Lögberg - 03.11.1921, Blaðsíða 2

JK* 2
LOGBER0, fimtudaginn,
3. NÓVEMBER 1921
Ræða
Flutt á skemtifundi í Jóns Bjarna-
sonar skóla 21. okt., af
Iíichard Beck.
ríku heim>rá úr brjósti mér eða það í'an; gjarnt, ac oorga naut og
Kæru landar!
Eg verð eflaust aldrei svo gam-
all, að eg minnist eigi þeirrar
stundar, þá er ættjörðin mín
kæra hvarf sjónum mínum, er eg
yfirgaf hana fyrsta sinn nú í
sumar. pað var að kvöldi dags.
Sólin var sígin í ægi/ Skugg-
arnir lengdust óðum og húmið
færðist yfir. Loícs grúfði nótt-
in níðdimm og þögul yfir sænum,
en á bláhveli himinsins bliíkuðu
stjörnurnar fagrar og skærar og
beindu hugum manna ofar dags-
stritinu til himinsins — í áttina
til ljóssins og friðarins.
Ekkert rauf þögnina nema vind-
urinn, sem hvein í siglutrjánum,
og öldurnar, sem stigu dans sinn
lipran og léttan, við hliðar skips-
in.s.
í vindhvininum og byglgjuniðn-
um var sem síðasta kveðja ætt-
jarðarinnar ómaði mér. pað var
“Islands lag”, sem þar hljómaði
mér í eyrum.
Eg stóð einn á þiljum uppi og
starði út í náttmyrkrið, þangað
sem landið hafði síðast horfið
augum mínum. Niðimt var
umhverfis mig, og mér fanst
myrkur færast yfir sál mína. Höf-
ug blýþung — einstæðings- og
saknaðartilíinning greip mig.
Næturkuldinn varð enn naprari;
hann læsti .sig um allar taugar og
nísti hjartað í brjósti mér. Mér
fanst sem viðkvæmustu strengir
hjarta míns væru að slitr.a. pað
var sár og viðkvæm stund. Skiln-
svalað henni. Svo margs er að
minnast og sakna, að hugurinn
dvelur löngum heima á Fróni.
Hér er að sönnu miklu meira fyr-
ir augað að ýmsu tagi en heima;
hér er stórum meiri mannvirki að
sjá. Alt starfslíf er fjörugra
og fjölbreyttara. Líf.sþægindin
eru miklu meiri og hverskonar
skemtanir fleiri; en jafnframt ys
og þys, hringiður og hraði, sem
samfara er stórborgarlífinu. Eg
sakna friðsældarinnar og kyrðar-
innar heima, og eg sakna hinnar
íjölbreyttu nátturufegurðar, sem
þar getur að líta víðast hvar, og
henni er viðbrugðið. par “býr
! Hgn á tindum, traust í björgum,
! fegurð í fjallsölum, en í fossum
! afl,” eins og Bjarni Thorarensen
| skáld kemst að orði, og er ættjörð
! vorri þar vel lýst.
Og eg sé hana í anda, Fjallkon-
! una fagra og tignarlega, þar sem
! hún situr á veldisstól sínum út í
I blátærum reginsænum, en öldurn-
; ar falla að fótum hennar eins og
i hirðmeyjar, sem votta drotningu
1 sinni lotning með hneiging og kné-
falli. — Hún birtist mér í blóm-
I ofnum sumarskrúðanum, er verm-
1 and sólin baðar hana í gullnum
geislum. Og eg lít hana einnig,
í svanhvítum, kristalstærum vetr-
arhjúpnum, leiftra í æfintýra
bjarma tunglskinsins, en norður-
| ljósin leggja henni glæstan dýrð-
j arkrans að enni. Hvorttveggja
; skrúðinn sæmir henni vel. Hún
ber tignarmót drotningarinnar,
| enda hefir hún löngum verið
j sæmd því nafni. —
Já, ísland er sannarlega fagurt
og stórfenglegt — undraland frá
náttúrufræðislegu sjónarmiði. par
svín fullu verði, e-f flutt eru að
austan, en telja sig í engrl sku’ I
fyrir mannfúlkið, þaðan hef-
ir komn' ? Hafi nokkuð vcrið í
íslenzku landnemana spunnið, þá
er hingu'flutningu þeirra grófti
þessu > di, en ta > ættjörð'nní, og
og þá or þetta lar.d siðferð’slega
skyld; /t til að jaf.r. reiknmgana
í einhverri mynt. Lúkni”. >.u.> i
verðum vór að taVa að oss Vestur-
íslen.I > gar, með því að halda
frændrækninpi v’ð í lengst'.. lög,
vera “gamla landinu” hliðholi'r.
