Lögberg - 06.10.1921, Side 3

LÖGBERG. FTMTUDAGINN, 6. OKTOBER 1921.
Bla t

miiauaiii
■nuMiuBiiBiaiiiBitiiaiiiiBiiiiBuiiawi
^HiBiiuaiiiiaiiiiaiHiiiiHiiiiBiiiiKtiiaiiHiiiHiHiiiiainnii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii^
Sérstök deild í blaðinu
w ^nniniiiiiininiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiniiHiiiBiiinniiiiBnninniinratiiiiffliiniiuiimiiiiauiuiiiniinuiv
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
Professional Cards
^flllllHIIUHIIIIHIIIIHIIIIHIIIIHIIIIHIIIiaillllHIIIIHllllBIIIIBIIIIHIIIHIIIianHIIIIKtlllKIIIIHinni
Töfraduftið.
Morgun einn, er Tommy Deever, var á leið-
inni í skólann, kom hann auga á litla búð, milli
•kjötbúðarinnar og fóðurskálans, sem hann mintist
ekki að hafa séð þar daginn áður- Yfir dyrunum
á þessari nýstárlegu búð, stóð letrað með gullnum
stöfum: “Peter Pepj>er’s Powder’s”. Undar-
legt í meira lagi fanst Tommy það, að svona skríti-
leg búð, skyldi hafa verið sett upp á einni nóttu.
Þarna sá hann búðareigandann Mr. Peter Pepper,
hneigja sig vingjarnlega við gluggann. Hann
var dvergur að vexti, klseddur í gulan og grænan
kufl og kinkaði kolli eitthvað svo góðlátlega, að
Tommy jókst við það áræði. En þegar najr kom,
mátti þó sjá djúpa, alvarlega drætti hér og þar á
andliti þessa skrítna kaupmanns. Tommy hugs-
aði með sér, að Peter Pepper, hlyti að vera víð-
lesinn og hámentaður maður, fyrst hann leit svona
einkennilega út.
Tommy hafði venju fremur verið snemma á
fótum þenna morguninn og lagt af stað í skólann
í fyrra lagi. Hann hafði enn fremur fimm centa
pening í vasanum, og mátti það heita merkis at-
burður líka. Því ekki að fara inn í ibúðina og
athuga hvað um væri að vera! Búðin kafnaði
sannarlega ekki undir nafni, því þar var ekkert
að sjá annað en duftbauka, flesta ýmist græna eða
gula. Þarna var hver hylla upp af annari þétt-
skipuð þessum einkennilega varningi.
“Er þetta brjóstsykur?” spurði Tommy Pet-
er Pepper.
“Nei,” svaraði Peter. “Þetta er dýrmætt
duft, öllu gulli og silfri verðmætara.”
“Til hvers er það notað?”
“Það er notað til þess, að muna og gleyma,
eftir því, sem hver æskir.
“Muna og gleyma,” át Tommy upp eftir
honum, slíkt hafði hann þó aldrei áður heyrt
nefnt.
“ Það er ekki von að þú hafir heyrt getið um
þetta,” sagði Peter, og setti upp spekingssvip.
“En bniðum kemur að því, að almenningur fær
að vita, að hér er um að ræða þann fjársjóð, sem
dýrmætari er öllum gimsteinum- —
“Segðu mér ögn frá þessu töfradufti,” sagði
Tommy í bænarróm.
“Það er ekki mikið um það að segja,” svar-
aði Peter. “Þú verður að reyna það sjálfur,
þá kemur árangurinn í ljós. Sama duftið á ekki
við alt fólk. Dreng, á þínum aldri, mundi eg
ráðleggja, dálítið af því græna og vitund stærri
skerf af hinu gula.”
“Hvað er það dýrt,” spurði Tommy, um leið
og hann seildist ofan í vasann, eftir fimm centa
peningnum. Peter kvaðst skyldi gefa honum
ofurlítið til reynslu af hvorttveggja tegundinni
fyrir fimm cent.
“Hafðu það nú hugfast,” sagði PeteT, “að
vil'jurðu muna eitthvað, skaltu gleypa græna duft-
ið, en hið gula er til þess að gleyma. Taktu við
þessu og farðu svo í skólann.”
