Lögberg - 15.09.1921, Síða 6

Bls. tí
böGBERQ .EIMTUDAGINN, 15. SEPTEMBER 1921
PERCY
Og
HARRIET
Eftir frú Georgia Sheldon.
Þiegar þau komu til húss hertogainnunnar,
fór lávarÖurinn með hana inn í lestrarstofuna
og útvegaði henni þægilegan stól. Svo fór
hann að finna ömmu sína og sagði frá öllu
þar á meðal yfir óánægju sinni yfir framkomu
Stewarts fjölskyldunnar og því sem hann hafði
sjálfur framkvæmt við þetta tækifæri.
Honum til undrunar var amma hans ekki
viss ijm nema böndin bærust að henni og að hún
gæti ekki annað en álitið hana seka, nema ef
annað hálsmen af sömu gerð fjmdist.
En hún bar mikla meðaumkun til þessarar
vinalausu stúlku, og sagði að “góði drengurinn
sinn” hefði gert rétt að koma með Harriet í
sitt hús — og að sér mislíkaði vægðarleysi frú
Stewarts. .
“Hún hefði að minsta kosti átt að lofa
henni að vera í húsinu, og fá hana til að haga
sér betur, ef hún í raun og veru er sek um þetta.
Hvar er hún?”
“Inni í lestrarherberginu. En amma,
láttu hana ekki verða þess vara, að þú álítir
hana selka,” bað hann og roðnaði. “Og fyr-
irgefðu mér, ef eg segi þér leyndarmál, sem
veldur þér vonbrigða; eg hefi nefnilega lært, að
elska þessa ungu stúlku af öllu hjarta, og
þess vegna verður þú mín vegna, ef ekki hennar
vegna, að forðast að særa hana.”
“Nelson!” sagði gamla konan undrandi
og hrvgg.
“Eg verð að vera hreinskilinn og segja
þér sannleikann, þó þér sárni það. Eg veit
þú vildir annað; en þú hefir í þessu tilliti ekki
verið eins glöggskygn í dómum þínum og þér
er eiginlegt. Helen Stewart er, þrátt fyrir
fegurð sína, mentun og uppgerðar alúð, ekki
sonn persóna. Hún er fölsk og eigingjöm,
ef mér skjátlar ekki.”
“Þú mátt ekki niðra öðmm manneskjum
til að styrkja þína efasömu skoðun,”'sagði hún
ásakandi.
“Eg fullvissa þig um, að eg ekki með
ásettu ráði vil varpa skugga á hana. En eg
hefi á síðustu stundunum komist eftir fáeinum
atvikum, sem hafa opnað augu mín og sannað
skoðun mína á henni. Til þess að nefna aðeins
eitt, þá fékk ekki ungfrú Gay heimboðsspjaldið,
sem við sendum henni fyrir sam'komuna.”
“En eg sendi henni það um leið og hinum,”
sagði hún, án þess að skilja hvað þetta snerti
karaktér Helenar.
“Já, eg veit það,” svaraði hann, “en eg er
alveg viss um að Helen náði því. ”
“Ómögulegt,” sagði hún undrandi. “Og
þó veit eg að þú mundir ekki segja þetta, nema
ef þú hefðir órækar sannanir fyrir því. Hvemig
veiztu að hún fékk ekki spjaldið?”
“Harríet sagði mér það sjálf. Eg spurði
hana á leiðinni hingað, hvers vegna hún hefði
ekki komið í gærkvöldi. Hún leit undrandi á
mig og svaraði: “Eg gat það auðvitað ekki.”
“En eg sendi yður heimboðsspjald. Eg
skrifaði sjálfur áritanina á það,” sagði eg.
“Hún blóðroðnaði og svaraði: “Þá hafa
einhver misgrip átt sér stað, því eg fékk ekk-
ert.”
“En sendimaðurinn hefir getað týnt því á
leiðinni,” sagði hertogainnan, sem aldrei vildi
trúa neinu illu um vini sína.
“Nei, eg er viss um að það er Helen að
kenna,” sagði hann. “Eg spurði eftir ungfrú
Gay, þegar þær komu í gærkvöldi. 0g Bella
fór að segja: “að hún hefði ekkert fengið“, en
þá sá eg Helen gefa henni aðvarandi olnboga-
skot, en svo sagði hún sjálf, að ungfrú Gay hefði
ekki getað komið.”
