Lögberg - 08.09.1921, Blaðsíða 6

Bls. 6
JJÖGBERG .FIMTUDAGINTST, 8. SEPTEMBER 1921
PERCY
Og
HARRIET
Eftir frú Georgia Sheldon.
“ Já, ” svaraði Helen kuldalega. * ‘ Eg fann
hana knéfallandi með margar fatatuskur í kring
um sig. En enginn getur trúað jafn ósenni-
legri sögu og hún hefir sagt ökkur. Pað sem
næst liggur að ætla er, að hún hafi þá verið að
húa sig undir að fela þýfið, ef henni hepnaðist
að ná því.
“En eg liafði menið í höndum mínum eftir
að þér voruð farnar,” sagði Harriet ákveðin.
' “Það verðið þér neyddar til að sanna, áð-
ur en við geþum trúað því,” svaraði Helen háðs-
lega.
Spæjarinn horfði á þær báðar með ná-
kvæmni, hina drambsömu, fögru stúlku með
ilskulegu augun — og hina vingjarnlegu, blíðu
og elskulegu stúlku, sem aldrei gleymdi að koma
fram seon siðmentuð heldri stúlka, og gaf
skýrslur sínar svo blátt áfram og róleg.
“Getið þér sannað að þetta hálsmen fanst
á yður f Er vitavörðurinn, sem bjargaði yð-
ur, enn þá lifandi?”
“Nei, hann dó fyrir mörgum árum síðan.
Og á hálsmeninu er elkkert nafn,” svaraði B.arr-
iet þreytuleg.
“Hvað er orðið af aðstoðarmanni hans og
sonarsyni?” spurði spæjarinn.
“Um aðstoðarmann hans veit eg ekki neitt
og hinn er ekki í þessu landi nú sem stendur,”
svaraði hún og roðnaði.
Hún var nú ákveðin í því, að blanda Percy
ekki inn í þetta mál, ef hún gæti forðst það.
Hún var hrædd um, þar eð hún hafði eklki
kanast við að þekkja hann frá fyrri tímum, að
menn kynni að álíta hann samsekan, ef hún
sneri sér til hans, til þess að votta að hálsmen-
ið væri hennar eign. Og hann gat ekki sannað
það, nema með orðum sínum, en á hina hliðina
var aragrúi af vitnum, til að sverja það, að
það hefði áður verið í eigu frú Stewarts.
“Hvar er þessi ungi maður nú?” spurði
spæjarin, sem sá hana roðna.
“A Frakklandi,” svaraði Harríet.
“Hvað heitir hann?”
“Eg—eg vil helzt ekki segja yður það,”
svaraði hún niðurlút.
“Heyrið nú, unga stúlikan mín,” sagði
hann ákveðinn en alúðlega. “Þér slkiljið má-
ske ekki, að þér eruð í hættu stödd, nú sem
stendur. Ef þér getið ekki sannað það, sem
þér hafið sagt okkur, þá er það skylda mín að
láta yður í varðhald, sem mér er þó nauðugt.
Þtér verðið þá ásakðar um þjófnað og yfir-
heyrðar. Það er því nauðsynlegt, að þér útveg-
ið allar þær upplýsingar, sem þér getið, til að
staðfesta frásagnir yðar.”
“Eg hefi að eins sagt yður sannleika,”
svaraði hún, “en eg hefi að eins mín eigin orð
til stuðn.ings í stað sannana.”
Helen brosti háðslega að þessum orðum
c*g gekk svo þegjandi út.
Bella gekk þar á móti til hennar og lagði
handlegg sinn um mitti hennar; hún var sann-
færð um að Harríet var saklaus.
“Þér neitið þá að segja mér nafn_þessa
unga manns?” spurði spæjarinn.
“Eg get það ekki, að minsta kosti ekki
núna,” sagði hún.
Spæjarinn hugsaði sig um. Svo sagði hann
við frú Stewart: “Þér sögðust hafa læst dyr-
unum, þegar eldri dóttir yðar var farin, sem
eá yður leggja menið í Ihylkið, og að þér lituð
eftir að allir gluggar væri lokaðir. Þér sögð-
ust líka hafa læst dyrunum, þegar þér komuð
ofan um morguninn og látið lykilinn í vasa yð-
ar, og að þér mættuð ungfrú Gay, sem verið
hafði á sjónum?”