Tommy var í sjöunda himni, og ekki var hann
fyr kominn í hvarf við búðina, en að hann tók
upp græna duftið og gleypti það. 1 sömu svipan
þyrptust að honum endurminningar um hina og
þssa bernskuatburði. Nú mundi hann einnig
eftir bréfinu, sem hann var með í vasanum, og
moðir hans hafði beðið hann að fleygja í póst-
kassann. Alla margföldunartöfluna mundi
hann svo greinilega, að hann var viss um að reka
hvergi í þúfurnar Auk þess mundi hann nú upp
á hár, hvernig mörg vandasömustu orðin voru
stöfuð. “Eg held eg hrófli ekki við gleymsku-
duftinu í dag,” sagði Tommy við sjálfan sig,
næsta hróðugur.
“Þegar í skólann kom, rak kennarann í roga-
stanz yfir kunnáttu og minni Tommy’s. Það stóð
alveg á sama um hvað hann var spurður, hvort út
í landafræðina eða stærðfræðina kom, svörin voru
ávalt hárrétt. Tommy þótti svo gaman að því,
að standa sig svo vel í bekknum, að hann ákvað
að lesa af kappi og reyna að verða efstur, þótt
svo kynni að fara að hann hefði ekki efni á að
kaupa meira af minnisduftinu fyrst um sinn.
I miðdagsverðartímanum hugsaði Tommy með
sér, að gaman væri nú að reyna gula duftið og vita
hver áhrif það hefði. Tæpast gæti annað af því
hlotrst, en að hann gleymdi öllu, sem hann vissi
um morguninn. ^ Svo gleypti hann duftið í snatri.
Undir eins fór hann að gleyma, en sem betur
fór, gleymdi hann helzt því, sem gleymast mátti.
Hann mundi t. d. hvorki eftir því, hve illa
honum gazt að einum skólasveinanna, er Buddy
nefndist, nú heilzaði hann honum eins og bezta
vini. Hann gleymdi því einnig að verða ólundar-
legur, þegar skólabjallan hringdi og frítíminn var
á enda.-------
Þegar þessi merkisdagur var úti, og Tommy
lagði af stað heim, hugsaði hann með sér, að nú
skyldi hann þó sannarlega koma í búðina hjá Peter
Pepper, og segja hounm frá því, er fyrir hafði
borið um daginn. En viti menn, búðin var horf-
in. . “Peter, Peter,” kallaði Tommy af öllu
magni raddar sinnar, en svarið, sem hann fékk, var
þetta: “Tommy, Tommy, Tommy, þú ert
að verða of seinn í skólann.”
Eg er rett að koma heim,” svaraði Tommy.
“Nei, þig er að dreyma, Tommy minn,” sagði
móðir hans og laut yfir rúmið. —
Tommy flýtti sér í fötin sem mest mátti verða.
“Eg ætla að vita hvort eg get ekki munað og
gleymt, án töfradufts,” sagði hann brosandi við
móður sína.
“ Hvað ertu að fara með barn,” spurði móðir
nans. “ Það skal eg segja þér meðan eg er að
borða — Svo sagði hann henni alla söguna.
Eg held þú getir komist af án duftsins,
niHiHnnKiiii
UMIIIIIHIIIIHIIIHIIIiaillHIIIIKIIHIIIHIIlHIIIIBHHlliaiUHiniBlliaillHIIIHl
Tommy minn,” sagði mamma hans, “ef þú að eins
verður viljafastur og ástundunarsamur piltur-”
Grenitréð •
Á einum stað í skóginum, þar sem áin steypti
sér fram af berginu, stóð grenitré mikið, sem var
hundrað fet á hæð og rétt hjá því stóðu tvö önnur
tré, — furutré, sem var ekki nærri eins stórt og
annað rauð-furu tré, sem var langminst.
