Lögberg - 21.09.1922, Side 7

Lögberg - 21.09.1922, Side 7
LÖGBERG, FIMTUDAGINlf 21. SEPTEMBEB, 1922. bb. T Meltíngarleysi og Dyspepsia var Lœknuð, peir, sem Iþjáðst af magasjúk- dómum, meltingarleysi, stíflu og Dyspepsia, hafa fundið, iþar sem Tanlac er, meðal, sem má reiða sig á. púsundir manna og kvenna, hafa endurunnið heilsu sína, eftir að hafa notað það góða heilsulyf. Staley Gibbons, 263 Chambers St. Winnipeg, Man., kemst svo að orði: “í fyrsta sinn, frá því að eg fékk “flúna”, líður mér nú, eins og eg átti að mér. Um þriggja ára skeið kvaldist eg af magasjúk- dómi og hafði sama sem enga matarlyst. “Eftir að eg fór að nota Tan- lac, hefi rmér bókstaflega aldrei orðið misdægurt.” Tanlac hjálpar .til að melta fæðuna fljótt og vel. Byggir upp öll líffærin og heldur blóðinu ir sig, þeim til mikils kostnaðar og erfiðleika. En undir þessu nýja stjórnarbanni, er það al- þjóða brot, og stjórnin í Banda- ríkjunum tekur þetta nú að sér, — ekki furða þó Heimskringlu iblöskri — og í næstu setningu í lækkun, og Samuel Gompers æðsti foringi Ihinna ýmsu verka- mannafélaga i Bandaríkjunum montaði nýlega af því í ræðu, að verkamannafélögin væru að vinna stóran sigur fyrir sig. pví enn hefði ekki tekist að lækka kaup þessum fréttum, er náttúrlega þeirra, isíðan stríðiðinu' lauk, fullyrt að þetta bann mælist al- nema um nálægt 5 af ihundraði, ment svo illa fyrir, að nú sé út- J en á þeim tíma hefði alt annað lit á að stórir hópar af öðru komið niður í verði mikið meira, verkafólki gjöri líka verkfall eða Og allir vita, að öll framleiðsla svo eg brúki orð blaðsins: “eða bænda hefir á þeim tíma farið allir Independent World workers, niður um 100% og jafnvel alt að ætli að gera verkfall, verður á-.200% á sumu, en sumt er þeir standið þá svipað og í Winnipeg ^ verða að kaupa, hefur haldist uppi fyrir þrem árum síðan, er One í stríðsverði, eða sem næst því, skrýddum ljómandi klæðum. En 'væri orðin öregi lagðist yfir mig verk okikar að biðja til guðs og iþrátt fyrir alla þessa draum-1 eins og martröð. óra, naut eg mín best út í sólinni | og sumrinu syngja sálma, og héldum við svo við vor- sem við var ekki eins Eig Union menn gjörðu verkfall ið”, og þessu á svo að troða ofan i kokið á lesendum, hrærðu sam- an við fréttir frá Bandaríkjun- um, í von um að takist að láta fréttabragðið yfirgnæfa, svo alt og iþar af er vöruflutningsgjald á járnbrautum eitt. .Svo leiðist maður ósjálfrátt til að fara að meta og íhuga af hvaða rótum þessi Hkr, uppfræðsla, eða ef kalla mætti fréttir, fluttar les- til samans þyki gott og gilt. Ogjendunum, eru sprotnar Og sú eina þetta er sagt með sakleysislegum j útskýring sem finst, er ,sú að sá orðum, og vorkunar uppgerð til j sem skrifar þetta fyrir fólkið, er fólksins yfir höfuð, og iþrátt fyr-Jef til vill meðlimur í verkamanna ir það, að allir ættu að vita að t félagi sjálfur, eða að minsta kosti svo langsamlega stæsti partur; hlyntur þess konar félagsskap. að mæla þjóðarinnar hér, hefur hvað eftir Hann hlítur að vera hraustu og hreinu. Fáið yður J annað beðið stjórnina, já, heimt-, þeirra mali, lesa þeirra blöð, flösku og tryggið þar með heilsu að af henni, að skerast í leikinn, J hugsa þeirra hugsanir og vera á j og hindra að meiri ruglingur j allan hátt í samræmi við þeirra ■ komiist á samgöngur, og flutninga málstað, hvað sem aðrir halda pví treysti eg ekki guði?. Mér jferðinni áfram, þegar