Lögberg - 21.07.1921, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBEBG, FJMTUDAGINN,
21. júlí, 1921.
Jögbxrg
Gefið út hvem Fimtudag af Tbe Col-
nmbia Press, Ltd.^Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
Talsimari N-6327^oé N-6328
Jón J. Bíldfell, Editor
Utanáskrift tíl blaSsins:
THE COLUMBIA PRESS, Itd., Box 317*. Winnlpeg. Haq.
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Wlnnlpeg, M«n-
The "Lögberg” is printed and published by The
Columbia Press. Limtted. in the Columbia Block,
863 to 867 Sherbrooke Street. Wlnnipeg, Manltoba.
Til kaupenda Lögbergs.
Velvirðingar biðjum vér alla lesendur
Ixigbergs á því, að blaðið hefir ekki getað kom-
ið út nú í tvær vikur, og valda því forföll,
sem vér gátum ekki ráðið við.
30. júní síðastl. skall hér á verkfall í flest-
um prentsmiðjum bæjarins, út af 'því, að
prentsmiðju eigendur sáu sér ekki fært að
gjalda kaup það, sem verið hefir, $44 um vik-
una fyrir 44 stunda vinnu á viku.
1 öðru lagi höfðu prentarar og aðrir, sem
við prentverk eru riðnir, unnið 48 stundir á
viku iþar til 1. maí 1921, er vinnutíminn var
styttur um 4 stundir á viku, eða ofan í 44 stund-
ir á viku. En sá samningur var ekki bindandi
fyrir hlutaðeigendur nema til 1. ‘þ.m. Þegar
nýjan samning Iþurfti að gjöra á milli prent-
smiðjueigenda og verkamannafélaga þeirra,
sem menn þeir, er fyrir þé vinna, eru í.
Þegar að því kom að gjöra þennan samn-
ing, neituðu prentsmiðju eigendur að semja
aftur upp á 44 stunda vinnu á viku. Sögðu, að
framtíð prentiðnaðarins væri undir iþví kom-
in, að niðurfærsla á verði á prentverki héldist
í höndur við niðurfærslu á öðrum nauðsynja-
vörum manna. En með háu kaupi og stuttum
vinnutíma væri það ómögulegt, en fóru fram
á, að prentarar færu aftur að vinna 48 stundir
á viku og að kaupið yrði fært eitthvað niður.
Verkamanna félögin neituðu með öllu að verða
við þeim tilmælum, að vinnutíminn yrði aftur
færður upp í 48 stundir á viku, en voru ekki ó-
fúsir á að tala um eiuihverja niðurfærslu á
kaupi ef þess væri bráð þörf.
Áiþessu tímaspursmáli strandaði, svo að fólk
í flestum prentsmiðjum í Winnipeg — öllum
þeim, sem prentarafélagsmenn unnu í—, hættu
að vinna 30. júní, og hafa 'þær^flestar verið að-
gjörðalausar síðan.
Nokkrar verksmiðjur héldu áfram að
vinna. Sumar (þeirra eru smáar, þar sem eig-
endur vinna með skylduliði sínu og hafa enga
prentarafélagsmenn í þjónustu sinni. En aðr-
ar (að eins þrjár) héldu áfram að vinna undir
sömu kringumstæðum og áður, með 'þeim fyrir-
vara samt, að kaup og sami vinnutími skyldi
vera ráðandi frá 1. júlí og að samkomulagi
yrði á milli prentara og verksmiðjueigenda
yfirleitt.
Columbia Press var ein af þeim prent-
smiðjum, sem varð að hætta vinnu alveg, því að
allir, sem hjá því félagi vinna, eru tilheyrandi
félögum 'þeim, sem standa á bak við hinar ýmsu
greinar prentveidtsins.