“ Já, Helen sagði mér það sama. Þetta er
óneitanlega mjög undarlegt,” sagði hún alvar-
leg. “En viðíkjandi þessari ógæfusömu stúlku,
er eg líka hrygg þín vegna, því eg get ekki, eins
og sakir standa nú, samþykt að þú elskir hana.”
“En, amma—”
“Eg veit ofurvel hvað þú ætlar að segja,”
greip hún fram í. “Hún er fögur, gáfuð og sið-
mentuð heldri stúlka; en við vitum ekkert um
hana annað en þetta. Og samkvæmt því, sem
hún hefir sagt, veit hún ekkert um ætt sína.
Gifting manns af Hartwell ættinni og ungrar
stúlku af óþektri ætt, getur ekki verið að tala
um—án þess að líta til hins ógæfusama við-
burðar í dag.”
“Og þó elska eg hana”, endurtók ungi mað-
urinn. “Eg skal enn fremur segja þér, í eitt
skifti fyrir öll, að eg ætla aldrei að biðla til Hel-
enar Sfcewart,” sagði hann í fylstu alvöru.
Hertogainnan stundi og svaraði: “Eg hefi
að eins þá einu ósk, að þú verðir gæfuríkur,
góði pilturinn minn. Eg hefi lifað, eingöngu
fyrir þetta, síðan faðir þinn dó. Og það, sem
eg vil að sízt komi fyrir þig, er, að þú giftist
kvenmanni, sem þú getur hvorki treyst né borið
virðingu fyrir. En sanvt hefi eg aldrei séð neitt
hjá Helen, sem verðskuldar annað en aðdáun
og ást. Enginn getur heldur efast um það, að
hún er ve*l hæf fyrir háa stöðu, og bæði mér og
móður hennar yrði sár vonbrigði að eyðilegg-
ingu óska okkar og vona.”
“Eg veit mjög vel, að frú Stew-art hefir
mjög metnaðargjarnar óskir um framtíð dóttur
sinnar, en eg hefi lífca um tíma veri'ð einráðinn í
því, að giftast henni aldrei, þó eg hafi dást að
henni þangað til í gærkvöldi og í dag. En í
'kvöid sá eg, að hún mundi ekki hika við að fram-
k\;>;ria stóra synd, til þess að hefna sín á þeim,
sein henni líkar ekki.”
“Eg er hrædd um, að ást þín á ungfrú Gay
rugli dómgreind þína. Sem óháður dómari verð
eg því miður að segja, að það lítur illa út fyrir
þessari ungu stúlku. Það er ekki •sennilegt, að
stúlka í hennar stöðu, skuli vera eigandi jafn-
verðmikils hálsmens. Og það, að hún vill ekki
segja frá nafni þessa eina manns, sem þekkir
bernsku hennar, bendir á eitfchvað ískyggi-
legt. ’ ’
“Það get eg ekki séð,” sagði hann. “Það
getur líka orsakast af sjálfsfórn frá hennar
h-Uð.”
“Þú ert sjáanlega töfraður og sjónviltur,
að því er snertir ungfrú Gay,” sagði hún.
“Mér þykir leitt að þú dæmir tilfinningar
mínar á þenna hátt, svaraði hann. “ En eg full-
vissa þig um, að eg ber heita og trygga ást til
hennar. Eg er sannfærður um, að Harriet Gay
er hreinskilin og göfuglynd stúlka, og eg er jafn
sannfærður um, að hún hefir ekki tekið þetta
umtalaða hálsmen frú Stewart, fremur en eg
s jálf ur. ’ ’
Hertogainnan stóð upp sorgmædd yfir því,
að gagnslaust var að tala meira um þetta.
“Eitt verð eg að biðja þig um, drengur
minn,” sagði hún aJvarleg, “og það er, að þú
mátt ekki opinbera henni ást þína, meðan hún
er í mínu húsi.” Við skulum útvega henni dug-
legan verjanda, og vona, að opinber rannsókn
leiði í Ijós líknandi kringumstæður. Ef eg hjálpa
þér með þetta, verður þú að lofa mér að hugga
mig viðvíkjandi því eina atriði, sem vekur mér
oro.
“Eg lofa þér því, amma,” sagði hann. “En
er sakleysi hennar verður sannað, verð eg að
biðja þig um að leyfa mér, að biðja ungu stúlk-
una að verða kona mín.”