j fanst eg gjöira það, og mér finst um til búin. Landið, Að síðustu var eg send á skóla. eg gjöra það enn Samt skar ! fórum í gegnum, Eg þurfti að ganga rúma mílu, 'Þessi kvlðl “»* ****#> gerðl >ett VaXlð skogi og það, sem við og varð eg samferða fleiri börn-, óróle2a og lamaði alla lifsgleði hofðum fanð yfir daginn aður um á skólann, sem stóð i þykkum okkar. en vifia voru djupar fanmr a leið skógi í miðri bygðinni. Á þrjá Elsti sonur mmn fekk atvmnu , okkar, þar aem entfónnn hafti vegu við skólann runnu silfurtær- 1 bæ einum ekkl.alllan^ 1 burtu,ieyst yoru viða tjarmr og þurftu ir lækir og var talsvert af sil- ungi í iþeim. í skólanum þótti eg skörp að læra, og sögðu menn að eg væri örþroska. pegar egj var fjórtán ee há og ... grönn og ihafði, lokið kennara- .faAorða, tok eg þa það rað, að.þettan skog var snjormn þar all kenn £eras’t umboðssali, 0, su and-;djupur, aðum við þar nokkra ‘stygð! Mér gekk ekki svo illa, Istund, því þar var skjól gott. Sá sem næstur honum var, var; uxarnir stundum að vaða í kvið, Jvið iðnaðar-nám. jtil þess, að komast í gegnum pegar eg kom að vestan aftur vatnið, og sagði sonur minn mér hraustari og heilsubetri, þurfti, að þeim væri það ekkert óviðfelt. þeg enn að sjá fjölskyldu minni | Að áliðnu nóni, komum við í prófi, Eg fékk stöðu sem ari í skóla í fátæku héraði, og . . ... , , ••• þar kendi eg í fjórtán mánuði en mér,fanst' að allir lltu horn- Karlmennirnir hreinsuðu snjoinn fyrir $75 um mánuðinn, og helm- au«a tl! mín> „ bentu a mlf !af ofurlitlum *>lettl /og breiddu , , ,, Eg þurfti a öllum minum kroft-;þar a abreiðu, -svo vel for um íngurinn af laununum gekk til 6 y , ,, ... , _ . . I , , .... , um að halda til þess, að komastjokkur a meðan; eg matreiddi í upp að húsdyrunum og hringja j annað og síðasta sinn undir ber- dyrabjöllunum og segja frá er- j um himni. Að lokinni máltíð, indi mínu. Eg þoldi ekki þessaihéldum við aftur áfram. Veg- í þvingandi hita og skvaldri borg- áreynslu til lengdar, svo eg hætti. j urinn versnaði nú stórum Qg anna, til þess, að leiðbeina og þess að borga fyrir fæði og hús- næði. Á þeim árum, þegar sveita- skólakennarar urðu að kenna alt mögulegt, bæði munnlegt og ilisins í stað mín. Yngsta dótt- ir mín fór frá mér, að sjá um sig sjálfa. Eg vaknaði eins og af svefni. Eg hafði í mörg ár strítt og stritað til þess, að börn- in mín yrðu sjálfstæð. Nú hafði eg ekkert að gera. Fyrir eng- um að vinna, og engum að ieið- beina, nálega félaus og langt frá öllum mínum kunningjum. Eg hafði barist djarflega til þess, að koma börnum mínum til manns. En hvernig fór nú? Guð miskuni sig yfir þær konur, sem komnar eru á sextugs aldur, og hafa ekkert heimili til þess, að hugsa um og annast. pykir börnunum mínum vænt um mig? Já, en þau geta ekki skilið til- finningar mínar. Elsta dóttir mín, tókst á hend- ur trúboðsstarf í fjarlægu landi. par var líka rúm fyrir mig. Svo eg fór þangað. Við unnum hart Næst reyndi eg, að fara að verklegt fann eg til þess, að mérjversla sy0 lític heima j húsinu var ábótavant. Samt vissi eg yðar og hamingju. að lærisveinar mínir voru betur að sér í flestum greinum, þegar á reyndi, heldur en nemendur frá sumum öðrum skólum. mínu, en það var svo fjarri allri umferð fólks, að það tóskt ekki. Svo annað mótlæti. Drengur- kaldur næðings vindur blés ájhjálpa. Svo kom stríðið og dótt- móti okkur. Og það kveld, þegarjir mín fór