Félagið gat ekki komist að samningum við
prentarafélögin um að lofa prenturunum að
halda áfram vinnu með því að vinnaí 48 stund-
ir á vikum, vildum ekki semja við verkamanna-
félögin fyrir annað ár um 44 stunda vinnu á
viku, og gátum ekki farið fram á við verkafólk
vort, að brjóta skuldbindingar sínar við félögin
og sambönd, með Iþví að halda áfram að vinna
í trássi við iþau, þó Iþess hefði verið kostur.
Afleiðingarnar eru þær, að prentsmiðja vor
hefir því verið lokuð í tvær vikur.
En nú er svo komið að vér, með fullri
vitund prentsmiðjueigenda félagsins, urðum að
semja við vinnufólk vort um að taka aftur til
vinnu á þeim grundvelli, að Iþað vinni fyrir
sama kaupi og áður, en sé háð þeim samning-
um, sem gerðir verða bæði að Iþví er snertir
vinnutíma og kaupgjald.
Orsakirnar til 'þess að vér urðum að gjöra
þetta, Iþrátt fyrir iþað, að vér álítum kröfu
prentsmiðjueigendanna um 48 stunda vinnu á
viku, sanngjarna, voru aðallega tvær. Fyrst,
skuldbinding Oolumbia Press félagsins um að
ljúka við prentverk, sem var óklárað í prent-
smiðunni, þegar verkfallið hófst, á vissum
tíma samkvæmt samningi, og sem með engu
móti gat beðið.
Annað, að halda samninga vora við kaup-
endur Lögbergs, að svo miklu leyti, sem í voru
valdi stóð.
Vér álitum. skyldu vora, að skýra lesendum
Jjögbergs frá þessum ástæðum og með því
gjöra þeim ljóst, hvers vegna að blaðið hefir
ekki getað komið út undanfarandi.
Frá frændum vorum, Norð-
mönnum.
Fyrir nokkru síðan mintumst vér á komu
Prófessors Veswig (hingað til borgarinnar.
Erindi það er hann flutti um Martein Lúter og
heiðurs viðurkenningu þá, er hann flutti presti
Fyrsta lút. safnaðarins í Winnipeg, séra Bimi
B. Jónssyni, frá prestaskóla norsku kirkjunnar
í St. Paul. Áður en prófessor Veswig fór aftur
frá Winnipeg, var honum haldið samsæti í
Rojral Alexandra hótelinu hér í bænum, og við
það tækifæri flutti prófessorinn ræðu um á-
stand og afkomu Norsku kirkjunnar í Banda-
ríkjunum. Talaði hann þar um mentamálin og
gat iþess, að mentastofnanir hinnar Sameinuðu
norsku kirkju innan Bandaríkjanna, kostuðu
árlega meira en $300,000. Hinn vaxandi fjöldi
þeirra námsmanna við þær stofnanir, er væru
að búa sig undir hinar ógeistlegu stöður lífsins,
og henti á, að þeim, sem væru að búa sig undir
prestsstöðuna við þær, færi fækkandi með ári
hverju.
Vel leizt honum á samvinnusamband norsk-
Jútersku kirkjunnar í Bandaríkjunum, sagði þó
að þar kendi margra grasa að því er skoðanir
manna á ýmsum spursmálum kirkjustarfsem-
inni viðvíkjandi. 1 sambandinu sagði hann að
væri að finna hina áköfustu sérkreddumenn, og
eins iþá, sem tauminn vildu láta sem lausastan í
þeim efnum, og sagðist (hann vona, þótt dálítill
árekstur kynni að verða af og til, að þá mundi
stefnumunur og meiningamunur jafna sig og
gott eitt af hljótast.
Um tungumála spursmálið á meðal Norð-
inanna í Bandaríkjunum var Prófessor Veswig
all fjölorður. Kvað hann Norðmenn hafa verið
fastheldna við mál feðra sinna. “í áttatíu og
tvö ár hefir norskan verið prédikunarmál í
kirkjum Norðmanna í Bandaríkjunum. En nú
eru menn komnir að raun um, að helzt til lítinn
gaum hafi þeir gefið hinni uppvaxandi kjmslóð
í því efni,” sagði prófessorinn.
