Lögberg - 04.01.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN
JANÚAR 4. 1923.
Fjölskyldan á Haugh
Saga frá Skotlandi
eftir ANNIE SWAN.
“Ætti eg að daama yður, 'þá yr'ði það ef-
lauist sá dóimur, sem þér onunduð hiusta á m>eð
ánœgju! Hefi &g annars hagað mér þannig,
að þér getið á nokkurn hátt efast um álit mitt
uim vður?”
“Þér hafið verið kurteis og alúðiegur við
mig. og Iþér megið ómölgulega reiðast mér”
sagði hún hnuggin, og sú hendi, sem hélt taum-
um hestsin's, skallf s.jáanlega allmikið.
Þau voru að nálgast heimilið, og bæði voru
þögul og sögðu ékki eitt orð1. Pranees reyndi
að losna við þetta angurværa géðslalg sitt, sem
amaði henni, en það varð árangurslaust, húu
gat það ekki. Það var eitthvað í andlitssvip
Allardyeeis, som gerði hana órúlega. Hið
glaðlega skraif hennar hætti, og hún sat þögul
við hfið hans. t fyrsta skifti fann hún til
feimni gagnvart þessuim manni. Hún var
reið við sjálífa sig, óánægð og í þun'gu skapi,
hún óskaði þess með sjálifri sér, að hún væri
aftur komin heiim til vinnu sinnar, því þá hafði
hún ekki tfimva til að brjólta heilann um tilfinn-
ingair sínar, hverrar tegundar som þær væri.
“Eg skal gleðjast yfir því, að koma heim
aftur,” sagði hixn áköf. næstunn því æst, frem-
ur við sjálfa sig, en við hann. “Hörð vinna
og lléleg fæða, er það 'heutngasta fyrir Frances
Sheldon.”
‘iÞér 'halfið kent imér, að ííf mitt er til lít-
ils gagns”, Sagði Allardyce allt í einn. “Mér
liefir stundum fundist, að þér álítið mig vera
letingja. ”
“Yður skjáttar algerlega í þessu”, sagði
hún alvarleg. “ E|g held að þér gegnið stöðu
yðar sómasaimlea, og raikið ábyrgð henna*
og skyldur eins vel og yður er mögulegt að
gera. Þér eruð mikils virtur, ag öllum þykir
vænt uim vður. Þér lifið nytsömu og sfstarf-
andi Mfi, og móðir yðar er sú ástúðlegasta og
vrðirtga rveéðatst-a kona, seim eg hofi nokkuru
sinni kvnst. Eg skil ekki að mienn geti krae-
ist annars meira.”
iHann varð blóðrauður í andliti. Hið
breinskilna hrós hennar ómaði svo unaðslega
í evrum hanis. Það ikom honum svo óvænt.
Fvrst sagði hann ekkert, og hún leit helduir
ekki á hann. Þau fundu bæði' til artgnabliks
hættunnar. Á þessu an.gnabliki óku þau í
gegnrtm hliðið heim að Ca.stlebar, eftir fagra
trjáganginum. Aðeins þegar hann hjálpaði
Frances ofan úr vagninum, tallaði Allardyce
fáein orð.
“Að hafa náð hinu góða áliti yðar, er mér
meira vert, en yður grunar — kærlara en alt
aninað,” sagði hann með álkveðinni alvöru, sem
strax festi djúpar rætur í huga hennar. Hendi
hans snerti hennar hendi, augu þeirra mætt-
ust, og bæði vissu, að fleiiri orð voru óþörf.
36. Kapítuli.
Franeas gekk snemma til hvíldar þetla
kvöld, og frú Allardyce skildi við hana kl. tíu.
Svo gekk hún ofan aftur, til þess að bjóða syni
sínum igóða nótt. 1 þessu rólega húsi voru
vanalega öll Ijós slökt kl. ellefu, ef Róbert átti
ekki annríkt við að lesa einhverja góða hók,
þeí þá sat bann oft við lesturinn til dagrenu-
ingar.
í kvöld las hann ekki, hann var að reyikja
])ípuna sína, þegar móðir hans korm inn í vinnu-
stofu hans, en svipur harts sýndi, að hann var
ekki ánægður.
“Er nokkuð að ungfrú Sbeldon, fyrst hún
háttar svona snemimia?” spnrði hann.
“Nei, dkkert sérstakt!”1
“Mig langar tiil að vita hvað að þér geng-
ur þetta (kvöHd, Róbert, þar eð þú hefir ha,gað
þér svo illa.”