sem hjúkrunarkona Fæst hjá öllum ábyggilegum lyfsölum. sólin var að hníga til' viðar íjtil Frakklands. Aftur varð eg vestrinu, sáum við bæinn nýja iðjulaus. Eg byrjaði á að prjóna “Pleasant Rest’ og fanst mér, |en varð litið ágengt, svo eg varð inn minn, sem var næst þeimjsem nýkominn var úr bæ, nafnið að fara aftur til baka til sonar elsta hafði numið ihandiðn, elstajvera bitrasta háð, þar sem eg sá mins í bjálkakofann, sem að visu þegar eg var tuttugu og tvegg- j óóttir mín var að læra hjúkrun-! aftan-geisla sólarinnar leika um lvar nú orðinn stærri, en hann jmeð járnbrautum, sem ómögulegt eða segja um hann, hvaða Ja ara £omu1, ^iftist eg góðum og arfrægi( þegar þessi sonur minnlþessa lítilmótlegu kofa, sem virt- var, samt enn óinnréttaður. pað kanti sem hann snýr og að öðrum | sé að komast hjá, með því að allri Iþjóðinni jafnt sé það lífsspurs- mönnum, eða stéttum manna, og mál að samgöngur og vöruflutn- eg álít það gilda og góða hugs- ingur raskist sem minst. | Að I. W. W. sem svo eru alment hana fyrir sig. En hvers vegna nefndir hér, séu líklegir til, að að vera að pukra með hana? því gjöra verkfall líka, eins og Hkr. segir, út af þessu stjórnarbanni, eru alls ekki ólíklegar fréttir að hann meinar? Hvers vegna er minsta kosti vita flestir, að sá hann hræddur við að segja mein- félagsskapur er æfinlega reiðu- j mgu sma, án þess að Og enn rignir. Enn les eg í síðasta blaði Heims- kringlu vanþóknuni útgefenda þess iblaðs á gjörðum Bandaríkja- stjórnarinnar í járnbrautar-verk- fallinu 'hér, og enn finn eg hvöt hjá mér að taka það mál upp op- inberlega enn, þó í allri einlægni og álgerðum ibróðurhug til úc- gefendanna, sem mér er á marg- an hátt hlýtt til eins og eg hef áður sagt. Eins og áður, er þessi vanþókr.- un blaðisins hrærð saman fréttir héðan, á sama hátt eitur er byrlað í te, eða annað i þeim tilagngi að sá, sem drekk- tjj, þjóðinni geti staðið nokk- j iesendanna. un og heiimila hverjum, sem velur ust, eins og umihverfið alt, verajvar enginn óvissa, sem heillaði varð hug minn nú, eg þekti það alt. eg að | Sonur minn og konart han3 kemur maðurinn ekki fram í dagsljósið, og segir öllum hvað heiðarlegum manni. Okkur varð kom heim eitt kveld og saggi fimm barna auðið, og við nut- “Mamma, eg ætla að fara til Al-, svo óaðgengilegir. Eg um ánægju og heimilisgleði, þó herta og taka 'heimilisréttarland j hnuggin í bragði. Átti' efnin væru af skornum skamti og og vita ibvernig mér tekst þar jeyða síðustu stundum æfi minnar voru mér góð, og börnin þeirra Hér get eg ekki verið lengur”.jí svona umhverfi? Mér var orð- voru elskuleg, en þó eg væri vel- Mér varð undur bilt við þettajið kalt og metnaðar tilfinning- komin og eg nyti ástúðar, þá áform hans. Samt vissi eg að; mín að þrotum kominn. Sonur var mín ekki þörf. Jihann hafði ekki ráðið þetta af, fyrjminn hafði vafið utan um mig lit- Eg er ung í anda og við þess vegna gætum ekki kom ið áfoPmi okkar í framkvæmd. Sorgin mesta. enn sker breiða inn minn búinn að beita öllu því "ofbeldi falska blæju yfrir hana? — frétta barmð oikkar \ reifum samviskuleysi og frekju, til að ( blæju, sem ekkert á skylt við það, koma sínu fram, sem hann þorir. sem hann ætti að segja, ef hann ert 111 að styðia m>? við nema höfðum talað mikið um þetta, en Flestir bændur í N. D. ____ já, í væri ekki heigull. Eg skora því húgað, sem eg gat ekki stjórnað, okkur hafði aldrei dottið í hug öllum ríkjunum hér, þekkja þá á þann, sem skrifar þessi frétta og seldi jþví búgarðinn fyrir nokk- að hann mundi háfa áræði snáða og fjöldi manna hefirJ viðrini i Heimskringlu héðan aður þósund dollara, og flutti til þess að leggja út í þa.