“Þá ert nú á lögaldri, drengur minn, svo
eg íget ekki hindrað áform þín. En það yrði
mér þung raun, ef 'þú settir nokkurn flekk á
nafn okkar,” sagði hún með skjálfandi rödd.
“Bíddu, augnablik,” sagði hann, þegar
hún stóð upp til að fara. “Lát þú ekki Harríet
verða vara við það, að þú álítir hana seka.”
“Eg held þú megir treysta mér, drengur
minn, að eg skuli ekki sýna neinum manni rang-
indi,” sagði hiín blíðlega.
Ungi maðurinn gekk til hennar, lyfti hönd-
hennar að vörum sínum og sagði: “Eg veit, að
hugur þinn er þrunginn af kristilegri ást og
miskun. Þú ert sú eðallyndasta og göfugasta
kona á Englandi.”
Hann fylgdi henni til dyranna og opnaði
þær fyrir hana, og læsti þeim svo aftur með
varkárni, þegar hún var farin.
2. Kapitupli.
Hertogainnan gekk beina leið til Harríet.
“ Góða barnið mitt. Mér þótti vænt um það
að sonarsonur minn kom með yður hingað,”
sagði hún alúðlega og tók aðra heitu hendina
hennar í sínar hendur.
“Leggið þér frá yður hattinn og treyjuna,
góða mín. Og s,vo verðið þér að hvfla yður bráð-
lega á legubekknum í herbergi yðar. Þér eruð
svo þreytulegar,” sagði hún.
Þessi móðurlega blíða var of mikið fyrir
hinar ofreyndu taugar Harríets, hún lagði höf-
uðið á öxl gömlu konunnar og grét hástöfum;
og hún þrýsti sér að henni eins og elskaðri
móður.
Hertogainnan hélt fast utan um hana, og
reyndi með blíðum rómi að hugga hana.
“En hvað þér eruð góðar við mig, sem enga
kröfu get gert til yðar,” sagði Harríet, horf-
andi á göfug andlitið og reyndi að brosa.
“Mér þykir þetta mjög leitt, yðar vegna,
góða barnið mitt,” sagði gamla konan og leit
rannsakandi augum í tárvotu augun. “Viljið
þér ekki segja mér alt eins og er, viðvíkjandi
þessum ógeðslega viðburði?”
“Frú Stewart er ein af vinkonum yðíir, ’ ’
sagði Harriet, sem ekki vildi segja eitt niður-
■í®S3flndi' orð um þá konu, sem hertogainnunni
þótti svo vænt um.
Hún náði margfalf meiri virðingu hjá her-
togainnunni með þessum orðum.
“Þér segið satt,” svaraði hún alúðlega. “En
það þarf ekki að hindra yður frá að segja mér
um staðreyndir þessa máls.”
Harríet gat ekki neitað henni, og sagði
henni frá öllu, sem við höfum áður heyrt.
“Haldið þér, að eg missi hálsmenið mitt?”
spurði hún, þegar hún var búin að segja frá öllu
0g leit óhrædd í augu hertogainnunnar. “Það
er ekki af því að það er svo werðmikið, að mér
er áríðandi að eiga það,” sagði hún, “en af því
það var eign móður minnar, og það er eina
bandið, sem tengir mig við bernsku mína og ef
til vill síðar meir getur hjálpað til að sanna af
hvaða ætt eg er,” sagði hún alláköf.
Gamla konan vissi ekki, hverju hún ætti að
svara. En hún var nú ekki jafn viss um sekt
hennar og áður, sökum hinnar óþvinguðu fram-
komu hennar, og hreinskilnu, bláu augnanna.
“Við verðum að bíða og vita hvað tíminn
Ieiðir í Ijós,” var það eina svar, sem hún gat
^ er sann^ærð um, að frú Stewart
vill ekki halda þessum menjagrip, ef hún héldi
ekki að hann væri með réttu sín eign.”
<<Neb auðvitað ekki!” svaraði Harriet.
En það er alveg eins og hennar, og á hvorugu
meninu eru stafir, sem gætu bent á eigandann.
Eg get því ekki skilið, hvernig hægt verði að
sanna, að það sé mín eign. Mér þykir afar sárt
að missa það; en það versta af öllu er, að allir
halda að eg sé óheiðarleg. ”
Hnn er annað hvort jafn saklaus og lítið
'bam, eð fullkomin Ieikmær,” hugsaði hertoga-
innan, meðan hún leit á hið tárvota andlit
hennar.