“Hagað mér svo illa, nmalmmaf 1 ham-
ingjíu bænrtm, við hvað áttuf”
“lEimmitt það sesm eg segi, þú hefir ekki
sagt eitt orð í kvöld. Það er 'líklega hugsun-
um imorgundaginn, sem Ihefir fjötrað tnngu
I»ína, býslt eg við,” sagði hxtn gremjuleg, því
hún var reið >"fir 'framkOmu sonar síns.
“Settu þig niiðrar, miaimimia,” sagði Róbert
vinisaimllega, og segðu mér bvað þú meinar.”
“Eg er ekki mótfallin þvá, að setjast, en
eg hefi enga. þolinlmæði með þér Robert. A
sömu stundu vil eg fá að heyra, hvað þú ætlar
að gerta. Vilt þú a-ftur taila við Bleanor, þeg-
ar húu komurf”
“Biðj-al hana að gilftast mér, átt þú við?
Nei lalis ekki; engin stúl/ka, og síftt af öllnm
Eleanor, flkiaíl fá tækifæri til að neitia bón minni
tvisvar. ”
“ t>ú ætlar þá ekki að biðja hennar afturf ”
“Nei, allls ekki.”
“Þykir þérþá ekki knvgur vænt um haua?”
spurði móðir hans og íaut að honwm, eins og
]>etta svar væri ’henni mjög áríðandi.
“E'f þú ert mjög kvíðantdi miamma, þá
mátt þú reiða þig á, að eg elska hana ekki leng-
ur, og hefi í rauninni alldrei elslkað 'hana mjög
ðeitt. ’ ’
‘ ‘ Þeflta er rugl. Þú sdm hvorki neyttir
fmatar né svefns, vinur mlinn,” Sagði móðir
haus, sem var »vo glöð, að hún var reiðubúin
að viðurkenna hvað .seim væri. “Eg er inni-
lega glöð vfir þvfí, að þú ert lans við hana.
Mér Ifst nú •fremur vell á Eleanor, miklu betur
en áður, en eg vil ekkiráða. neinnim manni til
að gii/ftast henni. Að .mista kosti ékki ennþá.
Tlún er svo stefmilaus, og mér þykir það leitt
henuar vegna. Húti keraur heiim í leiðinlegt
hús — nógu 'leiðinffiegt tiií þesis, að gera hana
þuuglvndia.”
Claude, sem þráði að fá safmhygð, hafði
dvalið t\rær stundir í Oastliebar þetta kvöld,
þegar hann var á heiimleið, svo þau vissu um
alt ásigkomulagið á Haugh. Allardyee svar-
aði engu. Hann bar jafn mikla saimhygð til
annara og imóðir hans, en þetta var ifjölskvidu-
málefni, sem ekki var hægt að betra eða laga
méð afskiftuim eða orðnim annara manneskja.
“Claude er hieiimiskingi”, sagði hann eft-
ir nokkura umhug.siun, “en mér þykir þetta
afar leiðinJíegt og sorglegt hans vegna”
Frú Alliardyoe svaraði þessu ekki, en sbóð
upp í þvá s'kyni að yfirgefa herbergið.
“ÍEg verð nú að fara, Róbert. Við mun-
um sakna gests okkar, þegar hún er farin burtu
er það ekki ? Hún befir verið mér til mikill-
<ar huggunar>”
“ Já, ykkur kemur éflaiust ágætlega sam-
an,” sagði Róbert, og á andliti hans Sást aft-
ur hinn uudarlégi svipur, sém hvílt hafði vf-
ir því alt ikvöldið. “Hvers vegna þarftu að
flýta þér svo imikið? Eg held þú gétir naum-
ast lokað öðrni auga.nu, jiafmvel þó þú reynir
það. Settu þig niður. Eg hefi nokkuð að
segja 'þér. ’ ’
“iHvað er það, drengur minnf” spurði
hún og isettist aftur fremur fonútin.
‘ ‘ Það er nokkuð ulm s.jálfan mig. Veist þú
að sonur þinn er flón, mamimaf Hafir þú
ekki tekið eftir því, þá er best að þii gerir það
nú.”
“'Sonur ,minn ihiefir stundum verið nógu
heinnskmr, en hann er í rauninni góður dreng-
ur. Hvað er það, s<om hann helfir nú gert?”