Hann tók fram, að sjálfur hefði hann bent
á hættuna, sem af því stafaði fyrir hina kirkju-
Jegu starfsemi, að halda norskunni of fast að
fólki því, sem hér væri alið upp og sem ætti
enskuna sem sitt móðurmál, og hefði hann þá
verið nefndur öfgamaður í þeim efnum. En
nú væri það samt komið á daginn, að óhjá-
kvæmilegt væri, að prestar væru jafnvígir á
bæði málin í öllum söfnuðum kirkjufélaga
þeirra.
------o-----
Less er getið sem gert er.
A þinghúsvellinum í Winnipeg, Manitoba,
er búið að reisa minnisvarða af Jóni Sigurðs-
syni, stjórnmálamanninum íslenzka, sem varði
lífi sínu og kröftum til þess að vinna ættlandi
sínu — eyjunni fornu og frægu, Islandi — sjálf-
stæði og sjálfstjórn. íslendingar, búsettir í
Amerílru gáfu fylkinu minnisvarðann. Annar
slíkur minnisvarði af Jóni Sigurðssyni hefir
verið reistur í Reykjavík, höfuðstað íslands.
Islendingar voru með þeim fyrstu af Norð-
urlandalþjóðum, er fluttu til Canda og eiga nú
ekki all-lítinn þátt í menningar framförum
Manitoba fylkis, þar sem þeir eru fjölmennast-
ir, og á löggjafarþingi fylkisins eiga sæti menn
úr þeirra hópi. Þeir auðsjáanlega kunna að
meðtaka og inna af hendi borgaralegar skyldur
í sínu nýja kjörlandi, án þess að gleyma eða
fótum troða það sem nýtilegt er í feðrarfi
þeirra.—Montreal Gazette, 20. júní 1921.
--------o-------
Frú Lára Bjarnason.
Framh. frá 1. bls.
Guð gaf þeim hjónum ekki börn, en þrjú börn
fóstruðu þau, sem lifa:
Theódóra Hermann, hjúkrunarkona í W.peg;
Friðrik Bjarnason, verzlunarmaður í Winni-
peg, og Helga Egilsson, að Lög'berg, Sask. —
í^leiri börn tóku þ^i til fósturs, en mistu þau
ung. Sönn móðir reyndist hún þessum börn-
um. Ástríki veitti hún þeim svo að engin móð-
ir getur gjört það betur, en hún veitti þeim líka
það, sem hver móðir á að gjöra fyrir börnin
sín: skynsamlegt uppeldi, kendi þeim að hlýða
og vinna, veitti þeim öll tækifæri til mentunar,
bæði á heimilinu og í skólum, hafði til að bera
ibæði lipurð og festu eftir þörfum og leitaðist
við á allan hátt að veita þeim veganesti kristi-
legrar hugsunar og breytni.
Ekkert er þó, ef til vill, í fari hennar, sem
eg dáist eins mikið að eins og það, hvernig hún
var eiginmanni sínum. Eg hefi ávalt litið svo
á, og það álit er enn óbreytt, að engin kona
geti verið betri manninum sínum en hún var
honum. Allar gáfur sínar og þekkingu notaði
hún af fúsum vilja til að styðja hann og starf
hans. Á allan hátt leitaðist hún við að skilja
hann, jafnvel instu tilfinningar hjarta hans,
til þess hún gæti veitt honum þá hjálp, sem
hann þurfti sérstaklega með á hverju sviði.
Hún veitti honum nákvæma umhyggju ekki ein-
ungis í hinum miklu veikindum hans, sem var
svo þungur kross á þeim báðum, heldur ávalt
og í öllum hlutum, og oft dáðist eg að þeirri
miklu stillingu, sem hún hafði til að bera gagn-
vart honum.