ð við reynsluna fyrir hvaða ósvífni þeir sunnan að svara þessum spura- jnæsta bæjar, og keypti mér þar og hafa oft í frammi. Hitt tel egjiogum að ofan, og réttlæta sinnjlltlð en snorturt heimili. Aðal pá bar sorg þá að dyrum, semjen eftÍ!r nákvæma yfirvegun. Vet-|sterkri ábreiðu, af því dót mitt reiðubúinn að ganga út í æfin- var lokað ofan í kistu, sem ekki týralíf, og eg var þegar í fyrri var hægt að komast í. Heim- daga, og metnað minn varðveiti þrá, kviði og kuldi höfðu gagn- eg onn, en hvert get eg farið? tekið mig, mér var farið að standa j Verð eg að setjast i helgan stein Maður urinn áður höfðum við fengið upp- yngsta! lýsingar frá Canada-stjórninni en það j um skyldur og rétt iþeirra, sem elsta fjórtán ára, og eg hafði ekk- heimilisréttarlönd taka. Við hjarta mitt. dó. Var þá til Eg hjálpaði honum til þess, að búa sig á stað, og eg og elsti og bæta föt, lesa 'bækur, skrifa, um kveldið kom jeða leika við börnin? Eg þrái síður líklegt, að nokkur hæfa sé málstað, ef hann getur, í augum, umhugsunarefni mitt var að koma íonur minn löggðum þá fáu skild ur viti ekki um eitrið, þegar hann drekkur, eg hefi áður fordæmt þá ur hætta af þeirra hótunum, sem| Fyrir mig kýs eru altaf á lofti, enda hef eg ekki, kurteisa meðferð málsins hvað ibörnum mínum til manns og inga saman> ,sem við áttum eg náttúrlega Imenta- Elsta drengdinn minn fengum lhonum, sendi eg a verzlunarskóla, en;gy0 og lúrnuðum alveg á sama. Klukkan tíu umst við heim til sonar míns. í- að starfa eins nú, og eg gerði búðarhús hans, var 14 fet á þegar eg var í blóma aldurs míns lengd og 12 fet á breidd, og bygt að stjórna heimili, eða vera ein- úr ótegldum bjálkum. Eg var hversstaðar til gagns. pað er svo of þreytt til iþess, að geta neytt mikið til að gjöra og fólk í tug- og matar og fórum við að sofa ein« um þúsunda líður og er aðfram- ikvöddum hjmn ifljótt og við gátum, þó rúmin komið dauða. pað er ekki til allira væru aðeins hálmdýnur, sem neins að bera hlutskifti sitt sam- honum aðferð, og fordæmi hana á ný, og heyrt þeirri hættu hreyft í neinu J orðfæri snertir, enn þó útaf því hm. a. hmn almenna barnaskola heiiia- Hann varð fyrir mörgum J lagðar voru á gólfið. ó, hve r.n við annara. í því er mér eng- held hiklaust fram því, að sá rit-joðru iblaði en Heimskringlu. jkinni að bera lítillega, lofast eg bæiarins- háttur, er í flestu falli stórt rang læti við þá, sem lesa og sem eiga heimting á að vita hvað af því er sem þeir lesa eru sannar fréttir, ómegnaðar af áliti einstakra manna, og hvað af því er einstak- linga álit, og hverra. Pað má enginn, sem gefur út • vonbrygðum, samt náði hann Og að niðurstaðan verði svipuð til að láta mér ekki líða illa, því j Pað leið ekki a lðrigu áður en land skamt frá bæ, sem var að og í Winnipeg um árið, það vona húðin á mér er orðin gömul og Þessi Htli peningafoirði, sem eg byggjast þar vestra. En svo allir, að óaldar og óróalýðurinn verði barinn niður með valdi, að uppreisnar og æsingamennim- ir verði lokaðir upp í fangelsum fyrir tíma, og lagabrot verði ídæmd í réttlátum dómstólum og seig og iþolir því talsvert hnjask. Akra N. D. 11 sept. 1922. S. Thorvaldsson. blöð, eða