Lögberg - 08.09.1921, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, 8. SEPTEiMBER 1921
Bls. 3

ninaiuiBiiiiBiniHmiHiii^iHiiiiHiiiii
■IIIIHB
iinBiiiHiiiiHiinBiinaiaMHiP^
•niiiiiiiiiiniiiniiiiiiiiiiiiiiinnininmiiiiniiiniii
niiniiiv
| Sérstök deild í blaðinu
•nnnnnnnnnnnninni!iniiiinnninniuinniinnnnininnniiniiinnnniunnininininiiiinii>
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
mimnniBii
■^■^■iiniuBiiiniiiniHisiiiBiiiniM^iHininniHiinB onnimi
Úr sögu Skota.
Árið
80 f. Kr.
/.
Þegar rómverski hershöfðinginn Agricola
hafði landsvæði það, er nú heitir England, sneri
hann sér að því að yfirvinna Norður Bretland, en
slíkt var ekki áhlaupsverk.
Norður Bretland, eins og Skotland er stund-
um kallað enn í dag, var ekki að eins fjöllótt og
með straumhörðum ám, sem ilt var yfirferðar,
heidur bygði landið hugdjarft og harðsnúið fólk,
sem miklu erviðara var að yfirvinna heldur en
það, sem ibygði Suður Bretland eða England.
Vér vitum lítið um fólk 'það, sem bygði Norð-
ur Bretland á þeim dögum. Ef til vill bafa flokk-
arnir, sem Rómverjar áttu mest saman við að
sælda, verið það fólk er litaði líkami sína í sterk-
um litum, til þess, að menn halda, að skjóta óvin-
unum skelk í bringu. Og halda Rómverjar, að það
sé ástæðan fyrir því, að þeim var gefið nafnið
Picti, sem meinar málaður. Þegar Agricola ekki
kallar þessa menn villimenn, kállar hann þá Cali-
doníans, og er Skotlnd nefnt því nafni enn í dag.
Þegar A(gricola herjaði á Norður Bretland
um árið 80 f. Kr., tókst honum að leggja undir sig
sléttlendið, sem liggur á milli Cheviot hæðanna og
Firth of Forth—undirlendi Skotlands. Þessu
landi tókst honum að halda með því að byggja
vígi á öllu svæðinu frá Firth of Clyde eða Clyde-
firðinum til Forth fjarðarins, og lét hann þar
staðar numið, áður en hann reyndi að leggja
meira undir sig af landinu, því hann vissi, að það,
sem hann var búinn að gera, var eins og leikur í
samanburði við það, ,sem eftir var.
Fyrir norðan Forth fjörðinn höfðu Pictarnir
leitað í þungu skapi til fjallanna, því þeir sáu, að
þeir gátu ekki haldist við á hinum frjósömu beiti-
löndum sínum sökum vígbúnaðar Rómverja. En
það varð til þess, að þeir lögðu niður innbyrðis-
ófrið allan og tóku saman höndum til þess að reyna
að relka óvinina sameiginlega af höndum sér. Svo
þeir lögðn til orustu við Rómverja við Mons Grau-
pius og hafa Rómverjar sjálfsagt brosað í kamp-
inn, þegar þeir sáu þessa rauðhærðu, tröllauknu
menn koma með stór og ósjálaeg sverð, ósmiðslegu
örvar og klunnalegu kerrur. En brosið og háðs-
svipurinn hvarf brátt, en í staðinn kom aðdáun
yfir hugdirfsku þeirra og hreysti; og þrátt fyrir
alla yfirburði Rómverja að því er til bernaðar-
kunnáttu kom, áttu þeir í vök að verjast að standa
á móti Pictunum.
En að síðustu fór þó svo, að heraginn róm-
verski vann sigur og Pictarnir urðu að leita hælis
aftur upp í fjöllunum skógivöxnum með marga af
særðum fólögum sínum og skilja mesta fjölda af
þeim eftir dauða á vígellinum.
En þeir létu Rómverja aldrei í friði, létu aldr-
ei af tilraununum að ná liinu frjósama undirlendi
á vald sitt aftur, og að fjörutíu árum liðnum, þeg-
ar Hadrian keisari kom til Bretlands, höfðu Cali-
doníumenn lagt undir sig a'lt undirlendið fyrir
norðah án Tyne og annað hvort eyðilagt víggirð-
ingar Agricola á því svæði eða farið fram hjá
þeim. Og svo volaust fanst Hadrian keisara að
honum tækist að reka þá til baka, að hann lét þá
eiga sig, og lét sér nægja að byggja múrgarð, sem
að líkindum var lagður á milli ánna Tyne og Sol-
way og vonaðist keisarinn eftir að sá garður
rnundi halda þeim frá að fara inn í Suður Bret-
land, og inn í landsvæði þau, sem þeir þá höfðu
lagt undir sig.