Grenitréð var heldur en ekki upp með sér
og leit með drambsfullri fyrirlitningu niður til
liinna trjánna og mælti:
“Mikið dæmalaust hlýt eg að vera tilkomu-
mikil, þar sem eg stend svo hátignarleg og til-
komumikil og í vetur þegar skógarhöggsmennim-
ir koma, þá verð eg höggvin niður, síðan dregin
niður á árbakkann og þegar lejrsir í vor verður
mér steypt í ána, og svo ferðast eg eftir henni
ofan allar flúðirnar og fossana til mylnunnar, þar
sem sögin sker mig sundur. Og svo verð eg ein-
hverntívaa látin í fallegt hús. Það er gaman að
\æra svona mikils metin! ’ ’
“Þetta er ekki mikið kæra grenitré,” sagði
grá-furan, fjöldi af frændum mínum hjálpuðu til
þess að vinna stríðið!”
“Ha, ha, ha!” gall í öllum hinum trjánum.
“Hvenær hefir það heyrst að gráfura hafi farið í
stríð.”
Gráfuran var ekkert spéhrædd, og var því al-
veg sama þó hin trén hlæju að sér. Því hún vissi
að mörg hundruð af gráfurutrjám höfðu verið
höggvdn niður í Canada, til þess að byggja úr
flugdreka banda hernum á Bretlandi, og það er
það sem gráfuran meinti, þegar hún sagði, að hún
hefði tekið sinn part í stríðinu.
“ Og” hélt gráfuran áfram. “Þó eg sé ekki
eins stór og þú, þá er eg samt alveg eins þýðingar
mikil.” og hún hristi lim sitt íbyggin og ánægð.
Litla rauð-furan hafði hlýtt þegjandi á sam-
ræðuna og var hrygg, sökum þess, að henni gat
ekki dottið í hug, að hvaða gagni hún gæti orðið
og með hljóðu andvarpi, lét hún vindblæinn sveigja
lim sitt fram og aftur. En þegar greinarnar
hreifðust, duttu hnotur af þeim og ofan á jörðina.
Svo var það fagran haustdag, að viðarhöggs
mennirnir komu í þann part af skóginum, sem
trén stóðu í og mæltu:
“Þetta miikla grenitré er gott til eldiviðar og
sökum þess að nú er farið að verða kalt
í veðrinu, þá er líklega bezt að höggva það niður
strax.” Og þeir byrjuðu að liöggva niður tréð.
Á meðan að viðarhöggsmennirnir voru að
liöggva niður grenitréð, fóru börn þeirra að leika
sér í skóginum og komu þar að. sem litla rauð-
furan var- Þar settust þau niður og léku sér
við rauðleitu sívalningana, sem fallið höfðu af
greinum trjánna, og þegar feður þeirra komu
kallaði Jón upip og sagði: “Sko hvað eg hefi
fundið og hélt á lofti strýtumynduðu hulstri.
“Verður það þó ekki gama að leika sér að þessu.”
Og öll börnin þyrptust að rauð-furutrénu litla og
týndu upp þessi hulstur og fóru með þau í vösum
sínum heim, til þess að géta leikið sér að þeim á
gólfinu fyrir framan eldstæðið, þar sem grenitréð
var að brenna.
Ef þú hefðir verið á gangi í vissum parti af
skóginum vetrardag einn, og skilið hvað trén voru
að segja, þá hefðirðu heyrt grá-furuna segja:
Vertu sæl, rauð-fura litla, nú á að höggva mig
niður og í vor flýt eg ofan ána, unz eg kem til
mylnunnar, þar sem eg verð söguð sundur og not-
uð til þess að byggja úr loftför handa Canada
flugliðinu. Vinur okkar grenitréð, hefir hjálpað
til að halda skógarhöggsmanninum hlýnjm og fjöl-
skyldu hans, en þú verður að vera hér og fram-
leiða þessi fallegu hulstur handa börnunum að
leika sér að.”
Þegar grá-furan féll til jarðar, stundi litla
rauð-furan við og mælti. “Eftir alt, er eg þó
til einhvers nýt — að gleðja blessuð börnin,” og
það heldur hún áfram að gera, því ár frá ári fara
börnin frá stærstu borginni í Canada út í skóg
til þess, að leita að þessum strýtumynduðu hylkj-
um, og þegar þau koma á vissan stað í skóginum,
jiá finna þau nóg af þeim í kringum rauð-furutréð
litla, sem þau tína og hafa heim með sér.
Vinna, dauði og veikindi.