þeirra kunnus.t er Heimskringla,
sem þýdd hefir verið á ýms tungu-
mái erlend. Hafa öll þau rit
mikið sagnfræðilegt og menning-
arlegt gildi og málfegurð þeirra
er viðbrugðið. Vilji maður nema
fagurt íslenzkt mál, þá er að setj-
ast að fótum fornrithöfunda vorra,
svo sem Snorra Sturlusonar og
hans líka. par er hezta fræðsl-
una að fá í þeim efnum.
Sameiginlega má segja það um
þessar fornbókmentir vorar, að
þær hafa varpað glæstum frægð-
arljóma yfir ættland vort, og eru
aðarstundirnar eru altaf sárar og 'Ketur að líta hinar stærstu and-
beizkjublandnar, og því sárari sem
fleira og hjartfólgnara er við að
skilja. Á slíkum augnablikum
koma horfnar hugmyndir upp í
huganum. Endurminningar lið-
inna daga losna þá úr læðdng og
stæður — eldfjallið gjósandi og
jökulinn helkalda; hin tvö mestu
stórveldi náttúrunnar, eldinn og
ísinn, í allri «inni hrikadý|ð. par
« X U U-: „
þegar frrri gefst. oc’ leita*st vi^ a? taldar sígdldar — ódauð'legar —
koma ajjdlegri vöm þess í ha'rra af vísindamönnum.
verð á heimsmarkaðinum.” petta eitt ætti að vera ykkur,
petta er vel mælt og viturlega,! vestur-íislenzku æskumiönnunum,
óg vingjarnlega í garð vorn Aust- ærin hvöt til þess að vilja kynn-
ur-lslendinga. Hér erum' al- j ast þessum bókmentafjársjóðum
vörumál að ræða, en éigi hégóma. — svala þekkingarþorsta ykkar
í.sland má sannarlega ekki við því j með því að teyga drjúgum af þess-
að miss-a þriðjung sona sinna og ! um lindum. pað ætti jafnframt
dætra að fullu og ölílu. — pað í að vera ykkur sterk hvöt til þess
væri alt of mikil blóðtaka fyrir ! að'halda dauðaha.ldi'í móðurmálið
vora fámennu og fátæku ættþjóð. ! ykkar — í.slenzkuna — feðra- og
Menningarsamband verður að | mæðraarfinn dýrmæta. Hvöt til
haldast við milli íslendinga aust-! þess að láta ykkur ekki vaxa í
an hpfs og vestan. En til þess i augum, að leggja dálítið erfiði á
&ð halda við slíku — lifandi sam-; ykkur til að nema hana að gagni.
bandi við ísland og islenzka ! Ykkur mun aldrei yðra þess, ef
jnenning, verðið þið fyrst og | þið gerið það. “Stórt er bezt að
írem.st, hinir ungu uppváxandi 1 vinna,” segir Björstjene Björn-
landar mínir hér vestra, að glata | son, hinn norski skáldjöfur, á
eigi móðurmálinu ykkar, ómþýða ! einum stað, og það ætti að vera
og fagra — íslenzkunni. Og kjörorð alls vakandi og fram-
það er ykkur einnig afar mikið gjarns æskulýðs. — peir, sem láta
menningarskilyrði. Meðan þið sér alt vaxa í augum, komast
týnið eigi niður íslenzkunni, hafið sjaldan Iangt áleiðis á sigurbraut
þið lykilinn að, þeim f jársjóðum, þroskans og framfaranna, en hinna
er geyma eitthvert skírasta and- sem með einbeittum vilja og ör-
ans gull, sem völ er á; þið getið ' uggri sigurvon sækja fram, —
ausið af þeim uppsprettum þekk- þeirra bíða ríkuleg laun. Svo
ingar og lífsspeki, að leit er á er einnig, þá um þetta er að ræða.