“Já,” svaraði frúin.
“Þér sögðuð mér enn,fremur, að ungfrú
Gay hefði farið snemma út?”
“Já, hún sagðist hafa farið út klukkan
sex. Og þjónarnir segja það satt vera.”
“Það bendir á að hún, hafi hún stolið men-
inu, hefir farið inn til yðar á tímanum frá því
þér komuð heim og þangað til hún fór út.”
Frú Stewart var bæði hrygg og óviss.
“Eg skil ekki hvernig það hefir getað
skeð,” svaraði hún. “Lykillinn stóð í dyrun-
um í morgun, eins og eg skildi við hann í gær-
köldi.”
“Geta menn komist inn tiil vTðar á annan
hátt?”
“Það eru dyr á milli gestaherbergisins
og míns, en þær eru alt af lokaðar.”
“Stendur lykillinn í skránni?”
“Nei, hann hangir á nagla í veggnum.”
“Sáuð þér þann lýkil í morgun, áður en
þér fóruð út?”
“Já, eg tók eftir honum þess vegna,* að
kónguló hafði spunnið vef sinn utan um hann”
svaraði frúin. En hún var mjög alvarleg, því
hún vissi hvað af öllum þessum spurningum
mundi leiða. Þær bentu á, að Harríet hafði
ekki getað komist inn í herbergi hennar, til að
taka hálsmenið.
Hpæjarinn hugsaði sig um stundarkorn,
og gekk svo að dyrunum á herbergi Harríets
og tók lykilinn úr skránni.
“Verið þið kyrrar hér inni” skipaði hann
“og látið engan fara út.”
Að þrem mínútum liðum kom hann aftur,
mjög alvarlegur.
“Gátan er ráðin,” sagði hann óg hélt
Ivklinum hátt upp. “Þessi lykill opnar dyrn-
ar á milli gestaherergisins og yðar. Þær hafa
efunarlaust verið opnaðar ti'l þess að ná í
meðnið á meðan þér sváfuð. Unga stúlkan
mín,” sagði hann svo. “Það er skylda mín
að taka yður og setja í varðhald, í nafni drotn-
ingarinnar.”
Harriet snéri fölu andliti sín að frú
Stewart.
“Ó, Ikæra frá Stewart,” sagði hún ósegj-
anlega hrygg. “Þér viljið ekki leyfa að eg
verði fyrir slíkum rangindum? Eg hefi aldrei
tekið svo milkið sem títuprjónsvirði frá nokk-
urri manneskju. Og hvert einasta orð, sem eg
hefi talað, er satt.”
“Mér þykir það leitt yðar vegna, að eg
get ekki trúað því,” svaraði frúin kuldalega.
“ Og eg hefi enga heimild til að hindra réttvís-
ina að rannsaka þetta mál.”
“Eg afhendi yður nú eign yðar, frú,” sagði
spæjarinn og rétti henni menið. “Mér þykir
vænt um að þér fenguð það svo fljótt aftur.
Það er sjáalega afar verðmikið. Þér ættuð að
gæta þess betur hér eftir; þér vitið eflaust, að
það verður að afhendá það réttvísinni meðan
yfirheyrslan fer fram. Komið þér nú, ungfrú
Gay,” sagði hann við Harríet. “Þér verðið
að búa yður undir að koma með mér.”
“Nei,” sagði unga stúlkan ákveðin, sneri
sér aftur að frú Stewart og sagði í bænarrómi
með framréttar hendur eftir meninu: “Þér
megið ekki taka það frá mér, það er ekki yðar
men. Eg bið yður innilega að fá mér það aft-
ur. Það er það eina, að undanteknum þessum
þremur flíkum, sem eg get nokkuru sinni sann-
að með, hverrar ættar eg er, ef eg iskyldi finna
foreldra mína, séu þeir annars lifandi. Eg get
ekiki mist það, því það er mín eign.”
Frúin ypti öxlum óþolinóðlega og sagði:'
“Þér gætuð verið góð leikmey, ungfrú Gay,”
Og iliætti svo við með meiri tilfinningu: “Eg
er bæði hrygg og hrædd yfir þessum hneykslis-
lega viðburði. Eg hefi trevst yður og farið
með yður eins og þér tilheyrðuð fjöilskyldunni,
þar eð eg áleit yður samvizkusama, sem rækt-
uð sikyldur yðar vel, gagnvart mér og dóttur
minni.”