Þessi von keisarans rættist þó ekki. Cali-
doníumennirnir hirtu ekkert um þennan múr, þó
alstaðar væru varðhús bygð upp á honum og varð-
staðir með fram homim. Þeir héldu upp hlífðar-
lusum ránferðum in í norðurfylki SuÖur-Bretlands
og ríkisstjórarnir rómversku allir urðu annað-
hvort að berjast við þá, eða bvrja nýjar víggirð-
ingar á norður landamærum Suður-Bretlands, sem
Pictarnir brutu jafnharðan niður. Aftur og aftur
voru Pictamir reknir norður fyrir Forth fjörð-
inn, en á hverju einasta ári, þar til Rómverjar
íoru alfarnir burt af Bretlandi, komu þeir aftur
niður á láglendið til þess að rupla, nema á burtu
nautgripi og eyðileggja byggingar sigurvegar-
anna, og hið síðastnefnda tókst þeim svo gjör-
samlega, að mjög lítið var að finna á því svæði af
bvggingum Rómverja eftir að þeir fóru úr landi
burt.
Tímabilin, sem á eftir fóru, hafa heppilega
verið nefnd “Axar tímabilið,” “Spjóta tímabil-
ið,” “Vargöldin”, “Stríðs tímabilið,” “Sambland
kynþáttanna”, og “Afturelding.”
Á aftureldingar tímabilinu var Norður Bret-
land eða Ca'ledoníu skift í fjögur konungsríki.
Hið fyrsta var ríki Pictanna, sem náði yfir alt
landið fyrir norðan Forth og Clyde firðiná. Róm-
verjar gáfu þeim nafnið “Caledonians”, og þeir
voru mennirnir, sem þeir áttu í höggi við, þegar
þeir voru að revna að leggja Caledoníu undir sig.
Annað ríkið var þekt undir nafninu Strath Clyde.
Tjá það frá Derwent ánni í Cumberland héraðinu
og til Clyde fjarðarins. Ríki það var í höndum
manna, sem Britons nefndust, fólk mjög nákomið
Wélshmönnunum í Wales.
Þriðja ríkið hét Bernicia og lá á milli Tees-
Duriiam héraðsins og Forth fjarðarins og til-
heyrði það “The Angles” eða Englendingum, sem
lögðu mestan hluta Breitlands undir sig í leiðangri
þeim, sem nefndur er “sókn þeirra ensku” og sem
átti sér stað á fimtu öldinni.
Og fjórða rííkið bar nafn þess flokks, sem
Skotland var nefnt eftir—Skotanna. Flokkur sá
kom frá írlandi arið 500 e. kr., fimtíu árum eftir
leiðangur Eglendinganna, sem að ofan er getið að
átti sér stað, og staðnæmdist í héruðum þeim, sem
nú heita Kintyre og Argyle. Þeir voru kristnir
og fluttu því með sér krista trú frá landi sínu
Skotia, en svio hét írland í þá daga. Britons þektu
þá eitthvað til kristinnar trúar, en það var að-
allega, eins og vér munum síðar sjá, fyrir áhrif
Skotanna, að kristindómurinn með mencing þeirri
sem honum er ávalt fylgjadi, náði föstum rótum
í löndum Englendinga og Picta.
Að hliði Paradísar.
Páskanætur draumur.
Það var að áliðinni nóttu, lítið eitt farið að
lýsa af degi. Eg var búin að vaka dögum og
nóttum saman yfir litlu dóttur minni sjúkri, með
angist og kvíða. En á þessari nóttu breyttist
kvíðinn í von. Hún sofnaði vært og rótt og það
var áreiðanlegt, að í sklauti hins væra, endurnær-
andi svefns, þá brá aftur til Öata. Hjarta mitt fylt-
ist af friði og þakklæti; eg sá hvernig tíminn leið
ótt og virti fyrir mér stjörnurnar á purpura-
rauðum morgunhimninum. Eg hugsaði með
mér. Svonia mun líka ljóma af hinum síðasta
páskadagsmorgni í eilífum fögnuði og hann mun
binda enda á allar mínar hjartasorgir og vöku-
nætur.