Menn furðaði á því þreki, sem kom fram
hjá henni, þegar vinurinn hennar kvaddi; en
það var ekkert óskiljanlegt, því hún var ávalt
þrekmikil. Hún hafði styrk bæðj í því eðli, sem
Guð hafði gefið henni, og eins í einlægri krist-
inni trú. Hún var ekki eins og jurt, sem stend-
ur eingöngu vegna þess hún hallast upp að ann-
ari. Hún bafði gefið honum alt, en í gjöfinni
var styrkur. Undir dauða hans var hún vel
búin. Oft hafði hann legið fyrir dauðans dyr-
um. Stríðs sársaukans var hún oft búin að
heyja. Sjúkdómurinn, sem hann gekk með síð-
ari árin, var þess eðlis, að hann hlaut að leiða
hann til bana. Hún þakkaði Guði fyrir tímann
sem leið, en hafði kristilegt hugrekki til að
horfa sannleikanum í augu, að skilnaðarstund-
in var skamma leið fram undan. Hún var svo
fús til að fórna sínum tilfinningum, að hún lof-
aði Guð fyrir að mega hlúa að honum fram á
það síðásta, svo hann þyrfti ekki að lifa ein-
mana, þegar hún væri farin.
Árin, sem liðu eftir að hann kvaddi, voru
líka að miklu leyti honum lielguð. Það var eins
og tíminn væri rétt út mældur og hún gæti
fullnað það verk, sem hún átti að vinna. Syst-
ur hennar, frú Halldórsson og frú Pálssón,
komu heiman frá íslandi til að heimsækja hana,
systir þeirra Mrs. Hermann og önnur skyld-
menni, sama sumarið og hún varð ekkja.
Dvöldu þær hjá henni þangað til næsta vor. Fór
hún með þeim til baka og heimsótti ísland og
Kaupmannahöfn í síðasta sinn. tJr þeirri ferð
kom hún heim aftur það haust (1915) og bjó
með fósturdætrum sínum lí húsinu sínu á Em-
ily stræti.
Starf hennar á þessu tímabili, auk þess að
annast heimilið, var aðallega fólgið í því, að
ráðstafa því, sem honum hafði tilheyrt, bóka-
safni, blöðum, handritum og fleira. Hxín var
róleg að bíða meðan hún gat eitthvað gjört,
sem stóð í samlbandi við hann. Hún hélt samt
áfram í lengstu lög að starfa í kvenfélaginu.
Enn fremur hélt hún áfram að heimsækja fólk,
í þeim tilgangi að liðsinna, eins lengi og hún
gat út farið. Og aldrei var sætið hennar autt
í kirkjunni við morgunguðsþjónustu á sunnu-
dögum, svo lengi sem hún gat komist þangað.
Veturinn 1919—20 afréð hún að selja hús-
ið sitt, og 28. maíþað vor fluttu þær fósturdótt-
ir hennar, Theódóra og hún, úr húsinu, en
Helga var áður flutt burtu, gift Hannesi Egils-
syni að Lögberg, Sask. Með þessum degi, 28;
maí, lauk hún einum allra merkasta þætti í
menningarsögu íslendinga í Winnipeg. Heim-
ilið þeirra hafði verið veruleg menningarmið-
stöð fyrir þjóðbrot vort þar í borginni.
Óteljandi eru þær mentandi gleðistundir, sem
menn áttu á því heimili. Auk þess, sem áður er
getið, og margs annars, höfðu þau hjónin þann
sið um nokkurt skeið, að tiltaka eitt sérstakt
kvöld í hverri viku, þegar öllum þeim er vildu
var boðið að heimsækja þau. A allan hátt vildu
þau láta heimilið sitt varpa sem björtustum
geislum út í mannfélagið.