‘ ‘ Plkkert — en hvers vegna hauðs þú þess-
ari ungu stúliku að konna hingað, mammiaf Eg
vildi ihelst að hún yrði hér alt af.” )
Bjöitulm gleðigeisla brá strax fyrir í and-
lifti imóðnr hans.
“Spurðu hana, drengur minn. Hún vill
másifee vera kyr hjá okfcur. Spurðn hana um
það.”
‘ ‘|M|Undi }>að gleðja þigf ’ ’
“'GIeðja imig? Ég hefi beðið 'japið um, að
þetta mætti ske. Og þó eg hlafi ekki klætt
bæn iirtírna í orð, þá hefi eg talað um það við
þann, isém öílu istjórnar. Hann veit hvað það
er að vera móðir,” sagði hún slkjál'frödduð.
“Ey kvíði ifyrir að spyrja hana. Þú
veist ekiki hvað það er, að fá háðslega neitun
frá vöruim kvenmanns. Það evðileggur kjark
og krafta karlmann'S, og nú mundi það verða
enn þá verra fvrir migf.”
“Reyndn. Heigullslegur riddari hefir
aldrei sigrað fagra stúlku. Hún er þess verð
að ná á.st hennar. tHún er einimitt þannig,
som mér finst að ung stúlka ei.gi alð vera, Ro-
hert. Mér 'gaéti ekki geðjast betur að henui,
J)ó hún væri mín eigin dóttir, það aegi eg isatt.”
“En eg verð að sesrja henni frá viðskift-
u;m okkar Elenoru. Engri stúllku líkiar að
væra elskuð sem númer tvö af karllmanni. ”
“En nú þvkir J)ér væut um hana, er það
ekkif”
“.Tú, en það er eklki langt sPðan, að mér
þótti vænt um Eleanor. Eg skamimast mín
vfir sjáJfum mér. Heldur þú að þessi ást
miín verði varanleg?” ,,
“Á'st þín tiíT Frances, átt þú viðf”
Hann kinkaði kolli og beið kéíðandi og
hállfhræddur eftir svari hennar.
“Því verður þú sjálfur að rtiða fraím úr.
Ef það er ek,ki ást, seim endiist al'lai æfina, þá
vil eg biðja þig, að trufla ekfki hugar rósemi
þessiarar ungu stúlku. Hún er ánægð og
gæfurík við vinnu sína, en hún er eiin af þeim,
sem vill annaðhvort ekkert eða alt. Hún
gerir ekkert hálft, það er staðfesta og alvara
í al'lri hegðan hennar osr vinnu, og hún mun at-
huga þetta .málefni með alvöru.”
“Nú jæja, eg ætla að reyna ]>etta á merg-
un mafmma,” staeði Robert, uim leið og bann
stóð upp til að hjóða henni góða nótt. “Nú
verður hú að yfirgefa. mig. Elg vil leita hjálp-
ar hjá honuim. srtm eg veit að þú knéfallandi
talar við og hiður þessa rtótt. Ó, mamma,
]>etta er þitt starf, það verður ef til vill mér
til ólán's.”
“Nei. það verðurþér til Jáns, sonrar minn,”
sasrði móðir hans, uim leið og hún með innilesrri
viðkvæmni ikysti hann. sem hún aMrei gerði,
néma við sérstök tækifæri.
Fní AUardyee hlustaði við dyrnar á gesta
herberginu, þegar hún gekk fnalm hjá því. Alt
var í kyrð þar inni. Tnn gekik hún með hægð,
og fann Frances sofnndi. Hvaða áhyggjur
sem ölmuðu henni á daginra, gátu þær samt
ekki hindrað að 'hún isvæfi róle«ia. Hún var
blíð og ástúðleg. \Svipur andilits hiennar var
svo .saklans og harnslegur. að frú Al'lardyce
athugaði þessa isofaradi istiilíktu með ástríkram
augulm, sem á svo stuttum tífma halfði náð hylli
hennar, og isvo stó’U plássi í hiarta h'ennar.
AJt í einu leið hros yfir andlit hinnar sof-
andi stúl'kra. oar v’arir henraar hrevfðrast. Frú
Allardvee laut niður að henni og kvsti enni
hennar, að J)ví búnu læddrst hún út úr herberg-
irau, og France.s dreemdi, að mióðir isfím væri
'komin og sæti hiá sér, eims og hún gerði þeg-
ar húri var barn.