skrifar í blöð reyna að hver fai sinn rétta skamt af refs villa sjónir eða skilning lesend-.ingu fyrir ,sitt brot. Svona var anna, með neinni undirförulli að- ferð, og allra sízs þeirri, að flétta saman fréttir og sitt eigið álit, á þann hátt að ekki skiljist við lesturinn, hvað er hvað. pessi að- ferð er hér í lahdi auðkend með setningunni: “To run it down his það í Wpg. og svo verðiy það hér að' líkindum, og eru því engar nýjar fréttr. Yfirleitt hef eg oft Saga, sem altaf endur- tekur sig. átti yfir að ráða, fór að ganga t’.l kunni hann ekkert að landvinnu þurðar, og tók eg þá það ráð, semjfremur en aðrir drengir, sem ald- konur í mínum kringum stæðum ir eru upp i bæjum. Hann þurfti hafa alt af gert og munu alt af alt að læra. í svefninn var sætur! En að vakna! in raunabót. Eg þrái að vera tt * , - til gagns. Er það uppreisn? ,Guð hjalpi mer? Hann hlitur Eg tala ekki um fyrstu mánuð- að vita hvað mér er fyrir bestu. gjöra, eg fór að selja kostgöng urum fæði; og hví? Eg varð að vinna svo, að eg gæti haldiðj Förin til Alberta. Snemma vorið eftir seldi eg börnum mínum hjá mér. f.húsið mitt, kvaddi eldri börn mín nokkur ár barðist eg áfram vann j og kunningja og lagði á stað með í MacLean Magazine ritar ein- hver 'kona, nokkurs konar æfi-; baki 'brotnu, en hafði lítið í aðra j yngstu dóttir tnína áleiðis til Al- ______ ^ ^ hönd, en dró þó fram Tfið wgjfoerta, sem Iþá mátti heita óþekt- undrast' lSOgu sina> sem hún nefnir “Bara lreyndl að taka dálítinn ^átt, ; ur hluti landsins, Erfiðleikun- fir hvað tiltölulega lítils verð-. ]ífið”( er hún einkennileg,’ ekki af skornum sk‘amti væri í fé- j um á þeirri ferð gleymi eg víst r fréttir, eða ómerkilegar, sem að eins fyrir það; hve látláust og la^smalum °S lagði alla stund á, seint. Fólkið á lestinni var veikt bæði ísl. blöðin blytja héðan að hjatt afram að hún er sogð; held- að ala upp bornin min 1 guðsótta 0g svo var hún troðfull, að varla ina, daginn, sem að sléttu eldur- Svo eg foíð. inn kom og við stóðum á ofur j Við sjón minni blasa slegnir litlum bletti, sem var eldvarinn snævi þaktir akrar, hvert tré og og sáum eldhafið læsa sig úr hver smá viðarkvistur glitrandi einu trénu í annað, og ætluðum furðuverk af hrím-frosti. Mér varla að ná andanum, pegar er hlýtt. Eg er mett, eg er elsk- það geysaði fram hjá. pegar ux- uð, eg er velkoimin, en eg er að arnir veiktust og kvíðinn skar j verða gömul, og hefi ekkert verk okkur út af því, að við gætum að vinna. Guð hjálpi mér. Hann ekki neitt bætt við plæginguna á veit hvað mér er hentast. an rétt til að prenta margt af því, sem þeir fyrir ýmsar ástæð- ur vildu gjarnan meiga útbýta lesendunum til að lesa. í þetta sinn gefur Heims- kringla það út, að mikil sé eft- irtekt á banni stjórnarinnar hér, að engum leyfist að hindra á einn eða annan hátt starfrækslu járn- dulist, að lesendum er enginn 'á- vinningur að áliti ritstjóraria, því öllum ætti að standa næst að byggja á sínu eigin áliti þegar upplýsingar eru fengnar. í þessu máli, sem hér ræðir um, forðast Heimskringla, að geta um orsakir til ágreiningsins, en hleður ávalt eigin áliti inn á brautanna hér, án efa á sú eftir- j milli setninga megin málsins. pví tekt sér að eins stað í hugskoti j getur hún ekki um, að járnbraut- þess sem skrifar, og ef til vill fleiri, sem hugsa líkt, því yfirleitt er aldrei á slikt minst í blöðum og tímaritum