Lögberg - 03.08.1922, Side 3

LÖGHBRG, FIMTUDAGINN
3. ÁGÚST 1922.
HStlHSWiKI
I
■ *
m
Hlfr
Sérstök deild í blað inu
SÖLSKIN
«««
Fyrir böm og unglioga |
1 Professi íor ta 1 Ca rd s 1
| |

muaiiui
i'immiummi
OiBiini
VIRGILÍUS.
Saga frá fyrstu tíð kristninnar í Róm.
TfUNDI KAPITULI.
Hlekkirnir brotnir.
Seyd, sem verið hafði að kanna hellinn, fann
göng út úr iþeim parti hans, er þau voru stödd í.
Göngin lágu inn í lítinn afhelli. í hann fóru dæt-
ur Virgilíusar ásamt Mahala, og eftir að hafa búið
)?ar um sig eins vel og kringumstæður leyfðu, lögð-
ust þær til hvíldar, því hennar þurftu þær svo
mjög við.
Seyd bjó um sig á trjálaufi í ytri hellinum og
fáum augnablikum eftir að hann lagðist fyrir, var
hann kominn í fasta svefn. Umhugsunin um það,
sem á dagana hafði drifið og ástand flóttafólksins,
varnaði Virgilíusi svefns. Hann gekk fram og aft-
ur um hellinn í órólegu skapi, með krosslagðar
hendur og þungbúinn í andliti. Við og við stað-
næmdist hann og hlustaði á storminn úti fyrir,
sem buldi við bergið. Eftir dálitla stund sefaðist
geðshræring hans svo að hann gat lagt sig niður,
og rétt úr sér á steinhörðu hellisgólfinu. tír
brjóstvasa sínum tók hann bókfellið, sem Azarías
hafði lánað honum en Varró áleit ekki þess virði
að hirða, og fór að lesa við bjarmann, er lagði af
eldinum, orð hins innblásna postula, sem færðu
honum frið og huggun: “Guð opinberaði kærleik
sinn til vor í því, að Kristur dó fyrir oss, meðan
vér vorum enn í syndum vorum.”
“Undursamlegur kærleikur, sem yfirgengur
ailan skilning,” s'agði Rómverjinn við sjálfan sig.
“Er ekki eignatjón, metorð og lífið sjálft eins og
fis á metaskálunum, þegar vér virðum krossinn
fyrir oss? Hvað gjörir það til, þótt ókunnir menn
sitji nú veizlugleði í húsi mínu, á meðan eigandi
þess leitar skýlis í þessari fjallshlíð, sem refar eða
ieópardar? Mannsins sonur vissi ekki hvar hann
hefði höfði sínu að að halla. Eg fylgi fótsporum
þans á brautinni þyrnistráðu, sem fram undan mér
iiggur. Hann hefir drukkið til botns bikarinn,
sem fyrir mér liggur að eins að dreypa á. pað
ætti að vera mér gleðiefni, að geta talist verðugur
að líða fyrir hann.”
Svo fól Rómverjinn rólegur í drottins hönd
sál sína og þeirra, sem voru honum kærari en
eigin líf hans, og féll í væran blund, sem hann
með endurnærðum kröftum vaknaði af við verm-
andi geisla morgunsólarinnar.
Virgilíus leit út og niður í dalinn. Hvílk sýn
það var, sem bar nú fyrir augu hans ! Skýin
Jimmu og þungbúnu voru horfin, og stormurinn
hafði mist mátt sinn. Himininn var heiður og
hvelfdist hýr og rósrauður yfir jörðina. En niðri
íyrir var eyðilegging og dauði. í Arnon-ána hafði
hlaupið svo mikill vöxtur, að hún hafði flætt yfir
hinn klettbeltaða farveg sinn og engill eyðilegg-
ingarinnar sópað öllu í burtu, sem á vegi hans
varð. Dalurinn þröngi við fjallsræturnar var all-
ui undir vatni, og á því sáust fljóta stór tré, sem
rifin höfðu verið upp með rótum, húsaflekar og lík
þeirra, sem í þeim höfðu dvalið.
Virgilíus rendi augunum þangað, sem hús
hans stóð. En hvar var það nú, með öllum þess
marmara súlum, dýru tjöldum og gullgreiptu loft-
um? Alt það, sem hann hafði áður miklast af —
alt það, sem hann hafði yfirgefið ritninganna
vegna — alt var horfið eins og draumur. pví var
ekki hlíft vegna fegurðarinnar og ekki heldur
vegna styrkleika þess. Ef hann hefði verið í því,
þá hefði hann hlotið að farast.