“Eg er líka samvizkusöm, og eg hefi reynt
að gegna skyldum mínum,” svaraði Harríet
rólega. Hún var nú búin að yfirbuga sorgina
yfir því, að missa menið. Hún vissi nefnilega,
að það var gagnslaust að biðja um það.
“Eg held að hún segi satt, mamma. Og
eg get aldrei fyrirgefið þér, ef þú samþykkir,
að hún sé látin í fangelsi. Ef þú ert sa\m-
færð um, að menið sé þín eign, ættir þú heldur
að halda því, þó eg sé alls ekki sannfærð um,
að þú hafir heimild til að gera það. En frels-
aðu Harríet frá fangelsis sneypunni og yfir-
heyrslunni,” beiddi Bella innilega, með eld-
rautt andlit af gremju, meðan hún enn hélt
vinstúlku sinni í faðmi sínum.
“Þegiðu Bella! Þú veizt ekki um hvað
þú talar,” svaraði móðir hennar hörkulega.
“Yfirsjón af þessari tegund Verður ekki fyr-
irgefin hegningarlaust. Farðu upp í herbergi
þitt, Bella, á meðan eg hjálpa ungfrú Gay að
búa sig undir burtförina.”
“Mamma, mamma! Þú skalt aldrei fá
leyfi ti'l að lát setja hana í fangelsi!” sagði
Bella ákveðin. “Gakk þú í ábyrgð fyrir hana
— taktu alt sem eg á, ef þú vilt. Frelsaðu hana
frá þessu.”
■“Farðu, Bella!” sagði frúin enn þá hörku-
legar, en þegar hún hlýddi henni ekki og þrýsti
sér að Harríet, tók hún í handlegg hennar,
leiddi hana út og lokaði dyrunum á eftir
henni.
iSpæjarinn gekk nú fram í ganginn og
kvaðst ætla að bíða þar, þangað til Harríet
væri tilbúin að fylgja honum.
Frúin hjálpaði henni með að tína saman
nokkura nauðsynlega muni, til að hafa með
sér. Hún sagðist skyldi lát alt ofan í koffort-
ið aftur, sem þar ætti að vera, og hún gæti sent
eftir því, þegar hún vildi.
Harríet gekk nú út úr snotra herberginu
sínu, þar sem henni hafði liðið svo vel seinustu
vikurnar; en hún líktist lítið afbrotamann-
eskju.
Þessi kyrláti spæjari fann, þegar hann
leit á hana, til viðbjóðs á starfi sínu í fyrsta
skifti á æfinni. Honum fanst það glæpi næst,
að verða að fara með þessa ungu stúlku í fang-
elsi.
Um leið og hann gekk á undan lienni ofan
stigann og ætlaði að fara með hana út úr hús-
inu, kom maður inn um dyrnar.
Það var lávarður Hartwell Nelson.
A næsta augnabliki heyrðist hátt óp, sárt
snökt og hratt fótatak, og BeTlá fleygði sér
grátandi í faðm unga mannsins.
28. KAPITULI.
“Ó, lávarður Nelson! Látið þér þau ekki
fá leyfi til að fara burt með hana!” stamaði
Bella, gagntekin af sorg og kvíða. ”Eg er viss
um, að hér eiga sér stað misgrip. Harríet hef-
ir aldrei á æfi sinni gert neitt rangt. En henni
er ekki trúað, og þessi maður ætlar með hana
í fangelsi. Góði getið þér ekki gert eitthvað
til að frelsa hana?”
“Frélsa hana — Harríet! Láta hana í
fangelsi!” endurtók lávarðurinn gagntekinn
af undrun, og leit hálfskelkaður á ungu stúlk-
una grátandi í faðmi sínum, og af henni á ó-
kunna manninn og Harríet, sem stóð föl við
hlið hans.
“Hvað á þetta að þýða?” spurði hann
Harríet.
Hún blóðroðnaði þegar hún mætti augna-
tilliti Hans. Og varirnar titruðu, þegar hún
svaraði: “Mér er borið á ibrýn að hafa tékið
nokkuð sem eg á ekki. Og eg er tekin í varð-
ihald.”
“í varðhald! Þér?” þrumaði hann með
mótmælandi raddhreim. “Bíðið,” skipaði hann
spæjaranum. Gekk svo til frú Stewart og bað
um skýringu.