Loks bar þreytan mig ofurliði og eg sofnaði.
M5g dreymdi eg þóttist standa við hlið Paradísar.
Fyrir neðan mig sá eg dimm ský og drungaleg
og ómælilegt undirdjúp; en til allra hliða, hring-
inn í kringum mig skein óviðjafnanlegur dýrðar-
ljómi. Yið hliðið sá eg fjölda af sálum framlið-
inna mannia, sem biðu og yfir þeim blakti ’hfvítur
fáni með gullnum krossi og kórónu yfir.
Engill stóð í dyrunum og þegar eg gekk nær,
þá mælti hann:
“Þú jarðarinnar barn, hvað dró þig hingað
til ljóssins? Tala þú og vertu óhrædd.”
“ Svo eg segi eins og er,” svaraði eg, “þá veit
eg ekki hvers vegna eðia hvernig eg er hingað
komin. En eg er sjúk og þreytt, og sé þetta
Paradís, þá bið eg þig að lofa mér að Ikoma inn
að eins litla stund, til þess að eg geti fengið að
njóta hins eilífa fagnaðar.”
Engillinn brosti.
Þú ert ein af þeim börnum jarðar, sem fær
við og við í svefni að sækja lieim bústaði útvaldra
manna fáein augnablik. — Gáttu inn, sæla jarðar-
barn!”
Um leið og hann sagði þetta, gaf hann feg-
ursta englinum, sem eg sá vúð hliðið, bendingu um,
að annast um mig, og mælti:
“Gabrielle, taktu að þér þenna vesalings veg-
fara og sýndu henni það sem hún getur skilið.”
Gabrielle tók þá í hönd mér og leiddi mig inn
fyrir hliðið.
“Þú ert áréiðanlega þreytt,” mælti hann,
“komdu og hvíldu þig við lind lífsins.”
Yið settum okkur niður undir skuggasælum
pálmatrjám, spegluðu þau sig undir himintæru
vatninu. Eg litaðist um og reyndi að festa í
minni mér alt það fagra, sem bar mér fvrir augu.
En alt sem eg sá, bar svo langt af öllu því, sem eg
hafði getað hugsað mér og nú bresta mig orð til
þess að geta lýst bústöðum hinna útvöldu. Eg
get sagt það eitt, að eg sá dýrðlega himneska birtu,
sem lá eins og glóandi demantar yfir óendan-
legum völlum og óteljandi sælum sálum; þær voru
þar á ferli milli trjáa og blóma, sem eigi er hægt
að jafna við neitt jarðneskt að fegurð, þær sungu
og léku á hörpur svo yndislega á göngunni. Og eg
sá fjöll í fjarska. sem glóðu eins og gull skínandi
og Galbrielle benti mér á bústað konungsins; hann
byggi þar í eilífum ljóma og hátign. Og eg sá
haf, sem lá á milli þessara hæða á ströndum Para-
dísar, líkt og silfurbelti; aldrei ýfðist það af vind-
um. Það var eins og skuggsjá og í þeirri skugg-
sjá mátti ®já dýrð hinnar nýju Jerúsalem, sem
ekkert dauðlegt auga hefir séð né getur séð; þess-
arar dýrðar bíða kristnir trúaðir menn í Paradís.
Eg hefi enga von um, að eg geti með jarðneskum
litum m'álað þá fullkomnu, hreinu gleði, sem al-
staðar varð. fvrir mér í þessu heimkynni friðarins.
Á bökkum lindarinnar spruttu mörg fögur
blóm og þegar þau bærðust til og frá fyrir hinum
létta 'ög milda himinblæ, þá fanst mér eins og eg
heyra hljóðlátar bænar-raddir. Eg spurði Ga-
brielle, hvort þetta væri svo í raun og veru, eða í-
myndun mín væri að glepja fyrir mér.
‘ ‘Þér skjátlar ekki,’’ mælti hún, “það eru bæn-
ir jarðarbúa, sem ekki er enn búið a ðsvara. Stattu
kyr og þá muntu fá að heyra það glögt.”
Eg laut niður að fagurri lilju og hevrði eg
óma frá bikar henar eins og bergmál í fjarska,
þessi orð:
“Drottinn, hann er búinn að týna trú og kær-
leika bernsku sinnar; hann er farinn burt frá mér
og þér; leið hann aftur til þín á sínum tíma.”