Eftirfylgjandi munnmælasaga, lifir á vörum
Indíána í Suður-Afríku:
Guð skapaði mennina í fyrstu, svo þeir þurftu
ekki að vinna, þeir þurftu heldur ekki á húsum
fötum eða mat að halda, og lifðu þar til þeir voru
hundrað ára gamlir og veikindi voru óþekt á
meðal þeirra.
Þegar guð eftir nokkum tíma fór að forvitn-
ast um, hvernig að mönnunum liði, þá sá hann
að í staðinn fyrir ánægju, rí'kti ófriður á milli
þeirra og að hver þeirra hugsaði mest um sjálfan
sig, svo ánægjan, sem átti að vera í lífi þeirra
var orðin að óvild.
Svo guð hugsaði með sér, þetta er af því að
mennirnir eru fjarri hver öðram — búa of mikið
út af fyrir sig.” Og til þess að breyta þessu,
lét guð þá ekki lengur lifa í iðjuleysi, heldur
breytti svo til að þeir urðu að vinna, til þess að
svelta ekki, byggja hús, til þess að frjósa ekki og
plægja og sá, til þess að framleiða brauð.
Vinnan tengir þá saman, hugsaði guð.
Þeir geta ekki smíðað verkfæri, sagað og
heflað við, bygt hús, plægt og ræktað jörðina,
spunnið og ofið og saumað föt, hver út áf fyrir
sig.
Það kemur þeim í skilning um, að því betur
sem þeir vinna saman, því meiri verður arðurinn
af vinnu þeirra, lífskjör þeirra betri og það teng-
ir þá saman.
Tíminn leið, og guð kom aftur til að sjá
hvernig mönnunum liði — hvort þeir væru nú á-
nægðir-
En hann komst að raun um, að samkomulag-
ið var verra en nokkru sinni áður. Þeir unnu
að vísu saman (af því að þeir gátu ekki annað)
samt ekki í einingu. Þeir höfðu skift sér í
smáflokka og hver flokkurinn reyndi að ná
vinnunni frá hinum, og þeir voru hver öðrum til
tafan og eyddu þannig tíma og kröftum í stríði
hver við annan, svo þeim leið sanarlega illa.
Þegar guð sá að þessi tilraun hans mishepn-
aðist, skipaði hann svo fyrir, að maðurinn skyldi
ekki vita um sína dauðastund — heldur gæti hana
borið að á hverri stundu.
Þegar þeir vita að dauðastund þeirra getur
borið að á hverri stundu, hugsaði guð, þá hætta
þeir að sækjast eftir veraldlegium hagnaði, sem
varir svo stutta stund, og kastar skugga á lífdag-
ana, sem þeim eru gefnir hér á jörðunni.”
En það fór alt öðruvísi. Þegar guð kom á
ný til þess að líta eftir lífi mannanna, sá hann
ao það var eins ljótt og áður. ^
Þeir sem sterkastir voru gjörðu sér mat úr
því, að dauðastundin var óákveðin. Þeir yfir-
unnu þá sem voru minni máttar, drápu suma
en gjörðu aðra sér undirgefna og hótuðu enn
öðrum dauða. Þannig var það, að þeir sem
sterkastir voru hættu að vinna og þeirra afkom-
ecdur, og urðu svo dauðleiðir á iðjuleysi, en
þeir veikari urðu stundum að vinna meira, en
kraftar þeirra leyfðu, því þeim vanst ékki tími
til hvíldar. Báðir þessir flokkar hræddust og
hötuðu hvorn annan og líf mannanna varð enn ó-
lukkulegra.
Þegar guð sá, hveraig mennirnir misbrúk
uðu lífið, réði hann við sig að senda sóttir og
veikindi á meðal mannanna til þess að reyna að
láta þá sjá að sér. Guð hugsaði að þegar sóttir
og allkonar veikindi vofðu yfir höfðum manna,
að þá mundi þeim skiljast að þeir heilbrigðu
ættu að hafa meðlíðan með þeim sem veikir eru
og hjálpa þeim. Svo sjálfum jæim vrði hjálpað
þegar veikindi legðu þá í rúmið- Og guð fór
aftur í burt frá mannheimum, en þegar hann kom
aftur til að sjá hvaða áhrif að veikindin hefðu
liaft á þá, sá hann að þeir voru ver farnir en þeir
höfðu no’kkru sinni úður verið.