Og hvar var hinn, drambláti og miskunnarlausi
Rómverji, sem glaðst hafði yfir ofsóknarvaldi
sínu? Mitt í sigri sínum, meðan vínið glóði á
skálunum, á meðan gleðilætin stóðu sem hæst og
stormurinn æddi úti fyrir og reyndi á karlmensku
þeirra, sem svo voru heimskir að vera úti í honum,
kom sendiboði dauðans óvænt að þeim, fossandi
nðukast henti þeim til og frá og svo soguðust þeir
formælandi til botns. En þeir, sem öllu höfðu
fórnað fyrir Krist og sem höfðu komist hátt upp
í fjallshlíðina fyrir ofan dalbygðina eyðilögðu,
voru óhultir á klettinum óbifanega og horfðu á
eyðilegginguna fyrir neðan sig.
Og þannig skal það verða á hinum síðasta og
inikla degi, þegar lúður engilsins gellur skyndi-
lega, þegar konungurinn í hásæti sínu, verka-
mennirnir á akrinum, háir jafnt sem lágir, harð-
stjórar og þeir, sem harðstjórn hafa liðið, heyra
hið ægilega kall; þegar hafið verður að skila sínum
oauðu, jörðin að sleppa haldi sínu af þeim, sem
myrtir hafa verið, duft aldanna lifnar á ný; þegar
hinar háreistu grafhvelfingar hrynja til grunna,
og frá fjallstindum og láglendi, úr borgum og
bygðum hinir framliðnu rísa upp til þess að mæta
dómara sínum, ó, hver skyldi þá vera óhultur á
þeim mikla degi? Hver getur litið hið mikla eld-
haf, sem þá umkringir hina seku jarðarbúa, án
þess að skelfast?
peir, sem hafa bygt á bjargi aldanna, — þeir,
sem hafa verið reiðubúnir til þess að offra öllu
fyrir frelsara sinn; þeir, sem hafa trúað á hann og
hJýtt hans orði og þráð tilkomu hans. ó, hve
óumræðileg verður ekki gleði þeirra, þegar þeir sjá
himnana opna og son guðs niður stíga í hinum ei-
lífa dýrðarskrúða himinsins! Engin jarðnesk
bönd geta þá haldið þeim, heldur rísa þeir til móts
við hann skýjum himinsins. Með kæríleiksríku
augnaráði lítur hann til þeirra, og til þeirra verða
þessi óumræðilegu orð töluð: “Komið, blessuð
börn míns föður og eignist það ríki, sem yður var
fyrirbúið frá upphafi veraldar.”
Meðan Rómverjinn var í innilegri en hljóðri
bæn að þakka guði fyrir að snúa erfiðleikunum til
góðs og hættunum í óhultleik, kom Virgila, sem
einnig hafði verið að virða fyrir sép útsýnið og
þakka guði fyrir vernd hans henni til handa og
þeirra, er henni voru hjartfólgnastir, lagði hönd-
ina þýðlega á öxl föður sínum. “Faðir minn!”
hvíislaði hún, “Mahala er að s'kilja við, komdu og
sjáðu hana áður en hún deyr.”
Virgilíus fylgdi dóttur sinni hljóðlega inn í af-
hellinn. Pilagrímurinn aldraði var að skilja við
og á förum til heimkynnanna, sem hún hafði þráð
svo lengi, og þáð virtist eins og andar þeirra, sem
hún elskaði, biði eftir henni til þess að bjóða hana
velkomna. “Faðir! Móðir! ónías, elsku bróðir
minn”, og nafn hans, sem hafði verið henm enn
kærari. Bros lék um varir hennar og skyndileg-
ur ánægjuglampi ljómaði á anditi hennar.
“Eg sé hann—eg sé hann nú,” sagði hún lágt
með viknandi viðkvæmni og rétti skjálfandi hend-
ur til himins. “Hann, sem eg hefi verið að þrá,
og sem eg hefi beðið eftir. Hann, sem eg hefi ekki
séð og hefi elskað. Hann, sem keypti mig með sínu
dýra blóði! Nú hefi eg fundið hann—eg sé hann
í rík sínu. Ó, að eg hefði vængi—vængi til þess að
komast til hans.”