1 fyrra surnar var hún um tíma hjá Friðrik
fóstursyni sínum og eins hjá Sigurbirni Sigur-
jónssyni, sem var einn af þeim er á æskuárun-
um naut góðs af heimili þeirra. Að haustinu
tóku þær, Theódóra og hún, íbúð í Sylvia Block
á Toronto stræti. Nokkru þar á eftir (í desem-
ber) ferðaðist hún vestur í Saskatchewan til að
heimsækja hina fósturdóttur sína, Helgu. Hún
virtist þá við nokkra heilsu, dvaldi þar þó ekki
lengi, komst vel heim, en úr því var heilsan
þrotin. Henni smá hnignaði. Fyrsta merki
þess var, að hún gat ekki lengur komið í kirkju.
Um eða eftir miðjan vetur var hún algjörlega
komin í rúmið. Liðagigt hafði þjáð hana all-
mörg ár, en nú ágjörðist iþetta stórkostlega og
leiddi hana að síðustu til bana.
Róleg og skýr var hún eins lengi og með-
vitundin entist, en hún þráði af heitu hjarta
heimförina til hin>naföðursins og samfund við
vininn sinn, sem á undan henni var farinn.
Theódóra hjúkraði henni af snild og ó-
þreytandi kærleika, eins og hún hafði hjúkrað
fósturföður sínum síðustu æfistundir hans.
Dauða frú Láru ibar að höndum 17. júní
1921, en greftrunardagurinn var 21 sama mán-
aðar. Síðasti hvílustaðurinn fyrir hinar jarð-
nesku leifar hennar er við hlið vinarins áður-
farna í Brookside grafreitnum í Winnipeg.
Með henni er hnigin til moldar hin merk-
asta kona í sögu Vestur-lslendinga.
Frú Lára var fremur há kona vexti, en
svaraði sér vel, með tilkomumikið andlit, djarft
upplit, hreinan svip.
Einkenni hennar hafa að einhverju leyti
komið í ljós í því sem sagt hefir verið hér að
framan. Við það má bæta því, að hún var ó-
vnalegá hreinskilin mannenskja. Eg minnist
ekki að hafa þekt á lífsleiðinni persónu, sem
hefir komist nær því að segja ávalt það, sem
sannfæringin krafðist, hvor-t heldur það kom
sér betur eða ver. Hún vildi ganga hreint og
beint að öllu verki, en allar krókaleiðir voru
henni torskildar. Hún hafði viðbjóð á öllu
tildri, hégúmaskap, eða hræsni; en að segja og
lifa sannleikann fanst henni jafn sjálfsagt og
matur og dryltkur.
“Sé eg sanihljóðan í sögu þinni,
skörungsskapar og skyldurækni,
skaps og stillingar, styrks og blíðu,
vilja og varúðar, vits og dáðar.”
1 einlægni og lotningu segjum vér hjartans
þökk fyrir æfistarfið.
*
0
Gœtið vel verðmætra eigna
Ef haft í lieimahúsum, geta þjófar eða
eldur stolið þeim.
Ráðsmenn vorir munu með ánægju segja
yður frá Safety Deposit Box.
THE ROYAL BANK
OF GANADA
Borsiaður höfuðstóll og viðlagasj....... $40,000,000
Allar eignir...............$544,000,000
íslendingadagurinn.
Nú fer óðum að líða að íslend-
ir.ga deginum. J7að veit enginn
fyr en sér, hversu mikið lagt hef-
ir verið í sðlurnar til að gera
þenna dag ógleymanlegan fyrir
þjóðarbrotið hér vestan hafs. Enda
mun þessi dagur sá eini, sem vér
höldum hátíðlegan með því að
heiðra þjóðerni vort, sem og er
siður allra menningar þjóða, hvar
sem hnöttinn byggja, Vér ættum
því ekki að vera eftirbátar annara
t. d. íra, Skota, Gyðinga, o. fl. er
elska kynstofn þann sem gaf þeim
réttinn til að lifa, gleðjast og elska
hvern annan. Fjölmennið því og
syngið Fjallkonunni lof og dýrð.
pað skal telkið fram að ræðumenn
munu vera með bezta móti þetta
árið.