íhér, heldur þvert á móti, Öll þau blöð hér, sem eg hef lesið, eru sammála um, að á þessu banni beint frá stjórn- inni, hafi verð hin stærsta nauð- syn, með því, að undir áður gild- andi lögum, var í mörgu falli erf- itt að geta hindrað smáskræfur og að alt það varð að gjörast af löggæsluvaldi ríkjanna, fovers fyr lega fram, throat”, á íslenzku, að troða því.sunnan. Maður gæti sannarlega j ur er j henni sv0 skýrt foent á 0g goðum Slðum. og koma heiðar-j varg þverfótað. Og það var eins ofan í kokið á honum, og til þessjvonast eftir, að hægt væri að j ................. 'hefur enginn nokkurn rétt, og velja, og það af handa hófi mikið allra síst að gjöra það lesaran- foetur viðeigandi, meira upplýls um óafvitandi, eða með fæstum andi 0g í öllu tilliti tilhlýðilegri orðum: útgefendur blaða hafa (fréttir, heldur enn þau aíment áreiðanlega engan siðferðisleg- flytja. Til dæmis getur engum eina hlið siðmenningar voii(rar, eins og hún hefir máske altaf manna- verið, en eins og hún ómótmæl-! síðustu bilaði heilsa mín, anlega er nú í dag, og álítum °£ ekki að eins mín, heldur elstu arverkfallið stafaði af að nefnd sú sem stjórnin hefur gefið vald til að ákveða launa hæð fólks, sem vinnur á járnbrautum, einnig verðlag á fólks og vöruflutning- um á brautunum, ákvað að laun skildu lækkuð 12 af hundraði 1. júlí næstliðinn, og vöruflutning- ur skildi þá lækka að sama skapi, því hvortveggja væri of hátt, bor- ið saman við lækkandi verðlag í landinu. En verkfallsménn neit- uðu að ganga að þessari launa fyrir augliti allra 0g alt hvíslaði að mér: “þú getur aldrei komist til baka, þú getur aldrei komist til baka!” Eimlestin var tuttugu og fjór- vér rétt að láta ihana koma fyrir dóttir minnar líka. Hún hafði um klukku-tímum á eftir áætlun, almennings sjónir í íslenzkri ekki ^líft sér og ofhlaðið kraftana 0g þegar við loks komum í bæ þýðingu. ungu. pá tók eg það óyndis- þann, sem næstur var landi son- “Eg er mjög gefin fyrir bækur, urræðl. að láta kostgangara þá, ar míns, þá var hann þar fyrir og les því oft sögur af lífsferli jsem bía mér voru fara °S f°r og beið eftir okkur. Hann var vestur í land ásamt dóttur þar með uxa og vagn til þess, að minn>. jflytjat okkur síðasta áfangann, Hver dagur krafðist sinna en hann var fjörutíu mílur. þarfa, og þeim þörfum vvarð eg j Samferða okkur á eimlestinni, að mæta. Með ári hverju varð var ung lStúlka> sem hafði ferð- eg fátækari og ihugsunin um agt ,þúsund mílur til þess, að og mig, þegar eg mæta unnusta sínum, sem lika var búsettur í Alberta og beið eftir henni á þessari sömu vagn- Use it in All ^our Bakin^ «51 ggp annara. pað eru partar af þeim sögum, sem skorta hreim sann- leikans, og eg er að hugsa um, þar sem eg sit heima og rita sögu mína, ‘hvort mér mundi auðnast að sneiða hjá því skeri, sem mér finnst að vera svo alment. Eg j hefi lofað sjálfri mér þvi, að J saga mín skuli verða sönn,! jafnvel þó sá sannleiki verði bragð-daufur. Foreldrar mínir og ættfólk var kristið fólk, sem frá byrjun vega minna innrætti mér, að það eina nauðsynlega í þessu lífi væri, að ganga á guðs-vegum. Skilning- ur þeirra á lífi kristins manns, mundi þykja nokkuð þröngur, ef eg færi að lýsa honum. Samt er eg ekki viss um nema, að hinn þröngi skilningur þeirra frá liðn- um árum, hafi haft eins heilla- vænleg áforif á líf foæði karla og kvenna, eins og hinn síðari, eða gleiðgengari skilningur nútímans. börnin