“Æ” andvarpaði eg, “þetta er líklega móðir
að biðja fyrir syni sínum.”
Eg hlustaði aftur. Þá heyrði eg óma frá
purpurarauðu blómi þessi orð:
“Drottinn! Ó, að eg gæti fengið aftur sjón-
ina.” — Þá sagði eg “amen”, því að mér fanst
sem eg mundi ekki geta borið böl þessa manns.
Eg laut niður að blómunum óvanalegu og
þá heyrði eg þessi orð, miklu glöggar en hin: “ó,
Guð, sé þiig nokkurstaðar að finna, þá kendu mér,
hvar eg á að leita þín og hvernig eg á að trúa á
þig.”
En meðan eg var að hlusta, dóu orðin út, blóm-
in lokuðu sér og féllu og hurfu sjónum mínum, en
í sinn stað skildu þau eftir skínandi gimstein,
voru á hann rituð nokkur orð sem eg gat ekki les-
is. Þá brá nýjum ljóroa yfir ásjónu Gabrielle
og hún mælti: “Lofaður sé Guð, som nú hefir
löks heyrt bænina, sem steig upp til hans af veg-
inum, sem liggur um óbygðir” (Pos. 8.).
Því næst sagði hún mér að gimsteinninn yrði
geymdur og sýndur á upprisudeginum; í þeim svif-
um sveif engill fram hjá, er hélt á gnllinni körfu
og lét hann í körfuna ásamt hinum gimsteinunum
Eg spurði Gabrielle hvort þessum bænum yrði
öllum svarað fyr eða seinna.
“Nei,” svaraði hún, sú bæn sem beðin er í
trúnni, er ekki ávalt rétt, því ef kærleikurinn er
henni ekki samfara, þá fær hún ekki áheym hjá
Guði.
En láttu ekki hugfallast fyrir því. Guð-
hræddir menn, sem biðja án afláts og hafa hjartað
fult af kærleika fá bænheyrslu að lokum. Bið þú
því dag og nótt fyrirþeim sem þú elskar, — Bænin
þín verður ekki árangurlaus.”
Síðan leiddi hún mig að skínandi hvítum blóm-
um, svo hvítum, að eg þorði varla að horfa á þau;
en mérþótti, sem blóði hefði verið stökt á þau.
“Snertu þau ekki,” mælti hún, en krjúptu á
kné og hlustaðu eftir, hvort þú getir heyrt raddir
þeirra.”
Eg kraup til jarðar og heyrði þessi orð:
“Faðir minn, ef það er mögulegt, þá víki þessi
kaleikur frá mér, þó ekki sem eg vil, heldur sem
þú vilt.”
Eg leit á Gabrielle klökk og undrandi, til þess
að fá skýringu á þessu, en hún svaraði ekki öðru
en þessu: “Það var vegna mín og þín, að Guð
heyrði ekki þessa bæn.”
Við héldum nú áfram ferðinni og námum
staðar hjá vafningsjurta-runni, sem eílfki er hægt
að lýsa. “Þessar fáu jurtir eru eftirlæti kon-
ungsins, þegar hann kemur að heimsækja oss. Það
eru bænir smábarna, sem enn er ósvarað. Þær eru
undursamlegar, indælar og fullar af trúnaðar-
trausti, en jafnframt svo óskynsamlegar, að þær
yrðu smælingjum þessum til lítillar gleði, þó þær
væru veittar.”
“Hvað verður þá um þessi blóm?” spurði eg.
En Gabrielle sagði að konuniguriim elskaði þau og
þrýsti þeim oft að brjósti sér, því að hann hefði
sagt að ekkert hljóð væri sér kærara en bænir barn-
anna. Þarna sá eg líka marga gimsteina; þeir
lágu undir blöðunum og blöðin földu þá til hálfs
og biðu þeir þess, að engillinn kæmi og tíndi þá í
körfuna sína.
Rétt í þessu kom dúfa; skein af fjöðrum henn-
ar eins og skírasta silfri; dúfan settist íTöxl Ga-
brielle. “Syngdu fagra sálminn þinn fyrir mig.’
mælti Gabrielle og strauk mjúklega bakið á henni.
Og fuglinn hóf höfuðið upp að vanga hennar og
söng. Mér fanst eins og lagið líktist laginu við
sálminn um freisaða sál:
“Sá grátur varir eina stund, sem elsku Gnðs oss
hylur, en eilífðar á morgni glöð, þá raunanótt þú
skilur.”