Hún sagði 'honujn með fáum orðum hvað
skeð hafði, og sýndi honum hálsmenið, sem
nýlega var tekið upp úr kofforti Harriet.
“Þér segið, að hún krefjist þessa sem
sinnar eiignar?” spurði hann þegar hún var
búin með frásögnia. Hann mundi, að frú
Stewart hafði borið Slíkt hálsmen kvöldið
áður.
“Já, lávarður,” sagði spæjarinn, “en þér
og eg vitum ofur vel að stúlka, sem vinnur fyr-
ir sér, mundi naumast eiga jafn verðmikinn
'griP-”
Nélson lávarður var ekki á sömu skoðun.
En hann var orðinn fölur.
“Viljið þér leyfa mér að spyrja ungfrú
Gay nokkurra spurninga?” spurði hann spæj-
arann óg nálgaðist Harríet.
“Já, auðvitað, lávarður, en með því skil-
yrði, að þér tefjið okkur ekki of lengi. Eg
verð nefnilega að koma mínum fagra fanga á
vissan stað nógu snemma til þess, að eg geti
farið með kvöldlestinni til London,”, svaraði
spæjarinn kurteislega.
“'Viljið þér segja mér með sem fæstum
crðum fr*á viðburðinum viðvíkjandi þessu
hálsmeni?” spurði Nelson lávarður ungu stxílk-
una alúðlega og horfði rannsakandi augum á
andlit hennar. Hann tók ekkert tillit til frii
Stewart né Helenar, sem létu í Ijósi óánægju
yfir afskiftum hans og umhyggju fyrir hinni
seku stúlku.
Það lá við, að Harríet misti sjálfsstjórn
sína, þegar hún sá meðaumkunina í augum
hans. En hún jafnaði sig dálítið og saigði hon-
um aðal innnhald þess, sem hún hafði sagt
hínum.
“Þér hafið þá haft þetta hálsmen í yðar
eigu, síðn þér voruð þriggja ára gamlar?”
spurði hann, þegar hún hafði lokið skýrslu
sinni.
“Nei, ekki í minni eigin geymslu og eigu.
Það kom fyrst í mína eigu eftir dauða hans..
Hann geymdi það til þeirrar stundar. Þá var
það samkvæmt beiðni minni afhent mér, þó
mér væri ráðlaigt að fá það geymt í einhverjum
örvggiskjallara,” svaraði Harriet.
“Og þér segist hafa horft á það í gærkveldi,
eftir að frú Stewart var farin til samkom-
unnar?“ spurði lávarðurinn.
“Já, eg varð svo undrandi — já, alveg
utan við mig, þegar eg sá hana taka sitt eigið
men úr hylkinu, að mér lá við að krefjast þess
sem minnar eignar. En undir eins og hún var
farinút, gekk eg til míns herbergis, til þess að
fullvissa mig um, að mitt men væri í sinni
öskju.”
“Hafið þér komið inn í herbergi frú Stew-
arts síðan þér kræktuð meninu um hennar háls
í gærkveldi?” spurði lávarðurinn.
“Nei, þar hefi'eg ekki komið; eg var sof-
andi þegar þær 'komu heim, og morguninn
næsta fór eg á fætur klukkan sex og reri mér
til ékemtunar uin sjóinn og kom ekki heim fyr
en kringum klukkan tíu. Litlu síðar varð frú
Stewart vör við að hún hafði mist menið, og
áður en eg hafði haft tíma til að fara upp.”
“Þetta er þýðingarlaust,” sagði frú Stew-
art óþolinmóð. “Spæjarinn hefir uppgötvað,
að lykillinn að hennar herbergi opnar líka ein-
ar dyrnar, að raínu; og hann er sannfærður
um, að hún hafi farið þangað inn meðan eg
svaf, og tekið hálsmenið”
“En hún fullyrðir, að hún hafi ekki kom-
ið inn í yðar herbergi síðan þér fóruð á sam-
komuna, svaraði lávarðurinn, og hann athug-
aði andlit Ilarríets uppihaldslaust.
“Sá sem stelur, lýgur líka,” segir mál-
tækið,” svaraði frúin.
Róleg fyrirlitning kom í Ijós á andliti
Harriets.