Höfuð Mahala hné upp að brjósti Virgilíusar,
sem hafði sezt niður hjá henni og lyft hepni upp,
svo að hún ætti hægara með andardrátt.
Fölvi dauðans færðist yfir andit hennar, sem
íriður og gleði stafaði enn þá frá; varimar bærðust
ekki framar og hjartað var hætt að slá. Kristna
konan var dáin—farin til þess að sameinast her-
sveitum himnanna.
Virgilíus kraup niður við hlið hinnar dánu
konu og mælti: “Hann hefir vissulega uppsvelgt
oauðann í sigur!”
Eg þarf að eins fá orð til að ljúka sögunni. —
Eftir langa og erfiða ferð náði Virgilíus og fjöl-
skylda hans til Jerúsalem heilu og höldnu og
mætti góðum viðtökum hjá bræðrunum þar. Og
þótt Virgilíus næði adrei neinu aftur af eignum
þeim, sem hann varð að láta af hendi sökum trúar
sinnar, þá samt veitti auður sá, sem hann hafði
fundið á svo undursamlegan hátt í hellinum, alls-
nægtir og gerði honum mögulegt að létta neyð ann-
ara, sem hann þráði svo mjög.
Seyd yfirgaf húsbónda sinni aldrei, og fyrir-
dæmi það, sem Virgilíus gaf, styrkti hann í trúnni
og gjörði hann glaðari í voninni og kærleiksríkari
gagnvart guði og mönnum.
Hebe giftist göfugum kristnum manni og var
margra barna móðir og gleymdi alve^ viðhöfn og
hégóma liðins tíma, sem hún bafði áður unnað svo
mjög. Systir henar, Virgilía, var alt af hjá föður
sínum og tók þátt i iíknarverkum hans, heimsótti
þá, sem veikir voru, kendi þeim ungu og sýndi með
lítilæti sínu og framgöngu allri dýrð frelsarans.
Drottinn hefir huggað hana, sem syrgði. Hann
hefir skrýtt hana fegursta réttætisskrúða og sveip-
að hana klæðum sáluhjálparinnar. pótt hún þráði
lilkomu dagsins, sem hans endurleystu sæju hann
augliti til auglitis, þá naut hún gleði í að tilbiðja
hann og alfullkomins frelsis í að þjóna honum.
DRAUMUR.
—ww
IHIIBHiailnailllBIIIIBIIIiKBIIllHIII
Kona nokkur, sem ekki hugsaði um annað en
ýms Stundleg efni, einkum skemtanir, varð einu
sinni svo þunglynd og önug við alla, að það var
likast því að illur andi hefði hertekið hana. Hún
neytti hvorki svefns né matar og enginn skildi í,
hvað að henni gengi.
pessi kona átti tvær systur, sem oft höfðu
sagt henni frá því, hve gott væri að vera guðs
barn, og beðið hana að gefa kristi hfarta sitt.
En hún kállaði alt þess háttar trúarofsa, og
virti það einskis.
Fyrst í stað vildi konan alls ekki segja neitt
um orsökina til þunglyndis síns. En fyrir þrá-
beiðni systra sinna lét hún þó loks undan.
“Mig dreymdi hér um nóttina,” sagði hún,
“að eg væri stödd í stórri borg á breiðri götu. par
voru margir á gangi, en útlit þeirra vakti þegar
eftirtekt mína. peir voru allir svo glaðir og stilli-
legir á svip, og auðséð að venjulegar skemtana-
fýsnir, áhyggjur og ástríður voru þeim fjarlægar.
A!t viðmót þeirra var svo ástúðlegt, að eg hefi
hvergi mætt öðru eins. — Birtan var og einkenni-
ieg, það var eins og sambland af sólar- og tungls-
birtu, en þó svo undur skær: — Húsin voru hvert
öðru stærra og fegurra, og götumar spegilsléttar
og gulli lagðar. Eg sagði við sjálfa mig: “Hér
mun vera heimkynni réttlætisins og sannleikans!
— Alt var svo fagurt og fullkomið.