öðrum slíkum. Eg á þar við ®g hefi bent á, hvílíkur andlegur
fornbókmentirnar íslenzku: Edd- gróði ykkur mætti að því verða
urnar, íslendingasögurnar og nð kynnast fornbókmentum vorum.
sagnritin. Allar þessar greinir í En einnig yki það menningarauð
bókmentanna fornu hafa afar-! ykkar, að komast jafnframt í
mikið menninarlegt gilidi, bæði i kynni við nýí.slenzkar bókmentir,
getur að líta heiðbjartar, sólríkar j listgildi og lífsgildi. * sem eigi eru taldar standa að baki
sumarnætur og húmþungt drauga-; Eddufræðin og frásagnir fræða óókmentum annara þjóða.
svífa fram fyrir hug|-kptssjónir skamdegi. Og það er eigi ! oss um lífsskoðanir og siðferðis- “Gildi hverrar þjóðar er komið
vorar, eins og skuggamyndir á að furða, þó að atgjörfi þeirrar j hugsjónir forfeðra vorra — siðu undir gildi einsfcaklings hennar,”
tjaldi. __ þjóðar, sem á við slík lífskjör að ; þeirra og venjur, hugsunarhátt befir einn af djúpvitrustu spek-
þeirra og menningarþroska. pau ingum heimsins sagt, og þau sann-
eru skuggsjá alls þessa. Auk indi verða aldrei of kröftuglega
þessa hafa þatí djúpsetta lífsspeki brend inn í hugi manna. Og eg
að geyma, svo sem “Völuspá,” ! veit, að ykkur, tilheyrendur mínir,
sem talin er merkust þeiirra allra. eldri sem yngri, langar til að
Svo fór mér að þessU sinni. Eg ; búa ~ hefir slíka fjölbreytni fyr-
mintist hinna mörgu gleðistunda, ir au?um verði ofið ýmsum
sem eg hafði lifað heima á Fróni | Þáttum. °£ margur kynlegur
í berrsku minni og æsku ; eg mint- kv>sturinn spretti þar upp. Sú
ist vinanna mörgu lifandi og lát- hefir e>nnig raunin á orðið. Marg-
inna, — ættingjanna __________ æsku- ur fa£ur °? fiirðulegur stofn, sem | “f því (kvæði) birtist trú á sigur auka sem mest þið getið, gildi
heimili.s.ins og ættstöðvanna, sem ÍM)ril'' befir fögur blóm og ávexti, j réttlætisins, að spilt líferni hafi í binnar kanadisku (þjóðar, verða
svo margar minningar eru festar j befir vaxið" upp í ska|ti ættjarðar j för með sér tortíming, en “dygg- sem nýtastir og beztir borgarar
við. Eg fann að eg var tengdur vorrar- Margur frjóangi, sem var dróttir” beri úr býtum sælu bennar. Og það er sjálfsagt, og
ilandinu og þjóðinni, sem eg nú j orðið hefir að blómlegum og lima-
var að skilja við, heilögum hjart-; ríkum hlyn- Náttúra. og Iands-
ans böndum. Og einhver æðri! lag íslands hefir áreiðanlega^igi
rödd hvíslaði í hjarta mér: Sýndu ! að eiras Yeg-urðargildi í sér fólgið,
hvar sem þú ferð, að þú sért sann- heldur einnig þroskagildi fyrir
ur sonur Fjallkonunnar, móður hina íslenzku þjóð; það mótar
þinnar; sýndu jafnan, að þú mun- í hana skapar bæði andlega og
ir hana og gleymdu aldrei, að 1;kamlega. Og sú skoðun er
skylda þín er að verða henni til j meira °í> meira að ryðja sér til
sæmdar, í hvaða landi sem þú rú«s> að >að eru ^ndin, sem skapa
dvelur og á hvaða sviði sem þú ! þjómrnar, að meira eða minna
starfar.” ! íeyti. Skáldin eru oft fundvís á
um allan aldur,” segir Sigurður siðferðislega alveg réttmætt;
Guðmund.sson skólastjóri í bók- i skyldurnar við hana eiga að sitja
mentasögu sinni. — pá eru “Háva- > fyrirrúmi fyrir ödlu öðru. En
irál” eigi síður þrungin Hfspeki j trú> ekki öðru en þið getið orð-
og siðfræði. par eru sígildar ið jafngóðir borgarar hér vestra,