Veikindin sem í guðs augum hafði átt að
draga menn saman, höfðu sundrað þeim. Menn-
irnir sem voru nógu sterkir til að neyða aðra að
vinna fyrir sig, neyddu þá líka til þess að annast
aðra í veikindum þeirra. og þeir sem urðu að
vinna fyrir aðra og annast þá í veikindum þeirra,
voru svo þrevttir, að þeir höfðu hvorki tíma né
þrek til að annast um félaga sína, sem veikir
voru, svo þeir voru látnir eiga sig.
Til þess að þeir, sem ríkir voru og sterkir
ekki þyrftu að vera ónáðaðir, með því að horfa
upp á lítilmagnana veiku, voru þeim bygð hús sér
þar sem þeir gátu liðið og dáið langt í burt frá
umhyggju þeirra sem hefðu getað glatt þá, undir
umsjón ókunnugs og óskylds fólks, sem ekki hafði
neina meðlíðun með þeim — miklu femur fyrir-*
litning. Svo sagði fólkið að margt af þessum
veikindum væri smittandi og af hræðslu við að
fá veikina, þá hélt það sig ekki einasta í burtu
frá þeim, sem veikir voru, heldur forðaðist líka
þá sem stunduðu þá. Þá sagði guð við sjálfan
sigfÞetta dugir ekki til þess að kenna mönnun-
um í hverju ánægju þeirra er að finna, en látum
þá harmkvælin keima þeim það. Og guð lét
mennina sjálfráða upp frá því.
0g mennirair lifðu lengi, þangað til þeir
skildu að þeir ættu allir og gætu verið ánægðir.
•
Það er að eins nú í síðustu tíð, að nokkrir
á meðal þeirra hafa farið að skilja, að vinnan
ætti ekki að vera fráfælandi fyrir part af mann-
fólkinu, en eins og galeiðu-þrældómur fyrir aðra,
heldur ánægjulegur lífsstarfi sem knýtti saman
alla menn. Þeir eru farnir að skilja að með
dauðann framundan hverjum einum af oss, að
hið eina skynsamlega lífsstarf vort er að eyða
árunum, mánuðunum, míniitunum, sem oss er út-
hlutað — í eining og kærleika.
Þeir eru farair að skilja, að veikindi eiga
aldeilis ekki að skilja oss, heldur ættu þau að
vera meðal til kærleiks samibands á milli mann-
anna.
Dr. B. Gerzabek
§• 9í f5á. EnKlandi. L. R. C P. frá London. M R. C. oj?
R: C. S. fra Mamtóba. Fyrverandi aðstoðarlæknir við
hosoital í Vínarflborsr. Prasr osr Berlín osr fleiri hosDÍtöl.
Skrifstofa á eisrin hosnital 415—417 Prichard Ave..
Winnmesr. Sknfstofutími frá 9-12 f. h. og 3-6 og 7-9 e. h.
Dr. B. Gerzabek eisrið hosDÍtal 415—417 Prichard Ave.
Stundun ok lækninsr valdra sjúklinsra. sem Ib.iást af brjóst-
vleiki, ihjartabilun. imasrasjúkdómum, innýflaveiki. kvensjúk-
dómum. karlmannasjúkdómum, tausraveiklun.
DR.B J.BRANDSON
701 Iiindsay Building
Phone A 7067
Office tímar: 2—3
Helmill: 776 Victor St.
Phone: A 7122
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
701 Undsay Bniiding
Office Phone: 7067
Offfice ttmar: 2- — 3
HelmUi: 764 Victor St.
Telephone: A 7586
Winnipeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofíice: A 7067.
Viðtatotími: 11—12 og 4.—6.30
10 Thelmn Apts., llome Street.
Phone: Sheb. 5839.
WINNIPBO, MAN.
Dr. J. 0. FOSS,
íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Buiidíng
COR. P0*T/\CI AVE. & EDM0fiT0|t ST.