mín PURITV FL'UUR More Breadand Better Bread and Befter Pasfry ioo. ^ Þúsund Egg undan bverri hænu stöð og tókst honum að ná í prest áður en við fórum á stað, og sát- um við öll brúðkaupsveislu á ATý aðferð við hœnsnarkt. Fáið dai eina foótelinu, sem var í bænum, iþó hún væri «8 >ví leyti ólik rœktarmaður SEGIR HVERNIG öðrum brúðkaupsveislum, að hver gestanna borgaði fyrir máltíð . .Aðalgallinn við hœns naræktina, hef- , .,,, . ...» ir ávalt verið sá, að varptímabil hæn- slna Sjalfur, Og þeir gjörðu það anna, hefir verið of stutt,” segir Hen- með bros á vörum, jafnvel þó þeir ry Trafford hefrnsfrægur, sérfræðing- g borga sitt síðasta cent. u.r f alifuglarækt og um átján ára skeið ritstjóri tímaritsins Success. íg ”við kaupa Sér '>að> sem >au >urftu kannske íoo og p& er ait búið. vis- nauðsynlega til húshaldsins. ,Við indaiega er sannað, að sérhver hæna, lögðum af stað kl. 5 um daginn er fædd með þúsund eggírumlur og . - ,. gretur verpt jafnmörgum eggjum 1 heldum afram unz dimt var Pouitry Að máltíðinni lokinni skiildu menn. Brúðhjónin fóru að - , . gctui vcipt jcuiiini'i^uin ^fcfcJUIH l w 1 æsKu var eg einmanaleg, og fjiigur tii sex ár, ef réttiiega er með or?5ið. Sonur minn kveikti eld hugmyndarík. Trú mín á álfa ig álfasögur var mjög sterk og eg varði mörgum tímum til þess, að lesa slíkar sögur. Aldfroii mun eg gleyma mörgu sólríku dögunum, sem eg eyddi, ásamt tveimur leiksystkinum mínum í herberginu mínu og krafðist þess að við rituðum álfasögur. Leik- systkini mín, sem gæfari voru í lund en eg, urðu að hlíða á mín- ar og verð eg líka að kannast við, að eg réði oftast söguþræðinum í þeirra. Hvað kærðum við okk- ur um, þó ekki væri alt í sem bestri reglu í kringum okkuir? Vorum við ekki heilluð af undur- samlegum viðburðum, fögrum og lí5 glóandi björtum, glitrandi gim- steinum, leynihellinum þar, sem undursamlegir fjársjóðir voru faldir og af leynilegum verum, hana farið. Hvernig fá skal 1000 egg undan •hverri hænu, hænur til að fá skal gamlar hænur eins vel og ungar, hvernig fá skal sem og eg matreiddi fyrstu máltíð- landi okkar það árið. Hve fegin við urðurii, við eignuðumst fyrstu kúna. peg-' skylduverki. ar fyrsta hænan ungaði út, eðajverða æðri? þegar alt heimilis-fólkið varð að hlaupa út á nóttunum til þess, að verja jþau fyrir hreysiköttum. pegar við töpuðum mestu af iheyj- um okkar í sléttu-eldinum; dag- ana, sem við vorum svöng af því, að við gátum ekki neytt þess sem til var, fögnuðinn yfir því þeg- J ar nýju innflytjendur bættust íj hópinn, sem við gátum átt félags- skap við, og ánægju okkar, þeg- ar við gátum fengið verkfæri til þess, að vinna landið með, til láns, upp á það, að við borguðum smátt og smátt. Um nýja skól- ann sem bygður var, en alt hjálp- aði þetta til að gera frumbýlings- Hfið breytilegra. f þessari foygð voru menn og konur, að eg held, frá öllum lönd- um heimsins, fólk á mjög mis- jöfnu siðferðisstigi. Alt var það fólk vingjarnlegt, alt frá gömlu þýsku konunni, sem sagð- ist hafa komið alla leið frá pýskalandil og til Alberta á “Home sick ticket” átti að vera “Home steaders” (sérstök far- bréf, sem innflytjendur fengu) og sem sagði, þegar foún var að tala við Englendinga, að þeir væru svo heimskir, að þeir færu og lyftu vögnum sínum upp að aftan, þegar þeir væru á ferð, svo að hestarnir gætu beygt hálsana til að drekka. pegar eg lít nú til baka yfir Ný hugsun er vöknuð í sál þegfar J minni, sem bíður eftir foinu nýja Skyldi sú köllun Aðdáun fyllitfehuga minn. Eg skal reyna til að Tjöra mitt besta. hvernig íá skai ungar ina 1 >essu nýJa óþekta landi.