“Nú ertu búin að sjá,” sagði Gabrielle, “að
hér í Paradís hefir hver vera, hvert tré og hvert
blóm sína tungu til að lofa Guð og vegsama. Og
hversu undarlega sem það kanna að láta í eyrum,
þá erum við þrátt fyrir alt fast tengd börnum guðs
á jörðinni, svo að sorg þeirra og gleði endurómar
hér sí og æ.”
Nú komu til okkar fjórar yndislegar smá-
meyjar. Þær voru hver annari svo líkar, að eg
hugði þær vera systur. Það var auðséð, að þeim
hafði I>orist nýtt gleðiefni og þegar þær komu
nær, heyrði eg glaðværa málróminn þeirra.
“Elskaða Gabrielle” sagði ein þeirra, “sam-
fagna þú oss! Hún kemur nú loksins og við göng-
um út í hliðið, til að taka á móti henni. Heldurðu
að hún kannist við okkur aftur?”
“Já, vafalaust,” sagði Gabrieile, “alveg
eins og móðir kannast aftur við börnin sín.”
Þær flýttu sér að hliðinu og eg sá þær eigi
framar, en hjarta mitt gladdist af því, að þær
skyldu nú hittast aftur, þar sem 'þær höfðu svo
lengi verið fráskildar hver annari.”
‘ ‘ Þú ert víst móðir sjálf ? ’ ’ spurði eg Gabrielle,
því að í svari hennar lá svo mikill trúnaður, að það
vakti athyigli mína.
“Maðurinn minn og bamið mitt eru enn á
lífi á jörunni,” svaraði hún. “Þegar Drottinn
kvaddi mig hingað, þá fanst mér svo sárt að skilja
við þessa ástvini mína; en eg veit ekki, hveraig
það var samt sem áður, því þegar eg heyrði rödd
Drottins, þá stóð eg upp fagnandi, Kkt og hin sæla
María og gekk til móts við hann. Og nú sé eg,
að það var til að knýtast ást og gleði Paradísar
við ást og fögnuð á jörðu. Enn erum við eitt,
þó við séum skilin og tíminn stuttur.”
Eg spurði hana: “Hefir þú eigi séð þau
síðan þið skildu?”
“Jú, konungurinn he'fir tvisvar sent mig
niður til jarðar. 1 öðru sinni var það til að
bjarga barainu mínu frá hræðilegum dauða. Eg
hitti hana, þar sem hún var að leika sér á gjár-
barmi og leiddi hana á fund þeirra, sem leituðu
hennar fullir sorgar og örvæntingar.”
“S>áu þeir þig ekki?” spurði eg.
“Barnið sá mig, og þegar hún sagði þeim það,
þá gengu þau til baka að leita mig uppi; þau vissu
ekki, að eg stóð við hliðina á þeim. Eg heimsótti
þau í öðru sinni. Það var þegar maðurinn minn
gerði guði það heit, í öllum sínum einstæðingsskap
að hann skvldi upp frá því, fyrst Guði hefði þúkn-
ast að reisa kross þjáninganna á leið sinni, —
helga sig þjónustu hans og fórna honum lífi sínu
meðal heiðingjanna Krists vegna, hvar helzt sem
á þvrfti að halda. Þá nótt, er hann lét í haf og lá
sofandi á skipinu, sendi meistarinn mig til að biðja
hann að vera hughraustan. >Eg veit ekki hvort
hann sá mig í draumi, en þegar eg talaði til hans,
þá brosti hann og eghevrði hann mæla fyrir munni
sér: “Gabrielle og þar á eftir: “Kristur”.
“Er langt síðan?” spurði eg.
“Það get eg ekkert um sagt,” svaraði hún,
því að í Paradís er tíminn ávalt svo stuttur.”
Framh.
Dr. B. Gerzabek
§• 9; ffá. En>ílandi. L. R. C P. frá London. M R. C. ok
R. C. S. fra MamtOba. Fyrverandi aðstoðarlæknir við
hosnital í Yinarlborg, Prag oe Berlín osr fleiri ihospítöl.
„r. Skrifstofa á eisrin hospital 416—417 Prichard Ave..
Wmmpejr. Sknfstofutimi frá 9-12 f. h. osr 3-6 ojr 7-9 e. h.
Dr. B. Gerzabek eijrið hospital 415—417 Prichard Ave.