sannar kenningar, svo sem: þótt þið haldið lifandi menningar
Eg hneigði höfuð mitt og
hlýddi hugfanginn á þessa rödd í
brjó^ti mér, og á þeirri stundu hét
eg ættjörð minni
trygðum. Eg tók
Hannesi Hafstein, skáldinu fram
gjarna og frjálshuga, þar sem
hann segir:
“Ef verð eg að manni, og viti
« það sá,
sem vald hefir tíða og þjóða,
sannleikann. Viturleg og sönn
munu orð Steingríms Thorsteins-
sonar um ættland vort, er hann
æfilöngum | segir *
undir með i “Pað agar os.s strangt með sín ís-
“Byrði betra berrat maðr brautu
at, en sé mannvit mikit.” — Að
þekkingin og vizkan verði hald-
bezta og drýgsta veganestið á
iífsleiðinni. Eða þessi orð:
sambandi við ættstöðvarnar og
átthagana .heima. Mér virðist,
að það ætti fremur að verða ykkur
andleg þroskun að ýmsu leyti, að
það ætti að víkka sjóndeildarhring
köldu él,
“Glaðr og reifr skyli gumna hverr 1 ykkar ?era ykkur en starfshæf-
unz sinn bíðr bana;” reynsla ari- Hins vegar er eg þess full-
manna sýnir .stöðugt, að þetta er viss> aó ef >ið varpið frá ykkur
rétt. Hin sanna lífsgleði yngir ístenzkunni og rífið upp með rót-
ménn — gerir sorgir og and- um Það> sem íslenzkt er í fari
streymi lífsins léttbærara. ykkar, þá muni fleira fara með.
Svona mætti lengi halda áfram pað mun, rýra maung>idi ykkar.
en ásamt til blíðu, það meinar alt; nð nefna spakmælin og kjarnyrð- yiðhald islenzks þjóðerniis hér í
vel.” 1 ir> > bér er um svo auðugan garð aifu er Þv> > mínum augum-gagn-
Frostin og byljirnir skapa kjark aó gresja í þeim efnum. — ie?t báðum málsiaðilum, Kanada
og karlmensku, þrek og þor. —* pá eru íalendingasögurnar. pær íslandi; og samvinna íslend-
Um andlegu áhrifin farast Hall- j lýsa 1 ííi feðra vorra og sjálfum inga austan hafs og vestan á að
að eitthvað eg megni, sem lið má i dori Helgasyni svofeld orð, í kvæði Þeim á Böguöldinni, fyrstu öld vera framtiðarstefnan í þjóðernis-
þér ljá, fii st- G. Stephánssonar Kletta- j pjóðveldis þeirra — gullöldinni malinu- •"
Að endingu vil eg svo minna á
þótt lítið eg háfi að bjóða.
pá legg eg að föngum, mitt líf við
þitt mál,
hvern ljóðstaf, hvern blóðdropa,
hjarta og sál.”
Og þá er til þess var mælst, að
eg segði nokkur orð um ísland og
íslenzk þjóðernismál hér í kvöld,
minni3t eg þess heits, sem eg hafði
unnið ættjörð minni á skilnaðar-
stundinni og mér fanst eg vera
knúður.til þess að verða við áður
greindum tilmælum, annars væri
eg að rjúfa heit mitt. pess vegna
stend eg nú I þessum sporum. Eg
er því miður eigi þeim vanda vax-
inn sem skyldi. En eg óska
þess af alhug, að eg mætti leysa
isvo hlutverk mitt af hendi, að
ykkur tilheyrendum mínum gæti1
orðið af því einhver ánægja og
andlegur gróði, og ættlandi mínu
eigi vansæmd eða óhagur. Og
eg hefi þá bjargföstp trú, að hvert
það frækorn, sem sáð er af ein-
lægum hug í þarfir fagurrar og
göfugrar hugsjónar, beri fyr eða
síðar ávöxt. — —■ —
“Enginn veit hvað átfhefir fyr
en mist hefir,” segir gamall ís-
lenzkur málsháttur, og reynslan
f jallakóngs:
“par sem fyrsta Ijósið ljómar,
lyftist brjóstið, tárið skín;
þar fá hugans helgidómar
heildarblæ á gullin sin;
pað, isem andans orku hvetur,
oftast verður þangað sótt;
enginn kvistur grænkað getur,
gefi ei rótin sprettuþrótt.”