“Eg hefi að eins sagt það, sem satt er,”
sagði hún róleg og mætti hiklaust augatilliti
lávarðarins.
“Eg trúi því sem þér segið,” sagði hann,
og sneri sér svo að frú Stewart. “Eg er sann-
tærður um, að yður og leynilögregluþjóninum
skjátlar; og eg er viss um, að ungfrú Gay hefir
sagt okkur hreinan sannleika. Það er heldur
ékki sanngjarnt að álíta, að hún hefði rænt yð-
ur jafn verðmætum skrautgrip, án þess að
geyma hann á óhultari stað en í koffortinu
sínu.
“Það hvílir eitthvert leyndarmál yfir ætt-
erni hennar. Hún hefir eflaust tilheyrt auð-
ugri fjölskyldu, þegar henni var bjargað frá
sökkvanði skipinu. Fatnaðurinn, sem þér haf-
ið lýst, sannar þetta, og þó undarlegt sé, er
það ekki mögulegt að þetta hálsmen, sem þér
haldið á, -sé eiijs að gerð og yðar eigið, og hafi
verið eign móður hennar, eins og hún segir.
Mér liggur við að halda, að einhver annar hafi
stolið mjninu yðar, og að hún eigi þetta.”
Frú -Stetwart stokkroðnaði og augun
skutu eldingum af reiði yfir þessum orðum.
“Þér álítið þá, að eg hafi tilreiknað mér
verðmikinn grip, sem hún á?” sagði 'frúin
hörkulega.
“Ekki með ásettu ráði; því cg veit mjög
vel, að þér viljið ekki gjöra henni rangt til. En
eg er sannfærður um, að ungfrú Gay væru
sýnd mikil rangindi, ef hún væri sett í varð-
hald og síðan yfirheyrð,” sagði hann djarf-
“Eg get ekki hindrð það,” sagði frúin
þrjózkulega. “Eg krefst þess, að eiga þetta
hálsmen, og eg ætla að halda því í minni eigu,
þangað til annað eins verður fundið.”
“Það er nú í rauninni of seint að hlutast
til um þetta,” sagði spæjarinn; “því ungfrúin
er nú tekin föst, og réttvísin verður að hafa
sinn gang.”
“Mér þykir það leitt,” sagði hann ogleit
kuldalega til frúarinnar. “En það er að
minsta kosti í mínu valdi að gera kringum-
stæðurnar dálítið þolanlegri fyrir ungfrú Gay.
Það er að líkindum leyfilegt, að einhver gangi
í ábyrgð fyrir hana, hr. lögregluþjónn?”
“Já, það held eg lávarður, ef einhver vill
borga þá peningaupphæð, sem til þess þarf.”
JLT/* .. ■ • timbur, fialviður af öllum
Ný]ar VOrubirgðir tegundum, geirettur og aU-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------- Limitad--
HENRY AVE. EAST - WINNIPBG
“Þá skal eg ganga í ábyrgð fyrir ungfrú
Gay og borga upphæðina, hve stór sem hún er,
ef eg get komið í veg fyrir að hún verði sett í
varðhald.”
“Þetta er yfirburða vel gert af yður,”
sagði Helen, með ilskulegri alúð. “Það trygg-
ir yður óefað ás—þakklæti ungfrú Gay til ei-
lífðar, fyrir yðar óviðjafnanlegu v^isemd.”
Bella þaut til Harríet, tók utaw um hana
og grét hátt af ánægju.
Frú Stewrt varð líka skapléttara, því hana
hrylti við að Harríet yrði látin í fangelsi, þó
liún áliti hana seka.
“Hún getur auðvitað ekki verið hér leng-
ur, mamma,” sagði Helen lágt.
Lávarður Nelson og Harríet heyrðu það
samt, og hann leit fyrirlitlega til ungu stúlk-
unnar..
Harríet roðnaði, því hún vi-ssi eJkki hvert
hún ætti að fara. Hún átti enga vini að snúa
sér til.
Hún hné niður á -stól, þegar láVarðurinn
bauðst til að ganga í ábyrgð fyrir hana — hún
varð gagntekin af góðvild hans; en um leið
hnuggin. “Hver myndi vilja hýsa grunaða
afbrotastúlku?” hugsaði hún.