Stund.r eingongu augna. eyina. ne(
eg kverke ajúkdóme. — Er að hitte
frAkl. 10-12 f. h. eg 2— 5 e. h.—
Talsimi: A 3521. Heimili: 627
MK:Mtllan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
401 Boyd Bulidlng
Cor. Portage Ave. og Rdmonton
Stundar eéretaklaga berklaaýkl
og aBra lungnaajúkdúma. Br atl
finna & akrlfetofunni kL 11—
11 f.m. og kl. 2—4 c.na Skrif-
stofu tals. A 3521. Heimlli 46
Alloway Ave. Talelmi: Shar-
brook IIIS
DR. tL J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
ViiStalstími 2—4 og 7—8 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2758
Fyrst efitir að þau giftu sig, var samkomulag
ið ágætt og Jífið 'sólríkt og bjart.
Svo fór þeim að sýnast sitt hvoru, og síðast
gátu þau aldrei sézt nema að beita ónotnm hvort
við annað.
Það eru sum hjón, sem lítið gera annað en
að jagast, rífast og mótmæla hvort öðru út af
smámunum. Þanuig var ástatt fyrir Mr. og Mrs.
Fuss.
Kveld eitt, á meðan á máltíð stóð, tóiku þau að
jagast út úr verði á gólfdúkum, og harðnaði sú
samræða æ meir eftir því sem lengra leið 4 mál-
tíðina. Og þegar að því kom að borða eftirmat
inn, voru þau orði svo æst, að þau gátu ekki litið
hvort annað réttu auga. Þegar svo var komið
varð konunni það á að taka fram í fyrir sjálfri sér
og spyrja í ásakandi málrómi:
“Ekki veit eg, Páll, hvað kæmi fyrir, ef þú
yrðir mér sammála í einhverju máli.”
Mr. Fuss leit á konu sína, varp öndinni mæðu-
lega og mælti:
“Eg færi með vitleysu, eg færi með vit-
leysu. ’ ’
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. ag Donald Street
Talsfmt:. A 8889
J. Johnson & Co.
Kla'ðskurSannaður fyrir
Konur og Karla
Margrra ftra reynsla
482 H Main Street
Rialto Block Tel. A 8484
WINNTPEG
Giftinga og , ,,
Jarðarfara-
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RING 3
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
fslenzklr lögfræílníar
Skrifstofa Roora 811 McArthur
Buildiry?, Portaga Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A 6849 og 6840
W. J. IjINDAI. & co.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stef&nsson.
IJjgfrseðingar
1207 Union Trust Bldg. Winnipeg
I>á er einnig aC finna & eftirfylgj-
andi timum og stöCum:
Lundar — & hverjum miCvikudegL
Riverton—Fyrsta og þriCJa
þriCJudag hvers mánaCar
Gii vll—Fyrsta og þriCJa miC-
vikudag hvers mánaCar
1365
Arni Anderson,
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifstofa: 801 Electric Rail-
way Chambers.
Telephone A 2197
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
639 Notre Dame
Avenue
Vér leggjum sérstaka áherzlu & aC
selja meCöl eftir forskriftum lækna.
Hln beztu lyf, sem haegt er aC fá,
eru notuC elngöngu. Pegar þér komiC
meC forskriftina til vör, meglC þér
vera vlss um f& rétt þaC sem læknir-
lnn tekur til.
COLiOLiEUGH & CO
Notre Dame Ave. og Sberbrooke 8C
Phonee N 7659—7650
Glftlngalyfisbréf seld
A. S. Bardal
84S SHerbrooke 8t.
Selur llkkistur og annut um útfarír.
AUur útbúnaSur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann alakonar minniavarSa
og legsteina.
Skrlfst. talsiml N 60O8
Helmllis talsimi N 6607
Vér geymum reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sam-
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
vcric. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAÐUh
IlelmUls-TuU.: St John 184«
Skrífstofu-Tals.: Main 7978
Tekur lögtakl bæCl húsalelguakuldir.
veCskuldir, vlxlaskuldir. AfgreiClr alt
sem aC lögum lýtur.
Kkrlfstofa. 955 Ms.<n Street
ROBINSON’S BLÖMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Gift-
ingar og háij|íða.blóm sértakleg*.
Útfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og frr
á visaum tíma. —íslenzka töluð 1
búðinni.
Mrs. Rovarzos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
Verzla meC tasteignir. Sjá ui—
leigu á húsum. Ánneat Un o_
elasðbyrgSir o. fl.
808 París BHÍldtng
Pbones A 6S49—A 63»«