Fni Ailiinrdvce hafði imiKð að 'hraesa ram;
á .m'orgun átti að varpa hlutkesti sonar hennar
fyrir ókomna. tíhnann. En hún flratti áhvggj-
ur síuar haugað. sern hún var vön að flvtja all-
ar sínar lífs 'áhvggjur, og drottinn var fvrir
hana enribá ástríkari faðir, heldur en hann var
fyrir fíesta aðra, þvá 'hún lirfði í óslitnu sam-
bandi við hnnn.
Það var kominn morrun éður en hún sofn-
aði, en þá varð svefn hennar eins friðsamwr
og rólegur, einis og hún væri aftur orðin að
harni.
Daginn eftir var bankinn lokaðui', og slíka
daga var Robert ailt af hoima.
Andrúmsloftið viar á einhvem há'tt þyng-
rn. o" soim'telið var ekki eins fjönugt og það
var vant að vera. Meðan Frances dvaldi á
}>essu heira'ili, bafði hún a'taf séð ram, að blóm-
in í kerunum væri vel liifandi og ný, og að af-
stjðnnan morgunverði fór hún út til þess, að
fralmikvæima þetta viðfeldna starf.
Hún hafði bráðlega safniað nógu fyrir
dagstofuna, og Iþó var hún ekki jaífn fljót að
hreyfa sig, eins og ihún var vrön að vera, svo
])að lert út fyrir að hún vildi lengja þessa
vinnu 'sína, .sem veitti henni svo mikla ánægju.
Robert hélt á blaðinra í dagstófunni, en hann
horfði alt af á þessa ilipru persónra, sean gekk
fraim og aftur ram Stilguna í garðinutm, og hiann
hugsaði um, hve ágætt heimili það mundi verða
þar sepi Franoes lifði og stjóraaði. Hann
'hafði aldrei borið él'íkar ti'lfinningar fyrir
Eleanor Kerr, og hann har áihyggjur fyrir
]>eirri heimisku, sem hann var hræddur um að
mrandi kolma á veg fyrir það lán, s'em hann
þráði eins innilega og nalepn þrá líifsins bestn
og göfraguLstu gjafir.
Það var eins og hann óttaðist. Frances
hafði ékki díulið Iþað ifyrir sjálfri sér, að hún
elskaði hann, en lífsreynsla hennar halfði bent
henni á vissar hættur, en hún leit jafn óhrædd
á þær, eins og hún var vön að gera.
iHann fókk kjark til að ávarpa hana, á
rneðan hann fylgdi henni tii Títillar skógi
vaxinar hæ®a.r, lítinn spöl Ifrá húsinu, þar sem
fjörðurinn og ramhverfið hans, veitti undur
fagra útsjón.
Mér þykir svo vænt uiin að koma hingað,”
sagði hún, “eg var hér í gær alein, til að kvæðja
þessia miklu feguri, sem mér þykir isvo vænt
nm.”
Undir einu trénu stóð lítill bekkur. Hún
Settist á hann, sneri andlitinu að sjónram og
horfði á hann á meðan hún tala*i.
Hann stóð við 'hlið hennar og fann, að nú
var stnndin komin, en hann kveið samt fyrir
a* nota tækifærið, þar eð hann var hræddur
um að von sín imundi hregðaist, því hlaðinn af
þeirri anðmýkt, sem ávalt fyígir sannri ást,
hélt hann ekki, að hann á nokkurn hátt væri í
h’áum metram hjá þeirri stúlku, sem isat við hlri
hans.
“En þetta er ekki síðasta kveðjan yðar.
Þér komið affcur einhvem tímia,” sagði hann.
“Afáske; en þa® verður langt þangað til.
Eg héfi haft isvo óviðjafnanlega skemtan af
veru minni hér; að eg imun naunnast geta hlot-
ið jaifn ánægjulegan tkna aftur,” sagði hún
hreinskilin, og orð 'hennar vöktu nýj'an kjark
hjá honram.
‘ ‘ Þér sögðuð í gær, að þér gætið þolað að
vera hjá okkur. Viljið þér ekki gera lífið
gæfuríkt fyrir tvær persónur, sem hafa lært að
elsíka yðurf” sagði hann, en honram fundust
isín eigin orð svo tómleg, svo m'einingarlans,
að kinrtar hans blóðroðnuðra af sneypn.
iHann sá að kinnar hennar fölnuðu, og hún
lyfti upp Tnendinni íme5 þeirri hreyfingra, sem
henti á viðkvæmar áhyggjur — en hún talaði
ekki. Hann nálgaðist hana, og stóð rétt Ifyr-
ir framan hama, uín leið og hann leit á hana,
um leið og h'ann fleit á liana m'éð þeirri ailvöru,
sem kom roðanram aftrar fralm í andjit hennar.
