að hann var syo nálægur þeim. Tveim dögum áður Nen Nelly og Dick komu til Anglemere, sigldi Sjóúlfurinn fvrir öJIum seglum inn til Southamton með lávarðinn af Anglemere. Drake hallaði sér út að há- stokknum, og liorfði aWarlcgur og utan við sig til lands. Það voru liðin tvö ár síðan hann hafði séð föðurland sitt, og þessi ár höfðu sett sitt eiirkenni á andlit hans. Það var enn þá mjög fagurt, æn hárið farið að grána ögn hjá gagnaugunum, og á enni hans og kring um munninn voru lirukkur, sem eitthvað annað en tíminn hafði myndað. Það var andlit, sem bar þess vitni, að eigandi þess lifði í liðna tím- an)um og gat enga ánægju fundið í nútímanum, og svipurinn í augum Iians var eins og hjá þeirri manneskju, sem guðirnir höfðu veitt alt iiema það sem hann þráði. Meðan hann stóð þarna og liallaði sér að hástokknum með liendurnar í vösunum og liúf- una dregna niður fyrir augun, hugsaði liann um binn undarlega leik forlaganna. Hér stóð hann — eigandi sögufrægrar nafnbótar — liús- bóndi allra Anglefordsku landeignanna og hins mikla auðs. Næstum ]>ví hver maður, sem heyrði nafnhans öfundaði hann — sumir hötuðu hann óefað — sökum auðs hans og stöðu. Og þó vildi hann hafa gefið nokkuð til þess, að geta verið að eins “Drake Yernon”, sem hafði verið elskaður af einni Nelly Lorton. Þegar liann leit á bláu byígjurnar, sem hreyfðu sig í sól- skininu kringum skrautlega skipið hans, snéru hugsanir hans með angurværri sorg til baka til Annie Laurie og hinnar ungu stúlku er átti hana. \ Það hafði verið áform hUns að vera í burtu í nokkur ár — máske altaf, og jafnvel þegar hon- um var símritað um dauða frænda hans, vék hann ekki frá því áformi sínu að vera kvr í út- löndum. Því þegar þessi fregn náði honum \ ar frændi lians jarðsettur fyrir löngu síðan, 0 oa honum fanst þarflaust að fara heim. Það vu gra að glevma. eða reyna að gleyma Nelly þe^ar liann sigldi frá höfn til hafnar, eða ráfaði um fi'iimskógana í heimsins viltustu og afskekf- ustu svæðum lieldur en héima á Englandi. Ef mp. .. ■ . timbur, fjalviður af öllum , Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og ala- j konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar. Komið og sjáið vörur ^orar. Vér erumaetíð glaðir að sýna þó ekkert sé keypt. The Empire Sash & Door Co. ------------------— Limited----- HENKY AVE. EAST - WINNIPEG Nelly hefði nú verið kona hans, þá liefði hann með margfalt meiri gleði ]>egið þessa gjöf, sem guðirnir veittu lionum! Að liugsa sér, að geta gengið til hennar og sagt: “Nell, þú verður greifinna af Angleford; tak þú liendi mína Qg láttu mig sýna þér/arfinn, sem ]ui átt ásamt mér!” Það hefði verið það lán, sem hefði gert nafnbótina og auðinn mikils virði fvrir hann. En nú! Nellv var ekki lengur 'hans — og nú })egar hann háfði mist liana, mat hann einkis ’pessa ágætu kosti, sem honum liöfðu að hönd- um borið. Þegar lögmaður hans krafðist þess af hon- um að liann kæmi heim, svaraði hann neitandi og bað þá að gera það Iþeir gætu án sín, og þeg- ar lafði Angleford skrifaði lionum og bað hann innilega að koma heim og taka við skyldum sín- um, svaraði hann með fögrum samhygðarorð- iim um missir þann, sem hún hefði orðið fvrir, og gerði ráð fyrir að koma heim áður langt liði. Svo skrifaði hún aftur, slíkt bréf sem hyggin kvennmaður getur skrifað, bréf, sem þrátt fyr- ir sín vingjarnlegu orð vr hvetjandi og eggj- andi: “Hve illa sem yður geðjast að því, og hve andstætt semþað er ferðalöngun yðar, þá stend- ur sú staðreynd óbifanleg, minn kæri Drake, að þér eruð greifi af Angleford. Og greifinn at Anglefoí'd hefir fleiri og æðri skvldum að gegna en almennar persónur. Lögmenuirnir sakna yðar — og fólkið — haldið þér ekki að það sakni yðar! Og umfram alt sakna eg yðar.. Munið þér ekki eftir fyrsta samfundi okkar.’ Menn héldu að eg hefði troðið mér inn á milli yðar og þess, sem var yðar; en sú staðreynd, að eg hefi ekki gert það, sú huggun sem eg finn í þeirri hugsun, er mér gagnslaus, þegar þér •eruð fráverandi. Þér eruð of góður og gðf- ugur Drake, til þess að vilja orsaka einmana og sorgþjáðum kvennmanni óró og kvíða. Kom- ið þér aftur og takið við stöðu vðar meðal jafn- iugja vðar og vðar fólks. Stundum dettur mér í hug að það hljóti að vera einhver leynd or- sök til þjarveru yðar, til óvildar yðar að vilja taka að yður stöðu yðar, skyldur og ábyrgð; en sé sú orsök til, bið eg yður að gleyma henni og ýta til hliÖar. Þér ernð nú orðinn greifi aÞ Angleford. Komið ])ér og takið við stöðu yð- ar eins og maður.” Þetta var bréf, sem fáir menn, og alls ekki menn eins og Drake, gat veitt mótstöðu. Þegar hann með beiskju hugsaði um það, hvort hún í raun og veru gæti getið ástæðunnar til óvildar lians, að koma aftur til Englands, og taka að sér þær skyldur, sem dauði manns lienn- ar lagði á herðar hans, skrifaði hann stutt bréf og sagðist ætla að koma. Seinna skrifaði hann henni og bað hana um, að sjá um það að Angle- mere yrði búið út samkvæmt venju þessara tíma,.án þess að ímynda sér, að hún mundi taka þessa beiðni Iians sem ótakmarkað fullveldi, <>g láta gera þannig við gömlu höllina, sem hún áleit viðeigandi fyrir hinn nýja eiganda og hús- liónda. Þegar Sjóúlfurinn rann inn ó liöfnina, varð svipur lians harðari og strangari. Hann var heimsmaður ogfvissi hvað af sér mundi heimt- að. Sem greifi áf Angleford, sem eigandi sögufrægrar nafnbótar og afarmikilla auðæfa, hafði hann eina skyldu — stærri en allar aðrar skyldur — þá skyldu, að útvega erfingja að nafnbót sinni, óðali og auð. Nú þegar hann væri kominn lieim, mundu allir búast við því að liann gifti sig — hann mundi blátt áfram verða rekinn inn í hjóna- bandið. Gifta sig! Hann beit á jaxlinn og fór að ganga hröðum skrefum fram og aftnr um þilfarið, svo að skipstjórinn, lir. Murphy, hélt að hann iþráði að komast í land, og jók hraða skipsins. En þegar báturinn var látinn síga niður á sjóinn, og mennirnir sem áttu að róa honum til lands, settust í hann, þikaði húsbóndi þeirra við að fara ofan í bátinn, því hann vildi síður yfirgefa Sjóúlfinn. ^e margar nætur hafði hann ekki gengið aftur og fam um þilfar hans og hugsað um Nelly, hafði endurkallað fyrir innri sjón sína myndina af henni, af fall- ega andlitinu hennar, mjúka dökka hárinu og fjólubláu, blíðu augun. Þessi mynd hafði siglt með honum í stormi og stillu, sólbjörtu veðri, og honum var nauðugt að yfirgefa hana. Þegar hann kæmi á land, mundu skvldurnar velta yfir hann, liann varð að skrifa undir leiguskilmála bændanna, lesa bréf og skjöl, það vrði að eins lítill tími til að hugsa um Nellv og dreyma um hana. Báturinn fór með liann til lands, og hann ók til liins stóra mannmarga hótels, og eyddi kvöldstundunum með að óska sér, að liann væri liti á sjónum. Daginn eftir datt honum í hug, að hann gæti farið til Anglemere, hann fékik lánaðan hest og rcið þangað. Hann langaði alls ekki til að sjá l)essa eign sína, þá nafríkunnusfu af öllum landeignum hans, og þegar hann kom hjallanum, snér hann inn á hliðarbraut, án þess að gruna áð hann hafði riðið fram hjá gluggan- um hennar Nellv, og að hún hafði horft á hann.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.