Eg get ekki lýst því, vernig á því stóð, að mig
langaði samt ekkert til að dvelja þarna að stað-
aldri. Ljóminn og sakleysisblærinn voru mér til
öþæginda. Eg sá engan í sama skapi og eg var,
en allir litu samt vingjarnlega til mín; það lá vel
á öllum, og margir heilsuðu mér alúðlega, en eg
tók varla undir kveðju þeirra.
pað stefndu allir í sömu átt, og eg slóst þá
með í förina, en var óánægð og í slæmu skapi. Við
komum loks öll að stórhýsi nokkru, miklu veglegra
en hin húsin. Fólkið fór upp skrautleg þrep inn
í stóran garð, sem var umhverfis höllina. Mig
langaði ekkert til að fara lengra, en gægðist þó af
forvitni inn í garðinn sá eg þá að þeir, sem inn
voru kornnir, voru allir í hvítum klæðnaði, en áður
voru þeir í ýmsum búningum; — þeir höfðu haft
fataskifti við hliðið.
Mér er ómögulegt að lýsa þessum garði. Hann
var ekki úr marmara, krystalli né gulli; væri hægt
að hugsa sér Ijósið eins og þótt efni, hefði eg helzt
getað trúað, að hann hefði verið úr ljósi. pað var
tunglið, en þó enginn kuldasvipur, það var sólin, og
þó engin ofbirta. — prepin inn 1 höllina voru og
skínandi björt “eins og þau væru úr ljósi.” Og
þar gengu hvítklæddir menn með snjóhvítum skó-
íatnaði. Alt var svo skínandi fagurt, en þó var
eg óánægð og sneri mér undan.
pá sá eg mann á bak við mig; hluttekning og
áhyggja lýsti sér í svip hans. “Hví snúið þér yður
undan?” sagði hann. “Haldið þér að friður fáist
annars staðar? Er nokkur gleði við myrkra-
verkin ?”
Eg svaraði honum engu. Hann lagði að mér
að fara inn, en eg sat við minn keip. pá hvarf
hann mér í mannþröngina, en annar maður sneri
sér þá til mín; eg ætlaði að flýja brott, en var eins
og í herfjötrum. pessi maður lagði fast að mér
að hafa fataskifti og koiha inn. Eg lét sem eg
heyrði hann ekki né sæi, þangað til mér leiddist
þrábeiðni h ans og sagði: “Eg vil ekki fara inn, og
mc-r líkar ekki þessi hvíti búningur.”
Hann andvarpaði og fór.
Ýmsir fleiri urðu til að biðja mig að koma inn,
og sumir ætluðu að hálf-draga mig upp þrepin, en
eg brást illa við og stóð sárgröm í sömu sporum.
Loks kom ungur maður, sem beinlínis neyddi
mig til að koma inn. Hann var svo alúðlegur, að
eg leyfði honum loks að leiða mig inn.
Geisladýrðin, sem eg kom nú inn í, er óútmál-
ar.leg; fegurstu gimsteinar og björtustu stjörnur
hefðu ekki notið sín í annari eins dýrð. — pá furð-
aði mig ekki síður á kærleikanum og gleðinni, sem
skein úr svip hvers manns í þessum ótölulega
skara. — Eg reyndi að flýja í eitthvert horn, þar
sem enginn sæi mig, en hné niður hrædd og sorg-
bitin. — pað var svo sem greinilegt, að eg átti ekki
þarna heima.
Mannfjöldinn, sem mér virtist pú öllu líkastur
himneskum verum, sveif áfram eftir hljóðfalli ein-
hverra undarlegra en þó samstiltra tóna, sem
mannleg eyru hafa líklega aldrei heyrt, Ungi
maðurinn, sem leiddi mig inn, varð þegar gagntek-
mn af þeim, og hvarf mér sjónum.
Brátt kom eg auga á einn í hópnum, sem bar
langt af öðrum, að hátign og göfgi. pað var eins
og gleðin og friðurinn streymdi frá honum, allir
sýndu honum lotningu og sungu honum lofsöngva.
“Ert þú mállaus? Hví syngur þú ekki með
oss?” sagði alt í einu einhver við mig.
Eg svaraði kuldalega: “Eg vil ekki syngja
með ykkur, enda kann eg ekki þessa söngva.”
Undrun og meðaumkvun skein úr augum
spyrjandans. Svo fór hann.
Rétt á eftir fóru sömu orð á milli mín og ann-
ars manns. pað var líkast því, sem hann vildi
fórna sælu sjálfs sín, ef hann gæti talið mér hug-
hvarf. Geti himneskar verur orðið gagnteknar af
kvíða, þá varð þessi maður það. — Eg skildi í
rauninni ekkert í, hvaða forherðing gagntók
hjarta mitt.