Lávarðurinn gekk til hliðar, til þess að
semja við spæjarann. Þegar sá síðarnefndi
hafði fullvissað sig um, að aðalsraaðurinn, nær
sem þess yrði krafist, ábyrgðist að hún mætti
fyrir réttinum, ákvað hann að takíL á sig á-
byrgðina* fyrir því, að láta hana ekki í varð-
hald. A]ð því búnu kvaddi hann og fór.
“Nú er alt í betra horfi, ungfrú Gay, að
minsta kosti fyrst uijj. sinn,” sagði Nelson lá-
varður glaðlega, þegar hann kom aftur til
hennar. “Þér eruð frjáls sem fuglinn, þangað
til þessi ógeðslegi viðburður verður rannsak-
aður af réttvísinni, og eg vona, að áður en yf-
irheyrsla fer fram, verðum við búin að finna
þann seka og leysa yður úr þessari óþægilegu
stöðu.”
“Eg er yður innilega þakklát fyrir yðar
niiklu hjálp,” sagði Harríet.
'Nú saknaði hún hinnar ástríku umhyggju
Peroys, því hún vissi ekki hvar hún gæti feng-
ið þak yfir höfuðið.
Mér þykir vænt um að geta frelsað yður
efrá þeim óþægindum, s<yn eg get hlíft yður
við,” svaraði Nelson. “Get eg gert meira
fyrir yður? Á eg að fylgja yður til ættingja
yðar eða vina?”
“Þökk fyrir,” sagði hún, “en eg á enga
ættingja, enga vini, siem eg get leitað skjóls hjá.
En eg get líklega fengið leigt herbergi ein-
'hverstaðar, þangað til yfirheyrslan fer fram.”
“Þú vilt lííklega ebki leyfa, miamma, að
Harriet fari úr okkar húsi. Hér er nóg pláss
og engin ástæða til þess, að hún megi ekki vera
hér í kyrð og ró,” sagði Bel-la áköf.
“Ungfrú Gay þarf ekki að fara héðan í
kvöld, ef henni finst hún ekki nógu hress til
þess,” svaraði frúin kuldalega. “Hún getur
verið hér til morguns. Ef þér ætlið að leita
að leiguherbergi, þá er betra fyrir yður að
byrja á því snemma dags,” sagði hún við
Harriet þóttalega. _______
Augu Nelsons skutu eldingum.
“En hvað þessar kvenpersónur eru til-
finningalausar,” hugsaði hann.
“Leyfið mér að bjóða yður að setjast að
í raínu heimili fyrst um sinn, ungfrú Gay,”
sagði hann alúðlega. “Amma mín, hertog-
innan, mun án efa með gleði taka á móti yður,
og sýna yður vinsomd,” sagði hann og leit
þóttalega til frúarinnar og Helenar.
“Það verður nauðsynlegt fyrir yður,”
’bætti hann við, þegar hann sá að Harriet var
ekki fær um að svara, “að vera kvr hér í Brigh-
ton, þar eð naumast líður langur tími þangað
til þér verðið að mæta fyrir réttinum, og þá
verður ákveðið nær yfirheyrslan skal fram
fara. En á meðan vona eg að þér gerið það,
sem eg bið'yður um, að-koma heim með mér?”
Harriet leit þakklátum augum á hann og
svaraði skjálfrödduð: “Þetta er mjög vel
gert af yður. En eg ætti Iíklega ekki —”
“ Jú, það ættuð þér að gera,” svaraði hann
brosandi. “Látið mig að minsta kosti fara
með yður heim í kvöld. Svo getið þér hugsað
um það á morgun, hvað þér viljið helzt gera.
Komið þér nú. Vagninn minn er fyrir utan
dyrnar. Eg skal fara með yður beina leið
heim.”
. Harriet hefði helzt viljað fara upp í sitt
* eigið herbergi, en frú Stewart stóð hjá þeim
köld, dramibsöm og þegjandi.
iHarriet fanst því ekki hyggilegt að vera
þar sem hún var sjáanlega óvelkomin.
Það var orðið framorðið, hún var orðin
þreytt og þjáð af viðburðum dagsins, og hafði
heldur engan mat smalkkað síðan snemma nm
morguninn. Þegar lávarðurinn kom nú og
tók í hendi hennar til að leiða hana út úr hús-
inu, veitti hún enga mótstöðu, þó að Bella kysti
hana með tár í augum og segði, að “það ræri
stór skönvm að reka hana bnrt á þenna hátt.”