ísland hefir ætíð látið þann
sprettuþrótt — þá vaxtarorku í té.
Og víst mun um það„ að sá hluti
atgjörfis vors og þroska — and-
legs og líkamlegs, — sem ætt-
jörðin leggur oss í barm, mun
lengi geymast hjá sonum hennar
og dætrum, enda þólt þau hafi
tekið sér bó>lfestu annars staðar.
pjóðareinkennin /munu ganga í
ættir lið eftir lið.
Pess vegna er jaö, að í sálar-
>ifi og líkamslífi — í öllu atger .i
ykkar, landar mínir kærir, sem
fæddir ?ru hé- ; VesturheÁii,
munu vera einhverjir þeir þætt.r,
sem eiga rót sín i að rekja til upp-
eldis- og hroskaáhrifa þeirra, sem
Fjallkoiií.n hefir a börn sín. pac
er hluti .-f feðra- og mæðra-orfi
ykkar, sem ber aó varðveita er
ekki glata. Fyrir þenna arf e.uð
þið í skuld við ísland meðal ann-
staðfestir stöðugt sannleik þeirra I ars- Sú skuld er máske eigi
orða. Vér gkiljum tíðast bezt | raiJUþ en á þó að greiðast á% ein-
verðmæti hlutanna, þá er þeir eru bvern hátt. En hér bætist ann-
frá os.s teknir, og vér njótum j V>Ó, og vil eg þar gera að mín-
þeirra eigi lengur við. Eg hefi1 um orðum ummæli eins merks
orðið þessa svo átakanlega var! Vestur-íslendings, séra Guttorma
síðan eg fór burt af ættjörð minni Guttormssonar. Hann segir svo í
og tók að dvelja í framandi landi } r>tgerð sinni “Um þjóðararf og
— enda þótt vinarþel og hjarta-! þjóðrækni” (Tímarit pjóðræknis-
hlýja hafi hvarvetna mætt mér! félags íslendinga í Vesturheiimi
bér, og fyrir það stend eg í ó-! 1919):
bættri þakkarskuld. En það “Hérlenda þjóðin er í ofur-
hefir enn ekki getað upprætt hina Htílli skuld við ísland. Eða er
eins og hún oft er nefnd. pær
1 sýna O'SS lunderni manna á þeim eitt dæmi úr mannkynssögunni, til
tímum — hið göfuga í fari þeirra, ^ess að íesta enn betur > m>nni
! en einnig hið óæðra. par eru’ kJarnann ur >ví> sem viidi hér
j dregnar upp glöggar mvndir t>ar sag't 'hafa- — Mælt er að það hafi
j koma fram á sviðið hetjur og verið venJa Forn-Grikkja, að
hraustnjenni, göfugmenni og hafa með ser iogandi eld að heim-
i spekingar, og kvenskörungar an’ pá er peir lögðu 1 landnams-
i miklir. Flestir eru þeir stór- leiðan£ur- Lögðu þeir eld þann
brotnir, bæði karlar og konur, 9Íðan a arninn 1 ráðhúsinu í hlnu
“elska heitt og hata djúpt,” söon nýja landnami; atti hann sifelt að
börn Fjallkonunnar, hold af henn- loga’ ti] pess að minna a samband
ar holdi og blóð af hennar blóði. pað’ sem væri milli heimalandsins
par birtast oss menn sem Skarp- og nýlendunnar-
béðinn Njálsson, hraustur og harð- Líkt virðist mér að þið eigið að
/engur, ímynd sannrar karl- fara 'að landar minir hér vestra.