|þessa liðnu æfidaga, þá lifi eg þá verpa snemma, hverníg Á meðan að eg var að því, þá alla upp í huga mér., Eg sé tii a6 verpa vatnaðí hann uxunum og gaf þeim landið eíns og það var áður, en mest af eggjum yfir köidustu vetrar- kom svo með tvo stola, sem manns höndin snerti við því, og mánuðina, þegar egg eru i hæstu hann hafði haft með sér að heim- hvernig því var breytt í vel hirt hhænú8 yfi/”sex^ úætramvánuC- an °g við ,settumst tJ1 máltíðar og girt akurlendi. Fyrstu kirkj- una, sem bygð var og guðfrsei- ingana ungu, sem þangað komu til þess, að vinna guðsverk, sem þótt þeir hefðu litla reynslu í þeim efnum, loguðu af áhuga fyr- ir efling ríkis hans. Búgarðurinn okkar óx, eins og annara og metnaðurinn bætti við hann. En eftir því sem jörðin stækkaði og búfénaðurinn fjölg- aði, eftir því þyngdust og út- gjöldin og ábyrgðin, sem kom- andi ár áttu að létta. Sonur minn gifti sig, og kon- an ihans tók að sér forstöðu heim- verði, hverri p____ ____ _____ ____________ ina, Alt þetta getið þér fengið að þarna Út á víða-vangi. vita og margt fleira í sambandi við SvO sátum við, VÍð eldinn, töl- hænsnaræktina, með því að iesa bækl- * . , , . , , ing Mr. Trafford's ”1,000 Egg Hen" UÖUm Saman °g Vlrtum ^1"11* °kk- og verður ókeypis eintak sent hverj- ur norðurljósin, sem leiftruðu á um lesenda þessa blaðs, sem á sex^ himninum, unz að uxarnir höfðu ""Egg æuu^að1 komast upp I dollar hvllt si«’ >á héldum VÍð ferðinni eða meira t vetur. Sllkt ætti að hafa áfram. Um miðnætti komum 1 för með sér stórhagnað fyrir hænsna- I við að greiða sölu húsi, sem átti !að vera á miðri leið. Tóm tré- ræktarbóndann Trafford segir yður hvernig gera skal hænsnaræktina auðveldlega. Klipp- rúm fékk eg og dóttir mín til þess r auKlý*ingu 01; biaðinu Og að hvílast í, en karlmennirnir, sendio hana ásamt nafni yðar og nafni til Henry Trafford, Suite 995 sem voru með 1 förmni Sváfu í Herald Bldg., Binghamton, N. Ý., og vagninum. mun yður þá sendur ókeypis bækl- _________ ingurinn “The 1,000 Egg Hen” með MorKunlnn eftir, sem var pósti. sunnudagsmorgun, var fyrsta Rispur á hörundi, meiddir fing- ur, sár og skurðir, læknast fljótt ef notað eru Zam Buk smyrsl. í viðbót við það, er ekki til meðal, sem læknar eins fljótt og vel kláða, thringorma og hvaða húðsjúkdóma, sem um er að ræða. Zam Buk græðir hið veikasta barnshörund, því smyrslin eru samsett úr*þeim allra heilnæm- asta jurtasafa, sem 'hugsast getur. pað er ekkert til, sem dregur eins fljótt úr sviða og Zam Buk og ver jafn vel spill- ingu. Eitthvað ólíkt hinum algengu smyrslum, sem verða eins og klessa á hörundinu. Zam Buk þrýstir sér undir eins inn í svitaholurnar á hör- undinu og flytur þaðan græð- slumátt sinn út í hverja taug. pess vegna er Zaön Buk svo merkilegt meðal við bólgu og skyribjúg. Mrs. T. D. Ruston, Childrens Aid Society, Belleville , Ont., skrifar: “Við notum aldrei ann- að en Zam Buk, þegar börnin annað hvort skera sig í fingur eða brenna sig. Reynslan hefir sannað gæ*i þeirra smyrsla. Við getum ekki verið án Zam Buk” Frítt/ Mæður Reynið þenna læknisdóm strax. Sendið eitt cent til Zam-Buk Co., Toronto, eftir reynsluskerf. t

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.