pað mun nú alfrétt og þótti
miklum tíðindum sæta hvervetna,
að vér eigum von á að heyra til
ræðuskörungsins og skáidsims
mikla,, Einars Benediktssonar, sem
hingað kemur alla leið frá annari
heimsálfu, til að flytja erindi
þenna dag. — pá skal og tilgreina
mælskumanninn séra Alibert
Kristjánsson, sem svo margir hafa
hlustað á, með aðdáun. Enn fremur
heldur W. J. Líndal ræðu er hann
viðurkendur giáfu og mentamað-
ur og því milkils af honum að
vænta. — pá munu og
fleiri ræður fluttar — Tónskáldið
okkar góðkunna próf. Sv. Svein-
björnsson, hefur myndað söng-
flokk, og mun það öllum gleðiefni
að fá að heyra íslenzku lögin fram-
sett af honum sjálfum, og stýrt
af hane eigin hendi — Velþekt-
ustu og helztu íþróttamenn verða
hér staddir. ítk Lundar, Selkirk,
Riverton og víðar. Einnig taka
stúlkur þátt í flestum af íþróttun-
um, nema ef sleppa skyldi fegurð-
ar og bændaglímum. En sundið
verður bæði fyrir karla og konur,
Há verðlaun! — pá verður stór
hornaleikara flokkur af ensku
bergi brotinn, þó mun hann ekki
spila annað en íslenzik Iðg þenna
dag. pessi mikli dagur endar með
almennum dansi sem verður »tig-
inn á hinum ágæta nýja danspalli
fram á rauða nótt. Ekki færri
en‘ 14 sérfræðingar Ibl'ása þau
fegurstu og fjörugustu “jazz” lög,
sem yngri kynslóðin þekkir. —
Enginn má missa af íslendinga-
deginum annan ágúst.
Fyrir hönd nefndarinnar.
Bjami Björnsson.
Eimreiðin er nýkomin hingað
vestur, 1. og 2. hefti 1921. pað
er ávalt ánægju efni, að sjá fram-
an í Eimreiðina, svo myndarlegt
tímarit sem hún er, fjöllbreitt að
efni og skemtileg. pessi tvö hefti
hafa þetta að flytja:
Sigurður Nordal: Matthias við
Dettifoss.
Eiríkur Briem: Endurminningar
im Matfchía? Jochumsson.
Jón Björnsson: Dr. Matthías
Jochumson sem skáld. Kvæði..
Bréf frá 'séra Matthíasi til séra
Jóns Sveinssonar.
Jón Sveinson: í Weingarten.
H. Hildar: Hjálp, saga.
Nokkur kvæði.
Gísli Jónsson: Aðflutningsbann
frá ýmsum hliðum.
Magnús A. Árnason. Um listir
alment.
Hugar Hálendingur: Draugur,
kvæði.
Hjörtur Björnsson: Ujw til
fjalla.
Pá'll Eggert ólason: púsund og
ein nótt.
S. P. Thomson: Trúarbrögð og
vísindi
M. J. og Sn. J.: Ritsjá.
Finnur Johnson bóksali, er aðal
útsðlumaður Eimreiðarinnar í
Vesturheimi og er verðið eins og
áður $3.00 árgangurinn, 6 hefti.
Ur bænum.
Kristján Sigurðsson, kennari frá
Elk Ranch, Man., kom snöggva
ferð til bæjarins í síðustu viku.
Mrs. dr. Gatbreith, frá Cavalier,
N. Dak. kom til borgarinnar fyrir
síðustu helgi ásamt fósturdóttir
sinni.
Til sölu í bæ skamt frá Winni-
peg, partur í stórri og arðmikilli
verzlun, ásamt ágætu íbúðar-
húsi og inngyrtum garði. Lyst-
hafendur snúi sér til ritstjóra
Lögbergs.
Dr. & Mrs. Anderson, frá Port-
age La Prairie, hafa flutt til
Winnipeg og eiga (heima að 137
Sherbrook Str.
Á Mountain, N. Dak. andaðist á
sunnudaginn 5. þ. m., Methúsalem
Einarsson, einn af eldri bænjlum
þeirrar bygðar.