“Þér segist hafa haldið á meninu og horft
á það, þegar Helen kom upp til að sækja sjal-
ið,” sagði hún hugsandi.
“Já lafði mín. Og eg lét það í flýti ofan í '
koffortið á sinn stað, áður en eg opnaði dyrnar,
af því eg vildi ekki að hún né neinn annar vissi,
að eg ætti það. ’ ’
“Hvers vegna vilduð þér dylja það?” spurði
hertogainnan og athugaði hana forvitnislega.
“Ein af ástæðunum er sú, að eg var lirædd
u að því yrði stolið frá mér, ef menn kæmist á
snoðir um, að það væri í kofforti mínu. Enn
fremur var eg sannfærð um,” bætti hún við og
roðnaði, en leit þó hiklaust í augu lafðinnar,
“að mönnum fyndist það undarlegt, að fátæk
stúlka hefði jafn verðmikinn grip í eigu sinni.”
“Kom ungfrú Stewart inn í herbergi yð-
ar?”
“Já, en hún kom að eins inn fyrir dymar,
þar sem hún stóð kyr á meðan eg sótti sjalið.”
“Laastuð þér ekki koffortinu, áður en þér
•lukuð upp fyrir henni?”
“Nei, eg lagði að eins lokið niður.”
Hertogainnan horfði hpgsandi fram undan
sér. Þessi unga stúlka var svo hreinskilin og
blátt áfram og svo heiðarleg og sönn, að henni
fanst lítt mögulegt að hún hefðí stolið. Hún
mundi nú líka eftir því, sem Nélson hafði sagt,
að hann væri sannfærður um að Helen hikaði
ekki við að gera rangt til þess að hefna sín.
Var það hugsanlegt, að hún hefði opnað
koffort Harríets, meðan hún var alein í her-
berginu og eftir það áformað að steypa henni í
ógæfu, af einni eða annari ástæðu, sem hún ein
að eins vissi um?
Skyldi hún hafa gert það af því, að hún hafi
komist að því að Nelson elslkaði Harríet, og
hefði stofnað þessa aðferð til að drepa ást hans
með því að flekka mannorð hennar?”
Þessar hugsanir og margar aðrar, flugu
með eldingar hraða í gegn um heila herfcogainn-
unnar. En hún vildi ekki leyfa þeim að fá þar
aðsetur, þær voru svo hræðilegar og gagnstæð-
ar því áliti, sem hún áður ha'fði á Helen. Henni
fanst hún vera orðin svikari gagnvart vinum
sínum með því að hugsa þannig.
En hún fann samt til vonbrigða, bæð' gagn-
vart Helen og móður hennar af því hvernig þær
breyttu við Harríet. Henni fanst þær skorta
'krfotitega miskunnsemi og vægð, með því að
hrekja ungu stúlkuna úr húsinu, þó þær jafnvel
áliti hana seka.
Það hefði verið hrósvert af þeim, ef þær
hefði hjálpað henni til að finna heimili, að
minsta kosti þangað til yfirheyrslan færi fram,
og reynt með blíðu og sanngirni að koma henni
til að iðrast og meðganga.
Hún ákvað að láta Harríet vera hjá sér
eins lengi og mögulegt væri. Hún ætlaði á með-
an að gæta hennar og rannsaka. Og hún var
viss um, að sér tækist að þefckja karaktér henn-
ar. Hún ætlaði líka að útvega henni duglegan
lögmann, og alt skyldi gert til að losa hana við
þá sneypu, sem nú hvíldi yfir henni.
Harríet fékk falilegt herbergi með útsjón til
sjávarins. Það var við hliðina á prívat her-
bergjum la'fðarinnar, og hún leyfði henni að
gera sig gagnlega að mörgu leyti.
En hún vildi ekfci fara út; hún gekk að eins
um lystigarðinn, þar sem hún sjaldan mætti
manneskjum. Ekki vildi hún heldur neyta mat-
ar ásamt fjölsfcyldunni.