Stundun ojr lækninjr valdra sjúklinga, sem Ibiást af brióst-
vleiki, hjaTtalbilun. majrasjúkdómum, innýflaveiki, kvensjúk-
domum, karlmannasjúkÖómum. taujraveiklun.
DR.B J.BRANDSON
701 Wndsay Bullding
Phone A7067
Office tlmar: 2—3
HelmiU: 776 Victor St.
Phone: A 7122
Winnipeg, Man.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
islenzklr lögfræSingar
Skrifstofa Room 811 McArthur
Buildlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A 6849 og 6840
Dr. O. BJORNSON
701 Liindsay Building
Office Phone: 7067
Offfice itimar: 2—3
Heimlli: 764 Victor St.
Telephone: A 7586
Winnipeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Oíílce: A 7067.
Viðtaktíxni: 11—12 og 4.—6.30
10 Tlielma Apts., Home Street.
Plione: Sheb. 5839.
WINNIPBQ, MAN.
Dr. J. 0. F0SS,
íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
W. J. LINDAL & CO.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefánsson.
Lögfræðingar
1207 Union Trust Bldg. Winnipeg
pá er einnig a8 finna á eftirfylgj-
andi timum og stöCum:
Lundar — á hverjum miBvikudegi.
Rlverton—Fyrsta og þriCJa
þriCjudag hvers mánaöar
Gii íli——Fyrsta og þriöja mi8-
vikudag hvers mánaBar
CSagBBMCTTeiMBdMBtaaBWBBaBBBBMMSek
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
Ö39 Notre Dame
Avenue
Dr- J. Stefánsson
401 Beyd lulieing
COR. PQRT^Ct AVE. & IDM0|IT0|l ST.
Stuidu •ingongu augna, cytna. naf
•g kverka «;úWa&n>a. — Er aS hitta
frákl. 10-12 f.h. •■ 2—5 •. h.—
Talslml: A 3521. Heimlli: 627
MicMillan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
4*1 Boyd
Cor. Portag. Atb. og Bdmonton
Btundar airatakl.ga btrklaafkl
og aOra lungnaajðkd&ma. *r at
ftnna á ■krlfatofunnl kl. 11—
II f.m. og kl. I—4 c.m. Skrtf-
stofu tals. A 3521. Heimlll 46
AUowny Ava. Talalml: Sh«r-
brook 111»
DR. K. J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
Viðtalstími 2—4 og 7—8 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2758
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Someraet Block
Cor. Portage Ave. og Donald Streot
Talslmi:. A 8889
Vér leggjum aérstaka áherzlu á a8
selja meBöl eftlr forskrlftum lækna.
Hln beztu lyf, sem hægt er a8 fá.
eru notu8 eingöngu. þegar þér komiS
me8 forskrlftlna til vor, msgl8 þér
vera vlss um fá rétt þa8 sem læknlr-
inn tekur tll.
COTiOLiBTTGH & CO.
Notre Damo Ave. og Sherbrooke 6t
Phones N 7669—7660
Glftlngalyflsbréf seld
A. S. Bardal
’ 84S 8h*rbrooke 8*.
Sslur Ifkkistur og snnatt um útfarír.
Allur úthúnaður sá bezti. Enafrsm-
ur telur hann alakonar minnisvarfia
og legsteina.
Skrifst. taUími N 6«08
Hclmilis talsími N 6607
Vér geymuir. reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og n$,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
veric. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
J. Johnson & Co.
Klæðskurðarmaður fyrir
Konur og Karla
Margra ára reynsla
482 <4 Main Street
Rialto Block Tcl- A 8484
WINNTPF.G
-- t ..........1 ■■ ---
JOSEPH TAYLOR
LÖGTAKSMAÐUK
HelmllU-TkU.: St. John 184«
Skrlf stof u-Tals.: Maln 7978
Tekur lögtaki bæ81 húsaleiguskuldlr.
v«8skuidtr, vlxlaskuldlr. AfgrelClr sH
sem a8 lögum lýtur.
Skrlfstofa. «55 Ma<n
Giftinga og
Jaröarfara-
blóm
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. TaU. 720
ST JOHN 2 RINC 3
ROBINSON’S BLÓMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Gift-
ingar og hátíðablóm aértaklega.
Útfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og irr
á vissum tíma. —íslenzka töluð i
búðinni.
Mrs. Rovatzos ráðskana.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
Verzla meO teetesguir. Sjá »r
leipn á hú»um. Anneat lán •_
eldnúbyrgKr o. II.
•08 Paria BelkUng
Phoues A 6S49—A 631«