Tvö góð herbergi til leigu, á-
samt húsgögnum á bezta stað í
ibænum, hjá íslenzku fólki. Leigan
er mjög sanngjörn. Herbergin
liggja sikamt frá sporbraut. Upp-
lýsingar á 'skrifstofu Lögbergs.
Haildóra Einarsdóttir, Thorlac-
ius, ættuð úr H'únavatnsaýslu á
íslandi, er vinsamlegast beðin hér
með, að komast sem allra fyrst í
samlband við skrifstofu Lögbergs.
Mr. Sigurður Baldvimsson frá
Narrows, Man. var staddur í borg-
inni um miðja fyrri viku.
Hr. Hallgrímur Jósefsson frá
Elfros, Sask., kom til bæjarins um
síðustu helgi.
Jóns Sigurðssonar félagið hefir
ákveðið að hafa sbóra útsölu
(Bazar) í hau'st í Iðnaðarhðllinni
hér í bænum. Konurnar ætla að
reyna að hafa þetta þá stærstu
útsölu sem íslendingar ihafa haft
hér. Sölunni er skift í 7 deild-
ir og hafa nú þegar verið kosnar
nefndir til að veita þeim forstöðu.
Forstöðukonur hverrar nefndar
eru: Mrs. E. Hanson, Mrs porst.
Borgfjörð, Mrs. Th. Johnson, Mrs.
P. S. Pálsson, Mrs. J. Carson; Mrs.
H. Pálmason; Mrs. Leniker; Mrs.
A. ólafsson; og Miss H. Johnson.
Nú eru félagskonur og allar kon-
ur, sem eru félaginu vinveittar,
beðnar um að muna eftir þessari
útsölu. Sauma, hekla og prjóna
nú í sumarfríinu allskonar smá
hluti, isvo sem barnaföt, svuntur
handklæði, koddaver, sessuver,
dúka, húfur, sottcka, vetlinga,
barnaskó o. fl. sem fólki kynni að
líka að búa til, alt verður þegið
með þökkum. Jóns Sigurðssonar
félagið, vonar að sér verði vel til
nú eins og æfinlega áður, þegar
það hefir tekið sér eitthvað fyrir
hendur til að framkvæma.
Björn bóndi Thorlbergsson fré
Churchbridge, Sask., kom til borg-
arinnar í vikunni, hann var á
heimleið frá Riverton, fór þangað
ti'l að vera við jarðarför systur
sinnar puríðar porbergsdóttur
porvaldssonar, móðir Sveins kaup-
manns Thorvaldssonar og þeirra
systkina.
Bjarni Pétursson frá Árnes P.
O. Man., var á ferð i borginni fyrri
part vikunnar sem leið, og brá séij
vestur til Churchbridge, Sask. að
heimsækja dóttur sína Mrs Sig.
Bjarnason.
öllum þeim mörgu, sem með
með nærveru sinni við húskveðj-
una í Riverton og útförina að
Árnesi heiðruðu minning eiginkonu
og móður okkar, puríðar Thorvald-
son, þeim sem lögðu blómsveiga á
leiði hennar og að öllu öðru leyti
sýndu hluttekning í þeim sára
missi sem við höfum liðið, vottum
við innilegasta hjartans þakklæti.
Riverton, 11. júlí, 1921.
Tliorvalduí Thorvaldsson.
Guðrún Johnson.
Sveinn Thorvaldsson.
Tlhor(bergur Thorvaldsson.
Orðinn barn.
Nú er eg aftur orðinn barn.
ellinnar á regin hjarn
tíminn hefir hrundið mér,
hót þó ekki kvíðinn er;
mig því bráðum yngir aftur
alvizkunnar mikli kraftur.
t kvæðinu “Forsetamyndin” er ein
prentvilla í öðru erindi fjórðu
línu, þar stendur seglin, en á að
vera seglið.
S. J. Jóhannesson.