Gestgjafar hennar og hún sjálf biðu all æst
eftir yfirheyrsludeginum, og loksins kom hann;
en herfcogainnan og lávarðurinn komu því til
leiðar, að þær persónur fengu að eins að vera
viðstaddar, sem voru að einhverju leyti við
málið riðnar, og þótti Harriet mjög vænt um
það. Hún var lífca alveg róleg, meðan yfir-
eyrslan fór fram, og gaf skýringar sínar hrein-
skilnislega og hiklust, sem vakti þokka réttar-
ins á henni.
“Hálsmenið er mín eign,” sagði hún ákveð-
in, þegar hún var spurð hvers vegna hún krefð-
ist þess. “Einhver annar hefir tekið hálsmen
frú Stewarts. Eg er viss um. að til eru tvö af
sömu tegund, því eg krækti frú Stevarts meni
um hennar háls og tæpum tíu mínútum síðar
hélt eg á mínu meni.”
Þrátt fyrir allar flækjuspurningar hélt hún
fast við 'þessa skoðun.
Þegar hún var spurð um, hvort nokkur
væri lifandi, sem sannað gæti sögu hennar, við-
urkendi hún að það væri einn maður, en neitaði
að segja nafn hans.
Nelson varð næstum örvilnaður, þegar
hann sá hvernig málið hlaut að lenda.
“Dómsúrskurðurinn hlýtur því að verða
sek,” sagði hann mjög sorgbitinn.
“Já, ungfrú Gay,” sagði verjandi hennar.
“Eg get ekki séð, að það verði á annan hátt, á
meðan þér neitið að kalla það eina vitni, sem
getur frelsað yður.”
“Álítiðþér, að það líti svo illa út fyrir
mér?” spurði hún með kvíðasvip. “Eg hefi að
eins sagt sannleikann. ”
“Það getur vel verið, og eg er jafnvel sann-
færður um það. En kringumstæðumar eru á
móti yður. Þér missið hálsmenið og verðið auk
þess dæmdar sekar og látin í fangelsi.
‘ ‘ Það er ómögulegt, að mér verði sýnd slík
rangindi,” svaraði Harriet.
“Góða bamið mitt,” sagði nú hertogainn-
an, sem bar mikla meðaumkun með henni.
“Menn verða að dæma yður eftir sönnunum.
Annars væri það ekki réttlátur dómur. Hvers
vegna viljið þér ekki senda 'boð eftir þeim
manni, sem þér segið að geti sannað sakleysi
yðar? Er nokkuð í yðar liðna lífi í sambandi
við þenan mann, sem þér viijið dylja? Eg bið
yður að treysta mér og segja mér alt, góða
barnið mitt.”
Harríet blóðroðnaði.
“Já,” sagði hún, “það er nokkuð, en ekk-
ert sem er rangt eða ósæmandi. Og það er ein-
göngu vegna'annarar manneskju, að eg vil helzt
þegja yfir því.”
“Nú verðið þér eingöngu að hugsa um
sjálfa yður,” sagði Nelson. “0. Harriet, þér
verðið endilega að segja mér nafn þessarar per-
sónu og leyfa mér að gera boð eftir henni. Þá
getum við fengið yfirheyrslur.ni frestað, ef þér
\T/•___ •• 1 • iV» timbur, fjalviður af öllum
INyjar vorubirgoir tegu„dum. 8e,re.tu, og ai,-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---------------- Limit.d- -
HENRY A.VE, EAST • WINNIPEG
viljið samþykkja að frelsa sjálfa yður.”
“Eruð þér sannfærður um, að eg verði
dæmd sek, ef þetta verður ekki gert?” spurði
hún lögmann sinn.
“ Já, eg held að annars sé eugin von um sýkn-
un yðar,” svaraði hann. “Sannanirnar eru
allar á móti yður.”
“ Segið mér það nú, Harríet,” sgði Nelson
i alúðlegum bænarróm.
“Eg verð líklega neydd til að gera það,”
sagði hún hugsandi.
“Hvererþað?” sagði hann og laut að
benni.
“Morton læknir,” svaraði hún og leit nið-
ur fyrir sig.
‘ * Percy Morton ? ’ ’ spurði hann undrandi.
“ Já.”
“Hvernig getur það verið, að hann viti nokk-
uð um þetta ? Þér hafið víst aldrei fundið hann
fyr en í sumar?”
“Jú, það hefi eg gert.”
Hertogainnan leit nú undrandi á hana, og
í fyrsta skifti fór Nelson að efast um hrein-
skilni hennar, því þau höfðu ávalt komið fram
sem ókunnug.