‘ ‘ Frances, fæ eg leyfi til að endrartaka orð
nrin ? Viljið þér ko.ma alf'trar till Castlebar sem
kona imín? Mér er ekki auðvelt að lýsa til-
ifiraningulm mímitm með orðum, en eg veit, að
alt er öðruvísi síðan þér komra®, og eg vil ekki
að þér farið, án þess að lofa mér Jdví að koona
aftur.
Hún stóð upp og gekk nokkur skref áifrai'i
en hann fvlgdi henni ekki. Þegar hún kom
a'ftur, var hún ennþá mjög föl, en and’lit 'henn-
ar h'atfði ákveðinn og rólegan svip; J>ó leit hún
okíki á haun.
Það eru fáein atvik, sem mig l'angar til að
fræð>a;st ram,” sagði hún hikandi, “ySur kann
ef til viM að sýnast, að eg sé öfundisjúk og
þröngsvn, en viljið þér segja mér u(m Fleanor
— livað hefir átt sér sta* á m'Mi vi-kar?”
‘ ‘fÞér haifið ifulla 'heioniM til að fá nð vita
J)að. Eg hafði alt af borið ást til E'leanoru
á vissan hátt. og fólk hélt að við mundnm gift-
ast. Eg hiðlaði til 'hennar, þegar hún kom
heim í ianúar, en hún neitaði imér. Þetta er
•aílt. Eg var meira reiðnr en særður, því það
var alls ekki viðfeldið fvrir imanna, að vrera á-
varpa*ur á þann hátt, sem hún ávarpaði mig.
— Eg varð algerlega laus við allar hugsanir
rtm hana. ”
“Osrþér hafið ekki heðið hana að hí®a, eða
tallað oftar' nm þetta við hanaf”
“Nei, málefni þesslu var loki*, og af gert
að öl'lu lev'ti.”
“I janúar. Nú erralm við í maí — það eru
aðeins Ifjórir m*ánraðir síðan.”
Hún Teit á hann um lei* og 'hún sagði þetta,
og augu ihennar töJuðu greinilegra en orðin.
Yður sýnist að eg hálfi brevtt tiilfinning-
rtm mínram með of mikllum hraðaf En eg gat
ekki varist Jwí, þegar eg sá v*ur.”
“Eg legg ekki svo mikla áherslu á þetta,”
sagði hún hugsandi, “en eg hefi af tilviljun séð
aFlmikið af heimilis ógæfra. Eg þekki mörg
hjón, sem ekki eiigia saman. Það hefir ekiki
vakið beiiskira hjiá mér, en það hefir kamið mér
til a* siá, að það er mikill vogun setm þessu fylg-
ir. Hjónaband er ekki sú staða, seim þau gota
hætt við, þegar þeim þóknast — það á að vara
atla æfina. Mér finst það vera ósegjanlega al-
varlegt —eða hvert er álit yðar á því?”
“ó, nei,” svaraíi hann djarflega mótsögn-
uim hennar og athugunum hennar, “það er ékki
ram neina hættu að tala. þar sem ástin á sér
stað.”
“En þér hélduð að J>ér elskuðu Eleauor, og
nú haldið hér a* þér elskið mig,” sagði hún með
þeirri beisikju, setm vaikti undrain hjá henni sjálf-
ri, “að fiórram márauðram liðnram, getið þér í-
imvnda® j’ður að þér elskið aðra stúliku eranþá
heitara en mig.”
Kringram'stæður hans voru nú alt annað
en Jrægilegar þetta .augnahlik.
“Þér dæmið mig imiög hörðuim dómi,”
'sagði hanin hægt og með lágri röddu; sann'Ieik-
M'* „ »•„ 1 • rimbur, fjalviður af öllum
Nypir vorubirgðir tegund„m, geire(t„, „8 .u
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
--Umlt.d--——----------
HENRY AVE. EAST - WINNIFEG
Gleymið ekki
D. D. WOOD & SONS,
þegar þér þurfið
KOL
Domestic og Steam kol frá öllum
námum
Þú fœrð það sem þú biður um.