Loks kom hann auga á mig, þessi, sem skar-
aði fram úr öllum'hinum. Hann kom til mín, eg
skalf eins og hrísla, það var eins og blóðið væri að
nema staðar, en þó fór kuldi um hjarta mitt, og
málrómur minn var jafn kaldranalegur og einarð-
ur sem fyr.
“Hvers vegna ertu þögul, þegar allir aðrir
syngja af gleði umhverfis þig?” sagði hann.
“Kom þú og syng með oss, því að eg hefi unnið
sigur. Minn lýður er nú kominn að völdum.”
pað var svo mikill kærleikur í orðum hans og
málrómi, að steinhjarta hefði mátt bráðna, en þó
var eg söm og áður. Eg þagði fyrst ofur lítið, og
svaraði svo: “Eg vil ekki syngja hér, því að eg
kann ekki söngvana.”
Á svipstundu varð hann allur annar, ásjóna
hans varð sem elding og raust hans sem þruma.
“Hvaða erindi áttu þá* hingað ?” sagði hann,
og um leið ljom jarðskjálfti; jörðin opnaðist undir
fótum mér, og eg hrapaði niður í yztu myrkur.—
Eg vaknaði örmagna af hræðslu.”
—Vekjarinn.
DR.B J.BRANOSON
701 Llmlsay IliilUHnfl;
Phone A 70S7
Otflce tlniar: 1—?
HelmiU: 776 Viotor 8t.
T’hone: A 7122
Winnipeg, Man.
Dr. 0. BJORNSON
701 Lindsay Building
Office Phone: 7067
Offflce tlmar: 2—3
Heimili: 764 Viotor St.
Telephone: A 7bS6
Wlnnipeg, Mao.
”1
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Office: A 7067.
Viðtalstfani: 11—12 og i.—6.30
10 Tlielma Apts., ilomt Street.
Phone: Siieb. 582».
WINNZPBQ, MAN.
Dr J. Stefánsson
600 Sterling Bank
Stundar augna, eyrna, nef og
kverkasjúkdóma. Er a8 hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Tals. A3521. Heimili 627 Mc-
Millan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
491 Bojrd Butldlng
Cor Portage Ave. og Bdmonton
Stundar eératakiega berklaeýkl
og aBra lungnaajúkdóma. Br at
ftnna 4 ekrlfatofunnl ki. 11—
12 f.m. t>g kl. 2—4 c.m. Skrif-
stofu tals. A 3521. Heimill 46
Alioway Ave. Talsiml: Sher-
brook 215S
Dr. Kr. J. Austmann
M.A. MD.-LMCC
Wynyard, Sask.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Talsími A 4927
Heimili 806 Victor Str.
Sími A 8180.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
íalenakir Iftgtrmmngar
Skrifstofa Rooni 211 MaArthur
Buildlng, Portage Ave.
p. O. Hov 1656
Phones. A6849 og 684»
W. J. TUNDAI/ & OO.
W. J. Llndal. J. H- Ltndal
B. StefAnssom.
I ötrf
1207 Unlon Trust Pldg. Wlnni**
fí er einnig ati finna á efUrfjrlgl-
andi tlmum og stöBum:
Lundai — á hverjum mlttvlkudegt
Riverton—Fyrsta og briCJa
briBJudag hvers mknatSar
Qb vll—Fyrsta og þrlflja m«5-
vikudag hvers mfVnaBar
Arni Anderson,
ísl. lögmaðnr
í fólagi við E. P. Garland
Skriffltofa: 801 Blectrio B*tt-
way Chamherfl.
Telephone A 2197

ARNI G. EGGERTSSON, LLJL
Islenzkur lögfrætJingur.
Hefir rétt til að flytja mál b«©l
í Manitoba og Sackatchewan.
Skrifstofa: Wynyaro, SaA.
Phone: Garry 261*
JenkinsShoeCo.
L
639 Notre Dame
Avenue
Vflr leggjum eéretaka é.h.r»iu 9 »8
■elja meUöl eftir forskrlftum lnknA.
Hin beztu lyf, sem hsegt ec ml
eru notuB etngöngu. Pegar þér kom«
meB forskriftlna til vor. raegU) t>«r
vera vies um té rétt þaiS eexn l#k#k-
Inn tekur tH.