“Þetta er allundarlegt, ” sagði hertogainn-
a nalvarleg.
Harríet leit á hana brosandi.
“Eg hefi líklega ekki hagað mér sem vera
skyldi,” sagði hún. “En það var afi Mortons,
sem frelsaði mig frá sökkvandi skipinu.”
Bæði Nelson og amma hans horfðu undr-
andi á hana.
“Þér og Morton læknir eruð þá alin upp
saman?” sagði Nelson alldaufur.
“Já.”
“Hvers vegna hafið þér ekki sagt okkur
þetta fyr, barnið mitt?” spurði gamla konan.
“Það hefði hlíft okkur við mörgum kvíðandi
hugsunum. Hvers vegna hafið þér vilt okfcur
sjónir — og frú Stewart líka — með því að lát-
ast vera honum ókunnug, þar eð hann mestan
hluta lífs yðar hefir.verið yður sem bróðir?”
Tár bornu út í augu Harríets, af því hún
heyrði ásakandi raddhreim lafðinnar.
“Af því — eg sé raunar nú, að það var
rangt af mér —eg var hrædd um, að hann yrði
asakaður fyrir að leyfa mér að taka kennara-
stöðu, þar eð honum var auðvelt að ala önn fyr-
ir mér,” viðurkendi hún iðrandi.
“Nú, eg er ekki viss um að eg geti haft
jafn gott álit á honum hér eftir og hingað til,”
sagði lafðin hörkuloga, til að dyíja hve hug-
hægra henni varð við skýringu hennar. Hún
var nú alveg sannfærð um sakleysi Harriets. Og
aðdáun hennar vaknaði við þessa sjálfsfórnar-
framkvæmd, sem unga stúlkan lét í Ijós
“Þér megið ebki ásafca hann,” sagði Har-
ríet átafcanlega. “Því það er eingöngu mér að
kenna. Afi hans sá um mig, á meðan hann lifði,
og að honum látnum annaðist Percy um mig.
En mínir eigin peningar — fimm þúsundin, sem
voru saumaðir inn í beltið er var fest um mitti
mitt — voru allir notaðir til að kosta kenslu
mina; því þeir vildu, að hún yrði sem fullkomn-
ust. En þegar þessari upphæð var eytt, fanst
mér, að eg mætti ekki lengur vera 'honum til
byrði. Eg gat engar kröfur gert til ihans, þó
við værum álin upp sem sysfckini, og þó hann
vildi að eg skoðaði heimili hans sem mitt, og gat
því ebki þegið tilboð hans. Eg sótti um stöð-
una hjá frú Stewart, áður en hann vissi af
áformi mínu, og hann var því mótfallinn, þegar
eg sagði honum það.
Hertogainnan brosti. Hún sfcyldi nú hvers
vegna Harríet vildi ekki vera á heimili Mortons.
“Þegar eg hitti hann í Brighton, sama
kvöldið og ungfrú Stewart varð veik, varð eg
mjög undrandi. Mín fyrsta hugsun var: ‘ * Menn
munu álíta það undarlegt og ósæma honum fyr-
ir það, að hann skuli láta mig vinna fyrir til-
veru minni, þar eð við vorum alin upp saman
og hann hafði nú svo góða stöðu.
“Eg vissi að eg gat engum isagt þetta. Eg
bað hann því innilega að láta þetta vera leynd-
armál, og koma fram gagnvart mér sem ókunn-
ur maður.
“Fyrst vildi hann ekki samþykkja þetta,
og var gramur yfir þessari beiðni minni, en
þegar hann sá að eg var ákveðin í þessu, sagði
hann að eg mætti gera eins og eg vildi. En eg
hefi þessa síðustu tíma iðrast yfir þessu.
“Eg veit, að þetta var ekfci rétt gert af
mér, en eg get sannað, að eg tala sannleika, því
eg ihefi öll bréf Percys í minni geymslu. Þið
skuluð fá að ,sjá þau öll,” sagði hún með töfr-
andi einlægni og blátt áfram, og mjög glöð yfir
því, að Percy og hún hér eftir þurftu ekfci að
dylja fyrir heiminum samband sitt.
“Orð yðar eru nægileg sönnun fyrir mig,
góða barnið mitt,” svaraði hertogainnan og var
mjög hrifin.
/