mensku; glottir um tönn þá er pið eigið að varðveita lata ei»i
logarnir læsa um hann tungum slokna '>á neista ihanndóms og
■sínum. — Ingimundur hinn gamli gofgi> sem þiö hafið í arf tekið frá
landnámsmaður, svo göfuglyndur, íslandi> >vi j>ð af >eim neistum
að hann bað á dauðastund sinni’ getur pað bál kviknað> sem vermlr
að forða lífi banamann.s síns. —
porkell máni lögsögumaður, svo
Ijóselskur og ' djúphygginn, að
hann bað á banadægri að bera sig
í ykkur um hjartarætur í hretviðr-
um lfsins og léttir ykkur brattann
upp á sigurtindinn. Guð gefi
því orði sigur og blessi bygðir
út í sólskinið, í faðmi sólgeislanna ykkar 1 nutíð og framtið- —
Fiskiflotningarnir.
vildi hann hverfa inn í ókunna
landið. — par koma fram fyrir
sjónir okkar slíkar konur sem
Auður, kona Gisla Súrssonar, ----
trygðatröllrð mikla, sem aldrei 1 verzlunartíðindunum er löng
brást manni sínum í raunum 5írein eftir Gunnar Egilsson, fuil-
hans og andstreymi , en var sem trúa stjórnarinnar í Genova, um
vermandi og Jýlsandi geisli á veg- fyrirkomulagið á fiskiflutningum
um hans. — Helga jarlsdóttir, vorum til Miðjarðarhafslandanna.
íþróttakonan frábæra, sem synti Teiur hann ástandið óviðunandi,
með sþn sinn fjögra vetra gamlann eins °8 það er, vegna þess að á
á baki sér í land úr Geirshólma þann hátt geti að eins örfáir menn
og var það mlkil vegalengd. — komið fiskinum á markað sem sé
Fjölda slíkra afbragðsmanna og; stærstu framleiðendurnir og ein-
kvenna mætti nefna úr sögum stakir fiskkaupmenn, sem mikil
vorum, en þetta nægir ti'l þess að ! fíutningsráð hafa. Fyrirkomu-
öýna, hvert mannval birtist þar lagið þurfi að vera þannig, að hver
lesandanum. i framleiðandi, fvo 'að segja hvað
Loks er að geta sagnrita vorra: ! litið sem hann hefir að bjóða, geti
komið fiski sínum beint á mark-
aðinn, hvar sem markað er að fá.
“En til þess er, að því er eg get
bezt séð, ein einasta leið. Og
hún er sú, að komið verði á föst-
um og reglubundnum gufuskipa-
ferðum frá einum eða fleiri stöð-
um á Islandi, til einhverrar þeirr-
ar hafnar erlendis, er bezt hefir
sambönd við umheiminn. Með
öðrum , orðum, að 'hér verði um
skip að ræða, sem ekki eru tekin
á leigu af einum ei'nstökum fiski-
útflyjanda, heldur geti hver sá,
sem fisk hefir til sölu, trygt sér í
því pláss eftir þörfum, eins og í
venjulegum vöruflutninga skipum
með föstum áætlunum.
Ef einungis væri um það að
ræða, að koma betra lagi á flutn-
ingana: til Miðjarðarhafslandanna,
þá gæti það að vísu komið til mála,
að skipin yrðu iátin sigla þangað
beint og hafa þar marga viðkomu-
staði.
Kostirnir við það, fram yfir það
sem nú er, væru þá þeir, að ferð-
irnar yrðu reglubundnar, með
nokkurnveginn jöfnu millibili, að
fiskinn mætti senda á fleiri staði
í þessum löndum en nú verður við-
komið, Qg að smærri framleiðend-
ur fengju tækifæri til að eiga
bein viðskifti við markaðinn.
En hins vegar er margt, sem
mælir á móti því, að þessi leiðin
verði valin.
pað mun ekki vera íjarri sanni,
að vér myndum á næstunni geta
haft til flutninga til Spánar og í-
talíu nálægt 20 þúisund smálestir!