COLOLEtJGH * CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooh* *4.
Phonee N 7659—7868
Qlftlngalyfisbréf «613
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. «g Donald Street
Talsími:. A 8880
DR. J. OLSON
Tannlæknir
6C2 Sterling Bank Bldg.
Talsími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 3217
m'
A. S. Bardal
842 Sherbrooke St.
S.Iur lfkkistui og annaat um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann aUkonar minniavarða
og legateina.
N 6008
N 6607
SkriÍMt. taleimi
Heimilia talsíml

Vér geymum reiðhjól yflr vet-
urinn og gerum þau eins og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautuan búnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
verk. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
MINNUGUR HESTUR.
Eg ætla að segja hér sögukom, sem Guðmund-
ur gamli á Keldum sagði mér einu sinni fyrir
mörgum árum sem dæmi upp á það, hve minnis-
góðir sumir hestar væri. Hann var einu sinni á
ferð um Bakkabæina í Rangárvallasýslu og varð
þar samferða manni ofan úr Biskupstungum.
Tungumaðurinn reið gömlum hesti rauðum, fall-
cgum klár, og svo sem í meðallagi að vexti. peir
héldu nú saman sem leið lá, þangað til þeir stöldr-
uðu við á einum bænum, sem mig Minnir væri í
Bakkakoti. peim var boðið þar inn, og létu þeir
hestana ganga þar lausa á meðan úti. peir voru
þar inni dálitla stund, en þegar þeir komu út og
ætluðu að stíga á bak, sást sá rauði hvergi. peim
þótti þetta skrítið og skimuðu á veginn austur og
vestur, en Rauður var hvergi í nánd. par stóð
hesthús rétt við bæinn, og varð einum þeirra litið
þar inn, og sér hann þá hvar Rauður stendur við
stallinn með öllu reiðveri eins og hann ætti þar
neima og þetta væri vetur en ekki vor. Dyrnar
voru til allrar hamingju svo háar, að reiðverið
hafði ekki sakað. Rauður var nú teymdur út, og
kom það þá upp úr kafinu, að hann hefði staðið
víð sama stallinn þegar hann var tryppi og verið
seldur þaðan af bænum, þegar hann var taminn.
S ðan voru nú liðin 16 eða 17 ár og furðaði alla á
því að hann skyldi muna eftir þessu eftir allan
þennan tíma, því þeim bar saman um að hesturinn
hefði aldrei komið á þær stöðvar fyr en þá, síðan
hann fór þaðan í fyrstu. — (G. S. í Dýrav.)
DR. W. E. ANDERSON
307 Kennedy Bldg. Ph. A 7614
(gagnvart T. Eaton Co.)
Sérfræðingur í augna, eyrna,
nef og kverkasjúkdómum.
Viðtalstími: 9-12 f.h. 2-6 e.h.
Heimili 137 Sherbrooke Street,
Sími Sher. 3108
Lafayette Studio
G. F. FENNY
I.jósm jTidasiniöur.
SérfrætSingrur I aö taka hðpmyndir,
Giftingamyndir og myndlr af heil-
um bekkjum skölafðlks.
Phone: Sher. 4178
489 Portage Ave. Wlnnipeg
Verkstoíu Tal«-
A 8883
Heim. Tau.:
A 9384
G. L Stephenson
PLUMBER
MlsLnnAr ralniajtnsábttld, no *etn
atrnujám rfra, allar teRuniiir »1
glOMimi o* an»nlt. ‘ hatteri.).
VERKSTOFA: 676 HOME STREET
Giftinga og
Jarðarfara-
blóm
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portege Áve. Tals. 720
ST IOHN 2 RING 3
Phonos:
Office: N 6225. Heim.: A7996
Halldór Sigurðsson
General Contractor
808 Great Weet Permanent Laan
Bldg., 856 Main Bt.
I
J. J. Swanson & Co.
Verzla me8 fastelignir. SJA um
leigru á hflsum. Annast l&n og
eldsábyrgS o. fl.
808 Paris Building
Pliones A 6349-A 6310
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMADUR
Heimilistale.: St. John 1844
Sk rifstof u-Tals.: A 6557
Tekur lögtaki bæöi húsaleiguskuld^
vetSskuldir, vixlaskuldir. AfgreilBir M
sem aS lögum lýtur.
Skrilsrofa 255 Main Straec