Gæði og Afgreiðslu
Tals. N7308. Yard og Office: Arlington og Ross
urinn í oriunn bennar gat ekki dtílist bonum.
“Eg er aðeins réttlát, ’ ’ svaraði hún, “við
verðram að gæta <okkar. Ef 'eg gLfti mig, verð
eg a* vera lánsam og ánægð, annars verð eg að
vondri og efasamri persónu. Það er eg viss
uan.”
<< Þér hafið Jm ékfkert að segja imér, engu
að svara mér — með fáuttm orðuim sagt, þér á-
Títið mig staðfestuilarasan, Poilkuian heittnskingja,
srtm veit ek'ki hvað hann villf”
“Ef þessi lýsing á við yður, þá getið þér
geymt bana, ’ ’ sagði hún gröm í skapi, því þetta
saimta.1 þreytti bana. AJt hið kvenlega eOli
hennar, skipaði henni að fleygja varkárninni
frá sér, og taka á imóti áslt hans, siem hinni ó-
metartlegu gjöf, er hún viissi að hún var.
Ilún leit á hið sorgþrungn'a. andilit hans, og
fann till meðaumkunar me* honram, þó hún enn
hefði nægan kjark, till að segja tttíeiningu sína.
“Eg héld að eg sýni óvanalega staðfestu,”
sagði hún, og kuld'alegt bros lók um varir henra-
ar. “ Eg er fátæk istúlka, og eg verð að vinraa
afar hnrt ti'l þess, að geta lifað. Eg befi ald-
rei á æfi minni átt heiima í húsi, sean að noikk-
uru l'eyti líkist Oastlehar. Þér verðið að
ímimSta kosti a® viðurbenna, að eg er ekki isín-
gjöral Eg vil hölst hragsa ram ihvað hest er fyr-
ir okkur hæði.”
“Bf yður J>ætti verulega vænt ulm mig,
Frances, J>á held eg að yður væri alveg ómögu-
legt að ta'la, eins og þér geri* nú. ’ ’
“ Sikyldi það áreiðanlega vera ttnér élmögu-
legtf Þér þékkið því ver ekki Frances Shel-
don,” sagði hún, og það var eitthva* í rödd
hiennar, sem ikom honram ti'l að snúa 'sér við, og
grípa báðar hendur henn'ar.
“Frances, Mtið þér á mig. “Þykir y*ur
værat úm, migf Ef svo er, vil eg heyra það frá
yðar eigin v| rram. ’ ’
Hún leit í aragu hans og svaraði blátt á-
fram: “:Ef þér hafið sömu tilfmningar að ári,
•konnið þér til mán, og eg skal svara yður já eða
nei.
“Að ári liðnu! Það er afar langur tími
—en og ska'l bíða,” sagði hann þoliramóður.
“Já, þér veriið að bíða,” svraraði hún.
“Þegar þetita ár er liðið, munuan við bæði hafa
lært að þekkja tilfinningar okkar, cvg tíminn er
ekki liangrar, ef hann fullvissar ökkur utrn sanna
gætfu. ’ ’
“En þér verði* að lotfa Iþví, að lláta engan
annan ná ást yðar. Enginn veit hvað ske kanu
á heilu ári. Þetta era harðir skilmálar.”
“Geti eg J>ölað þá, íötti þeir að vera aa*-
véldir fyrir yður,” sagði hún óviiljandi. “Eg
get engu lotfað, heldur ékki megið þér álMta y®-
ur buradinn. Margt getur breyst á einu ári.”
“Eg ætla iað biðja móðir imiína að tala vi*
yðrar fyrir ttni’g — Hún greip fraim í fyrir
'honum. brosandi og s'agði:
“Móðir vðar er klókari en hæði þér og eg;
hún mun ekki vilja skifta sér af þessu. Kom
ið og við S'kralram tala uttn eitthvað ann'að.”
37. Kapítuli.
Ellearaor 'Sá ekki marg't, mteðan lest.in með
eldingar hraða þarat yfir Englnnd í næturkvrð-
inni. 'Hún hafði nóg að 'hugsa uttn. Iæiðin-
Jeerar hrasisanir ásóttra hana og ömraðra henni.
Fyrst alf öl'lu ifann hún tiil ósegiartleerrar hug-
'hægðar yfir Jyví, að yera laus við lnífið í Lon-
don, og að hinar attnalegra reynslrar voxra end-
aðar.