&f fiski á iri. Ef gert væri ráð 1
fyrir, að allur þessi fiskur yrði
fluttur með þessum skipum, og að
hvert þeirra bæri ca. 500 smál.,
þá þyrfti til þess að fara 40 ferð-
ir á ári. Nú er þetta talsvert
löng leið, og viðkomustaðirnir
þyrftu að vera þó nokkuð margir,
bæði á Spáni og ítalíu, ef gagn á j
að verða að. En auk þess gengur |
afferming og öll afgreiðsla afskap-
lega seint á þessum stöðum. pað
mætti því alls ekki gera ráð fyrir
því, að ferðin tæki að jafnaði
minna en h. u. b. tvo og hálfan
mánuð, með fermingu á íslandi,
affermingu á yiðkomustöðunum
cg ferðunum fram og aftur. Hvert
500 smálestaskip gæti með því
móti farið 5 ferðir á ári, og þyrfti
þá átta skip af þessari stærð til
að anna fluthingunum á þessum
20 þús. smál., ef aldrei yrði hlé á.
Ef skipin aftur á móti yrðu
höfð stærri, þá gæti farið að sækja
í það horfið, sem vikið er að hér
að framan, að óheppilega mikið
færi að berast að af fiski í einu,
auk þess sem það væri óhentugt og
kostnaðarsamt að láta stór skip
sigla á marga viðkomustaði og
skila ef til vill að eins smávægi-
legum sedingum á suma staðina
En aðalókosturinn við þessa
leiðina væri þó sá, að þá væri enn
hjakkað í sama farinu; vér yrðum
enn að meistu leyti bundnir við
gömlu markaðina, og hefðum ekki
frekar en nú, tækifæri til að leita
uppi eða leggja rækt við nýja
markaði. —
pað verður því hiklaust að telj-
ast miklu heppilegra, að unnið
yrði að því, að koma á föstum ferð-
um milli íslands og einhverrar
þeirrar hafnar erlendis, er aftur
hefðr fastar og regluibundnar sam-
göngur við sem flestar hafnlr úti
um heim, og að fiiskurinn yrði um-
fermdur þar, og sendur áfram
þangað, sem hann ætti að fara.
Hér yrði þá að sjálfsögðu ekki
um annað að ræða en einhverja
höfn 'í Bretlandi, bæði vegna þess
að þangað er styist leið frá ís-
landi, og eins vegna hins, að það-
an munu vera beztar samgöngur
við umheiminn. Af þeim höfn-
um á Bretlandi, sem komið gæti
til mála, að láta skip þessi aigla
á, er nú ekki um margar að velja.
par yrði það að sjálfisögðu að ráöa,
hver staðurinn hefði tíðust og
hentugust sambönd við þær hafn-
ir við Miðjarðarhafið og annar-
staðar, sem mest iskifti hafa við
oss nú um fiskiafurðir vorr, eða
líklegar væru til þess að taka upp
slík viðskifti. í þessu tilfelli
mun líklega Liverpool vera hent-
ugasti staðurinn, þó að bæði Hull
og Glasgow gætu ef til vill komið
til mála. En það segir sig sjálft,
að áður en framkvæmd yrði hafin
í þessu máli, yrði að rannsaka það
grandgæfilega, hver staðurinn væri
hagkvæmastur og byði bezt skil-
yrði.”
—Vísir.
HVERNIG LIDUR YDUR?
uCMILY situr sannarlega ekki aítaf hjá? Þó er hún ^kki
það sem þér n>unduð kalla aflraunahetja. öll fjöl-
skyldan dvaldi í borginni síðastliðið sumar, man eg var. Eng-
inn tvískinnungur í því, hún var Iífið og sálin í félagsskap.
^‘Ó, þér eruð heimilislæknirinn, eruð þér ekki? Oggáf-
uð henni forskriftfyrir Carno’, þegar hún var sem veikbygð-
ust. vHvernig er þaöstafað? Einmitt það, þakk yðurfyrir.
Egget notað eitthvað af því handa fjölskyldu minni. Það er
við það sem kona mín safnarnýjum kröftumn.
Hvemig svarið p.TER þeirri spurningu
—þýðingarmestu spurningunni í heimi!
Þjótið þér upp úr rúminu á morgnana
með hugann þrnnginn af istarfsþrá og
vissu um sigur? Fær það yður fagnaðar
að mæta fólki ? Er hros yðar eðlilegt og
óþvingað? Er handtak yðar þannig, að
það afli vina? Segir fólkið um yður: ‘ Ó,
hve eg öfunda slíkt þrek og hugrekki ? ’
Hafið þér fult forðabúr sparimáttar, er
þér getið sótt í viðbótarstyrk, þegar í '
harðbalkkana slær? Hafið þér þrek til
þess að standast hringiðti viðskiftalífs-
ins? Getið j)ér alt af látið keppinauta yð-
ar eiga fult í fangi með að verjsat? í
hreinisikilni sagt: hvernig líður yður?
Ef þér geti^ ekki sagt, “Vel, þökk fyrir”, þá takið
Camol
♦Hið ljúffenga heilsulyf-
Carnol er búm til eftir læknis forskrift. Og
læknir yðar getur ekki ráðlagt yður neitt lyf,
sem styrkir betur taugakerfið. pað inniheld-
ur slík lækningarefni, svo sem kraft-safann
úr kjötinu, Glycerophosphates og aðal styrk-
íngarefnin úr þorskalýsinu. Auk þess ýms
önnur heilsusöin og auðmelt efni. Carnol
læknar ekki alt, en það er sóttvarnandi og
jafnframt heilsubyggjandi. pað meinar sjúk-
dómum aðgangs að þér, en byggir einnig o-
trúlega fljótt upp líkama þinn, eftir veikindi(
Pað eykur matarlystina, greiðir fyrir melt-
ingunni og vekur til lífs hálfdauðar taugar.
CarnOl er engin tilrcun. pað er
samsett samkvæmt forskriftum
' varfærnustu og æfðustu lækna.
Pað segist ekki innihalda neina
yfirnáttúrlega lækniskrafta og
hefir eigi látið neitt slíkt upp.
Carnol læknar ekki alt og vill
heldur ekki telja fólki trú um,
að það sé almáttu.gt. Sú stað-
reyiid að það befir inni að halda
mörg þau efni, er allra mest
lækningargildi hafa, hefir gert
það að verkum, að læknar láta
vel af Carnol.
Oft höfum yér komist.að 'því, að
iæknar hafa fyrirskipað Carnol í þeim til-
felluim, þar isem það er Mklegt að koma að
ibetri notum, en önnur meðul. Fólk getur
notað það eins lengi og vera viTl, það g'etur
akki gert neinum tjón. Carnol er ekki slíkt,
að menn geti ekki án þess verið, eftir að hafa
einu sinni reynt það. Menn geta minJkað notk-
un þess eða hætt henni nær sem vera vill.
Carnol er ekki að eins blóðaukandið heldur
einnig flestu öðru betra, þegar um tauga-
veiklun er að ræða; það styrkir vöðvana og
eykur líkmsþygdina, og er það ákjósanlegt
við Anaemia og þunnu blóði.
Aldrei áður í sögu heimsins,
hefir annar eins aragrúi af
konum og körlu.m þjáðst af
taugaveiklun og einmitt nú, og
þess vegna hefir þörfin fyrir
góða Tonic, heldur aldrei ver-
ið meiri. Ástand það, sem al-
ment er kallð Neurasfchenia, ger-
ir nú mjög víh't við sig á meðal
fólks. Séu alvarlegar ráðstaf-
anir ekki gerðar í tæk^tíð, til
þess að hefta framgang slíks ó-
fagnaðar, getur heilsan verið í
hættu, — hinn hræðilegi sjúk-
dómur, Tæringin, tekið við.
Fæst í öllum helztu LyfjabúSum og Verzlunumvíðsvegar um land, eða með pósti $1.25 flaskan
Stór flaska á $1.00 BÚIÐ TIL Á EFNASTOFU CARNOL álMITED, MONTREAL
Home llemedies Sales
850 Main Street, Winnipeg, Manitoba.
1708 Rose Street> Regina, Sask.
9759 Jasper Avenue. Edmonton, Alberta